Perennial philosophy
http://dbpedia.org/resource/Perennial_philosophy an entity of type: Thing
La philosophie éternelle (ou en latin perennis philosophia, ou philosophie pérenne) désigne la croyance qu'une certaine philosophie ancienne, originaire d'Égypte ou de Grèce, forme une tradition une et permanente, au-delà d'apparentes oppositions ou évolutions. Lorsque cette philosophie se confond avec une théologie, elle est aussi nommée prisca theologia (« antique théologie »).
rdf:langString
Philosophia perennis (latin för 'den tidlösa filosofin') är en religionsfilosofisk strömning, som hävdar att alla stora religiösa traditioner är olika vägar till det Högsta Väsendet. Med anledning av sin esoteriska natur har den metafysiska kunskapen om philosophia perennis alltid funnits inom de stora religionerna som i ett frötillstånd. Det rör sig alltså inte om en viss religiös eller filosofisk skola, utan om ett visst sätt att uppfatta mänsklighetens vishetstraditioner.
rdf:langString
长青哲学（英語：Perennial philosophy；拉丁语：philosophia perennis），也被称作長青主義（Perennialism），是宗教哲學的一種觀點，將世界上的各個宗教傳統視為分享一個單一的、普世的真理，而所有宗教的知識與教義便在這樣的基礎上成長。 該詞語是由義大利學者（1497－1548）運用馬爾西利奧·費奇諾（1433－1499）與若望·皮科·德拉·米蘭多拉（1463－1494）的新柏拉圖哲學而首先使用。 19世紀初期，超驗主義者將此概念普及化。19世紀末期，再由神智學協會以「智慧宗教」或「古代智慧」的名義更進一步廣為宣傳。到了20世紀，在英語世界經由阿道斯·赫胥黎的書籍《長青哲學》及一連串思想的推動而更為流行，並在新紀元運動達到高潮。
rdf:langString
Інтегральний традиціоналі́зм (відомий також як перенніалізм) — філософське вчення, сформульоване французьким мислителем Рене Геноном та англо-американським дослідником Анандою Кумарасвамі. Іноді ототожнюється із середньовічним поняттям philosophia perennis et universalis.
rdf:langString
الفلسفة الخالدة، المعروفة أيضًا باسم الأزلية أو الحكمة الخالدة، تعبر عن مفهوم روحي ينظر إلى جميع التقاليد الدينية في العالم على أنها ذات حقيقة أو أصل ميتافيزيقي واحد نشأت منه كل المعارف والعقائد الدينية. تعود جذور هذا المفهوم إلى اهتمام عصر النهضة بالأفلاطونية الجديدة وفكرتها عن الواحد الذي ينبع منه كل الوجود. سعى مارسيليو فيسينو (1433-1499) إلى دمج الهرمسية مع الفكر اليوناني واليهودي المسيحي.
rdf:langString
La noció de filosofia perenne (en llatí, philosophia perennis) suggereix l'existència d'un conjunt universal de veritats i valors comuns a tots els pobles i cultures. El terme fou emprat en primer lloc al segle xvi per Agostino Steuco en el seu llibre titulat: De perenni philosophia libri X (1540), en què la filosofia escolàstica és vista com el pinacle de la saviesa cristiana, a la qual tots els altres corrents filosòfics apunten d'un mode o un altre. La idea fou posteriorment assumida pel filòsof i matemàtic alemany Gottfried Leibniz, que la va fer servir per a designar la filosofia comuna i eterna que hi ha al darrere de totes les religions i, en particular, al darrere dels corrents místics. Aquest terme fou popularitzat de forma més recent per Aldous Huxley en el seu llibre del 1945: L
rdf:langString
Philosophia perennis „věčná filosofie“ je učení podle kterého náboženské a filosofické tradice lidstva vychází z jednoho universálního zdroje, někdy označovaného jako Tradice, a sdílí tak jednu konečnou pravdu. Tato myšlenka se objevuje především v západním esoterismu, například v nebo New Age. S philosophií perennis však nelze spojit esoterismus jako celek, přestože motiv dávné moudrosti se objevuje ve většině z jeho podob, s ohledem na to že mnohá esoterická učení kladou důraz na novost či originalitu svého učení. Pojem se také objevuje v katolickém novotomismu a novoscholastice. Někdy je užíváno také termínů sophia perennis, perenniální filosofie, perenniální moudrost nebo perennialismus. Philosophia perennis se podobá staršímu učení zvanému prisca theologia „dávná teologie“, které vša
rdf:langString
Der Begriff Philosophia perennis (lateinisch; „immerwährende bzw. ewige Philosophie“) oder Philosophia perennis et universalis steht für die Vorstellung, der zufolge sich bestimmte philosophische Einsichten über Zeiten und Kulturen hinweg erhalten (perennieren). Dazu sollen Aussagen (etwa in Form von Prinzipien) zählen, die ewige, unveränderliche und universal gültige Wahrheiten über die Wirklichkeit, speziell den Menschen, die Natur und den Geist (bzw. Gott) ausdrücken. Vertreter der Philosophia perennis halten solche Aussagen prinzipiell für möglich und versuchen teilweise selbst, diese zeitgemäß zu formulieren. Die Grundannahme der Philosophia perennis ist, dass die Wahrheit selbst ewig und unwandelbar ist, da das Gegenteil undenkbar ist: „Wenn es keine (ewige) Wahrheit gibt, ist es (ew
rdf:langString
La noción de filosofía perenne (en latín, philosophia perennis), llamada también perennialismo o sabiduría perenne, sugiere la existencia de un conjunto universal de verdades y valores comunes a todos los pueblos y culturas. El término fue usado en primer lugar en el siglo XVI por Agostino Steuco, en su libro titulado: De perenni philosophia libri X (1540), en el que la filosofía escolástica es vista como el pináculo de la sabiduría cristiana, a la cual todas las demás corrientes filosóficas apuntan de una manera u otra. La idea fue posteriormente asumida por el filósofo y matemático alemán Gottfried Leibniz, quien la usó para designar la filosofía común y eterna que subyace tras todas las religiones y, en particular, tras las corrientes místicas dentro de ellas. Este término fue populariz
rdf:langString
The perennial philosophy (Latin: philosophia perennis), also referred to as perennialism and perennial wisdom, is a perspective in philosophy and spirituality that views all of the world's religious traditions as sharing a single, metaphysical truth or origin from which all esoteric and exoteric knowledge and doctrine has grown.
