Noble savage
http://dbpedia.org/resource/Noble_savage an entity of type: Thing
ذات الرداء الأبيض هو اسم شخصية ظهرت في في رواية ذات الرداء الأبيض للمؤلف والكاتب [ ويلكي كولنز ] في القرن السابع عشر في عصر التنوير تمثل السكان الأصليين لأمريكا تم أكمال الرواية للمؤلف والكاتب العراقي عمر البعيجي سنه 2020 وذالك لأدراج وأكمال الرواية بالنحو البليغ بسبب نقص الوصلات الخارجيه للمؤلف وتمت تكمله الجزء الأخير للكتاب وبيع أكثر من 1000 كتاب ولا يزال تحت الترجمة الأنكليزيه ليتم نشرة في جميع أنحاء العالم .
rdf:langString
El bon salvatge, noble salvatge, o mite del bon salvatge és un lloc comú o tòpic en la literatura i el pensament europeu de l'edat moderna, que neix amb el contacte amb les poblacions indígenes d'Amèrica.
rdf:langString
Buon selvaggio è la denominazione di un mito basato sulla convinzione che l'uomo in origine fosse un "animale" buono e pacifico e che solo successivamente, corrotto dalla società e dal progresso, diventasse malvagio.
rdf:langString
O bom selvagem ou mito do bom selvagem é um personagem modelo ou tópico literário na literatura e no pensamento antropológico da Idade Moderna, que nasce na Europa a partir do primeiro contato com as populações indígenas da América. A popularização do conceito é atribuída a filósofos iluministas como Rousseau, que teorizou uma humanidade naturalmente boa, ingênua e que seria corrompida por um processo civilizatório.
rdf:langString
Ädel vilde är en stereotyp uppfattning om naturfolk utanför civilisationen. Idén var framför allt spridd under romantikens primitivism. Enligt idén är dessa "ädla vildar" främmande för sådant som krig och girighet, och att sådana problem uppträtt först under västerlänningars eller andra civiliserade folks inflytande. Idén framfördes av Jean-Jacques Rousseau och påverkade hans syn på uppfostran, som han menade skulle vara fri.
rdf:langString
高贵野蛮人（英语：Noble savage，法语：Bon sauvage），是一种理想化的土著、外族或他者，尚未被文明「汙染」，因此代表著人類天生的良善，也是一种文学著作中的定型角色。 这个词，在英语世界里面，第一次出现在约翰·德莱顿的（Heroic drama）（The Conquest of Granada，1672年）中，剧中，一名伪装为西班牙穆斯林的基督教亲王，自称为高贵野蛮人。不过，这个词后来成为了对（Sentimentalism）中的“天生绅士”（Nature's gentleman）的称呼。1851年后，这个词成为了修辞手法中的矛盾语。企图切断自己和18世纪“阴柔”的感伤主义和19世纪浪漫的原始主义（Primitivism）的联系的查尔斯·狄更斯就有一篇杂文，是以“高贵野蛮人”为题的。
rdf:langString
Шляхетний дикун — стереотип щодо представників нецивілізованих народів і тип персонажу художніх творів, що втілює собою «природну» людину, не «зіпсовану» цивілізацією. Вважається, що в суспільстві таких людей панує рівність і чесність, що вони шанують та оберігають природу, володіють таємними знаннями й магічними здібностями.
rdf:langString
Termín vznešený divoch (anglicky noble savage) v literatuře představuje idealizovaný koncept domorodce či necivilizovaného člověka, který symbolizuje „vrozenou dobrotu někoho, kdo nebyl vystaven korumpujícím vlivům civilizace“. V angličtině se tento výraz poprvé objevil v 17. století ve hře Dobytí Granady (1672) od Johna Drydena, kde se tak označil křesťanský princ převlečený za španělského muslima. Glorifikace vznešeného divocha je jedním z dominantních témat romantické literatury 18. a 19. století a můžeme jej nalézt například v dílech Jean-Jacquese Rousseaua. Podobný koncept však lze vysledovat až do starověkého Řecka.
rdf:langString
Nobla sovaĝulo estas soci-filozofia koncepto. Dum la epoko nomita de "La " (1680-1715) naskiĝis la ideo, ke la "", ekzemple la indianoj de freŝe esplorita Ameriko aŭ, poste de Polinezio, ktp, estas morale pli bonaj kaj noblaj ol la "civilizitoj, pro ilia pliproksimeco al la naturo, kaj la naturaj emoj de la homa naturo; tiu ideo do implicas koncepton, kiun estos klare teoriigita de Jean-Jacques Rousseau, ke homo estas denaske bona, nur civilizo malbonigas ĝin. Pli radikale Denis Diderot en sia (Suplemento al la vojaĝo de bougainville) advokatas liberan amoron.
