Pegasus (satellite)
http://dbpedia.org/resource/Pegasus_(satellite) an entity of type: WikicatNASAPrograms
Pegasus war eine Serie von drei Satelliten der NASA, die 1965 zur Erforschung der Häufigkeit von Mikrometeoriten gestartet wurden. Die Pegasus-Satelliten besaßen zwei große ausfahrbare Detektorflächen von insgesamt über 200 m² Fläche, die der Satellit nach links und rechts ausbreitete und die Mikrometeoriten beim Ein- bzw. Durchschlagen registrierten. Alle drei Satelliten wurden mit einer Saturn I gestartet und blieben mit der Oberstufe der Rakete verbunden. Satellit und Raketenstufe waren mit einer Masse von je insgesamt 10,5 t die bis dahin schwersten Nutzlasten, die in eine Erdumlaufbahn gebracht worden waren. Die Satelliten alleine wogen je 1450 kg.
rdf:langString
Pegasus était une série de trois satellites scientifiques de la NASA, lancés en 1965 pour évaluer le danger représenté par les micrométéoroïdes pour les engins spatiaux circulant en orbite basse. Cette étude fut menée pour préparer les missions lunaires du programme Apollo, destiné à envoyer des hommes sur la Lune. Les satellites, équipés de détecteurs de grande surface, furent lancés par des fusées de type Saturn I. Les données recueillies permirent de dimensionner les caractéristiques des coques des vaisseaux Apollo de manière à limiter les risques de perforation pendant les missions, risques qui s'avérèrent beaucoup moins élevés que prévus.
rdf:langString
Program Pegasus byl satelitní program americké agentury NASA zaměřený na studium výskytu mikro-meteoroidů na vyšších oběžných drahách a jejich účinků na budoucí kosmické lodě. Výzkum probíhal pomocí satelitů Pegasus vynášených nosnou raketou Saturn I z kosmodromu na Cape Canaveral. Satelity byly k detekci mikro-meteoroidů vybaveny rozkládacími panely o rozměrech 29 na 4 metry. Tyto panely plnily funkci terčů a přístroje na palubě pak vyhodnocovaly a odesílaly informace o dopadech zpět na Zem. Postupné rozkládání detekčních panelů
rdf:langString
Pegasus fue una serie compuesta por tres satélites lanzados en 1965 para estudiar la frecuencia de impacto y penetración de micrometeoritos en la órbita de la Tierra. El proyecto nació para determinar los riesgos que la nave espacial del programa Apolo y su tripulación correrían si partículas minúsculas pudiesen penetrar la estructura de la nave. El satélite fue bautizado con el nombre del caballo alado de la mitología griega (Pegaso) por sus enormes brazos que cargaban 208 paneles. Tenía una superficie de 700 m² con varias espesuras, y estaba provisto de sensores para determinar la frecuencia, tamaño, dirección y penetración de micrometeoritos a grandes altitudes. El Centro Aeroespacial Marshall de la NASA (MSFC) fue la unidad responsable de la producción y operación del proyecto Pegasus.
rdf:langString
The Pegasus Project was a NASA initiative to study the frequency of micrometeoroid impacts on spacecraft by means of a constellation of three satellites launched in 1965.All three Pegasus satellites were launched by Saturn I rockets, and remained connected with their upper stages.
rdf:langString
Il Programma satellitare Pegasus fu una serie di tre satelliti artificiali lanciati nel 1965 allo scopo di studiare la frequenza degli impatti di micrometeoriti. Tutti e tre i satelliti sono stati lanciati con il razzo Saturn I e rimasero connessi allo stadio superiore. Il Marshall Space Flight Center della NASA fu il responsabile della progettazione, produzione e delle operazioni dei tre satelliti pegasus.
