Problem of induction
http://dbpedia.org/resource/Problem_of_induction an entity of type: Thing
مشكلة الاستقراء هي التساؤل الفلسفي حول ما إذا كان التفكير الاستقرائي يؤدي إلى معرفة مثلما هي مفهومة بالمعنى الفلسفي الكلاسيكي، مما يُسلط الضوء على الفجوة الظاهرة في تسويغ القضايا التالية: 1.
* اعتماد تعميم خصائص فئة من الأشياء على عدد من الملاحظات لحالات معينة من تلك الفئة، (على سبيل المثال، الاستدلال بأن «كل البجع الذي رأيناه أبيض اللون، وبالتالي كل البجع أبيض اللون»، قبل اكتشاف البجع الأسود) أو 2.
* الافتراض بأن تتابع الأحداث في المستقبل سوف يحدث كما كان يحدث دائمًا في الماضي (على سبيل المثال، سوف تحتفظ قوانين الفيزياء ببقائها في المستقبل، كما لوحظ بقائها دائمًا في الماضي). أطلق هيوم على ذلك مبدأ اطراد حوادث الطبيعة.
rdf:langString
El problema de la inducció és el problema filosòfic que es planteja si els raonaments inductius són justificats, i en quina mesura. Fins a mitjans del segle xx, els raonaments inductius eren considerats una classe bastant específica d'inferència: inferència d'una proposició universal afirmativa («totes les maragdes són verdes») a partir de les seves instàncies («aquesta és una maragda verda, aquella és una maragda verda, aquella altra també», etc.). Aquesta classe de raonaments són molt freqüents en la ciència i en la vida quotidiana, però tanmateix no són deductivament vàlids; és a dir, la veritat de les premisses no garanteix la veritat de la conclusió: en teoria, podria ser que la propera maragda que es trobi sigui vermella, i no verda. El problema de la inducció consisteix, llavors, en
rdf:langString
Problémem indukce (též Humeův problém) je filozofická otázka, zda induktivní uvažování může vést k poznání chápanému v klasickém filozofickém smyslu - poznání, které přesahuje pouhý soubor pozorování. Problém spočívá ve zjevně nedostatečném odůvodnění zejména pro: Klasickou formulaci tohoto problému vyslovil David Hume v roce 1740, ačkoli induktivní ospravedlnění již bylo analyzováno a zpochybňováno školou helénistické filozofie a školou čárváka ve staroindické filozofii.
rdf:langString
Das Induktionsproblem, auch: Humesches Problem oder Hume-Problem, ist ein Grundproblem der Erkenntnistheorie. Es bezieht sich auf die Frage, ob und wann ein Schluss durch Induktion von Einzelfällen auf ein allgemeingültiges Gesetz zulässig ist. Es wurde erstmals um 1740 von David Hume angesprochen.
rdf:langString
Orokorrean Platonek ezagutzaren inguruan emandako definiziotik kontsideratu egiten da “benetako eta justifikatutako sinesmen” gisa, non ak oinarrizko ezaugarriak diren “sinesmen” horiek baliogarritzat hartzeko, hau da, ezagutza legitimotzat hartu ahal izateko.
rdf:langString
El problema de la inducción radica en si un resultado obtenido mediante inducción está justificado epistemológicamente, es decir, si la inducción produce conocimiento. A partir de la definición de Platón del conocimiento como «creencia verdadera y justificada», disponer de una justificación adecuada para la inducción es requisito indispensable para que tales «creencias» constituyan conocimiento válido o legítimo.
rdf:langString
First formulated by David Hume, the problem of induction questions our reasons for believing that the future will resemble the past, or more broadly it questions predictions about unobserved things based on previous observations. This inference from the observed to the unobserved is known as "inductive inferences", and Hume, while acknowledging that everyone does and must make such inferences, argued that there is no non-circular way to justify them, thereby undermining one of the Enlightenment pillars of rationality.
