Stipulatio

http://dbpedia.org/resource/Stipulatio

Bei der Stipulation (lat. stipulatio = förmliches Versprechenlassen, auch „Stipulierung“) handelt es sich um einen Vertragstyp des römischen Rechts (sogenannter „Verbalkontrakt“, lat.: obligatio verbis contracta). Voraussetzung war, dass der Leistungsgegenstand existierte. rdf:langString
La stipulatio est la forme basique du contrat dans le droit romain. Il est fait sous la forme de question et de réponse. La nature précise du contrat est disputée, comme cela peut être vu ci-dessous. L'usage de la stipulation est une conséquence du principe de l'ancien droit, d'après lequel l'accord des volontés ne suffit pas pour créer une obligation. Le simple pacte n'est pas sanctionné par la loi ; il doit en général être revêtu d'une forme solennelle, et la plus répandue est celle de la stipulation. Elle a pour but, comme son nom l'indique, de rendre ferme l'engagement contracté. rdf:langString
Stipulatio was the basic form of contract in Roman law. It was made in the format of question and answer. rdf:langString
La stipulatio (in italiano "stipulazione") era il più tipico contratto verbale del diritto romano. rdf:langString
Стипуляція — в римському праві — формальний, абстрактний, усний контракт, який встановлює зобов'язання. Стипуляції передувала спонсія (лат. — урочиста обіцянка, зобов'язання, порука), яка укладалася в присутності свідків і обох сторін у формі запитання майбутнього кредитора до майбутнього боржника, на яке останній мав відповісти ствердно. rdf:langString
Stipulation, överenskommelse om definitionen av ett begrepp. Inom språkvetenskapen skiljer man mellan en normativ och deskriptiv beskrivning av språket. En stipulativ beskrivning är normerande; alltså en där man bestämmer hur ord, grammatiska regler, ortografi etc. skall vara och en deskriptiv där man istället beskriver hur det faktiskt används av språkanvändarna. Grund- och gymnasieskolan brukar anses ge en stipulativ beskrivning medan högre studier istället tenderar att ge en deskriptiv. rdf:langString
Stipulace (stipulatio, odvozuje se od stipulum – „pevné“, nebo od stipes – „kmen“) byl formální, verbální, jednostranný a abstraktní kontrakt římského práva. Šlo o ústní smlouvu, která musela být uzavřena pronesením předem stanovených slov, přičemž sloveso odpovědi muselo být stejné jako u otázky, např. věřitel se zeptal „Slibuješ?“ a dlužník odpověděl „Slibuji“. Protože byla kontraktem abstraktním, nezáleželo na důvodu (kauze) smlouvy a pouhým splněním těchto formálních náležitostí vznikl závazek (obligace). Ten byl jednostranný, jelikož se takto zavázala pouze jedna strana. Stipulace byla velmi oblíbenou, později se však radikálně změnila, když došlo k uvolnění jejího formalismu. Stala se z ní neformální dohoda, kde záleželo na vůli obou stran, nikoli na dodržení formy slibu. rdf:langString
En derecho romano, la estipulación (en latín stipulatio) consiste en una pregunta que es formulada por el estipulante a otra persona, la cual contesta congruentemente, quedando obligada por su promesa, es decir, el estipulante se hace acreedor mientras que el promitente se vuelve deudor. Era la forma más ordinaria de generar una obligación entre un acreedor y un deudor. rdf:langString
Stypulacja (łac. stipulatio – przyrzeczenie) – w prawie rzymskim forma zawarcia zobowiązania, należąca do grupy kontraktów werbalnych (słownych, łac. obligationes verbis contractæ). Jej istotą była wymiana określonych formą pytań i odpowiedzi pomiędzy dłużnikiem a wierzycielem (stipulator). Stypulacja cieszyła się niezwykłą popularnością, ze względu na upodobanie starożytnych Rzymian do dokonywania czynności prawnych w sposób werbalny, oraz ze względu na fakt, że w treści porozumienia można było zawrzeć dowolne zobowiązanie, przeważnie jednak pieniężne. Upodobniało to stypulację do nieformalnych i nieposiadających ochrony prawnej umów (pacta nuda); w przeciwieństwie do nich stypulacja, jako akt formalny, była zaskarżalna. rdf:langString
