Jean II Le Maingre
http://dbpedia.org/resource/Jean_II_Le_Maingre an entity of type: Thing
Jean II Le Maingre (Old French: Jehan le Meingre), also known as Boucicaut (28 August 1366 – 21 June 1421), was a French knight and military leader. Renowned for his military skill and embodiment of chivalry, he was made a marshal of France.
rdf:langString
Juan Le Maingre ("Boucicault") fue un mariscal de los ejércitos de Francia bajo Carlos VI junto con el condestable Carlos de Albret. A pesar de su buen planteamiento táctico de la Batalla de Agincourt, fracasó en su empeño por la continua interferencia de un triunvirato de nobles conducidos por el duque Juan Sin Miedo. Fue uno de los mejores generales franceses de la guerra de los Cien Años. No sólo fue Gran Mariscal de Francia sino también Gran Condestable del Emperador de Constantinopla.
rdf:langString
Jean II Le Meingre, surnommé Boucicaut né en 1364 à Tours - mort en Angleterre dans le Yorkshire, probablement le 25 juin 1421, fut maréchal de France. Il ne doit pas être confondu avec Jean Ier Le Meingre, dit Boucicaut, son père.
rdf:langString
Jean II Le Maingre, född år 1366, död år 1421, var en fransk marskalk och riddare. En hel del av hans heroiska titel som krigare gick till spillo efter att han flytt undan ett slag mot de osmanska turkarna i slaget vid Nikopolis år 1396.
rdf:langString
Жан II ле Менгр по прозвищу Бусико (Boucicaut) (фр. Jean II Le Meingre, 28 августа 1366 — 21 июня 1421) — французский военный деятель времен Столетней войны, маршал, путешественник.
rdf:langString
Жан II ле Менгр (фр. Jean II Le Meingre, 28 серпня 1366 — 21 червня 1421) — французький військовий діяч часів Сторічної війни, маршал Франції, мандрівник. Відомий як «маршал Бісуко».
rdf:langString
Ο Ζαν Β΄ λε Μαινγκρ (Jean II Le Maingre, στην παλαιά γαλλική : Jehan le Meingre), επίσης γνωστός ως Μπουσικώ (Boucicaut) (28 του Αυγούστου του 1366 - 21 Ιουνίου του 1421), ήταν ένας Γάλλος ιππότης που έχει απεικονιστεί ως ένα πρότυπο της ιπποσύνης . Φημισμένος για τη στρατιωτική του ικανότητα, έγινε στρατάρχης της Γαλλίας. Ο Huizinga την ίδια χρονιά στέλνεται με έξι πλοία που μεταφέρουν 1.200 άνδρες για να βοηθήσουν τον Ρωμαίο-Βυζαντινό αυτοκράτορα Μανουήλ Β' Παλαιολόγο κατά των Οθωμανών.
rdf:langString
Jean II. Le Maingre, genannt Boucicaut (deutsche Dichtung: Marschall Johann, altfranzösisch Jehan le Meingre; * 28. August 1366 in Poitiers; † 1421 in Yorkshire), war Marschall von Frankreich. Er war ein Sohn des Jean I. Le Maingre, ebenfalls genannt Boucicaut („der Tapfere)“. Im Jahre 1384 unternahm er seine erste Preußenfahrt, um dem Deutschritterorden in dessen Krieg gegen die nichtchristlichen Litauer beizustehen. Im Winter kehrte er nach Preußen zurück.
rdf:langString
Jean II Le Meingre detto Boucicaut (in francese arcaico: Jehan Le Meingre; Tours, 1364 – Londra, 21 giugno 1421) è stato un cavaliere medievale, diplomatico e politico francese, crociato. Particolarmente conosciuto per la sua abilità nell'arte bellica, si mise in luce nel periodo della guerra dei cent'anni; era l'omonimo figlio del maresciallo di Francia Jean I Le Meingre, anch'egli detto Boucicaut, morto a Digione il 15 marzo 1367, e del padre fu chiamato a ricoprire la medesima carica.
