Staple right
http://dbpedia.org/resource/Staple_right an entity of type: WikicatStaplePorts
Právo nuceného skladu bylo jedním ze středověkých . Stejně jako u ostatních městských práv je uděloval panovník (v případě královských měst), anebo jeho majitel (pokud šlo o poddanské město). Spočívalo v povinnosti obchodníka jedoucího kolem města se v něm několik dní zdržet a nabídnout své zboží.
rdf:langString
الحق في السلع الرئيسية (يُشار إليه أيضًا باسم حق التعبئة أو حق التخزين، وكلاهما من الألمانية Stapelrecht) هو حق منذ العصور الوسطى تم منحه لموانئ معينة وهي موانئ السلع الرئيسية، والذي يطالب المراكب أو السفن التجارية بتفريغ بضائعها في الميناء وعرضها للبيع لفترة محددة، غالبًا ما تكون هذه الفترة ثلاثة أيام. ولا يُسمح للتاجر بإعادة تحميل شحنته والسفر مع باقي الحمولة التي لم يتم بيعها إلا بعد إعطاء هذا الخيار للمستهلكين المحليين. وفي بعض الأحيان، يتم منح حقوق محدودة في السلع الرئيسية للبلدان الواقعة على طول الطرق التجارية الرئيسية، على سبيل المثال، جورلتز (Görlitz) والتي يتم إعطاؤها الحق في البضائع الأساسية للملح والخشب.
rdf:langString
Das Stapelrecht oder auch Niederlagsrecht (lateinisch Ius emporii, eigentlich „Marktrecht“ im Sinne von „Verkaufsrecht“) war im Mittelalter das Recht einer Stadt oder eines Marktorts, von durchziehenden Kaufleuten zu verlangen, dass sie ihre Waren für einen bestimmten Zeitraum auf dem örtlichen Stapelplatz abluden, „stapelten“ und anboten (Feilbietungszwang). Teilweise konnten sich Händler durch Zahlung eines Stapelgeldes von der Stapelpflicht befreien. Zusammen mit dem Stapelrecht hatten die Städte meist ein Umschlagsrecht. Beide Rechte verteuerten die betroffenen Waren und beförderten die Interessen städtischer Gewerbe.
rdf:langString
Nederlagsrätt gav en stapelstad rätten att inrätta särskilda magasin, det vill säga nederlag, där importörer kunde lagra sina varor i högst fem år. Tullavgift betalades först när varorna togs ut för försäljning inom landet. Ett nederlag var ett magasin där handelsvaror lagrades, främst i förbindelse med import och export. Lagret upprätthölls och förvaltades av stadens tullkammare.
rdf:langString
El dret d'emmagatzematge (en alemany i neerlandès stapelrecht, en llatí ius emporii) era un privilegi d'origen medieval atorgat a certes ciutats al Sacre Imperi Romanogermànic, que obligava als comerciants d'emmagatzemar les seves mercaderies durant uns quants dies i proposar-les a la venda, abans de poder continuar el camí. En certes condicions, era possible lliurar-se d'aquesta obligació en pagar un peatge, anomenat stapelgeld o taxa d'emmagatzematge. Aquest fre al lliure comerç va ser abolit el 1807.
rdf:langString
El derecho de emporio o derecho de almacenaje (en alemán Stapelrecht) era un privilegio concedido a algunas ciudades del Sacro Imperio Romano Germánico, durante la Edad Media, por el que las mercancías que pasaban en tránsito por ellas debían descargarse durante un número determinado de días (normalmente tres) y puestas a la venta durante ese plazo, antes de poder continuar su ruta. El Stapelrecht se abolió en 1821 en la cuenca del Elba, el 1823 en la cuenca del Weser, en 1831 en del Rin y definitivamente en 1834 por Unión Aduanera de Alemania.