rdf:langString
Der Edle Wilde ist ein Idealbild des von der Zivilisation unverdorbenen „Naturmenschen“. Das Konzept drückt die Vorstellung aus, dass der Mensch ohne Bande der Zivilisation von Natur aus gut sei. Er ist bis heute ein beliebter Topos kulturkritischer Autoren. In der modernen Ethnologie gilt der Begriff des Edlen Wilden als längst überholte These.
rdf:langString
El buen salvaje, noble salvaje, o mito del buen salvaje es un lugar común o tópico en la literatura y el pensamiento europeo de la Edad Moderna, que nace con el contacto con las poblaciones indígenas de América, África y, más tarde, Oceanía. Este mito, aún hoy, forma parte del imaginario de muchas personas sobre la relación entre los pueblos «civilizados» y los «primitivos». La idea del buen salvaje recoge la creencia de que los seres humanos, en su estado natural, son desinteresados, pacíficos y tranquilos, y que males como la codicia, la ansiedad y la violencia son producto de la civilización. En 1755, Rousseau escribía: "Algunos se han apresurado a concluir que el hombre es naturalmente cruel y que hay necesidad de organización para dulcificarlo, cuando nada hay tan dulce como él en su
rdf:langString
Basati ona, basati noblea, basati zintzoa edo basati onaren mitoa Aro Modernoko europar literaturako eta pentsamenduko topiko bat da, non Amerikako, Afrikako eta, geroago, Ozeaniako populazio indigenak bertute askoren jabe ei diren: eskuzabalak, bakezaleak, zintzoak... Naturarekin harreman estua zuten indigena horiek, berez oso txintxoak eta oso bertutetsuak ziren sinesmen honen arabera, gizakiak bere jatorrizko egoera naturalean zirelako, zibilizazioak kutsatu baino lehenagoko gizakiak zirelako.
rdf:langString
A noble savage is a literary stock character who embodies the concept of the indigene, outsider, wild human, an "other" who has not been "corrupted" by civilization, and therefore symbolizes humanity's innate goodness. Besides appearing in many works of fiction and philosophy, the stereotype was also heavily employed in early anthropological works.
rdf:langString
Le mythe du bon sauvage (ou du « noble sauvage ») est l'idéalisation de l'homme à l'état de nature (des hommes vivant au contact de la nature). L’idée que « le bon sauvage » vit dans un paradis sur terre avant le péché originel s’est développée au XVIIIe siècle, ayant ses fondations chez les explorateurs et conquérants de la Renaissance. Aux XVe et XVIe siècles, Christophe Colomb, Pedro Álvares Cabral, Amerigo Vespucci et Jacques Cartier explorent le continent américain, et découvrent une « jeune humanité ». Qu'ils soient écrits en portugais, en espagnol, en français ou en latin, les textes issus de leurs voyages sont le certificat de naissance du « bon sauvage ». Le mythe du « bon sauvage » a permis aux écrivains contemporains de développer une forme de critique sociale sur les aberration
rdf:langString
高貴な野蛮人（こうきなやばんじん、noble savage）とは、創作物におけるストックキャラクターで、先住民、アウトサイダー、未開人、（哲学的な意味での）他者、といったものの概念を具現化したものである。彼らは文明に汚染されておらず、従って人間の本来の美徳を象徴する。様々なフィクション作品や哲学書に登場することに加えて、そのステレオタイプな偏見は初期の人類学の研究においても多用されていた。 このフレーズは、英語においては17世紀にジョン・ドライデンが執筆した英雄劇『グラナダの征服(en:The Conquest of Granada)』（1672年）で初めて登場した。「Savage（野蛮）」という単語は当時、「野生の獣」と言う意味だけでなく「未開の人間」と言う意味でもあったが、後に18世紀の感情主義の影響もあって「自然の中の紳士」という理想化されたイメージと同一視されるようになった。1851年、イギリスの小説家チャールズ・ディケンズが風刺的なエッセイのタイトルとして「高貴な野蛮人」の語句を皮肉的に使用したことにより、以後このフレーズは撞着語法（矛盾語法、互いに矛盾する2つの語句をくっつけた語法）を用いた修辞的な表現として広く知られるようになった。ディケンズは、18世紀から19世紀初期にかけての浪漫的において、「女性的」な感傷性と彼が考えたものから縁を切りたいと思っていたのだろう、と言う説がある。
rdf:langString
Szlachetny dzikus (ang. Noble Savage, fr. bon sauvage) – pojęcie odnoszące się do wyidealizowanego obrazu „człowieka pierwotnego”, który charakteryzowany jest jako istota czysta i nieskażona cywilizacją. Koncepcja ta związana jest z pewną ideą natury ludzkiej i poglądem na wartość cywilizacji. Określenie po raz pierwszy pojawiło się w XVII w., w heroicznej sztuce Johna Drydena: . Później pojęcie identyfikowano z postacią „dzikiego dżentelmena”, który był wyrazem osiemnastowiecznego sentymentalizmu.