rdf:langString
ペガサス(Pegasus)は、1965年に打ち上げられたアメリカ合衆国の3機の人工衛星である。1970年に始まるアポロ計画の月着陸ミッションの支援のために、宇宙船に衝突する流星塵の頻度を研究することを目的とする。3機とも、サターンIロケットの上段に接続され、打ち上げられた。 ペガサスという名前は、ギリシア神話に登場する翼を持つ馬のペーガソスに由来し、1965年2月16日に1機目が打ち上げられた。その名の通りペガサスは、104個の流星塵検出センサを備えた長さ29m、幅4.3mの一対の大きな翼を持つ。 流星塵は、宇宙船に衝突すると、潜在的な危険を引き起こすものと考えられており、センサーは、流星塵の大きさ、衝突の頻度、方向、貫通の程度等を測定することに成功した。 機械船との接合部の内部に取り付けられたカメラが衛星が展開される様子を撮影していた。衛星は、210m2以上の表面積に広げられ、厚さは最も薄いところで0.41mmであった。
rdf:langString
Pegasus (ang. „Pegaz”) – seria trzech amerykańskich satelitów naukowo-badawczych przeznaczonych do badań wielkości i ilości mikrometeoroidów w przestrzeni wokółziemskiej. Wysłane w celu zebrania danych pomiarowych potrzebnych do założeń konstrukcyjnych statków Apollo. Na satelicie umieszczono też różnego rodzaju próbki w różnych osłonach, również w celu pomiaru przebijalności ich przez mikrometeoroidy.
rdf:langString
O Pegasus foi uma série composta por três satélite lançados em 1965 para estudar a freqüência de impacto e penetração de micro meteoritos na órbita da Terra. O projeto foi criado para avaliar os riscos que a nave espacial Apollo e sua tripulação correriam se partículas minúsculas pudessem penetrar a estrutura da nave.O satélite foi batizado com o nome do cavalo alado da mitologia grega (Pégaso) por suas enormes asas que carregavam 208 painéis. Expondo uma superfície de 700 m² com várias espessuras e provida de sensores para avaliar a freqüência, tamanho, direção e penetração dos micro meteoritos em grandes altitudes. O Centro Aeroespacial Marshall da NASA (MSFC) foi o responsável pela produção e operação do projeto Pegasus. Todas as missões do Pegasus forneceram mais do que dados de penetr
rdf:langString
Программа Пегас — три американских спутника, запущенных в 1965 году для изучения частоты воздействия микрометеоритов на космические корабли. Все три спутника Пегас были запущены ракетой Сатурн I, и оставались соединёнными со своими верхними ступенями. Телевизионная камера, установленная на внутренней части адаптера служебного модуля, как один историк написал, «захватила изображение мрачных тихих крыльев Пегаса». Спутник проверил более 2300 квадратных футов (210 м²) инструментальной поверхности различной толщины — вплоть до 0,016 дюйма (0,41 мм).
rdf:langString
rdf:langString
Program Pegasus
rdf:langString
Pegasus (Satellit, 1965)
rdf:langString
Pegasus (satélite)
rdf:langString
Pegasus (satellite)
rdf:langString
Programma satellitare Pegasus
rdf:langString
ペガサス (人工衛星)
rdf:langString
Pegasus (satellite)
rdf:langString
Program Pegasus
rdf:langString
Satélite Pegasus
rdf:langString
Пегас (космический аппарат)
xsd:integer
4072086
xsd:integer
1122193380
xsd:integer
0
xsd:integer
3
xsd:integer
3
rdf:langString
United States
rdf:langString
showing Pegasus 2 liftoff and animation
rdf:langString
wide by long
xsd:date
1965-02-16
xsd:date
1965-05-27
rdf:langString
Pegasus satellite, attached to the S-IV upper stage
xsd:date
1965-07-30
rdf:langString
Solar cells
xsd:date
1968-08-29
rdf:langString
retired
rdf:langString
Program Pegasus byl satelitní program americké agentury NASA zaměřený na studium výskytu mikro-meteoroidů na vyšších oběžných drahách a jejich účinků na budoucí kosmické lodě. Výzkum probíhal pomocí satelitů Pegasus vynášených nosnou raketou Saturn I z kosmodromu na Cape Canaveral. Satelity byly k detekci mikro-meteoroidů vybaveny rozkládacími panely o rozměrech 29 na 4 metry. Tyto panely plnily funkci terčů a přístroje na palubě pak vyhodnocovaly a odesílaly informace o dopadech zpět na Zem. Za návrh a provoz satelitů odpovídalo Marshallovo středisko vesmírných letů, výroba byla svěřena firmě Fairchild. Satelity byly vypuštěny při misích A-103, A-104 a A-105. Při těchto misích byla zároveň testována kosmická loď Apollo, avšak pouze velitelský modul, servisní modul