rdf:langString
The staple right, also translated stacking right or storage right, both from the Dutch stapelrecht, was a medieval right accorded to certain ports, the staple ports. It required merchant barges or ships to unload their goods at the port and to display them for sale for a certain period, often three days. Only after that option had been given to local customers were traders allowed to reload their cargo and travel onwards with the remaining unsold freight. A related system existed in medieval and Tudor England, covering the sale and export of wool and leather and known as the Staple.
rdf:langString
Le droit d'étape ou droit d'entrepôt, correspond au Moyen Âge, par exemple en Europe du Nord et en Europe de l'Ouest, au droit qu'avait une ville ou un ensemble de villes d'exiger des marchands itinérants ou gros commerçants de passage sur leurs voies de transport qu'ils entreposent dans leur ville et, en conséquence, présentent tout ou partie de leurs marchandises à la vente sur un marché dédié et spécifique, en général défini pour une période déterminée.
rdf:langString
Het stapelrecht is een recht dat veel handelssteden - stapelplaatsen - verkregen, of zich zelf toe-eigenden, met name in de Middeleeuwen. Het recht hield in dat goederen die langs een stad werden vervoerd, eerst in de stad moesten worden opgeslagen en daar te koop worden aangeboden. Dit recht werd in 1815 officieel wereldwijd afgeschaft tijdens het Congres van Wenen.
rdf:langString
Prawo składu (łac. ius stapulae) – przywilej handlowy nadawany miastom lokacyjnym od XIII wieku (w Polsce od końca XIII wieku), wywalczony przez miasta, polegający na nałożeniu na przejeżdżających przez miasto kupców obowiązku wystawienia na sprzedaż przewożonych towarów. Prawo składu rozwinęło się szczególnie w Europie Środkowej. Na ziemiach polskich jako pierwszy prawo uzyskał Wrocław (1274). Prawo składu straciło swe znaczenie w XVII-XVIII wieku. Rodzaje:
rdf:langString
Складочное (штапельное) право (нем. Stapelrecht, фр. droit d'étape) — право, принадлежавшее избранным городам в средневековой Европе принуждать купцов, осуществлявших транзит своих товаров через окрестности города, торговать этими товарами в специально отведенном месте в пределах таких городов.
rdf:langString
Право складу — форма організації і регламентації торгівлі доби феодалізму. Надавалося державною владою торговельним центрам транзитного значення. П.с. фактично володів із 15 ст. Київ (найпізніші його документальні пам'ятки належать до середини 17 ст.), із середини 14 ст. – Володимир (нині м. Володимир-Волинський), Луцьк, Львів. Надавалося також на склад окремих видів товарів: волоських вин, солі, прісного меду, особливо часто – в 17 ст. Вимагало, щоб іноземні купці зупинялися у складових містах, торгували там протягом певного часу – від кількох днів до кількох тижнів, збуваючи товари, що підлягали складу, не приїжджим купцям, а місцевим жителям, як правило – оптом тощо. Служило фіскальним цілям, сприяючи стягненню торговельних податків. Елементи П.с. зберігалися в торговельній практиці до
rdf:langString
rdf:langString
الحق في السلع الرئيسية
rdf:langString
Dret d'emmagatzematge
rdf:langString
Právo skladu
rdf:langString
Stapelrecht
rdf:langString
Derecho de emporio
rdf:langString
Droit d'étape
rdf:langString
Stapelrecht
rdf:langString
Prawo składu
rdf:langString
Staple right
rdf:langString
Nederlagsrätt
rdf:langString
Складочное право
rdf:langString
Право складу
xsd:integer
15763786
xsd:integer
1030050388
rdf:langString