rdf:langString
Благоро́дный дика́рь (фр. bon sauvage) — тип персонажа, особенно популярный в литературе эпохи Просвещения (XVIII век). Призван иллюстрировать врождённую добродетельность человека до его соприкосновения с цивилизацией. Уже шумеры противопоставляют деревенскую простоту нравов городскому разврату. Энкиду может считаться древнейшим примером благородного дикаря. Обитатели античных полисов восхищались простодушием и самоотверженностью варварских народов. Так, Гомер идеализировал пастухов Аркадии, Гораций завидовал участи мужественных скифов, а Тацит ставил в пример своим соотечественникам германцев.
rdf:langString
rdf:langString
الهمجي النبيل
rdf:langString
Bon salvatge
rdf:langString
Vznešený divoch
rdf:langString
Edler Wilder
rdf:langString
Nobla sovaĝulo
rdf:langString
Buen salvaje
rdf:langString
Basati on
rdf:langString
Bon sauvage
rdf:langString
Buon selvaggio
rdf:langString
高貴な野蛮人
rdf:langString
Noble savage
rdf:langString
Szlachetny dzikus
rdf:langString
Благородный дикарь
rdf:langString
Bom selvagem
rdf:langString
Ädel vilde
rdf:langString
高贵野蛮人
rdf:langString
Шляхетний дикун
xsd:integer
39565
xsd:integer
1116266137
rdf:langString
ذات الرداء الأبيض هو اسم شخصية ظهرت في في رواية ذات الرداء الأبيض للمؤلف والكاتب [ ويلكي كولنز ] في القرن السابع عشر في عصر التنوير تمثل السكان الأصليين لأمريكا تم أكمال الرواية للمؤلف والكاتب العراقي عمر البعيجي سنه 2020 وذالك لأدراج وأكمال الرواية بالنحو البليغ بسبب نقص الوصلات الخارجيه للمؤلف وتمت تكمله الجزء الأخير للكتاب وبيع أكثر من 1000 كتاب ولا يزال تحت الترجمة الأنكليزيه ليتم نشرة في جميع أنحاء العالم .
rdf:langString
El bon salvatge, noble salvatge, o mite del bon salvatge és un lloc comú o tòpic en la literatura i el pensament europeu de l'edat moderna, que neix amb el contacte amb les poblacions indígenes d'Amèrica.
rdf:langString
Termín vznešený divoch (anglicky noble savage) v literatuře představuje idealizovaný koncept domorodce či necivilizovaného člověka, který symbolizuje „vrozenou dobrotu někoho, kdo nebyl vystaven korumpujícím vlivům civilizace“. V angličtině se tento výraz poprvé objevil v 17. století ve hře Dobytí Granady (1672) od Johna Drydena, kde se tak označil křesťanský princ převlečený za španělského muslima. Glorifikace vznešeného divocha je jedním z dominantních témat romantické literatury 18. a 19. století a můžeme jej nalézt například v dílech Jean-Jacquese Rousseaua. Podobný koncept však lze vysledovat až do starověkého Řecka. Jako řečnický oxymóron jej v roce 1851 sarkasticky použil anglický romanopisec Charles Dickens, když tak pojmenoval svou satirickou esej, kterou se chtěl distancovat od romantického primitivismu 18. a počátku 19. století. Koncept sentimentálně popsaných amerických domorodců se též objevuje například v dílech autorů, jako jsou François René de Chateaubriand či James Fenimore Cooper.
