Medieval Hebrew
http://dbpedia.org/resource/Medieval_Hebrew an entity of type: Thing
Medieval Hebrew was a literary and liturgical language that existed between the 4th and 19th century. It was not commonly used as a spoken language, but mainly in written form by rabbis, scholars and poets. Medieval Hebrew had many features that distinguished it from older forms of Hebrew. These affected grammar, syntax, sentence structure, and also included a wide variety of new lexical items, which were either based on older forms or borrowed from other languages, especially Aramaic, Greek and Latin.
rdf:langString
L’hébreu médiéval ou intermédiaire est un terme général englobant les divers états de l’hébreu lorsqu’il est devenu une langue littéraire et non plus parlée — il s’étend donc à l’ensemble de la littérature hébraïque depuis la clôture de la Mishna, dans l’Antiquité tardive, jusqu’à la renaissance de l’hébreu, aux XIXe et XXe siècles — il s’emploie dans le Midrash et le piyyout puis dans l’ensemble de la littérature médiévale, qu’elle soit poétique, philosophique, exégétique, mystique, légalistique ou scientifique.
rdf:langString
Bahasa Ibrani Abad Pertengahan ialah bahasa sastra dan liturgis yang ada antara abad ke-4 dan abad ke-19. Bahasa ini tidak umum digunakan sebagai bahasa pertuturan, tetapi kebanyakan digunakan dalam bentuk tertulis oleh para rabi, cendekiawan, dan pensyair. Bahasa Ibrani Abad Pertengahan memiliki ciri khas yang membedakannya dari bentuk-bentuk bahasa Ibrani yang lebih tua. Ini berpengaruh pada tata bahasa, sintaksis, struktur kalimat dan juga mencakup beragam leksikal baru yang didasarkan pada bentuk-bentuk yang lebih tua atau kata serapan yang berasal dari bahasa-bahasa lainnya, terutama bahasa Aram, bahasa Yunani, dan bahasa Latin.
rdf:langString
L'ebraico medievale è la lingua letteraria ebraica utilizzata nella letteratura rabbinica dei Gaonim (dal 650 al 1250), dei Rishonim (dal 1250 al 1550) e dagli Acharonim (dal 1550 ai giorni nostri). L'ebraico medievale possiede molte caratteristiche che lo differenziano dall'ebraico più antico; nella grammatica, nella sintassi e nella struttura della frase. Anche il lessico presenta molti neologismi e prestiti, anche se spesso ricavati da radici pur sempre ebraiche.
rdf:langString
Средневеко́вый иври́т (ивр. עברית של ימי הביניים) — историческая форма иврита, существовавшая в период IV—XIX веков. Использовался в основном в письменнойформе раввинами, учёными и поэтами. Средневековый иврит обладал многими чертами, отличавшими его от старых форм иврита — библейского и мишнаитского. Отличия имелись в грамматике, синтаксисе, структуре предложений, а также также лексике — в состав языка вошёл широкий спектр новых элементов, которые были либо основаны на более старых формах, либо заимствованы из других языков, прежде всего арамейского, греческого и латинского.
rdf:langString
La mezepoka hebrea havas multajn karakterojn kiuj distingas ĝin disde la plej fruaj formoj de la hebrea lingvo. Tiuj trajtoj temas pri gramatiko, sintakso, strukturo de frazoj, kaj ampleksa vario de novaj vortoj, bazitaj ĝenerale sur fruaj formoj, sed ankaŭ prunteprenitaj el aliaj lingvoj kiel la aramea, greka kaj latina. La rabena literaturo posta, estis verkita en mikso inter tiu stilo kaj la rabena hebrea arameigita de la Talmudo. La hebrea estis uzita ankaŭ kiel lingvo por komunikado inter judoj diverslandaj, partikulare cele al internacia komerco.
rdf:langString
El hebreo medieval tiene muchas características que lo distinguen de las más viejas formas del hebreo. Estos afectan a la gramática, la sintaxis, la estructura de la oración, y también incluyen una variedad amplia de nuevos artículos léxicos, que se basan generalmente en viejas formas. En la edad de oro de la cultura judía en España, un trabajo importante fue el realizado por los gramáticos en explicar la gramática y el vocabulario del hebreo bíblico; mucho de esto fue basado en el trabajo de los gramáticos del árabe clásico. Los gramáticos hebreos más importantes fueron Judás ben el ibn Janah de David Hayyuj y Jonás ibn Janah.