Стипуляция (лат. stipulatio «выспрашивание») в римском праве — формальный, абстрактный, устный контракт, устанавливающий обязательство. Стипуляция заключалась посредством установленной словесной формулы, по которой спрошенный отвечает, что даст или сделает то, о чём его просили. Позднее эта форма сделалась распространённой не только по отношению к обыкновенным корреальным обязательствам, но и для других комбинаций, получивших законодательное признание в особых законах. Сюда относятся: rdf:langString
rdf:langString Stipulace
rdf:langString Stipulation
rdf:langString Estipulación (derecho romano)
rdf:langString Stipulatio
rdf:langString Stipulatio
rdf:langString Stypulacja
rdf:langString Stipulatio
rdf:langString Стипуляция
rdf:langString Stipulation
rdf:langString Стипуляція
xsd:integer 5362612
xsd:integer 1075560832
rdf:langString Stipulace (stipulatio, odvozuje se od stipulum – „pevné“, nebo od stipes – „kmen“) byl formální, verbální, jednostranný a abstraktní kontrakt římského práva. Šlo o ústní smlouvu, která musela být uzavřena pronesením předem stanovených slov, přičemž sloveso odpovědi muselo být stejné jako u otázky, např. věřitel se zeptal „Slibuješ?“ a dlužník odpověděl „Slibuji“. Protože byla kontraktem abstraktním, nezáleželo na důvodu (kauze) smlouvy a pouhým splněním těchto formálních náležitostí vznikl závazek (obligace). Ten byl jednostranný, jelikož se takto zavázala pouze jedna strana. Stipulace byla velmi oblíbenou, později se však radikálně změnila, když došlo k uvolnění jejího formalismu. Stala se z ní neformální dohoda, kde záleželo na vůli obou stran, nikoli na dodržení formy slibu. Předmětem stipulace mohlo být jakékoli plnění, zvláště byla používána tam, kde šlo o právní poměry jinak nežalovatelné. Žena si tak mohla pojistit vrácení věna pro případ rozvodu (cautio rei uxoriae), vlastník sousedního pozemku získával záruku proti hrozící škodě (cautio damni infecti) a šlo tak sjednat i úroky (stipulatio usurae) nebo smluvní pokutu pro případ nesplnění jiné smlouvy (stipulatio poenae). Při nesplnění stipulace měl věřitel k dispozici žalobu přísného práva actione ex stipulatu. Zvláštním druhem byly praetorské stipulace, prováděné na nátlak praetora, který tak někoho donutil ke slibu určitého plnění nebo jednání, např. poručníka, aby řádně spravoval jmění poručence. Opačně působila akceptilace (acceptilatio), formální dohoda o zániku závazku. Zanikal tak, že dlužník se věřitele pouze zeptal „Máš splněno, co jsem slíbil?“ a věřitel odpověděl „Mám“.
rdf:langString Bei der Stipulation (lat. stipulatio = förmliches Versprechenlassen, auch „Stipulierung“) handelt es sich um einen Vertragstyp des römischen Rechts (sogenannter „Verbalkontrakt“, lat.: obligatio verbis contracta). Voraussetzung war, dass der Leistungsgegenstand existierte.
rdf:langString En derecho romano, la estipulación (en latín stipulatio) consiste en una pregunta que es formulada por el estipulante a otra persona, la cual contesta congruentemente, quedando obligada por su promesa, es decir, el estipulante se hace acreedor mientras que el promitente se vuelve deudor. Era la forma más ordinaria de generar una obligación entre un acreedor y un deudor. Es necesario distinguir la situación existente en la época arcaica del derecho romano de la época del procedimiento formulario en materia de acciones que nacen de la estipulación. En la etapa histórica de las legis actiones, la estipulación «certi» se hallaba sancionada por la legis actio per condictionem, mientras que la estipulación «incerti» estaba protegida por la legis actio per iudicis postulationem.
