Mandate of Heaven
http://dbpedia.org/resource/Mandate_of_Heaven an entity of type: WikicatChineseHistoryTexts
Das Mandat des Himmels (chinesisch 天命, Pinyin Tiānmìng) war ein traditionelles Konzept der chinesischen Philosophie zur Herrschafts-Legitimation der Zhou-Dynastie und der späteren Kaiser von China. Der Himmel würde die Autorität eines gerechten Herrschers schützen, während er mit einem törichten Herrscher unzufrieden wäre und das Mandat an jemand anderen weitergeben würde. Das Mandat hat keine zeitliche Begrenzung, wenn es gut erfüllt wird.
rdf:langString
El «Mandato del Cielo», mandato celeste o mandato celestial o la ley del cielo (天命 en chino Pinyin: tiānmìng) es un concepto de la filosofía china tradicional referente a la legitimidad de los gobernantes. Según este concepto, el «cielo», considerado en la religiosidad china como suma de divinidades de la naturaleza y de los antepasados favorecería las empresas y el poderío del gobernante justo, pero dejaría sin protección al gobernante déspota, permitiendo que otras fuerzas destruyan su régimen. En este último caso, se entendía que el mandato del cielo quitaba el mando a un mal gobernante y transfería entonces el poder político a otro individuo que poseyera dotes de mejor gobernante.
rdf:langString
天命（てんめい）とは、天から与えられた命令のことである。 天から人間に与えられた、一生をかけてやり遂げなければならない命令のこと。また、人がこの世に生を授けられる因となった、天からの命令のことである。命数。
rdf:langString
Himlens mandat (天命, tiānmìng) var en kinesisk doktrin som innebar att kejsaren regerar på ett mandat från himlen, vilket får till följd att kejsaren kan avsättas ifall han agerar i strid mot himlens vilja. Doktrinen blev en metod för kejsarens undersåtar att avsätta honom, och på så sätt försvagade den kejsarens roll. I och med taikareformerna infördes denna doktrin även i Japan år 645.
rdf:langString
天命是儒家與陰陽家哲学概念的一种，主張朝代興衰、君主更替，不完全是人類所能控制的。如果為政者不守德而失道，就會失去上天的支持，上天支持的對象自然能夠稱帝稱王，上天不支持的對象則會衰弱滅亡。在中國歷史上常用來解釋新政權取代舊政權的合法性。 《中庸》書中「天命」的概念，是指由上天賦予人性的与生俱来的道德感，這種道德感促使人如遵循命令般去遵循善，因此大學的止於至善也是一種生而為人的使命。《中庸》與《大學》強調，理想的統治者應憑藉此種神聖道德使命感來獲得上天的支持，使其統治具有天命的合法性，而失去這種神聖道德使命感的統治者也將失去天命的統治合法性。
rdf:langString
El Mandat del cel —en xinès tradicional i simplificat: 天命; en pinyin: Tiān Mìng— era un principi utilitzat per a justificar el poder de l'emperador de la Xina i per explicar la conveniència del càrrec. Segons aquesta creença, el cel conferia el seu mandat a un governant just, anomenat el Fill del Cel. El mandat del cel depèn de la virtut de l'emperador; si aquest no compleix les seves obligacions com a emperador, llavors perd el mandat i, per tant, el dret a ser emperador. El mandat del cel es transferiria llavors a qui fos millor per a aquest càrrec i aquest tenia la potestat de conferir títols a altres. El fet que un governant fos derrocat era interpretat com una indicació que el governant hi havia perdut el mandat del cel. A més a més, també era una creença comuna que els desastres natu
rdf:langString
Mandát Nebes (čínsky v českém přepisu tchien-ming, pchin-jinem tiānmìng, znaky 天命) je ve starém čínském politickém chápání božské oprávnění panovníka vládnout zemi. Počátky ideologického konceptu mandátu Nebes jsou spojeny s nástupem dynastie Čou, která v 11. století př. n. l. svrhla dosud panující dynastii Šang. Prvním, kdo se na mandát Nebes odvolával byl bratr krále , vítěze nad Šangy, , který po předčasné smrti svého staršího bratra spravoval říši jako regent za králova malého syna (pozdějšího krále ). Postupem času byl koncept mandátu Nebes spojen s představou dynastického cyklu v němž:
rdf:langString
Η εντολή του Ουρανού (κινεζικά: 天命; πινγίν: tiānmìng, "ουράνιο διάταγμα") είναι αρχαία κινεζική πεποίθηση σύμφωνα με την οποία ο Τιάν (天, προσωποποίηση του Ουρανού) απένειμε το δικαίωμα διακυβέρνησης στους Κινέζους αυτοκράτορες εφόσον έκρινε πως ήταν κατάλληλοι για να κυβερνήσουν. Τότε ο αυτοκράτορας, εκτός από τον μοναρχικό τίτλο που είχε, αποκτούσε και τον τίτλο Υιός του Ουρανού. Το δόγμα αυτό θεμελιώθηκε κατά την περίοδο της δυναστείας Τσόου (1046-256 π.Χ.).
rdf:langString
La Mandato de la Ĉielo (en ĉina 天命 pinjine tiānmìng; laŭvorte: "ĉielo nomita") estas antikva ĉina kredo kaj filozofia ideo laŭ kiu dio aŭ la ĉielo (天; Tian) donis al imperiestroj la rajton regi surbaze de ilia kapablo regi bone kaj juste. Laŭ tiu kredo, la ĉielo donas sian mandaton al justema reganto, nome la Filo de la Ĉielo, kaj reprenas ĝin de despota reganto, kaŭzante la demisiigon de tiu reganto. La Mandato de Ĉielo tiam estus transdonita al tiuj kiuj regus plej bone. La fakto ke reganto estis faligita estis prenita kiel indiko ke la reganto perdis la Mandaton de Ĉielo.