rdf:langString
Filsafat perenial (Latin: philosophia perennis), yang juga disebut Perenialisme, adalah sebuah sudut pandang dalam filsafat agama yang meyakini bahwa setiap agama di dunia memiliki suatu kebenaran yang tunggal dan universal yang merupakan dasar bagi semua pengetahuan dan doktrin religius.
rdf:langString
Il perennialismo è un indirizzo di pensiero, chiamato anche tradizionalismo integrale, che intende richiamarsi ad una Tradizione primordiale e universale nella quale esso trova sedimentata una sapienza di provenienza non umana, donata in epoche antichissime agli uomini, da questi distrutta e dimenticata ma della quale rimane un'impronta nelle correnti dell'esoterismo e delle culture storiche e folcloriche giunte sino a noi. Il disco solare, ritenuto fonte di eterna sapienza sin dagli antichi Egizi.
rdf:langString
永遠の哲学（えいえんのてつがく）は、あらゆる民族と文化に共通の真理であるとされる思想。 この語は16世紀に Agostino Steuco が著書 De perenni philosophia libri X (1540) で初めて使用した。17世紀にはゴットフリート・ライプニッツがすべての宗教の基礎となる思想を示すのにこの言葉を用いた。オルダス・ハクスリーは1945年に、『』 (The Perennial Philosophy) を出版し、永遠の哲学を有名にした。 ハクスリーは永遠の哲学を以下のようにまとめている。
* 物質、生命、心の世界の実体を成す神的リアリティを認識する形而上学
* 神的実在に類似する、もしくは同一の何かを人間のなかに見出す心理学
* あらゆる存在に超越すると同時に内在している根拠を知ることを究極目的とする倫理学 永遠の哲学の主義によると、古今東西で様々に異なる文化と時代に生きた人々は、現実、自己、世界、存在の本質に関して共通する知覚を記録しているという。この知覚はあらゆる宗教の共通の基盤を形成する。 宗教は人間をこの究極的リアリティと結びつける。ユダヤ教、キリスト教、イスラム教などでは神こそがこの究極的リアリティである。仏教などの無神論的宗教でも空や無が究極的リアリティとされる。
rdf:langString
영원 철학 (永遠哲學)은 모든 민족과 문화에 공통의 진리가 되는 사상. 이 말은 16세기에 Agostino Steuco가 저서 'De perenni philosophia libri X (1540)로 처음으로 사용했다. 17세기에는 고트프리트 빌헬름 라이프니츠가 모든 종교의 기초가 되는 사상을 나타내는데 이 말을 이용했다. 올더스 헉슬리는 1945년에 '영원 철학' (The Perennial Philosophy)을 출판해, 영원 철학을 유명하게 했다. 헉슬리는 영원 철학을 이하와 같이 정리하고 있다.
* 물질, 생명, 마음의 세계의 실체를 이루는 신적 현실을 인식하는 형이상학
* 신적 실재에 유사한다, 혹은 동일한 무엇인가를 인간 속에 찾아내는 심리학
* 모든 존재에 초월하는 것과 동시에 내재하고 있는 근거를 아는 것을 궁극 목적으로 하는 윤리학 영원 철학의 주의에 의하면, 동서 고금에 여러가지로 다른 문화와 시대에 산 사람들은 현실, 자기, 세계, 존재의 본질에 관해서 공통되는 지각을 기록하고 있다고 한다. 이 지각은 모든 종교의 공통의 기반을 형성한다.
rdf:langString
Filozofia wieczysta (łac. philosophia perennis) – termin użyty po raz pierwszy prawdopodobnie przez w książce De perenni philosophia libri X (Lugdunum, 1540), w której chrześcijańska filozofia scholastyczna została uznana za „szczyt mądrości, do którego w mniejszym lub większym stopniu zmierzają wszystkie inne nurty filozoficzne”. To pojęcie dominuje dzisiaj we wszystkich specyficznych rozumieniach tego terminu (odnoszących go do różnych tradycji filozoficznych i mistycznych). Współcześnie, w zależności od kierunku filozoficznego, „filozofia wieczysta” rozumiana jest jako:
rdf:langString
Het perennialisme, ook wel eeuwige wijsheid en eeuwige filosofie genoemd, is een filosofische, spirituele stroming die alle religieuze tradities van de wereld beschouwt als een enkele, metafysische waarheid of oorsprong waaruit alle esoterische en exoterische kennis en leer is gegroeid. De stroming werd ook populairder door Aldous Huxley en zijn boek Eeuwige wijsheid (The Perennial Philosophy), dat werd geïnspireerd door neo-vedanta en de traditionalistische school. In zijn boek definieert hij de eeuwige filosofie als volgt: — Aldous Huxley, 1945
rdf:langString
A filosofia perene, também chamada de sabedoria perene, é uma perspectiva na espiritualidade moderna que enxerga todas as tradições religiosas do mundo como compartilhadoras de uma verdade única, sendo ela metafísica ou a origem da qual todo o conhecimento esotérico, exotérico e doutrinal se desdobraram.
