Roman naming conventions
http://dbpedia.org/resource/Roman_naming_conventions an entity of type: WikicatNamingConventions
على مدار ما يقرب من أربعة عشر قرنا، استخدم الرومان وشعوب إيطاليا الأخرى نظامًا من المصطلحات يختلف عن تلك المستخدمة في الثقافات الأخرى في أوروبا ومنطقة البحر الأبيض المتوسط، والتي تتكون من مجموعة من الأسماء الشخصية والعائلية. على الرغم من أنه يشار إليه تقليديًا باسم تيرا نومينيا (tria nomina)، فإن الجمع بين البرينميون، والنومين، (Cognomen) التي أصبحت تعتبر العناصر الأساسية للاسم الروماني تمثل في الواقع عملية تطوير مستمرة، من القرن السابع قبل الميلاد على الأقل إلى نهاية القرن السابع الميلادي. أصبحت الأسماء التي تم تطويرها كجزء من هذا النظام سمة مميزة للحضارة الرومانية، وعلى الرغم من اختفاء النظام نفسه في أوائل العصور الوسطى، إلا أن الأسماء نفسها قد مارست تأثيراً عميقاً على تطوير ممارسات التسمية الأوروبية، ويستمر العديد منها في البقاء على قيد الحياة في (Modern language).
rdf:langString
Bei römischen Namen ist grundsätzlich zu unterscheiden zwischen Männer- und Frauennamen sowie zwischen römischen Bürgern und Freigelassenen. Außerdem unterscheidet sich die Namensgebung in den verschiedenen Epochen der römischen Antike. Die nachfolgenden Ausführungen beziehen sich vor allem auf den Zeitraum zwischen der Mitte des 2. Jahrhunderts v. Chr. und dem frühen 3. Jahrhundert n. Chr. Sie betreffen zudem vor allem die Oberschicht und spiegeln das römische Namenssystem folglich nur teilweise wider. Nicht behandelt werden hier Sklaven und freie Reichsangehörige ohne römisches Bürgerrecht.
rdf:langString
Le nom de personne en usage dans la Rome antique, ou nom romain, se particularise par l'usage de trois noms (tria nomina), en usage chez les patriciens, puis chez les plébéiens, au fur et à mesure que ceux-ci, sous la République romaine, acquièrent des droits. La formation du nom se complexifie sous l'Empire, qui voit la désuétude du tria nomina et la généralisation du nom romain dans la population. L'onomastique romaine se base sur plusieurs sources : l'étude des pierres tombales, les sources littéraires, et l'ensemble de l'épigraphie.
rdf:langString
로마식 작명법은 명인 (praenomen), 씨인 노멘(nomen), 성인 (cognomen)의 세 부분으로 이루어지며, 이를 삼명법(라틴어: tria nomina 트리아 노미나[*])이라고 한다. 모든 로마인들이 세 개의 이름을 모두 가진 것은 아니지만 이런 복수 이름 체계는 로마 문화 특유의 것으로서 로마 시민과 외국인을 구분하는 요소 중 하나였다.
rdf:langString
古代ローマの人名（こだいローマのじんめい）について解説する。共和政ローマの時代までと、ローマ帝国（帝政ローマ）の時代を通して、古代ローマの男性市民は3つの名前（tria nomina）を持っていた。 さらに第四名（アグノーメン、agnomen）として添え名がつくこともあった。上記スッラは自ら「幸運の人」フェリクス (Felix) を付け加えた。氏族名は常に世襲され、後には第三名も（家族名となって以降）世襲されるようになった。女性は通常、個人名と添え名を持たず、氏族名（と家族名）の女性形で表された。例えば、マルクス・アエミリウス・スカウルスの娘は、アエミリア・スカウラといった具合である。
rdf:langString
Na Roma Antiga, os nomes de homens e mulheres eram atribuídos segundo uma convenção social de nomenclatura própria dos romanos.
rdf:langString
Римские имена — совокупность имён для римских граждан, рабов и вольноотпущеников, каждое из которых отличалась в зависимости от пола и звания.
rdf:langString
在罗马共和国和罗马帝国时代，罗马男性公民名字的命名通常采用三名法（拉丁語：tria nomina），即组成名字的三个部分依次为个人名（praenomen）、氏族名（nomen）和家族名（cognomen），在三名之外还可能有附加名（绰号，agnomen）。罗马女性公民一般没有个人名和附加名。
rdf:langString
El nom romà seguia unes pautes, acordades socialment, que el va caracteritzar durant generacions.Des de l'era republicana i durant tota l'era imperial, el nom a l'antiga Roma per a un ciutadà masculí constava de tres parts (tria nomina): praenomen (nom posat, equivalent al nostre nom de pila), nomen (gentilicum) (nom de la gens o clan familiar) i el cognomen (nom de la línia familiar dins la gens, originalment descriptiu d'alguna característica de l'individu que l'iniciava).