rdf:langString
rdf:langString
Mezepoka hebrea
rdf:langString
Idioma hebreo medieval
rdf:langString
Bahasa Ibrani Abad Pertengahan
rdf:langString
Hébreu médiéval
rdf:langString
Lingua ebraica medievale
rdf:langString
Medieval Hebrew
rdf:langString
Средневековый иврит
rdf:langString
Medieval Hebrew
rdf:langString
Medieval Hebrew
xsd:integer
897458
xsd:integer
1108506735
rdf:langString
Academic language used from the death of Hebrew as a spoken language in the 4th century until its revival as a spoken language in the 19th century. Developed into Modern Hebrew by the 19th century
rdf:langString
Excerpt from 13th–14th-century manuscript of the Hebrew translation of The Guide for the Perplexed
xsd:integer
250
rdf:langString
Jewish diaspora
rdf:langString
La mezepoka hebrea havas multajn karakterojn kiuj distingas ĝin disde la plej fruaj formoj de la hebrea lingvo. Tiuj trajtoj temas pri gramatiko, sintakso, strukturo de frazoj, kaj ampleksa vario de novaj vortoj, bazitaj ĝenerale sur fruaj formoj, sed ankaŭ prunteprenitaj el aliaj lingvoj kiel la aramea, greka kaj latina. En la orepoko de la juda kulturo en Hispanio, grava laboro estis farita de la gramatikistoj por klarigi kaj la gramatikon kaj la vortotrezoron de la biblia hebrea; multo el tio estis bazita fakte sur la laboro de la gramatikistoj de la klasika araba. La hebreaj gramatikistoj plej gravaj tiukadre estis Jehuda ben David Jaĝuj kaj Jonah ibn Ĝanah. Pri poezio, tiu estis verkita de poetoj kiel Dunaŝ ben Labrat, Salomon Ibn Gabirol, Jehudah Halevi kaj ambaŭ Ibn Ezra (nome Moses ibn Ezra kaj Abraham ben Meir ibn Ezra), en “purigita hebrea” bazita sur la verkaro de la antaŭe menciitaj gramatikistoj, kaj en metriko kvanta araba (vidu ekzemple la pijĝut). Tiu literatura hebrea estis uzata poste fare de la italaj judaj poetoj. La neceso esprimi sciencajn kaj filozofiajn konceptojn de la araba kaj greka, devigis la mezepokan hebrean turni sin al lingvaj pruntoj, kaj al stampado de terminoj ekvivalentoj de la jam ekzistintaj hebreaj radikoj, kio rezultis en stilo diferenca de la filozofa hebrea. Multaj havas rektajn paralelaĵojn en mezepoka araba. La familio de Ibn Tibbon, kaj speciale Samuel ben a Judah, estis responsaj por la kreado de multaj el tiuj formoj de la hebrea, kiujn ili uzis por siaj tradukoj de sciencaj materialoj de la araba. Tiam, la filozofiaj judaj verkoj originalaj estis verkitaj ĝenerale en araba aŭ per araba skribmaniero, sed pro la tempopaso, tiu formo de hebrea estis uzita ankaŭ por multaj originalaj verkoj. Alia grava influo estis tiu de Maimonido, kiu disvolvigis simplan stilon bazite sur la miŝna hebrea por jura uzado, nome en la Miŝne Tora. La rabena literaturo posta, estis verkita en mikso inter tiu stilo kaj la rabena hebrea arameigita de la Talmudo. La hebrea estis uzita ankaŭ kiel lingvo por komunikado inter judoj diverslandaj, partikulare cele al internacia komerco.
