Seven Deacons
http://dbpedia.org/resource/Seven_Deacons an entity of type: Person
The Seven, often known as the Seven Deacons, were leaders elected by the early Christian church to minister to the community of believers in Jerusalem, to enable the Apostles to concentrate on 'prayer and the Ministry of the Word' and to address a concern raised by Greek-speaking believers about their widows being overlooked in the daily diakonia or ministry.
rdf:langString
Nella Chiesa cristiana primitiva, i Sette Diaconi della comunità di Gerusalemme, scelti in modo tale da consentire agli apostoli di focalizzarsi nella preghiera e nella predicazione del Verbo e per dare risposta ai fedeli di lingua greca circa il sostentamento delle loro vedove.
rdf:langString
七执事（Seven Deacons）是早期基督教教会选举产生的领袖，服务于在耶路撒冷的信徒团体，使使徒们能专心从事“祷告和圣言”，并解决希腊语的信徒提出的关于他们的寡妇在日常食物分配中遭到忽视的问题。在《使徒行传》[1]（页面存档备份，存于互联网档案馆）描述了他们的任命。 根据后来的传统，他们应该也是在《路加福音》中的之列。虽然七人在新约中并未被称为执事，但他们的作用被描述为“执事的”（希腊语：διακονειν τραπεζαις），因而常被视为执事职分的先驱者。 七位执事是：
* 司提反
* 腓利
*
*
*
*
* 根据使徒行传的叙述，他们是由信徒团体根据他们的名声和智慧，并且充满圣灵，来确定和选择的，他们的任命得到了使徒的证实。 只有司提反和腓利在使徒行传中进行了详细的记载。其他文献也没有任何关于尼迦挪和巴米拿的记载。司提反被暴民杀死，成为教会的第一名殉道者。大数的保罗也赞同杀害司提反，但后来却悔改成为基督徒，即使徒保罗（[2]（页面存档备份，存于互联网档案馆））。腓利在迫害期间前往撒玛利亚传福音，归化了一名埃塞俄比亚的宦官，传统上认为后者开始了埃塞俄比亚正教会。
rdf:langString
Οι Επτά Διάκονοι, συχνά γνωστοί και ως Επτά, ήταν ηγέτες που εκλέχτηκαν από την παλαιοχριστιανική εκκλησία για να υπηρετήσουν την κοινότητα των πιστών στην Ιερουσαλήμ, για να δώσουν τη δυνατότητα στους Αποστόλους να επικεντρωθούν στην «προσευχή και την διάδοση του Λόγου» και να αντιμετωπίσουν μια ανησυχία που εγείρεται από Ελληνόφωνους πιστούς για τις χήρες τους που τις παραβλέπαν στην καθημερινή διακονία και το κήρυγμα. Οι Επτά Διάκονοι κατά τις Γραφές ήταν:
rdf:langString
Die Sieben Diakone Nikanor, Stephanus, Philippus, Prochorus, Timon, Parmenas und Nikolaus waren ein von den Aposteln bestimmtes Gremium, das bestimmte Leitungsaufgaben in der Jerusalemer Urgemeinde übernahm. Über sie wird in der Apostelgeschichte (Apg 6,1–7 ), aber auch in späteren Traditionen berichtet. Sie werden als Teil der Siebzig Jünger gesehen.
rdf:langString
Les sept diacres sont, dans les Actes des Apôtres (6,1 et suivants), six juifs de langue grecque et un prosélyte, c'est-à-dire un ancien païen devenu juif, choisis par l'assemblée des premiers fidèles pour s'occuper des aumônes et de l'aide charitable aux veuves hellénistes. La communauté helléniste se plaignait que ces femmes étaient tenues à l'écart des repas de charité (agapes). Les Douze, engagés à diffuser la Parole et à garder la direction spirituelle de la congrégation, prirent la décision de les faire élire. Une fois bénis et consacrés par l'imposition des mains effectuée par Pierre, le chef des apôtres, les Sept s’engagèrent à régler le différend puis à s'occuper du service de leurs frères, notamment des plus démunis de la communauté. Ils avaient été choisis pour leur bonne réputa
rdf:langString
Os Sete Diáconos foram líderes eleitos pela igreja antiga para pregar para as pessoas de Jerusalém. Consta que houve lamentos da parte dos "judeus que falavam grego" ("hellēnistōn") contra os "judeus que falavam hebraico" ("hebraious") porque suas viúvas estavam sendo preteridas na distribuição (diakoniāi) diária de alimentos (Atos 6:1). Os apóstolos convocaram então os discípulos e propuseram que fosse formada uma comissão de "sete homens acreditados (martyroumenous), cheios de espírito e de sabedoria" (Atos 6:3), que se incumbiriam da distribuição. Esta história está descrita nos Atos dos Apóstolos (Atos 6:1–7) e os sete são objeto de muitas tradições posteriores, como a que afirma que eles eram todos parte dos Setenta Discípulos que aparecem no Evangelho de Lucas.
