Romanization of Chinese

http://dbpedia.org/resource/Romanization_of_Chinese an entity of type: Thing

Al llarg de la història hi ha hagut molts sistemes de transcripció de la llengua xinesa, usats per a representar la pronúncia dels caràcters xinesos. La necessitat d'aquests sistemes és doble: d'una banda, l'escriptura xinesa no és pròpiament fonètica, per això fins i tot en l'àmbit lingüístic xinés cal una manera d'expressar com es pronuncien els caràcters emprats en la llengua escrita. D'altra banda, fora de l'àmbit lingüístic xinés sorgeix la necessitat d'escriure noms i termes propis d'aquesta llengua en altres sistemes d'escriptura, com ara l'alfabet llatí, i això ha fet aparéixer distints mètodes per traslladar els sons del xinés a diferents alfabets. rdf:langString
A lo largo de la historia han existido numerosos sistemas de transcripción de la lengua china, utilizados para representar la pronunciación de los caracteres chinos. La necesidad de tales sistemas de transcripción es doble: por un lado, la escritura china no es propiamente fonética, por lo que incluso en el ámbito lingüístico chino se precisa de una manera de expresar cómo se pronuncian los caracteres empleados en la lengua escrita. Por otro lado, fuera del ámbito lingüístico chino surge la necesidad de escribir nombres y términos propios de esta lengua en otros sistemas de escritura, tales como el alfabeto latino, lo cual ha llevado a la aparición de diferentes métodos para trasladar los sonidos del chino a diversos alfabetos. rdf:langString
Необходимость в транскрипции китайских иероглифов исторически возникла с расширением контактов Китая со странами и народами, имеющими свою фонетическую письменность. Одними из наиболее древних систем транскрипции являются арабская сяоэрцзин и маньчжурская . До принятия единого норматива для транскрипции китайских иероглифов, которым стал пиньинь, существовало несколько систем передач произношения иероглифов. rdf:langString
La romanisation des langues chinoises (chinois simplifié : 汉字拉丁化 ; chinois traditionnel : 漢字拉丁化 ; pinyin : hànzì lādīng huà, littéralement Conversion caractères chinois-latin) est l'utilisation de l'alphabet latin pour écrire la langue chinoise. Le chinois est écrit avec les caractères chinois depuis environ 1500 av. J.-C. L'écriture chinoise ne rend pas directement la prononciation de la langue. rdf:langString
Romanization of Chinese (Chinese: 中文拉丁化; pinyin: zhōngwén lādīnghuà) is the use of the Latin alphabet to transliterate Chinese. Chinese uses a logographic script and its characters do not represent phonemes directly. There have been many systems using Roman characters to represent Chinese throughout history. Linguist Daniel Kane wrote, "It used to be said that sinologists had to be like musicians, who might compose in one key and readily transcribe into other keys." The dominant international standard for Standard Mandarin since about 1982 has been Hanyu Pinyin, invented by a group of Chinese linguists in the 1950s including Zhou Youguang. Other well-known systems include Wade–Giles (Mandarin) and Yale Romanization (Mandarin and Cantonese). rdf:langString
Romanisasi aksara Han adalah penggunaan alfabet Latin untuk menulis atau menerjemahkan aksara Han dan bahasa lisan yang digunakan di Tiongkok. Bahasa Mandarin menggunakan aksara Han dan skrip logografi yang tidak secara langsung mewakili fonem. Sepanjang sejarah, telah banyak sistem romanisasi yang telah digunakan untuk memberi informasi tentang Tiongkok. Ahli bahasa mengatakan, "Dahulu dikatakan bahwa sinolog harus seperti musisi, yang dapat mengarang dalam satu kunci dan dengan mudah menuliskannya ke dalam kunci lainnya." Standar internasional yang dominan untuk meromanisasi Putonghua sejak sekitar 1982 adalah Hanyu Pinyin. Sistem terkenal lainnya termasuk Wade-Giles dan Romanisasi Yale (untuk bahasa mandarin dan Kanton). rdf:langString
