Spanish orthography

http://dbpedia.org/resource/Spanish_orthography an entity of type: Thing

L'ortografia del castellà resumeix les regles per a l'escriptura del castellà en els casos on no hi ha correspondència entre so i grafia. Es basa en l'assignació de fonemes a cada lletra de l'alfabet llatí i algunes regles que regulen les ambigüitats, sorgides per motius històrics. Es recullen en l'Ortografia publicada per la RAE, la darrera edició de la qual data de 2010. rdf:langString
西班牙语正写法(西班牙語:Ortografía del español)是一套指导西班牙语书写的规则,其字母系统使用拉丁字母。其拼写可准确的反映音位,特别是与更加不透明和相比,具有字位到发音相对一致的映射;换句话说,其单词的发音可以在很大程度上根据其拼写预测;其标点符号与其它罗曼语族语言和英语类似。 rdf:langString
La ortografía del español es el conjunto de normas que regulan la escritura del idioma. La Asociación de Academias de la Lengua Española (ASALE), cuyo miembro más destacado es la Real Academia Española (RAE), son las instituciones encargadas de ello, ya que han descrito su misión como «impulsar la unidad, integridad y desarrollo del idioma». ​ rdf:langString
Spanish orthography is the orthography used in the Spanish language. The alphabet uses the Latin script. The spelling is fairly phonemic, especially in comparison to more opaque orthographies like English, having a relatively consistent mapping of graphemes to phonemes; in other words, the pronunciation of a given Spanish-language word can largely be predicted from its spelling and to a slightly lesser extent vice versa. Spanish punctuation includes the use of inverted question and exclamation marks: ⟨¿⟩ ⟨¡⟩. rdf:langString
In spagnolo, come in altre lingue latine, le parole portano un segno grafico di accento (in spagnolo: tilde) quando non seguono la regola generale di accentazione. Questo segno grafico coincide con quello che, in italiano e altre lingue, viene chiamato accento acuto (á, é, í, ó, ú), anche se ciò non ha nulla a che vedere con la maggiore o minore apertura delle vocali. Vengono qui riportati i casi particolari di accentazione: rdf:langString
A ortografia do espanhol utiliza uma variante modificada do alfabeto latino que consta de 27 símbolos: A, B, C, D, E, F, G, H, I, J, K, L, M, N, Ñ, O, P, Q, R, S, T, U, V, W, X, Y e Z. Os dígrafos CH e LL têm valores fonéticos específicos e durante os séculos XIX e XX, nos dicionários, eram ordenados separadamente das letras C e L, prática abandonada em 1994 para homogeneizar o sistema com outras línguas. As vogais (A, E, I, O e U) podem levar acento agudo para indicar a sílaba tónica e trema, apenas sobre o U. rdf:langString
Іспанська абетка, або іспанський алфавіт — це сукупність букв, прийнятих в іспанській писемності та розміщених у певному усталеному порядку. Диграф ⟨ch⟩ представляє африкату /tʃ/. Диграф раніше розглядали як одну літеру, яку називали che. Фонеми /θ/ та /s/ у більшості діалектів не різняться; див. Крім деяких запозичених слів: hámster (хом'як), hachís (гашиш), hawaiano (гаваяно), у яких є /х/. Диграф ⟨ll⟩ (наприклад, calle) є піднебінний латеральний / ʎ / у кількох діалектах; але в більшості діалектів — через історичне злиття, зване yeísmo, — він, як і буква ⟨y⟩, представляє фонему /ʝ/. rdf:langString
Испанский алфавит является модифицированным вариантом латинского алфавита, состоящим из 27 букв: A, B, C, D, E, F, G, H, I, J, K, L, M, N, Ñ, O, P, Q, R, S, T, U, V, W, X, Y, Z. Диграфы CH и LL обозначают отдельные звуки и до 1994 года они считались отдельными буквами и располагались в алфавите отдельно от C и L. Над гласными (A, E, I, O и U) может писаться ударение для обозначения ударного слога или иного смысла слова и трема над U для указания на раздельное прочтение. rdf:langString
rdf:langString Ortografia del castellà
rdf:langString Ortografía del español
rdf:langString Ortografia della lingua spagnola
rdf:langString Spanish orthography
rdf:langString Ortografia da língua espanhola
rdf:langString Орфография испанского языка
rdf:langString 西班牙语正写法
rdf:langString Іспанська абетка
xsd:integer 2597803
xsd:integer 1123717528
rdf:langString blackletter b
rdf:langString blackletter v
rdf:langString cursive b
rdf:langString cursive v