rdf:langString
Jean II Le Meingre, ook Boucicaut genoemd, (Tours, 1366 – Yorkshire, 1421) was maarschalk van Frankrijk van 1391 tot 1421. Op zijn twaalfde maakte hij als page zijn eerste veldslag mee, op zijn zestiende werd hij geridderd en op zijn achttiende ging hij op kruisvaart. Hij was een befaamd toernooistrijder en een gedreven militair die op zijn vijfentwintigste werd benoemd tot maarschalk van Frankrijk en op zijn vijfendertigste tot gouverneur van Genua. Zijn militaire carrière eindigde toen hij door de Engelsen gevangengenomen werd in de slag bij Azincourt. De bijnaam Boucicaut erfde hij van zijn vader Jean I Le Meingre, die eveneens maarschalk van Frankrijk was. Hij trouwde boven zijn stand en werd geprezen door koningen, keizers en pausen maar ook door de bekendste vrouwelijke schrijver van
rdf:langString
Jean Le Maingre, zwany Boucicaut (1366–1421) – rycerz i marszałek Francji. Był synem Jeana Le Maingre, również marszałka Francji, po którym odziedziczył nie tylko imię i nazwisko, ale także przydomek Boucicaut. O udziale marszałka Boucicauta w bitwie pod Nikopolis wspomina w utworze O Zawiszy Czarnym opowieść Karol Bunsch.
rdf:langString
“布希考特”让·勒曼格尔二世（法语：Jean II Le Maingre 'Boucicaut' ；古法语：Jehan le Meingre，1366年8月28日-1421年6月21日），法国元帅、骑士，以卓越军事能力著称。 勒曼格尔二世的父亲“布希考特”让·勒曼格尔一世（Jean II Le Maingre, 'Boucicaut'）同为元帅。勒曼格尔二世幼年在法王查理六世的宫廷内充任男侍从，12岁时随同波旁公爵路易二世征伐诺曼底。16岁时，在羅斯貝克戰役前夕，路易亲自为勒曼格尔二世授予骑士头衔。1383年，勒曼格尔开始了自己长达20余年的征程。 1390年，勒兰盖姆停战协定的签署暂时终止了英法战争。勒曼格尔和其他两位法国骑士在圣英格佛特（Saint-Inglevert）与英国骑士举行骑马对决，并成功击落了3名对手。次年，勒曼格尔第三度踏足普鲁士。由于在对抗普鲁士和利沃尼亚的异教徒的战争中表现卓异，1391年12月25日勒兰盖姆在图尔的圣马丁教堂被查理六世任命为法国元帅。 勒曼格尔回到法国后，陷入了勃艮第派與奧爾良派的內戰。1415年的阿金库尔战役中，他指挥法军先锋进攻，但被英军所俘。1421年，勒曼格尔卒于英国约克。勒曼格尔被葬于图尔斯主教堂，其墓志铭为“皇帝陛下和拜占庭帝国伟大的捍卫者”。
rdf:langString
rdf:langString
Jean II. Le Maingre
rdf:langString
Ζαν Β΄ Λε Μενγκρ
rdf:langString
Juan Le Maingre
rdf:langString
Jean II Le Meingre
rdf:langString
Jean II Le Maingre
rdf:langString
Jean II Le Meingre
rdf:langString
Jean II Le Meingre
rdf:langString
Jean Le Maingre (1366–1421)
rdf:langString
Жан II ле Менгр
rdf:langString
Jean Le Maingre
rdf:langString
让·勒曼格尔
rdf:langString
Жан II ле Менгр
rdf:langString
Jean II Le Maingre
rdf:langString
Jean II Le Maingre
xsd:date
1421-06-21
xsd:date
1366-08-28
xsd:integer
1278173
xsd:integer
1117019533
xsd:date
1366-08-28
xsd:date
1421-06-21
rdf:langString
Ο Ζαν Β΄ λε Μαινγκρ (Jean II Le Maingre, στην παλαιά γαλλική : Jehan le Meingre), επίσης γνωστός ως Μπουσικώ (Boucicaut) (28 του Αυγούστου του 1366 - 21 Ιουνίου του 1421), ήταν ένας Γάλλος ιππότης που έχει απεικονιστεί ως ένα πρότυπο της ιπποσύνης . Φημισμένος για τη στρατιωτική του ικανότητα, έγινε στρατάρχης της Γαλλίας. Έγινε υπηρέτης στο δικαστήριο του Καρόλου ΣΤ' της Γαλλίας και σε ηλικία 12 ετών συνόδευσε τον Λουδοβίκο ΙΙ, Δούκα του Μπούρμπον, σε εκστρατεία εναντίον της Νορμανδίας. Στην ηλικία των 16 ετών έγινε ιππότης από τον Λουδοβίκο την παραμονή της μάχης του Roosebeke (27 