Major depressive disorder
http://dbpedia.org/resource/Major_depressive_disorder an entity of type: Thing
Depresio-nahasmendu larria edo depresio nagusia depresioaren sintoma larrienak erakusten dituen depresio-mota da. Depresio-gertakari nagusi bat edo gehiago ager daitezke, baina ez da depresioaz bestelako sintoma psikiko edo maniakoen historiarik. Gaixoek aldarte inbasibo iraunkorra, autoestimu baxua eta izaten dituzte. Depresio-nahasmendu larri bat jasaten duten helduen %2–8k bere buruaz beste egiten dute, eta suiziden %50ak depresio edo beste antsietate-gaixotasun bat jasaten du.
rdf:langString
Gangguan Depresi Mayor (GDM), juga dikenal sebagai depresi, (Inggris: major depressive disorder, MDD) adalah gangguan mental yang ditandai dengan setidaknya dua minggu mood rendah yang hadir di sebagian besar situasi. Hal ini sering disertai dengan rendah diri terus-menerus, kehilangan minat dalam kegiatan normal menyenangkan (anhedonia), dan semangat yang rendah. GDM dapat secara negatif mempengaruhi keluarga seseorang, pekerjaan atau kehidupan sekolah, tidur atau kebiasaan makan, dan kesehatan umum. Gangguan ini memiliki nama lain yaitu depresi, depresi mayor, gangguan afektif depresi mayor, depresi unipolar, gangguan unipolar, atau gangguan mood unipolar.
rdf:langString
주요 우울 장애(主要憂鬱障礙, 영어: Major depressive disorder)는 지속적인 우울감과 활동력 저하를 특징으로 하는 우울증 상태가 지속적 또는 반복적으로 나타나는 정신장애이다. 증상으로는 우울감과 절망감, 흥미나 쾌락의 현저한 저하, 저하되거나 증가된 식욕과 체중, 수면양의 감소나 증가, 신체적 초조 또는 활동 속도의 지체, 성욕의 상실이나 피로감, 부적절한 죄책감과 책임감, 무가치감, 집중력의 저하 또는 우유부단함, 죽음이나 자살에 대한 생각 등이 있으며, 이들이 사회생활은 물론 일상생활에 문제를 일으키는 심각한 수준으로 2주 이상 지속되는 경우 주요 우울장애로 진단될 수 있다. 사회적·직업적 생활에 여러 장애를 일으키며, 대부분 재발하므로 장기적인 치료가 필요하다. 가장 일반적인 정신장애 중 하나로, 조사에 따라 다르나 세계인구의 2~3%가 주요우울장애를 앓는 것으로 추정되며, 2~8%의 주요 우울장애 환자가 자살로 생을 마감한다.
rdf:langString
Zaburzenia depresyjne, depresja (łac. depressio „głębokość” od deprimere „przygniatać”) – grupa zaburzeń psychicznych, pojęcie stosowane w terminologii psychiatrycznej i odnoszące się do zespołów objawów depresyjnych występujących w przebiegu chorób afektywnych (nazywanych także zaburzeniami afektywnymi lub zaburzeniami nastroju). Zespoły te objawiają się głównie obniżeniem nastroju (smutkiem, przygnębieniem, niską samooceną, małą wiarą w swoje możliwości, poczuciem winy, pesymizmem, u części pacjentów myślami samobójczymi), niezdolnością do przeżywania przyjemności (anhedonią), spowolnieniem psychoruchowym, zaburzeniem rytmu dobowego (bezsennością lub nadmierną sennością) lub zmniejszeniem apetytu (rzadziej jego wzmożeniem).
rdf:langString
اضطراب الاكتئاب الشديد (اختصارًا MDD) هو اضطراب نفسي يتَّصف بِأسبوعين على الأقل من الحالة المزاجية المكتئبة المستمرة معظم الوقت. غالبًا ما يكون مصحوبًا بتدني تقدير الذات، وفقدان الاهتمام بالأنشطة الممتعة عادة، انخفاض الطاقة، والمشاكل الجسدية بدون سبب واضح. قد يعاني الاشخاص المصابون بالاضراب الاكتئابي من التّوهم أو الهلوسة حيث يرون أو يسمعون أشياء لا يستطيع رؤيتها أو سماعها الآخرون. يعاني بعض الأشخاص من نوبات اكتئاب مفصولة بسنوات يكونون فيها طبيعيين، بينما يعاني آخرون من أعراض دائمة. يمكن أن تؤثر الاضطرابات الاكتئابية الرئيسية سلبًا على حياة الشخص الشخصية أو حياته العملية أو الدراسية، فضلاً عن النوم وعادات الأكل والصحة العامة. ما بين 2 إلى 8% من البالغين المصابين بالاكتئاب الشديد يموتون بالانتحار، ومن المقدر أن نحو 50٪ من الناس الذين يموتون بالانتحار كانوا قد عانوا من الاكتئاب أو اضطراب
rdf:langString
La depressió major o trastorn depressiu major és un trastorn depressiu greu, persistent, amb baixa autoestima, desesperança i pèrdua d'interès o pèrdua de plaer en activitats normalment agradables. Els afectats també poden presentar deliris, al·lucinacions, idees suïcides o la síndrome de Cotard. Introduït per un grup de clínics nord-americans a mitjans dels anys setanta, el terme va ser adoptat per l'Associació Americana de Psiquiatria per a aquest grup de símptomes sota l'epígraf dels trastorns de l'estat d'ànim a la versió de 1980 de la classificació DSM-III, i s'ha utilitzat àmpliament des de llavors.
rdf:langString
Η μείζων καταθλιπτική διαταραχή (γνωστή και ως κλινική κατάθλιψη, μείζων κατάθλιψη, μονοπολική διαταραχή ) είναι μία κοινή διαταραχή της διάθεσης στην ψυχολογία και την ψυχιατρική, στην οποία η καθημερινότητα ενός ατόμου διαταράσσεται από την έντονη , μελαγχολία ή απελπισία. Η μείζων καταθλιπτική διαταραχή επηρεάζει το 7-18% του πληθυσμού σε κάποιο σημείο της ζωής τους πριν από την ηλικία των 40.
rdf:langString
El trastorno depresivo mayor (MDD, por sus siglas en inglés) (también conocido como depresión clínica, depresión mayor, depresión unipolar o trastorno unipolar depresivo o como depresión recurrente, en el caso de presentarse episodios repetidos) es un tipo de trastorno depresivo que consiste en una enfermedad mental que se caracteriza por un estado de ánimo invasivo y persistente acompañado de una baja autoestima y una pérdida de interés o de placer (anhedonia) en actividades que normalmente se considerarían placenteras. El término “depresión” es utilizado de muchas formas diferentes. Es comúnmente utilizado para referirse a este síndrome, pero puede referirse tanto a otros diversos estados de ánimo o a un estado de ánimo en específico. El trastorno depresivo mayor es una condición que afe
rdf:langString
Major depressive disorder (MDD), also known as clinical depression, is a mental disorder characterized by at least two weeks of pervasive low mood, low self-esteem, and loss of interest or pleasure in normally enjoyable activities. Introduced by a group of US clinicians in the mid-1970s, the term was adopted by the American Psychiatric Association for this symptom cluster under mood disorders in the 1980 version of the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-III), and has become widely used since.
