Japanese Buddhist architecture
http://dbpedia.org/resource/Japanese_Buddhist_architecture an entity of type: Company
Japanische Tempelarchitektur beschreibt eine Ausprägung der japanischen Architektur für buddhistische Tempel. In Japan bezeichnet man buddhistische Sakralbauten als Tempel (jiin) und die des Shinto als Schreine (jinja). Heute gibt es Tempelarchitekturen aus Beton, doch die vormodernen Tempel wurden durchweg in Holzbauweise errichtet. Infolge von Schwammbildung, Insektenfraß, Fäulnis, Blitzeinschlag, Zerstörung durch Taifune, Kriegseinwirkung usw. mussten sie unablässig restauriert und im Falle völliger Zerstörung auch neu gebaut werden. Hierbei integrierte man oft zeitgenössische Stilelemente.
rdf:langString
日本佛教建築是日本受中國建築文化影響下發展出的。
rdf:langString
Буддистская архитектура Японии представлена строениями буддистских храмов и монастырей на территории Японии. Наряду с самими храмами, к ней относятся помещения, предназначенные для ночлега, учёбы, медитации и прочие.Как и синтоистская архитектура, она является ярким примером культовой архитектуры Японии и представляет собой сочетание завезённых и исконно японских стилей. Буддистская архитектура Японии развивалась и изменялась со временем, начиная с копирования китайских стилей и принципов строительства до появления разнообразных японских стилей, отличных от материковых.
rdf:langString
العمارة البوذية اليابانية هي عمارة المعابد البوذية في اليابان، وتتألف من أساليب معمارية متنوعة تطورت محليًا ونشأت في الصين. بعد وصول البوذية إلى القارة عبر ممالك كوريا الثلاث في القرن السادس، بُذل جهد في البداية لإعادة إنتاج المباني الأصلية بعناية قدر الإمكان، ولكن تطورت تدريجيًا نسخ محلية من الأنماط القاريّة لتناسب الأذواق اليابانية وحل المشاكل الناتجة عن الطقس المحلي، المتميز بكونه ماطر ورطب أكثر منه في الصين. كانت الطوائف البوذية الأولى هي طوائف نارا الستة (باليابانية: 南都六宗)، تبعتها خلال فترة هيان شينغون وتينداي في كيوتو. ولدت لاحقًا في كاماكورا، خلال فترة كاماكورا، طائفة جودو والطائفة اليابانية المحلية نيشيرين شو. في نفس الوقت تقريبًا وصلت زن البوذية من الصين، مما أثر بقوة على جميع الطوائف الأخرى بطرق عديدة، وضمنًا العمارة. تغير التركيب الاجتماعي لأتباع البوذية جذريًا مع مرور الوقت أيض
rdf:langString
Η ιαπωνική βουδιστική αρχιτεκτονική είναι η αρχιτεκτονική των βουδιστικών ναών στην Ιαπωνία, που αποτελείται από τοπικά αναπτυγμένες παραλλαγές αρχιτεκτονικών στυλ, που δημιουργήθηκαν στην Κίνα. Αφού ο Βουδισμός έφτασε στην Ιαπωνία μέσω των Τριών Βασιλείων της Κορέας τον 6ο αιώνα, αρχικά έγινε προσπάθεια να αναπαραχθούν όσο το δυνατόν πιο πιστά αυθεντικά κτήρια, αλλά σταδιακά αναπτύχθηκαν τοπικές παραλλαγές ηπειρωτικών στυλ τόσο για να ανταποκρίνονται στα ιαπωνικά γούστα όσο και στην επίλυση προβλημάτων, που τίθενται από τον καιρό στην Ιαπωνία, ο οποίος είναι πιο βροχερός και υγρός από ό,τι στην Κίνα. Οι πρώτες βουδιστικές αιρέσεις ήταν οι έξι Νάντο Ροκουσού της Νάρα (南都六宗, οι έξι σέκτες της Νάρα), που ακολουθήθηκαν κατά τη διάρκεια της περιόδου Χεϊάν από την Σίνγκον του Κιότο και την Τε