rdf:langString
Zeruaren aginpidea (txineraz, 天命 , pinyin: Tiānmìng) edo Zeruko mandatua Txinako historiako kontzeptu politikoa da. Zhou dinastiarekin hasita hurrengo dinastia inperialetako agintarien erregealdia legitimatzeko eta laguntzeko erabiltzen zen subiranotasunare, kontzeptu tradizionala izan zen. Kontzeptu horren arabera, zeruak bedeinkatzen du agintari justu eta bertutetsuaren agintea, errege izateko aginpidea emanez. Hala ere, agintari ustela eta bidegabe bati agintea kendu zekiokeen, meritu gehiagoko agintari bati emanez. Uholdeak eta goseteak bezalako kataklismoak, halaber, Zeruaren aginpidea galdu izanaren seinale gisa interpreta zitezkeen. Aginpideak ez zuen denbora-mugarik, baina agintariari zentzuz eta bertutetsu jokatzea eskatzen zuen.
rdf:langString
The Mandate of Heaven (Chinese: 天命; pinyin: Tiānmìng; Wade–Giles: T'ien-ming; lit. 'Heaven's will') is a Chinese political philosophy that was used in ancient and imperial China to legitimize the rule of the King or Emperor of China. According to this doctrine, heaven (天, Tian) – which embodies the natural order and will of the universe – bestows the mandate on a just ruler of China, the "Son of Heaven". If a ruler was overthrown, this was interpreted as an indication that the ruler was unworthy and had lost the mandate. It was also a common belief that natural disasters such as famine and flood were divine retributions bearing signs of Heaven's displeasure with the ruler, so there would often be revolts following major disasters as the people saw these calamities as signs that the Mandate
rdf:langString
Tianming (天命, Mandat Langit) adalah sebuah doktrin dalam filsafat Tionghoa yang menyatakan bahwa kaisar Tiongkok adalah orang-orang yang terpilih oleh "Tian" (天, langit) untuk memerintah. Penerima Tianming disebut sebagai tianzi (天子), yang kemudian akan menjadi kaisar dinasti.
rdf:langString
Le mandat du Ciel, ou mandat céleste (天命 : Tiānmìng) est un concept chinois apparu sous la dynastie Zhou qui a permis d'affirmer la légitimité du pouvoir des Empereurs de Chine. Il est fondé sur l'approbation que le Ciel accorde aux dirigeants sages et vertueux, approbation qu'il cesse d'accorder si ceux-ci ont une conduite mauvaise ou sont corrompus. Ce concept, proche de la notion de monarchie de droit divin, en diffère cependant par le fait qu'à la différence du droit divin, le Mandat Céleste peut être retiré aux souverains qui agissent mal.
rdf:langString
( 다른 뜻에 대해서는 천명 (동음이의) 문서를 참고하십시오.) 천명(天命, 영어: Mandate of Heaven)은 하늘에서 부여받은 명령 또는 운명을 뜻하는 단어이다. 중국에서는 천명이라는 단어는 은나라 또는 주나라에 대한 문헌에서 등장한다. 은나라(殷)나 주나라(周)는 모두 신의 뜻에 의하여 미래를 예측하는 신권정치가 행해졌다고 주장하고 있으나 확실치 않다. 다만, 은나라에서는 모든 현상은 불변하는 신(神)의 의지로 결정되고, 군주는 주술적(呪術的) 점으로써 그것을 예견하는 것으로 그쳤다. 주나라에서는, 인간은 태어나면서부터 하늘에서 부여된 운명을 따르지만 결정적인 것은 아니며, 덕행을 쌓고 노력하는 것으로써 천명을 호전시킬 수 있고, 태만하면 천명을 다할 수 없다고 했다. 군주가 되는 자는 덕행을 쌓아야 하고, 만약 폭군이 나타났을 때는 이를 넘어뜨릴 수가 있어야 했다.
rdf:langString
Il mandato del cielo (天命S, TiānmìngP) fu un concetto tradizionale di sovranità utilizzato per legittimare e sostenere il regno dei sovrani della dinastia Zhou e successivamente delle dinastie imperiali della Cina. Secondo questo concetto, il cielo benediceva l'autorità del sovrano giusto e virtuoso conferendogli il mandato a regnare, ma poteva ritirare il mandato ad un sovrano corrotto e ingiusto, conferendolo ad un sovrano più meritevole. Cataclismi come alluvioni e carestie potevano essere quindi interpretati come segni del ritiro del mandato da parte del Cielo.
rdf:langString
Het Hemels Mandaat was de legitimatie van de heerschappij van de Chinese keizers als de Zoon des Hemels (天子 tianzi), door de hemel verkozen en gezegend, zolang hij deugdig heerste. Als dit niet zo was dan gaf de hemel het mandaat aan iemand anders en werd deze keizer. Dit patroon van het verkrijgen en weer verliezen van het Hemels Mandaat werd voor het eerst gebruikt door de Zhou, om zo hun machtsovername van de Shang te rechtvaardigen. Het Hemels Mandaat werd vaak gebruikt door usurpators om hun coup te rechtvaardigen.
rdf:langString
O Mandato do Céu (天命, em Pinyin: Tiānmìng) é um conceito filosófico chinês tradicional a respeito da legalidade dos líderes (inicialmente reis, posteriormente imperadores). Segundo este conceito, o céu abençoaria a autoridade de um líder justo, mas ficaria desgostoso com um líder despótico e retiraria seu mandato. O mandato do céu, então, se transferiria para aqueles que governassem melhor.
rdf:langString
Mandat Niebios (chiń. 天命; pinyin Tiānmìng) – tradycyjna teoria filozoficzna w Chinach, według której władca musi mieć poparcie Niebios (天), by rządzić. Mandat zyskują władcy sprawiedliwi, postępujący moralnie i obyczajnie, którzy dbają o swój lud. Jeżeli na tronie zasiada despota, Niebiosa mogą wycofać swój mandat, co sygnalizują poprzez np. zaćmienia, pojawienie się komety, klęski głodu, powodzie, trzęsienia ziemi, wojny itd. W takiej sytuacji sprawiedliwie jest wszcząć bunt przeciw władcy.