rdf:langString
La dépression, également appelée dépression caractérisée, dépression clinique ou dépression majeure, est un trouble psychiatrique caractérisé par des épisodes de baisse d'humeur accompagnée de plusieurs autres symptômes tels qu'une faible estime de soi, des difficultés à se concentrer ou à mémoriser, d’une perte ou prise de poids plus ou moins importante, de troubles du sommeil, ainsi que d'une perte de plaisir ou d'intérêt (anhédonie) dans des activités habituellement ressenties comme agréables par la personne. Cet ensemble de symptômes (syndrome individualisé et anciennement classifié dans le groupe des troubles de l'humeur par le manuel diagnostique de l'association américaine de psychiatrie) figure depuis la sortie du DSM-5 en mai 2013 dans la catégorie appelée « troubles dépressifs ».
rdf:langString
うつ病（うつびょう、鬱病、欝病、英語: clinical depression）または大うつ病性障害（だいうつびょうせいしょうがい、英語: major depressive disorder）とは、一般的な精神障害であり、より厳密には精神障害内の気分障害内の一つ。主な症状として、少なくとも2週間にわたり抑うつ気分（悲しみ・苛立ち・虚しい感覚）や、喜びの喪失〔アンヘドニア〕や活動的興味の喪失が続く。他にあり得る症状としては集中力低下、過剰な罪悪感、自尊心の低下、将来への絶望、死や自殺についての考え、不安定な睡眠、食欲や体重の変化、疲労感、エネルギー低下感など。WHO（世界保健機関）の推計では、全世界の成人の5%が罹患している。2014年以降の神経精神医学では、ヒトヘルペスウイルス6が脳神経細胞を部分的に死滅させることでうつ病が発症するという仕組みが解明されつつある。
rdf:langString
Il disturbo depressivo maggiore, noto anche come depressione clinica, depressione maggiore, depressione endogena, depressione unipolare, disturbo unipolare o depressione ricorrente (nel caso di ripetuti episodi) è una patologia psichiatrica o disturbo dell'umore, caratterizzata da episodi di umore depresso accompagnati principalmente da una bassa autostima e perdita di interesse o piacere nelle attività normalmente piacevoli (anedonia). Questo gruppo di sintomi (sindrome) è stato identificato, descritto e classificato come uno dei disturbi dell'umore nell'edizione del 1980 del Manuale diagnostico e statistico dei disturbi mentali edito dall'American Psychiatric Association.
rdf:langString
Depressie is een stemmingsstoornis die zich kenmerkt door zware neerslachtigheid of een verlies van levenslust. In het dagelijkse spraakgebruik wordt de term depressief gebruikt voor uiteenlopende gemoedstoestanden, variërend van een korte dip tot ernstige neerslachtigheid. Niet iedere depressieve, sombere of verdrietige stemming is een psychische aandoening. Behandelaars, verzekeraars en beleidsmakers spreken van een klinische depressie wanneer aan een aantal criteria wordt voldaan, zoals vastgelegd in diagnostische en statistische handboeken als het International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems van de Wereldgezondheidsorganisatie, of de in Nederland- en in de Verenigde Staten-gehanteerde Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders. In 2016 lee
rdf:langString
Perturbação depressiva major (PDM) (português europeu) ou transtorno depressivo maior (TDM) (português brasileiro), conhecido simplesmente como depressão, é um distúrbio mental caracterizado por pelo menos duas semanas de depressão que esteja presente na maior parte das situações. É muitas vezes acompanhado de baixa autoestima, perda de interesse em atividades de outra forma aprazíveis, pouca energia e dor sem uma causa definida. As pessoas podem ocasionalmente manifestar delírios ou alucinações. Algumas pessoas apresentam episódios de depressão separados por um intervalo de vários anos em que o comportamento é normal, enquanto outras manifestam sintomas de forma quase permanente. A depressão pode afetar de forma negativa as relações familiares da pessoa, o trabalho, a vida escolar, o sono
rdf:langString
Большо́е депресси́вное расстро́йство (англ. major depressive disorder, MDD/БДР) — в отличие от обычной депрессии, под которой подразумевают практически любое плохое или подавленное, тоскливое настроение, большое депрессивное расстройство представляет собой целый комплекс симптомов. Более того, большое депрессивное расстройство может вообще не сопровождаться плохим настроением, подавленностью или тоской — так называемая депрессия без депрессии, или маскированная депрессия, соматизированная депрессия (по DSM-5, если при большом депрессивном расстройстве отсутствует плохое настроение, то обязательно должны присутствовать потеря интереса и удовольствия от деятельности, иначе диагноз не ставится). Помимо сниженного настроения, при большом депрессивном расстройстве могут присутствовать бессонниц
rdf:langString
Depression är en psykisk sjukdom som, med psykiatrisk terminologi, ingår i de affektiva störningarna. Sjukdomen är vanlig och kan ses som en folksjukdom. Depression är en av de främsta orsakerna till ohälsa och funktionsnedsättning. Ofta känns livet meningslöst vid depression och personen ser begränsade möjligheter att ta sig ut ur mörkret. Fenomenet har berörts i litteraturen sedan flera tusen år, ofta under beteckningen melankoli.
rdf:langString
Вели́кий депреси́вний ро́злад, також ВДР, кліні́чна депре́сія, вели́ка депре́сія, уніполя́рна депре́сія, уніполя́рний ро́злад — на відміну від звичайної депресії, під якою розуміють практично будь-який поганий або пригнічений, тужний настрій, ВДР є цілим комплексом симптомів — клінічним синдромом. Навіть більше, ВДР може взагалі не супроводжуватися поганим настроєм, пригніченістю чи тугою — так звана депресія без депресії, чи маскована депресія, соматизована депресія.