sloužil jako pouzdro pro složené panely satelitu Pegasus. Panely bývaly rozvinuty když raketa dokončila ostatní úkoly a odhodila velitelský modul. K tomu došlo přibližně 200 sekund po dosažení oběžné dráhy, což je asi 800 sekund po startu. Postupné rozkládání detekčních panelů Postupné rozvinutí panelů bylo možné sledovat díky televizní kameře, umístěné na adaptéru v servisním modulu. Satelit zůstával spojen se servisním modulem i druhým stupněm rakety Saturn I po celou dobu činnosti. Hmotnost celé soustavy tak dosahovala až 15 000 kilogramů. Detekční panely byly vybaveny 116 detektory o různých tloušťkách a celková plocha pro detekci dopadů činila 185 m². Přístrojové vybavení zahrnovalo: solárně dobíjený bateriový napájecí systém, systém ukládání dat, přenosové zařízení, teplotní snímače a systémy kontroly polohy a směru. Oběžné dráhy satelitů byly zvoleny tak, aby odpovídaly drahám budoucích lodí s posádkou. Tyto orbity ve výšce 500 až 800 kilometru, byly relativně vyšší než při dřívějších misích rakety Saturn I a proto byl při startu kladen zvláštní důraz na spolehlivost naváděcího systému. Program Pegasus neposkytl pouze data o mikrometeoriodech. Díky dlouhodobému pobytu ve volném prostoru přinesl program i nové poznatky v oblasti gyroskopických pohybů, orbitálních charakteristik tuhých těles, životnosti elektronických komponent, termoregulační systémy a degradaci tepelné ochrany vlivem působení vesmírného prostředí.
rdf:langString
Pegasus war eine Serie von drei Satelliten der NASA, die 1965 zur Erforschung der Häufigkeit von Mikrometeoriten gestartet wurden. Die Pegasus-Satelliten besaßen zwei große ausfahrbare Detektorflächen von insgesamt über 200 m² Fläche, die der Satellit nach links und rechts ausbreitete und die Mikrometeoriten beim Ein- bzw. Durchschlagen registrierten. Alle drei Satelliten wurden mit einer Saturn I gestartet und blieben mit der Oberstufe der Rakete verbunden. Satellit und Raketenstufe waren mit einer Masse von je insgesamt 10,5 t die bis dahin schwersten Nutzlasten, die in eine Erdumlaufbahn gebracht worden waren. Die Satelliten alleine wogen je 1450 kg.
rdf:langString
Pegasus fue una serie compuesta por tres satélites lanzados en 1965 para estudiar la frecuencia de impacto y penetración de micrometeoritos en la órbita de la Tierra. El proyecto nació para determinar los riesgos que la nave espacial del programa Apolo y su tripulación correrían si partículas minúsculas pudiesen penetrar la estructura de la nave. El satélite fue bautizado con el nombre del caballo alado de la mitología griega (Pegaso) por sus enormes brazos que cargaban 208 paneles. Tenía una superficie de 700 m² con varias espesuras, y estaba provisto de sensores para determinar la frecuencia, tamaño, dirección y penetración de micrometeoritos a grandes altitudes. El Centro Aeroespacial Marshall de la NASA (MSFC) fue la unidad responsable de la producción y operación del proyecto Pegasus. Todas las misiones del Pegasus contribuyeron a tener una mejor comprensión y conocimiento adicional sobre la radiación en el espacio, los cinturones de Van Allen y otros fenómenos.
rdf:langString
Pegasus était une série de trois satellites scientifiques de la NASA, lancés en 1965 pour évaluer le danger représenté par les micrométéoroïdes pour les engins spatiaux circulant en orbite basse. Cette étude fut menée pour préparer les missions lunaires du programme Apollo, destiné à envoyer des hommes sur la Lune. Les satellites, équipés de détecteurs de grande surface, furent lancés par des fusées de type Saturn I. Les données recueillies permirent de dimensionner les caractéristiques des coques des vaisseaux Apollo de manière à limiter les risques de perforation pendant les missions, risques qui s'avérèrent beaucoup moins élevés que prévus.