La romanizzazione della lingua cinese è l'uso dell'alfabeto latino per scrivere il cinese. Poiché questa è una lingua tonale con alfabeto logografico, i suoi caratteri non rappresentano direttamente dei fonemi. Nel corso degli anni sono stati elaborati diversi sistemi di romanizzazione della lingua cinese. Dal 1982 l'Hanyu Pinyin è diventato il principale metodo internazionale in uso per la trascrizione del cinese, dopo essere stato adottato ufficialmente dalla Repubblica Popolare Cinese negli anni '70. Tra i sistemi maggiormente noti prima dell'introduzione del Pinyin vanno annoverati il Wade-Giles e la romanizzazione Yale. Il pinyin viene attualmente impiegato dagli organismi internazionali, sulla carta stampata, nei media, nelle traduzioni letterarie e nei vari ambiti in cui si rende ne rdf:langString
Transkrypcja języka chińskiego – różne systemy oddania dźwięków języka chińskiego za pomocą innych alfabetów. W ciągu wieków takich prób było wiele, obecnie największą popularnością na świecie cieszy się system hanyu pinyin, opracowany przez Chińczyków w 1956 roku i zaadaptowany oficjalnie na arenie międzynarodowej w 1979. Często można się spotkać również ze starszym systemem Wade-Gilesa, opartym na ortografii angielskiej oraz systemem Palladiusza, opartym na cyrylicy, popularnym w Związku Radzieckim. Obecnie sinolodzy w Rosji posługują się także pinyinem (słowniki, podręczniki itd.), natomiast system Palladiusza służy do transkrypcji na język rosyjski nazwisk, nazw geograficznych itd. Oprócz powyższych systemów istnieją również konwencje narodowe w różnych krajach, np. niemiecka, francusk rdf:langString
漢字拉丁化運動是中國自由派和共產黨知識分子掀起的思潮,該思潮提倡以拉丁字母取代漢字(全拼音文字,即外蒙古斯拉夫模式),屬於漢字文化圈裡各國漢字改革尤其各國廢除漢字論的組成部份。在當時的語境,「漢字拉丁化」意為「行文不用漢字,全文用字母寫出」,這要區別於兩個概念:一,汉语拼音运动,指以拉丁字母作為輔助標音的手段,而不視標音本身是「文字」;二,並不以取代漢字為目的全拼音文字,例如來華傳教士翻譯的「白話」聖經。 思潮高峰在1900年代-1930年代,促成了拉丁化新文字的改革。廢除漢字論有大批有名的知識分子背書,包括共產黨人陈独秀指“中国文字,既难载新事新理,且为腐毒思想之魔窟,废之诚不足惜”,蔡元培指“汉字既然不能不改革,尽可直接的改用拉丁字母了”,鲁迅指“方塊字是統治階級用來愚民的武器”,甚至在死前發出了“漢字不滅,中國必亡”的最高音。1935年3月,茅盾发表《关于新文字》,支持漢字拉丁化。1935年12月,陶行知在上海发起成立了中国新文字研究会。研究会通过了由蔡元培、孙科、鲁迅、陶行知、陈望道等688位人士联名签署的《我们对于推行新文字的意见》,表示中国大众所需要的新文字是拼音的新文字。意见书中还提出了推行新文字的六项具体建议。 該思潮促成了1950年代簡化字和1977年二簡字的誕生,三個世界理論和拉丁美洲一詞的頻繁使用。 1971年林彪事件後,漢字拉丁化運動重新得到重視。 rdf:langString
rdf:langString Romanization of Chinese
rdf:langString Sistemes de transcripció del xinés
rdf:langString Sistemas de transcripción del chino
rdf:langString Romanisasi aksara Han
rdf:langString Romanisation des langues chinoises
rdf:langString Romanizzazione della lingua cinese
rdf:langString Transkrypcja języka chińskiego
rdf:langString Системы транскрипции китайских иероглифов
rdf:langString 汉字拉丁化
xsd:integer 8710596
xsd:integer 1111820575
rdf:langString Latinized New Script
rdf:langString Lādīnghuà Xīn Wénzì
rdf:langString Al llarg de la història hi ha hagut molts sistemes de transcripció de la llengua xinesa, usats per a representar la pronúncia dels caràcters xinesos. La necessitat d'aquests sistemes és doble: d'una banda, l'escriptura xinesa no és pròpiament fonètica, per això fins i tot en l'àmbit lingüístic xinés cal una manera d'expressar com es pronuncien els caràcters emprats en la llengua escrita. D'altra banda, fora de l'àmbit lingüístic xinés sorgeix la necessitat d'escriure noms i termes propis d'aquesta llengua en altres sistemes d'escriptura, com ara l'alfabet llatí, i això ha fet aparéixer distints mètodes per traslladar els sons del xinés a diferents alfabets.