rdf:langString
Japanese Buddhist architecture is the architecture of Buddhist temples in Japan, consisting of locally developed variants of architectural styles born in China. After Buddhism arrived from the continent via the Three Kingdoms of Korea in the 6th century, an effort was initially made to reproduce the original buildings as faithfully as possible, but gradually local versions of continental styles were developed both to meet Japanese tastes and to solve problems posed by local weather, which is more rainy and humid than in China. The first Buddhist sects were Nara's six Nanto Rokushū (南都六宗, Nara six sects), followed during the Heian period by Kyoto's Shingon and Tendai. Later, during the Kamakura period, in Kamakura were born the Jōdo and the native Japanese sect Nichiren-shū. At roughly the
rdf:langString
L'architecture bouddhiste japonaise désigne l'architecture des temples bouddhistes au Japon, consistant en variantes mises au point localement de styles architecturaux nés en Chine. Après l'arrivée du Bouddhisme de Corée au VIe siècle, un effort a été initialement fait pour reproduire les bâtiments d'origine aussi fidèlement que possible, mais des versions locales des styles continentaux se sont progressivement développés, à la fois pour répondre aux goûts japonais et afin de résoudre les problèmes posés par la météo locale, plus pluvieuse et humide qu'en Chine. Les premières sectes bouddhistes sont les six sectes de Nara, Nanto Rokushū (南都六宗, six sectes de Nara), suivies durant l'époque de Heian par les sectes Kyoto, Shingon et Tendai. Plus tard, durant l'époque de Kamakura, apparaissent
rdf:langString
L'architettura buddista giapponese è l'architettura dei templi buddisti in Giappone, costituita da varianti sviluppate a livello locale di stili architettonici nati in Cina. Dopo che il buddismo arrivò nel continente attraverso i Tre regni di Corea nel VI secolo, inizialmente si tentò di riprodurre gli edifici originali nel modo più fedele possibile, ma gradualmente furono sviluppate delle versioni locali degli stili continentali sia per incontrare i gusti giapponesi sia per risolvere i problemi posti dal clima locale, che è più piovoso e umido che in Cina . Le prime sette buddiste furono le sei Nanto Rokushū di Nara (南 都 六 宗 Nara sei sette) seguite durante il periodo Heian da Shingon e Tendai di Kyoto. Più tardi, durante il periodo Kamakura, a Kamakura nacquero il Jōdo e la setta giappone
rdf:langString