rdf:langString
Le problème de l'induction est la question philosophique de savoir si le raisonnement inductif conduit à la connaissance, comprise dans le sens philosophique classique, car il met l'accent sur la prétendue absence de justification dans deux cas :
rdf:langString
Masalah induksi adalah pertanyaan filosofis mengenai apakah penalaran induktif akan membawa kita ke pengetahuan dalam arti filosofis klasik, karena masalah ini berpusat kepada kurangnya justifikasi dalam: Masalah ini mempertanyakan semua klaim empiris dalam kehidupan sehari-hari dan sains dan maka dari itu menyatakan bahwa "induksi adalah kejayaan bagi sains dan skandal bagi filsafat." Meskipun masalah ini sudah dikemukakan dalam filsafat kuno , David Hume mengemukakannya pada abad ke-18, dengan tanggapan yang paling penting diungkapkan oleh Karl Popper dua abad kemudian.
rdf:langString
귀납의 문제는 고전적인 철학적 의미에서 이해되는 지식의 증가, 즉 단순한 관찰의 집합에서 벗어난 지식의 증가에 대한 정당성이 무엇인지에 대한 철학적인 질문이다. 이는 다음 과정에 대한 정당화가 부족함을 보여준다. 1.
* 해당 집합의 특정 객체에 대한 몇 가지 관찰을 기반으로 객체 집합의 속성에 대해 일반화 또는 2.
* 미래의 일련의 사건이 항상 과거와 같이 발생할 것이라고 전제하는 것. 전통적인 귀납주의 견해는 일상 생활에서 또는 과학적 방법을 통해 주장 된 모든 경험적 법칙이 어떤 형태의 추론을 통해 정당화 될 수 있다는 것이. 문제는 많은 철학자들이 그러한 정당성을 찾으려고 했지만 그들의 제안이 다른 사람들에게 받아 들여지지 않았다는 것이다. C. D. 브로드는 귀납은 과학의 영광이자 철학의 스캔들이라고 말했다. 대조적으로, 칼 포퍼의 비판적 합리주의는 귀납적 정당화가 과학에서 결코 사용되지 않는다고 주장하고 대신 과학이 가설을 추측하고 결과를 연역적으로 계산 한 다음 경험적으로 반증하려고 시도하는 절차에 기반을 두고 있다고 제안했다.
rdf:langString
Проблема индукции — философская проблема, впервые сформулированная Т. Гоббсом (1588—1679) и развитая в середине XVIII века Дэвидом Юмом. Юм поставил под сомнение обоснованность индуктивного метода вывода умозаключения, выдвинув вопрос о том, ведёт ли индуктивное рассуждение к знанию, понимаемому в , поскольку оно акцентирует внимание на отсутствии оснований для: Сам Юм давал отрицательный ответ на вопрос проблемы индукции.
rdf:langString
O problema da indução é a questão filosófica sobre se o raciocínio indutivo (uma generalização ou uma previsão não dedutiva) leva ao conhecimento. Uma generalização é qualquer argumento não dedutivo cuja conclusão é mais geral do que as premissas. Ou seja, o problema da indução refere-se a: Segundo a linha indutivista, a ciência começa com a observação. A observação, por sua vez, fornece uma base segura sobre a qual o conhecimento científico pode ser construído, e o conhecimento científico é obtido a partir de proposições de observação por indução.
rdf:langString
Проблема індукції — у філософії, питання чи призводить індуктивне мислення до отримання нових знань. Тобто, що є обґрунтуванням наступного: 1.
* узагальнення властивостей класу об'єктів на основі спостережень за окремими представниками цього класу (наприклад, умовивід з того, що «всі бачені мною лебеді білі, тому всі лебеді білі», з наступним відкриттям чорного лебедя) або 2.
* переконання, що послідовність подій в майбутньому відбуватиметься так само, як і в минулому (наприклад, що всі закони фізики будуть дійсними і надалі).
rdf:langString
rdf:langString
مشكلة الاستقراء
rdf:langString
Problem of induction
rdf:langString
Problema de la inducció
rdf:langString
Problém indukce
rdf:langString
Induktionsproblem
rdf:langString
Problema de la inducción
rdf:langString
Indukzioaren arazoa
rdf:langString
Masalah induksi
rdf:langString
Problème de l'induction
rdf:langString
귀납의 문제
rdf:langString
Problema da indução
rdf:langString
Проблема индукции
rdf:langString
Проблема індукції
xsd:integer
177456
xsd:integer
1123217152
xsd:date
2009-10-27
rdf:langString
October 2018
rdf:langString
This misrepresents totally Popper's view.
rdf:langString
Probability and Hume's Inductive Scepticism
rdf:langString
مشكلة الاستقراء هي التساؤل الفلسفي حول ما إذا كان التفكير الاستقرائي يؤدي إلى معرفة مثلما هي مفهومة بالمعنى الفلسفي الكلاسيكي، مما يُسلط الضوء على الفجوة الظاهرة في تسويغ القضايا التالية: 1.