rdf:langString
Philosophia perennis (с лат. — «вечная философия») — непреходящая основа всякой философии, незыблемость философских догм. Понятие регулярно использовали томисты. Термин впервые употребил итальянский епископ в книге De perenni philosophia для обозначения «основных истин, которые существуют у всех народов во все времена и составляют вместе одну науку из одного принципа (Бог)». Однако идея philosophia perennis усматривается в более ранних философских сочинениях и религиозных текстах.
rdf:langString
rdf:langString
Perennial philosophy
rdf:langString
فلسفة خالدة
rdf:langString
Filosofia perenne
rdf:langString
Philosophia perennis
rdf:langString
Philosophia perennis
rdf:langString
Filosofía perenne
rdf:langString
Filsafat perenial
rdf:langString
Philosophie éternelle
rdf:langString
Perennialismo
rdf:langString
영원 철학
rdf:langString
永遠の哲学
rdf:langString
Perennialisme
rdf:langString
Filozofia wieczysta
rdf:langString
Philosophia perennis
rdf:langString
Filosofia perene
rdf:langString
Philosophia perennis
rdf:langString
Інтегральний традиціоналізм
rdf:langString
长青哲学
xsd:integer
200340
xsd:integer
1123280862
xsd:date
2014-01-08
rdf:langString
الفلسفة الخالدة، المعروفة أيضًا باسم الأزلية أو الحكمة الخالدة، تعبر عن مفهوم روحي ينظر إلى جميع التقاليد الدينية في العالم على أنها ذات حقيقة أو أصل ميتافيزيقي واحد نشأت منه كل المعارف والعقائد الدينية. تعود جذور هذا المفهوم إلى اهتمام عصر النهضة بالأفلاطونية الجديدة وفكرتها عن الواحد الذي ينبع منه كل الوجود. سعى مارسيليو فيسينو (1433-1499) إلى دمج الهرمسية مع الفكر اليوناني واليهودي المسيحي. أشار جيوفاني بيكو ديلا ميراندولا (1463-1494) إلى إمكانية العثور على الحقيقة في العديد من التقاليد، لا في اثنين منها فقط. ووجد توافقًا بين فكر أفلاطون وأرسطو، واكتشف جوانب مشتركة بين ثيولوجيا بريسكا وبين مؤلفات ابن رشد والقرآن والكابالا ومصادر أخرى. صاغ أغوستينو ستيوكو (1497-1548) مصطلح الفلسفة الخالدة. يقوم تعريف الكونية الأكثر شيوعًا على فكرة أن جميع الأديان رغم الاختلافات الظاهرة تشير إلى نفس الحقيقة. نشر أتباع الفلسفة المتعالية في أوائل القرن التاسع عشر فكرة الحقيقة الميتافيزيقية والكونية التي ألهمت الموحدين (المسيحيين) فقاموا بالتبشير بين النخب الهندية. تمكنت الجمعية التصوفية مع نهاية القرن التاسع عشر من تعميم مفهوم الكونية لا في العالم الغربي فقط، بل في المستعمرات الغربية أيضًا. في القرن العشرين، عُمّم هذا المفهوم في العالم الناطق باللغة الإنجليزية من خلال المدرسة التقليدانية المستوحاة من الهندوسية الجديدة التي ناقشت وجود أصل ميتافيزيقي واحد للديانات الأرثوذكسية، ومن قبل ألدوس هكسلي وكتابه الفلسفة الخالدة المقتبس من الهندوسية الجديدة والمدرسة التقليدانية.
rdf:langString
La noció de filosofia perenne (en llatí, philosophia perennis) suggereix l'existència d'un conjunt universal de veritats i valors comuns a tots els pobles i cultures. El terme fou emprat en primer lloc al segle xvi per Agostino Steuco en el seu llibre titulat: De perenni philosophia libri X (1540), en què la filosofia escolàstica és vista com el pinacle de la saviesa cristiana, a la qual tots els altres corrents filosòfics apunten d'un mode o un altre. La idea fou posteriorment assumida pel filòsof i matemàtic alemany Gottfried Leibniz, que la va fer servir per a designar la filosofia comuna i eterna que hi ha al darrere de totes les religions i, en particular, al darrere dels corrents místics. Aquest terme fou popularitzat de forma més recent per Aldous Huxley en el seu llibre del 1945: La filosofia perenne. L'expressió filosofia perenne també s'ha fet servir com una translació del concepte hindú de Sanatana Dharma, la "veritat (o norma) eterna i immutable". L'existència d'una filosofia perenne és el principi fonamental del tradicionalisme, formalitzat en els escrits dels pensadors del segle XX René Guénon i Frithjof Schuon. L'erudit i escriptor indi , associat amb el tradicionalisme, també n'escrigué extensament.
