Serbian nationalism
http://dbpedia.org/resource/Serbian_nationalism an entity of type: Thing
Le nationalisme serbe est un phénomène politique apparu à la fin du XVIIIe siècle et au début du XXe siècle. Lors de l'élection présidentielle serbe de 2017, le Parti radical serbe, mouvement nationaliste de droite, est arrivé cinquième avec 4 % des voix.
rdf:langString
تشدّد القومية الصربية على كون الصرب أمة واحدة، وتهدِف إلى توطيد الوحدة الثقافية والسياسية للصرب. والقومية الصربية شكلٌ مِن أشكال القومية الإثنية، التي نشأت بادئ الأمر ضمن سياق صعود القومية في إقليم البلقان في ظلّ الدولة العثمانية، وذلك بتأثير من عالم اللغويات الصربي فوك شتيفانوفيتش كاراجيدتش والسياسي الصربي إيليا غاراشانين. أدت القومية الصربية دورًا مهمّا خلال حروب البلقان أسهم في بشكل فعالٍ في تراجع الإمبراطورية العثمانية، في الفترة الواقعة خلال الحرب العالمية الأولى وما بعدها، كما أسهمت في حلّ الإمبراطورية النمساوية-المجرية، وتارة أخرى في تفكك يوغوسلافيا وحروب يوغوسلافيا في تسعينيات القرن الماضي.
rdf:langString
Srbský nacionalismus je ideový koncept, který – podobně jako je tomu v případě jiných národů – předpokládá výlučnost srbského národa. Politicky se identifikuje s konzervatismem, vymezuje se proti , socialismu, evropské integraci; proti Evropské unii, NATO, Spojeným státům a obecně západní Evropě. Klíčovým prvkem srbského nacionalismu je také tzv. Kosovský mýtus.
rdf:langString
El nacionalismo serbio es el movimiento que surge de la necesidad de una nación soberana y que promueve la unidad cultural de los serbios , siendo este un nacionalismo de base étnica.Surgió originalmente en el nacionalismo balcánico bajo el mandato otomano y bajo la influencia del lingüista serbio Vuk Stefanović Karadžić y de . El nacionalismo serbio sería un importante factor durante las Guerras de los Balcanes, las cuales contribuyeron al declive del Imperio otomano durante la Gran Guerra y, nuevamente, durante la ruptura yugoslava y las subsecuentes guerras de los 90.
rdf:langString
Nasionalisme Serbia adalah gagasan yang menegaskan bahwa Serbia adalah suatu bangsa yang memiliki kesatuan budaya. Nasionalisme merupakan salah satu contoh nasionalisme etnis yang muncul dalam konteks pada masa penjajahan Utsmaniyah lewat pengaruh dari ahli bahasa Serbia Vuk Stefanović Karadžić dan Ilija Garašanin.Nasionalisme Serbia merupakan faktor yang penting dalam Perang Balkan yang menjadi salah satu penyebab kemunduran Kesultanan Utsmaniyah. Nasionalisme Serbia juga sempat menarik perhatian dunia selama peristiwa Perang Dunia I, Pecahnya Yugoslavia dan Perang Yugoslavia pada tahun 1990an.
rdf:langString
Serbian nationalism asserts that Serbs are a nation and promotes the cultural and political unity of Serbs. It is an ethnic nationalism, originally arising in the context of the general rise of nationalism in the Balkans under Ottoman rule, under the influence of Serbian linguist Vuk Stefanović Karadžić and Serbian statesman Ilija Garašanin.Serbian nationalism was an important factor during the Balkan Wars which contributed to the decline of the Ottoman Empire, during and after World War I when it contributed to the dissolution of the Austro-Hungarian Empire, and again during the breakup of Yugoslavia and the Yugoslav Wars of the 1990s.