rdf:langString
重性抑鬱疾患（英語：Major depressive disorder，缩写MDD），也可簡稱為重鬱症，是一種精神疾患，特徵為超過兩周的大多數時間都抑鬱不已。常常伴隨著沒有精神、對一般休閒活動沒有興趣、沒來由的疼痛及自尊心低落。患者可能會有妄想或者出現幻覺與幻聽。有些患者的時期分為好幾年，可能有段期間與常人無異，但其他時間一直出現憂鬱症症狀。重度憂鬱症會對日常生活、工作、教育、睡眠、飲食習慣與整體健康造成負面影響。在成年的憂鬱症患者中，有 2-8% 死於自殺；而大約半數的自殺身亡者患有憂鬱症或其他情緒障礙。 據信此症的成因是遺傳、環境及心理因素的綜合體。危險因子有、某些藥物、藥物濫用、慢性健康問題以及生活中的重大變動，有約四成的危險因子與遺傳有關。診斷是基於患者陳述的經歷與精神狀態檢查結果；此症沒有實驗室檢驗的方法，但是可以透過測驗排除類似症狀的病症。重度憂鬱比生活的悲傷情緒嚴重得多，持續時間也更長。（USPSTF）建議十二歲以上者進行憂鬱症篩檢，但是考科藍合作組織發現常規的篩檢問卷對發現或治療此症幾乎沒有幫助。
rdf:langString
rdf:langString
Major depressive disorder
rdf:langString
اضطراب اكتئابي
rdf:langString
Depressió major
rdf:langString
Μείζων καταθλιπτική διαταραχή
rdf:langString
Depresio-nahasmendu larri
rdf:langString
Trastorno depresivo mayor
rdf:langString
Gangguan depresi mayor
rdf:langString
Disturbo depressivo
rdf:langString
Dépression (psychiatrie)
rdf:langString
주요 우울 장애
rdf:langString
うつ病
rdf:langString
Depressie (klinisch)
rdf:langString
Zaburzenia depresyjne
rdf:langString
Transtorno depressivo maior
rdf:langString
Большое депрессивное расстройство
rdf:langString
Depression
rdf:langString
Великий депресивний розлад
rdf:langString
重性抑鬱疾患
rdf:langString
Major depressive disorder
xsd:integer
8389
xsd:integer
1123317912
xsd:integer
3589
xsd:double
296.2
xsd:double
296.3
rdf:langString
rdf:langString
,
rdf:langString
F32.
rdf:langString
F33.
rdf:langString
D003865
xsd:integer
608516
<second>
20.0
rdf:langString
Low mood, low self-esteem, loss of interest in normally enjoyable activities, low energy, pain without a clear cause
rdf:langString
Sorrowing Old Man (At Eternity's Gate)
rdf:langString
by Vincent van Gogh
rdf:langString
Environmental , genetic and psychological factors
rdf:langString
July 2022
rdf:langString
> 2 weeks
xsd:integer
163000000
xsd:integer
3213
rdf:langString
This source was written before DSM-5 was finalised, and only talks about proposed DSM-5 symptoms.
rdf:langString
Clinical depression, major depression, unipolar depression, unipolar disorder, recurrent depression
rdf:langString
La depressió major o trastorn depressiu major és un trastorn depressiu greu, persistent, amb baixa autoestima, desesperança i pèrdua d'interès o pèrdua de plaer en activitats normalment agradables. Els afectats també poden presentar deliris, al·lucinacions, idees suïcides o la síndrome de Cotard. Introduït per un grup de clínics nord-americans a mitjans dels anys setanta, el terme va ser adoptat per l'Associació Americana de Psiquiatria per a aquest grup de símptomes sota l'epígraf dels trastorns de l'estat d'ànim a la versió de 1980 de la classificació DSM-III, i s'ha utilitzat àmpliament des de llavors. El diagnòstic del trastorn depressiu major es basa en les experiències descrites per la persona o els familiars i en un examen de l'estat mental de l'individu. No hi ha proves de laboratori rutinàries que ajudin a identificar el trastorn, però es poden fer diverses analítiques per descartar trastorns físics que puguin causar símptomes similars. La determinació dels nivells de determinats metabòlits en plasma, com ara la fosfoetanolamina, és útil per avaluar la gravetat de la depressió. L'edat més freqüent d'aparició de la malaltia és entorn als 20 anys, amb les dones afectades aproximadament el doble de vegades que els homes. El curs del trastorn varia molt, des d'un episodi de mesos fins a un trastorn de tota la vida amb episodis depressius majors recurrents. Les persones amb trastorn depressiu major se solen tractar amb psicoteràpia i antidepressius. Sembla que la medicació és efectiva, però l'efecte només pot ser més significatiu en els més deprimits. L'hospitalització del malalt (que pot ser involuntària) pot ser necessària en casos de negativa a seguir el tractament ambulatori amb important empitjorament de la simptomatologia depressiva o quan hi ha un risc significatiu de dany a si mateix o als altres. Es pot considerar la teràpia electroconvulsiva (ECT) en determinats pacients si altres mesures no són efectives. Es creu que el trastorn depressiu major és causat per una combinació de factors genètics, ambientals i psicològics, amb un percentatge del 40% de risc genètic. Els factors de risc inclouen antecedents familiars de la malaltia, canvis importants en la vida, certs medicaments, problemes de salut crònics i trastorns per consum de substàncies. Pot afectar negativament la vida personal, la vida laboral o l'educació d'una persona, així com el son, els hàbits alimentaris i la salut general. El trastorn depressiu major va afectar aproximadament 163 milions de persones (el 2% de la població mundial) el 2017. El percentatge de persones afectades en un moment de la seva vida varia del 7% al Japó al 21% a França. Les taxes són més altes al món desenvolupat (15%) en comparació amb el món en desenvolupament (11%). El trastorn ocupa el segon lloc pel que fa a anys viscuts amb discapacitat, després del dolor lumbar. A Europa és la malaltia mental que té l'índex de suïcidi més alt. S'ha demostrat que la depressió clínica té efectes sobre el cervell a nivell químic de manera que és mesurable mitjançant tècniques d'imatge. L'ús de tècniques de ressonància magnètica ha identificat una associació entre un volum hipocampal disminuït i la depressió infantil.
