Left Opposition
http://dbpedia.org/resource/Left_Opposition an entity of type: Thing
Pojmem Levá opozice se všeobecně označuje seskupení v Sovětském svazu, vzniklé na podzim roku 1923 jako opoziční frakce uvnitř komunistické strany, stavící se odmítavě ke Stalinovým doktrínám a snahám získat výlučnou moc. Mimo skupiny tzv. T. V. Sapronova jsou k Levé opozici počítáni zejména tzv. trockisté pod vedením L. D. Trockého, přechodně pak i skupina bolševiků, v jejichž čele stál Zinovjev a Kameněv.
rdf:langString
Oposició d'esquerra és el nom pel que es coneix a la facció liderada per Lev Trotski, que va agrupar als opositors de l'estalinisme dins del PCUS, aquest grup va existir des de l'any 1923 al 1927. Dins de la lluita de poder oberta per les principals figures del partit després de la malaltia i mort de Vladímir Lenin, es van agrupar als signants de la davant la troika formada per Grigori Zinóviev, president de la III Internacional; Ióssif Stalin, Secretari General del Partit Comunista i Lev Kàmenev. La troika comptava amb el suport de Nikolai Bukharin, director de Pravda; i d'Aleksei Ríkov, president del Consell de Ministres (Sovnarkom), els quals més tard serien inclosos per Stalin en l'. A Trotsky i els seus seguidors se'ls hi va unir el .
rdf:langString
Oposisi Kiri adalah sebuah faksi dalam dari 1923 sampai 1927, yang dikepalai secara de facto oleh Leon Trotsky. Oposisi Kiri dibentuk sebagai bagian dari perjuangan kekuasaan dalam kepemimpinan partai yang dimulai saat pendiri Soviet Vladimir Lenin jatuh sakit dan disusul dengan kematiannya pada Januari 1924.
rdf:langString
L'Opposizione di sinistra fu, tra il 1923 e il 1927, una corrente del Partito Comunista dell'Unione Sovietica, guidata de facto da Lev Trockij.
rdf:langString
Vänsteroppositionen var en falang inom det ryska Bolsjevikpartiet under Vladimir Lenins sjukdomtid (1923) och efter hans död (1924). Vänsteroppositionen kämpade mot den byråkratisering av partiet som de ansåg hotade den interna demokratin och en demokratisk utveckling baserad på sovjetmakt. Lev Trotskij var en informell ledare för falangen. Deras motståndare var det så kallad Triumviratet bestående av Kominterns ordförande Grigorij Zinovjev, partiets generalsekreterare Josef Stalin och politbyråns ordförande Lev Kamenev.
rdf:langString
Oposição de Esquerda foi um grupo político existente entre 1923 e 1928 dentro do Partido Bolchevique, que reuniu grande parte dos dirigentes do partido comunista e que se opôs a política desenvolvida por Josef Stalin a partir de 1923. Desenvolveu-se posteriormente na Oposição Unificada, na Oposição de Esquerda Internacional e na Quarta Internacional.
rdf:langString
«Левая оппозиция» — условное название политического течения внутри РКП(б) и ВКП(б) в 1920-е годы. В разное время наиболее известными её представителями были Лев Троцкий, Евгений Преображенский, Тимофей Сапронов, Карл Радек, Леонид Серебряков, Иван Смирнов, Христиан Раковский, Лев Сосновский, Александр Воронский, недолгое время — Григорий Зиновьев, Лев Каменев, Надежда Крупская.