El dret d'emmagatzematge (en alemany i neerlandès stapelrecht, en llatí ius emporii) era un privilegi d'origen medieval atorgat a certes ciutats al Sacre Imperi Romanogermànic, que obligava als comerciants d'emmagatzemar les seves mercaderies durant uns quants dies i proposar-les a la venda, abans de poder continuar el camí. En certes condicions, era possible lliurar-se d'aquesta obligació en pagar un peatge, anomenat stapelgeld o taxa d'emmagatzematge. Aquest fre al lliure comerç va ser abolit el 1807. A ciutats situades a un lloc estratègic a una ruta comercial, i difícil de contornar, aquest dret va ser molt lucratiu. Per a productes frescs (llet, carn, peix…) aquest privilegi era problemàtic. També alentia el comerç a grans distàncies. , arquebisbe i elector de , atorgà el dret d'emmagatzematge a la seva ciutat el 7 de maig del 1259. Totes les mercaderies que passaven al Rin, des de sempre una artèria vital per al transport, havien de ser presentades a la venda durant tres dies, el que va ser un important font de riquesa per als negociants de Colònia. Al segle xiv, la ciutat hanseàtica d'Hamburg veia d'un mal ull que molts comerciants prenien el braç meridional de l'Elba per a escapar al dret d'emmagatzematge d'Hamburg. El 1375 van comprar unes parcel·les d'aiguamolls de poc valor als ducs de al marge de l'Elba meridional, construir el castell Moorburg per a tancar l'escapatoria als comerciants. Entre les ciutats que tenien aquest dret hi ha Berlín, Magúncia, Frankfurt del Main, Leipzig (1479)Heilbronn, Neuss, (1247), , Frankfurt (Oder), Görlitz (1339), Berlín, Magdeburg, Itzehoe (1260), Erfurt, Viena (1221) i les ciutats hanseàtiques de Lübeck, Hamburg, Stade (1259), Bremen i Zwolle (1438). El dret d'emmagatzematge va ser abolit el 1821 a la conca de l'Elba, el 1823 a la conca del Weser, el 1831 a la conca del Rin i finalment tot arreu per la Unió Duanera del Nord d'Alemanya el 1834.
rdf:langString
Právo nuceného skladu bylo jedním ze středověkých . Stejně jako u ostatních městských práv je uděloval panovník (v případě královských měst), anebo jeho majitel (pokud šlo o poddanské město). Spočívalo v povinnosti obchodníka jedoucího kolem města se v něm několik dní zdržet a nabídnout své zboží.
rdf:langString
الحق في السلع الرئيسية (يُشار إليه أيضًا باسم حق التعبئة أو حق التخزين، وكلاهما من الألمانية Stapelrecht) هو حق منذ العصور الوسطى تم منحه لموانئ معينة وهي موانئ السلع الرئيسية، والذي يطالب المراكب أو السفن التجارية بتفريغ بضائعها في الميناء وعرضها للبيع لفترة محددة، غالبًا ما تكون هذه الفترة ثلاثة أيام. ولا يُسمح للتاجر بإعادة تحميل شحنته والسفر مع باقي الحمولة التي لم يتم بيعها إلا بعد إعطاء هذا الخيار للمستهلكين المحليين. وفي بعض الأحيان، يتم منح حقوق محدودة في السلع الرئيسية للبلدان الواقعة على طول الطرق التجارية الرئيسية، على سبيل المثال، جورلتز (Görlitz) والتي يتم إعطاؤها الحق في البضائع الأساسية للملح والخشب.
rdf:langString
Das Stapelrecht oder auch Niederlagsrecht (lateinisch Ius emporii, eigentlich „Marktrecht“ im Sinne von „Verkaufsrecht“) war im Mittelalter das Recht einer Stadt oder eines Marktorts, von durchziehenden Kaufleuten zu verlangen, dass sie ihre Waren für einen bestimmten Zeitraum auf dem örtlichen Stapelplatz abluden, „stapelten“ und anboten (Feilbietungszwang). Teilweise konnten sich Händler durch Zahlung eines Stapelgeldes von der Stapelpflicht befreien. Zusammen mit dem Stapelrecht hatten die Städte meist ein Umschlagsrecht. Beide Rechte verteuerten die betroffenen Waren und beförderten die Interessen städtischer Gewerbe.