Νοεμβρίου 1382). Το 1383 άρχισε το πρώτο από τα ταξίδια του που θα διαρκέσει για περισσότερο από είκοσι χρόνια του βίου του. Το 1384 ανέλαβε το πρώτο του ταξίδι στην Πρωσία, προκειμένου να βοηθήσει το τευτονικό τάγμα στον πόλεμο εναντίον των ειδωλολατρών Λιθουανών, οι οποίοι θα προσηλυτιστούν στον Ρωμαιοκαθολικισμό το 1386. Μετά από κάποιες εκστρατείες εναντίον των Μαυριτανών στην Ισπανία και εναντίον της Τουλούζης στη Γαλλία, συνόδευε τον δούκα του Bourbon, αυτή τη φορά στην Ισπανία, η οποία είχε γίνει δεύτερο πεδίο μάχης του εκατονταετούς πολέμου. Από εκεί ταξίδεψε για δύο χρόνια στην χερσόνησο του Αίμου, την Εγγύς Ανατολή και τους Αγίους Τόπους, με την συντροφιά του φίλου Renaud του Roye και αργότερα με τον Philip of Artois, Κόμη του Eu. Εκεί, ο ίδιος και οι σύντροφοί του συνέθεσαν το Livre des Cent Ballades, μια ποιητική υπεράσπιση του γκρίζου ιππότου, την κεντρική μορφή της ιπποσύνης, την οποία ο Johan Huizinga ευρήκε μια καταπληκτική αντίθεση με τα γεγονότα της στρατιωτικής του σταδιοδρομίας. Το 1390, ενώ η Εκεχειρία του Leulinghem είχε διακόψει προσωρινά τον πόλεμο με την Αγγλία, ο Μπουσικώ και δύο άλλοι Γάλλοι ιππότες διοργάνωσαν το τουρνουά του Saint-Inglevert, στο οποίο αγωνίστηκε μαζί με τους δύο συντρόφους του εναντίον αγγλικών ιπποτών, από τους οποίους έριξε δέκαοκτώ αντιπάλους. Την επόμενη χρονιά ταξίδεψε για τρίτη φορά στη Πρωσία. Λόγω της μεγάλης υπηρεσίας του στον πόλεμο εναντίον των παγανιστών στη Λιβόνια και την Πρωσία, ονομάστηκε στρατάρχης της Γαλλίας στις 25 Δεκεμβρίου 1391 από τον Κάρολο ΣΤ' στον καθεδρικό ναό του Αγίου Μάρτιν στο Tours. Το 1396 έλαβε μέρος στην κοινή γαλλο-ουγγρική σταυροφορία εναντίον των Οθωμανών, η οποία υπέστη βαριά ήττα στις 28 Σεπτεμβρίου στη μάχη της Νικοπόλεως. Συνελήφθη ως αιχμάλωτος του οθωμανού σουλτάνου Bayezid I, αλλά, αντιθέτως με πολλούς από τους συντρόφους του, διέφυγε την εκτέλεση και τελικώς λυτρώθηκε. Το 1399 ίδρυσε το Emprise de l'Escu vert à la Dame Blanche, ένα σωματείο εμπνευσμένο από το ιδεώδες της αρχοντικής αγάπης: «θα μπορούσε κανείς να τον υποθέσει ότι θεραπεύτηκε από όλες τις ιπποτικές αυταπάτες μετά την καταστροφή της Νικόπολης», παρατήρησε Ο Huizinga την ίδια χρονιά στέλνεται με έξι πλοία που μεταφέρουν 1.200 άνδρες για να βοηθήσουν τον Ρωμαίο-Βυζαντινό αυτοκράτορα Μανουήλ Β' Παλαιολόγο κατά των Οθωμανών. Το 1401, χάρη στα στρατιωτικά του επιτεύγματα και τις γνώσεις του στα ανατολικά, διορίστηκε Γάλλος κυβερνήτης της Γένοβας, η οποία είχε πέσει στον Κάρολο ΣΤ' το 1396. Απέτρεψε επιτυχώς μια επίθεση από τον βασιλιά Janus της Κύπρου, ο οποίος προσπάθησε να πάρει πίσω την πόλη της Αμμοχώστου για την Κύπρο, που είχε καταληφθεί από τη Γένοβα. Κατά την επιστροφή του, νικήθηκε από τους Βενετούς στη μάχη του Μονονίου στις 7 Οκτωβρίου 1403. Μετά από αγώνες στη Μεσόγειο, οι Γενουάτες απελευθερώθηκαν από τη γαλλική κυριαρχία το 1409. Ο Μπουσικώ επέστρεψε στη Γαλλία και συμμετείχε στην αντιπαλότητα μεταξύ της Βουργουνδίας