rdf:langString
左翼反对派（俄語：Левая оппозиция）是布尔什维克党在1923年至1927年期间的一个派系。该派的领袖为列夫·托洛茨基。该派及其各国支持者自称国际左翼反对派，其中的一位著名人物是前中国共产党总书记陈独秀。 此派系于1924年1月列宁死后，因为党内争夺领导权的斗争而形成。起初，托洛茨基及其支持者于1923年10月签署“46人声明”而形成一条战线，与其对抗的则是由约瑟夫·斯大林、格里戈里·季诺维也夫和列夫·加米涅夫（人称“三驾马车”）的支持者。 斯大林掌握权力后，大多左翼反对派头面人物在苏联大清洗中被杀。
rdf:langString
Der Begriff Linke Opposition bezeichnet diejenigen Gruppierungen innerhalb der KPdSU (B), die in den 1920er Jahren im linksideologischen Gegensatz zu Josef Stalins Doktrin und dem damit verbundenen Aufstieg der Bürokratie im sowjetischen Partei- und Staatsapparat standen. Im Unterschied dazu existierten Gruppierungen um Nikolai Bucharin, Alexei Rykow und Michail Tomski, die von Stalin als „Rechtsabweichler“ (Rechte Opposition) bezeichnet wurden. Zur sogenannten Linken Opposition zählten zunächst vor allem die Anhänger des Gründers und Oberbefehlshabers der Roten Armee, Leo Trotzki (Trotzkisten). Im April 1926 vereinigten sie sich mit den Anhängern des Vorsitzenden der Kommunistischen Internationale, Grigori Sinowjew, und des Vorsitzenden des Politbüros, Lew Kamenew, unter dem Namen Vereini
rdf:langString
The Left Opposition was a faction within the Russian Communist Party (b) from 1923 to 1927 headed de facto by Leon Trotsky. The Left Opposition formed as part of the power struggle within the party leadership that began with the Soviet founder Vladimir Lenin's illness and intensified with his death in January 1924. Originally, the battle lines were drawn between Trotsky and his supporters who signed The Declaration of 46 in October 1923 on the one hand and a triumvirate (also known by its Russian name troika) of Comintern chairman Grigory Zinoviev, Communist Party General Secretary Joseph Stalin and Politburo chairman Lev Kamenev on the other hand.
rdf:langString
La históricamente denominada oposición de izquierda (en ruso: Левая оппозиция, romanizado como Levaya oppozitsiya o transliterado académicamente como Levaja oppozicija) fue una facción informal dentro del Partido Comunista de la Unión Soviética existente entre 1923 y 1927, encabezada de facto por León Trotski. Dentro de la pugna de poder abierta entre las principales figuras del Partido tras la enfermedad y muerte de Vladímir Lenin, agrupó a los firmantes de la Declaración de los 46 frente a la troika conformada por Grigori Zinóviev, presidente de la Internacional Comunista; Iósif Stalin, Secretario General del Partido Comunista; y Lev Kámenev, presidente del Buró Político. La troika contaba con el apoyo de Nikolái Bujarin, director de Pravda; y de Alekséi Rýkov, presidente del Consejo de
rdf:langString
« Opposition de gauche » est le nom donné à la tendance du Parti communiste de l'Union soviétique (PCUS), entre 1923 et 1927, dirigée par Léon Trotski, et d'anciens membres de l'Opposition ouvrière. Cette tendance se forma lors des luttes de pouvoir émergeant entre factions rivales au moment où Lénine, qui meurt en janvier 1924, était malade.
rdf:langString
De Linkse Oppositie was van 1923 tot 1927 een door Leon Trotski geleide factie binnen de Communistische Partij van de Sovjet-Unie. De Linkse Oppositie werd gevormd tijdens de machtsstrijd binnen de leiding van de partij die begon toen Vladimir Lenin ziek werd en intensiveerde na zijn dood in januari 1924. Oorspronkelijk lag het conflict tussen enerzijds Trotski en zijn aanhangers die in oktober 1923 De Verklaring van 46 hadden ondertekend, en anderzijds het Triumviraat (ook wel bekend onder de Russische naam Troika), bestaande uit voorzitter van de Comintern Grigori Zinovjev, de algemeen secretaris Jozef Stalin en Lev Kamenev als voorzitter van het politbureau van de partij. Ook andere groepen namen in dit conflict een standpunt in. Zo werd de Troika gesteund door de belangrijke partijtheo
rdf:langString
Lewicowa Opozycja, czasem określana jako Lewa Opozycja (ros. Левая оппозиция) – frakcja WKP(b) działająca mniej więcej w latach 1923-1927, pod nieformalnym przywództwem Lwa Trockiego. Grupa ta brała udział w wewnątrzpartyjnej walce o władzę i dalszy kierunek przemian w ZSRR. Jej członkowie występowali pod hasłami „walki z biurokratyzacją kraju” i opowiadali się przeciwko uznaniu za obowiązującą koncepcji „socjalizmu w jednym kraju”, czemu przeciwstawiali koncepcję rewolucji permanentnej i dążenie do budowy socjalizmu w skali globalnej.