rdf:langString
Philosophia perennis „věčná filosofie“ je učení podle kterého náboženské a filosofické tradice lidstva vychází z jednoho universálního zdroje, někdy označovaného jako Tradice, a sdílí tak jednu konečnou pravdu. Tato myšlenka se objevuje především v západním esoterismu, například v nebo New Age. S philosophií perennis však nelze spojit esoterismus jako celek, přestože motiv dávné moudrosti se objevuje ve většině z jeho podob, s ohledem na to že mnohá esoterická učení kladou důraz na novost či originalitu svého učení. Pojem se také objevuje v katolickém novotomismu a novoscholastice. Někdy je užíváno také termínů sophia perennis, perenniální filosofie, perenniální moudrost nebo perennialismus. Philosophia perennis se podobá staršímu učení zvanému prisca theologia „dávná teologie“, které však bylo více ukotveno v křesťanském světonázoru.
rdf:langString
Der Begriff Philosophia perennis (lateinisch; „immerwährende bzw. ewige Philosophie“) oder Philosophia perennis et universalis steht für die Vorstellung, der zufolge sich bestimmte philosophische Einsichten über Zeiten und Kulturen hinweg erhalten (perennieren). Dazu sollen Aussagen (etwa in Form von Prinzipien) zählen, die ewige, unveränderliche und universal gültige Wahrheiten über die Wirklichkeit, speziell den Menschen, die Natur und den Geist (bzw. Gott) ausdrücken. Vertreter der Philosophia perennis halten solche Aussagen prinzipiell für möglich und versuchen teilweise selbst, diese zeitgemäß zu formulieren. Die Grundannahme der Philosophia perennis ist, dass die Wahrheit selbst ewig und unwandelbar ist, da das Gegenteil undenkbar ist: „Wenn es keine (ewige) Wahrheit gibt, ist es (ewig) wahr, dass es keine (ewige) Wahrheit gibt.“ Unterschiede zwischen verschiedenen Richtungen gibt es in der Ansicht, auf welchem Weg man diese Wahrheiten erhalten kann. In der modernen Philosophiegeschichtsschreibung wird der Terminus meist nur noch bei einigen Neuthomisten und christlichen Philosophen verwendet, ist sonst aber größtenteils in die Kritik geraten.
rdf:langString
La noción de filosofía perenne (en latín, philosophia perennis), llamada también perennialismo o sabiduría perenne, sugiere la existencia de un conjunto universal de verdades y valores comunes a todos los pueblos y culturas. El término fue usado en primer lugar en el siglo XVI por Agostino Steuco, en su libro titulado: De perenni philosophia libri X (1540), en el que la filosofía escolástica es vista como el pináculo de la sabiduría cristiana, a la cual todas las demás corrientes filosóficas apuntan de una manera u otra. La idea fue posteriormente asumida por el filósofo y matemático alemán Gottfried Leibniz, quien la usó para designar la filosofía común y eterna que subyace tras todas las religiones y, en particular, tras las corrientes místicas dentro de ellas. Este término fue popularizado, de forma más reciente, por Aldous Huxley en su libro de 1945 La filosofía perenne. La expresión "filosofía perenne" también se ha usado como una traslación del concepto hindú de Sanatana Dharma, la "verdad o norma eterna e inmutable". La existencia de una filosofía perenne es el principio fundamental del tradicionalismo, formalizado en los escritos de René Guénon. El erudito y escritor indio Ananda Coomaraswamy, asociado con el tradicionalismo, también escribió extensamente sobre este tema. En España, la filosofía perenne tiene en la figura y extensa obra del filósofo y escritor pacense Antonio Medrano uno de sus máximos exponentes.
rdf:langString
La philosophie éternelle (ou en latin perennis philosophia, ou philosophie pérenne) désigne la croyance qu'une certaine philosophie ancienne, originaire d'Égypte ou de Grèce, forme une tradition une et permanente, au-delà d'apparentes oppositions ou évolutions. Lorsque cette philosophie se confond avec une théologie, elle est aussi nommée prisca theologia (« antique théologie »).
rdf:langString
The perennial philosophy (Latin: philosophia perennis), also referred to as perennialism and perennial wisdom, is a perspective in philosophy and spirituality that views all of the world's religious traditions as sharing a single, metaphysical truth or origin from which all esoteric and exoteric knowledge and doctrine has grown. Perennialism has its roots in the Renaissance interest in neo-Platonism and its idea of the One, from which all existence emerges. Marsilio Ficino (1433–1499) sought to integrate Hermeticism with Greek and Jewish-Christian thought, discerning a prisca theologia which could be found in all ages. Giovanni Pico della Mirandola (1463–94) suggested that truth could be found in many, rather than just two, traditions. He proposed a harmony between the thought of Plato and Aristotle, and saw aspects of the prisca theologia in Averroes (Ibn Rushd), the Quran, the Kabbalah and other sources. Agostino Steuco (1497–1548) coined the term philosophia perennis. A more popular interpretation argues for universalism, the idea that all religions, underneath seeming differences, point to the same Truth. In the early 19th century the Transcendentalists propagated the idea of a metaphysical Truth and universalism, which inspired the Unitarians, who proselytized among Indian elites. Towards the end of the 19th century, the Theosophical Society further popularized universalism, not only in the western world, but also in western colonies. In the 20th century, universalism was further popularized through the Advaita Vedanta and Sufism inspired Traditionalist School, which argued for a metaphysical, single origin of the orthodox religions, and by Aldous Huxley and his book The Perennial Philosophy, which was inspired by neo-Vedanta.