rdf:langString
O nacionalismo sérvio defende que os sérvios são uma nação e promove a unidade política e cultural dos sérvios. É uma forma de nacionalismo étnico, originalmente surgindo do contexto geral de ascensão do nacionalismo nos territórios sob gestão do Império Otomano, teve a influência do linguista Vuk Stefanović Karadžić e do político sérvio . O nacionalismo sérvio foi um fator importante durante a Guerras dos Balcãs, que contribuiu para o declínio do Império Otomano, durante e após a Primeira Guerra Mundial quando contribuiu para a dissolução do Áustria-Hungria, e novamente durante a dissolução da Iugoslávia e a guerra da Iugoslávia na década de 1990.
rdf:langString
Serbski nacjonalizm powstał pod wpływem serbskich językoznawców: Vuka Karadžicia i Iliji Garašanina. Historycznie odegrał on ważną rolę podczas wojen bałkańskich będących przyczyną upadku Imperium Osmańskiego, w czasie I wojny światowej, a także podczas rozpadu Jugosławii w latach 90.
rdf:langString
Сербский национализм (серб. Српски национализам) — один из видов этнического национализма, предполагающий нацию как высшую ценность сербского народа и выступающий за культурное единство сербов. Зарождение сербского национализма произошло во время и начала национально-освободительных выступлений против турецких властей; развитию способствовали сербский учёный Вук Стефанович Караджич и государственный деятель Илия Гарашанин. Сербский национализм был одним из ключевых факторов во время Балканских войн, подорвавших могущество Османской империи, одной из предпосылок к началу Первой мировой войны, разрушившей Австро-Венгрию, и важнейшим факторов во время югославских войн.
rdf:langString
rdf:langString
Serbian nationalism
rdf:langString
قومية صربية
rdf:langString
Srbský nacionalismus
rdf:langString
Nacionalismo serbio
rdf:langString
Nationalisme serbe
rdf:langString
Nasionalisme Serbia
rdf:langString
Nacjonalizm serbski
rdf:langString
Nacionalismo sérvio
rdf:langString
Сербский национализм
xsd:integer
8056034
xsd:integer
1124144115
rdf:langString
right
rdf:langString
Ilija Garašanin, Serbian statesman.
rdf:langString
Vuk Karadžić, Serbian linguist.
rdf:langString
center
rdf:langString
horizontal
rdf:langString
Ilija Garašanin table crop.jpg
rdf:langString
Vuk Karadzic Kriehuber cropped.jpg
xsd:integer
155
168
rdf:langString
تشدّد القومية الصربية على كون الصرب أمة واحدة، وتهدِف إلى توطيد الوحدة الثقافية والسياسية للصرب. والقومية الصربية شكلٌ مِن أشكال القومية الإثنية، التي نشأت بادئ الأمر ضمن سياق صعود القومية في إقليم البلقان في ظلّ الدولة العثمانية، وذلك بتأثير من عالم اللغويات الصربي فوك شتيفانوفيتش كاراجيدتش والسياسي الصربي إيليا غاراشانين. أدت القومية الصربية دورًا مهمّا خلال حروب البلقان أسهم في بشكل فعالٍ في تراجع الإمبراطورية العثمانية، في الفترة الواقعة خلال الحرب العالمية الأولى وما بعدها، كما أسهمت في حلّ الإمبراطورية النمساوية-المجرية، وتارة أخرى في تفكك يوغوسلافيا وحروب يوغوسلافيا في تسعينيات القرن الماضي. بعد العام 1878، ماهى القوميون الصرب أهدافَهم مع أهداف أنصار اليوغوسلافيوية، وسعوا إلى محاكاة الدور الرائد لبيدمونت (مملكة سردينيا) في توحيد إيطاليا، وذلك عبر زعمهم أن إنشاء صربيا لا يهدف إلى توحيد جميع الصرب في دولة واحدة فحسب، بل يهدف كذلك إلى جعلها أيقونةً سلافية جنوبية من شأنها جمع كافة