rdf:langString
اضطراب الاكتئاب الشديد (اختصارًا MDD) هو اضطراب نفسي يتَّصف بِأسبوعين على الأقل من الحالة المزاجية المكتئبة المستمرة معظم الوقت. غالبًا ما يكون مصحوبًا بتدني تقدير الذات، وفقدان الاهتمام بالأنشطة الممتعة عادة، انخفاض الطاقة، والمشاكل الجسدية بدون سبب واضح. قد يعاني الاشخاص المصابون بالاضراب الاكتئابي من التّوهم أو الهلوسة حيث يرون أو يسمعون أشياء لا يستطيع رؤيتها أو سماعها الآخرون. يعاني بعض الأشخاص من نوبات اكتئاب مفصولة بسنوات يكونون فيها طبيعيين، بينما يعاني آخرون من أعراض دائمة. يمكن أن تؤثر الاضطرابات الاكتئابية الرئيسية سلبًا على حياة الشخص الشخصية أو حياته العملية أو الدراسية، فضلاً عن النوم وعادات الأكل والصحة العامة. ما بين 2 إلى 8% من البالغين المصابين بالاكتئاب الشديد يموتون بالانتحار، ومن المقدر أن نحو 50٪ من الناس الذين يموتون بالانتحار كانوا قد عانوا من الاكتئاب أو اضطراب مزاجي آخر. يعتقد أن السبب هو مزيج من العوامل البيئية والوراثية والنفسية. تتضمن عوامل الخطر وجود تاريخ عائلي للحالة والقابلية الوراثية 40% تقريبا)، وكذلك وجود تغيرات كبيرة في الحياة، وبعض الأدوية، والمشاكل الصحية المزمنة، وتعاطي المخدرات. ويستند تشخيص اضطراب الاكتئاب الشديد على تجارب الشخص المذكورة للطبيب وفحص الحالة العقلية. لا يوجد اختبار معملي للاكتئاب الشديد. ومع ذلك، يمكن إجراء الاختبار لاستبعاد الحالات البدنية التي يمكن أن تسبب أعراضًا مماثلة. الاكتئاب الشديد أكثر حدة ويستمر لفترة أطول من الحزن، والذي يعد جزءا طبيعيا من الحياة. توصي فرقة الخدمات الوقائية بالولايات المتحدة (USPSTF) بالكشف عن الاكتئاب بين الأشخاص الذين تزيد أعمارهم عن 12 عامًا، بينما وجدت مراجعة سابقة من مؤسسة كوكرين أن الاستخدام الروتيني لاستبيانات الفحص ليس له تأثير يذكر على اكتشاف الاكتئاب الشديد أو علاجه. عادة، يتم معالجة الأشخاص عن طريق المشورة والأدوية المضادة للاكتئاب. يبدو أن الأدوية عادة ما تكون فعالة، لكن التأثير قد يكون ملحوظا فقط في حالات الاكتئاب الشديد. ليس من المعروف ما إذا كانت الأدوية تؤثر على خطر الانتحار. وتشمل أنواع المشورة المستخدمة العلاج السلوكي المعرفي والعلاج الشخصي (interpersonal therapy). إذا لم تكن التدابير الأخرى فعالة، يمكن النظر في العلاج بالتخليج الكهربي (ECT). قد يكون إدخال المريض للمستشفى ضروريا في الحالات التي تنطوي على خطر إلحاق الأذى بالنفس وقد تحدث أحيانًا ضد رغبة الشخص. تم تقدير أن اضطراب الاكتئاب الشديد يصيب حوالي 216 مليون شخص (3٪ من سكان العالم) في عام 2015. تتراوح نسبة الأشخاص المتأثرين في مرحلة ما من حياتهم من 7٪ في اليابان إلى 21٪ في فرنسا. معدلات الإصابة أعلى في العالم المتقدم (15٪) مقارنة بالعالم النامي (11٪). يسبب الاضطراب الاكتئابي ثاني أعلى عدد سنوات مع إعاقة، بعد ألم أسفل الظهر. الوقت الأكثر شيوعًا لظهور الاضطراب الاكتئابي هو العشرينات والثلاثينيات من عمر الشخص. تتأثر الإناث بحوالي ضعف معدل إصابة الذكور. أضافت جمعية الطب النفسي الأمريكية «اضطراب الاكتئاب الشديد» إلى الدليل التشخيصي والإحصائي للاضطرابات النفسية (DSM-III) في عام 1980. وقد تم فصله عن العصاب الاكتئابي السابق في DSM-II، والذي كان يشمل أيضًا الحالات المعروفة الآن باسم الاكتئاب الجزئي واضطراب التكيف مع المزاج المكتئب. يمكن أن يحدث وصم اجتماعي للأشخاص المتأثرين حاليًا أو عانوا سابقًا من الاكتئاب.
rdf:langString
Η μείζων καταθλιπτική διαταραχή (γνωστή και ως κλινική κατάθλιψη, μείζων κατάθλιψη, μονοπολική διαταραχή ) είναι μία κοινή διαταραχή της διάθεσης στην ψυχολογία και την ψυχιατρική, στην οποία η καθημερινότητα ενός ατόμου διαταράσσεται από την έντονη , μελαγχολία ή απελπισία. Η διαταραχή αυτή διαφέρει από την κοινή κατάθλιψη και από το συνηθισμένο αίσθημα της θλίψης. Η διάγνωση μπορεί να γίνει μόνο από ιατρό και κλινικό ψυχολόγο και θεραπεύεται με ψυχοθεραπεία και αντικαταθλιπτικά φάρμακα. Υπάρχουν διάφορες υπο-κατηγορίες κατάθλιψης, μερικές από τις οποίες πληρούν τα συνηθισμένα διαγνωστικά κριτήρια της θλίψης, της αναστάτωσης και της διαταραχής του ύπνου ή της όρεξης για φαγητό και άλλοι τύποι που δεν διαταράσσουν την χαρά και την απόλαυση σε κάποιο άτομο αλλά δημιουργούν έναν έντονα διασπαστικό κύκλο εσωτερικής παράλυσης και ληθαργίας. Η μείζων καταθλιπτική διαταραχή επηρεάζει το 7-18% του πληθυσμού σε κάποιο σημείο της ζωής τους πριν από την ηλικία των 40.