rdf:langString
Nomen (latinsky jméno) označuje celé jméno Římana, které se typicky skládalo ze tří částí, které tvořily:
* praenomen – vlastní jméno, rodné jméno, vybírané volně ze zavedeného, dosti úzkého seznamu (ani ne 20), pocházejícího z nejstarších dob Říma. Často proto postačovalo zapisovat ho iniciálou
* nomen gentile – rodové jméno, název rodu – , odpovídá nynějšímu příjmení, které se dědilo po otci, zpravidla původně přezdívka zakladatele rodu, např. podle povolání
* cognomen – přídomek, původně přezdívka, jméno doplňkové; někdy se přebíralo potomky a časem se z něj stávalo rovněž děděné, druhé příjmení
rdf:langString
El nombre oficial de los antiguos romanos estaba conformado al menos por el praenomen y el nomen junto con la filiación y la tribu. Los nombres propios entre los romanos se otorgaban a las niñas el octavo día después del nacimiento y el noveno a los niños. Este día era denominado dies lustricus y en él, el recién nacido era legitimado por su padre ante el hogar doméstico; esto se realizaba mediante la ceremonia de alzar al recién nacido del suelo (tollere filium) y tomarlo en brazos. En ese momento, tras purificarlos (lustrare), a los niños se les daba el praenomen, equivalente a nuestro nombre de pila, siempre coincidente con el de alguno de sus antepasados; a las niñas se les daba su nomen, siempre coincidente con el de su clan (gens). Por ejemplo, las niñas de la gens Julia se llamaban
rdf:langString
Sepanjang Republik Romawi hingga Kekaisaran Romawi, nama untuk warga negara pria Romawi kuno terdiri dari tiga bagian (tria nomina): praenomen (nama depan), nomen (atau nomen gentile, atau gentilicium) dan cognomen (nama dalam garis keluarga gens). Kadang kala selain ketiga nama tersebut masih ada pula cognomen kedua atau ketiga, yang disebut dengan agnomen. Sistem ini diturunkan dari peradaban Etruria.
rdf:langString
Over the course of some fourteen centuries, the Romans and other peoples of Italy employed a system of nomenclature that differed from that used by other cultures of Europe and the Mediterranean Sea, consisting of a combination of personal and family names. Although conventionally referred to as the tria nomina, the combination of praenomen, nomen, and cognomen that have come to be regarded as the basic elements of the Roman name in fact represent a continuous process of development, from at least the seventh century BC to the end of the seventh century AD. The names that developed as part of this system became a defining characteristic of Roman civilization, and although the system itself vanished during the Early Middle Ages, the names themselves exerted a profound influence on the devel
rdf:langString
L'onomastica romana è lo studio dei nomi propri di persona, delle loro origini e dei processi di denominazione nella Roma antica. L'onomastica latina prevedeva che i nomi maschili tipici contenessero tre nomi propri (tria nomina) che erano indicati come praenomen (il nome proprio come intendiamo oggi), nomen (equivalente al nostro cognome che individuava la gens, ovvero era il cosiddetto "gentilizio") e cognomen (che indicava la famiglia in senso nucleare, all'interno della gens).
rdf:langString
Imię w starożytnym Rzymie było w okresie istnienia republiki i cesarstwa nazywane tria nomina, ponieważ w przypadku większości ludzi składało się z trzech członów. Początkowo posługiwano się jednym imieniem, ale wraz ze wzrostem populacji pojawiło się drugie , które było dziedziczone i wspólne dla całego rodu, co upodabnia je do współczesnego nazwiska. Pierwsze z imion zaczęto nazywać (przedimię). Z czasem dalszy rozrost populacji spowodował pojawienie się przydomków (cognomen), które zazwyczaj były dziedziczone. Pojawiły się one w początkach istnienia republiki wśród warstw wyższych, w II wieku p.n.e. spopularyzowały się wśród całego społeczeństwa. Czwartym członem imienia, który występował u nielicznych, był agnomen – przydomek nadawany przez Senat w uznaniu wybitnyc
rdf:langString
Romeinse namen (Latijn: nomina, enkelvoud nomen) bestonden uit twee of drie delen (tria nomina, een Etruskisch gebruik): een praenomen (cf. voornaam), een nomen gentile (cf. familienaam) en een cognomen (primum) (cf. bijnaam). Soms kwam hierbij nog een vierde deel, een agnomen (of cognomen secundum) die men op basis van persoonlijk eigenschappen of verdiensten tijdens zijn leven kreeg. Daarnaast kon ook de naam van een Romein zijn tribus in de ablatief toegevoegd worden.