rdf:langString
Filsafat perenial (Latin: philosophia perennis), yang juga disebut Perenialisme, adalah sebuah sudut pandang dalam filsafat agama yang meyakini bahwa setiap agama di dunia memiliki suatu kebenaran yang tunggal dan universal yang merupakan dasar bagi semua pengetahuan dan doktrin religius. Gagasan perenialisme sudah ada sejak zaman kuno dan dapat ditemui dalam berbagai agama dan filsafat dunia. Istilah philosophia perennis pertama kali digunakan oleh (1497–1548), yang mendasarkannya dari tradisi filosofis yang sebelumnya sudah ada, yaitu dari Marsilio Ficino (1433–1499) dan Giovanni Pico della Mirandola (1463–94). Pada akhir abad ke-19, gagasan ini dipopulerkan oleh pemimpin seperti H. P. Blavatsky dan Annie Besant dengan nama "Kebijaksanaan-Agama" atau "Kebijaksanaan Kuno". Pada abad ke-20, gagasan ini dipopulerkan di negara-negara berbahasa Inggris oleh Aldous Huxley dengan bukunya , dan juga tulisan dari sekelompok pemikir yang kini dikenal dengan nama . Sudut pandang ini bertentangan dengan saintisme dalam masyarakat sekuler modern. Salah satu penafsiran populer tentang perenialisme juga mendukung universalisme, gagasan bahwa semua agama, di bawah perbedaan yang tampak, sebenarnya menunjuk pada Kebenaran yang sama. Pada awal abad ke-19, kaum Transendentalis menyebarkan gagasan tentang kebenaran metafisik dan universalisme, mengilhami kaum Unitarian yang berdakwah di kalangan elit India. Menjelang akhir abad ke-19, Perhimpunan Teosofi semakin mempopulerkan universalisme, tidak hanya di dunia barat, tetapi juga di koloni barat. Pada abad ke-20, universalisme dipopulerkan lebih lanjut melalui Aliran Tradisionalis yang diilhami Advaita Vedanta, yang mendukung asal muasal agama-agama ortodoks yang metafisik, dan oleh Aldous Huxley dan bukunya The Perennial Philosophy, yang diilhami oleh neo-Vedanta dan aliran Tradisionalis.
rdf:langString
Il perennialismo è un indirizzo di pensiero, chiamato anche tradizionalismo integrale, che intende richiamarsi ad una Tradizione primordiale e universale nella quale esso trova sedimentata una sapienza di provenienza non umana, donata in epoche antichissime agli uomini, da questi distrutta e dimenticata ma della quale rimane un'impronta nelle correnti dell'esoterismo e delle culture storiche e folcloriche giunte sino a noi. Il disco solare, ritenuto fonte di eterna sapienza sin dagli antichi Egizi. Essa si propone pertanto come una nuova visione del mondo fondata sul recupero vivo e attuale di quella sapienza misterica del passato, che già i filosofi rinascimentali chiamavano prisca theologia, andata perduta a causa della decadenza ineluttabile del mondo moderno.
rdf:langString
Het perennialisme, ook wel eeuwige wijsheid en eeuwige filosofie genoemd, is een filosofische, spirituele stroming die alle religieuze tradities van de wereld beschouwt als een enkele, metafysische waarheid of oorsprong waaruit alle esoterische en exoterische kennis en leer is gegroeid. Het perennialisme heeft zijn wortels in de belangstelling van de renaissance voor het neoplatonisme en het idee van het Ene, waaruit al het bestaan zou voortkomen. Marsilio Ficino (1433-1499) probeerde het hermetisme te integreren met het oud-Griekse en joods-christelijke denken, en onderscheidde een prisca theologia die in alle eeuwen terug te vinden was. Giovanni Pico della Mirandola (1463-1494) suggereerde dat de waarheid in veel, in plaats van slechts twee, tradities kon worden gevonden. Hij stelde een harmonie voor tussen het denken van Plato en Aristoteles, en zag aspecten van de prisca theologia in Averroes (Ibn Rushd), de Koran, de Kabbala en andere bronnen. Agostino Steuco (1497-1548) bedacht de term philosophia perennis (Latijn: 'eeuwigdurende wijsheid'). De term verwijst naar een groep van universele filosofische problemen, principes en concepten van God, vrijheid en onsterfelijkheid die al eeuwenlang het primaire onderwerp van het filosofisch denken vormen. Een tweede betekenis van deze term zijn de grondslagen van de rooms-katholieke christelijke principes, in het bijzonder die van Thomas van Aquino en de neothomisten. Een meer populaire interpretatie pleit voor universalisme, het idee dat alle religies, onder schijnbare verschillen, naar dezelfde waarheid