rdf:langString
rdf:langString
Sieben Diakone
rdf:langString
Επτά Διάκονοι
rdf:langString
Sept diacres
rdf:langString
Sette diaconi
rdf:langString
Seven Deacons
rdf:langString
Sete Diáconos
rdf:langString
七执事
xsd:integer
6941725
xsd:integer
1117646663
rdf:langString
Οι Επτά Διάκονοι, συχνά γνωστοί και ως Επτά, ήταν ηγέτες που εκλέχτηκαν από την παλαιοχριστιανική εκκλησία για να υπηρετήσουν την κοινότητα των πιστών στην Ιερουσαλήμ, για να δώσουν τη δυνατότητα στους Αποστόλους να επικεντρωθούν στην «προσευχή και την διάδοση του Λόγου» και να αντιμετωπίσουν μια ανησυχία που εγείρεται από Ελληνόφωνους πιστούς για τις χήρες τους που τις παραβλέπαν στην καθημερινή διακονία και το κήρυγμα. Τα έργα του Στεφάνου και του Φίλιππου είναι τα μόνα δύο καταγεγραμμένα και αφορούν το κήρυγμα, την κατήχηση και το βάπτισμα. Ο Φίλιππος αναφέρεται απλά ως «ευαγγελιστής» στο κεφάλαιο 18. Ο διορισμός τους περιγράφεται στο κεφάλαιο 6 των Πράξεων των Αποστόλων. Σύμφωνα με μια μεταγενέστερη παράδοση, υποτίθεται ότι ήταν επίσης μεταξύ των εβδομήκοντα μαθητών που εμφανίζονται στο Ευαγγέλιο του Λουκά. Αν και οι Επτά δεν αποκαλούνται «διάκονοι» στη Καινή Διαθήκη, ο ρόλος τους περιγράφεται ως «διακονικός» και επομένως συχνά θεωρούνται ως οι πρόδρομοι της χριστιανικής τάξης των διακονών. Οι Επτά Διάκονοι κατά τις Γραφές ήταν:
* Άγιος Στέφανος ο Πρωτομάρτυρας
* Φίλιππος ο Πρωτοδιάκονος
* Πρόχορος
* Άγιος Νικάνορας ο Διάκονος
* Τίμωνας
* Παρμενάς
* Νικόλαος της Αντιόχειας (διάκονος) Σύμφωνα με την αφήγηση στις Πράξεις, ταυτοποιήθηκαν και επιλέχθηκαν από την κοινότητα των πιστών βάσει της φήμης και της σοφίας τους, «γεμάτοι από το Άγιο Πνεύμα», και ο διορισμός τους επιβεβαιώθηκε από τους Αποστόλους.
rdf:langString
Die Sieben Diakone Nikanor, Stephanus, Philippus, Prochorus, Timon, Parmenas und Nikolaus waren ein von den Aposteln bestimmtes Gremium, das bestimmte Leitungsaufgaben in der Jerusalemer Urgemeinde übernahm. Über sie wird in der Apostelgeschichte (Apg 6,1–7 ), aber auch in späteren Traditionen berichtet. Sie werden als Teil der Siebzig Jünger gesehen. Alle sieben Diakone – so werden sie allerdings in der Apostelgeschichte noch nicht genannt, sondern erst in den Briefen des Apostels Paulus – tragen griechische Namen und sind Hellenisten, was sie von den aramäisch sprechenden Hebräern der Urgemeinde unterscheidet. Ihre Aufgabe war der Dienst beim gemeinsamen Mahl der Gemeinde und die Versorgung der Witwen, während die geistliche Leitung der Gemeinde weiterhin den zwölf Aposteln unter Führung von Petrus vorbehalten blieb. Die Sieben Diakone amtierten bis zur Flucht der Urgemeinde aus Jerusalem zu Beginn des Jüdischen Krieges im Jahre 66. In der Apostelgeschichte wird hauptsächlich auf Stephanus und Philippus eingegangen. Stephanus wurde zum ersten Märtyrer der christlichen Gemeinde, nachdem ihn der Hohe Rat zur Steinigung verurteilt hatte. Saulus von Tarsus, der spätere Apostel Paulus, überwachte die Steinigung – vermutlich im Auftrag des Rates. Philippus missionierte in der Gegend von Samaria, wo er Simon Magus bekehrte. Prochorus war der Überlieferung zufolge ein Neffe des Stephanus und ein Begleiter des Evangelisten Johannes, der ihn zum Bischof von Nikomedia in Bithynien machte. Timon gilt als hellenisierter Jude, der in Griechenland oder im syrischen Bosra Bischof wurde. Nikolaos hatte bei vielen frühen Kirchengeschichtsschreibern keinen guten Ruf; so sieht Irenäus von Lyon in ihm den Stammvater der gnostischen Sekte der Nikolaiten, deren Bezeichnung sich von ihm ableiten soll.