rdf:langString La stipulatio est la forme basique du contrat dans le droit romain. Il est fait sous la forme de question et de réponse. La nature précise du contrat est disputée, comme cela peut être vu ci-dessous. L'usage de la stipulation est une conséquence du principe de l'ancien droit, d'après lequel l'accord des volontés ne suffit pas pour créer une obligation. Le simple pacte n'est pas sanctionné par la loi ; il doit en général être revêtu d'une forme solennelle, et la plus répandue est celle de la stipulation. Elle a pour but, comme son nom l'indique, de rendre ferme l'engagement contracté.
rdf:langString Stipulatio was the basic form of contract in Roman law. It was made in the format of question and answer.
rdf:langString La stipulatio (in italiano "stipulazione") era il più tipico contratto verbale del diritto romano.
rdf:langString Stypulacja (łac. stipulatio – przyrzeczenie) – w prawie rzymskim forma zawarcia zobowiązania, należąca do grupy kontraktów werbalnych (słownych, łac. obligationes verbis contractæ). Jej istotą była wymiana określonych formą pytań i odpowiedzi pomiędzy dłużnikiem a wierzycielem (stipulator). Stypulacja cieszyła się niezwykłą popularnością, ze względu na upodobanie starożytnych Rzymian do dokonywania czynności prawnych w sposób werbalny, oraz ze względu na fakt, że w treści porozumienia można było zawrzeć dowolne zobowiązanie, przeważnie jednak pieniężne. Upodobniało to stypulację do nieformalnych i nieposiadających ochrony prawnej umów (pacta nuda); w przeciwieństwie do nich stypulacja, jako akt formalny, była zaskarżalna. W zależności od treści przyrzeczenia, przysługiwały wierzycielowi różne skargi (actiones). Mogło to być actio certae creditae pecuniae – w przypadku przyrzeczenia określonej sumy pieniężnej; condictio - przy przyrzekaniu innej określonej rzeczy, lub actio ex stipulatu. Pierwotnie, stypulacja była czynnością prawną abstrakcyjną, co przy braku klauzuli dobrej wiary w formułce procesowej czyniło wynikające z niej zobowiązanie bardzo łatwym do dochodzenia. W okresie poklasycznym prawa rzymskiego, stała się czynnością prawną kauzalną. Prawo justyniańskie, nawracające do idei prawa klasycznego, przywróciło stypulacji charakter abstrakcyjny. W Instytucjach Justyniana, stypulacja została opisana w księdze trzeciej, rozdziale piętnastym "O zobowiązaniu poprzez słowa". Opis stypulacji nawiązywał też do Instytucji Gaiusa i został przedstawiony w następujących słowach: Zobowiązanie zaciąga się poprzez słowa z zapytania i odpowiedzi, gdy odbieramy formalne przyrzeczenie, że będzie nam coś dane lub dla nas uczynione. Z tego zobowiązania wynikają dwa powództwa: zarówno powództwo z zapowiedzeniem, jeśli formalne przyrzeczenie było ściśle określone, jak i powództwo z formalnego przyrzeczenia, jeśli nie było ściśle określone. Nazywa się to stypulacją dlatego, że u starożytnych słowem "stipulum" oznaczano coś, co jest "niewzruszone"; być może, słowo to pochodziło od "stipes" [pień]. Instytucje Justyniana, przeł. Cezary Kunderewicz, wyd. PIW, Warszawa 1986, s. 180. Przy zawieraniu zobowiązania, ważne znaczenie miało używanie uroczystych słów. Najstarszą formułą było: spondesne? – spondeo (przyrzekasz? – przyrzekam). Potem zaczęto używać zwrotów promittis? – promitto (obiecujesz? – obiecuję), który mógł być stosowany także przez osoby niebędące obywatelami rzymskimi, a także dabisne? – dabo (dasz? – dam). Stypulacja mogła przybrać formę: czy przyrzekasz uroczyście? – przyrzekam uroczyście itp. W zależności od potrzeb, formuły te konkretyzowano, np. czy przyrzekasz uroczyście dać w Kartaginie? lub czy przyrzekasz uroczyście dać dziesięć aureusów w pierwszych kalendach marcowych? Wprowadzano także warunek zawieszający lub rozwiązujący, np. czy przyrzekasz uroczyście, że dasz pięć aureusów, jeśli Titius zostanie konsulem? Jednakże stypulacja była nieważna, jeśli złożona obietnica była obiektywnie niemożliwa do spełnienia, np. dostarczenia hipocentaura. By ułatwić dowodzenie zawarcia