rdf:langString
Ліва опозиція — умовна назва політичної течії всередині РКП(б) і ВКП(б) в 1920-ті роки. У різний час найвідомішими її представниками були Лев Троцький, Євген Преображенський, Тимофій Сапронов, Карл Радек, Леонід Серебряков, Іван Смирнов, Християн Раковський, Лев Сосновський, , деякий час — Григорій Зінов'єв, Лев Каменєв, Надія Крупська.
rdf:langString
rdf:langString
Left Opposition
rdf:langString
Oposició d'esquerra
rdf:langString
Levá opozice
rdf:langString
Linke Opposition in der Sowjetunion
rdf:langString
Oposición de izquierda
rdf:langString
Oposisi Kiri
rdf:langString
Opposition de gauche
rdf:langString
Opposizione di sinistra
rdf:langString
Linkse Oppositie
rdf:langString
Lewicowa Opozycja
rdf:langString
Oposição de Esquerda
rdf:langString
Vänsteroppositionen
rdf:langString
Левая оппозиция в РКП(б) и ВКП(б)
rdf:langString
Ліва опозиція в РКП(б) і ВКП(б)
rdf:langString
左翼反对派
rdf:langString
Left Opposition
xsd:integer
40494312
xsd:integer
1118639197
rdf:langString
red
rdf:langString
Левая оппозиция
rdf:langString
ru
rdf:langString
Left-wing to far-left
rdf:langString
the Soviet Union
rdf:langString
Pojmem Levá opozice se všeobecně označuje seskupení v Sovětském svazu, vzniklé na podzim roku 1923 jako opoziční frakce uvnitř komunistické strany, stavící se odmítavě ke Stalinovým doktrínám a snahám získat výlučnou moc. Mimo skupiny tzv. T. V. Sapronova jsou k Levé opozici počítáni zejména tzv. trockisté pod vedením L. D. Trockého, přechodně pak i skupina bolševiků, v jejichž čele stál Zinovjev a Kameněv.
rdf:langString
Oposició d'esquerra és el nom pel que es coneix a la facció liderada per Lev Trotski, que va agrupar als opositors de l'estalinisme dins del PCUS, aquest grup va existir des de l'any 1923 al 1927. Dins de la lluita de poder oberta per les principals figures del partit després de la malaltia i mort de Vladímir Lenin, es van agrupar als signants de la davant la troika formada per Grigori Zinóviev, president de la III Internacional; Ióssif Stalin, Secretari General del Partit Comunista i Lev Kàmenev. La troika comptava amb el suport de Nikolai Bukharin, director de Pravda; i d'Aleksei Ríkov, president del Consell de Ministres (Sovnarkom), els quals més tard serien inclosos per Stalin en l'. A Trotsky i els seus seguidors se'ls hi va unir el .
rdf:langString
Der Begriff Linke Opposition bezeichnet diejenigen Gruppierungen innerhalb der KPdSU (B), die in den 1920er Jahren im linksideologischen Gegensatz zu Josef Stalins Doktrin und dem damit verbundenen Aufstieg der Bürokratie im sowjetischen Partei- und Staatsapparat standen. Im Unterschied dazu existierten Gruppierungen um Nikolai Bucharin, Alexei Rykow und Michail Tomski, die von Stalin als „Rechtsabweichler“ (Rechte Opposition) bezeichnet wurden. Zur sogenannten Linken Opposition zählten zunächst vor allem die Anhänger des Gründers und Oberbefehlshabers der Roten Armee, Leo Trotzki (Trotzkisten). Im April 1926 vereinigten sie sich mit den Anhängern des Vorsitzenden der Kommunistischen Internationale, Grigori Sinowjew, und des Vorsitzenden des Politbüros, Lew Kamenew, unter dem Namen Vereinigte Opposition. Später wurde noch Timofei Sapronows radikale Gruppe der „Demokratischen Zentralisten“ dazugezählt. Nachdem die Vereinigte Opposition Ende 1927 organisatorisch weitgehend zerschlagen wurde, ging der sozialistisch motivierte Widerstand gegen das Stalin-Regime in der Folgezeit meist von konspirativ arbeitenden Gruppierungen im Untergrund und von den sibirischen Verbannungsorten der Oppositionellen aus, wo sie sich in den Lagern des Gulag organisierten. Bis auf wenige Ausnahmen wurden sämtliche Anhänger der marxistisch ausgerichteten antistalinistischen Opposition im Zuge des Großen Terrors 1936–1938 ermordet.