rdf:langString
Der Edle Wilde ist ein Idealbild des von der Zivilisation unverdorbenen „Naturmenschen“. Das Konzept drückt die Vorstellung aus, dass der Mensch ohne Bande der Zivilisation von Natur aus gut sei. Er ist bis heute ein beliebter Topos kulturkritischer Autoren. In der modernen Ethnologie gilt der Begriff des Edlen Wilden als längst überholte These. Nach der europäischen Entdeckung und Eroberung Amerikas fand dieser Gedanke einigen Anklang; er nahm insbesondere in dem Epos La Araucana (um 1570) von Alonso de Ercilla y Zúñiga Gestalt an. Hundert Jahre später griff John Dryden die Idee wieder auf, im 18. Jh. war der Philosoph Jean-Jacques Rousseau einer ihrer prominenten Vertreter und insbesondere in der Romantik fand diese Vorstellung viele Anhänger. Bezüge finden sich im Unschuldszustand im biblischen Garten Eden vor dem Sündenfall, im griechischen Mythos des goldenen Zeitalters sowie der Insel der Seligen der griechischen Mythologie. Anders als die Vorstellung vom „edlen Wilden“ verorten diese mythologischen Überlieferungen das prä-zivilisatorische „goldene Zeitalter“ jedoch in einem vergangenen Weltzeitalter und nicht bei heute existierenden sogenannten „Naturvölkern“. Während in traditionellen mythologischen Weltbildern die Abfolge der Weltzeitalter gewöhnlich als Abstieg und eine Verschlechterung gesehen wird, verwarfen die Entwickler des modernen aufklärerisch-evolutionistischen Weltbilds diese traditionelle Sicht der Dinge und kehrten sie um, indem sie Geschichte als permanente kulturelle Höherentwicklung aus einem keineswegs paradiesischen, sondern „rohen“ Urzustand beschrieben.
rdf:langString
Nobla sovaĝulo estas soci-filozofia koncepto. Dum la epoko nomita de "La " (1680-1715) naskiĝis la ideo, ke la "", ekzemple la indianoj de freŝe esplorita Ameriko aŭ, poste de Polinezio, ktp, estas morale pli bonaj kaj noblaj ol la "civilizitoj, pro ilia pliproksimeco al la naturo, kaj la naturaj emoj de la homa naturo; tiu ideo do implicas koncepton, kiun estos klare teoriigita de Jean-Jacques Rousseau, ke homo estas denaske bona, nur civilizo malbonigas ĝin. Fakte la temo aperas ekde jam la unuaj libroj pri Ameriko. En 1500, Pero Vaz de Caminha skribis pri Brazilo en kio la loĝantoj de tiu lando estis priskribitaj kiel simplaj, senkulpaj kaj senhontaj. Tuj poste, en la vojaĝleteroj de Amerigo Vespucci, kie diratas pri la ĵus malkovritaj indianoj: "ili havas nek reĝon nek sinjorojn, nek obeas je iu ajn, ili vivas en plena libero." (vivas en entera libertad). La temo maturiĝas en la (tagdekoj) de , kiu priskribante la indianojn diras: "opinias ili, ke la tero, tiom bone kiaj la suno kaj akvo, estas komunaj, kaj ke endas ne ekzisti inter ili mia kaj via", no cierran sus heredades, ni con fosos, se las tienen ahi, na hay candados, no hay puertas,, ni con calos, ni con paredes, ni con setos, viven en huertos abiertos, sin leyes sin libros, sin jueces; veneran al que es recto, tienen por malo y perverso al que se complace en hacer injuria en cualquiera".Plej konata inter la unuaj spuroj de tiu takso oni trovas en la eseoj de Michel de Montaigne (Libro 1, eseo 30) "".Eĉ Kristoforo Kolumbo miras pri la unuaj indianoj trovitaj de li, ĉar ili ne konas la akron de glavo kaj donacas oron. Pli ampleksa kaj polemika formo de ĝi famiĝis pro la vojaĝrakontoj de la , en la peco de la dialogo aŭdiganta la civilizulo Lahontan kontraŭ la sovaĝulo Adario. Pli radikale Denis Diderot en sia (Suplemento al la vojaĝo de bougainville) advokatas liberan amoron. Ankaŭ en verkoj de Bernardin de Saint-Pierre spuriĝas la aromo de tiu ideo. Sed la sukceso de la ideo ne limiĝis je kelkaj famaj aŭtoroj, sed estis vaste disvastigita dum ĉefe la 18-a jarcento (ekzemple eĉ aŭtoro cinika kaj pesimisma pri homa naturo kia Voltaire verkis romanon "L'Ingénu"(Senartifikulo en la esperantigo de Eŭgeno Lanti) bazita sur la "sovaĝula" naiveco kaj boneco de sia heroo) sed ankaŭ poste. Kaj malgraŭ la plisukceso de pli pesimismaj konceptoj, kaj la certagrada de la ideo en modernaj tempoj, ĝi plu estas renkontata.