rdf:langString
The Pegasus Project was a NASA initiative to study the frequency of micrometeoroid impacts on spacecraft by means of a constellation of three satellites launched in 1965.All three Pegasus satellites were launched by Saturn I rockets, and remained connected with their upper stages. The Pegasus satellites were named for the winged horse of Greek mythology and was first lofted into space by a NASA Saturn I rocket on February 16, 1965. Like its namesake, the Pegasus satellite was notable for its "wings", a pair of 96-foot (29 m)-long, 14-foot (4.3 m)-wide arrays of 104 panels fitted with sensors to detect punctures by micrometeoroids at high altitudes, in support of the Apollo Program to send manned lunar landing missions starting by 1970. Micrometeoroids were believed to be potentially hazardous to the Apollo crew if they could puncture the spacecraft skin. The sensors successfully measured the frequency, size, direction and penetration of scores of micrometeoroid impacts. The satellite also carried sample protective shields mounted on the arrays. The NASA Marshall Space Flight Center was responsible for the design, production and operation of the three Pegasus satellites which were launched by Saturn I rocket test flights in 1965. At launch, a boilerplate Apollo Command/Service Module and launch escape system tower were atop the Saturn I, with the Pegasus experiment folded inside the Service Module. After first stage separation and second-stage ignition, the launch escape system was jettisoned. When the second stage attained orbit, the 10,000-pound Apollo boilerplate Command and Service modules were jettisoned into a separate orbit. Then a motor driven device extended the winglike panels on the Pegasus to a span of 96 feet (29 m). The Pegasus wings remained attached to the Saturn I's second stage as planned. A television camera, mounted on the interior of the Service Module adapter, provided pictures of the satellite deploying in space and as historian Roger E. Bilstein has written, "captured a vision of the eerie silent wings of Pegasus I as they haltingly deployed." The satellite exposed more than 2,300 square feet (210 m2) of instrumented surface, with thickness varying up to 0.016-inch (0.41 mm). Ernst Stuhlinger, then director of the MSFC Research Projects Laboratory, noted that all three Pegasus missions provided more than data on micrometeoroid penetration. Scientists also were able to gather data regarding gyroscopic motion and orbital characteristics of rigid bodies in space, lifetimes of electronic components in the space environment, and thermal control systems and the degrading effects of space on thermal control coatings. Space historian Roger Bilstein reported that for physicists the Pegasus missions provided additional knowledge about the radiation environments of space, the Van Allen radiation belts and other phenomena.
rdf:langString
ペガサス(Pegasus)は、1965年に打ち上げられたアメリカ合衆国の3機の人工衛星である。1970年に始まるアポロ計画の月着陸ミッションの支援のために、宇宙船に衝突する流星塵の頻度を研究することを目的とする。3機とも、サターンIロケットの上段に接続され、打ち上げられた。 ペガサスという名前は、ギリシア神話に登場する翼を持つ馬のペーガソスに由来し、1965年2月16日に1機目が打ち上げられた。その名の通りペガサスは、104個の流星塵検出センサを備えた長さ29m、幅4.3mの一対の大きな翼を持つ。 流星塵は、宇宙船に衝突すると、潜在的な危険を引き起こすものと考えられており、センサーは、流星塵の大きさ、衝突の頻度、方向、貫通の程度等を測定することに成功した。 3機のペガサスは、アメリカ航空宇宙局のマーシャル宇宙飛行センターが設計、製造、運用した。打上げ時、アポロ司令・機械船のボイラー板と打ち上げ脱出システムがサターンIの頂上に取り付けられ、ペガサスの実験機器は折り畳まれて機械船の中に入れられた。第1ステージが分離されて第2ステージに点火されると、緊急時脱出システムは投棄された。第2ステージが軌道に達すると、1万ポンドの重量のアポロのボイラー板は別の軌道に投棄された。その後、パネルの取り付けられたペガサスの翼が広げられ、29mの長さになった。ペガサスの翼は、計画通りサターンIの第2ステージに結合したままとなった。 機械船との接合部の内部に取り付けられたカメラが衛星が展開される様子を撮影していた。衛星は、210m2以上の表面積に広げられ、厚さは最も薄いところで0.41mmであった。 当時計画を率いていたErnst Stuhlingerは、3機のペガサス衛星は、流星塵の貫通のデータ以上のものをもたらしたと述べている。科学者は、歳差運動に関するデータや宇宙における剛体の軌道特性、宇宙環境にける電子機器の寿命、耐熱コーティングの宇宙における腐食効果等に関するデータを収集することができた。宇宙歴史家のRoger Bilsteinは、物理学者に対して、ペガサスは宇宙の放射線環境、ヴァン・アレン帯、その他の現象に対するさらなる知見を与えたと報告した。
