Mortmain

http://dbpedia.org/resource/Mortmain an entity of type: Thing

Tote Hand (lateinisch Manus mortua) ist die rechtliche Bezeichnung für das Eigentum von Korporationen wie der Kirche oder Stiftungen an meist unbeweglichen Wirtschaftsgütern, die aufgrund des ursprünglichen Stifterwillens nicht wieder veräußert werden dürfen oder sollen und somit vom ausgeschlossen und dem Privatrechtsverkehr entzogen, also amortisiert sind. rdf:langString
Esku Hilak (frantsesez: Mainmorte; gaztelaniaz: Manos muertas) Antzinako Erregimenean ezin saldu zituzten nobleziaren eta elizaren ondasunen jabeak eta ondasunak ziren. Ondasun horiek ezin zitezkeen saldu, horietako asko partikularrek heriotzaren ostean emandakoak ziren eta; hortik datorkie izen hori. Espainiako desamortizazio prozesuetan, bere desagerpena erregimen liberalaren helburu nagusietako bat bihurtu zen. Helburu honen arabera, besteak beste, nekazaritza uzta handiagoak lortuko lituzke esku pribatuetara pasatzen baldin baziren esku hil delakoaren jabetzak. rdf:langString
Mortmain (/ˈmɔːrtmeɪn/) is the perpetual, inalienable ownership of real estate by a corporation or legal institution; the term is usually used in the context of its prohibition. Historically, the land owner usually would be the religious office of a church; today, insofar as mortmain prohibitions against perpetual ownership still exist, it refers most often to modern companies and charitable trusts. The term mortmain is derived from Mediaeval Latin mortua manus, literally "dead hand", through Old French morte main (in modern French, mainmorte). rdf:langString
Le terme de mainmorte (parfois mortemain) s'applique à : * des personnes physiques : les serfs (les gens de mainmorte) ; * des biens matériels (les biens de mainmorte). rdf:langString
In diritto il termine manomorta indica il patrimonio immobiliare degli enti, civili o ecclesiastici, la cui esistenza è perpetua. Tali beni, solitamente fondiari, erano inalienabili (cioè non trasmissibili ad altri) secondo un istituto giuridico di origine longobarda. Essi, perciò, riducevano la capacità impositiva dello stato perché non davano luogo né al pagamento di imposte sulla vendita né a imposte di successione. Il termine giuridico trae origine dal francese antico main morte per indicare una forma di possesso rigida come quella della mano di un morto che non lascia più la presa perché contratta dalla rigidità cadaverica. rdf:langString
死手(ししゅ、英:mortmain/dead hand 仏:mainmorte/mortmain 独:Tote Hand 伊:manomorta)とは、法人またはその他の法制度による不動産の所有であって永久的に譲渡または売却し得ないものを指す法律用語である。主として、「死手譲渡の禁止」という文脈で用いられる(死手法)。 歴史的には、土地の所有者は教会であった。今日における所有者は、永久的所有権に対する死手の禁止がなお存在する限りではあるが、最も多くの場合は近代的な会社やである。死手(mortmain)との語は、「死んだ手」を意味する中世フランス語 (mort main)およびラテン語(manus mortua)に由来する。 rdf:langString
Пра́во мёртвой руки́ (лат. manus mortua — мёртвая рука), норма феодального права, существовавшая в Средние века в странах Западной и Центральной Европы. rdf:langString
La terra amortitzada era aquell terreny de propietat privada que no es pot comprar ni vendre i s'havien de transmetre en herència. Aquest tipus de propietats eren molt freqüents durant l'edat mitjana, ja que l'economia es basava en l'agricultura. Degut a la falta d'interès dels propietaris d'aquestes terres, es trobaven desmillorades, endarrerides i sense produir el necessari. Carles III d'Espanya (1759-1788) va fer unes reformes per tal de vendre aquestes terres, és a dir, de desamortització. Aquesta nova reforma va ser un llarg procés històric-econòmic iniciat a Espanya a finals del segle XVIII per Manuel Godoy (1798) i tancat ja molt entrat el segle XX (16 de desembre de 1924), i va consistir a posar al mercat, mitjançant subhasta pública, les terres i béns no productius en poder de les rdf:langString