rdf:langString
Небесный мандат (кит. упр. 天命, пиньинь tiānmìng, палл. тяньмин) — одно из центральных понятий традиционной китайской политической культуры, используемое как источник легитимации правящей династии. Широко известен начиная с эпохи Чжоу, XI в. до н. э. Примерно через сто лет (правление Му-вана, 976—922 до н. э.) в Чжоу получает широкое распространение термин «Сын Неба» (天子), используемый по отношению к держателю мандата. Конфуцианская концепция противостояла буддистской — теории тела династии. Предполагается, что возникновение историософского обоснования сменяемости правителей на основе теории небесного мандата возможно существовала ещё до Конфуция и классической китайской книги «Шу-цзин», редакция которой традиционно ему приписывается. В ней этой теории уделено значительное место и она насыщ
rdf:langString
Небесний мандат (кит. трад.: 天命; піньїнь: Tiānmìng; Вейд-Джайлз: T'ien-ming; палл. Тяньмін; букв. Воля небес) — одне з центральних понять традиційної китайської політичної культури, що використовується як джерело легітимації правлячої династії. Широко відоме починаючи з епохи Чжоу, XI ст. до н. е. Приблизно через сто років (правління Му-вана, 976 - 922 до н. е.) в Чжоу набуває широкого поширення термін «Син Неба »(天子), який використовується щодо держателя мандата. Втрата Небесного мандата представлялася подією космічного значення: її зображували супроводжуваною катаклізмами і чудесами.
rdf:langString
rdf:langString
انتداب السماء
rdf:langString
Mandat del cel
rdf:langString
Mandát Nebes
rdf:langString
Mandate of Heaven
rdf:langString
Mandat des Himmels
rdf:langString
Εντολή του Ουρανού
rdf:langString
Mandato de la Ĉielo
rdf:langString
Mandato del Cielo
rdf:langString
Zeruaren aginpidea
rdf:langString
Tianming
rdf:langString
Mandato del cielo
rdf:langString
Mandat du Ciel
rdf:langString
천명
rdf:langString
天命
rdf:langString
Hemels Mandaat
rdf:langString
Mandato do Céu
rdf:langString
Mandat Niebios
rdf:langString
Небесный мандат
rdf:langString
Himlens mandat
rdf:langString
Небесний мандат
rdf:langString
天命
xsd:integer
215214
xsd:integer
1123127454
rdf:langString
Thian-bīng
rdf:langString
ㄊㄧㄢ ㄇㄧㄥˋ
rdf:langString
Tianminq
rdf:langString
Tin1-ming6
rdf:langString
"Heaven will"
rdf:langString
Heaven's will
rdf:langString
tʰen mjæ̀ng
rdf:langString
Tiānmìng
rdf:langString
Thian-bēng
rdf:langString
Mencius
rdf:langString
天命
rdf:langString
The people are of supreme importance; the altars of the gods of earth and grain come next; last comes the ruler. That is why he who gains the confidence of the multitudinous people will be Emperor... When a feudal lord endangers the altars of the gods of earth and grain, he should be replaced. When the sacrificial animals are sleek, the offerings are clean and the sacrifices are observed at due times, and yet floods and droughts come [by the agency of heaven], then the altars should be replaced.
rdf:langString
Mandate of Heaven
rdf:langString
T'ien-ming
rdf:langString
Tʻien¹-ming⁴
rdf:langString
Tīnmihng
rdf:langString
El Mandat del cel —en xinès tradicional i simplificat: 天命; en pinyin: Tiān Mìng— era un principi utilitzat per a justificar el poder de l'emperador de la Xina i per explicar la conveniència del càrrec. Segons aquesta creença, el cel conferia el seu mandat a un governant just, anomenat el Fill del Cel. El mandat del cel depèn de la virtut de l'emperador; si aquest no compleix les seves obligacions com a emperador, llavors perd el mandat i, per tant, el dret a ser emperador. El mandat del cel es transferiria llavors a qui fos millor per a aquest càrrec i aquest tenia la potestat de conferir títols a altres. El fet que un governant fos derrocat era interpretat com una indicació que el governant hi havia perdut el mandat del cel. A més a més, també era una creença comuna que els desastres naturals, com la fam i les inundacions, eren altres signes del desacord del cel amb el governant actual, per tant, sovint anirien seguits de revoltes de la ciutadania que interpretava els esdeveniments mediambientals com a signes de disconformitat del cel. El mandat del cel no requereix que un governant legítim sigui de família noble, i les dinasties sovint tenien els seus orígens en persones comunes (com la dinastia Han i la Ming). El mandat del cel no tenia cap limitació temporal, tan sols depenia de l'actuació justa i capaç del governant i dels seus hereus. Al llarg de la història de la Xina, els períodes de pobresa i els desastres naturals sovint coincideixen amb canvis dinàstics en considerar que el governant no era ja mereixedor i calia ser substituït. El concepte del mandat del cel va ser utilitzat per primera vegada per a donar suport al regnat dels reis de la dinastia Zhou (1046-256 aC) i el corresponent enderrocament de la dinastia anterior, la Shang (1600-1046 aC). Al llarg de la història de la Xina es va aplicar al mandat dels emperadors, incloses les monarquies d'altres ètnies diferents dels Han, com en el cas de la dinastia Qing. Aquest concepte es va aplicar també a països propers de la Xina, com Corea i Vietnam. Una situació similar es va produir des de l'establiment del regnat dels Ahom al regne d'Assam al sud-est d'Àsia. El mandat del cel va ser una idea acceptada i popular entre les persones de la Xina, ja que permetia foragitar governants incompetents o despòtics i proporcionava un incentiu als governants per actuar de forma justa i correcta. El concepte va ser sovint defensat per filòsofs i intel·lectuals de l'antiga Xina com a forma d'aturar l'abús de poder per part del governant, en un sistema que quasi no oferia controls alternatius sobre aquest poder.
