Unreal mode

http://dbpedia.org/resource/Unreal_mode

In x86 computing, unreal mode, also big real mode, huge real mode, flat real mode, or voodoo mode is a variant of real mode, in which one or more segment descriptors has been loaded with non-standard values, like 32-bit limits allowing access to the entire memory. Contrary to its name, it is not a separate addressing mode that the x86 processors can operate in. It is used in the 80286 and later x86 processors. rdf:langString
언리얼 모드(Unreal mode)는 리얼 모드 (PE=0)의 변수이다. 이 변수 안에서 하나 이상의 데이터 세그먼트 레지스터들이 32비트 주소와 제한을 가진 채로 불러들인다. 언리얼 모드라는 이름과는 달리, x86 프로세서와 x86-64 프로세서가 처리할 수 있는 구별된 주소 모드가 아니다. 80386 이후의 x86 프로세서에서 사용된다. 이 모드는 빅 리얼 모드(big real mode), 휴즈 리얼 모드(huge real mode), 또는 플랫 리얼 모드(flat real mode)라고도 한다. rdf:langString
Unreal mode — режим роботи процесора x86, який активно використовували в деяких програмах для MS-DOS на початку 1990-их років, в тому числі деяких іграх, які частково актуальні і зараз. Також відомий як англ. 32-bit flat memory mode, або «плаский режим». З'явився як недокументована можливість процесора (можливо, що це лише баг). rdf:langString
El mode irreal, a diferència del mode real, el mode protegit i el mode llarg, no és un mode d'adreçament separat en el qual poden operar els processadors x86 o x86-64. En lloc d'això, el mode irreal, també anomenat mode real gran o mode real pla, és una variant del mode real (PE = 0) en la qual un o més registres de segment han estat carregats amb adreces i límits de 32 bits. Al principi, aquest mode era considerat com un bug, però més endavant es va convertir en una tècnica estàndard per als processadors x86 i x86-64. rdf:langString
A diferencia del modo real, el modo protegido y el modo largo, el modo irreal no es un modo de direccionamiento separado en el que los procesadores x86 o x86-64 pueden operar. En lugar de ello, el modo irreal, también llamado modo real grande o modo real plano, es una variante del modo real (PE=0) en la cual unos o más registros de segmento han sido cargados con direcciones y límites 32 bits. En un principio, este modo era considerado como un bug, pero más adelante se convirtió en una técnica estándar para los procesadores x86 y x86-64. rdf:langString
Unreal mode (иногда также Big Real Mode, 32 bit Real Mode, Flat Real Mode) — метод, с помощью которого реализуется возможность из реального режима работы процессора Intel 80386 и выше адресовать до 4 гигабайт памяти, вместо 1 мегабайта, доступного в реальном режиме. Вопреки названию, данный метод не является режимом работы процессора. Активно использовался в некоторых приложениях MS-DOS в начале 1990-х годов, в том числе, некоторых играх (например, в Ultima VII). Также используется при исполнении кода SMM. rdf:langString
rdf:langString Mode irreal
rdf:langString Unreal Mode
rdf:langString Modo irreal
rdf:langString 언리얼 모드
rdf:langString Unreal mode
rdf:langString Unreal mode
rdf:langString Unreal mode
xsd:integer 894083
xsd:integer 1100335885
rdf:langString y
rdf:langString May 2019
rdf:langString El mode irreal, a diferència del mode real, el mode protegit i el mode llarg, no és un mode d'adreçament separat en el qual poden operar els processadors x86 o x86-64. En lloc d'això, el mode irreal, també anomenat mode real gran o mode real pla, és una variant del mode real (PE = 0) en la qual un o més registres de segment han estat carregats amb adreces i límits de 32 bits. Per activar el mode irreal, el programa ha d'entrar en mode protegit, localitzar un descriptor pla en el GDT o LDT o crear-ne un, carregar alguns dels registres de segment amb el respectiu selector de mode protegit, llavors es retorna del mode protegit al mode real. Quan s'està de nou en el mode real, el processador continuarà usant els descriptors de la "memòria cache" com havien quedat establerts en el mode protegit, si més no fins que siguin recarregats de nou els registres de segment, permetent així l'accés a 4 GB de memòria estesa des del mode real. Això no obstant, el parany és que la recàrrega del descriptor de segment del cache, que ara conté valors "irreals", pot passar asincrònicament dins d'un gestor d'excepció o interrupció, i després, encara que el gestor intenti recarregar correctament el segment abans del IRET (retornant de l'excepció o interrupció), entrarà en fallada ja que el descriptor ocult serà recarregat sota regles del mode real, resultant en la pèrdua del descriptor pla i una catàstrofe imminent. Per tant, o es prohibeixen les interrupcions mentre s'està accedint a les adreces "irreals", que pot ser només per una petit espai de temps, o s'usa un registre de segment (FS o GS) que estigui absolutament garantit que no serà modificat pel Sistema operatiu, el BIOS, o cap driver. Al principi, aquest mode era considerat com un bug, però més endavant es va convertir en una tècnica estàndard per als processadors x86 i x86-64. Algun tipus de va emprar aquesta característica per poder direccionar la memòria alta. Va ser usat per molts jocs d'ordinador entre els anys 1990 i 1995, pel fet que permetia als programadors utilitzar més memòria que en el mode real, la qual estava restringida a 1 MB (640 KB usables), tot i mantenint l'accés al sistema operatiu DOS, que no treballa en mode protegit. Després de la introducció del mode irreal de Windows 95 ràpidament va caure en desús, ja que els programes que l'usaven no podien passar al de Ms-Windows, aquests programes requerien, en Windows 95 i 98, "Reiniciar-se en mode MS-DOS", i no podien córrer en sistemes Windows NT, 2000 i XP. Per aquests sistemes operatius, l'única manera d'executar els programes dissenyats per al mode irreal era un emulador com el DOSBox.