* اعتماد تعميم خصائص فئة من الأشياء على عدد من الملاحظات لحالات معينة من تلك الفئة، (على سبيل المثال، الاستدلال بأن «كل البجع الذي رأيناه أبيض اللون، وبالتالي كل البجع أبيض اللون»، قبل اكتشاف البجع الأسود) أو 2.
* الافتراض بأن تتابع الأحداث في المستقبل سوف يحدث كما كان يحدث دائمًا في الماضي (على سبيل المثال، سوف تحتفظ قوانين الفيزياء ببقائها في المستقبل، كما لوحظ بقائها دائمًا في الماضي). أطلق هيوم على ذلك مبدأ اطراد حوادث الطبيعة. تثير المشكلة التشكك في كافة المزاعم التجريبية المقدمة في الحياة اليومية، أو من خلال المنهج العلمي، ولهذا السبب، قال الفيلسوف سي دي برود إن «الاستقراء هو مجد العلم وفضيحة الفلسفة». وعلى الرغم من أن المشكلة تعود إلى المذهب البيروني في الفلسفة القديمة، وأيضًا إلى مدرسة شارفاكا في الفلسفة الهندية، فإن دافيد هيوم قد نشرها في منتصف القرن الثامن عشر.
rdf:langString
El problema de la inducció és el problema filosòfic que es planteja si els raonaments inductius són justificats, i en quina mesura. Fins a mitjans del segle xx, els raonaments inductius eren considerats una classe bastant específica d'inferència: inferència d'una proposició universal afirmativa («totes les maragdes són verdes») a partir de les seves instàncies («aquesta és una maragda verda, aquella és una maragda verda, aquella altra també», etc.). Aquesta classe de raonaments són molt freqüents en la ciència i en la vida quotidiana, però tanmateix no són deductivament vàlids; és a dir, la veritat de les premisses no garanteix la veritat de la conclusió: en teoria, podria ser que la propera maragda que es trobi sigui vermella, i no verda. El problema de la inducció consisteix, llavors, en determinar si aquesta classe particular de raonaments estan justificats, i en quina mesura. A partir de la segona meitat del segle xx, s'aprofundí en la comprensió de la inducció i el problema clàssic esdevé un cas especial d'un problema més ampli. Ja no és possible prendre com a criteri de raonament inductiu les inferències des de casos particulars fins a proposicions universals, perquè hi ha arguments d'aquest tipus que són deductivament vàlids. Per exemple: 1.
* França és a Europa. 2.
* Espanya és a Europa. 3.
* Per tant, tot el que sigui França o Espanya és a Europa. A més, existeixen arguments inductius intuïtivament acceptables, però que parteixen de premisses generals i conclouen proposicions particulars. Per exemple: 1.
* Tots els corbs observats fins al moment han estat negres. 2.
* Per tant, el proper corb que sigui observat serà negre. Tot i la dificultat que hi ha per definir el que és un raonament inductiu, hi ha dues característiques que els distingeixen dels raonaments deductius: en primer lloc, en els raonaments inductius sempre és possible que les premisses siguin totes verdaderes i la conclusió falsa, mentre que en els raonaments deductius, si les premisses són vertaderes, aleshores cal que la conclusió també ho sigui. En segon lloc, els raonaments inductius són ampliatius, la qual cosa vol dir que ens donen informació que va més enllà de la informació continguda en les premisses. Els raonaments deductius, en canvi, només poden analitzar i reorganitzar les premisses sense afegir res al seu contingut. El problema de la inducció contemporània resideix en si els raonaments inductius estan racionalment justificats i, en cas que així sigui, sobre quins són els criteris per a distingir un bon raonament inductiu d'un de dolent.
rdf:langString
Problémem indukce (též Humeův problém) je filozofická otázka, zda induktivní uvažování může vést k poznání chápanému v klasickém filozofickém smyslu - poznání, které přesahuje pouhý soubor pozorování. Problém spočívá ve zjevně nedostatečném odůvodnění zejména pro: 1.