A arquitetura budista japonesa, presente nos templos budistas do Japão, consiste de variantes de estilos arquitetônicos chineses desenvolvidos localmente. Após a chegada do budismo no continente pelos Três Reinos da Coreia no séc. VI, um esforço foi feito para reproduzir as construções originais na medida do possível, mas, gradualmente, versões locais dos estilos foram desenvolvidas não só para satisfazer aos gostos nipônicos como para solucionar problemas causados pelo clima local, dado que este era mais chuvoso e úmido que o clima chinês. As primeiras seitas budistas foram as Seis Seitas de Nara (Nanto Rokushū), sucedidas no período Heian pelas escolas Shingon e Tendai. Mais tarde, durante o período Kamakura, surgiu na cidade homônima a escola Jōdo-shū, assim como a seita nativa japonesa
rdf:langString
rdf:langString
Japanese Buddhist architecture
rdf:langString
عمارة بوذية يابانية
rdf:langString
Japanische Tempelarchitektur
rdf:langString
Ιαπωνική Βουδιστική αρχιτεκτονική
rdf:langString
Architecture bouddhiste japonaise
rdf:langString
Architettura buddhista giapponese
rdf:langString
Arquitetura budista japonesa
rdf:langString
Буддистская архитектура Японии
rdf:langString
日本佛教建築
xsd:integer
27886199
xsd:integer
1106654330
rdf:langString
العمارة البوذية اليابانية هي عمارة المعابد البوذية في اليابان، وتتألف من أساليب معمارية متنوعة تطورت محليًا ونشأت في الصين. بعد وصول البوذية إلى القارة عبر ممالك كوريا الثلاث في القرن السادس، بُذل جهد في البداية لإعادة إنتاج المباني الأصلية بعناية قدر الإمكان، ولكن تطورت تدريجيًا نسخ محلية من الأنماط القاريّة لتناسب الأذواق اليابانية وحل المشاكل الناتجة عن الطقس المحلي، المتميز بكونه ماطر ورطب أكثر منه في الصين. كانت الطوائف البوذية الأولى هي طوائف نارا الستة (باليابانية: 南都六宗)، تبعتها خلال فترة هيان شينغون وتينداي في كيوتو. ولدت لاحقًا في كاماكورا، خلال فترة كاماكورا، طائفة جودو والطائفة اليابانية المحلية نيشيرين شو. في نفس الوقت تقريبًا وصلت زن البوذية من الصين، مما أثر بقوة على جميع الطوائف الأخرى بطرق عديدة، وضمنًا العمارة. تغير التركيب الاجتماعي لأتباع البوذية جذريًا مع مرور الوقت أيضًا. في البداية كان دين النخبة، لكنه انتشر ببطء من النبلاء إلى المحاربين والتجار وأخيرًا إلى السكان عامةً. على الجانب التقني، أدوات النجارة الجديدة مثل المنشار المؤطر والمسحج وفّرت حلول معمارية جديدة. تشترك المعابد البوذية وأضرحة شنتو في خصائصها الأساسية وغالبًا ما تختلف فقط في التفاصيل التي قد لا يلاحظها غير المتخصص. هذا التشابه يرجع إلى أن الانقسام الحاد بين المعابد البوذية وأضرحة شنتو حديث، يعود إلى سياسة فترة مييجي للفصل بين البوذية وشينتو (شينبوتسو بونري) عام 1868. قبل استعراش مييجي كان شائعًا للمعبد البوذي أن يُبنى داخل أو بجوار ضريح، أو أن يشمل الضريح معابد فرعية بوذية. إذا كان الضريح يضم معبدًا بوذيًا، يُطلق عليه جينجو-جي (بالإنجليزية: jingū-ji)، (باليابانية: 神宮 寺). وبالمثل، اعتادت المعابد في جميع أنحاء اليابان على تبني كامي الحماية (باليابانية: 鎮守/鎮主) وبنوا الأضرحة داخل مناطقهم لإيوائهم. بعد الفصل القسري للمعابد والأضرحة التي أمرت بها الحكومة الجديدة، قطع الاتصال بين الديانتين، لكنه استمر رغم ذلك في الممارسة العملية ولا يزال مرئي حتى اليوم. استوعبت العمارة البوذية في اليابان خلال تاريخ البلاد كله الكثير من أفضل الموارد الطبيعية والبشرية المتاحة. قادت العمارة أيضًا تطور ميزات إنشائية وزخرفية جديدة خاصة بين القرنين الثامن والسادس عشر. لهذه الأسباب، فإن تاريخها مهم ليس فقط لفهم العمارة البوذية، ولكن أيضًا للفن الياباني بشكل عام.