rdf:langString
Basati ona, basati noblea, basati zintzoa edo basati onaren mitoa Aro Modernoko europar literaturako eta pentsamenduko topiko bat da, non Amerikako, Afrikako eta, geroago, Ozeaniako populazio indigenak bertute askoren jabe ei diren: eskuzabalak, bakezaleak, zintzoak... Naturarekin harreman estua zuten indigena horiek, berez oso txintxoak eta oso bertutetsuak ziren sinesmen honen arabera, gizakiak bere jatorrizko egoera naturalean zirelako, zibilizazioak kutsatu baino lehenagoko gizakiak zirelako. Europarrak, Amerika, Asia, Afrika eta geroago Ozeaniako indigenekin kontaktuan jaio zen mitoa. Aro Modernoan jaio eta hainbat idazkitan topiko bilakatu zen, humanismoaren osagarri ideologiko ohikoetako bat izan zen. Mito hori, gaur egun ere, herri "zibilizatuen" eta "primitiboen" arteko harremanari buruz pertsona askok duten iruditeriaren parte da. Basati onaren ideiak gizakiak, beren egoera naturalean, interesik gabeak, baketsuak eta lasaiak direlako ustea jasotzen du, eta gutizia, antsietatea eta indarkeria bezalako gaitzak zibilizazioaren ondorio direlako ustea. Ilustrazioan, 1755ean, Rousseau filosofo frantziarrak mito honi eutsi zion eta honako hau idatzi zuen: "Batzuek berehala ondorioztatu dute gizakia berez krudela dela, eta gizartea antolatzeko beharra dagoela, baina ez dago ezer gizakia bezain gozo, ez dago ezer gizakia jatorrizko egoeran dagoenean baino gozoago [...]" .
rdf:langString
El buen salvaje, noble salvaje, o mito del buen salvaje es un lugar común o tópico en la literatura y el pensamiento europeo de la Edad Moderna, que nace con el contacto con las poblaciones indígenas de América, África y, más tarde, Oceanía. Este mito, aún hoy, forma parte del imaginario de muchas personas sobre la relación entre los pueblos «civilizados» y los «primitivos». La idea del buen salvaje recoge la creencia de que los seres humanos, en su estado natural, son desinteresados, pacíficos y tranquilos, y que males como la codicia, la ansiedad y la violencia son producto de la civilización. En 1755, Rousseau escribía: "Algunos se han apresurado a concluir que el hombre es naturalmente cruel y que hay necesidad de organización para dulcificarlo, cuando nada hay tan dulce como él en su estado primitivo, cuando [la naturaleza lo ha colocado] a igual distancia de la estupidez de los brutos y de las luces funestas del hombre civilizado [...]". Esta idea la expresa el mismo Rousseau en la frase «el hombre nace bueno y la sociedad lo corrompe». Hay que tener en cuenta que hasta el descubrimiento de América, para los intelectuales de la época los indios salvajes se observan bajo las enseñanzas de Aristóteles en su obra Política, no siendo considerados más que «siervos por naturaleza», el encuentro con el Nuevo Mundo supuso un campo de investigación antropológico con conclusiones filosóficas. Por tanto, los orígenes del mito del buen salvaje se sitúan en la España del siglo XV y no a partir de Nicolás Gueudeville, de Rousseau o del pensamiento francés revolucionario del siglo XVIII, como aparece en diversas obras. El concepto surge ya desde la primera Bula Inter caetera, donde se considera a los nativos como aptos para recibir la fe católica y tiene continuidad formulando el mito en las Décadas de Orbe Novo (1493-1522) de Pedro Mártir de Anglería, primera Historia General de las Indias, donde entre los hechos se recogen referencias directas en los pensamientos de los descubridores. Concretamente en la primera Década, Libro III, se hace la descripción del «filósofo desnudo», un «salvaje» de la isla de Cuba que expone a Diego de Colón los principios fundamentales que él mismo ha aprendido de su contacto con la naturaleza.