السلاف الجنوبيين ضمن دولة واحدة تُعرف باسم يوغوسلافيا. دعم القوميون الصرب فكرة دولة يوغوسلافية مركزية تضمن وحدة الصرب، مع رفضهم الجهود الساعية إلى تطبيق اللامركزية في الدولة. رسّخ دستور فيدوفدان الذي اعتمدته يوغوسلافيا في العام 1921 شكلَ البلاد كدولة مركزية في ظلّ نظام كارادوردفيتش الملكي الصربي. لقيت فكرة مركزية الدولة معارضة القوميين الكروات الذين طالبوا باللامركزية، ودولة كرواتية تتمتع بالحكم الذاتي داخل يوغوسلافيا، وهو ما قبلته الحكومة اليوغوسلافية بموجب اتفاقية تسفيتكوفيتش-ماتشيك في العام 1939. عارض القوميون الصرب تلك الاتفاقية نظرًا لفتّها في عضد وحدة الصرب بنظرهم، مشدّدين على أهميتها ليوغوسلافيا تحت شعار «أمة صربية قوية، من أجل يوغوسلافيا قوية». أسفر غزو يوغوسلافيا وتقسيمها في الحرب العالمية الثانية إلى نشوب صراعات إثنية عنيفة بين القوميين الصرب، والكروات، والبشناق وغيرهم، وهو ما أدى إلى ظهور حركة قومية صربية طائفية شديد العنف بلغت ذروتها في فصائل تشيتنيك للجيش اليوغوسلافي. نجمَ عن فرض اللامركزية في جمهورية يوغوسلافيا الاشتراكية الاتحادية في الستينيات من القرن العشرين إضافة إلى قمع مظاهر القومية الإثنية إلى ردّ فعل قومي صربي وصحوة قومية في الثمانينيات، ما أظهرَ فشل الحركة اليوغوسلافيوية في مرحلة ما بعد الحرب العالمية الثانية ونظام اللامركزية في يوغوسلافيا. في أعقاب تفكّك يوغوسلافيا في التسعينيات وسعي عدة جمهوريات للانفصال، طالب القوميون الصرب بمنح جميع الصرب في كافة الجمهوريات اليوغوسلافية الحق في الاتحاد في إطار دولة واحدة. ونيجة لذلك، اندلع صراع إثني بين الصرب الساعين للاتحاد مع صربيا وغيرهم من الإثنيات اليوغوسلافية الساعية بدورها إلى نيل الاستقلال.
rdf:langString
Srbský nacionalismus je ideový koncept, který – podobně jako je tomu v případě jiných národů – předpokládá výlučnost srbského národa. Politicky se identifikuje s konzervatismem, vymezuje se proti , socialismu, evropské integraci; proti Evropské unii, NATO, Spojeným státům a obecně západní Evropě. Klíčovým prvkem srbského nacionalismu je také tzv. Kosovský mýtus. Srbský nacionalismus čerpá svojí inspiraci z komplikované etnogeneze Srbů; nejasného vymezení srbského národa během období 19. a také 20. století. Jugoslavismus se tehdy formoval spolu s pansrbskou, resp. panchorvatskou myšlenkou; tyto ideje se často i prolínaly.[zdroj?] Srbští nacionalisté často apelují na to, že národnostně heterogenní prostor západního Balkánu je ať už reálně, nebo historicky srbský, a to s odkazem na Srby tří vyznání, který lze tradičně nalézt napříč srbskými moderními dějinami.[zdroj?] Vymezuje se proto také ve velké části i proti sousedům Srbska, převážně proti Bosňákům a Chorvatům, méně vůči Černohorcům. V souvislosti s kosovskou krizí v závěru 20. století se rovněž vyhraňuje i proti Albáncům. Srbský nacionalismus byl významným prvkem jak během Balkánských válek, tak i během první světové války, druhé světové války, nebo rozpadu Jugoslávie. Na srbské politické scéně plynule přechází v národně-konzervativní, konzervativní a pravicový politický proud. Tato skutečnost často vyvolává v sousedních zemích opakované reakce, že je srbský nacionalismus široce rozšířen v celé srbské společnosti.[zdroj?] Díky dominantní roli v 90. letech 20. století je i v současné době srbský nacionalismus často spolu s dalšími nacionalismy v zemích bývalé Jugoslávie často připomínán v kontextu západoevropské kultury ve vztahu k balkánským zemím.