stypulacji, strony często sporządzały odpowiedni dokument – cautio. Samo sporządzenie dokumentu nie czyniło jednak stypulacji ważną, ponieważ o ważności kontraktu werbalnego decydowało zawarcie go w sposób ustny. Dokument stanowił jedynie dowód zawarcia kontraktu ustnego. W epoce poklasycznej, pod wpływem cywilizacji hellenistycznej, przywiązującej szczególną wagę do pisma, zaczęto przywiązywać coraz większą wagę do dokumentu. Od konstytucji cesarza Leona I z 472 roku, stypulacja uznawana była za ważną bez względu na to, czy użyto do jej dokonania uroczystych słów, i czy aktu dokonano w jednym ciągu, a podstawę do udzielenia ochrony prawnej mogło stanowić samo sporządzenie dokumentu (bez względu na to, czy zawarto stypulację w sposób ustny). Stypulacja mogła być zawarta w celu osiągnięcia rozmaitych skutków, m.in. w celu umocnienia zobowiązania (np. poprzez ustanowienie kary umownej), ustanowienia odsetek, dokonania novatio (przemiany zobowiązania), ustanowienia służebności na gruntach prowincjonalnych (tzw. pactiones et stipulationes), czy nawet w celu dokonania kupna-sprzedaży (poprzez zawarcie dwóch stypulacji – jednej zobowiązującej do wydania umówionego towaru, drugiej do zapłaty ceny za ten towar). Ponadto w stypulacji mogło brać udział więcej osób, np. jeden wierzyciel i dwóch dłużników. Mogło prowadzić to do powstania zobowiązania solidarnego, w którym spełnienie zobowiązania przez jednego z dłużników zwalniało pozostałych z obowiązku zaspokojenia wierzyciela. Ograniczenia w posługiwaniu się przyrzeczeniami wprowadzano natomiast dla niewolników.
rdf:langString Стипуляция (лат. stipulatio «выспрашивание») в римском праве — формальный, абстрактный, устный контракт, устанавливающий обязательство. Стипуляция заключалась посредством установленной словесной формулы, по которой спрошенный отвечает, что даст или сделает то, о чём его просили. Стипуляция сначала, по всей вероятности, представляла собой индивидуализированную сделку, стоявшей рядом с формами nexum и mancipatio. Происхождение стипуляции из sponsio (на что указывает древнеримская форма его заключения, доступная только римлянам, а не перегринам: centum dare, spondes ne? spondeo — вопрос и ответ, следовавшие непосредственно один после другого без промежутка), древнейшей формы договора, заставляет думать, что стипуляция на первых порах была мировой сделкой, имевшей место при деликтах. Это подтверждается аналогией с древнегерманской fides facta, заключавшейся посредством бросания на землю или ломания символа копья — соломины или палки (festuca); при стипуляции употреблялась stipula (соломина). В связи с этим происхождением стоит и особая форма судебной защиты договора. Иск из стипуляции носил название condictio и шёл на определённое количество денег (certa pecunia) или известное количество пшеницы (condictio triticaria). Позднее в форму стипуляции стали облекаться всевозможные сделки, особенно с тех пор, когда стали включать в состав стипуляции разные оговорки. Этому соответствовали изменения, внесённые leges Silia et Calpurnia. Затем образуется и общий иск, actio ex stipulatu, направленный к совершению определённых или неопределённых действий. При отсутствии или слабом развитии письменности форма договора, в которой содержание последнего точно концентрировалось в вопросе и ответе и благодаря этому хорошо запечатлевалось в памяти присутствовавших сторон и особенно свидетелей, имела огромное значение. Отсюда широкое распространение стипуляции. Произнесённые слова обязывали самым фактом их произнесения; при взыскании долга по стипуляции не нужно было уже доказывать основания долга. Претор заставляет тяжущихся давать стипуляционные обещания, когда желает обеспечить определённый образ действий одной из сторон по отношению к противнику. Граждане облекают в форму стипуляции пари, который они держат с целью придать силу соглашению, не предусмотренному законами (так называемыми Sponsiones et restipulationes). Постепенно расширяется форма стипуляции. Рядом с древнеримскими: spondes ne? spondeo юридическая сила приписывается также и другим вопросам и ответам (promittis? promitto, то есть manum — рукобитье; dabis ne? dabo; facies? faciam и т. д.). С развитием письменности о происходивших стипуляциях часто составляются письменные протоколы (так называемые cautiones). В III столетии от основания Рима признаётся уже, что при письменном изложении стипуляции в форме одного ответа и вся сделка получила силу стипуляции. В V столетии от основания Рима стипуляция окончательно становится письменною сделкою; устный церемониал отпадает, обязательство установляется в свободной форме. Торжественная форма стипуляции и присутствие свидетелей в значительной мере служили ручательством в том, что данное в стипуляции обещание должника имеет определённое основание. При простом письменном изложении договора с участием только контрагентов было больше простора для ; отсюда стремление юристов ограничить формальную силу письменной cautio. Cautio indiscreta, то есть обязательство уплаты без указания оснований, не имело безусловной силы; должник мог защищаться путём exceptio doti против уплаты безденежного (indebitum) или порочного по своему происхождению (ob turpem causam) долга; при Юстиниане введена была и особая non numeratae pecuniae. Ранняя стипуляция, по-видимому, допускала участие в сделке нескольких должников или кредиторов, связанных круговой порукой. На вопрос: spondes ne? несколько должников (родичей или друзей), взявшись за руки, отвечали каждый в отдельности: spondeo — и между ними установлялось уплаты стипуляционной суммы (на первых порах, вероятно, композиции за совершённый деликт). Корреальные кредиторы назывались rei stipulandi, корреальные должники — rei promittendi. Позднее эта форма сделалась распространённой не только по отношению к обыкновенным корреальным обязательствам, но и для других комбинаций, получивших законодательное признание в особых законах. Сюда относятся: 1. * Adstipulatio, при которой рядом с главным кредитором выступал другой, как заместитель его при взыскании долга. Adstipulatio давала возможность получить долг и после смерти главного кредитора, в то время, когда право не знало ещё переноса обязательства на наследников. Главное назначение её состояло в установлении представительства. В Риме создалась даже, в интересах последнего, особая профессия адстипуляторов; возникли и разные злоупотребления, среди которых на первом месте стояло формальное прощение долга должнику адстипулятором, погашавшее обязательство в ущерб действительному кредитору. Lex Aquilia (467 год от основания Рима) ввиду этого злоупотребления предоставила стипулятору иск против адстипулятора на взыскание всех убытков, причинённых таким поступком. 2. * Adpromissio (присоединение к главному должнику других) имела целью поручительство адпромиссоров за главного должника. На первых порах ответственность адпромиссоров ничем не отличалась от ответственности главного должника, так что от воли кредитора зависело выбрать должника или адпромиссора. Позднее законодательство выступает на защиту поручителей с рядом законов.
rdf:langString Стипуляція — в римському праві — формальний, абстрактний, усний контракт, який встановлює зобов'язання. Стипуляції передувала спонсія (лат. — урочиста обіцянка, зобов'язання, порука), яка укладалася в присутності свідків і обох сторін у формі запитання майбутнього кредитора до майбутнього боржника, на яке останній мав відповісти ствердно.
rdf:langString Stipulation, överenskommelse om definitionen av ett begrepp. Inom språkvetenskapen skiljer man mellan en normativ och deskriptiv beskrivning av språket. En stipulativ beskrivning är normerande; alltså en där man bestämmer hur ord, grammatiska regler, ortografi etc. skall vara och en deskriptiv där man istället beskriver hur det faktiskt används av språkanvändarna. Grund- och gymnasieskolan brukar anses ge en stipulativ beskrivning medan högre studier istället tenderar att ge en deskriptiv.
xsd:nonNegativeInteger 23249

data from the linked data cloud