rdf:langString
Mandát Nebes (čínsky v českém přepisu tchien-ming, pchin-jinem tiānmìng, znaky 天命) je ve starém čínském politickém chápání božské oprávnění panovníka vládnout zemi. Počátky ideologického konceptu mandátu Nebes jsou spojeny s nástupem dynastie Čou, která v 11. století př. n. l. svrhla dosud panující dynastii Šang. Prvním, kdo se na mandát Nebes odvolával byl bratr krále , vítěze nad Šangy, , který po předčasné smrti svého staršího bratra spravoval říši jako regent za králova malého syna (pozdějšího krále ). Panovníci předchozí dynastie Šang odvozovali svou moc od svých zemřelých zbožštělých předků, které uctívali a s nimiž pomocí různých šamanských praktik (alkoholové opojení, s pomocí hovězích lopatek a želvích krunýřů) často (téměř denně) „komunikovali“. Čouové se naproti tomu odvolávali na neosobní nejvyšší božstvo, označované jako „Nebesa“ (天, Tchien). Nebesa podle nich propůjčí moc tomu, kdo je schopen vládnout spravedlivě, v souladu s mravním a přírodním řádem. Nehodnému vladaři pak obdobně mohou (a musí) oprávnění k vládě odejmout a předat je jinému. Vévoda z Čou zdůvodňoval poraženým Šangům nástup svého rodu poukazem na to, že kdyby nebyl poslední šangský král tak zkažený, nepozbyl by nebeského mandátu. Čouská ideologie, ospravedlňující svržení Šangů, se pro následující tři tisíciletí stala důležitým inventářem čínské politiky. Jelikož způsobilost k převzetí nebeského mandátu nebyla nijak vázána na urozené předky, ale výhradně na schopnosti řádně vládnout, mohl se císařem stát i člověk prostého původu, jako v případě zakladatelů dynastií Chan a Ming (první mingský císař Chung-wu býval v mládí dokonce žebrákem). Postupem času byl koncept mandátu Nebes spojen s představou dynastického cyklu v němž: 1.
* Nový vládce sjednotí Čínu a založí novou dynastii. 2.
* Země zprvu prosperuje a zažívá nový zlatý věk. 3.
* Postupně se však vládnoucí rodina stává nemorální, na dvoře bují korupce a říše upadá. 4.
* Dynastie ztrácí mandát Nebes, opravňující ji k vládě a je svržena povstáním. Nebeský mandát přechází na další, silnější, dynastii. To že mandát Nebes není pro nikoho trvalým vlastnictvím a panovník jej musí zůstat hoden (jak zdůrazňoval Mencius) silně kontrastuje se středověkým pojetím božského původu dědičné královské moci v Evropě. Evropské chápání královské moci považovalo každý pokus o svržení nehodného panovníka či omezení jeho vlivu za protivení se boží vůli. Pojetí vladařské moci založené na mandátu Nebes na jedné straně zdůrazňovalo absolutní svrchovanost císaře vládnoucího všemu , na druhé straně jej svazovalo velkou odpovědností. Tak, jak byl císař nad svou říší neomezeným pánem, za její osudy svou osobou plně odpovídal. Císař musel řádně uctívat své předky coby vzor synovské oddanosti, jménem všeho lidu musel vykonávat obětní rituály uctívající Nebesa a Zemi. Musel si počínat spravedlivě a pečovat o blaho svých poddaných a zároveň dbát, aby v celé zemi panoval řád. Taková byla ideální představa. V praxi byl samozřejmě každý pokus o vzpouru okamžitě a tvrdě potlačen. To ale platilo jen dokud byla dynastie silná. V dobách úpadku mohla nepříznivá znamení snadno zapůsobit jako rozhodující podnět ke svržení dynastie. Znamením nepřízně Nebes mohly být nejen nepokoje, ale také přírodní pohromy (zemětřesení, povodně, sucha, hladomory) ba i neobvyklé úkazy (komety, konjunkce planet, pády meteoritů) na něž byly v krizových obdobích široké vrstvy obyvatelstva velmi citlivé. Tato víra je mezi Číňany hluboce zakořeněna dodnes. Kupříkladu katastrofální zemětřesení v Tchang-šanu roku 1976 mnozí lidé dávali do souvislosti s úmrtími několika předních čínských představitelů (Čou En-laj, Ču Te, Mao Ce-tung), k nimž v témže roce došlo. Do čela vlády a Komunistické strany Číny tehdy nastoupil Chua Kuo-feng, což znamenalo konec neblaze proslulého období Kulturní revoluce.
rdf:langString
Η εντολή του Ουρανού (κινεζικά: 天命; πινγίν: tiānmìng, "ουράνιο διάταγμα") είναι αρχαία κινεζική πεποίθηση σύμφωνα με την οποία ο Τιάν (天, προσωποποίηση του Ουρανού) απένειμε το δικαίωμα διακυβέρνησης στους Κινέζους αυτοκράτορες εφόσον έκρινε πως ήταν κατάλληλοι για να κυβερνήσουν. Τότε ο αυτοκράτορας, εκτός από τον μοναρχικό τίτλο που είχε, αποκτούσε και τον τίτλο Υιός του Ουρανού. Το δόγμα αυτό θεμελιώθηκε κατά την περίοδο της δυναστείας Τσόου (1046-256 π.Χ.). Η συνέχιση της κατοχής της Εντολής του Ουρανού από τον Υιό του Ουρανού (βλ. Αυτοκράτορας) ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τις πράξεις του. Αν ο αυτοκράτορας έκανε έκλυτη ζωή ή εξουσίαζε τυραννικά, τότε σύμφωνα με τις αξίες του Κομφουκιανισμού, της θρησκείας πάνω στην οποία στηριζόταν η Εντολή του Ουρανού, προβλεπόταν πως ο αυτοκράτορας θα έπρεπε να σταματήσει να κυβερνά. Μάλιστα, έδινε το δικαίωμα στους υπηκόους του να εξεγερθούν αν χρειαστεί. Στο τέλος της θητείας του ο Αυτοκράτορας παρέδιδε τον τίτλο της Εντολής του Ουρανού στο διάδοχο του. Στην Ευρώπη υπήρχε επίσης μια παρόμοια επικύρωση ως προς το δικαίωμα των βασιλέων να κυβερνούν στα κράτη με απόλυτη μοναρχία, η οποία οριζόταν ως θεϊκή εντολή (ελέω Θεού βασιλεία).