wijzen. In het begin van de 19e eeuw propageerden de transcendentalisten het idee van een metafysische waarheid en universalisme en tegen het einde van deze eeuw maakte de Theosophical Society het universalisme verder populair, niet alleen in de westerse wereld, maar ook in westerse koloniën. In de 20e eeuw werd universalisme verder gepopulariseerd door de op Advaita Vedanta geïnspireerde traditionalistische school, die pleitte voor een metafysische, enkele oorsprong van de orthodoxe religies. De stroming werd ook populairder door Aldous Huxley en zijn boek Eeuwige wijsheid (The Perennial Philosophy), dat werd geïnspireerd door neo-vedanta en de traditionalistische school. In zijn boek definieert hij de eeuwige filosofie als volgt: “De metafysica die een goddelijke werkelijkheid erkent die de basis vormt van de wereld van dingen en levens en geesten; de psychologie die in de ziel iets vindt dat lijkt op of zelfs identiek is met de goddelijke werkelijkheid; de ethiek die het uiteindelijke doel van de mens plaatst in de kennis van de immanente en transcendente grond van alle bestaan – deze is eeuwenoud en universeel. Overblijfselen van de eeuwige filosofie kunnen worden gevonden in de traditionele kennis van primitieve volkeren in alle streken van de aarde, en in haar volledig ontwikkelde vormen heeft ze een plaats in elk van de hogere religies.” — Aldous Huxley, 1945
rdf:langString
영원 철학 (永遠哲學)은 모든 민족과 문화에 공통의 진리가 되는 사상. 이 말은 16세기에 Agostino Steuco가 저서 'De perenni philosophia libri X (1540)로 처음으로 사용했다. 17세기에는 고트프리트 빌헬름 라이프니츠가 모든 종교의 기초가 되는 사상을 나타내는데 이 말을 이용했다. 올더스 헉슬리는 1945년에 '영원 철학' (The Perennial Philosophy)을 출판해, 영원 철학을 유명하게 했다. 헉슬리는 영원 철학을 이하와 같이 정리하고 있다.
* 물질, 생명, 마음의 세계의 실체를 이루는 신적 현실을 인식하는 형이상학
* 신적 실재에 유사한다, 혹은 동일한 무엇인가를 인간 속에 찾아내는 심리학
* 모든 존재에 초월하는 것과 동시에 내재하고 있는 근거를 아는 것을 궁극 목적으로 하는 윤리학 영원 철학의 주의에 의하면, 동서 고금에 여러가지로 다른 문화와 시대에 산 사람들은 현실, 자기, 세계, 존재의 본질에 관해서 공통되는 지각을 기록하고 있다고 한다. 이 지각은 모든 종교의 공통의 기반을 형성한다. 물리적 세계는 유일한 현실이 아니고, 그것을 초월한 현실이 존재하고 있다. 물질계는 감각을 넘은 현실의 그림자이다. 인간은 현실의 2개의 측면을 반영하고 있다. 인간의 물질적 측면은 생성 소멸이라는 자연의 법칙의 지배 아래에 있지만, 인간의 또 한 편의 측면인 영혼, 예지는 그것을 넘은 궁극의 현실에 통하고 있다. 그리고 인간에게는 궁극적인 현실을 인식하는 능력이 갖춰지고 있다. 종교는 인간을 이 궁극적 현실과 묶는다. 유태교, 기독교, 이슬람교 등에서는 신이 이 궁극적 현실이다. 불교 등의 무신론적 종교에서도 공이나 무가 궁극적 현실로 여겨진다.
rdf:langString
永遠の哲学（えいえんのてつがく）は、あらゆる民族と文化に共通の真理であるとされる思想。 この語は16世紀に Agostino Steuco が著書 De perenni philosophia libri X (1540) で初めて使用した。17世紀にはゴットフリート・ライプニッツがすべての宗教の基礎となる思想を示すのにこの言葉を用いた。オルダス・ハクスリーは1945年に、『』 (The Perennial Philosophy) を出版し、永遠の哲学を有名にした。 ハクスリーは永遠の哲学を以下のようにまとめている。
* 物質、生命、心の世界の実体を成す神的リアリティを認識する形而上学
* 神的実在に類似する、もしくは同一の何かを人間のなかに見出す心理学
* あらゆる存在に超越すると同時に内在している根拠を知ることを究極目的とする倫理学 永遠の哲学の主義によると、古今東西で様々に異なる文化と時代に生きた人々は、現実、自己、世界、存在の本質に関して共通する知覚を記録しているという。この知覚はあらゆる宗教の共通の基盤を形成する。 物理的世界は唯一の現実ではなく、それを超越した現実が存在している。物質界は感覚を超えた現実の影である。人間は現実の2つの側面を反映している。人間の物質的側面は生成消滅という自然の法則の支配下にあるが、人間のもう一方の側面である魂、叡智はそれを超えた究極の現実（リアリティ）に通じている。そして人間には究極的なリアリティを認識する能力が備わっている。 宗教は人間をこの究極的リアリティと結びつける。ユダヤ教、キリスト教、イスラム教などでは神こそがこの究極的リアリティである。仏教などの無神論的宗教でも空や無が究極的リアリティとされる。
rdf:langString
A filosofia perene, também chamada de sabedoria perene, é uma perspectiva na espiritualidade moderna que enxerga todas as tradições religiosas do mundo como compartilhadoras de uma verdade única, sendo ela metafísica ou a origem da qual todo o conhecimento esotérico, exotérico e doutrinal se desdobraram. A filosofia perene tem suas raízes no interesse renascentista pelo neoplatonismo e sua ideia do Uno, da qual toda a existência emana. Marsilio Ficino (1433-1499) procurou integrar o hermetismo com o pensamento grego e judaico-cristão, discernindo uma Prisca theologia que poderia ser encontrada em todas as eras. Giovanni Pico della Mirandola (1463-94) sugeriu que a verdade poderia ser encontrada em muitas, e não apenas em duas tradições. Ele propôs a harmonia entre o pensamento de Platão e Aristóteles, e viu aspectos da teologia de Prisca em Averróis (Ibn Rushd), o Alcorão, a Kabbalah e outras fontes. Agostino Steuco (1497-1548) cunhou o termo philosophia perennis. Antecedentes considerados perenialistas já existiam em pensadores médio platônicos que buscavam a unidade da filosofia numa chamada "antiga teologia" tradicional, como em Numênio de Apameia que dizia: "será necessário voltar atrás e conectar aos preceitos