rdf:langString
Le mythe du bon sauvage (ou du « noble sauvage ») est l'idéalisation de l'homme à l'état de nature (des hommes vivant au contact de la nature). L’idée que « le bon sauvage » vit dans un paradis sur terre avant le péché originel s’est développée au XVIIIe siècle, ayant ses fondations chez les explorateurs et conquérants de la Renaissance. Aux XVe et XVIe siècles, Christophe Colomb, Pedro Álvares Cabral, Amerigo Vespucci et Jacques Cartier explorent le continent américain, et découvrent une « jeune humanité ». Qu'ils soient écrits en portugais, en espagnol, en français ou en latin, les textes issus de leurs voyages sont le certificat de naissance du « bon sauvage ». Le mythe du « bon sauvage » a permis aux écrivains contemporains de développer une forme de critique sociale sur les aberrations et les injustices de la société. L'adaptation la plus connue actuellement est Le Meilleur des mondes d'Aldous Huxley[réf. souhaitée]
rdf:langString
A noble savage is a literary stock character who embodies the concept of the indigene, outsider, wild human, an "other" who has not been "corrupted" by civilization, and therefore symbolizes humanity's innate goodness. Besides appearing in many works of fiction and philosophy, the stereotype was also heavily employed in early anthropological works. In English, the phrase first appeared in the 17th century in John Dryden's heroic play The Conquest of Granada (1672), wherein it was used in reference to newly created man. "Savage" at that time could mean "wild beast" as well as "wild man". The phrase later became identified with the idealized picture of "nature's gentleman", which was an aspect of 18th-century sentimentalism. The noble savage achieved prominence as an oxymoronic rhetorical device after 1851, when used sarcastically as the title for a satirical essay by English novelist Charles Dickens, who some believe may have wished to disassociate himself from what he viewed as the "feminine" sentimentality of 18th- and early 19th-century romantic primitivism. In his Inquiry Concerning Virtue (1699), the 3rd Earl of Shaftesbury had postulated that the moral sense in humans is natural and innate and based on feelings, rather than resulting from the indoctrination of a particular religion. Shaftesbury was reacting to Thomas Hobbes's justification of an absolutist central state in his Leviathan, "Chapter XIII", in which Hobbes famously holds that the state of nature is a "war of all against all" in which men's lives are "solitary, poor, nasty, brutish, and short". Hobbes further calls the Native Americans an example of a contemporary people living in such a state. Although writers since antiquity had described people living in conditions outside contemporary definitions of "civilization", Hobbes is credited with inventing the term "State of Nature". Ross Harrison writes that "Hobbes seems to have invented this useful term." Contrary to what is sometimes believed, Jean-Jacques Rousseau never used the phrase noble savage (French bon sauvage). However, the archetypical character that would later be termed noble savage appeared in French literature at least as early as Jacques Cartier (explorer of Quebec, speaking of the Iroquois) and Michel de Montaigne (philosopher, speaking of the Tupinambá) in the 16th century.
rdf:langString
Buon selvaggio è la denominazione di un mito basato sulla convinzione che l'uomo in origine fosse un "animale" buono e pacifico e che solo successivamente, corrotto dalla società e dal progresso, diventasse malvagio.
rdf:langString