rdf:langString
El nacionalismo serbio es el movimiento que surge de la necesidad de una nación soberana y que promueve la unidad cultural de los serbios , siendo este un nacionalismo de base étnica.Surgió originalmente en el nacionalismo balcánico bajo el mandato otomano y bajo la influencia del lingüista serbio Vuk Stefanović Karadžić y de . El nacionalismo serbio sería un importante factor durante las Guerras de los Balcanes, las cuales contribuyeron al declive del Imperio otomano durante la Gran Guerra y, nuevamente, durante la ruptura yugoslava y las subsecuentes guerras de los 90. Tras 1878, los nacionalistas serbios emergieron junto a algunos de los yugoslavistas y emularían el papel piemontano que condujo al Risorgimento de Italia, reclamando que Serbia no solo uniría a todos los serbios en un estado sino que Serbia intentaría unir a los eslavos balcánicos en un mismo estado conocido como Yugoslavia. Los nacionalistas serbios siempre apoyaron la idea de una Yugoslavia centralizada que preservara la unidad de los serbios y rechazara los esfuerzos de los otros pueblos eslavos por la descentralización del estado. Cosa que llevó a que en Constitución de Vidovdan, adoptada por Yugoslavia en 1920, se consolidara el país como una nación centralizada bajo el mandato de los serbios de la monarquía Karađorđević . Otros pueblos en Yugoslavia se opusieron a la idea de un estado centralizado y demandaban la descentralización, incluyendo a los nacionalistas croatas quienes demandaban una mayor autonomía para Croacia dentro de Yugoslavia, lo que sería aceptado por el gobierno yugoslavo en el tratado de 1939 . Los nacionalistas serbios se opusieron a lo establecido en dicho acuerdo, ya que se debilitaba el Serbdom, aseverando que su importancia en Yugoslavia era algo trascendente con el lema "Un Serbdom fuerte, Una Yugoslavia fuerte". La invasión y repartición de Yugoslavia en la segunda guerra mundial resultó en un conflicto étnico violento entre los nacionalistas serbios, croatas, bosníacos, y otros, resultando en una variante altamente violenta del nacionalismo serbio ascendente, de la mano de los movimientos Chetnik, una muy peligrosa violencia sectaria. La descentralización de Yugoslavia en los 60, y la supresión de todas las corrientes nacionalistas étnicas llevaron al nacionalismo serbio a un apagón y a su resurgimiento en los 80, el cual condenó al yugoslavismo posterior a la segunda guerra mundial y a la descentralización de Yugoslavia . Tras el colapso de la unidad de Yugoslavia en los 90 con la múltiple secesión de las antes repúblicas yugoslavas buscando su independencia, los nacionalistas serbios demandaron que todos los serbios en todas las repúblicas yugoslavas tenían el derecho de unirse en una nueva entidad común, tanto étnica como social, y los posteriores conflictos ocurrieron entre los serbios que querían mantener la unidad de Serbia y de otras repúblicas yugoslavas con las demás etnias de Yugoslavia, las cuales encontraron también su independencia .