* Zobecnění vlastností třídy objektů na základě určitého počtu pozorování konkrétních instancí této třídy (např. závěr, že „všechny labutě, které jsme doposud viděli, jsou bílé, a proto jsou všechny labutě bílé“, před objevem černé labutě v Austrálii) nebo 2.
* Předpoklad, že posloupnost událostí i v budoucnosti bude probíhat tak, jak tomu bylo vždy v minulosti (např. že zákony fyziky budou platit tak, jak byly doposud pozorovány). Hume tomu říkal princip uniformity přírody. Tradiční induktivistický názor je, že všechny tvrzené empirické zákony, ať už v každodenním životě nebo získané vědeckou metodou, lze ospravedlnit nějakou formou uvažování. Problém je v tom, že mnoho filozofů se pokusilo takové ospravedlnění najít, ale jejich návrhy ostatní nepřijali. Při popisu induktivistického pohledu jako pozice přírodovědy C. D. Broad kdysi řekl, že „indukce je sláva vědy a skandál filozofie“. Naproti tomu Karl Popper a jeho kritický racionalismus tvrdí, že indukce se v empirické vědě nepoužívá a navrhl namísto toho pojetí, že věda je založena na postupu stanovování hypotéz, deduktivní kalkulace jejich důsledků, a pak empirických pokusů tyto důsledky falzifikovat. Klasickou formulaci tohoto problému vyslovil David Hume v roce 1740, ačkoli induktivní ospravedlnění již bylo analyzováno a zpochybňováno školou helénistické filozofie a školou čárváka ve staroindické filozofii.
rdf:langString
Das Induktionsproblem, auch: Humesches Problem oder Hume-Problem, ist ein Grundproblem der Erkenntnistheorie. Es bezieht sich auf die Frage, ob und wann ein Schluss durch Induktion von Einzelfällen auf ein allgemeingültiges Gesetz zulässig ist. Es wurde erstmals um 1740 von David Hume angesprochen. Obwohl das Induktionsproblem im Empirismus formuliert wurde, ist es ein Problem aller Philosophien oder Wissenschaften, die Induktionsschlüsse als Beweisverfahren zulassen. Es ist eine moderne Variante des Nominalismus, die den vernünftigen Ordnungen des Rationalismus, aber auch den auf Messungen beruhenden Verallgemeinerungen der Naturwissenschaften, eine beobachterunabhängige Realität abspricht.
rdf:langString
Orokorrean Platonek ezagutzaren inguruan emandako definiziotik kontsideratu egiten da “benetako eta justifikatutako sinesmen” gisa, non ak oinarrizko ezaugarriak diren “sinesmen” horiek baliogarritzat hartzeko, hau da, ezagutza legitimotzat hartu ahal izateko. Aristotelesek azaltzen zuen moduan, arrazoimenera iritsi ahal izateko bi bide daude: alde batetik dedukzioa ez- anpliatiboa dena eta egia bermatu egin behar duena premisetatik ondorioetara pasatzerakoan. Premisak egiazkoak badira, ondorioak egiazkoak izango dira. Bestalde, indukzioa izango genuke, anpliatiboa dena (hortaz, munduari buruz gehiago dakigu) baina ez du egiarik bermatzen. Hau da, premisak egiazkoak izan daitezke baina ondorioa faltsua suertatu. Aristotelesek behaketa fasean metodo induktibora jo egingo du orokorpen bat lortzearren baina behin hau lortuta, kasu partikularrak ikertu ahal izateko, metodo deduktiboa erabiliko du. Modernitatearen garaian indukzioa alde batera utzi egingo da Descartesen eskutik, Indukzioaren ahuleziak gaineratuz, orokorpena bai da indukzioaren azpian badagoena. Descartesen aburuz, deduzkioa ziurra da “ezagutza ziurra izan bahar bai da”. Bere ustez, zientzia premisa metafisiko ziurretan planteatu egin behar da; adibidez, kausa- efektu. Premisak elkar lotuak egon behar dira, hortaz, ezagutza premisa metafisiko zalantzagabekoetan oinarritzea zuen asmotzat. Hau honela izanik, ez zituen distantziaz egindako ekintzak kontsideratzen.