rdf:langString A lo largo de la historia han existido numerosos sistemas de transcripción de la lengua china, utilizados para representar la pronunciación de los caracteres chinos. La necesidad de tales sistemas de transcripción es doble: por un lado, la escritura china no es propiamente fonética, por lo que incluso en el ámbito lingüístico chino se precisa de una manera de expresar cómo se pronuncian los caracteres empleados en la lengua escrita. Por otro lado, fuera del ámbito lingüístico chino surge la necesidad de escribir nombres y términos propios de esta lengua en otros sistemas de escritura, tales como el alfabeto latino, lo cual ha llevado a la aparición de diferentes métodos para trasladar los sonidos del chino a diversos alfabetos.
rdf:langString La romanisation des langues chinoises (chinois simplifié : 汉字拉丁化 ; chinois traditionnel : 漢字拉丁化 ; pinyin : hànzì lādīng huà, littéralement Conversion caractères chinois-latin) est l'utilisation de l'alphabet latin pour écrire la langue chinoise. Le chinois est écrit avec les caractères chinois depuis environ 1500 av. J.-C. L'écriture chinoise ne rend pas directement la prononciation de la langue. Les raisons d'être de ces systèmes de romanisation sont multiples. Ils permettent l'apprentissage phonétique de la langue chinoise par les locuteurs non natifs. Ils permettent aussi d'aider à la prononciation de caractères chinois non familiers—la prononciation en mandarin standard peut permettre à des locuteurs de différentes langues chinoises de se comprendre. Les claviers standard tels l'AZERTY ou le QWERTY sont par ailleurs prévus pour l'alphabet latin, ce qui rend l'introduction de caractères chinois difficile. Les dictionnaires chinois ont un système complexe de classification, et les systèmes de romanisation peuvent permettre un accès plus facile en utilisant l'ordre alphabétique de la prononciation standard des caractères. Parmi les systèmes non chinois les plus connus, l'on trouve notamment les systèmes Wade-Giles et Yale. Les systèmes d'origine chinoise les plus connus sont le gwoyeu romatzh et le hanyu pinyin. Le hanyu pinyin est devenu la norme officielle en Chine, et à Taïwan depuis 2009 et l’abandon du tongyong pinyin.
rdf:langString Romanization of Chinese (Chinese: 中文拉丁化; pinyin: zhōngwén lādīnghuà) is the use of the Latin alphabet to transliterate Chinese. Chinese uses a logographic script and its characters do not represent phonemes directly. There have been many systems using Roman characters to represent Chinese throughout history. Linguist Daniel Kane wrote, "It used to be said that sinologists had to be like musicians, who might compose in one key and readily transcribe into other keys." The dominant international standard for Standard Mandarin since about 1982 has been Hanyu Pinyin, invented by a group of Chinese linguists in the 1950s including Zhou Youguang. Other well-known systems include Wade–Giles (Mandarin) and Yale Romanization (Mandarin and Cantonese). There are many uses for Chinese Romanization. Most broadly, it is used to provide a useful way for foreigners who are not skilled at recognizing Chinese script to read and recognize Chinese. It can also be helpful for clarifying pronunciation among Chinese speakers who speak mutually unintelligible Chinese varieties. Romanization facilitates entering characters on standard keyboards such as QWERTY. Chinese dictionaries have complex and competing sorting rules for characters and romanization systems simplify the problem by listing characters in their Latin form alphabetically.