rdf:langString
El trastorno depresivo mayor (MDD, por sus siglas en inglés) (también conocido como depresión clínica, depresión mayor, depresión unipolar o trastorno unipolar depresivo o como depresión recurrente, en el caso de presentarse episodios repetidos) es un tipo de trastorno depresivo que consiste en una enfermedad mental que se caracteriza por un estado de ánimo invasivo y persistente acompañado de una baja autoestima y una pérdida de interés o de placer (anhedonia) en actividades que normalmente se considerarían placenteras. El término “depresión” es utilizado de muchas formas diferentes. Es comúnmente utilizado para referirse a este síndrome, pero puede referirse tanto a otros diversos estados de ánimo o a un estado de ánimo en específico. El trastorno depresivo mayor es una condición que afecta de manera adversa a los familiares, compañeros de trabajo o de estudio, a los hábitos de sueño y alimentación y la salud en general. En los Estados Unidos, cerca del 3.4% de las personas con depresión mayor han llegado a suicidarse y cerca del 60% de las personas que se suicidaron sufrían de depresión o de algún otro desorden de ánimo. El diagnóstico del trastorno depresivo se basa en las experiencias del paciente, en el comportamiento reportado por amigos o familiares y una evaluación del estado mental. No existe una prueba de laboratorio que diagnostique el trastorno de depresión mayor; sin embargo, los médicos generalmente solicitan pruebas que revelen condiciones físicas que puedan provocar síntomas similares. Comúnmente, las personas que padecen de este trastorno comienzan a mostrar síntomas entre los 20 y 30 años, con mayor presencia entre los 30 y los 40 años. Las personas son tratadas con antidepresivos y, en muchos casos, reciben asistencia, particularmente terapia cognitiva conductual. El tratamiento por medio de medicamentos parece ser efectivo; sin embargo, en ocasiones el efecto se ve reflejado únicamente en pacientes que padecen de depresión severa. La hospitalización llega a ser necesaria en casos asociados con auto-negligencia o cuando hay cierto riesgo de daño a sí mismo o a otras personas. La terapia electroconvulsiva podría ser otra alternativa para tratar el trastorno depresivo mayor. El desarrollo del trastorno varía ampliamente, desde un episodio de semanas hasta una enfermedad crónica. Los individuos deprimidos tienen una menor esperanza de vida que aquellos sin depresión; esto se relaciona de gran manera con la susceptibilidad a padecer enfermedades médicas. No está claro si la medicación afecta al riesgo de suicidio. Todo tipo de pacientes, tanto actuales como aquellos que padecieron la enfermedad en algún punto, pueden resultar estigmatizados. El entendimiento de la naturaleza y las causas de la depresión han evolucionado a lo largo de los siglos, aunque este es incompleto y ha dejado muchos aspectos de la depresión como objeto de discusión y de investigación. Entre las causas propuestas se incluyen factores psicológicos, psicosociales, hereditarios, evolutivos y biológicos. El abuso de sustancias a largo plazo puede causar o empeorar síntomas depresivos. Los tratamientos psicológicos están basados en teorías de personalidad, comunicación interpersonal y aprendizaje. La mayoría de las teorías biológicas se centran en los químicos monoaminos como son la serotonina, noradrenalina y dopamina, que se encuentran de forma natural en el cerebro y ayudan a la comunicación entre células nerviosas. Este conjunto de síntomas (síndrome) fue nombrado, descrito y clasificado como uno de los trastornos del estado de ánimo en la edición de 1980 del manual de diagnósticos de la Asociación Estadounidense de Psiquiatría.
rdf:langString
Depresio-nahasmendu larria edo depresio nagusia depresioaren sintoma larrienak erakusten dituen depresio-mota da. Depresio-gertakari nagusi bat edo gehiago ager daitezke, baina ez da depresioaz bestelako sintoma psikiko edo maniakoen historiarik. Gaixoek aldarte inbasibo iraunkorra, autoestimu baxua eta izaten dituzte. Depresio-nahasmendu larri bat jasaten duten helduen %2–8k bere buruaz beste egiten dute, eta suiziden %50ak depresio edo beste antsietate-gaixotasun bat jasaten du.
rdf:langString
Major depressive disorder (MDD), also known as clinical depression, is a mental disorder characterized by at least two weeks of pervasive low mood, low self-esteem, and loss of interest or pleasure in normally enjoyable activities. Introduced by a group of US clinicians in the mid-1970s, the term was adopted by the American Psychiatric Association for this symptom cluster under mood disorders in the 1980 version of the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-III), and has become widely used since. The diagnosis of major depressive disorder is based on the person's reported experiences, behavior reported by relatives or friends, and a mental status examination. There is no laboratory test for the disorder, but testing may be done to rule out physical conditions that can cause similar symptoms. The most common time of onset is in a person's 20s, with females affected about twice as often as males. The course of the disorder varies widely, from one episode lasting months to a lifelong disorder with recurrent major depressive episodes. Those with major depressive disorder are typically treated with psychotherapy and antidepressant medication. Medication appears to be effective, but the effect may be significant only in the most severely depressed. Hospitalization (which may be involuntary) may be necessary in cases with associated self-neglect or a significant risk of harm to self or others. Electroconvulsive therapy (ECT) may be considered if other measures are not effective. Major depressive disorder is believed to be caused by a combination of genetic, environmental, and psychological factors, with about 40% of the risk being genetic. Risk factors include a family history of the condition, major life changes, certain medications, chronic health problems, and substance use disorders. It can negatively affect a person's personal life, work life, or education, and cause issues with a person's sleeping habits, eating habits, and general health. Major depressive disorder affected approximately 163 million people (2% of the world's population) in 2017. The percentage of people who are affected at one point in their life varies from 7% in Japan to 21% in France. Lifetime rates are higher in the developed world (15%) compared to the developing world (11%). The disorder causes the second-most years lived with disability, after lower back pain.
rdf:langString
La dépression, également appelée dépression caractérisée, dépression clinique ou dépression majeure, est un trouble psychiatrique caractérisé par des épisodes de baisse d'humeur accompagnée de plusieurs autres symptômes tels qu'une faible estime de soi, des difficultés à se concentrer ou à mémoriser, d’une perte ou prise de poids plus ou moins importante, de troubles du sommeil, ainsi que d'une perte de plaisir ou d'intérêt (anhédonie) dans des activités habituellement ressenties comme agréables par la personne. Cet ensemble de symptômes (syndrome individualisé et anciennement classifié dans le groupe des troubles de l'humeur par le manuel diagnostique de l'association américaine de psychiatrie) figure depuis la sortie du DSM-5 en mai 2013 dans la catégorie appelée « troubles dépressifs ». Le terme de « dépression » peut cependant être ambigu ; il est en effet parfois utilisé dans le langage courant comme abus de langage pour décrire d'autres troubles de l'humeur ou d'autres types de baisse d'humeur moins significatifs qui ne sont pas des dépressions proprement dites. La dépression est une maladie handicapante qui peut retentir sur le sommeil, l'alimentation et la santé en général avec notamment un risque de suicide dans les cas les plus graves (notamment dans la dépression mélancolique), ainsi que sur la famille, la scolarité ou le travail. Aux États-Unis, approximativement 3,4 % des individus souffrant de dépression meurent par suicide et plus de 60 % des individus qui se sont suicidés souffraient de dépression ou d'un autre trouble de l'humeur. Les individus souffrant de dépression ont une espérance de vie raccourcie par rapport aux autres individus, en partie à cause d'une plus grande susceptibilité à d'autres maladies et au risque de suicide. Les patients actuellement ou anciennement dépressifs sont parfois stigmatisés. Le diagnostic de la dépression s'appuie sur plusieurs éléments : le ressenti personnel rapporté par le patient, le comportement perçu par son entourage et le résultat d'un examen psychologique ou psychiatrique. Les médecins peuvent prescrire des examens complémentaires pour rechercher d'autres maladies qui peuvent causer des symptômes similaires. La maladie est plus fréquente entre 20 et 30 ans, avec un pic entre 30 et 40 ans. En fonction de la sévérité du trouble, les patients peuvent être traités avec un médicament antidépresseur (recommandé en cas de dépression modérée à sévère), une psychothérapie (parfois seule en cas de dépression légère ou modérée, et associée au médicament en cas de dépression sévère), et/ou des techniques de neurostimulation (tDCS, rTMS, etc.). L'hospitalisation peut se révéler nécessaire dans le cas d'auto-négligence, s'il existe un risque significatif de suicide ou pour la sécurité de l'entourage. Les dépressions résistantes aux traitements médicamenteux et à la psychothérapie peuvent être traitées par électroconvulsivothérapie ou par stimulation magnétique transcrânienne (rTMS). La durée de la dépression est grandement variable, pouvant aller d'un épisode unique de quelques semaines à une longue période d'épisodes dépressifs prolongés et répétés (dans ce cas, il s'agit de « dépression récurrente » ou « trouble unipolaire », parfois improprement appelée « dépression unipolaire »). Lorsqu'il s'agit d'un épisode unique, on parle d'Episode Dépressif Caractérisé (EDC). Au travers des siècles, la connaissance de la nature et des causes de la dépression a évolué, bien que sa compréhension soit à ce jour incomplète et encore sujette à discussion. Les causes qui ont pu être proposées incluent des facteurs biologiques, psychologiques et psychosociaux ou environnementaux. Les psychothérapies peuvent se fonder sur les théories de la personnalité, de la communication interpersonnelle, et de l'apprentissage. La plupart des théories biologiques se concentrent sur des neurotransmetteurs, des molécules naturellement présentes dans le cerveau qui permettent la communication chimique entre neurones. Les neurotransmetteurs de type monoaminergique comme la sérotonine, la noradrénaline et la dopamine sont plus particulièrement étudiés. L'utilisation à long terme et l'abus de certains médicaments et substances peuvent favoriser ou aggraver les symptômes dépressifs.