de Pitágoras, e apelar para as nações famosas, apresentando seus ritos e doutrinas e instituições formadas em concordância com Platão, e que os brâmanes, judeus, magos e egípcios estabeleceram"; e entre alguns cristãos, como em Agostinho de Hipona que referia: "aquilo que hoje é chamado de religião cristã existia entre os antigos e nunca deixou de existir desde a origem da raça humana, até o momento em que o próprio Cristo chegou e os homens começaram a chamar de 'cristã' a verdadeira religião que já existia anteriormente". Uma interpretação mais popular defende o universalismo, a ideia de que todas as religiões, sob aparentes diferenças, apontam para a mesma Verdade. No início do século XIX, os transcendentalistas propagaram a ideia de uma verdade metafísica e universalismo, que inspirou os unitaristas, que fizeram proselitismo entre as elites indianas. No final do século XIX, a Sociedade Teosófica popularizou ainda mais o universalismo, não apenas no mundo ocidental, mas também nas colônias ocidentais. No século XX, o universalismo foi popularizado no mundo anglófono por meio da escola perenialista inspirada no , que defende uma origem única e metafísica das religiões ortodoxas, e por Aldous Huxley e seu livro A Filosofia Perene.
rdf:langString
Filozofia wieczysta (łac. philosophia perennis) – termin użyty po raz pierwszy prawdopodobnie przez w książce De perenni philosophia libri X (Lugdunum, 1540), w której chrześcijańska filozofia scholastyczna została uznana za „szczyt mądrości, do którego w mniejszym lub większym stopniu zmierzają wszystkie inne nurty filozoficzne”. To pojęcie dominuje dzisiaj we wszystkich specyficznych rozumieniach tego terminu (odnoszących go do różnych tradycji filozoficznych i mistycznych). Idea filozofii wieczystej została podjęta przez Gottfrieda Leibniza, który użył jej w sensie wspólnego odwiecznego podłoża myśli, leżącego u podstaw wszystkich religii i filozofii, przenikającego zwłaszcza nurty mistyczne. Do pojęcia tego często dołącza się inne terminy, jak („mądrość wieczysta”, termin renesansowy, używany dziś przez René Guénona), czy („religia wieczysta”). Współcześnie, w zależności od kierunku filozoficznego, „filozofia wieczysta” rozumiana jest jako: 1.
* Cała zachodnia tradycja filozoficzna głównego nurtu (realistycznego i metafizycznego), od Talesa po czasy współczesne (Peter Frederick Strawson). 2.
* Tradycja filozofii realistyczno-metafizycznej nurtu arystotelesowsko-tomistycznego. Taki pogląd głosił zwłaszcza Étienne Gilson; w Polsce takie stanowisko zajmowali m.in. Stefan Swieżawski i Mieczysław Albert Krąpiec. Zdaniem niektórych tomistów (Franciszek Kwiatkowski) pojęcie to jest synonimiczne z pojęciem „teologia naturalna”. Jest to definicja najbardziej rozpowszechniona wśród zawodowych filozofów (w słownikach filozoficznych można często spotkać utożsamienie filozofii wieczystej z tomizmem). 3.
* Filozofia nurtu idealizmu transcendentalnego, wywodzącego się od Immanuela Kanta, w ten sposób oznaczona przez Arthura Schopenhauera w myśl tezy: „Prawdziwy realizm może być tylko idealizmem transcendentalnym”. Kant odrzucał możliwość wszelkiej metafizyki, ale Schopenhauer, który w swej myśli inspirował się też filozofią indyjską, nie jest tak kategoryczny w tym względzie. 4.
* Cały nurt idealistyczny w filozofii światowej, zwłaszcza filozofii indyjskiej, a w niej szczególnie nurt wedanty w jej odmianie monistycznej – adwajty. Przedstawicielami takiego rozumienia są: Paul Deussen, Max Müller, Rabindranath Tagore, Aurobindo, . Monizm jest tu uważany za „nową”, „wyższą” postać metafizyki. Zwolennicy tego nurtu nawiązują m.in. do Schopenhauera, ale uważają, że termin „philosophia perennis” odpowiada ściśle sanskryckiemu terminowi . Ten ostatni termin oznaczał pierwotnie hinduizm, jednak w interpretacji neowedanty od Vivekanandy oznaczać ma wszelką religijność świata, której źródłem ma być religia wedyjska. Takie rozumienie przejmuje współczesny krysznaizm na Zachodzie (ruch Hare Kṛṣṇa czyli ISKCON – Bhaktiwedanta Swami Prabhupada), a także Osho (guru) w swych dwutomowych rozważaniach nad Pitagorasem zatytułowanych Philosophia perennis. Odmiany tego stanowiska głoszą m.in. i Ananda Coomaraswamy. Bliski temu stanowisku jest też Mircea Eliade. 5.