rdf:langString Romanisasi aksara Han adalah penggunaan alfabet Latin untuk menulis atau menerjemahkan aksara Han dan bahasa lisan yang digunakan di Tiongkok. Bahasa Mandarin menggunakan aksara Han dan skrip logografi yang tidak secara langsung mewakili fonem. Sepanjang sejarah, telah banyak sistem romanisasi yang telah digunakan untuk memberi informasi tentang Tiongkok. Ahli bahasa mengatakan, "Dahulu dikatakan bahwa sinolog harus seperti musisi, yang dapat mengarang dalam satu kunci dan dengan mudah menuliskannya ke dalam kunci lainnya." Standar internasional yang dominan untuk meromanisasi Putonghua sejak sekitar 1982 adalah Hanyu Pinyin. Sistem terkenal lainnya termasuk Wade-Giles dan Romanisasi Yale (untuk bahasa mandarin dan Kanton). Ada banyak kegunaan romanisasi aksara Han. Secara umum bermanfaat bagi orang asing yang tidak terampil membaca dan mengenali aksara Han, selain itu juga membantu mengklarifikasi pengucapan di antara penutur bahasa atau dialek daerah di Tiongkok yang berbeda-beda. Romanisasi mempermudah pada sistem komputer dan penggunaan keyboard seperti QWERTY. Kamus bahasa Mandarin memiliki aturan penyortiran yang kompleks, sistem romanisasi menyederhanakan masalah dengan mengurutkan aksara Han dalam bentuk huruf Latin sesuai abjad.
rdf:langString La romanizzazione della lingua cinese è l'uso dell'alfabeto latino per scrivere il cinese. Poiché questa è una lingua tonale con alfabeto logografico, i suoi caratteri non rappresentano direttamente dei fonemi. Nel corso degli anni sono stati elaborati diversi sistemi di romanizzazione della lingua cinese. Dal 1982 l'Hanyu Pinyin è diventato il principale metodo internazionale in uso per la trascrizione del cinese, dopo essere stato adottato ufficialmente dalla Repubblica Popolare Cinese negli anni '70. Tra i sistemi maggiormente noti prima dell'introduzione del Pinyin vanno annoverati il Wade-Giles e la romanizzazione Yale. Il pinyin viene attualmente impiegato dagli organismi internazionali, sulla carta stampata, nei media, nelle traduzioni letterarie e nei vari ambiti in cui si rende necessario riferirsi a termini cinesi in produzioni di lingua occidentale. I sistemi di romanizzazione del cinese sono un utile strumento per gli studenti stranieri del cinese, poiché servono a indicare la pronuncia di caratteri a loro non familiari. Possono anche essere di aiuto per chiarire la pronuncia in casi ambigui: ad esempio, la pronuncia corretta del mandarino standard (la lingua ufficiale della Repubblica Popolare Cinese) rappresenta talvolta un problema per alcuni parlanti di altre lingue cinesi mutuamente inintelligibili che non parlano correntemente il mandarino. I sistemi di romanizzazione sono un utile strumento per l', attività resa difficile dal fatto che da un lato le normali tastiere QWERTY sono progettate per l'alfabeto latino, dall'altro i dizionari cinesi hanno complesse regole di ordinamento per i caratteri.Mediante l'impiego dei sistemi di romanizzazione diviene possibile elencare i caratteri alfabeticamente in base alla trascrizione della loro pronuncia in caratteri latini, rendendo possibile una maggior efficienza e velocità nella scrittura dei caratteri tramite tastiera.