rdf:langString
Gangguan Depresi Mayor (GDM), juga dikenal sebagai depresi, (Inggris: major depressive disorder, MDD) adalah gangguan mental yang ditandai dengan setidaknya dua minggu mood rendah yang hadir di sebagian besar situasi. Hal ini sering disertai dengan rendah diri terus-menerus, kehilangan minat dalam kegiatan normal menyenangkan (anhedonia), dan semangat yang rendah. GDM dapat secara negatif mempengaruhi keluarga seseorang, pekerjaan atau kehidupan sekolah, tidur atau kebiasaan makan, dan kesehatan umum. Gangguan ini memiliki nama lain yaitu depresi, depresi mayor, gangguan afektif depresi mayor, depresi unipolar, gangguan unipolar, atau gangguan mood unipolar.
rdf:langString
Il disturbo depressivo maggiore, noto anche come depressione clinica, depressione maggiore, depressione endogena, depressione unipolare, disturbo unipolare o depressione ricorrente (nel caso di ripetuti episodi) è una patologia psichiatrica o disturbo dell'umore, caratterizzata da episodi di umore depresso accompagnati principalmente da una bassa autostima e perdita di interesse o piacere nelle attività normalmente piacevoli (anedonia). Questo gruppo di sintomi (sindrome) è stato identificato, descritto e classificato come uno dei disturbi dell'umore nell'edizione del 1980 del Manuale diagnostico e statistico dei disturbi mentali edito dall'American Psychiatric Association. È una malattia invalidante che coinvolge spesso sia la sfera affettiva sia cognitiva della persona, influendo negativamente in modo disadattivo sulla vita familiare, lavorativa, sullo studio, sulle abitudini alimentari e riguardo al sonno, sulla salute fisica con forte impatto dunque sullo stile di vita e la qualità della vita in generale. La diagnosi si basa sulle esperienze auto-riferite dal paziente, sul comportamento riportato da parenti o amici e un esame dello stato mentale. Non esiste attualmente un test di laboratorio per la sua diagnosi. Il momento più comune di esordio è tra i 20 e i 30 anni, con un picco tra i 30 e i 40 anni. Tipicamente i pazienti sono trattati con farmaci antidepressivi e spesso, in maniera complementare, anche con la psicoterapia. L'ospedalizzazione può essere necessaria quando vi è un auto-abbandono o quando esiste un significativo rischio di danno per sé o per altri. Il decorso della malattia è molto variabile: da un episodio unico della durata di alcune settimane fino a un disordine perdurante per tutta la vita con ricorrenti episodi di depressione maggiore. La comprensione della natura e delle cause della depressione si è evoluta nel corso dei secoli, anche se è tuttora considerata incompleta. Le cause proposte includono fattori psicologici, psicosociali, ambientali, ereditari, evolutivi e biologici. Un uso a lungo termine e l'abuso di alcuni farmaci e/o sostanze, è noto per causare e peggiorare i sintomi depressivi. La maggior parte delle teorie biologiche si concentrano sui neurotrasmettitori monoamine come la serotonina, la norepinefrina e la dopamina, che sono naturalmente presenti nel cervello per facilitare la comunicazione tra le cellule nervose.In Italia la depressione colpisce più di 2,8 milioni di persone, secondo l'Istat, circa il 5,4% delle persone con più di 15 anni.
rdf:langString
주요 우울 장애(主要憂鬱障礙, 영어: Major depressive disorder)는 지속적인 우울감과 활동력 저하를 특징으로 하는 우울증 상태가 지속적 또는 반복적으로 나타나는 정신장애이다. 증상으로는 우울감과 절망감, 흥미나 쾌락의 현저한 저하, 저하되거나 증가된 식욕과 체중, 수면양의 감소나 증가, 신체적 초조 또는 활동 속도의 지체, 성욕의 상실이나 피로감, 부적절한 죄책감과 책임감, 무가치감, 집중력의 저하 또는 우유부단함, 죽음이나 자살에 대한 생각 등이 있으며, 이들이 사회생활은 물론 일상생활에 문제를 일으키는 심각한 수준으로 2주 이상 지속되는 경우 주요 우울장애로 진단될 수 있다. 사회적·직업적 생활에 여러 장애를 일으키며, 대부분 재발하므로 장기적인 치료가 필요하다. 가장 일반적인 정신장애 중 하나로, 조사에 따라 다르나 세계인구의 2~3%가 주요우울장애를 앓는 것으로 추정되며, 2~8%의 주요 우울장애 환자가 자살로 생을 마감한다.