rdf:langString
Le droit d'étape ou droit d'entrepôt, correspond au Moyen Âge, par exemple en Europe du Nord et en Europe de l'Ouest, au droit qu'avait une ville ou un ensemble de villes d'exiger des marchands itinérants ou gros commerçants de passage sur leurs voies de transport qu'ils entreposent dans leur ville et, en conséquence, présentent tout ou partie de leurs marchandises à la vente sur un marché dédié et spécifique, en général défini pour une période déterminée. Ce n'est qu'ensuite que les marchands étrangers pouvaient poursuivre leurs chemins en emportant ce qu'ils n'avaient pas vendu et en payant éventuellement la taxe de sortie du marché, qui est en pratique équivalente à ce droit ancien. Dans certains cas, après négociation favorable, les marchands pouvaient ou bien se libérer de l'obligation en acquittant directement une taxe calculée selon le type de marchandises et leurs importances en valeurs et en volumes ou bien parfois être exemptés s'ils laissaient dans la ville une fraction de leurs frets, soumis à la loi du marché local. À ce droit d'étape, les villes, idéalement situées, pouvaient ajouter l'obligation de décharger ou débarder les marchandises foraines des chariots ou des bateaux qui les avaient apportées et de louer un moyen de transport dans la ville traversée pour la suite de leur voyage ou pérégrination.
rdf:langString
El derecho de emporio o derecho de almacenaje (en alemán Stapelrecht) era un privilegio concedido a algunas ciudades del Sacro Imperio Romano Germánico, durante la Edad Media, por el que las mercancías que pasaban en tránsito por ellas debían descargarse durante un número determinado de días (normalmente tres) y puestas a la venta durante ese plazo, antes de poder continuar su ruta. En ciertas condiciones, se podía evitar esta obligación, pagando un peaje o stapelgeld. Este derecho fue muy lucrativo para las ciudades que se encontraban situadas en lugares estratégicos de rutas comerciales y difíciles de evitar. Este privilegio resultaba una clara traba al comercio a larga distancia, especialmente para los productos perecederos. El arzobispo de Colonia y elector del Sacro Imperio, , concedió este derecho a la ciudad de Colonia el 7 de mayo de 1259. Todas las mercancías que pasaban el río Rin, arteria vital del transporte, debían ser puestas a la venta durante tres días, lo que contribuyó de manera fundamental a la riqueza de la burguesía de Colonia. Otras ciudades que tenían implantado este derecho eran Maguncia, Frankfurt del Main, Leipzig (1479), Heilbronn, Neuss, (1247), Minden, Fráncfort del Óder, Görlitz (1339), Berlín, Magdeburgo, Itzehoe (1260), Erfurt, Viena (1221) y las ciudades hanseáticas de Lübeck, Hamburgo, Stade (1259), Bremen y Zwolle (1438). El Stapelrecht se abolió en 1821 en la cuenca del Elba, el 1823 en la cuenca del Weser, en 1831 en del Rin y definitivamente en 1834 por Unión Aduanera de Alemania.
rdf:langString
The staple right, also translated stacking right or storage right, both from the Dutch stapelrecht, was a medieval right accorded to certain ports, the staple ports. It required merchant barges or ships to unload their goods at the port and to display them for sale for a certain period, often three days. Only after that option had been given to local customers were traders allowed to reload their cargo and travel onwards with the remaining unsold freight. Limited staple rights were sometimes given to towns along major trade-routes like Görlitz, which obtained staple rights for salt and woad, and Lviv gained them in 1444. A related system existed in medieval and Tudor England, covering the sale and export of wool and leather and known as the Staple.