rdf:langString Spanish/Pronunciation
rdf:langString no
rdf:langString Q3354926
rdf:langString The be/be larga/grande/alta and uve/ve corta/chica/baja in blackletter and cursive scripts
rdf:langString Fraktur_letter_B.png
rdf:langString Fraktur_letter_V.png
rdf:langString Sv-cursive-small-letter-b.jpg
rdf:langString Sv-cursive-small-letter-v.jpg
rdf:langString no
rdf:langString no
rdf:langString no
xsd:integer 2
rdf:langString no
rdf:langString no
rdf:langString no
rdf:langString Spanish 1/Chapter 1
rdf:langString no
xsd:integer 60
rdf:langString Category:es:Orthography
rdf:langString L'ortografia del castellà resumeix les regles per a l'escriptura del castellà en els casos on no hi ha correspondència entre so i grafia. Es basa en l'assignació de fonemes a cada lletra de l'alfabet llatí i algunes regles que regulen les ambigüitats, sorgides per motius històrics. Es recullen en l'Ortografia publicada per la RAE, la darrera edició de la qual data de 2010.
rdf:langString La ortografía del español es el conjunto de normas que regulan la escritura del idioma. La Asociación de Academias de la Lengua Española (ASALE), cuyo miembro más destacado es la Real Academia Española (RAE), son las instituciones encargadas de ello, ya que han descrito su misión como «impulsar la unidad, integridad y desarrollo del idioma». ​ El español utiliza una variante extendida del alfabeto latino, el cual consta de 27 letras​: a, b, c, d, e, f, g, h, i, j, k, l, m, n, ñ, o, p, q, r, s, t, u, v, w, x, y y z. Asimismo, se emplean también cinco dígrafos para representar otros tantos fonemas: ch, ll, rr, gu y qu; considerados estos dos últimos como variantes posicionales para la representación de los fonemas /g/ y /k/.​ Los dígrafos ch y ll tienen valores fonéticos específicos, por lo que en la Ortografía de la lengua española de 1754​ comenzó a considerárseles como letras del alfabeto español, y a partir de la publicación de la cuarta edición del Diccionario de la lengua española en 1803​​ se ordenaron separadamente de c y l.​ En el X Congreso de la Asociación de Academias de la Lengua Española, celebrado en Madrid en 1994, y por recomendación de varios organismos, se acordó reordenar los dígrafos ch y ll en el lugar que el alfabeto latino universal les asigna, aunque todavía seguían formando parte del abecedario.​ Con la publicación de la Ortografía de la lengua española en 2010, ambos dejaron oficialmente de considerarse letras del abecedario.​ Además, las vocales (a, e, i, o, u), y excepcionalmente la «y» cuando es vocal,[cita requerida] aceptan el acento agudo o tilde (´) —quedando en á, é, í, ó, ú, ý— para indicar la sílaba acentuada; y la vocal u acepta la diéresis o crema (¨) que, en las sílabas güe y güi, la modifica para indicar su sonoridad. Desarrollada en varias etapas a partir del período alfonsino, la ortografía se estandarizó definitivamente bajo la guía de la Real Academia Española, y ha sufrido escasas modificaciones desde la publicación de la Ortografía de la lengua española de 1854. Las sucesivas decisiones han aplicado criterios a veces fonológicos y a veces etimológicos, dando lugar a un sistema híbrido y fuertemente convencional. Si bien la correspondencia entre grafía y lenguaje hablado es predecible a partir de la escritura (es decir, un hablante competente es capaz de determinar inequívocamente la pronunciación estimada correcta para casi cualquier texto), no sucede así a la inversa, existiendo numerosas letras que representan gráficamente fonemas idénticos (el número de fonemas del español típicamente oscila entre 22 y 24, según el dialecto [cita requerida]). Los proyectos de reforma de la grafía en búsqueda de una correspondencia biunívoca (los primeros datan del siglo XVII) han sido invariablemente rechazados. La divergencia de la fonología de la lengua entre sus diversos dialectos hace hoy imposible la elaboración de una grafía puramente fonética que refleje adecuadamente la variedad de la lengua; la mayoría de las propuestas actuales se limitan a la simplificación de los símbolos homófonos, que se conservan por razones etimológicas.