rdf:langString
Nasionalisme Serbia adalah gagasan yang menegaskan bahwa Serbia adalah suatu bangsa yang memiliki kesatuan budaya. Nasionalisme merupakan salah satu contoh nasionalisme etnis yang muncul dalam konteks pada masa penjajahan Utsmaniyah lewat pengaruh dari ahli bahasa Serbia Vuk Stefanović Karadžić dan Ilija Garašanin.Nasionalisme Serbia merupakan faktor yang penting dalam Perang Balkan yang menjadi salah satu penyebab kemunduran Kesultanan Utsmaniyah. Nasionalisme Serbia juga sempat menarik perhatian dunia selama peristiwa Perang Dunia I, Pecahnya Yugoslavia dan Perang Yugoslavia pada tahun 1990an. Setelah tahun 1878, kelompok nasionalis Serbia menggabungkan aspirasi mereka dengan kelompok pendukung Yugoslavisme dan mencoba meniru peran Piemonte dalam pergerakan Risorgimento di Italia. Selain menyatukan semua orang Serbia di dalam suatu negara, mereka juga ingin agar Serbia menjadi Piemonte Slavia Selatan yang akan menyatukan semua orang Slavia Selatan di dalam suatu negara yang bernama Yugoslavia. Kelompok nasionalis Serbia menginginkan negara Yugoslavia yang tersentralisasi dan menjamin kesatuan semua orang Serbia. Konstitusi Hari Santo Vitus yang diberlakukan di Yugoslavia pada tahun 1920 memperkuat sentralisasi negara tersebut di bawah kepemimpinan monarki Karađorđević. Namun, kelompok-kelompok lain di Yugoslavia menentang sentralisasi dan menginginkan desentralisasi, seperti kelompok nasionalis Kroasia yang meminta otonomi untuk Kroasia; permohonan ini diterima oleh pemerintah Yugoslavia dan disepakati pada tahun 1939. Kelompok nasionalis Serbia menentang perjanjian ini karena dirasa melemahkan kesatuan "keserbiaan" dan menegaskan semboyan "Keserbiaan Kuat, Yugoslavia Kuat". Pendudukan dan pembagian Yugoslavia oleh Blok Poros selama Perang Dunia II kemudian memicu konflik etnis antara kelompok nasionalis Serbia, Kroasia, dan Bosnia, serta menghasilkan ragam nasionalisme Serbia yang sektarian dan penuh kekerasan yang disebut pergerakan Chetnik. Desentralisasi Republik Federal Sosialis Yugoslavia pada tahun 1960-an dan penghapusan segala bentuk sentimen nasionalisme etnis memicu reaksi keras dari kelompok nasionalis Serbia pada tahun 1980 yang akan memicu disintegrasi Yugoslavia. Setelah Yugoslavia terpecah belah pada tahun 1990-an, kelompok nasionalis Serbia meminta agar semua orang Serbia di bekas wilayah Yugoslavia disatukan di dalam suatu negara, sehingga memicu konflik etnis dengan kelompok-kelompok etnis lainnya yang ingin merdeka.
rdf:langString
Serbian nationalism asserts that Serbs are a nation and promotes the cultural and political unity of Serbs. It is an ethnic nationalism, originally arising in the context of the general rise of nationalism in the Balkans under Ottoman rule, under the influence of Serbian linguist Vuk Stefanović Karadžić and Serbian statesman Ilija Garašanin.Serbian nationalism was an important factor during the Balkan Wars which contributed to the decline of the Ottoman Empire, during and after World War I when it contributed to the dissolution of the Austro-Hungarian Empire, and again during the breakup of Yugoslavia and the Yugoslav Wars of the 1990s. After 1878, Serbian nationalists merged their goals with those of Yugoslavists, and emulated the Piedmont's leading role in the Risorgimento of Italy, by claiming that Serbia sought not only to unite all Serbs in one state, but that Serbia intended to be a South Slavic Piedmont that would unite all South Slavs in one state known as Yugoslavia. Serbian nationalists supported a centralized Yugoslav state that guaranteed the unity of the Serbs while resisting efforts to decentralize the state. The Vidovdan Constitution adopted by Yugoslavia in 1921 consolidated the country as a centralized state under the Serbian Karađorđević monarchy. Croatian nationalists opposed the centralized state and demanded decentralization and an autonomous Croatia within Yugoslavia, which was accepted by the Yugoslav government in the Cvetković–Maček Agreement of 1939. Serbian nationalists opposed the agreement on the grounds that it weakened the unity of Serbdom, asserting its importance to Yugoslavia with the slogan "Strong Serbdom, Strong Yugoslavia". The invasion and partition of Yugoslavia in World War II resulted in violent ethnic conflict between nationalist Serbs, Croats, Bosniaks, and others, resulting in a highly violent sectarian variant of Serbian nationalism rising in the Chetnik movement. The decentralization of the Socialist Federal Republic of Yugoslavia in the 1960s and the suppression of all ethnic nationalist sentiments led to a Serbian nationalist backlash and resurgence in the 1980s, that condemned post-World War II Yugoslavism and the decentralization of Yugoslavia. Upon Yugoslavia collapsing in the 1990s with multiple republics seeking secession, Serbian nationalists demanded that all Serbs in all the Yugoslav republics had the right to be united in a common state, ethnic conflict occurred between Serbs seeking unity with Serbia and other Yugoslav ethnicities seeking independence.