rdf:langString
Het stapelrecht is een recht dat veel handelssteden - stapelplaatsen - verkregen, of zich zelf toe-eigenden, met name in de Middeleeuwen. Het recht hield in dat goederen die langs een stad werden vervoerd, eerst in de stad moesten worden opgeslagen en daar te koop worden aangeboden. Dit recht werd in 1815 officieel wereldwijd afgeschaft tijdens het Congres van Wenen. Van oorsprong hield het stapelrecht ook wel in dat er bij iedere transactie tussen buitenlandse handelaren, verplicht een lokale handelaar aanwezig moest zijn. Om deze reden konden steden die zich aan de kust bevonden, zoals Antwerpen, zich goed ontwikkelen tot een handelsstad in de 14e en 15e eeuw.
rdf:langString
Nederlagsrätt gav en stapelstad rätten att inrätta särskilda magasin, det vill säga nederlag, där importörer kunde lagra sina varor i högst fem år. Tullavgift betalades först när varorna togs ut för försäljning inom landet. Ett nederlag var ett magasin där handelsvaror lagrades, främst i förbindelse med import och export. Lagret upprätthölls och förvaltades av stadens tullkammare.
rdf:langString
Prawo składu (łac. ius stapulae) – przywilej handlowy nadawany miastom lokacyjnym od XIII wieku (w Polsce od końca XIII wieku), wywalczony przez miasta, polegający na nałożeniu na przejeżdżających przez miasto kupców obowiązku wystawienia na sprzedaż przewożonych towarów. Prawo składu rozwinęło się szczególnie w Europie Środkowej. Na ziemiach polskich jako pierwszy prawo uzyskał Wrocław (1274). Prawo składu straciło swe znaczenie w XVII-XVIII wieku. Rodzaje:
* bezwzględne prawo składu – obowiązek sprzedania danego towaru lub wszystkich towarów (kupiec nie mógł ich wywieźć)
* względne prawo składu – obowiązek wystawienia towaru i jego sprzedaży przez pewien określony czas (np. 8 dni). Po jego upływie pozostały towar można było transportować dalej
* częściowe prawo składu – obowiązek sprzedania niektórych towarów Z prawem składu ściśle związany był przymus drogowy. Kupcy byli zobowiązani do podróżowania ściśle określonymi drogami handlowymi, na których znajdowały się miasta mające prawo składu. Powszechne stosowanie prawa składu przypadło na panowanie Kazimierza Wielkiego (1333–1370). Z punktu widzenia średniowiecznych ludzi, upatrywali oni w prawie składu główne źródło pomyślnego rozwoju miasta. Z drugiej strony przywiązanie miast do posiadanych praw składu powodowało wzrost aktywności obcych kupców, a niedocenianie własnej aktywności handlowej.
rdf:langString
Право складу — форма організації і регламентації торгівлі доби феодалізму. Надавалося державною владою торговельним центрам транзитного значення. П.с. фактично володів із 15 ст. Київ (найпізніші його документальні пам'ятки належать до середини 17 ст.), із середини 14 ст. – Володимир (нині м. Володимир-Волинський), Луцьк, Львів. Надавалося також на склад окремих видів товарів: волоських вин, солі, прісного меду, особливо часто – в 17 ст. Вимагало, щоб іноземні купці зупинялися у складових містах, торгували там протягом певного часу – від кількох днів до кількох тижнів, збуваючи товари, що підлягали складу, не приїжджим купцям, а місцевим жителям, як правило – оптом тощо. Служило фіскальним цілям, сприяючи стягненню торговельних податків. Елементи П.с. зберігалися в торговельній практиці до 19 ст.
rdf:langString
Складочное (штапельное) право (нем. Stapelrecht, фр. droit d'étape) — право, принадлежавшее избранным городам в средневековой Европе принуждать купцов, осуществлявших транзит своих товаров через окрестности города, торговать этими товарами в специально отведенном месте в пределах таких городов. Складочное право было важной привилегией средневековых городов, так как оно облегчало снабжение необходимыми для города продуктами, увеличивало доходы городской казны за счёт взимания рыночных сборов с продаваемых товаров. Помимо обогащения, это давало городским властям дополнительные рычаги экономического влияния на другие города, позволяя задерживать или перекупать идущий транзитом товар.
xsd:nonNegativeInteger
4097