rdf:langString
El problema de la inducción radica en si un resultado obtenido mediante inducción está justificado epistemológicamente, es decir, si la inducción produce conocimiento. A partir de la definición de Platón del conocimiento como «creencia verdadera y justificada», disponer de una justificación adecuada para la inducción es requisito indispensable para que tales «creencias» constituyan conocimiento válido o legítimo. La RAE define «inducir» en su sentido filosófico, como «extraer, a partir de determinadas observaciones o experiencias particulares, el principio general que en ellas está implícito». Esas «extracciones» son de dos tipos:
* Generalizaciones acerca de las propiedades de «clases de objetos», efectuadas a partir de una cierta cantidad de observaciones de casos individuales. Por ejemplo: la inferencia que las esmeraldas son verdes a partir de la observación de algunas (quizás muchas) esmeraldas individuales.
* Presunción de que eventos en el futuro continuarán presentando la misma forma o que las mismas causas ocasionarán los mismos efectos observados en el pasado (ver causalidad). Lo que implica, por ejemplo, la creencia en que las leyes científicas serán válidas en el futuro. John Stuart Mill llamó a esta asunción el . Dado que ambas son utilizadas, ya sea explícita o implícitamente, en forma generalizada para proponer hipótesis —ya sea formales o no— a partir de observaciones empíricas, su cuestionamiento pone en duda una gran parte, si es que no la totalidad, del conocimiento humano. El problema adquiere especial relevancia en el ámbito científico, dado que generalmente se pensaba que las asunciones necesarias para formular leyes científicas requieren tanto generalizaciones como expectativas de que eventos en el futuro continuarán exhibiendo los mismos comportamientos que en el pasado. Esto se expresa generalmente como el o (véase también principio de Curie y teorema de Noether). Consecuentemente Alfred North Whitehead describió la inducción como «el rompecabezas (the despair) de la filosofía» y el filósofo C. D. Broad sugirió: «La inducción es la gloria de la ciencia, y el escándalo de la filosofía». Según el sentido de la teoría de la justificación la ciencia ha de consistir en proposiciones probadas. El experimento no es una verificación de la teoría que lo sustenta, como mostró Karl Popper desnudando el problema de la inducción. Por otro lado, las inferencias lógicas transmiten la verdad, pero no sirven para descubrir nuevas verdades. Las teorías generales no son directamente contrastables con la experiencia, sino solamente mediante casos particulares, con soluciones específicas mediante teorías específicas, como modelos teoréticos. Cuanto mayor sea la lógica que detente una teoría, menor será la contrastabilidad empírica. Esto quiere decir que teorías tan generales como la teoría de la información, mecánica clásica o mecánica cuántica solo pueden ser contrastadas respecto a modelos teóricos específicos en el marco de dichas teorías, teniendo en cuenta que no siempre es posible saber qué es lo que hay que corregir en el modelo cuando el contraste empírico fracasa o, si por el contrario, es la propia teoría general la que contiene el error, teniendo muy presente la dificultad de poder asegurar que el valor de los datos manejados y obtenidos sean los correctos. Por ello la filosofía de la ciencia adquiere un carácter de investigación científica muy importante.
rdf:langString
First formulated by David Hume, the problem of induction questions our reasons for believing that the future will resemble the past, or more broadly it questions predictions about unobserved things based on previous observations. This inference from the observed to the unobserved is known as "inductive inferences", and Hume, while acknowledging that everyone does and must make such inferences, argued that there is no non-circular way to justify them, thereby undermining one of the Enlightenment pillars of rationality. While David Hume is credited with raising the issue in Western analytic philosophy in the 18th century, the Pyrrhonist school of Hellenistic philosophy and the Cārvāka school of ancient Indian philosophy had expressed skepticism about inductive justification long prior to that. The traditional inductivist view is that all claimed empirical laws, either in everyday life or through the scientific method, can be justified through some form of reasoning. The problem is that many philosophers tried to find such a justification but their proposals were not accepted by others. Identifying the inductivist view as the scientific view, C. D. Broad once said that induction is "the glory of science and the scandal of philosophy". In contrast, Karl Popper's critical rationalism claimed that inductive justifications are never used in science and proposed instead that science is based on the procedure of conjecturing hypotheses, deductively calculating consequences, and then empirically attempting to falsify them.
rdf:langString
Masalah induksi adalah pertanyaan filosofis mengenai apakah penalaran induktif akan membawa kita ke pengetahuan dalam arti filosofis klasik, karena masalah ini berpusat kepada kurangnya justifikasi dalam: 1.