rdf:langString
Das Mandat des Himmels (chinesisch 天命, Pinyin Tiānmìng) war ein traditionelles Konzept der chinesischen Philosophie zur Herrschafts-Legitimation der Zhou-Dynastie und der späteren Kaiser von China. Der Himmel würde die Autorität eines gerechten Herrschers schützen, während er mit einem törichten Herrscher unzufrieden wäre und das Mandat an jemand anderen weitergeben würde. Das Mandat hat keine zeitliche Begrenzung, wenn es gut erfüllt wird.
rdf:langString
La Mandato de la Ĉielo (en ĉina 天命 pinjine tiānmìng; laŭvorte: "ĉielo nomita") estas antikva ĉina kredo kaj filozofia ideo laŭ kiu dio aŭ la ĉielo (天; Tian) donis al imperiestroj la rajton regi surbaze de ilia kapablo regi bone kaj juste. Laŭ tiu kredo, la ĉielo donas sian mandaton al justema reganto, nome la Filo de la Ĉielo, kaj reprenas ĝin de despota reganto, kaŭzante la demisiigon de tiu reganto. La Mandato de Ĉielo tiam estus transdonita al tiuj kiuj regus plej bone. La fakto ke reganto estis faligita estis prenita kiel indiko ke la reganto perdis la Mandaton de Ĉielo. La Mandato de la Ĉielo ne postulas ke legitima reganto estu de nobla naskiĝo, kaj dinastioj ofte estis fonditaj fare de homoj de malalta naskiĝo (kiel ekzemple la Dinastio Han kaj la Dinastio Ming). La Mandato de la Ĉielo havis nenioman tempan limigon, dependante anstataŭe de la justa kaj kapabla agokvalito de la reganto kaj liaj heredantoj. Dum la historio de Ĉinio, tempoj de malriĉeco kaj naturkatastrofoj ofte estis prenitaj kiel signoj ke la ĉielo konsideris la tiaman reganton maljusta kaj tiel en neceso de anstataŭigo. La koncepto de Mandato de la Ĉielo unue estis utiligita por apogi la regulojn de la reĝoj de la Dinastio Zhou, kaj ilian demisiigon de la pli frua Dinastio Shang. Ĝi estis uzita dum la historio de Ĉinio por apogi la regulon de la Imperiestroj de Ĉinio, inkluzive de "eksterlandaj" dinastioj (t.e. ne-Hanoj laŭ etneco) kiel ekzemple la Dinastio Qing. La Mandato de la Ĉielo estis bon-akceptita kaj populara ideo inter la homoj de Ĉinio, ĉar ĝi argumentas por la forigo de nekompetentaj aŭ despotaj regantoj, kaj provizita instigo por regantoj por regi bone kaj juste. La koncepto ofte estis citita fare de filozofoj kaj akademiuloj en antikva Ĉinio kiel maniero limigi la misuzon de potenco de la reganto, en sistemo kiu alie ofertis malgrandajn aliajn ŝancojn al tiu potenco.
rdf:langString
El «Mandato del Cielo», mandato celeste o mandato celestial o la ley del cielo (天命 en chino Pinyin: tiānmìng) es un concepto de la filosofía china tradicional referente a la legitimidad de los gobernantes. Según este concepto, el «cielo», considerado en la religiosidad china como suma de divinidades de la naturaleza y de los antepasados favorecería las empresas y el poderío del gobernante justo, pero dejaría sin protección al gobernante déspota, permitiendo que otras fuerzas destruyan su régimen. En este último caso, se entendía que el mandato del cielo quitaba el mando a un mal gobernante y transfería entonces el poder político a otro individuo que poseyera dotes de mejor gobernante.
rdf:langString
Zeruaren aginpidea (txineraz, 天命 , pinyin: Tiānmìng) edo Zeruko mandatua Txinako historiako kontzeptu politikoa da. Zhou dinastiarekin hasita hurrengo dinastia inperialetako agintarien erregealdia legitimatzeko eta laguntzeko erabiltzen zen subiranotasunare, kontzeptu tradizionala izan zen. Kontzeptu horren arabera, zeruak bedeinkatzen du agintari justu eta bertutetsuaren agintea, errege izateko aginpidea emanez. Hala ere, agintari ustela eta bidegabe bati agintea kendu zekiokeen, meritu gehiagoko agintari bati emanez. Uholdeak eta goseteak bezalako kataklismoak, halaber, Zeruaren aginpidea galdu izanaren seinale gisa interpreta zitezkeen. Aginpideak ez zuen denbora-mugarik, baina agintariari zentzuz eta bertutetsu jokatzea eskatzen zuen. Zeruaren aginpideaz hitz egiten duten lehen dokumentu idatziak dagozkionak dira, erregearen anaia gaztea eta erregearen semearen erregeordea. Zeruko Mandatuaren nozioa Mentziok bere idazkietara eraman zuen- Konfuzioren ondoren bigarren pentsalaritzat hartua delarik Mentzio, pisua izan du ideiak pentsamendu politiko txinatarrean harrezkero.