El término «manos muertas» designaba, según los religiosos, los bienes y las tierras pertenecientes a Dios, que no se podían enajenar por tener un destino específico que era el cielo. En su origen se refería tanto a bienes civiles como eclesiásticos, aunque se utilizó principalmente para significar la propiedad eclesiástica. Los bienes, de ser bienes vinculados, no vendibles, protegidos así para cumplir su función esencial al servicio del bien común –mantenimiento del culto y de doctrinas, de escuelas, hospitales y asilos, de tierras de pastos y de cultivos comunales o arrendadas para ayuda de los más necesitados–, pasaron en la «», durante la revolución liberal del XIX, a ser propiedades de libre disposición, con nuevos dueños que comerciaron con ellas, obtuvieron notables enriquecimiento rdf:langString
Met inkomsten uit de dode hand (Frans: mainmorte; Engels: mortmain) worden opbrengsten bedoeld uit bezittingen van bijvoorbeeld kerkgenootschappen of charitatieve instellingen zoals armenhuizen en weeshuizen. Verhuur van gebouwen en grond leveren huur en pacht op, spaargelden en belegd vermogen brengen rente en dividend op. Van 1934-1939 werd in Nederland het vermogen van deze instellingen met een Belasting van de Doode Hand belast. De bezittingen zijn ooit geschonken voor het onderhoud van het kerkgebouw (kerkvoogdijgoederen) of ten behoeve van het inkomen van de predikant (pastoriegoederen) of de koster (kosterijgoederen). Ook instellingen kunnen beschikken over onroerende zaken en kapitaal. De opbrengsten ervan komen ten goede aan het verwezenlijken van de doelstelling van de instelling rdf:langString
Prawo martwej ręki albo martwa ręka – historyczny termin, przyjmujący różne znaczenia w różnych okresach. W epoce feudalnej oznaczał sytuację kogoś, kto nie miał prawa dysponować własnymi dobrami w testamencie, ponieważ prawnie wszystko, co posiadał, należało do jego pana. rdf:langString
Mãos-mortas era o nome que recebiam os bens das igrejas e comunidades religiosas que estavam sob proteção especial do monarca. Os bispos e frades não podiam vendê-los, em todo o caso solicitavam o consentimento do conselho municipal. Se não fizessem assim, as dignidades eclesiásticas que tivessem procedido incorretamente poderiam ser afastadas de seus ofícios e excomungadas. Além disso, quem adquirisse esses bens, os perderia sem o direito de reclamar contra quem os vendeu, e em caso algum contra a Igreja. rdf:langString
Пра́во ме́ртвої руки́ — одна з норм феодального права в країнах Західної та Центральної Європи. * Право, згідно з яким феодал мав право вилучити після смерті селянина частину його майна (зазвичай — найкращу голову худоби, найкращий одяг) або його вартість у грошах. До 11 ст. право мертвої руки в тій чи іншій формі поширювалося на всіх особисто залежних людей вотчинника, з 12 — 13 ст. воно стало зникати у зв'язку з особистим звільненням селян; в деяких відсталих місцевостях збереглося до 16 — 18 ст. (французькі Менмортаблі). * Право мертвої руки церкви означало заборону відчуження земельного майна церковних установ (у деяких країнах всяке земельне володіння церкви міцно закріплювалося за нею — «амортизувалось»). Скасовано в протестантських країнах в період Реформації (16 ст.), у Франції — rdf:langString
rdf:langString Terra amortitzada
rdf:langString Tote Hand (Recht)
rdf:langString Manos muertas
rdf:langString Esku Hilak
rdf:langString Manomorta
rdf:langString Mainmorte
rdf:langString 死手譲渡
rdf:langString Mortmain
rdf:langString Dode hand (economie)
rdf:langString Prawo martwej ręki
rdf:langString Mãos-mortas
rdf:langString Право мёртвой руки
rdf:langString Право мертвої руки
xsd:integer 2251281
xsd:integer 1121847990