rdf:langString
I romarriket fanns ett särskilt namnbruk. Romerska män från den högre klassen hade alltid tre namn, som Gaius Julius Caesar och Marcus Tullius Cicero. Under vilket namn en romare blev känd varierade, men i regel användes om kända personer det sista namnet, cognomen.
rdf:langString
У класичний період повне римське чоловіче ім'я зазвичай складалося з трьох, або чотирьох компонентів: 1.
* пре́номена (лат. praenomen) — особистого імені; 2.
* но́мена (лат. nomen) — спадкового (династичного) імені; 3.
* ко́гномена (лат. cognomen) — прізвиська, або спадкового сімейного імені (прізвища). 4.
* агномена (лат. agnomen) — прізвиська. Така система пішла від цивілізації етрусків.
rdf:langString
rdf:langString
Roman naming conventions
rdf:langString
اصطلاحات التسمية الرومانية
rdf:langString
Nom romà
rdf:langString
Nomen
rdf:langString
Römischer Name
rdf:langString
Nombre romano
rdf:langString
Nom romain
rdf:langString
Konvensi penamaan orang Romawi
rdf:langString
Onomastica romana
rdf:langString
古代ローマの人名
rdf:langString
로마식 작명법
rdf:langString
Romeinse namen
rdf:langString
Imię w starożytnym Rzymie
rdf:langString
Antroponímia romana
rdf:langString
Римские имена
rdf:langString
Romerska namn
rdf:langString
Давньоримські імена
rdf:langString
古羅馬人名
xsd:integer
48125
xsd:integer
1124519561
rdf:langString
center
rdf:langString
An example family tree
rdf:langString
El nom romà seguia unes pautes, acordades socialment, que el va caracteritzar durant generacions.Des de l'era republicana i durant tota l'era imperial, el nom a l'antiga Roma per a un ciutadà masculí constava de tres parts (tria nomina): praenomen (nom posat, equivalent al nostre nom de pila), nomen (gentilicum) (nom de la gens o clan familiar) i el cognomen (nom de la línia familiar dins la gens, originalment descriptiu d'alguna característica de l'individu que l'iniciava). El nomen, i més tard el cognomen, foren virtualment hereditaris. Quan el cognomen esdevingué hereditari i perdé per tant el caràcter descriptiu que tenia, aparegué darrere seu l'agnomen, el qual era distintiu i no necessàriament hereditari, llevat que els pares ho volguessin així. Les dones normalment no disposaven de praenomen ni d'agnomen i se les anomenava feminitzant el nomen del pare (per exemple, la filla de Gai Juli Cèsar fou Júlia). Quan calia especificar més la identificació, durant l'era republicana inicial s'hi afegia l'ordinal que ocupava entre les germanes (per exemple: Júlia Prima, Júlia Secunda o Júlia Tertia) o bé, si només sobrevivien dues germanes, també s'utilitzava la fórmula Maior o Minor. Al final de l'era republicana i durant l'era imperial, en canvi, s'afegí al nomen feminitzat del pare el cas genitiu del cognomen del pare (i si el pare no en tenia, del nomen) o bé el del marit (per exemple, a la filla de Cèsar se l'anomenaria Júlia Caesaris). Durant l'era imperial, les dones anaren heretant el cognomen patern, si bé feminitzat (per exemple: Lívia Drusilla, filla de Marc Livi Drus).
rdf:langString
Nomen (latinsky jméno) označuje celé jméno Římana, které se typicky skládalo ze tří částí, které tvořily:
* praenomen – vlastní jméno, rodné jméno, vybírané volně ze zavedeného, dosti úzkého seznamu (ani ne 20), pocházejícího z nejstarších dob Říma. Často proto postačovalo zapisovat ho iniciálou
* nomen gentile – rodové jméno, název rodu – , odpovídá nynějšímu příjmení, které se dědilo po otci, zpravidla původně přezdívka zakladatele rodu, např. podle povolání
* cognomen – přídomek, původně přezdívka, jméno doplňkové; někdy se přebíralo potomky a časem se z něj stávalo rovněž děděné, druhé příjmení Ke jménu se někdy připojovalo ještě druhé cognomen, zvané agnomen. Muž, který byl adoptován do cizí rodiny, pak na výraz své vděčnosti přibíral jméno adoptující rodiny. Úzus tvorby ženských jmen ve starověkém Římě se od popsaného lišil.