και της Ορλεάνης. Μαζί με τον πατέρα του, επίσης Ζαν λε Μαινγκρ, και τον λόγιο Ζαν Γκερσόν τάχθηκαν με το μέρος της Κριστίν ντε Πιζάν στη λεγόμενη «Διαμάχη του Ρόδου» που καυτηρίαζε τον μισογυνισμό της μεσαιωνικής και αρχαίας λογοτεχνίας, δημιουργώντας ένα άτυπο «τάγμα» για «την υπεράσπιση της τιμής των γυναικών». Στη μάχη του Agincourt το 1415 ηγείτο της γαλλικής εμπροσθοφυλακής, αλλά αιχμαλωτίστηκε από τους Άγγλους και πέθανε έξι χρόνια αργότερα στο Yorkshire. Τότε θάφτηκε στον καθεδρικό ναό του Tours, στο εξωκκλήσι της οικογένειάς του, με τον επιτάφιο "Μέγας Σταβλάρχης του Αυτοκράτορος και της Αυτοκρατορίας της Κωνσταντινουπόλεως".
rdf:langString
Jean II. Le Maingre, genannt Boucicaut (deutsche Dichtung: Marschall Johann, altfranzösisch Jehan le Meingre; * 28. August 1366 in Poitiers; † 1421 in Yorkshire), war Marschall von Frankreich. Er war ein Sohn des Jean I. Le Maingre, ebenfalls genannt Boucicaut („der Tapfere)“. Im Alter von 12 Jahren war er ein Begleiter des Herzogs Louis II. de Bourbon auf einem Normandie-Feldzug. Mit 16 Jahren wurde er am 26. November 1382, dem Vorabend der Schlacht bei Roosebeke, zum Ritter Frankreichs geschlagen. Ein Jahr später begann er die ersten seiner ausgiebigen Reisen, die mehr als zwanzig Jahre seines Lebens in Anspruch nahmen. Im Jahre 1384 unternahm er seine erste Preußenfahrt, um dem Deutschritterorden in dessen Krieg gegen die nichtchristlichen Litauer beizustehen. Im Winter kehrte er nach Preußen zurück. Nach einigen Feldzügen gegen die Mauren im Inneren Spaniens und gegen die Tolosaner im Inneren Frankreichs begleitete Boucicaut den Herzog von Bourbon erneut, diesmal nach Spanien, das im 100-jährigen Krieg zum Nebenkriegsschauplatz geworden war. Darauf reiste er zwei Jahre lang durch den Balkan und den Nahen Osten, in Begleitung seines Freundes und später in Begleitung des Philipp von Artois, eines Prinzen königlichen Blutes und Grafen von Eu. Der Waffenstillstand von Leulingen (1389–1392) hatte den Krieg mit England vorübergehend unterbrochen, daher nahm Boucicaut am Tjosten von Saint-Inglevert teil (1390). Ein Jahr später brach er zu seiner nunmehr dritten Preußenfahrt auf. Wegen seiner überaus großen Verdienste im Krieg gegen die Heiden in Livland und Preußen wurde er am 25. Dezember 1391 von König Karl VI. zum „Maréschal de France“ also zum „Marschall Frankreichs“ geschlagen. Am 23. Dezember 1393 heiratete er per Ehevertrag Antoinette de Beaufort, Comtesse d’Alais, Tochter von Raymond Louis Roger, Comte de Beaufort, Vicomte de Turenne, die kurz nach dem 18. Juli 1416 auf Château d’Alais starb (siehe Haus Rogier de Beaufort) 1396 war er ein bedeutender Teilnehmer der französisch-ungarischen Heerfahrt gegen die osmanischen Türken, welche am 28. September 1396 in der Schlacht von Nikopolis eine schwere Niederlage erlitt. Er entging der Hinrichtung, da man ihn freikaufte. 