rdf:langString
La históricamente denominada oposición de izquierda (en ruso: Левая оппозиция, romanizado como Levaya oppozitsiya o transliterado académicamente como Levaja oppozicija) fue una facción informal dentro del Partido Comunista de la Unión Soviética existente entre 1923 y 1927, encabezada de facto por León Trotski. Dentro de la pugna de poder abierta entre las principales figuras del Partido tras la enfermedad y muerte de Vladímir Lenin, agrupó a los firmantes de la Declaración de los 46 frente a la troika conformada por Grigori Zinóviev, presidente de la Internacional Comunista; Iósif Stalin, Secretario General del Partido Comunista; y Lev Kámenev, presidente del Buró Político. La troika contaba con el apoyo de Nikolái Bujarin, director de Pravda; y de Alekséi Rýkov, presidente del Consejo de Comisarios del Pueblo (Sovnarkom), quienes más tarde serían incluidos por Stalin en la oposición de derecha. A Trotski y sus seguidores se unió asimismo el Grupo del Centralismo Democrático.
rdf:langString
The Left Opposition was a faction within the Russian Communist Party (b) from 1923 to 1927 headed de facto by Leon Trotsky. The Left Opposition formed as part of the power struggle within the party leadership that began with the Soviet founder Vladimir Lenin's illness and intensified with his death in January 1924. Originally, the battle lines were drawn between Trotsky and his supporters who signed The Declaration of 46 in October 1923 on the one hand and a triumvirate (also known by its Russian name troika) of Comintern chairman Grigory Zinoviev, Communist Party General Secretary Joseph Stalin and Politburo chairman Lev Kamenev on the other hand. The Left Opposition argued that the New Economic Policy had weakened the Soviet Union by allowing the private sector to achieve an increasingly important position in the Soviet economy while in their opinion, the centrally planned, socialised sector of the economy languished (including the mostly state-run heavy industries which were seen as essential not only for continued industrialisation but also defence). The platform called for the state to adopt a programme for mass industrialisation and to encourage the mechanization and collectivisation of agriculture, thereby developing the means of production and helping the Soviet Union move towards parity with Western capitalist countries, which would also increase the proportion of the economy which was part of the socialised sector of the economy and definitively shift the Soviet Union towards a socialist mode of production. There was also the Right Opposition, which was led by the leading party theoretician and Pravda editor Nikolai Bukharin and supported by Sovnarkom Chairman (prime minister) Alexei Rykov. In late 1924, as Stalin proposed his new socialism in one country theory, Stalin drew closer to the Right Opposition and his triumvirate with Grigory Zinoviev and Lev Kamenev slowly broke up over the next year (Zinoviev and Kamenev were both executed in 1936). The Right Opposition were allied to Stalin's Centre from late 1924 until their alliance broke up in the years from 1928–1930 over strategy towards the kulaks and NEPmen. Trotsky and his supporters in the Left Opposition were joined by the Group of Democratic Centralism to form the United (or Joint) Opposition.
rdf:langString
« Opposition de gauche » est le nom donné à la tendance du Parti communiste de l'Union soviétique (PCUS), entre 1923 et 1927, dirigée par Léon Trotski, et d'anciens membres de l'Opposition ouvrière. Cette tendance se forma lors des luttes de pouvoir émergeant entre factions rivales au moment où Lénine, qui meurt en janvier 1924, était malade. En décembre 1927, le « trotskisme » fut déclaré incompatible avec l'appartenance au PCUS (Parti communiste de l'Union soviétique) et les membres de l'Opposition de gauche exclus du Parti, signalant l'avènement de la mainmise complète de Staline sur les institutions du régime soviétique. Trotski fut banni en février 1929, tandis que certaines figures de l'Opposition décidèrent de faire leur « autocritique » afin de rejoindre le giron du Parti unique bolchevique ; la plupart furent ensuite exécutés lors des Grandes Purges de la fin des années 1930. Trotski lui-même forma en 1930 au sein du Komintern l'Opposition internationale de gauche, devenue en 1933 la Ligue communiste internationale à la suite de l'exclusion du Komintern de ses adhérents, puis en 1938 la Quatrième Internationale, marquant la rupture définitive entre les trotskistes et le Komintern.