rdf:langString
على مدار ما يقرب من أربعة عشر قرنا، استخدم الرومان وشعوب إيطاليا الأخرى نظامًا من المصطلحات يختلف عن تلك المستخدمة في الثقافات الأخرى في أوروبا ومنطقة البحر الأبيض المتوسط، والتي تتكون من مجموعة من الأسماء الشخصية والعائلية. على الرغم من أنه يشار إليه تقليديًا باسم تيرا نومينيا (tria nomina)، فإن الجمع بين البرينميون، والنومين، (Cognomen) التي أصبحت تعتبر العناصر الأساسية للاسم الروماني تمثل في الواقع عملية تطوير مستمرة، من القرن السابع قبل الميلاد على الأقل إلى نهاية القرن السابع الميلادي. أصبحت الأسماء التي تم تطويرها كجزء من هذا النظام سمة مميزة للحضارة الرومانية، وعلى الرغم من اختفاء النظام نفسه في أوائل العصور الوسطى، إلا أن الأسماء نفسها قد مارست تأثيراً عميقاً على تطوير ممارسات التسمية الأوروبية، ويستمر العديد منها في البقاء على قيد الحياة في (Modern language).
rdf:langString
Bei römischen Namen ist grundsätzlich zu unterscheiden zwischen Männer- und Frauennamen sowie zwischen römischen Bürgern und Freigelassenen. Außerdem unterscheidet sich die Namensgebung in den verschiedenen Epochen der römischen Antike. Die nachfolgenden Ausführungen beziehen sich vor allem auf den Zeitraum zwischen der Mitte des 2. Jahrhunderts v. Chr. und dem frühen 3. Jahrhundert n. Chr. Sie betreffen zudem vor allem die Oberschicht und spiegeln das römische Namenssystem folglich nur teilweise wider. Nicht behandelt werden hier Sklaven und freie Reichsangehörige ohne römisches Bürgerrecht.
rdf:langString
Le nom de personne en usage dans la Rome antique, ou nom romain, se particularise par l'usage de trois noms (tria nomina), en usage chez les patriciens, puis chez les plébéiens, au fur et à mesure que ceux-ci, sous la République romaine, acquièrent des droits. La formation du nom se complexifie sous l'Empire, qui voit la désuétude du tria nomina et la généralisation du nom romain dans la population. L'onomastique romaine se base sur plusieurs sources : l'étude des pierres tombales, les sources littéraires, et l'ensemble de l'épigraphie.
rdf:langString
El nombre oficial de los antiguos romanos estaba conformado al menos por el praenomen y el nomen junto con la filiación y la tribu. Los nombres propios entre los romanos se otorgaban a las niñas el octavo día después del nacimiento y el noveno a los niños. Este día era denominado dies lustricus y en él, el recién nacido era legitimado por su padre ante el hogar doméstico; esto se realizaba mediante la ceremonia de alzar al recién nacido del suelo (tollere filium) y tomarlo en brazos. En ese momento, tras purificarlos (lustrare), a los niños se les daba el praenomen, equivalente a nuestro nombre de pila, siempre coincidente con el de alguno de sus antepasados; a las niñas se les daba su nomen, siempre coincidente con el de su clan (gens). Por ejemplo, las niñas de la gens Julia se llamaban todas «Julia» y «Cornelia» las de la gens Cornelia. Para distinguirlas, se añadían las palabras minor, maior, tertia... según su orden de nacimiento.
rdf:langString
Over the course of some fourteen centuries, the Romans and other peoples of Italy employed a system of nomenclature that differed from that used by other cultures of Europe and the Mediterranean Sea, consisting of a combination of personal and family names. Although conventionally referred to as the tria nomina, the combination of praenomen, nomen, and cognomen that have come to be regarded as the basic elements of the Roman name in fact represent a continuous process of development, from at least the seventh century BC to the end of the seventh century AD. The names that developed as part of this system became a defining characteristic of Roman civilization, and although the system itself vanished during the Early Middle Ages, the names themselves exerted a profound influence on the development of European naming practices, and many continue to survive in modern languages.