rdf:langString A diferencia del modo real, el modo protegido y el modo largo, el modo irreal no es un modo de direccionamiento separado en el que los procesadores x86 o x86-64 pueden operar. En lugar de ello, el modo irreal, también llamado modo real grande o modo real plano, es una variante del modo real (PE=0) en la cual unos o más registros de segmento han sido cargados con direcciones y límites 32 bits. Para activar el modo irreal, el programa tiene que entrar en modo protegido, localizar un descriptor plano en el GDT o LDT o crear alguno, cargar algunos de los registros de segmento con el respectivo selector de modo protegido, entonces se retorna del modo protegido al modo real. Cuando se está de nuevo en el modo real, el procesador continuará usando los descriptores del caché como habían quedado establecidos en el modo protegido, por lo menos hasta que sean recargados los registros de segmento, permitiendo así el acceso a 4 GiB de memoria extendida desde el modo real. ¡Sin embargo, la trampa es que la recarga del descriptor de segmento del caché, que ahora contiene valores "irreales", puede ocurrir asincrónicamente dentro de un manejador de excepción o interrupción, y después, incluso si el manejador intenta recargar correctamente el segmento antes del IRET (retornando de la excepción o interrupción), él fallará pues el descriptor oculto sería recargado bajo reglas del modo real, resultando en la pérdida del descriptor plano y una catástrofe inminente!. Por lo tanto, o se prohíben las interrupciones mientras se están accediendo las direcciones "irreales", que puede ser solamente por una pequeña duración, o se usa un registro de segmento (FS o GS) que esté absolutamente garantizado que no serán tocados por el Sistema operativo, el BIOS, o cualquier driver. En un principio, este modo era considerado como un bug, pero más adelante se convirtió en una técnica estándar para los procesadores x86 y x86-64. Algunos usaron esta característica para direccionar la memoria alta. Fue usado por muchos juegos de computadora entre los años 1990 y 1995, debido a que permitió a los programadores usar más memoria que en el modo real, la cual estaba restringida a 1 MiB (640 KiB usables), además, todavía manteniendo el acceso al sistema operativo DOS, que no trabaja en modo protegido. Después de la introducción de Windows 95 el modo irreal rápidamente cayó en desuso pues los programas que lo usaban no podían correr en el DOS Prompt de Ms-Windows, estos programas requerían, en Windows 95 y 98, "Reiniciar en modo MS-DOS", y no podían correr para nada en sistemas Windows NT, 2000 y XP. Para esos sistemas operativos, la única manera de correr los programas diseñados para el modo irreal era un emulador como el DOSBox.
rdf:langString In x86 computing, unreal mode, also big real mode, huge real mode, flat real mode, or voodoo mode is a variant of real mode, in which one or more segment descriptors has been loaded with non-standard values, like 32-bit limits allowing access to the entire memory. Contrary to its name, it is not a separate addressing mode that the x86 processors can operate in. It is used in the 80286 and later x86 processors.
rdf:langString 언리얼 모드(Unreal mode)는 리얼 모드 (PE=0)의 변수이다. 이 변수 안에서 하나 이상의 데이터 세그먼트 레지스터들이 32비트 주소와 제한을 가진 채로 불러들인다. 언리얼 모드라는 이름과는 달리, x86 프로세서와 x86-64 프로세서가 처리할 수 있는 구별된 주소 모드가 아니다. 80386 이후의 x86 프로세서에서 사용된다. 이 모드는 빅 리얼 모드(big real mode), 휴즈 리얼 모드(huge real mode), 또는 플랫 리얼 모드(flat real mode)라고도 한다.
rdf:langString Unreal mode (иногда также Big Real Mode, 32 bit Real Mode, Flat Real Mode) — метод, с помощью которого реализуется возможность из реального режима работы процессора Intel 80386 и выше адресовать до 4 гигабайт памяти, вместо 1 мегабайта, доступного в реальном режиме. Вопреки названию, данный метод не является режимом работы процессора. Активно использовался в некоторых приложениях MS-DOS в начале 1990-х годов, в том числе, некоторых играх (например, в Ultima VII). Также используется при исполнении кода SMM. Из-за большой популярности режима компании Intel пришлось поддерживать его в последующих процессорах, хотя он и оставался недокументированным.
rdf:langString Unreal mode — режим роботи процесора x86, який активно використовували в деяких програмах для MS-DOS на початку 1990-их років, в тому числі деяких іграх, які частково актуальні і зараз. Також відомий як англ. 32-bit flat memory mode, або «плаский режим». З'явився як недокументована можливість процесора (можливо, що це лише баг).
xsd:nonNegativeInteger 14247

data from the linked data cloud