rdf:langString
Il Programma satellitare Pegasus fu una serie di tre satelliti artificiali lanciati nel 1965 allo scopo di studiare la frequenza degli impatti di micrometeoriti. Tutti e tre i satelliti sono stati lanciati con il razzo Saturn I e rimasero connessi allo stadio superiore. Ad esso fu dato il nome del cavallo alato della mitologia greca, Pegaso. Come la creatura del mito, i tre satelliti erano provvisti di larghe ali, che non avevano funzione di volo (nello spazio non avrebbe senso) ma di registrare possibili impatti di micrometeoriti alle alte altitudini in cui la navetta Apollo avrebbe dovuto lavorare con a bordo uomini. Il Marshall Space Flight Center della NASA fu il responsabile della progettazione, produzione e delle operazioni dei tre satelliti pegasus.
rdf:langString
Pegasus (ang. „Pegaz”) – seria trzech amerykańskich satelitów naukowo-badawczych przeznaczonych do badań wielkości i ilości mikrometeoroidów w przestrzeni wokółziemskiej. Wysłane w celu zebrania danych pomiarowych potrzebnych do założeń konstrukcyjnych statków Apollo. Z każdym satelitą wynoszono jeden egzemplarz makiety kapsuły Apollo, tzw. boilerplate.Cała seria satelitów została zaprojektowana w Centrum Lotów Kosmicznych imienia George’a C. Marshalla, jak również były stamtąd sterowane podczas trwania misji. Głównym wykonawcą była firma Fairchild Hiller. Satelity zostały zbudowane w Huntsville, przez ten sam zespół NASA, który zajmował się rakietami Saturn. Satelity były wystrzeliwane w przestrzeń kosmiczną w trakcie prób z rakietami Saturn I Block 2 i na orbicie pozostawały połączone z drugim stopniem rakiety nośnej. Ze względu na duże rozmiary, satelity zajmowały zarówno przestrzeń w makiecie modułu serwisowego, jak i w drugim stopniu rakiety. Umieszczano je na stosunkowo wysokich orbitach od 440 do 740 kilometrów. Nazwa satelity wiązała się z rozkładanymi „skrzydłami”, o wymiarach 29×4,3 m, będącymi detektorami mikrometeoroidów – podstawowym przyrządem pomiarowym misji. Składały się one z 208 paneli pokrytych różnej grubości warstwami ochronnymi (do 0,016 cala), których częstość i wielkość przebijania mierzono. Panel po rozłożeniu miał 210 m². Na satelicie umieszczono też różnego rodzaju próbki w różnych osłonach, również w celu pomiaru przebijalności ich przez mikrometeoroidy.
rdf:langString
O Pegasus foi uma série composta por três satélite lançados em 1965 para estudar a freqüência de impacto e penetração de micro meteoritos na órbita da Terra. O projeto foi criado para avaliar os riscos que a nave espacial Apollo e sua tripulação correriam se partículas minúsculas pudessem penetrar a estrutura da nave.O satélite foi batizado com o nome do cavalo alado da mitologia grega (Pégaso) por suas enormes asas que carregavam 208 painéis. Expondo uma superfície de 700 m² com várias espessuras e provida de sensores para avaliar a freqüência, tamanho, direção e penetração dos micro meteoritos em grandes altitudes. O Centro Aeroespacial Marshall da NASA (MSFC) foi o responsável pela produção e operação do projeto Pegasus. Todas as missões do Pegasus forneceram mais do que dados de penetração dos micro meteoritos. Os cientistas podiam também recolher dados a respeito do movimento giroscópio e características orbitais de corpos rígidos no espaço. Observar a vida útil de componentes eletrônicos, sistemas de controle térmico e os efeitos degradantes dos revestimentos térmicos dos sistemas no ambiente do espaço. As missões do Pegasus forneceram também conhecimento adicional sobre radiação no espaço, Cinturão de Van Allen e de outros fenômenos. Todos os satélites Pegasus foram lançados em órbita pelo Saturno I.