rdf:langString
Sepanjang Republik Romawi hingga Kekaisaran Romawi, nama untuk warga negara pria Romawi kuno terdiri dari tiga bagian (tria nomina): praenomen (nama depan), nomen (atau nomen gentile, atau gentilicium) dan cognomen (nama dalam garis keluarga gens). Kadang kala selain ketiga nama tersebut masih ada pula cognomen kedua atau ketiga, yang disebut dengan agnomen. Sistem ini diturunkan dari peradaban Etruria. Kaum wanita biasanya disebut dengan bentukan feminin dari nama nomen gentile ayah mereka, yang diikuti dengan kasus genitif dari cognomen ayah mereka (atau suami mereka kalau wanita tersebut sudah menikah) dan urutan angka di antara saudari wanitanya. Pada zaman Republik Roma, wanita terkadang mengambil bentukan feminin dari nama cognomen ayah mereka. Seorang wanita biasanya tidak memiliki praenomen maupun agnomen, kecuali orang tua mereka memberi nama tersebut kepada putri mereka.
rdf:langString
L'onomastica romana è lo studio dei nomi propri di persona, delle loro origini e dei processi di denominazione nella Roma antica. L'onomastica latina prevedeva che i nomi maschili tipici contenessero tre nomi propri (tria nomina) che erano indicati come praenomen (il nome proprio come intendiamo oggi), nomen (equivalente al nostro cognome che individuava la gens, ovvero era il cosiddetto "gentilizio") e cognomen (che indicava la famiglia in senso nucleare, all'interno della gens). Talvolta si aggiungeva un "secondo cognomen", chiamato agnomen. Un uomo che veniva adottato, mostrava nel nome anche quello di adozione (come nel caso dell'imperatore Augusto). Per i nomi femminili, c'erano poche differenze, anche se queste non usavano di norma il praenomen proprio, ma quello del marito o del padre. Quando i tria nomina erano indicativi di possesso di cittadinanza, solo tre elementi erano obbligatori: praenomen, nomen e cognomen, mentre elementi aggiuntivi come l'agnomen erano opzionali.
rdf:langString
로마식 작명법은 명인 (praenomen), 씨인 노멘(nomen), 성인 (cognomen)의 세 부분으로 이루어지며, 이를 삼명법(라틴어: tria nomina 트리아 노미나[*])이라고 한다. 모든 로마인들이 세 개의 이름을 모두 가진 것은 아니지만 이런 복수 이름 체계는 로마 문화 특유의 것으로서 로마 시민과 외국인을 구분하는 요소 중 하나였다.
rdf:langString
古代ローマの人名（こだいローマのじんめい）について解説する。共和政ローマの時代までと、ローマ帝国（帝政ローマ）の時代を通して、古代ローマの男性市民は3つの名前（tria nomina）を持っていた。 さらに第四名（アグノーメン、agnomen）として添え名がつくこともあった。上記スッラは自ら「幸運の人」フェリクス (Felix) を付け加えた。氏族名は常に世襲され、後には第三名も（家族名となって以降）世襲されるようになった。女性は通常、個人名と添え名を持たず、氏族名（と家族名）の女性形で表された。例えば、マルクス・アエミリウス・スカウルスの娘は、アエミリア・スカウラといった具合である。
rdf:langString
Imię w starożytnym Rzymie było w okresie istnienia republiki i cesarstwa nazywane tria nomina, ponieważ w przypadku większości ludzi składało się z trzech członów. Początkowo posługiwano się jednym imieniem, ale wraz ze wzrostem populacji pojawiło się drugie , które było dziedziczone i wspólne dla całego rodu, co upodabnia je do współczesnego nazwiska. Pierwsze z imion zaczęto nazywać (przedimię). Z czasem dalszy rozrost populacji spowodował pojawienie się przydomków (cognomen), które zazwyczaj były dziedziczone. Pojawiły się one w początkach istnienia republiki wśród warstw wyższych, w II wieku p.n.e. spopularyzowały się wśród całego społeczeństwa. Czwartym członem imienia, który występował u nielicznych, był agnomen – przydomek nadawany przez Senat w uznaniu wybitnych zasług. Czasem do imienia dodawano określenia informujące o praenomen przodków osoby noszącej to imię. Imiona kobiece tworzono poprzez utworzenie żeńskiej formy nomenu ojca lub też używano cognomen ojca w dopełniaczu.