rdf:langString Spanish orthography is the orthography used in the Spanish language. The alphabet uses the Latin script. The spelling is fairly phonemic, especially in comparison to more opaque orthographies like English, having a relatively consistent mapping of graphemes to phonemes; in other words, the pronunciation of a given Spanish-language word can largely be predicted from its spelling and to a slightly lesser extent vice versa. Spanish punctuation includes the use of inverted question and exclamation marks: ⟨¿⟩ ⟨¡⟩. Spanish uses capital letters much less often than English; they are not used on adjectives derived from proper nouns (e.g. francés, español, portugués from Francia, España, and Portugal, respectively) and book titles capitalize only the first word (e.g. La rebelión de las masas). Spanish uses only the acute accent, over any vowel: ⟨á é í ó ú⟩. This accent is used to mark the tonic (stressed) syllable, though it may also be used occasionally to distinguish homophones such as si ('if') and sí ('yes'). The only other diacritics used are the tilde on the letter ⟨ñ⟩, which is considered a separate letter from ⟨n⟩, and the diaeresis used in the sequences ⟨güe⟩ and ⟨güi⟩—as in bilingüe ('bilingual')—to indicate that the ⟨u⟩ is pronounced, [w], rather than having the usual silent role that it plays in unmarked ⟨gue⟩ and ⟨gui⟩. In contrast with English, Spanish has an official body that governs linguistic rules, orthography among them: the Royal Spanish Academy, which makes periodic changes to the orthography. The currently valid work on the orthography is the Ortografía de la lengua española, published in 2010.
rdf:langString In spagnolo, come in altre lingue latine, le parole portano un segno grafico di accento (in spagnolo: tilde) quando non seguono la regola generale di accentazione. Questo segno grafico coincide con quello che, in italiano e altre lingue, viene chiamato accento acuto (á, é, í, ó, ú), anche se ciò non ha nulla a che vedere con la maggiore o minore apertura delle vocali. Vengono qui riportati i casi particolari di accentazione: * Si accentano le parole tronche (palabras agudas) cioè quelle che hanno l'accento sull'ultima sillaba, quando queste terminano per -s, per -n, o per -vocale (es: estás, posición, café). La regola non si deve applicare nelle parole che finiscono per -n o -s se questi due fonemi seguono a un altro consonantico (baobabs, salvaslips, ecc.) e neanche nelle parole che finiscono con la lettera y (caray). * Si accentano le parole piane (palabras llanas o graves) cioè quelle che hanno l'accento sulla penultima sillaba, quando terminano per consonante che non sia -s,-n (es: cónsul, López, carácter). La regola si deve applicare anche nelle parole che finiscono per più di un fonema consonantico (fórceps). * Le parole sdrucciole e bisdrucciole (palabras esdrújulas y sobresdrújulas), sono quelle che hanno l'accento sulla terzultima o quartultima sillaba, si accentano sempre (práctica, próximo, jóvenes, diciéndoselo). * Si accentano anche le parole che presentano degli iati formati da vocali forti (a, e, o), per esempio aéreo, mediterráneo, e vocali deboli (i, u), che hanno l'accento sulla vocale debole (es: período, Raúl, actúan, filosofía) * L'accento si utilizza anche come diacritico nel caso si parli di parole delle quali una si usa normalmente senza accento prosodico nella parola, mentre l'altra sempre si dice accentuata: es. sí (sì) e si (se); tú (tu) e tu (il tuo / la tua...); más (più) e mas (ma), cuándo (quando? = pronome interrogativo) e cuando (quando = pronome relativo); ecc.