* Pegasus A (1)
* Lançamento: 16 de fevereiro de 1965
* Veículo de lançamento: missão A-103 (SA-8)
* Declínio da órbita: 17 de setembro de 1978
* Pegasus B (2)
* Lançamento: 25 de maio de 1965
* Veículo de lançamento: missão A-104 (SA-9)
* Declínio da órbita: 3 de novembro de 1979
* Pegasus C (3)
* Lançamento: 30 de Julho de 1965
* Veículo de lançamento: missão A-105 (SA-10)
* Declínio da órbita: 4 de Agosto de 1969 Parte do Projeto Apollo da NASA que ocorreu entre 1961 e 1972, em plena corrida pela conquista da lua.
rdf:langString
Программа Пегас — три американских спутника, запущенных в 1965 году для изучения частоты воздействия микрометеоритов на космические корабли. Все три спутника Пегас были запущены ракетой Сатурн I, и оставались соединёнными со своими верхними ступенями. Спутник Пегас был назван в честь крылатого коня из древнегреческой мифологии и впервые поднят в космос ракетой НАСА Сатурн I 16 февраля 1965 года. Как и персонаж древнегреческой мифологии, спутник Пегас был известен своей парой «крыльев» по 96 футов (29 м) длиной, 14-футов (4,3 м) шириной — массив из 104 панелей, оснащённых датчиками для обнаружения проколов микрометеоритами на больших высотах в поддержку программы Аполлон, для осуществления пилотируемых лунных посадочных миссий, начиная с 1970 года. Считалось, что микрометеориты потенциально опасны для экипажа Аполлона, так как они могли пробить обшивку космического аппарата. Датчики успешно измеряли частоту, размер, направление и проникновение десятков микрометеоритов. Спутники также имели образцы защитных экранов, установленных на массивах. Космический центр Маршалла НАСА отвечал за разработку, производство и эксплуатацию трех спутников Пегас, которые были запущены ракетой Сатурн I в 1965 году. После отсоединения первой ступени и зажигания второй ступени, система аварийного спасения была выброшена за борт. Когда вторая ступень достигла орбиты, макет командно-служебного модуля массой в 10000 фунтов был отведен на отдельную орбиту. И затем, с помощью мотора, Пегас расправил свои панели, похожие на крылья (каждая 29 м длиной). Таким образом, «крылья» Пегаса остались прикреплены ко второй ступени Сатурн I, как и планировалось. Телевизионная камера, установленная на внутренней части адаптера служебного модуля, как один историк написал, «захватила изображение мрачных тихих крыльев Пегаса». Спутник проверил более 2300 квадратных футов (210 м²) инструментальной поверхности различной толщины — вплоть до 0,016 дюйма (0,41 мм). , бывший тогда директором лаборатории исследовательских проектов космического центра Маршалла, отметил, что все три спутника проекта Пегас обеспечили больше, чем просто сбор данных о микрометеоритных проникновениях. Учёные также смогли собрать данные о гироскопических движениях и орбитальных характеристиках твердых тел в космосе, времени жизни электронных компонентов и систем терморегулирования в космическом пространстве и влиянии космоса на термозащитные покрытия. Историк сообщил, что для физиков проект Пегас предоставил информацию о радиационных условиях космоса, радиационных поясах Ван Аллена и других явлениях.
rdf:langString
Micrometeoroid detection
rdf:langString
Pegasus Deployment sequence.png
rdf:langString
Deployment of a Pegasus Satellite
xsd:integer
250
xsd:date
1965-02-16
xsd:nonNegativeInteger
7177