rdf:langString La terra amortitzada era aquell terreny de propietat privada que no es pot comprar ni vendre i s'havien de transmetre en herència. Aquest tipus de propietats eren molt freqüents durant l'edat mitjana, ja que l'economia es basava en l'agricultura. Degut a la falta d'interès dels propietaris d'aquestes terres, es trobaven desmillorades, endarrerides i sense produir el necessari. Carles III d'Espanya (1759-1788) va fer unes reformes per tal de vendre aquestes terres, és a dir, de desamortització. Aquesta nova reforma va ser un llarg procés històric-econòmic iniciat a Espanya a finals del segle XVIII per Manuel Godoy (1798) i tancat ja molt entrat el segle XX (16 de desembre de 1924), i va consistir a posar al mercat, mitjançant subhasta pública, les terres i béns no productius en poder de les anomenades “mans mortes” que no les conreaven, gairebé sempre l'Església Catòlica o els ordes religiosos, que els havien acumulats com a habituals beneficiàries de donacions, testaments i abintestats, a fi d'augmentar la riquesa nacional i crear una burgesia i classe mitjana de llauradors propietaris. A més, l'erari obtenia uns ingressos extraordinaris amb els quals es pretenien amortitzar els títols de deute públic.
rdf:langString Tote Hand (lateinisch Manus mortua) ist die rechtliche Bezeichnung für das Eigentum von Korporationen wie der Kirche oder Stiftungen an meist unbeweglichen Wirtschaftsgütern, die aufgrund des ursprünglichen Stifterwillens nicht wieder veräußert werden dürfen oder sollen und somit vom ausgeschlossen und dem Privatrechtsverkehr entzogen, also amortisiert sind.
rdf:langString El término «manos muertas» designaba, según los religiosos, los bienes y las tierras pertenecientes a Dios, que no se podían enajenar por tener un destino específico que era el cielo. En su origen se refería tanto a bienes civiles como eclesiásticos, aunque se utilizó principalmente para significar la propiedad eclesiástica. Los bienes, de ser bienes vinculados, no vendibles, protegidos así para cumplir su función esencial al servicio del bien común –mantenimiento del culto y de doctrinas, de escuelas, hospitales y asilos, de tierras de pastos y de cultivos comunales o arrendadas para ayuda de los más necesitados–, pasaron en la «», durante la revolución liberal del XIX, a ser propiedades de libre disposición, con nuevos dueños que comerciaron con ellas, obtuvieron notables enriquecimientos, y consiguieron una acumulación progresiva de grandes propiedades. Así, las manos muertas eran los bienes de la Iglesia católica y de las órdenes religiosas que estaban bajo la protección de la Monarquía Hispánica. Ni obispos, abades y priores los podían enajenar. Las autoridades eclesiásticas que lo hiciesen podían ser suspendidas a divinis e incluso excomulgadas. Además, el que adquiriese dichos bienes los perdía; sólo se podría proceder legalmente contra la persona que se los había comprado o vendido, nunca contra la Iglesia. Con la llegada de la crítica ilustrada y la época del despotismo ilustrado comenzaron los intentos de desamortización, que a veces se quedaron sólo en proyectos o ejecutados en corta medida, concedidos por el Papa y el clero local como una contribución al mantenimiento de una monarquía en situación financiera precaria (Tratado de la regalía de amortización y la llamada desamortización de Godoy, en España). No será hasta la Revolución liberal que el programa desamortizador se cumpla en toda su extensión, como ocurrió durante la Revolución francesa (1789) o el gobierno de Mendizábal (1835), en España. Este último programa no cumplió su objetivo de crear una clase media, ya que solo favoreció a la acumulación de propiedades por parte de una oligarquía, con grandes pérdidas de tesoros culturales, tanto edificios, como obras de arte.[cita requerida]
rdf:langString Esku Hilak (frantsesez: Mainmorte; gaztelaniaz: Manos muertas) Antzinako Erregimenean ezin saldu zituzten nobleziaren eta elizaren ondasunen jabeak eta ondasunak ziren. Ondasun horiek ezin zitezkeen saldu, horietako asko partikularrek heriotzaren ostean emandakoak ziren eta; hortik datorkie izen hori. Espainiako desamortizazio prozesuetan, bere desagerpena erregimen liberalaren helburu nagusietako bat bihurtu zen. Helburu honen arabera, besteak beste, nekazaritza uzta handiagoak lortuko lituzke esku pribatuetara pasatzen baldin baziren esku hil delakoaren jabetzak.