1399 wurde er Anführer eines französischen Expeditionskorps, das Manuel II., Kaiser von Byzanz, gegen die Osmanen beistehen sollte. In Anbetracht seiner militärischen Fähigkeiten und seiner Kenntnis des Ostens wurde er zum „Gouverneur de Jennes“ – zum „Gouverneur von Genua“ also – ernannt. Genua hatte sich 1396 dem Reich Karls VI. unterstellt. Er wehrte erfolgreich eine Attacke des König Janus von Zypern ab, der die von den Genuesen eroberte Stadt Famagusta zurückzuerobern versuchte. Nach ein paar Kämpfen im östlichen Mittelmeer schüttelten die Genuesen seine Herrschaft als Vertreter Frankreichs in Genua 1409 ab. Er kehrte nach Frankreich zurück und bekam die Rivalitäten der Häuser Burgund und Orléans zu spüren. In der Schlacht von Azincourt im Jahre 1415 geriet er schließlich in englische Gefangenschaft und starb sechs Jahre später in der englischen Stadt York.
rdf:langString
Jean II Le Maingre (Old French: Jehan le Meingre), also known as Boucicaut (28 August 1366 – 21 June 1421), was a French knight and military leader. Renowned for his military skill and embodiment of chivalry, he was made a marshal of France.
rdf:langString
Juan Le Maingre ("Boucicault") fue un mariscal de los ejércitos de Francia bajo Carlos VI junto con el condestable Carlos de Albret. A pesar de su buen planteamiento táctico de la Batalla de Agincourt, fracasó en su empeño por la continua interferencia de un triunvirato de nobles conducidos por el duque Juan Sin Miedo. Fue uno de los mejores generales franceses de la guerra de los Cien Años. No sólo fue Gran Mariscal de Francia sino también Gran Condestable del Emperador de Constantinopla.
rdf:langString
Jean II Le Meingre, surnommé Boucicaut né en 1364 à Tours - mort en Angleterre dans le Yorkshire, probablement le 25 juin 1421, fut maréchal de France. Il ne doit pas être confondu avec Jean Ier Le Meingre, dit Boucicaut, son père.
rdf:langString
Jean II Le Meingre detto Boucicaut (in francese arcaico: Jehan Le Meingre; Tours, 1364 – Londra, 21 giugno 1421) è stato un cavaliere medievale, diplomatico e politico francese, crociato. Particolarmente conosciuto per la sua abilità nell'arte bellica, si mise in luce nel periodo della guerra dei cent'anni; era l'omonimo figlio del maresciallo di Francia Jean I Le Meingre, anch'egli detto Boucicaut, morto a Digione il 15 marzo 1367, e del padre fu chiamato a ricoprire la medesima carica. Gran connestabile dell'Impero a Costantinopoli, presente nelle colonie genovesi d'oltremare, dal 1º novembre 1401 sino al 1409 ricoprì la carica di governatore della Repubblica di Genova. L'incarico gli venne assegnato per volontà dello stesso Carlo VI dopo che una lunga campagna militare aveva portato la Francia ad ottenere una sorta di protettorato sulla repubblica ligure. Diplomatico di alterne fortune (la sua caduta fu dovuta ad una guerra contro la casa viscontea di Milano e favorita da una rivolta di popolo), è considerato dagli storici uno dei più valorosi cavalieri medioevali.