rdf:langString Transkrypcja języka chińskiego – różne systemy oddania dźwięków języka chińskiego za pomocą innych alfabetów. W ciągu wieków takich prób było wiele, obecnie największą popularnością na świecie cieszy się system hanyu pinyin, opracowany przez Chińczyków w 1956 roku i zaadaptowany oficjalnie na arenie międzynarodowej w 1979. Często można się spotkać również ze starszym systemem Wade-Gilesa, opartym na ortografii angielskiej oraz systemem Palladiusza, opartym na cyrylicy, popularnym w Związku Radzieckim. Obecnie sinolodzy w Rosji posługują się także pinyinem (słowniki, podręczniki itd.), natomiast system Palladiusza służy do transkrypcji na język rosyjski nazwisk, nazw geograficznych itd. Oprócz powyższych systemów istnieją również konwencje narodowe w różnych krajach, np. niemiecka, francuska, czeska itp., oparte na alfabecie łacińskim, oraz alternatywne sposoby transkrypcji opracowane w różnych okresach w krajach chińskojęzycznych wykorzystujące bądź to litery łacińskie, jak np. gwoyeu romatzyh, bądź też skrócone znaki wywodzące się z pisma chińskiego, jak bopomofo. Niektóre systemy transkrypcji, zwłaszcza polski i francuski, nie do końca odpowiadają obecnie przyjętemu systemowi pinyin, oddającego dźwięki współczesnego standardowego języka mandaryńskiego, z tego względu, że w niektórych przypadkach biorą one pod uwagę etymologię słów, a nie dzisiejszą wymowę pekińską. Na przykład w transkrypcji polskiej ts- przed -a, -o i -e oznacza polski dźwięk „c”, zaś przed -i oraz -ü polski dźwięk „ć”. Podobnie k- przed -i oraz -ü czyta się jak „ć”, natomiast w pozostałych przypadkach jako „k”. Przykładem takiego archaizującego zapisu jest polska nazwa „Pekin”. Współczesna wymowa to mniej więcej Pejćing lub Bejdźing (w pinyin zapisywana jako Beijing). Takie etymologiczne rozróżnienie spółgłosek nie zachowało się we współczesnym języku literackim, natomiast istnieje ono do tej pory w wielu dialektach chińskich. Różne systemy transkrypcji opracowano nie tylko dla tzw. języka mandaryńskiego stanowiącego urzędową, oficjalną odmianę języka chińskiego zarówno w ChRL, jak i na Tajwanie, lecz także dla innych dialektów/języków chińskich, używanych zazwyczaj jedynie w formie mówionej. Dla samego języka kantońskiego istnieje kilka systemów transkrypcji.