rdf:langString
Η ιαπωνική βουδιστική αρχιτεκτονική είναι η αρχιτεκτονική των βουδιστικών ναών στην Ιαπωνία, που αποτελείται από τοπικά αναπτυγμένες παραλλαγές αρχιτεκτονικών στυλ, που δημιουργήθηκαν στην Κίνα. Αφού ο Βουδισμός έφτασε στην Ιαπωνία μέσω των Τριών Βασιλείων της Κορέας τον 6ο αιώνα, αρχικά έγινε προσπάθεια να αναπαραχθούν όσο το δυνατόν πιο πιστά αυθεντικά κτήρια, αλλά σταδιακά αναπτύχθηκαν τοπικές παραλλαγές ηπειρωτικών στυλ τόσο για να ανταποκρίνονται στα ιαπωνικά γούστα όσο και στην επίλυση προβλημάτων, που τίθενται από τον καιρό στην Ιαπωνία, ο οποίος είναι πιο βροχερός και υγρός από ό,τι στην Κίνα. Οι πρώτες βουδιστικές αιρέσεις ήταν οι έξι Νάντο Ροκουσού της Νάρα (南都六宗, οι έξι σέκτες της Νάρα), που ακολουθήθηκαν κατά τη διάρκεια της περιόδου Χεϊάν από την Σίνγκον του Κιότο και την Τεντάι. Αργότερα, κατά την περίοδο Καμακούρα, στην Καμακούρα γεννήθηκαν οι Τζόντο και η ιθαγενής ιαπωνική αίρεση Νιτσιρέν-σου. Την ίδια περίπου εποχή ο Ζεν Βουδισμός έφτασε από την Κίνα, επηρεάζοντας έντονα όλες τις άλλες αιρέσεις με πολλούς τρόπους, συμπεριλαμβανομένης της αρχιτεκτονικής. Η κοινωνική σύνθεση των οπαδών του Βουδισμού άλλαξε επίσης ριζικά με την πάροδο του χρόνου. Στην αρχή ήταν η θρησκεία της ελίτ, αλλά σιγά-σιγά εξαπλώθηκε από τους ευγενείς στους πολεμιστές, τους εμπόρους και τελικά στον πληθυσμό γενικότερα. Από τεχνικής πλευράς, νέα εργαλεία επεξεργασίας ξύλου όπως το πλαισιωμένο πριόνι λάκκου και η πλάνη επέτρεψαν νέες αρχιτεκτονικές λύσεις. Οι βουδιστικοί ναοί και τα ιερά του Σιντοϊσμού μοιράζονται τα βασικά χαρακτηριστικά τους και συχνά διαφέρουν μόνο σε λεπτομέρειες, που μπορεί να μην παρατηρήσει ο μη ειδικός. Αυτή η ομοιότητα οφείλεται στο ότι ο απότομος διαχωρισμός μεταξύ βουδιστικών ναών και σιντοϊστικών ιερών είναι πρόσφατος και χρονολογείται στην πολιτική διαχωρισμού του Βουδισμού από τον Σιντοϊσμό της περιόδου Μεϊτζί (Σινμπούτσου μπούνρι) το 1868. Πριν από την αποκατάσταση του Μεϊτζί ήταν σύνηθες να χτίζεται ένας βουδιστικός ναός μέσα ή δίπλα σε ένα ιερό ή για ένα ιερό να περιλαμβάνει βουδιστικούς υπο-ναούς. Εάν σε ένα ιερό στεγαζόταν ένας βουδιστικός ναός, ονομαζόταν τζίνγκου-τζι (神宮寺, κυριολεκτικά: ιερό). Αντίστοιχα, οι ναοί σε όλη την Ιαπωνία συνήθιζαν να υιοθετούν προστάτες κάμι (鎮守/鎮主, τσίντζου) και έχτιζαν ιερά μέσα στον περίβολό τους, για να τα στεγάσουν. Μετά τον βίαιο διαχωρισμό των ναών και των ιερών, που διέταξε η νέα κυβέρνηση, η σύνδεση μεταξύ των δύο θρησκειών διακόπηκε επίσημα, αλλά συνεχίστηκε στην πράξη και είναι ακόμη ορατή σήμερα. Η βουδιστική αρχιτεκτονική στην Ιαπωνία κατά τη διάρκεια ολόκληρης της ιστορίας της χώρας έχει απορροφήσει μεγάλο μέρος από τους καλύτερους διαθέσιμους φυσικούς και ανθρώπινους πόρους. Ιδιαίτερα μεταξύ του 8ου και του 16ου αιώνα, οδήγησε στην ανάπτυξη νέων κατασκευαστικών και διακοσμητικών χαρακτηριστικών. Για αυτούς τους λόγους, η ιστορία του είναι ζωτικής σημασίας για την κατανόηση όχι μόνο της ίδιας της βουδιστικής αρχιτεκτονικής, αλλά και της ιαπωνικής τέχνης γενικότερα.