rdf:langString
Jean II Le Meingre, ook Boucicaut genoemd, (Tours, 1366 – Yorkshire, 1421) was maarschalk van Frankrijk van 1391 tot 1421. Op zijn twaalfde maakte hij als page zijn eerste veldslag mee, op zijn zestiende werd hij geridderd en op zijn achttiende ging hij op kruisvaart. Hij was een befaamd toernooistrijder en een gedreven militair die op zijn vijfentwintigste werd benoemd tot maarschalk van Frankrijk en op zijn vijfendertigste tot gouverneur van Genua. Zijn militaire carrière eindigde toen hij door de Engelsen gevangengenomen werd in de slag bij Azincourt. De bijnaam Boucicaut erfde hij van zijn vader Jean I Le Meingre, die eveneens maarschalk van Frankrijk was. Hij trouwde boven zijn stand en werd geprezen door koningen, keizers en pausen maar ook door de bekendste vrouwelijke schrijver van de middeleeuwen, Christine de Pizan.
rdf:langString
Jean Le Maingre, zwany Boucicaut (1366–1421) – rycerz i marszałek Francji. Był synem Jeana Le Maingre, również marszałka Francji, po którym odziedziczył nie tylko imię i nazwisko, ale także przydomek Boucicaut. Doświadczenie bojowe zdobywał między innymi u Krzyżaków w Prusach. Przybywał do Prus trzykrotnie w latach 1384, 1385 i 1390–1391. W 1388 odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Dowiódł swojej odwagi i gotowości do poświęcenia się dla innych, gdy dowiedział się że hrabia Eu, również podróżujący do Palestyny, został uwięziony przez Egipcjan. Dobrowolnie oddał się w ich ręce, by dotrzymać towarzystwa szlachetnie urodzonemu koledze. Po uwolnieniu obaj kontynuowali pielgrzymkę. Brał udział w bitwie pod Nikopolis. Został wzięty przez Turków do niewoli i w przeciwieństwie do wielu innych jeńców, straconych na rozkaz sułtana Bajazyda, przeżył. Zapłacono za niego okup. Odznaczył się też w obronie Konstantynopola w latach 1398–1399. W latach 1401–1407 był gubernatorem Genui. Był jednym z francuskich dowódców w kolejnej odsłonie wojny stuletniej, wznowionej przez Henryka V Lancastera. Po bitwie pod Azincourt, stoczonej 25 października 1415, dostał się do angielskiej niewoli. Zmarł w Yorkshire, nie odzyskawszy wolności w 1421. Był wzorem nie tylko męstwa, ale również rycerskiej kultury. Założył zakon rycerski Dame Blanche à l’Écu Vert, mający nieść pomoc kobietom, których krewni wyruszyli na wojnę. Do anegdoty przeszło jedno z jego powiedzeń. Kiedy na ulicy ukłonił się kapeluszem stojącym tam damom lekkich obyczajów, w odpowiedzi na drwiny ze strony innych szlachciców stwierdził, że woli oddać cześć dziesięciu takim paniom, niż zaniedbać uprzejmości wobec jednej cnotliwej kobiety. O udziale marszałka Boucicauta w bitwie pod Nikopolis wspomina w utworze O Zawiszy Czarnym opowieść Karol Bunsch.
rdf:langString
Jean II Le Maingre, född år 1366, död år 1421, var en fransk marskalk och riddare. En hel del av hans heroiska titel som krigare gick till spillo efter att han flytt undan ett slag mot de osmanska turkarna i slaget vid Nikopolis år 1396.