rdf:langString Необходимость в транскрипции китайских иероглифов исторически возникла с расширением контактов Китая со странами и народами, имеющими свою фонетическую письменность. Одними из наиболее древних систем транскрипции являются арабская сяоэрцзин и маньчжурская . До принятия единого норматива для транскрипции китайских иероглифов, которым стал пиньинь, существовало несколько систем передач произношения иероглифов.
rdf:langString 漢字拉丁化運動是中國自由派和共產黨知識分子掀起的思潮,該思潮提倡以拉丁字母取代漢字(全拼音文字,即外蒙古斯拉夫模式),屬於漢字文化圈裡各國漢字改革尤其各國廢除漢字論的組成部份。在當時的語境,「漢字拉丁化」意為「行文不用漢字,全文用字母寫出」,這要區別於兩個概念:一,汉语拼音运动,指以拉丁字母作為輔助標音的手段,而不視標音本身是「文字」;二,並不以取代漢字為目的全拼音文字,例如來華傳教士翻譯的「白話」聖經。 思潮高峰在1900年代-1930年代,促成了拉丁化新文字的改革。廢除漢字論有大批有名的知識分子背書,包括共產黨人陈独秀指“中国文字,既难载新事新理,且为腐毒思想之魔窟,废之诚不足惜”,蔡元培指“汉字既然不能不改革,尽可直接的改用拉丁字母了”,鲁迅指“方塊字是統治階級用來愚民的武器”,甚至在死前發出了“漢字不滅,中國必亡”的最高音。1935年3月,茅盾发表《关于新文字》,支持漢字拉丁化。1935年12月,陶行知在上海发起成立了中国新文字研究会。研究会通过了由蔡元培、孙科、鲁迅、陶行知、陈望道等688位人士联名签署的《我们对于推行新文字的意见》,表示中国大众所需要的新文字是拼音的新文字。意见书中还提出了推行新文字的六项具体建议。 在中共中央和毛澤東的支持下,陝甘寧邊區於1936年至1938年初、1940年至1943年春先后開展了兩次新文字掃盲運動,使拉丁化新文字在陝甘寧邊區得到推廣試驗。1940年11月7日,陝甘寧邊區新文字協會在延安中央禮堂召開成立大會。該協會署名的贊助人有毛澤東、朱德、張聞天、王稼祥、任弼時、李富春等54人,毛澤東還擔任了該協會的名譽理事。1940年12月25日,邊區政府頒發了《關於推行新文字的決定》,規定邊區政府的法令、公告等重要文件,將一律一邊印新文字,一邊印漢字﹔凡是寫報告、遞呈子、計賬、打收條、通信等,用新文字跟用漢字法律上有同等效力。1940年秋,陝甘寧邊區教育廳與邊區新文字協會聯合創辦了《SIN WENZ BAO》(新文字報),1941年5月15日,毛澤東為《新文字報》題詞“切實推行,愈廣愈好”。在這種號召之下,晉西北邊區、山東抗日民主根據地、華中根據地等也都開展了推廣新文字的工作,積累了文字改革的寶貴經驗。 該思潮促成了1950年代簡化字和1977年二簡字的誕生,三個世界理論和拉丁美洲一詞的頻繁使用。 1966年文化大革命爆發後,文字改革工作激烈發展。部分早期漢字拉丁化運動參與者被打成「走資派」,遭下放、再教育。 1971年林彪事件後,漢字拉丁化運動重新得到重視。 1973年7月12日,馬振扶公社中學事件爆發,一名15歲的女學生张玉勤英语考试交白卷后,并在试卷背面写道,“我是中国的人,何必要学外文,不学 ABCD,也能当接班人,接好革命班,埋葬帝修反”。受到班主任杨天成的批评,并要她作出检查。学校负责人罗天奇在初中班学生大会上不点名地批评了她,要求各班对此事讨论批判。由于老师批评方式失当,加上其他原因,张玉勤当日称病请假离校后即投河自杀。 1974年1月,江青在一份内部刊物上看到此事后,派迟群和谢静宜带人到马振扶公社中学重新进行调查。 1974年1月26日,江青在《河南省唐河县马振扶公社中学情况简报》上批評漢字拉丁化運動:马振扶中学学生张玉勤(张因考试不及格,受到批评后自杀)是被修正主义路线逼死的,该中学扼杀无产阶级教育革命的新生事物,向无产阶级反攻倒算,其实质是复辟。被遲群稱為「資產階級向無產階級反攻倒算,在翻文化大革命的案」(1974年1月25日《周恩來、江青、遲群、謝靜宜、姚文元在中央直屬機關和國家機關批林批孔動員大會的講話》)。 對漢字拉丁化運動的批評成為反擊右傾翻案風的前兆,漢字拉丁化運動因此遭到沉重打擊。 1976年,中华民国政府將語言、文字統稱為正體字或正體中文。 1985年中共中央總書記胡耀邦大約定調擬終結該思潮,於是,1986年二簡字被廢止,轟轟烈烈的漢字二次簡化運動宣告結束,但簡化漢字、學習和使用拉丁化漢字的思潮並沒有停止。 1986年,中华民国教育部公布以罗马字拼写的汉语译音系统“注音符号第二式”。由于注音符号在台湾推行相当成功,小学生皆被要求熟练使用。所以在闽南语、客家语的教学上,教育部另外增添新符号以使之能够拼读这些“乡土语言”(方言),这些新符号已收录至Unicode编码中的“Bopomofo Extended”区。 在2000年左右,中华民国教育部颁布一套通用拼音规则。尝试以拉丁化的拼音方式取代注音符号(ㄅㄆㄇㄈ)的使用,并取代注音符号第二式(MPS II),已落实在地名拼写上。 2008年9月16日,中华民国行政院跨部会会议通过教育部的提案,确定推行汉语拼音后废除汉语注音,不再使用6年前决定的通用拼音。持续多年的两岸“拼音大战”,终于落下帷幕。 “注音符号”仍为台湾汉字的主要拼读工具之一,是小学语文教育初期必学内容;中国大陆自1958年推行汉语注音方案以后停止推广使用,但在汉语字典等基础工具书中对汉字注音时仍有标注。 如今,臺灣正體字已經發展出了不同於大陸的一簡字的漢字簡化分支。
xsd:nonNegativeInteger 37747

data from the linked data cloud