rdf:langString
うつ病（うつびょう、鬱病、欝病、英語: clinical depression）または大うつ病性障害（だいうつびょうせいしょうがい、英語: major depressive disorder）とは、一般的な精神障害であり、より厳密には精神障害内の気分障害内の一つ。主な症状として、少なくとも2週間にわたり抑うつ気分（悲しみ・苛立ち・虚しい感覚）や、喜びの喪失〔アンヘドニア〕や活動的興味の喪失が続く。他にあり得る症状としては集中力低下、過剰な罪悪感、自尊心の低下、将来への絶望、死や自殺についての考え、不安定な睡眠、食欲や体重の変化、疲労感、エネルギー低下感など。WHO（世界保健機関）の推計では、全世界の成人の5%が罹患している。2014年以降の神経精神医学では、ヒトヘルペスウイルス6が脳神経細胞を部分的に死滅させることでうつ病が発症するという仕組みが解明されつつある。 『精神障害の診断と統計マニュアル』第5版（DSM-5）には、うつ病の診断名と大うつ病性障害（英語: major depressive disorder）が併記されており、この記事ではおもにこれらについて取り上げる。これは1日のほとんどや、ほぼ毎日、2 - 3週間は抑うつであり、さらに著しい機能の障害を引き起こすほど重症である場合である。1 - 2年続く死別の反応、経済破綻、重い病気への反応は理解可能な正常な反応である場合がある。 有病者数は世界で3.5億人ほどで一般的であり、世界の障害調整生命年（DALY）において第3位（4.3パーセント）に位置づけられる。しかし多くの国にて治療につながっておらず、先進国であろうと適切にうつ病と診断されていないことが多い一方、うつ病と誤診されたために間違った抗うつ薬投与がなされているケースもみられる。世界保健機関（WHO）はうつ病の未治療率を56.3パーセントと推定し（2004年）、mhGAPプログラムにて診療ガイドラインおよびクリニカルパスを公開しており、適切な治療により回復できることを示している（「うつ病#治療」も参照）。
rdf:langString
Depressie is een stemmingsstoornis die zich kenmerkt door zware neerslachtigheid of een verlies van levenslust. In het dagelijkse spraakgebruik wordt de term depressief gebruikt voor uiteenlopende gemoedstoestanden, variërend van een korte dip tot ernstige neerslachtigheid. Niet iedere depressieve, sombere of verdrietige stemming is een psychische aandoening. Behandelaars, verzekeraars en beleidsmakers spreken van een klinische depressie wanneer aan een aantal criteria wordt voldaan, zoals vastgelegd in diagnostische en statistische handboeken als het International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems van de Wereldgezondheidsorganisatie, of de in Nederland- en in de Verenigde Staten-gehanteerde Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders. In 2016 leed ongeveer 3% van de Nederlandse bevolking of 550.000 mensen aan een depressie volgens het RIVM. Volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek gaf in 2014 8% van de Nederlandse bevolking aan depressief geweest te zijn afgelopen jaar. Geschat wordt dat 20% van de Nederlandse bevolking in zijn leven last krijgt van depressies. De naam unipolaire depressie wordt ook wel gebruikt ter onderscheid van depressies bij bipolaire stoornissen. Oudere beschrijvingen als vitale depressie, melancholie of endogene depressie komen in grote lijnen overeen met de zwaardere vormen van depressieve stoornis.
rdf:langString
Zaburzenia depresyjne, depresja (łac. depressio „głębokość” od deprimere „przygniatać”) – grupa zaburzeń psychicznych, pojęcie stosowane w terminologii psychiatrycznej i odnoszące się do zespołów objawów depresyjnych występujących w przebiegu chorób afektywnych (nazywanych także zaburzeniami afektywnymi lub zaburzeniami nastroju). Zespoły te objawiają się głównie obniżeniem nastroju (smutkiem, przygnębieniem, niską samooceną, małą wiarą w swoje możliwości, poczuciem winy, pesymizmem, u części pacjentów myślami samobójczymi), niezdolnością do przeżywania przyjemności (anhedonią), spowolnieniem psychoruchowym, zaburzeniem rytmu dobowego (bezsennością lub nadmierną sennością) lub zmniejszeniem apetytu (rzadziej jego wzmożeniem).
rdf:langString
Depression är en psykisk sjukdom som, med psykiatrisk terminologi, ingår i de affektiva störningarna. Sjukdomen är vanlig och kan ses som en folksjukdom. Depression är en av de främsta orsakerna till ohälsa och funktionsnedsättning. Vid en depression lider den drabbade av en sänkning av det allmänna stämningsläget i psyket och bär på en känsla av sorg, detta även utan att det kan finnas en utlösande faktor eller att den utlösande faktorn inte står i rimlig proportion till känslan. Detta skiljer depression från exempelvis sorg, anpassningsstörning, utbrändhet eller vanlig ledsenhet. En depression kan emellertid utlösas av svåra händelser eller stress. Depression kan utlösas av psykiska faktorer, eller uppstå som ett symtom på en annan kroppslig sjukdom eller biverkning av droger eller läkemedel som har psykiska effekter eller biverkningar. Ofta känns livet meningslöst vid depression och personen ser begränsade möjligheter att ta sig ut ur mörkret. Fenomenet har berörts i litteraturen sedan flera tusen år, ofta under beteckningen melankoli.
rdf:langString
Perturbação depressiva major (PDM) (português europeu) ou transtorno depressivo maior (TDM) (português brasileiro), conhecido simplesmente como depressão, é um distúrbio mental caracterizado por pelo menos duas semanas de depressão que esteja presente na maior parte das situações. É muitas vezes acompanhado de baixa autoestima, perda de interesse em atividades de outra forma aprazíveis, pouca energia e dor sem uma causa definida. As pessoas podem ocasionalmente manifestar delírios ou alucinações. Algumas pessoas apresentam episódios de depressão separados por um intervalo de vários anos em que o comportamento é normal, enquanto outras manifestam sintomas de forma quase permanente. A depressão pode afetar de forma negativa as relações familiares da pessoa, o trabalho, a vida escolar, o sono, as refeições e a saúde em geral. Entre 2 a 7% dos adultos com depressão morrem de suicídio e cerca de 60% das pessoas que morrem por suicídio apresentavam depressão ou outro distúrbio de humor. Acredita-se que a condição seja causada por uma combinação de fatores genéticos, ambientais e psicológicos. Entre os fatores de risco estão história de depressão na família, alterações significativas na vida, determinados medicamentos, problemas de saúde crónicos e consumo de drogas. Cerca de 40% do risco aparenta estar relacionado com a genética. O diagnóstico de distúrbio depressivo maior tem por base a descrição das experiências por parte da pessoa e a avaliação do estado mental. Embora não existam exames de laboratório específicos para a doença, podem ser realizados exames para descartar outras condições que causam sintomas semelhantes. A depressão é diferente da tristeza, que é uma parte normal da vida e é menos grave. Um estudo de revisão da Colaboração Cochrane não encontrou evidências suficientes que apoiem o rastreio da doença. O tratamento consiste geralmente em aconselhamento psiquiátrico e medicamentos antidepressivos. Embora a medicação aparente ser eficaz, o efeito pode ser significativo apenas nos casos graves. Não é ainda claro se a medicação afeta o risco de suicídio. Entre os tipos de aconselhamento psiquiátrico estão a terapia cognitivo-comportamental e a terapia interpessoal. Se outras medidas não se revelarem eficazes, pode ser considerada a terapia eletroconvulsiva. Em casos em que a pessoa é um risco para si própria, pode ser considerado o internamento hospitalar involuntário. Em 2013, o distúrbio depressivo maior afetava aproximadamente 235 milhões de pessoas em todo o mundo (3,6%). A percentagem de pessoas afetadas em determinado momento da vida varia entre 7% no Japão e 21% em França. A taxa ao longo da vida é maior nos países desenvolvidos (15%) do que nos países em vias de desenvolvimento (11%). A doença é a segunda maior causa de anos de vida com incapacidade, apenas atrás da dor de costas. Os sintomas aparecem geralmente entre os 20 e os 40 anos de idade. A doença é duas vezes mais comum entre mulheres do que entre homens. As pessoas afetadas podem ser alvo de estigma social. Em 1980, a Associação Americana de Psiquiatria acrescentou o distúrbio depressivo maior ao Manual Diagnóstico e Estatístico de Transtornos Mentais (DSM-III), separando-a das neuroses depressivas do DSM-II, que também incluíam as condições atualmente denominadas distimia e distúrbios de adaptação.