rdf:langString Mortmain (/ˈmɔːrtmeɪn/) is the perpetual, inalienable ownership of real estate by a corporation or legal institution; the term is usually used in the context of its prohibition. Historically, the land owner usually would be the religious office of a church; today, insofar as mortmain prohibitions against perpetual ownership still exist, it refers most often to modern companies and charitable trusts. The term mortmain is derived from Mediaeval Latin mortua manus, literally "dead hand", through Old French morte main (in modern French, mainmorte).
rdf:langString Le terme de mainmorte (parfois mortemain) s'applique à : * des personnes physiques : les serfs (les gens de mainmorte) ; * des biens matériels (les biens de mainmorte).
rdf:langString In diritto il termine manomorta indica il patrimonio immobiliare degli enti, civili o ecclesiastici, la cui esistenza è perpetua. Tali beni, solitamente fondiari, erano inalienabili (cioè non trasmissibili ad altri) secondo un istituto giuridico di origine longobarda. Essi, perciò, riducevano la capacità impositiva dello stato perché non davano luogo né al pagamento di imposte sulla vendita né a imposte di successione. Il termine giuridico trae origine dal francese antico main morte per indicare una forma di possesso rigida come quella della mano di un morto che non lascia più la presa perché contratta dalla rigidità cadaverica.
rdf:langString 死手(ししゅ、英:mortmain/dead hand 仏:mainmorte/mortmain 独:Tote Hand 伊:manomorta)とは、法人またはその他の法制度による不動産の所有であって永久的に譲渡または売却し得ないものを指す法律用語である。主として、「死手譲渡の禁止」という文脈で用いられる(死手法)。 歴史的には、土地の所有者は教会であった。今日における所有者は、永久的所有権に対する死手の禁止がなお存在する限りではあるが、最も多くの場合は近代的な会社やである。死手(mortmain)との語は、「死んだ手」を意味する中世フランス語 (mort main)およびラテン語(manus mortua)に由来する。
rdf:langString Met inkomsten uit de dode hand (Frans: mainmorte; Engels: mortmain) worden opbrengsten bedoeld uit bezittingen van bijvoorbeeld kerkgenootschappen of charitatieve instellingen zoals armenhuizen en weeshuizen. Verhuur van gebouwen en grond leveren huur en pacht op, spaargelden en belegd vermogen brengen rente en dividend op. Van 1934-1939 werd in Nederland het vermogen van deze instellingen met een Belasting van de Doode Hand belast. De bezittingen zijn ooit geschonken voor het onderhoud van het kerkgebouw (kerkvoogdijgoederen) of ten behoeve van het inkomen van de predikant (pastoriegoederen) of de koster (kosterijgoederen). Ook instellingen kunnen beschikken over onroerende zaken en kapitaal. De opbrengsten ervan komen ten goede aan het verwezenlijken van de doelstelling van de instelling. Geld dat kerkgenootschappen of instellingen ontvangen uit giften en collecten wordt wel levend geld genoemd. Schenkingen worden in dit geval met de warme hand gedaan.