rdf:langString
Oposisi Kiri adalah sebuah faksi dalam dari 1923 sampai 1927, yang dikepalai secara de facto oleh Leon Trotsky. Oposisi Kiri dibentuk sebagai bagian dari perjuangan kekuasaan dalam kepemimpinan partai yang dimulai saat pendiri Soviet Vladimir Lenin jatuh sakit dan disusul dengan kematiannya pada Januari 1924.
rdf:langString
L'Opposizione di sinistra fu, tra il 1923 e il 1927, una corrente del Partito Comunista dell'Unione Sovietica, guidata de facto da Lev Trockij.
rdf:langString
De Linkse Oppositie was van 1923 tot 1927 een door Leon Trotski geleide factie binnen de Communistische Partij van de Sovjet-Unie. De Linkse Oppositie werd gevormd tijdens de machtsstrijd binnen de leiding van de partij die begon toen Vladimir Lenin ziek werd en intensiveerde na zijn dood in januari 1924. Oorspronkelijk lag het conflict tussen enerzijds Trotski en zijn aanhangers die in oktober 1923 De Verklaring van 46 hadden ondertekend, en anderzijds het Triumviraat (ook wel bekend onder de Russische naam Troika), bestaande uit voorzitter van de Comintern Grigori Zinovjev, de algemeen secretaris Jozef Stalin en Lev Kamenev als voorzitter van het politbureau van de partij. Ook andere groepen namen in dit conflict een standpunt in. Zo werd de Troika gesteund door de belangrijke partijtheoreticus en Pravda-redacteur Nikolaj Boecharin en door de voorzitter van de Sovnarkom premier Aleksej Rykov die echter niet veel later door Stalin als de Rechtse Oppositie zouden worden gebrandmerkt. De Groep van het Democratisch Centralisme steunde Trotski en voegde zich bij de Linkse Oppositie. De eerste confrontatie tussen de Linkse Oppositie en de Troika kwam in oktober 1923-januari 1924, eerst achter gesloten deuren en vanaf begin december in het openbaar. De Troika won deze krachtmeting op de XIIIe Partijconferentie in januari 1924 en zijn overwinning werd opnieuw bevestigd op het XIIIe Partijcongres in juni 1924. De tweede confrontatie vond plaats in oktober-december 1924 tijdens het zogenaamde "Literaire Debat" (naar aanleiding van Trotski's boek De Lessen van Oktober) en eindigde met de verwijdering van Leon Trotski uit zijn ministerspost op 6 januari 1925. Toen Trotski goeddeels uitgesloten was, kwamen Kamenev en Zinovjev begin 1925 in conflict met Stalin. Ze vormden de Nieuwe Oppositie, maar leden een nederlaag tegenover Stalin die op het XIVe Partijcongres van december 1925 wederom door Boecharin en Rykov werd gesteund. Na hun nederlaag werkten Zinovjev en Kamenev samen met Trotski's Linkse Oppositie in de zogenaamde Verenigde Oppositie. In de periode juli-oktober van 1926 werden de Verenigde Oppositie en zijn leiders, die van Stalin verloren hadden, verdreven volgens een uitspraak van het politbureau. In oktober 1927 werden de laatste leden van de Oppositie uit het Communistische Centrale Comité van de Partij gezet, en in november 1927 werden Trotski en Zinovjev uit de partij zelf gezet. In december 1927 verklaarde het XVe Partijcongres dat de Linkse Oppositie en Trotskistische politiek onverenigbaar waren met partijlidmaatschap en verbande alle belangrijke oppositieleden uit de partij. Na de uitwijzing door het XVe Congres, gaven Zinovjev, Kamenev en hun aanhangers "hun fouten" toe aan Stalin. Ze werden in 1928 weer toegelaten tot de Communistische Partij, hoewel zij nooit meer de vroegere invloed kregen die ze hadden en uiteindelijk in de Grote Zuivering omkwamen. Trotski en zijn aanhangers aan de andere kant, weigerden om voor Stalin te buigen en werden begin 1928 verbannen naar afgelegen gebieden van de Sovjet-Unie. Trotski werd uiteindelijk het land uitgezet in februari 1929. Zijn aanhangers verbleven in ballingschap, maar hun standvastigheid begon in 1929 te wankelen aangezien Stalin zich tegen Boecharin en Rykov keerde en de collectivisering inzette die veel weg leek te hebben van het beleid dat de Linkse Oppositie eerder bepleitte. De meeste (maar niet alle) prominente leden van de Linkse Oppositie wijzigden hun positie tussen 1929 en 1934, maar werden alsnog vermoord of verdwenen tijdens de Grote Zuivering medio/eind jaren 30, samen met oppositionisten die standvast bleven. In de tussentijd richtte Trotski in 1930 de Internationale Linkse Oppositie (ILO) op. Het moest een oppositiegroep worden binnen de Comintern, maar de Cominternleden werden onmiddellijk verbannen zodra zij tot de ILO toetraden of daarvan verdacht werden. De ILO concludeerde dat verzet tegen het Stalinisme vanuit de communistische organisaties die door Stalins aanhangers zelf werden gecontroleerd onmogelijk was geworden. Men moest nieuwe organisaties vormen. In 1933 werd ILO hernoemd tot de Internationale Communistische Liga (ICL) die de basis vormde van de Vierde Internationale die in 1938 in Parijs werd opgericht.