rdf:langString
The Seven, often known as the Seven Deacons, were leaders elected by the early Christian church to minister to the community of believers in Jerusalem, to enable the Apostles to concentrate on 'prayer and the Ministry of the Word' and to address a concern raised by Greek-speaking believers about their widows being overlooked in the daily diakonia or ministry.
rdf:langString
Les sept diacres sont, dans les Actes des Apôtres (6,1 et suivants), six juifs de langue grecque et un prosélyte, c'est-à-dire un ancien païen devenu juif, choisis par l'assemblée des premiers fidèles pour s'occuper des aumônes et de l'aide charitable aux veuves hellénistes. La communauté helléniste se plaignait que ces femmes étaient tenues à l'écart des repas de charité (agapes). Les Douze, engagés à diffuser la Parole et à garder la direction spirituelle de la congrégation, prirent la décision de les faire élire. Une fois bénis et consacrés par l'imposition des mains effectuée par Pierre, le chef des apôtres, les Sept s’engagèrent à régler le différend puis à s'occuper du service de leurs frères, notamment des plus démunis de la communauté. Ils avaient été choisis pour leur bonne réputation et leur sagesse. Ainsi, furent désignés selon les Écritures, les sept premiers diacres de l'Église primitive. Ils font également partie des septante disciples choisis par Jésus-Christ, excepté Nicolas. Rapidement, les diacres (diakonoï) sont appelés à gérer les biens matériels de l'Église naissante. Certains sont amenés à témoigner de leur foi, à évangéliser aux côtés des apôtres et à contribuer à l’essor de la communauté des fidèles avec les presbytres et les épiscopes ou évêques (episkopoï).
rdf:langString
Nella Chiesa cristiana primitiva, i Sette Diaconi della comunità di Gerusalemme, scelti in modo tale da consentire agli apostoli di focalizzarsi nella preghiera e nella predicazione del Verbo e per dare risposta ai fedeli di lingua greca circa il sostentamento delle loro vedove.
rdf:langString
Os Sete Diáconos foram líderes eleitos pela igreja antiga para pregar para as pessoas de Jerusalém. Consta que houve lamentos da parte dos "judeus que falavam grego" ("hellēnistōn") contra os "judeus que falavam hebraico" ("hebraious") porque suas viúvas estavam sendo preteridas na distribuição (diakoniāi) diária de alimentos (Atos 6:1). Os apóstolos convocaram então os discípulos e propuseram que fosse formada uma comissão de "sete homens acreditados (martyroumenous), cheios de espírito e de sabedoria" (Atos 6:3), que se incumbiriam da distribuição. Esta história está descrita nos Atos dos Apóstolos (Atos 6:1–7) e os sete são objeto de muitas tradições posteriores, como a que afirma que eles eram todos parte dos Setenta Discípulos que aparecem no Evangelho de Lucas. São os sete: Estevão, Filipe, Prócoro, Nicanor, Timão, Parmenas e Nicolau.
rdf:langString
七执事（Seven Deacons）是早期基督教教会选举产生的领袖，服务于在耶路撒冷的信徒团体，使使徒们能专心从事“祷告和圣言”，并解决希腊语的信徒提出的关于他们的寡妇在日常食物分配中遭到忽视的问题。在《使徒行传》[1]（页面存档备份，存于互联网档案馆）描述了他们的任命。 根据后来的传统，他们应该也是在《路加福音》中的之列。虽然七人在新约中并未被称为执事，但他们的作用被描述为“执事的”（希腊语：διακονειν τραπεζαις），因而常被视为执事职分的先驱者。 七位执事是：
* 司提反
* 腓利
*
*
*
*
* 根据使徒行传的叙述，他们是由信徒团体根据他们的名声和智慧，并且充满圣灵，来确定和选择的，他们的任命得到了使徒的证实。 只有司提反和腓利在使徒行传中进行了详细的记载。其他文献也没有任何关于尼迦挪和巴米拿的记载。司提反被暴民杀死，成为教会的第一名殉道者。大数的保罗也赞同杀害司提反，但后来却悔改成为基督徒，即使徒保罗（[2]（页面存档备份，存于互联网档案馆））。腓利在迫害期间前往撒玛利亚传福音，归化了一名埃塞俄比亚的宦官，传统上认为后者开始了埃塞俄比亚正教会。
xsd:nonNegativeInteger
6370
