Nathanael Greene

rdf:langString Nathanael Greene

rdf:langString Nathanael Greene (ur. 7 sierpnia 1742 w Potowomut w brytyjskiej kolonii Rhode Island, zm. 19 czerwca 1786 w hrabstwie Chatham) – generał Armii Kontynentalnej w czasie wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Na początku wojny Greene był szeregowym członkiem milicji stanowej w Rhode Island; w czasie wojny awansował, przy poparciu Waszyngtona, do stopnia generała majora, jako jeden z najlepszych dowódców w czasie wojny. Greensboro, trzecie co do wielkości miasto stanu Karolina Północna, zostało nazwane jego imieniem. Był synem kwakierskiego kowala wiejskiego. Sam zdobywał wykształcenie, szczególnie interesując się matematyką, historią i prawem. Pastor Ezra Stiles, późniejszy rektor Uniwersytetu Yale’a, wywarł ogromny wpływ na dalsze życie Greene’a. W 1770 Greene przeprowadził się do Coventry, gdzie pracował, do śmierci ojca, w rodzinnej odlewni metali. Wkrótce został wybrany do lokalnego zgromadzenia ustawodawczego i był wybierany ponownie w latach 1771, 1772 i 1775. Sympatyzował z wigami lub – jak ich powszechnie nazywano – patriotami, partią dążącą do wyzwolenia spod jarzma korony brytyjskiej. W 1774 ożenił się z Catharine Littlefield z Block Island. Jej ciotka, Catherine Ray, była bliską przyjaciółką Benjamina Franklina. W maju 1775 został mianowany (od razu ze stopnia szeregowca!) generałem tzw. Rhode Island Army of Observation sformowanej w odpowiedzi na oblężenie Bostonu przez Brytyjczyków. Następnie został mianowany generałem brygady Armii Kontynentalnej przez Kongres Kontynentalny22 czerwca 1775. Waszyngton nominował Greene’a komendantem Bostonu w marcu 1776. 9 sierpnia 1776 został mianowany jednym z czterech generałów-majorów i postawiony na czele oddziałów Armii Kontynentalnej na Long Island, gdzie zbudował fortyfikacje wówczas znane jako Fort Putnam, a obecnie Fort Greene Park na wschód od Brooklynu. Był głównym orędownikiem wycofania się z Nowego Jorku i spalenia miasta, by stało się bezużyteczne dla Brytyjczyków. 25 października 1776 przejął od generała Israela Putnama dowództwo nad umocnieniami . Był niewątpliwie odpowiedzialny za utracenie tej pozycji, ale utrzymał się na stanowisku za poręczeniem Waszyngtona. Przegrał wiele bitew, ale Waszyngton wspierał go w każdej sytuacji. Pod koniec wojny (1781) został mianowany dowódcą armii na południu, gdzie jego operacje (mimo przegrania wszystkich bitew) osłabiały niewielkie siły brytyjskiego generała Cornwallisa, co w konsekwencji doprowadziło do zakończenia wojny i ostatecznego zwycięstwa.