rdf:langString
The Mandate of Heaven (Chinese: 天命; pinyin: Tiānmìng; Wade–Giles: T'ien-ming; lit. 'Heaven's will') is a Chinese political philosophy that was used in ancient and imperial China to legitimize the rule of the King or Emperor of China. According to this doctrine, heaven (天, Tian) – which embodies the natural order and will of the universe – bestows the mandate on a just ruler of China, the "Son of Heaven". If a ruler was overthrown, this was interpreted as an indication that the ruler was unworthy and had lost the mandate. It was also a common belief that natural disasters such as famine and flood were divine retributions bearing signs of Heaven's displeasure with the ruler, so there would often be revolts following major disasters as the people saw these calamities as signs that the Mandate of Heaven had been withdrawn. The Mandate of Heaven does not require a legitimate ruler to be of noble birth, depending instead on how well that person can rule. Chinese dynasties such as the Han and Ming were founded by men of common origins, but they were seen as having succeeded because they had gained the Mandate of Heaven. The concept is in some ways similar to the European concept of the divine right of kings; however, unlike the European concept, it does not confer an unconditional right to rule. Retaining the mandate is contingent on the just and able performance of the rulers and their heirs. Intrinsic to the concept of the Mandate of Heaven was the right of rebellion against an unjust ruler. The Mandate of Heaven was often invoked by philosophers and scholars in China as a way to curtail the abuse of power by the ruler, in a system that had few other checks. Chinese historians interpreted a successful revolt as evidence that Heaven had withdrawn its mandate from the ruler. Throughout Chinese history, times of poverty and natural disasters were often taken as signs that heaven considered the incumbent ruler unjust and thus in need of replacement. The concept of the Mandate of Heaven was first used to support the rule of the kings of the Zhou dynasty (1046–256 BC), and legitimize their overthrow of the earlier Shang dynasty (1600–1069 BC). It was used throughout the history of China to legitimize the successful overthrow and installation of new emperors, including by non-Han Chinese dynasties such as the Qing (1636–1912).
rdf:langString
Le mandat du Ciel, ou mandat céleste (天命 : Tiānmìng) est un concept chinois apparu sous la dynastie Zhou qui a permis d'affirmer la légitimité du pouvoir des Empereurs de Chine. Il est fondé sur l'approbation que le Ciel accorde aux dirigeants sages et vertueux, approbation qu'il cesse d'accorder si ceux-ci ont une conduite mauvaise ou sont corrompus. Par la suite, le concept permit d'appréhender les manifestations naturelles comme des messages du Ciel. Les catastrophes naturelles étaient ainsi perçues comme des signes témoignant de la réprobation du Ciel, ce qui légitimait le peuple à se rebeller, pour qu'une dynastie plus vertueuse se voie alors confier le Mandat du Ciel. Ce concept, proche de la notion de monarchie de droit divin, en diffère cependant par le fait qu'à la différence du droit divin, le Mandat Céleste peut être retiré aux souverains qui agissent mal.
rdf:langString
Tianming (天命, Mandat Langit) adalah sebuah doktrin dalam filsafat Tionghoa yang menyatakan bahwa kaisar Tiongkok adalah orang-orang yang terpilih oleh "Tian" (天, langit) untuk memerintah. Penerima Tianming disebut sebagai tianzi (天子), yang kemudian akan menjadi kaisar dinasti. Tianming pertama kali digunakan oleh kaisar Dinasti Zhou (1046-256 SM) yang menggulingkan Dinasti Shang (1600-1046 SM) sebagai legitimasi bahwa mereka mendapatkan perintah dan mandat dari Tian untuk menggantikan kepemimpinan yang dinilai sudah tidak layak. Mandat langit ini untuk selanjutnya digunakan terus-menerus oleh berbagai tokoh kaisar sepanjang sejarah Tiongkok sebagai bentuk legitimasi memerintah. Mandat Langit diberikan kepada orang-orang yang pantas untuk memerintah, dan akan dicabut apabila mereka sudah tidak pantas melakukan tugasnya memerintah - di mana selanjutnya Mandat Langit akan diberikan kepada orang lain yang dianggap lebih pantas. Tergulingnya kaisar-kaisar dinasti dianggap sebagai hilangnya Mandat Langit dari mereka, di mana yang berhasil menggantikan merekalah yang mendapatkan Mandat Langit yang baru. Bencana dianggap sebagai hilangnya restu Tian untuk memberikan mandatnya kepada kaisar yang memerintah saat itu, sehingga memunculkan pemberontakan terhadap kaisar dan dinasti.
rdf:langString
Il mandato del cielo (天命S, TiānmìngP) fu un concetto tradizionale di sovranità utilizzato per legittimare e sostenere il regno dei sovrani della dinastia Zhou e successivamente delle dinastie imperiali della Cina. Secondo questo concetto, il cielo benediceva l'autorità del sovrano giusto e virtuoso conferendogli il mandato a regnare, ma poteva ritirare il mandato ad un sovrano corrotto e ingiusto, conferendolo ad un sovrano più meritevole. Cataclismi come alluvioni e carestie potevano essere quindi interpretati come segni del ritiro del mandato da parte del Cielo. Il Mandato non aveva limiti di tempo, ma richiedeva che il sovrano si comportasse in modo saggio e virtuoso. Un imperatore legittimo non doveva necessariamente essere di nascita nobile; in effetti potenti dinastie come gli Han e i Ming furono fondate da uomini di nascita comune. I primi documenti scritti che parlano del mandato del cielo sono quelli relativi al Duca di Zhou, fratello minore del re e reggente per il figlio del re, Zhou Cheng. La nozione di Mandato del cielo fu ripresa da Mencio, considerato il secondo pensatore dopo Confucio. Successivamente, il Mandato del Cielo venne sempre più legato al concetto di ciclo dinastico.