rdf:langString
Жан II ле Менгр по прозвищу Бусико (Boucicaut) (фр. Jean II Le Meingre, 28 августа 1366 — 21 июня 1421) — французский военный деятель времен Столетней войны, маршал, путешественник.
rdf:langString
Жан II ле Менгр (фр. Jean II Le Meingre, 28 серпня 1366 — 21 червня 1421) — французький військовий діяч часів Сторічної війни, маршал Франції, мандрівник. Відомий як «маршал Бісуко».
rdf:langString
“布希考特”让·勒曼格尔二世（法语：Jean II Le Maingre 'Boucicaut' ；古法语：Jehan le Meingre，1366年8月28日-1421年6月21日），法国元帅、骑士，以卓越军事能力著称。 勒曼格尔二世的父亲“布希考特”让·勒曼格尔一世（Jean II Le Maingre, 'Boucicaut'）同为元帅。勒曼格尔二世幼年在法王查理六世的宫廷内充任男侍从，12岁时随同波旁公爵路易二世征伐诺曼底。16岁时，在羅斯貝克戰役前夕，路易亲自为勒曼格尔二世授予骑士头衔。1383年，勒曼格尔开始了自己长达20余年的征程。 1384年，勒曼格尔远赴普鲁士协同条顿骑士团镇压信奉异教的立陶宛人，并迫使对方在1386年皈依罗马天主教。之后，勒曼格尔数次与西班牙的摩尔人和法国的图卢兹人对战。在西班牙成为百年战争的第二战场之后，勒曼格尔再度随同波旁公爵出征。此后的两年里，他经由巴尔干和近东，最后抵达圣地耶路撒冷。勒曼格尔的好友雷诺（Renaud of Roye）和伊尤伯爵菲利普（Philip of Artois, Count of Eu）先后陪同他完成了此段旅程。在耶路撒冷，勒曼格尔与其同伴一道创作了《百曲书》（Livre des Cent Ballades），该书圣化了骑士精神的核心，即无玷骑士。历史学家约翰·赫伊津哈认为，书中所描绘的故事与勒曼格尔的历史形象大相径庭。 1390年，勒兰盖姆停战协定的签署暂时终止了英法战争。勒曼格尔和其他两位法国骑士在圣英格佛特（Saint-Inglevert）与英国骑士举行骑马对决，并成功击落了3名对手。次年，勒曼格尔第三度踏足普鲁士。由于在对抗普鲁士和利沃尼亚的异教徒的战争中表现卓异，1391年12月25日勒兰盖姆在图尔的圣马丁教堂被查理六世任命为法国元帅。 1396年，勒曼格尔参与了法国-匈牙利联合组织的十字军东征。9月28日，在尼科波利斯戰役中败于奥斯曼帝国的军队。勒曼格尔被苏丹巴耶济德一世所俘获，但终免于处决。最后，勒曼格尔被赎回法国。1399年，勒曼格尔组建绿盾白妇骑士团（Emprise de l'Escu vert à la Dame Blanche）。赫伊津哈评论道：“人们或许认为他（指勒曼格尔）已经摆脱了尼科波利斯惨败后的骑士幻想”。同年，勒曼格尔和一只由六艘舰船组成的船队远赴拜占庭协助曼努埃尔二世对抗奥斯曼人。 1401年，由于战功显赫加之对东方熟稔，勒曼格尔被任命为热那亚总督（热那亚在1396年被法国攻占）。在任内，他成功击退塞浦路斯国王雅努斯对热那亚属地、塞浦路斯港口法馬古斯塔的进攻。功成归来后，勒曼格尔在1403年10月7日的莫东战役（Battle of Modon）中被威尼斯人击败。1409年，几经周折后，热那亚脱离法国统治。 勒曼格尔回到法国后，陷入了勃艮第派與奧爾良派的內戰。1415年的阿金库尔战役中，他指挥法军先锋进攻，但被英军所俘。1421年，勒曼格尔卒于英国约克。勒曼格尔被葬于图尔斯主教堂，其墓志铭为“皇帝陛下和拜占庭帝国伟大的捍卫者”。
xsd:nonNegativeInteger
7295