* Menggeneralisasi properti kelas objek yang didasarkan dari pengamatan beberapa benda dari kelas tersebut (misalnya, pernyataan bahwa "semua angsa yang terlihat berwarna hitam, dan maka semua angsa hitam" sebelum penemuan angsa hitam), atau 2.
* Menduga bahwa serangkaian peristiwa pada masa depan akan terjadi sama seperti pada masa lalu (misalnya keberlangsungan hukum fisika). Hume menyebutnya . Masalah ini mempertanyakan semua klaim empiris dalam kehidupan sehari-hari dan sains dan maka dari itu menyatakan bahwa "induksi adalah kejayaan bagi sains dan skandal bagi filsafat." Meskipun masalah ini sudah dikemukakan dalam filsafat kuno , David Hume mengemukakannya pada abad ke-18, dengan tanggapan yang paling penting diungkapkan oleh Karl Popper dua abad kemudian.
rdf:langString
Le problème de l'induction est la question philosophique de savoir si le raisonnement inductif conduit à la connaissance, comprise dans le sens philosophique classique, car il met l'accent sur la prétendue absence de justification dans deux cas : 1.
* Généraliser les propriétés d'une classe d'objets fondée sur des observations de cas particuliers de cette catégorie (par exemple, la conclusion selon laquelle « tous les cygnes que nous avons vus sont blancs, par conséquent, tous les cygnes sont blancs », avant la découverte de cygnes noirs) ; 2.
* Présupposer qu'une séquence d'événements à l'avenir se produira comme elle a toujours fait dans le passé (par exemple, que les lois physiques resteront inchangées au cours du temps). David Hume appelle cela le « principe de l'uniformité de la nature ». Le problème remet en question toutes les preuves empiriques faites dans la vie quotidienne ou par la méthode scientifique et, pour cette raison, le philosophe C. D. Broad a dit que « l'induction est la gloire de la science et le scandale de la philosophie ». Bien que le problème remonte au pyrrhonisme de la philosophie antique, ainsi que l'école chârvâka de la philosophie indienne, David Hume l'a réintroduit au milieu du XVIIIe siècle, avant que la réponse la plus notable ne soit fournie par Karl Popper deux siècles plus tard.
rdf:langString
귀납의 문제는 고전적인 철학적 의미에서 이해되는 지식의 증가, 즉 단순한 관찰의 집합에서 벗어난 지식의 증가에 대한 정당성이 무엇인지에 대한 철학적인 질문이다. 이는 다음 과정에 대한 정당화가 부족함을 보여준다. 1.
* 해당 집합의 특정 객체에 대한 몇 가지 관찰을 기반으로 객체 집합의 속성에 대해 일반화 또는 2.
* 미래의 일련의 사건이 항상 과거와 같이 발생할 것이라고 전제하는 것. 전통적인 귀납주의 견해는 일상 생활에서 또는 과학적 방법을 통해 주장 된 모든 경험적 법칙이 어떤 형태의 추론을 통해 정당화 될 수 있다는 것이. 문제는 많은 철학자들이 그러한 정당성을 찾으려고 했지만 그들의 제안이 다른 사람들에게 받아 들여지지 않았다는 것이다. C. D. 브로드는 귀납은 과학의 영광이자 철학의 스캔들이라고 말했다. 대조적으로, 칼 포퍼의 비판적 합리주의는 귀납적 정당화가 과학에서 결코 사용되지 않는다고 주장하고 대신 과학이 가설을 추측하고 결과를 연역적으로 계산 한 다음 경험적으로 반증하려고 시도하는 절차에 기반을 두고 있다고 제안했다. 귀납의 문제는 데이비드 흄에 의해 제시되었지만, 피론주의 학파의 헬레니즘 철학 및 차르바카 학파의 인도 철학 또한 이와 비슷한 문제에 관심을 기울였다.
rdf:langString
Проблема индукции — философская проблема, впервые сформулированная Т. Гоббсом (1588—1679) и развитая в середине XVIII века Дэвидом Юмом. Юм поставил под сомнение обоснованность индуктивного метода вывода умозаключения, выдвинув вопрос о том, ведёт ли индуктивное рассуждение к знанию, понимаемому в , поскольку оно акцентирует внимание на отсутствии оснований для: 1.