rdf:langString
天命（てんめい）とは、天から与えられた命令のことである。 天から人間に与えられた、一生をかけてやり遂げなければならない命令のこと。また、人がこの世に生を授けられる因となった、天からの命令のことである。命数。
rdf:langString
( 다른 뜻에 대해서는 천명 (동음이의) 문서를 참고하십시오.) 천명(天命, 영어: Mandate of Heaven)은 하늘에서 부여받은 명령 또는 운명을 뜻하는 단어이다. 중국에서는 천명이라는 단어는 은나라 또는 주나라에 대한 문헌에서 등장한다. 은나라(殷)나 주나라(周)는 모두 신의 뜻에 의하여 미래를 예측하는 신권정치가 행해졌다고 주장하고 있으나 확실치 않다. 다만, 은나라에서는 모든 현상은 불변하는 신(神)의 의지로 결정되고, 군주는 주술적(呪術的) 점으로써 그것을 예견하는 것으로 그쳤다. 주나라에서는, 인간은 태어나면서부터 하늘에서 부여된 운명을 따르지만 결정적인 것은 아니며, 덕행을 쌓고 노력하는 것으로써 천명을 호전시킬 수 있고, 태만하면 천명을 다할 수 없다고 했다. 군주가 되는 자는 덕행을 쌓아야 하고, 만약 폭군이 나타났을 때는 이를 넘어뜨릴 수가 있어야 했다. 방벌(放伐)이란 걸(桀) · 주(紂) 등의 폭군을 쳐부수는 것, 선양(禪讓)이란 요(堯)가 유덕한 순(舜)에게, 다시 순은 우(禹)에게 제위를 양보하는 것 등을 말한다. 이와 같이 성(姓)을 갈고 천명(天命)을 다시 하는 것을 (易姓革命)이라 하고, 은나라를 타도하여 주나라 왕조가 성립한 것을 정당화하는 단어로 사용되기도 하였다.
rdf:langString
Het Hemels Mandaat was de legitimatie van de heerschappij van de Chinese keizers als de Zoon des Hemels (天子 tianzi), door de hemel verkozen en gezegend, zolang hij deugdig heerste. Als dit niet zo was dan gaf de hemel het mandaat aan iemand anders en werd deze keizer. Dit patroon van het verkrijgen en weer verliezen van het Hemels Mandaat werd voor het eerst gebruikt door de Zhou, om zo hun machtsovername van de Shang te rechtvaardigen. Ook het recht van opstand en de daaropvolgende machtsovername van alle volgende dynastieën werd op deze manier gerechtvaardigd (正統 zhengtong, gerechtvaardigde opvolging). Volgens de officiële dynastieke standaardgeschiedenissen lijkt de geschiedenis van China dan ook een steeds terugkerend patroon te hebben, de dynastieke cyclus:
* Een nieuwe dynastie komt aan de macht;
* China beleeft een tijd van voorspoed onder deze dynastie. Hervormingen worden uitgevoerd en uitvindingen worden gedaan. De economie en welvaart bloeien;
* De keizers worden decadent of putten de schatkist uit met zinloze oorlogen;
* Misoogsten, hongersnoden, stormen en overstromingen teisteren China;
* Het volk komt in opstand en de dynastie valt;
* Een kortere of langere periode van instabiliteit breekt aan tot een nieuwe dynastie de macht grijpt. In praktijk werd een verbeuring van het Hemels Mandaat uitgelegd door misoogsten, natuurrampen, hongersnood, enz. als een manier van de hemel om te laten zien dat het tijd was voor een andere keizer. Hieruit volgde dan dat het volk in opstand kwam en de dynastie omver werd geworpen. De stichter van de nieuwe dynastie kreeg dan het Hemels Mandaat en gaf dat door aan zijn nakomelingen, totdat die het op hun beurt weer kwijtraakten. Het Hemels Mandaat werd vaak gebruikt door usurpators om hun coup te rechtvaardigen.
rdf:langString
Mandat Niebios (chiń. 天命; pinyin Tiānmìng) – tradycyjna teoria filozoficzna w Chinach, według której władca musi mieć poparcie Niebios (天), by rządzić. Mandat zyskują władcy sprawiedliwi, postępujący moralnie i obyczajnie, którzy dbają o swój lud. Jeżeli na tronie zasiada despota, Niebiosa mogą wycofać swój mandat, co sygnalizują poprzez np. zaćmienia, pojawienie się komety, klęski głodu, powodzie, trzęsienia ziemi, wojny itd. W takiej sytuacji sprawiedliwie jest wszcząć bunt przeciw władcy. Mandat mógł dotyczyć zarówno pojedynczego władcy, jak i całej dynastii. Nie miał ograniczeń czasowych, ani klasowych, gdyż zakładał ciągłość instytucji cesarstwa bez względu na zmianę rodziny panującej. Dwa razy w historii Chin zdarzyło się, że założycielami dynastii były osoby wywodzące się z ludu (Han i Ming). Do tej koncepcji musieli się odwoływać także rządzący Chinami cudzoziemcy, Mongołowie z dynastii Yuan czy Mandżurowie z dynastii Qing. Pojęcie mandatu Niebios zostało po raz pierwszy użyte w XI wieku p.n.e. przez królów dynastii Zhou jako ideologiczne uzasadnienie obalenia dynastii Shang. Na niwie teoretycznej pojęcie to rozwinął Mencjusz. Nazwę 天命 nosiła również pierwsza era panowania dynastii Qing.