rdf:langString
El hebreo medieval tiene muchas características que lo distinguen de las más viejas formas del hebreo. Estos afectan a la gramática, la sintaxis, la estructura de la oración, y también incluyen una variedad amplia de nuevos artículos léxicos, que se basan generalmente en viejas formas. En la edad de oro de la cultura judía en España, un trabajo importante fue el realizado por los gramáticos en explicar la gramática y el vocabulario del hebreo bíblico; mucho de esto fue basado en el trabajo de los gramáticos del árabe clásico. Los gramáticos hebreos más importantes fueron Judás ben el ibn Janah de David Hayyuj y Jonás ibn Janah. En cuanto a la poesía, esta fue escrita por poetas como Dunash ben Labrat, Salomón Ibn Gabirol, Judás ha-Levi y los dos Ibn Ezras (Moses ibn Ezra y Abraham ben Meir ibn Ezra), en un hebreo “purificado” basado en el trabajo de estos gramáticos, y en metros cuantitativos árabes (véase el piyyut). Este hebreo literario fue utilizado más adelante por los poetas judíos italianos. La necesidad de expresar conceptos científicos y filosóficos del árabe, griego y medieval clásico, motivó al hebreo medieval a recurrir a préstamos lingüísticos, y acuñar términos equivalentes de las raíces hebreas existentes, dando lugar a un estilo distinto del hebreo filosófico. Muchos tienen paralelos directos en árabe medieval. La familia de , y especialmente Samuel ben a Judah, fueron responsables de la creación de muchas de estas formas del hebreo, que emplearon en sus traducciones de materiales científicos del árabe. En aquel momento, los trabajos filosóficos judíos originales eran escritos generalmente en árabe, pero con el paso del tiempo, esta forma de hebreo fue utilizada para muchas composiciones originales. Otra influencia importante era Maimonides, que desarrolló un estilo simple basado en el hebreo mishnaico para el uso en su código de la ley, el Mishneh Torá. La literatura rabínica subsecuente, se escribió en una mezcla entre este estilo y el hebreo rabínico arameizado del Talmud. El hebreo también fue utilizado como lengua de la comunicación entre judíos de diversos países, particularmente con el fin de un comercio internacional.
rdf:langString
Medieval Hebrew was a literary and liturgical language that existed between the 4th and 19th century. It was not commonly used as a spoken language, but mainly in written form by rabbis, scholars and poets. Medieval Hebrew had many features that distinguished it from older forms of Hebrew. These affected grammar, syntax, sentence structure, and also included a wide variety of new lexical items, which were either based on older forms or borrowed from other languages, especially Aramaic, Greek and Latin.
rdf:langString
L’hébreu médiéval ou intermédiaire est un terme général englobant les divers états de l’hébreu lorsqu’il est devenu une langue littéraire et non plus parlée — il s’étend donc à l’ensemble de la littérature hébraïque depuis la clôture de la Mishna, dans l’Antiquité tardive, jusqu’à la renaissance de l’hébreu, aux XIXe et XXe siècles — il s’emploie dans le Midrash et le piyyout puis dans l’ensemble de la littérature médiévale, qu’elle soit poétique, philosophique, exégétique, mystique, légalistique ou scientifique.
rdf:langString
Bahasa Ibrani Abad Pertengahan ialah bahasa sastra dan liturgis yang ada antara abad ke-4 dan abad ke-19. Bahasa ini tidak umum digunakan sebagai bahasa pertuturan, tetapi kebanyakan digunakan dalam bentuk tertulis oleh para rabi, cendekiawan, dan pensyair. Bahasa Ibrani Abad Pertengahan memiliki ciri khas yang membedakannya dari bentuk-bentuk bahasa Ibrani yang lebih tua. Ini berpengaruh pada tata bahasa, sintaksis, struktur kalimat dan juga mencakup beragam leksikal baru yang didasarkan pada bentuk-bentuk yang lebih tua atau kata serapan yang berasal dari bahasa-bahasa lainnya, terutama bahasa Aram, bahasa Yunani, dan bahasa Latin.
rdf:langString
L'ebraico medievale è la lingua letteraria ebraica utilizzata nella letteratura rabbinica dei Gaonim (dal 650 al 1250), dei Rishonim (dal 1250 al 1550) e dagli Acharonim (dal 1550 ai giorni nostri). L'ebraico medievale possiede molte caratteristiche che lo differenziano dall'ebraico più antico; nella grammatica, nella sintassi e nella struttura della frase. Anche il lessico presenta molti neologismi e prestiti, anche se spesso ricavati da radici pur sempre ebraiche.
rdf:langString
Средневеко́вый иври́т (ивр. עברית של ימי הביניים) — историческая форма иврита, существовавшая в период IV—XIX веков. Использовался в основном в письменнойформе раввинами, учёными и поэтами. Средневековый иврит обладал многими чертами, отличавшими его от старых форм иврита — библейского и мишнаитского. Отличия имелись в грамматике, синтаксисе, структуре предложений, а также также лексике — в состав языка вошёл широкий спектр новых элементов, которые были либо основаны на более старых формах, либо заимствованы из других языков, прежде всего арамейского, греческого и латинского.
rdf:langString
Afro-Asiatic
rdf:langString
none
rdf:langString
historical
xsd:nonNegativeInteger
7024