高貴な野蛮人（こうきなやばんじん、noble savage）とは、創作物におけるストックキャラクターで、先住民、アウトサイダー、未開人、（哲学的な意味での）他者、といったものの概念を具現化したものである。彼らは文明に汚染されておらず、従って人間の本来の美徳を象徴する。様々なフィクション作品や哲学書に登場することに加えて、そのステレオタイプな偏見は初期の人類学の研究においても多用されていた。 このフレーズは、英語においては17世紀にジョン・ドライデンが執筆した英雄劇『グラナダの征服(en:The Conquest of Granada)』（1672年）で初めて登場した。「Savage（野蛮）」という単語は当時、「野生の獣」と言う意味だけでなく「未開の人間」と言う意味でもあったが、後に18世紀の感情主義の影響もあって「自然の中の紳士」という理想化されたイメージと同一視されるようになった。1851年、イギリスの小説家チャールズ・ディケンズが風刺的なエッセイのタイトルとして「高貴な野蛮人」の語句を皮肉的に使用したことにより、以後このフレーズは撞着語法（矛盾語法、互いに矛盾する2つの語句をくっつけた語法）を用いた修辞的な表現として広く知られるようになった。ディケンズは、18世紀から19世紀初期にかけての浪漫的において、「女性的」な感傷性と彼が考えたものから縁を切りたいと思っていたのだろう、と言う説がある。 「人間は本質的には善である」と言う考えは、イギリスの立憲君主制の確立期においてホイッグ党の支持者であった第3代シャフツベリ伯爵（アントニー・アシュリー＝クーパー）が元祖であるとしばしばみなされている。シャフツベリ伯爵は彼の著書『美徳についての考察』（1699年）において、人間の道徳感は特定の宗教による教化の結果として生じたものではなく、自然発生的で、先天的で、感情に基づいたものであると仮定していた（道徳感覚学派）。シャフツベリーは、トマス・ホッブズがその著書『リヴァイアサン』の第13章において行った絶対中央集権制の正当化（この中でホッブスは、自然状態とは「万人の万人に対する闘争」であり、その状態における人間の生命は「孤独で、貧乏で、不愉快で、下賤で、短い」と語っているのは有名である）に対して反対した。ホッブズはさらに、そのような状態で生活している現代人の例としてアメリカン・インディアンを挙げた。著作家は古来より、その時代の基準で「文明」とみなしうる範囲の枠外の環境において生活している人々を描写してきたが、「自然状態」という用語を発明したのはホッブスであると考えられている。哲学者のは「ホッブズがこの便利な用語を発明したようだ」と書いている。 なお「高貴な野蛮人」と言う用語はジャン・ジャック・ルソーが使った(フランス語のbon sauvage)としばしば信じられているが、これは事実に反する。しかし、後に「高貴な野蛮人」と言う用語で表現されるようになる類型的なキャラクターは、少なくとも16世紀のジャック・カルティエ（ケベックを植民地化した人物。イロコイ族について語ったもの）およびミシェル・ド・モンテーニュ（哲学者。について語ったもの）の時点で既にフランス文学に登場している。
rdf:langString
O bom selvagem ou mito do bom selvagem é um personagem modelo ou tópico literário na literatura e no pensamento antropológico da Idade Moderna, que nasce na Europa a partir do primeiro contato com as populações indígenas da América. A popularização do conceito é atribuída a filósofos iluministas como Rousseau, que teorizou uma humanidade naturalmente boa, ingênua e que seria corrompida por um processo civilizatório.
rdf:langString
Szlachetny dzikus (ang. Noble Savage, fr. bon sauvage) – pojęcie odnoszące się do wyidealizowanego obrazu „człowieka pierwotnego”, który charakteryzowany jest jako istota czysta i nieskażona cywilizacją. Koncepcja ta związana jest z pewną ideą natury ludzkiej i poglądem na wartość cywilizacji. Obraz wyidealizowanego dzikusa, innego, czy też odmieńca był częstym motywem pojawiającym się w literaturze, malarstwie czy sztukach teatralnych. Sposób w jaki „dzikus” przedstawiany był na przestrzeni wieków ewoluował, uzależniony był od stanu wiedzy, który posiadali Europejczycy na temat rdzennej ludności zamieszkującej nowo odkrywane obszary świata. Określenie po raz pierwszy pojawiło się w XVII w., w heroicznej sztuce Johna Drydena: . Później pojęcie identyfikowano z postacią „dzikiego dżentelmena”, który był wyrazem osiemnastowiecznego sentymentalizmu. Po 1851 roku określenie „szlachetny dzikus” stało się popularnym oksymoronem. Ten zabieg retoryczny został wykorzystany przez angielskiego powieściopisarza Karola Dickensa, który użył go jako sarkastyczny tytuł dla swojego satyrycznego eseju. Ideę mówiącą, iż stan natury jest z gruntu dobry, przypisuje się Lordowi Shaftesbury. Jako reprezentant Brytyjskiej Partii Wigów, popierał on monarchię konstytucyjną (taką jaka zapanowała w Anglii po chwalebnej rewolucji z 1688 r.). W swoich Inquiry Concerning Virtue, Shaftesbury postulował, że jest dla ludzkiej istoty czymś naturalnym i wrodzonym, a opiera się raczej na uczuciach niż na wpływie poszczególnych religii. Poglądy Shaftesbury'ego, tak jak wielu innych mu współczesnych, były reakcją na myśl Hobbesa i jego uzasadnienie królewskiego absolutyzmu w Lewiatanie, w rozdziale XIII. Tam właśnie, Hobbes, wnosi swoje słynne stwierdzenie, że stan natury jest „wojną wszystkich przeciw wszystkim”, w której ludzkie życia są „samotne, biedne, bez słońca, zwierzęce i krótkie”. Pojęcie stanu natury, samo w sobie, wywodzi się z republikańskich pism Cycerona i Lukrecjusza. Obydwaj cieszyli się dużą popularnością w XVIII w. po tym jak zostali na nowo odrodzeni wśród optymistycznej atmosfery humanizmu renesansowego.