rdf:langString Prawo martwej ręki albo martwa ręka – historyczny termin, przyjmujący różne znaczenia w różnych okresach. W epoce feudalnej oznaczał sytuację kogoś, kto nie miał prawa dysponować własnymi dobrami w testamencie, ponieważ prawnie wszystko, co posiadał, należało do jego pana. Następnie „martwa ręka” dotyczyła dóbr kościelnych, objętych zobowiązaniem ich niezbywalności. W epoce nowożytnej dobra kościelne były przedmiotem sporu pomiędzy państwem a Kościołem. Ze względu na sytuację prawną majątki kościelne pomniejszały więc państwowe środki ekonomiczne. Jako niezbywalne dobra skonfiskowane przez urzędy kościelne zostały wyłączone z obrotu ziemią. Ponadto generalnie były „wolne”, tzn. nie podlegały fiskusowi lub były nisko opodatkowane. Dlatego próbowano ograniczyć możliwości do nabywania nowych dóbr przez Kościół i powiększania zasobów „martwej ręki”.
rdf:langString Mãos-mortas era o nome que recebiam os bens das igrejas e comunidades religiosas que estavam sob proteção especial do monarca. Os bispos e frades não podiam vendê-los, em todo o caso solicitavam o consentimento do conselho municipal. Se não fizessem assim, as dignidades eclesiásticas que tivessem procedido incorretamente poderiam ser afastadas de seus ofícios e excomungadas. Além disso, quem adquirisse esses bens, os perderia sem o direito de reclamar contra quem os vendeu, e em caso algum contra a Igreja. A Igreja chegou a acumular, como consequência de doações ou compras, uma imensa quantidade de propriedades territoriais e urbanas que a tornaram, na Idade Média e no Antigo Regime, na maior proprietária. A Reforma protestante implicou o desaparecimento das ordens religiosas e uma profunda reforma do clero secular na Europa do Norte (Inglaterra, países nórdicos, norte da Alemanha), o que implicou o fim da situação de mãos mortas e a chegada ao mercado livre dessas terras e bens, o que foi essencial na formação do capitalismo. Enquanto isso, a Europa meridional (França, Portugal, Espanha, Itália) caracterizou-se pela continuação e intensificação da presença institucional, social e econômica da Igreja Católica. Desde o século XVIII, com a acentuação do regalismo vinculado à monarquia absoluta e ao iluminismo, sobretudo quando agem conjuntamente (despotismo esclarecido) começaram tentativas de desamortização, que às vezes ficaram apenas em projetos ou executados em curta medida, concedidos pelo Papa e o clero local como uma contribuição para a manutenção de uma monarquia em situação financeira precária (e.g. o Tratado da regalia de amortização e a chamada , na Espanha). Não será até à Revolução liberal que o programa desamortizador se cumprisse em toda a sua extensão, como ocorreu durante a Revolução Francesa (1789) ou a Espanha com o governo de Mendizábal (1835).
rdf:langString Пра́во мёртвой руки́ (лат. manus mortua — мёртвая рука), норма феодального права, существовавшая в Средние века в странах Западной и Центральной Европы.
rdf:langString Пра́во ме́ртвої руки́ — одна з норм феодального права в країнах Західної та Центральної Європи. * Право, згідно з яким феодал мав право вилучити після смерті селянина частину його майна (зазвичай — найкращу голову худоби, найкращий одяг) або його вартість у грошах. До 11 ст. право мертвої руки в тій чи іншій формі поширювалося на всіх особисто залежних людей вотчинника, з 12 — 13 ст. воно стало зникати у зв'язку з особистим звільненням селян; в деяких відсталих місцевостях збереглося до 16 — 18 ст. (французькі Менмортаблі). * Право мертвої руки церкви означало заборону відчуження земельного майна церковних установ (у деяких країнах всяке земельне володіння церкви міцно закріплювалося за нею — «амортизувалось»). Скасовано в протестантських країнах в період Реформації (16 ст.), у Франції — в період Великої французької революції.
xsd:nonNegativeInteger 6418

data from the linked data cloud