* Idealistyczna filozofia Aldousa Huxleya – zarazem tytuł jednego z jego głównych dzieł filozoficznych: The perennial philosophy (pol. Filozofia wieczysta. Huxley nawiązuje do myśli indyjskiej i jej interpretacji, zwłaszcza u Paula Deussena i Aurobindo. Do tego rozumienia nawiązują dzisiaj z kolei myśliciele nurtu New Age oraz Alan Watts. 6.
* Myśl Kena Wilbera, czasami zwana też „filozofią nowowieczystą”. Ma ona być uzupełnieniem i przekroczeniem myśli Huxleya i Aurobindo. 7.
* Całość filozofii, bez względu na krąg kulturowy i nurt myśli. Takie stanowisko głosi np. Thomas Merton, nawiązując do Huxleya, którego był uczniem, ale przekracza jego myśl i powraca do pierwotnego znaczenia spotykanego u Leibniza. W tym rozumieniu nawiązuje do myślicieli indyjskich (np. Bhagawadgita, Bhaktiwedanta Swami Prabhupada), buddyjskich (zen, therawada np. Daisetz Teitaro Suzuki, Dalajlama), chińskich (np. Zhuangzi), muzułmańskich (sufizm, np. ) i zachodnich (m.in. tradycja zakonna benedyktyńska, trapistów, ojców pustyni, Święty Jan od Krzyża, Tomasz z Akwinu). Merton nawiązuje do wspólnego wszystkim ludziom pierwotnego doświadczenia mistycznego Absolutu. 8.
* Pierwotne intuicje filozoficzne leżące u podłoża wszelkich systemów filozoficznych i dające się na nie przełożyć. Stanowisko takie, pośrednie między stanowiskiem P. Strawsona, A. Wattsa i T. Mertona, zajmuje . 9.
* Użycie tego termin przez myślicieli należących do szeroko pojętego nurtu lub tradycjonalizmu, takich jak René Guénon czy , zbliża się najczęściej do rozumienia 4, 5, 7 lub 8.
rdf:langString
Philosophia perennis (latin för 'den tidlösa filosofin') är en religionsfilosofisk strömning, som hävdar att alla stora religiösa traditioner är olika vägar till det Högsta Väsendet. Med anledning av sin esoteriska natur har den metafysiska kunskapen om philosophia perennis alltid funnits inom de stora religionerna som i ett frötillstånd. Det rör sig alltså inte om en viss religiös eller filosofisk skola, utan om ett visst sätt att uppfatta mänsklighetens vishetstraditioner.
rdf:langString
Philosophia perennis (с лат. — «вечная философия») — непреходящая основа всякой философии, незыблемость философских догм. Понятие регулярно использовали томисты. Термин впервые употребил итальянский епископ в книге De perenni philosophia для обозначения «основных истин, которые существуют у всех народов во все времена и составляют вместе одну науку из одного принципа (Бог)». Однако идея philosophia perennis усматривается в более ранних философских сочинениях и религиозных текстах. В современном значении у Лейбница philosophia perennis — идущая от мыслителей древности, получившая всеобщее распространение истина. В качестве представителей этой традиции им названы, например, Барух Спиноза и Джордано Бруно. Неосхоласты в конце XIX века видели philosophia perennis в синтезе платонизма и аристотелизма с идеями Фомы Аквинского. Термин также использовал С. Л. Франк для характеристики образа его философии. Представитель экзистенциализма Ясперс называет philosophia perennis мысли некоторых великих философов о времени. В XX веке термин стал широко известен после выхода книги Хаксли «Вечная философия» (англ. The Perennial Philosophy, 1946). Сходную идею развивал Рене Генон и последующие философы интегрального традиционализма, которые отстаивают существование Примордиальной Традиции, как метафизического фундамента всех традиционных религиозных учений. В настоящее время тезис о существовании Philosophia perennis критикуют как несостоятельный, по меньшей мере, с герменевтической и исторической точек зрения.
rdf:langString
长青哲学（英語：Perennial philosophy；拉丁语：philosophia perennis），也被称作長青主義（Perennialism），是宗教哲學的一種觀點，將世界上的各個宗教傳統視為分享一個單一的、普世的真理，而所有宗教的知識與教義便在這樣的基礎上成長。 該詞語是由義大利學者（1497－1548）運用馬爾西利奧·費奇諾（1433－1499）與若望·皮科·德拉·米蘭多拉（1463－1494）的新柏拉圖哲學而首先使用。 19世紀初期，超驗主義者將此概念普及化。19世紀末期，再由神智學協會以「智慧宗教」或「古代智慧」的名義更進一步廣為宣傳。到了20世紀，在英語世界經由阿道斯·赫胥黎的書籍《長青哲學》及一連串思想的推動而更為流行，並在新紀元運動達到高潮。
rdf:langString
Інтегральний традиціоналі́зм (відомий також як перенніалізм) — філософське вчення, сформульоване французьким мислителем Рене Геноном та англо-американським дослідником Анандою Кумарасвамі. Іноді ототожнюється із середньовічним поняттям philosophia perennis et universalis.
xsd:nonNegativeInteger
42934