rdf:langString
Благоро́дный дика́рь (фр. bon sauvage) — тип персонажа, особенно популярный в литературе эпохи Просвещения (XVIII век). Призван иллюстрировать врождённую добродетельность человека до его соприкосновения с цивилизацией. Уже шумеры противопоставляют деревенскую простоту нравов городскому разврату. Энкиду может считаться древнейшим примером благородного дикаря. Обитатели античных полисов восхищались простодушием и самоотверженностью варварских народов. Так, Гомер идеализировал пастухов Аркадии, Гораций завидовал участи мужественных скифов, а Тацит ставил в пример своим соотечественникам германцев. В эпоху Великих географических открытий интерес к «первобытным» людям, не испорченным цивилизацией, получил новый импульс. Мишель Монтень с глубокой симпатией описывает жителей Нового света в своём эссе «О каннибалах». Образ «благородного дикаря» занимает большое место уже в самых ранних романах Нового времени. Одним из претендентов на звание первого «современного» романа является «» Афры Бен (1688) — рассказ о возвышенном африканском принце, попавшем в рабство к англичанам в Суринаме. Чертами «благородного дикаря» наделён и Пятница в «Робинзоне Крузо». Образцовый «благородный дикарь» этого времени — Простодушный Вольтера. В эпоху сентиментализма образ «благородного дикаря» становится одним из самых популярных. Жан-Жак Руссо в трактате «» (1762) ополчается против развращающего влияния современного образования и восхваляет природную добродетельность человека. Идеализированные образы дикарей проходят через ранние повести Шатобриана («Атала» и «» — обе 1801). Образы благородных индейцев — Чингачгука в романах Фенимора Купера, в «Моби Дике», Оцеолы Майн Рида — принадлежат к числу самых ярких в американской литературе эпохи романтизма. В русской же литературе черты благородных дикарей начиная с «Бедной Лизы» Карамзина и «» Марлинского переносятся на русских крестьян либо кавказских горцев. Сентиментальной идеализацией крестьянства отмечены многие произведения классической русской литературы, в частности, тургеневские «Записки охотника». С наступлением эпохи реализма тип «благородного дикаря» в «высокой» литературе вымирает, вытесняясь в приключенческую беллетристику Жюля Верна и Майн Рида, а у благородных индейцев принимают эстафету Тарзан, Маугли, Конан-Варвар и Дерсу Узала. Первый из них благороден не только по нраву, но и по крови: его отцом назван британский лорд. В блокбастере Джеймса Кэмерона «Аватар» врождённое благородство приписано инопланетянам, не затронутым тлетворным влиянием современной цивилизации.
rdf:langString
Ädel vilde är en stereotyp uppfattning om naturfolk utanför civilisationen. Idén var framför allt spridd under romantikens primitivism. Enligt idén är dessa "ädla vildar" främmande för sådant som krig och girighet, och att sådana problem uppträtt först under västerlänningars eller andra civiliserade folks inflytande. Idén framfördes av Jean-Jacques Rousseau och påverkade hans syn på uppfostran, som han menade skulle vara fri.
rdf:langString
高贵野蛮人（英语：Noble savage，法语：Bon sauvage），是一种理想化的土著、外族或他者，尚未被文明「汙染」，因此代表著人類天生的良善，也是一种文学著作中的定型角色。 这个词，在英语世界里面，第一次出现在约翰·德莱顿的（Heroic drama）（The Conquest of Granada，1672年）中，剧中，一名伪装为西班牙穆斯林的基督教亲王，自称为高贵野蛮人。不过，这个词后来成为了对（Sentimentalism）中的“天生绅士”（Nature's gentleman）的称呼。1851年后，这个词成为了修辞手法中的矛盾语。企图切断自己和18世纪“阴柔”的感伤主义和19世纪浪漫的原始主义（Primitivism）的联系的查尔斯·狄更斯就有一篇杂文，是以“高贵野蛮人”为题的。
rdf:langString
Шляхетний дикун — стереотип щодо представників нецивілізованих народів і тип персонажу художніх творів, що втілює собою «природну» людину, не «зіпсовану» цивілізацією. Вважається, що в суспільстві таких людей панує рівність і чесність, що вони шанують та оберігають природу, володіють таємними знаннями й магічними здібностями.
xsd:nonNegativeInteger
88387
