Mikhail Miloradovich

rdf:langString Μιχαήλ Μιλοράντοβιτς

rdf:langString Ο κόμης Μιχαήλ Αντρέεβιτς Μιλοράντοβιτς (Ρωσικά: Михаи́л Андре́евич Милора́дович, Αγγλικά: Miloradovich), (Οκτωβριος 1771- Δεκεμβριος 1825) ήταν Ρώσος στρατηγός Σερβικής καταγωγής, ο οποίος διακρίθηκε κατά τους Ναπολεοντείους πολέμους. Το 1787, σε ηλικία 16ετών, εντάχθηκε στη στρατιωτική υπηρεσία, αλλά κατά τη βασιλεία του τσάρου Παύλου του Α΄ (1796-1801) προήχθηκε γρήγορα μέχρι το βαθμό του συνταγματάρχου. Υπηρέτησε υπό τον Αλεξάντερ Βασίλιεβιτς Σουβόροφ στον πόλεμο κατά της Γαλλικής Επανάστασης, στην εκστρατεία στην Ιταλία και στην Ελβετία το 1799. Στα χρόνια του Αλεξάνδρου Α' (1801-1825) ο Μιλοράντοβιτς υπηρέτησε σε πολέμους κατά της Γαλλίας και της Τουρκίας. Διακρίθηκε στη μάχη του Amstetten και συμμετείχε στη μάχη του Austerlitz το 1805 υπό τον Κουτούζοφ. Στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1806-1812) ο Μιλοράντοβιτς στις 13 Δεκεμβρίου 1806 ήταν διοικητής των Σωμάτων που κατέλαβαν το Βουκουρέστι, ελευθερώνοντάς το από τους Τούρκους. Τον Ιούνιο του 1807 ο Μιλοράντοβιτς, ως διοικητής δύναμης 4.500 στρατιωτών, απέκρουσε στο Ομπιλέστι (Obilesti) οθωμανική επίθεση με στόχο το Βουκουρέστι. Το 1809 προήχθη σε στρατηγό του πεζικού. Τον Απρίλιο 1810 μετατέθηκε στο Κίεβο και ζήτησε από τον Έλληνα ιατρό του Βουκουρεστίου Κωνσταντίνο Καρακάση να τον συνοδεύσει στη νέα του θέση, ως προσωπικός του ιατρός. Το 1812 έλαβε μέρος στην αντιμετώπιση των στρατευμάτων του Ναπολέοντα κατά την εισβολή τους στη Ρωσία, υπό τον στρατηγό Κουτούζοφ, στη μάχη του Μποροντίνο, στη μάχη του Ταρούτινο, ενώ στη μάχη της Βιάζμα (Vyazma), ως επικεφαλής στρατιωτικής μονάδος, επέτυχε νίκη επί των Γάλλων. Τέλος, μετά την εκκένωση της Μόσχας στη Γαλλική υποχώρηση του 1812, ως διοικητής της οπισθοφυλακής των Ρώσων, κατεδίωξε το στρατό του Ναπολέοντα, συμμετέχοντας στις μάχες του Κούλμ, της Λειψίας και του Παρισιού(1814). Στο μεταξύ το 1813 του απονεμήθηκε ο τίτλος του Κόμη. Το 1818 ο Μιλοράντοβιτς διορίσθηκε στρατιωτικός Κυβερνήτης της Αγίας Πετρούπολης, όπου τιμημένος με πολλά παράσημα, έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Αλεξάντερ Χέρτσεν έγραψε για τον Μιλοράντοβιτς ότι ήταν «ένας από αυτούς τους στρατιωτικούς που κατέλαβαν ύψιστες πολιτικές θέσεις, χωρίς να έχουν ιδέα από δημόσιες υποθέσεις». Τέλος ο Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ τον χαρακτήρισε ως «γενναίο στρατιώτη, αλλά αλλόκοτο διαχειριστή». Όταν η είδηση του θανάτου του Αλεξάνδρου Α΄ έφτασε στην Αγία Πετρούπολη, ο Μιλοράντοβιτς απέτρεψε την άνοδο στο θρόνο του μέλλοντος αυτοκράτορα Νικολάου Α΄, για δύο περίπου εβδομάδες, μέχρις ότου οι Ρομανόφ να λύσουν το θέμα της διαδοχής. Την ημέρα της ενθρόνισης του αυτοκράτορα (14 Δεκεμ.1825) ξέσπασε η εξέγερση των Δεκεμβριστών, που προκλήθηκε κυρίως από νεαρούς αξιωματικούς, οι οποίοι υποστήριζαν τον μεγαλύτερο αδελφό του Νικολάου, τον Κωνσταντίνο, για τον οποίο πίστευαν ότι θα ήταν περισσότερο δημοκρατικός. Παρόλο ότι ο Μιχαήλ Αντρέεβιτς Μιλοράντοβιτς είχε σαφείς ενδείξεις για την κίνηση των Δεκεμβριστών, δεν είχε επέμβει εγκαίρως, παρά μόνον όταν αυτοί κατέλαβαν την πλατεία της Γερουσίας (Senátskaia Plόschad). Τότε προχώρησε μεταξύ των επαναστατών με σκοπό να τους μιλήσει, δέχθηκε όμως θανατηφόρο πυροβολισμό από κάποιον Καχόβσκι (Pyotr Kakhovsky), έναν από τους πρωταγωνιστές της εξέγερσης.