rdf:langString
Le nationalisme serbe est un phénomène politique apparu à la fin du XVIIIe siècle et au début du XXe siècle. Lors de l'élection présidentielle serbe de 2017, le Parti radical serbe, mouvement nationaliste de droite, est arrivé cinquième avec 4 % des voix.
rdf:langString
Serbski nacjonalizm powstał pod wpływem serbskich językoznawców: Vuka Karadžicia i Iliji Garašanina. Historycznie odegrał on ważną rolę podczas wojen bałkańskich będących przyczyną upadku Imperium Osmańskiego, w czasie I wojny światowej, a także podczas rozpadu Jugosławii w latach 90. Serbscy nacjonaliści na przełomie XIX i XX wieku podczas prób rozbicia Jugosławii popierali ideę scentralizowanego państwa jugosłowiańskiego, które było wówczas gwarancją jedności Serbów. Przyjęta w 1920 roku konstytucja Jugosławii utrwaliła jej status jako scentralizowanego państwa, w którym władzę dzierżyła serbska dynastia Karadziordziewiciów. Inni w Jugosławii opowiadali się przeciwko scentralizowanemu państwu i domagali się decentralizacji – w tym chorwaccy nacjonaliści, którzy domagali się autonomicznej Chorwacji w ramach Jugosławii, co zostało przyjęte przez jugosłowiański rząd w wyniku porozumienia Cvetković-Maček Umowy z 1939 roku. Serbscy nacjonaliści sprzeciwiali się temu porozumieniu jako godzącemu w serbską społeczność oraz tożsamość. Zajęcie i podział Jugosławii podczas II wojny światowej skutkowało brutalnym konfliktem etnicznym między nacjonalistycznymi Serbami, Chorwatami, Boszniakami i innymi narodami, co doprowadziło do powstania sekciarskiego odłamu serbskiego nacjonalizmu, skupionego wokół ruchu czetników. Decentralizacja Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii w latach 60. i stłumione nastroje socjalistyczne doprowadziły do odrodzenia serbskiego nacjonalizmu w 1980 roku, który odrzucał powojenną koncepcję jugoslawizmu wraz z decentralizacją Jugosławii. Po rozpadzie Jugosławii w 1990 roku na wiele republik, Serbscy nacjonaliści domagali się dla Serbów we wszystkich jugosłowiańskich republikach prawa do zjednoczenia w jedno państwo, co doprowadziło do międzynarodowego konfliktu pomiędzy Serbami a innymi jugosłowiańskimi narodami, dążącymi do niepodległości.
rdf:langString
O nacionalismo sérvio defende que os sérvios são uma nação e promove a unidade política e cultural dos sérvios. É uma forma de nacionalismo étnico, originalmente surgindo do contexto geral de ascensão do nacionalismo nos territórios sob gestão do Império Otomano, teve a influência do linguista Vuk Stefanović Karadžić e do político sérvio . O nacionalismo sérvio foi um fator importante durante a Guerras dos Balcãs, que contribuiu para o declínio do Império Otomano, durante e após a Primeira Guerra Mundial quando contribuiu para a dissolução do Áustria-Hungria, e novamente durante a dissolução da Iugoslávia e a guerra da Iugoslávia na década de 1990. Depois de 1878, os nacionalistas sérvios fundiram seus objetivos com aqueles dos Iugoslavistas, e imitaram o papel de liderança do Reino da Sardenha no Risorgimento italiano, ao reivindicar que a Sérvia deveria não apenas unir todos os sérvios em um Estado, mas que a Sérvia tinha a intenção de ser o Piedmont dos Eslavos meridionais que iria unir todos os Eslávos do sul em um Estado conhecido como Iugoslávia. Os nacionalistas sérvios apoiavam um governo Iugoslávo centralizada que garantisse a unidade dos sérvios enquanto resistisse aos esforços de descentralizar o Estado. A Constituição de Vidovdan adotada pela Iugoslávia em 1921 consolidou o país enquanto um Estado centralizado sob a monarquia Sérvia da Casa de Karađorđević. Os nacionalistas croatas se opuseram ao Estado centralizado e demandaram a descentralização e uma Croácia autônoma dentro da Iugoslávia, que foi aceita pelo governo Iugoslávo no Acordo de Cvetković–Maček de 1939. Os nacionalistas sérvios contestaram o acordo com base na