rdf:langString
Na Roma Antiga, os nomes de homens e mulheres eram atribuídos segundo uma convenção social de nomenclatura própria dos romanos.
rdf:langString
Romeinse namen (Latijn: nomina, enkelvoud nomen) bestonden uit twee of drie delen (tria nomina, een Etruskisch gebruik): een praenomen (cf. voornaam), een nomen gentile (cf. familienaam) en een cognomen (primum) (cf. bijnaam). Soms kwam hierbij nog een vierde deel, een agnomen (of cognomen secundum) die men op basis van persoonlijk eigenschappen of verdiensten tijdens zijn leven kreeg. Daarnaast kon ook de naam van een Romein zijn tribus in de ablatief toegevoegd worden. Bij adoptie werd de oorspronkelijk nomen gentile vaak geadjectiveerd en toegevoegd aan hun nieuwe nomen. Zo kreeg Gaius Octavius na zijn adoptie bij testament door Gaius Julius Caesar de naam Gaius Julius Caesar Octavianus, wat zoveel wil zeggen als "Gaius Julius Caesar van (de gens) Octavius". Nadat hij in 27 v.Chr. zijn consulaat had afgelegd werd zijn Octavianus vervangen door de religieus beladen agnomen Augustus. Ook titels werden soms opgenomen in namen, zoals onder meer de titel van imperator, overwinnaar. De afkomst van een Romein kon worden afgeleid van zijn naam. Als iemand een tweeledige naam had ging het om een plebejer. Een voorbeeld van zo'n plebejische Romein is de beroemde militair Gaius Marius. Indien een Romein een cognomen, soms vergezeld van een agnomen had, was hij een patriciër en afkomstig uit een familie die al enige generaties leden aan de Senaat leverde. Gaius Julius Caesar is zo'n Romeins patriciër, die het cognomen Caesar had geërfd van zijn vader, die ook Gaius Julius Caesar heette. Omdat het weleens voorkwam dat er Romeinen met dezelfde naam rondliepen, werd er een onderscheid gemaakt door de toevoeging maior ("de oudere") en minor ("de jongere"). Indien er echter meer dan twee personen met dezelfde naam waren, vermeldde men (praenomen van vader) filius ("zoon") (bv. Gaius Plinius Caecilius Secundus minor noemde zich na zijn adoptie door zijn oom Gaius Plinius Secundus maior Gaius Plinius Luci filius Caecilius Secundus).
rdf:langString
Римские имена — совокупность имён для римских граждан, рабов и вольноотпущеников, каждое из которых отличалась в зависимости от пола и звания.
rdf:langString
I romarriket fanns ett särskilt namnbruk. Romerska män från den högre klassen hade alltid tre namn, som Gaius Julius Caesar och Marcus Tullius Cicero. Under vilket namn en romare blev känd varierade, men i regel användes om kända personer det sista namnet, cognomen. De romerska män som var fria medborgare men inte tillhörde överklassen hade vanligen bara två namn, ett förnamn och ett efternamn. Slavarna och kvinnorna hade bara ett namn. Slavarnas namn var ofta beskrivande Syrus, syriern, medan kvinnornas namn var faderns släktnamn i femininum. Marcus Tullius Ciceros dotter hette således Tullia.
rdf:langString
在罗马共和国和罗马帝国时代，罗马男性公民名字的命名通常采用三名法（拉丁語：tria nomina），即组成名字的三个部分依次为个人名（praenomen）、氏族名（nomen）和家族名（cognomen），在三名之外还可能有附加名（绰号，agnomen）。罗马女性公民一般没有个人名和附加名。
rdf:langString
У класичний період повне римське чоловіче ім'я зазвичай складалося з трьох, або чотирьох компонентів: 1.
* пре́номена (лат. praenomen) — особистого імені; 2.
* но́мена (лат. nomen) — спадкового (династичного) імені; 3.
* ко́гномена (лат. cognomen) — прізвиська, або спадкового сімейного імені (прізвища). 4.
* агномена (лат. agnomen) — прізвиська. Така система пішла від цивілізації етрусків. Жінок, як правило, називали жіночою формою номену батька, після якої йшов когномен батька (або чоловіка — для одруженої жінки) у родовому відмінку, та показник послідовності серед сестер. З часів пізньої Римської республіки жінки іноді приймали жіночу форму когномена їх батьків. Жінки зазвичай не мали преномена та агномена, за винятком коли їхні батьки їм вирішували їх дати.
xsd:nonNegativeInteger
65380