rdf:langString
Lewicowa Opozycja, czasem określana jako Lewa Opozycja (ros. Левая оппозиция) – frakcja WKP(b) działająca mniej więcej w latach 1923-1927, pod nieformalnym przywództwem Lwa Trockiego. Grupa ta brała udział w wewnątrzpartyjnej walce o władzę i dalszy kierunek przemian w ZSRR. Jej członkowie występowali pod hasłami „walki z biurokratyzacją kraju” i opowiadali się przeciwko uznaniu za obowiązującą koncepcji „socjalizmu w jednym kraju”, czemu przeciwstawiali koncepcję rewolucji permanentnej i dążenie do budowy socjalizmu w skali globalnej. Uformowanie się nigdy niesformalizowanej Lewicowej Opozycji miało związek z chorobą Włodzimierza Lenina i otwierającą się kwestią jego następcy. Jej źródłem była również sytuacja powstała w Rosji po zwycięskiej dla bolszewików wojnie domowej. Fakt, iż ZSRR zdołał odeprzeć interwencję zagraniczną, nie udały się jednak rewolucje w krajach zachodnich, postawił państwo bolszewików w sytuacji nieprzewidzianej przez teorię marksistowską, gdzie umiędzynarodowienie rewolucji socjalistycznej było traktowane jako podstawowy warunek jej sukcesu. Lew Trocki i jego zwolennicy nie pogodzili się ani z upadkiem rewolucji zachodnich, ani z rosnącą biurokratyzacją państwa radzieckiego. W 1923 Trocki w liście do Prezydium partii stanowczo protestował przeciwko polityce sekretarza Józefa Stalina oraz ostrzegał bezskutecznie przed dalszą biurokratyzacją. W październiku tego samego roku napisał na ten sam temat list otwarty, nazwany – od liczby zebranych pod nim podpisów aktywistów partyjnych – Oświadczeniem Czterdziestu Sześciu. W liście tym sygnatariusze apelowali o przywrócenie demokracji wewnątrzpartyjnej. Dokument nie odegrał jednak zamierzonej roli. Józef Stalin oraz wspierający go Grigorij Zinowiew i Lew Kamieniew postarali się o zatajenie go przed większością szeregowych członków partii oraz o podjęcie dyskusji na jego temat jedynie w dobrze wyselekcjonowanym gronie działaczy partyjnych oraz kilku robotników. W wyniku dyskusji tekst został uznany za poważny błąd, odmówiono jego publikacji w partyjnym organie prasowym, zaś na łamach „Prawdy” ukazał się krytyczny artykuł Zinowiewa. Stanowisko Lewicowej Opozycji zostało zawarte na łamach napisanego przez Trockiego , w którym opozycjoniści kontynuowali protest przeciwko biurokratyzacji partii. Nie krytykując samego systemu monopartyjnego, żądali „powrotu do prawdziwego marksizmu”. Mimo prób odwoływania się do robotników oraz dołów partyjnych opozycjoniści, nie mając oparcia w aparacie partyjnym (całkowicie kontrolowanym przez zwolenników Stalina), stopniowo tracili popularność i wpływy w organizacji. W 1924 w czasie XIII zjazdu RKP(b) i w toku dyskusji w Komitecie Centralnym partii na jesieni tego samego roku Trocki konsekwentnie tracił pozycję, a 6 stycznia 1925 stracił stanowisko ludowego komisarza ds. wojskowych i morskich. W tym samym roku Kamieniew i Zinowiew nieoczekiwanie zmienili front, przechodząc do obozu Lewicowej Opozycji. Mimo tego w 1926 opozycjoniści stracili stanowiska w Politbiurze, zaś rok później Trocki