* Обобщения о свойствах одного класса объектов на основе некоторого числа наблюдений отдельных экземпляров этого класса (например, вывод о том, что "все лебеди, которых мы видели белые, и, следовательно, все лебеди белые", до открытия чёрных лебедей); 2.
* Предположения, что последовательность событий в будущем будет происходить, как это было всегда в прошлом (например, что физические законы будут такими же, так как они всегда наблюдались до этого). Юм назвал это принципом . Сам Юм давал отрицательный ответ на вопрос проблемы индукции.
rdf:langString
O problema da indução é a questão filosófica sobre se o raciocínio indutivo (uma generalização ou uma previsão não dedutiva) leva ao conhecimento. Uma generalização é qualquer argumento não dedutivo cuja conclusão é mais geral do que as premissas. Ou seja, o problema da indução refere-se a: 1.
* Generalizar sobre as propriedades de uma classe de objetos com base em algumas observações do número de instâncias específicas da classe (por exemplo, a inferência de que "todos os cisnes que temos visto são brancos e, portanto, todos os cisnes são brancos", antes da descoberta do cisne negro); 2.
* Pressupor que uma sequência de eventos no futuro ocorrerá como sempre foi no passado (por exemplo, que as leis da física manifestar-se-ão como sempre foram observadas). Segundo a linha indutivista, a ciência começa com a observação. A observação, por sua vez, fornece uma base segura sobre a qual o conhecimento científico pode ser construído, e o conhecimento científico é obtido a partir de proposições de observação por indução. O problema põe em causa todas as reivindicações empíricas feitas na vida quotidiana ou através do método científico e faz uma crítica à afirmação de que o conhecimento só pode ser construído a partir da observação. Embora o problema provavelmente remonte ao pirronismo da filosofia antiga, David Hume reintroduziu-o em meados do século XVIII. O problema humeano da indução é o problema de distinguir os bons dos maus hábitos indutivos, dada a ausência de qualquer distinção objetiva entre eles. Portanto a indução é uma inferência contingente e só pode levar a uma conclusão que tem apenas certo grau de probabilidade de estar correta. No seu Tratado da Natureza Humana (89) Hume insiste que as conexões probabilísticas, assim como as conexões causais, dependem de hábitos da mente e não têm base na nossa experiência do mundo. A resposta mais notável ao problema humano da indução foi formulada por Karl Popper dois séculos mais tarde. O argumento de Popper relativo à falseabilidade das afirmações propostas e validade delas até que evidência verificável demonstre o contrário fundamenta a base da definição moderna de ciência, sendo por consenso a resposta mais aceita para o problema da demarcação entre ciência e não ciência. Segundo Popper, para o problema do cisne, "todos os cisnes são brancos, pelo menos até que alguma evidência em contrário seja descoberta". Uma vez encontrada, a afirmativa deve ser abandonada, e nova afirmativa falseável mais abrangente deve ser proposta como explicação para a cor dos cisnes. As teorias científicas fundam-se no que se tem ciência que existe, e apontam o caminho mais provável para que aumente-se a ciência acerca da realidade intrínseca ao universo, evoluindo dinamicamente no tempo à medida que aumenta-se a ciência factual acerca da realidade intrínseca ao universo.
rdf:langString
Проблема індукції — у філософії, питання чи призводить індуктивне мислення до отримання нових знань. Тобто, що є обґрунтуванням наступного: 1.
* узагальнення властивостей класу об'єктів на основі спостережень за окремими представниками цього класу (наприклад, умовивід з того, що «всі бачені мною лебеді білі, тому всі лебеді білі», з наступним відкриттям чорного лебедя) або 2.
* переконання, що послідовність подій в майбутньому відбуватиметься так само, як і в минулому (наприклад, що всі закони фізики будуть дійсними і надалі). Ця проблема ставить під сумнів всі емпіричні твердження та знання, отримані через науковий метод пізнання. Хоча проблема сходить своїм корінням до пірронізму в античній філософії, Девід Юм акцентував її в середині 18 століття, і отримав найвідомішу відповідь[яку?] від Карла Поппера через два століття.
xsd:nonNegativeInteger
32388