afirmação que ele enfraquecia a unidade da Sérvia, insistindo na sua importância para a Iugoslávia com o slogan "Sérvia forte, Iugoslávia forte". A invasão e partição da Iugoslávia na Segunda Guerra Mundial resultou em conflitos étnicos violentos entre nacionalistas sérvios, croatas, bósnios, entre outros, tendo como consequência a emergência de uma variante altamente violenta de sectarismo no nacionalismo sérvio com o movimento Chetniks. A descentralização da República Socialista Federativa da Iugoslávia na década de 1960 e a supressão de todos os sentimentos de nacionalismo étnico levaram à uma revanche e ressurgimento do nacionalismo sérvio na década de 1980, que condenou a Iugoslávia pós-segunda guerra e seu sistema descentralizado. No período de colapso da Iugoslávia na década de 1990, com múltiplas repúblicas buscando secessão, os nacionalistas sérvios demandaram que todos os sérvios em todas as repúblicas Iugoslávias tinham o direito de se unificarem em um Estado. Conflitos étnicos ocorreram entre Sérvios buscando uma unidade Sérvia e outras etnias Iugoslávas buscando independência.
rdf:langString
Сербский национализм (серб. Српски национализам) — один из видов этнического национализма, предполагающий нацию как высшую ценность сербского народа и выступающий за культурное единство сербов. Зарождение сербского национализма произошло во время и начала национально-освободительных выступлений против турецких властей; развитию способствовали сербский учёный Вук Стефанович Караджич и государственный деятель Илия Гарашанин. Сербский национализм был одним из ключевых факторов во время Балканских войн, подорвавших могущество Османской империи, одной из предпосылок к началу Первой мировой войны, разрушившей Австро-Венгрию, и важнейшим факторов во время югославских войн. С 1878 года сербские националисты поддерживали идеологию югославянства: взяв на вооружение пример Пьемонта и его роль в Рисорджименто (объединении Италии), они поставили своей целью не только объединить сербов в единое государство под именем Сербия, но и аналогично помочь Сербии стать центром объединения всех южнославянских народов в единое государство под названием Югославия. Их идеалом было централизованное государство, гарантировавшее единство сербов и исключавшее возможность децентрализации. Принятая в 1921 году Видовданская конституция обеспечивала преобразование страны в централизованное государство, во главе которого стояла династия Карагеоргиевичей. Ярыми противниками централизованного государства были хорватские националисты, которые требовали предоставления автономии Хорватии, что было выполнено в 1939 году в ходе соглашения Цветковича — Мачека; это же соглашение осудили сербские националисты, считая, что оно угрожает единству «сербства», и выступая с лозунгом «сильное сербство, сильная Югославия». Вторая мировая война на Балканах обернулась масштабным кровопролитием, связанным не только с нацистской идеологией, но и с межрелигиозной ненавистью. Особенно сильными сербские националистические настроения были у движения югославских войск на родине, известного также как «четники». В 1960-е годы децентрализация СФРЮ и стремление путём «системы сдержек и противовесов» свести к минимуму националистическую угрозу обернулись серьёзным потрясениями и расколом страны. В 1980-е годы против существующего порядка вещей выступили сербские националисты, считавшие, однако, неприемлемым любую децентрализацию и разделение Югославии. Единое государство прекратило существование в 1991 году после раскола на отдельные республики, что обернулось крупными вооружёнными конфликтами: сербы участвовали в большинстве из них, настаивая на объединение сербов во всех югославских республиках в единое государство; их противниками были местные националисты и сторонники независимости, не желавшие быть в составе единого государства.
xsd:nonNegativeInteger
28371