rdf:langString A ortografia do espanhol utiliza uma variante modificada do alfabeto latino que consta de 27 símbolos: A, B, C, D, E, F, G, H, I, J, K, L, M, N, Ñ, O, P, Q, R, S, T, U, V, W, X, Y e Z. Os dígrafos CH e LL têm valores fonéticos específicos e durante os séculos XIX e XX, nos dicionários, eram ordenados separadamente das letras C e L, prática abandonada em 1994 para homogeneizar o sistema com outras línguas. As vogais (A, E, I, O e U) podem levar acento agudo para indicar a sílaba tónica e trema, apenas sobre o U. Desenvolvida a partir do reinado de Afonso X de Leão e Castela, a ortografia estandardizou-se sob a orientação da Real Academia Espanhola e sofreu escassas modificações desde a publicação da Ortografía de la lengua castellana de 1854. As sucessivas modificações foram aplicando critérios umas vezes fonéticos e outras etimológicos, dando lugar a um sistema híbrido e fortemente convencional. Embora seja real a correspondência entre grafia e oralidade — ou seja, um falante competente é capaz de determinar inequivocamente a pronúncia correcta de praticamente qualquer texto em espanhol —, o inverso não acontece, existindo numerosas letras que representam graficamente fonemas idênticos. Os vários projectos de reforma da ortografia em busca de uma correspondência biunívoca, os primeiros dos quais datam do século XVII, acabaram invariavelmente por fracassar. A divergência da fonética da língua entre os seus diversos dialectos torna hoje impossível a elaboração de uma grafia puramente fonética que reflicta adequadamente a variedade da língua. A maioria das propostas actuais limita-se à simplificação dos símbolos homófonos que se conservam por razões etimológicas.
rdf:langString Іспанська абетка, або іспанський алфавіт — це сукупність букв, прийнятих в іспанській писемності та розміщених у певному усталеному порядку. Диграф ⟨ch⟩ представляє африкату /tʃ/. Диграф раніше розглядали як одну літеру, яку називали che. Фонеми /θ/ та /s/ у більшості діалектів не різняться; див. Крім деяких запозичених слів: hámster (хом'як), hachís (гашиш), hawaiano (гаваяно), у яких є /х/. Диграф ⟨ll⟩ (наприклад, calle) є піднебінний латеральний / ʎ / у кількох діалектах; але в більшості діалектів — через історичне злиття, зване yeísmo, — він, як і буква ⟨y⟩, представляє фонему /ʝ/. Точна вимова носових у позиції наприкінці складу залежить від фонетичних атрибутів наступних за приголосними (навіть за межами слова), так що (n) може бути носогубним (як в ánfora), піднебінним (як у cónyuge), велярним (як у rincón) і т. д. У поодиноких випадках використовують закінчення слова m, але реальної різниці у вимові немає. Використовують лише в диграфі qu. Диграф ⟨rr⟩, який з'являється лише між голосними, є трель /r/. Стара орфографія з буквою x, що представляє /x/, збереглася в деяких власних іменах, таких як México (Мексика).
rdf:langString 西班牙语正写法(西班牙語:Ortografía del español)是一套指导西班牙语书写的规则,其字母系统使用拉丁字母。其拼写可准确的反映音位,特别是与更加不透明和相比,具有字位到发音相对一致的映射;换句话说,其单词的发音可以在很大程度上根据其拼写预测;其标点符号与其它罗曼语族语言和英语类似。
rdf:langString Испанский алфавит является модифицированным вариантом латинского алфавита, состоящим из 27 букв: A, B, C, D, E, F, G, H, I, J, K, L, M, N, Ñ, O, P, Q, R, S, T, U, V, W, X, Y, Z. Диграфы CH и LL обозначают отдельные звуки и до 1994 года они считались отдельными буквами и располагались в алфавите отдельно от C и L. Над гласными (A, E, I, O и U) может писаться ударение для обозначения ударного слога или иного смысла слова и трема над U для указания на раздельное прочтение. Испанская орфография развивалась в течение почти 800 лет, начиная с эпохи Альфонса Мудрого, и была стандартизирована под руководством Испанской королевской академии. С момента публикации Орфографии кастильского языка (исп. Ortografía de la lengua castellana) в 1854 году испанская орфография пережила несколько незначительных изменений. Основными принципами испанской орфографии являются фонологический и этимологический, поэтому существует несколько букв, обозначающих одинаковые фонемы. Начиная с XVII века предлагались различные варианты реформы орфографии, которая создала бы однозначное соответствие между графемой и фонемой, но все они были отклонены. Фонетические расхождения между различными диалектами испанского языка делают невозможным создание чисто фонетической орфографии, которая бы адекватно отражала многообразие языка. Большинство современных предложений по реформированию правописания ограничиваются отменой букв-омофонов, которые сохраняются по этимологическим соображениям.
xsd:nonNegativeInteger 120103

data from the linked data cloud