i Zinowiew zostali usunięci z partii, natomiast poglądy związane z Lewicową Opozycją zostały oficjalnie uznane za niezgodne z doktryną partyjną, zaś głoszący je wezwani do złożenia samokrytyki. Po XV zjeździe WKP(b) Zinowiew i Kamieniew oficjalnie potępili swoje poparcie dla Trockiego i w 1928 mogli oficjalnie wrócić do partii na podrzędne stanowiska. Podobnie postąpili niektórzy zwolennicy Trockiego; inni konsekwentnie pozostali przy swoich poglądach, za co zostali zesłani w różne miejsca Związku Radzieckiego (sam Trocki trafił w 1928 do Ałma-Aty, a rok później został wygnany z ZSRR) i w większości skazani na śmierć w czasie późniejszych czystek, notabene podobnie jak ludzie, którzy pod koniec lat 20. XX wieku oficjalnie zerwali więzi z opozycją.
rdf:langString
Vänsteroppositionen var en falang inom det ryska Bolsjevikpartiet under Vladimir Lenins sjukdomtid (1923) och efter hans död (1924). Vänsteroppositionen kämpade mot den byråkratisering av partiet som de ansåg hotade den interna demokratin och en demokratisk utveckling baserad på sovjetmakt. Lev Trotskij var en informell ledare för falangen. Deras motståndare var det så kallad Triumviratet bestående av Kominterns ordförande Grigorij Zinovjev, partiets generalsekreterare Josef Stalin och politbyråns ordförande Lev Kamenev.
rdf:langString
Oposição de Esquerda foi um grupo político existente entre 1923 e 1928 dentro do Partido Bolchevique, que reuniu grande parte dos dirigentes do partido comunista e que se opôs a política desenvolvida por Josef Stalin a partir de 1923. Desenvolveu-se posteriormente na Oposição Unificada, na Oposição de Esquerda Internacional e na Quarta Internacional.
rdf:langString
«Левая оппозиция» — условное название политического течения внутри РКП(б) и ВКП(б) в 1920-е годы. В разное время наиболее известными её представителями были Лев Троцкий, Евгений Преображенский, Тимофей Сапронов, Карл Радек, Леонид Серебряков, Иван Смирнов, Христиан Раковский, Лев Сосновский, Александр Воронский, недолгое время — Григорий Зиновьев, Лев Каменев, Надежда Крупская.
rdf:langString
左翼反对派（俄語：Левая оппозиция）是布尔什维克党在1923年至1927年期间的一个派系。该派的领袖为列夫·托洛茨基。该派及其各国支持者自称国际左翼反对派，其中的一位著名人物是前中国共产党总书记陈独秀。 此派系于1924年1月列宁死后，因为党内争夺领导权的斗争而形成。起初，托洛茨基及其支持者于1923年10月签署“46人声明”而形成一条战线，与其对抗的则是由约瑟夫·斯大林、格里戈里·季诺维也夫和列夫·加米涅夫（人称“三驾马车”）的支持者。 斯大林掌握权力后，大多左翼反对派头面人物在苏联大清洗中被杀。
rdf:langString
Ліва опозиція — умовна назва політичної течії всередині РКП(б) і ВКП(б) в 1920-ті роки. У різний час найвідомішими її представниками були Лев Троцький, Євген Преображенський, Тимофій Сапронов, Карл Радек, Леонід Серебряков, Іван Смирнов, Християн Раковський, Лев Сосновський, , деякий час — Григорій Зінов'єв, Лев Каменєв, Надія Крупська. Ліва опозиція почала формуватися в ході партійної боротьби в період хвороби Леніна і особливо після його смерті в січні 1924 року. Лінія боротьби проходила між Троцьким і його прихильниками з одного боку та тріумвіратом у складі Зінов'єва, Сталіна, Каменєва і їх прихильниками — з іншого.
rdf:langString
International Left Opposition
xsd:nonNegativeInteger
15945