rdf:langString
Небесный мандат (кит. упр. 天命, пиньинь tiānmìng, палл. тяньмин) — одно из центральных понятий традиционной китайской политической культуры, используемое как источник легитимации правящей династии. Широко известен начиная с эпохи Чжоу, XI в. до н. э. Примерно через сто лет (правление Му-вана, 976—922 до н. э.) в Чжоу получает широкое распространение термин «Сын Неба» (天子), используемый по отношению к держателю мандата. Конфуцианская концепция противостояла буддистской — теории тела династии. Предполагается, что возникновение историософского обоснования сменяемости правителей на основе теории небесного мандата возможно существовала ещё до Конфуция и классической китайской книги «Шу-цзин», редакция которой традиционно ему приписывается. В ней этой теории уделено значительное место и она насыщена примерами из истории Китая, призванные проиллюстрировать последствия недобродетельного поведения правителей. В частности, это касается поведения последних императоров из династии Ся, что привело к её упадку и воцарению мудрого и добродетельного Чэн Тана из династии Инь. Аналогичным образом трактуется низложение и смерть императора Ди Синь — полулегендарного последнего правитель государства Шан-Инь, из иньской (шанской) династии. Его гибель знаменовала конец эпохи Шан-Инь и начало Чжоу, в результате прихода к власти императора Вэнь-Вана. Правящий дом имел монопольную связь с Небом, обладая «небесным доверием», заслуженным путём накопления добродетели Дэ. Утрата добродетели трактовалась традиционной конфуцианской историографией как основная причина потери власти. Поэтому в классической литературе Китая основатели новой династии непременно предстают носителями добродетели, а падение династии связывается с нравственным разложением правителя, приведшим к потере мандата. Потеря Небесного мандата представлялась событием космического значения: её изображали сопровождаемой катаклизмами и чудесами. Согласно трактату «Мэнцзы», безнравственность правителя могла стать поводом его свержения, то есть благоволение Неба не считалось вечным. Мэн-цзы в общих положениях выдвинул концепцию «изменения Небесного Мандата». Согласно легендарной истории в беседе с одним из китайских царей один из крупнейших философов-конфуцианцев утверждал, что «истинного монарха» нельзя сместить с престола, а тем более лишить жизни: Когда же удивлённый правитель начал приводить ему исторические примеры, Мэн-цзы объяснил, что все названные им личности не были подлинными монархами. Они были узурпаторами, незаконно, то есть без санкции Неба, занимавшими престол — „ничтожными людишками“ (сяо жэнь), притворившимися царями. Поэтому, заключает Мэн-цзы, Небо может лишить недостойного государя своего мандата, права на царствование и заменить его другим, достойнейшим человеком в Поднебесной, к которому устремится народ, что и будет знаком благоволения к нему Неба (по хорошо известному в Европе принципу „vox populi — vox Dei“ — „Глас народа — глас Божий“). Эта передача права на царствование и называется гэ мин — „смена Мандата“. Не всем правителям нравилась эта концепция, а основатель династии Мин император Хунъу даже изъял соответствующие места из трактата. После его смерти целостность текста была восстановлена.
rdf:langString
Himlens mandat (天命, tiānmìng) var en kinesisk doktrin som innebar att kejsaren regerar på ett mandat från himlen, vilket får till följd att kejsaren kan avsättas ifall han agerar i strid mot himlens vilja. Doktrinen blev en metod för kejsarens undersåtar att avsätta honom, och på så sätt försvagade den kejsarens roll. I och med taikareformerna infördes denna doktrin även i Japan år 645.
rdf:langString
O Mandato do Céu (天命, em Pinyin: Tiānmìng) é um conceito filosófico chinês tradicional a respeito da legalidade dos líderes (inicialmente reis, posteriormente imperadores). Segundo este conceito, o céu abençoaria a autoridade de um líder justo, mas ficaria desgostoso com um líder despótico e retiraria seu mandato. O mandato do céu, então, se transferiria para aqueles que governassem melhor. O mandato do céu não tem nenhuma limitação de tempo, dependendo do desempenho justo do dirigente que, supostamente, o possua. O mandato não exige que um líder legítimo seja de nascimento nobre, e de fato, as dinastias foram fundadas frequentemente por pessoas de nascimento modesto (tais como a dinastia Han e a dinastia Ming). O conceito do mandato do céu foi usado primeiramente para justificar a autoridade dos reis da dinastia Zhou e mais tarde dos imperadores da China. O "mandato do céu" é, também, o primeiro nome de era da dinastia Qing.
rdf:langString
Небесний мандат (кит. трад.: 天命; піньїнь: Tiānmìng; Вейд-Джайлз: T'ien-ming; палл. Тяньмін; букв. Воля небес) — одне з центральних понять традиційної китайської політичної культури, що використовується як джерело легітимації правлячої династії. Широко відоме починаючи з епохи Чжоу, XI ст. до н. е. Приблизно через сто років (правління Му-вана, 976 - 922 до н. е.) в Чжоу набуває широкого поширення термін «Син Неба »(天子), який використовується щодо держателя мандата. Правлячий дім мав монопольний зв'язок з Небом, володіючи «небесною довірою», заслужену шляхом накопичення чесноти де. Втрата чесноти трактувалася традиційною конфуціанською історіографією як основна причина втрати влади. Тому в класичній літературі Китаю засновники нової династії неодмінно постають носіями чесноти, а падіння династії зв'язується з моральним розкладанням правителя, який призвів до втрати мандата. Втрата Небесного мандата представлялася подією космічного значення: її зображували супроводжуваною катаклізмами і чудесами. Згідно з «Менцзи», аморальність правителя могла стати приводом його повалення, тобто, благовоління Неба не вважалося вічним. Не всім правителям подобалася ця концепція, а засновник династії Мін імператор Хун'у навіть вилучив відповідні місця з трактату. Після його смерті цілісність тексту була відновлена.
rdf:langString
天命是儒家與陰陽家哲学概念的一种，主張朝代興衰、君主更替，不完全是人類所能控制的。如果為政者不守德而失道，就會失去上天的支持，上天支持的對象自然能夠稱帝稱王，上天不支持的對象則會衰弱滅亡。在中國歷史上常用來解釋新政權取代舊政權的合法性。 《中庸》書中「天命」的概念，是指由上天賦予人性的与生俱来的道德感，這種道德感促使人如遵循命令般去遵循善，因此大學的止於至善也是一種生而為人的使命。《中庸》與《大學》強調，理想的統治者應憑藉此種神聖道德使命感來獲得上天的支持，使其統治具有天命的合法性，而失去這種神聖道德使命感的統治者也將失去天命的統治合法性。
rdf:langString
*
rdf:langString
*
xsd:nonNegativeInteger
19696
