Natalia Lopukhina

rdf:langString Νατάλια Λοπούχινα

rdf:langString Η Νατάλια Φιοντόροβνα Λοπούχινα (1699–1763) ήταν Ρωσίδα ευγενής, αυλική αξιωματούχος και υποτιθέμενη πολιτική συνωμότης. Ήταν μια κόρη της , η οποία ήταν αδερφή της Άννας Μονς και του . Είναι διάσημη για την υπόθεση Λοπούκινα, μία φερόμενη συνωμοσία που κατασκευάστηκε από τη διπλωματία του Χολστάιν και της Γαλλίας στη ρωσική αυλή και επικεντρώθηκε στο πρόσωπο της Λοπούχινα. Με το γάμο του (ξάδερφος της Ευδοξίας Λοπούχινας και αγαπημένος του συζύγου της Ευδοξίας Πέτρου του Μέγα) ήταν μέλος της . Κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Άννας της Ρωσίας (1730–40), η Ναταλία Λοπούχινα χαρακτηρίστηκε ως «το λαμπρότερο λουλούδι της αυλής της Αγίας Πετρούπολης». Οι επαφές της με μερικούς από τους ισχυρότερους αυλικούς και η αλαζονεία της απέναντι στην παραμελημένη κόρη του Πέτρου Α' , Ελισαβέτα Πετρόβνα, πρέπει να τροφοδότησαν τη ζήλια της τελευταίας. Η άνοδος της Ελισαβέτα στο θρόνο το 1741 ήταν ένα τεράστιο πλήγμα για τη Λοπούχινα. Χάρη στη φιλία της με την , σύζυγο του , κατάφερε να διατηρήσει τη θέση της στην αυλή. Το 1742, ωστόσο, οι Γάλλοι πράκτορες και οργάνωσαν μία περίπλοκη συνωμοσία για να συκοφαντούν τόσο τη Λοπούχινα όσο και τη Μπεστούζεβα, εξασφαλίζοντας έτσι την πτώση του αυστρόφιλου καγκελάριου (αδελφού του Μιχαήλ). Η αγάπη της Λοπούχινα για τον εξόριστο Κόμη φον Λούβενβολντε ήταν γνωστή, η αλληλογραφία της με αυτόν τον περίεργο αυλικό ήρθε στο φως και παρουσιάστηκε στην αυτοκράτειρα με καθόλου κολακευτικό φως. Ταυτόχρονα, αναφέρθηκε ότι ο γιος της, Ιβάν Λοπούχιν, μεθυσμένος σε ταβέρνα, κατήγγειλε τη αγάπη της Ελισαβέτα για την αγγλική μπύρα και μουρμούρισε αρκετές φράσεις που ερμηνεύθηκαν σαν να ζητούσε την αποκατάσταση του Ιβάν ΣΤ' της Ρωσίας. Η έρευνα που ακολούθησε έδειξε ότι στο σπίτι του Λοπούχιν σύχναζε ο αυστριακός πράκτορας Μαρκήσιος Μπότα ντ' Αντόρνο, ο οποίος φέρεται να υποσχέθηκε την υποστήριξή του για την αποκατάσταση του Ιβάν ΣΤ' στο ρωσικό θρόνο. Μετά από μία αυστηρή έρευνα για είκοσι πέντε ημέρες, κατά τη διάρκεια της οποίας κάθε είδους βασανιστήριο χρησιμοποιήθηκε ελεύθερα εναντίον του κατηγορουμένου, «η τρομερή συνωμοσία», έγραψε ο Βρετανός υπουργός, Sir Σύριλ Γουίτς «βρέθηκε να είναι λίγο περισσότερο από τους κακές συνομιλίες μερικών ανόητων παθιασμένων γυναικών." Ωστόσο, η Λοπούκινα και η Μπεστούζεβα τιμωρήθηκαν δημοσίως στις 11 Σεπτεμβρίου 1743. Τις έφεραν σε ένα ικρίωμα μπροστά από τα στην Αγία Πετρούπολη, τις έγδυσαν και τις μαστίγωσαν με ράβδο σημύδας και τους στους γλουτούς. Η Μπεστούζεβα δωροδόκησε τον εκτελεστή για να της δώσει μόνο ένα ψεύτικο μαστίγωμα. Οι δύο γυναίκες διέφυγαν από την εκτέλεση, γιατί πριν από την άνοδο της στο θρόνο το 1741, η Ελισαβέτα είχε ορκιστεί να μην υπογράψει ως αυτοκράτειρα. Στη συνέχεια, η Λοπούχινα και η Μπεστούζεβα εξορίστηκαν στη Σιβηρία αφού τους έκοψαν δημόσια τις γλώσσες τους. Ο Ρώσος πρεσβευτής στην Αυστρία έλαβε εντολή να απαιτήσει την ποινή του Μπότα. Αυτή η απαίτηση παρουσιάστηκε σε ειδικό κοινό, όπου η αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία δήλωσε ότι δεν θα παραδεχτεί ποτέ την εγκυρότητα των εκβιαζόμενων αποδεικτικών στοιχείων και εξέδωσε ένα μανιφέστο σε όλες τις Μεγάλες Δυνάμεις που υπερασπίστηκε τον Μπότα και κατηγόρησε το ρωσικό δικαστήριο για αδικία. Πιστεύεται γενικά ότι η άγρια εκδίκαση προκλήθηκε κυρίως από την προσωπική ζήλια της Ελιζαβέτα για την ομορφιά της Λοπούχινα και την εχθρότητα της Αυτοκράτειρας απέναντι στην , η οποία είχε εμποδίσει την άνοδο της μητέρας της Αικατερίνης Α' της Ρωσίας στο θρόνο. Στη Λοπούχινα επετράπη να επιστρέψει στη ρωσική πρωτεύουσα μόνο μετά το θάνατο της Ελισαβέτα στις 5 Ιανουαρίου 1762.