rdf:langString
Большо́е депресси́вное расстро́йство (англ. major depressive disorder, MDD/БДР) — в отличие от обычной депрессии, под которой подразумевают практически любое плохое или подавленное, тоскливое настроение, большое депрессивное расстройство представляет собой целый комплекс симптомов. Более того, большое депрессивное расстройство может вообще не сопровождаться плохим настроением, подавленностью или тоской — так называемая депрессия без депрессии, или маскированная депрессия, соматизированная депрессия (по DSM-5, если при большом депрессивном расстройстве отсутствует плохое настроение, то обязательно должны присутствовать потеря интереса и удовольствия от деятельности, иначе диагноз не ставится). Помимо сниженного настроения, при большом депрессивном расстройстве могут присутствовать бессонница, сонливость, слабость, чувство вины и самоуничижение, возбуждение или заторможенность, проблемы с весом и аппетитом. Диагноз «большое депрессивное расстройство» отсутствует в Международной классификации болезней 10-пересмотра (МКБ-10) и используется только в американском Диагностическом и статистическом руководстве по психическим расстройствам, в том числе в последнем, пятом издании (DSM-5). В МКБ-10 диагноз значительная депрессия (англ. major depression) входит в рубрику F32.2 «депрессивный эпизод тяжёлой степени без психотических симптомов», и имеет отличия от американского термина. Сходна с большим депрессивным расстройством смешанная депрессия — разновидность депрессии, для которой характерны полное соответствие критериям большого депрессивного расстройства плюс наличие как минимум трёх (гипо)маниакальных симптомов, таких как скачка идей, речевой напор или повышенная разговорчивость, эмоциональная лабильность, «всё или ничего». В отличие от большого депрессивного расстройства, при смешанной депрессии антидепрессанты не должны использоваться в качестве монотерапии, так как они могут в этом случае ухудшить состояние пациентов.
rdf:langString
重性抑鬱疾患（英語：Major depressive disorder，缩写MDD），也可簡稱為重鬱症，是一種精神疾患，特徵為超過兩周的大多數時間都抑鬱不已。常常伴隨著沒有精神、對一般休閒活動沒有興趣、沒來由的疼痛及自尊心低落。患者可能會有妄想或者出現幻覺與幻聽。有些患者的時期分為好幾年，可能有段期間與常人無異，但其他時間一直出現憂鬱症症狀。重度憂鬱症會對日常生活、工作、教育、睡眠、飲食習慣與整體健康造成負面影響。在成年的憂鬱症患者中，有 2-8% 死於自殺；而大約半數的自殺身亡者患有憂鬱症或其他情緒障礙。 據信此症的成因是遺傳、環境及心理因素的綜合體。危險因子有、某些藥物、藥物濫用、慢性健康問題以及生活中的重大變動，有約四成的危險因子與遺傳有關。診斷是基於患者陳述的經歷與精神狀態檢查結果；此症沒有實驗室檢驗的方法，但是可以透過測驗排除類似症狀的病症。重度憂鬱比生活的悲傷情緒嚴重得多，持續時間也更長。（USPSTF）建議十二歲以上者進行憂鬱症篩檢，但是考科藍合作組織發現常規的篩檢問卷對發現或治療此症幾乎沒有幫助。 一般的治療方式是對患者進行心理諮商或提供抗憂鬱藥。藥物是有效的，但效果可能只對嚴重的患者較顯著。藥物是否影響自殺風險尚無定論。可以使用的心理諮商類型包含認知行為療法（簡稱為 CBT）與人際取向心理治療。若其他治療措施都無效，可能考慮採用電痙攣療法。若病例有自傷風險，住院可能是必要措施，在某些情況下甚至可能採用強制送醫的方式。 2015年，約有2.16億人患有重度憂鬱症，佔全世界人口3%。終身盛行率比例在各國差異甚大，從日本的7%到法國的21%；已開發國家較開發中國家為高，前者為 15%，後者為 11%。此症造成第二多的，僅次於下背痛。好發於 20 多歲至 30 多歲者之間，女性患者的比率是男性的兩倍。1980年，美國精神醫學學會將此症納入精神疾病診斷與統計手冊第三版（DSM-III），在第二版（DSM-II）中，原本將此症視為神經症的分支，在當時那一版，神經症也包含了持續性抑鬱症和。剛患病或有病史的患者可能會遭到汙名化。
rdf:langString
Вели́кий депреси́вний ро́злад, також ВДР, кліні́чна депре́сія, вели́ка депре́сія, уніполя́рна депре́сія, уніполя́рний ро́злад — на відміну від звичайної депресії, під якою розуміють практично будь-який поганий або пригнічений, тужний настрій, ВДР є цілим комплексом симптомів — клінічним синдромом. Навіть більше, ВДР може взагалі не супроводжуватися поганим настроєм, пригніченістю чи тугою — так звана депресія без депресії, чи маскована депресія, соматизована депресія. Якщо описані нижче симптоми тривають понад два тижні та починають заважати нормальній життєдіяльності, роботі чи навчанню, соціальному функціонуванню, то це привід запідозрити ВДР або депресивний синдром (наприклад, пов'язаний із біполярним афективним розладом).
rdf:langString
Bipolar disorder, ADHD, sadness
rdf:langString
med
xsd:integer
532
rdf:langString
Antidepressants
rdf:langString
Family history, major life changes, certain medications, chronic health problems, substance use disorder
xsd:string
,
296.2
296.3
rdf:langString
med
rdf:langString
532
xsd:string
D003865
xsd:nonNegativeInteger
172382
xsd:string
3589
xsd:string
,
F32.
F33.
xsd:string
003213
xsd:integer
608516