rdf:langString
Japanische Tempelarchitektur beschreibt eine Ausprägung der japanischen Architektur für buddhistische Tempel. In Japan bezeichnet man buddhistische Sakralbauten als Tempel (jiin) und die des Shinto als Schreine (jinja). Heute gibt es Tempelarchitekturen aus Beton, doch die vormodernen Tempel wurden durchweg in Holzbauweise errichtet. Infolge von Schwammbildung, Insektenfraß, Fäulnis, Blitzeinschlag, Zerstörung durch Taifune, Kriegseinwirkung usw. mussten sie unablässig restauriert und im Falle völliger Zerstörung auch neu gebaut werden. Hierbei integrierte man oft zeitgenössische Stilelemente.
rdf:langString
Japanese Buddhist architecture is the architecture of Buddhist temples in Japan, consisting of locally developed variants of architectural styles born in China. After Buddhism arrived from the continent via the Three Kingdoms of Korea in the 6th century, an effort was initially made to reproduce the original buildings as faithfully as possible, but gradually local versions of continental styles were developed both to meet Japanese tastes and to solve problems posed by local weather, which is more rainy and humid than in China. The first Buddhist sects were Nara's six Nanto Rokushū (南都六宗, Nara six sects), followed during the Heian period by Kyoto's Shingon and Tendai. Later, during the Kamakura period, in Kamakura were born the Jōdo and the native Japanese sect Nichiren-shū. At roughly the same time, Zen Buddhism arrived from China, strongly influencing all other sects in many ways, including in architecture. The social composition of Buddhism's followers also changed radically with time. Beginning as an elite religion, it slowly spread from the nobility to warriors and merchants, and finally to the population at large. On the technical side, new woodworking tools like the framed pit saw and the plane allowed new architectural solutions. Buddhist temples and Shinto shrines share their basic characteristics and often differ only in details that the non-specialist may not notice. This similarity is because the sharp division between Buddhist temples and Shinto shrines is recent, dating to the Meiji period's policy of separation of Buddhism and Shinto (Shinbutsu bunri) of 1868. Before the Meiji Restoration it was common for a Buddhist temple to be built inside or next to a shrine, or for a shrine to include Buddhist sub-temples. If a shrine housed a Buddhist temple, it was called a jingū-ji (神宮寺, lit. shrine temple). Analogously, temples all over Japan used to adopt tutelary kami (chinju (鎮守/鎮主) and built shrines within their precincts to house them. After the forcible separation of temples and shrines ordered by the new government, the connection between the two religions was officially severed, but continued nonetheless in practice and is still visible today. Buddhist architecture in Japan during the country's whole history has absorbed much of the best available natural and human resources. Particularly between the 8th and the 16th centuries, it led the development of new structural and ornamental features. For these reasons, its history is vital to the understanding of not only Buddhist architecture itself, but also of Japanese art in general.
rdf:langString
L'architecture bouddhiste japonaise désigne l'architecture des temples bouddhistes au Japon, consistant en variantes mises au point localement de styles architecturaux nés en Chine. Après l'arrivée du Bouddhisme de Corée au VIe siècle, un effort a été initialement fait pour reproduire les bâtiments d'origine aussi fidèlement que possible, mais des versions locales des styles continentaux se sont progressivement développés, à la fois pour répondre aux goûts japonais et afin de résoudre les problèmes posés par la météo locale, plus pluvieuse et humide qu'en Chine. Les premières sectes bouddhistes sont les six sectes de Nara, Nanto Rokushū (南都六宗, six sectes de Nara), suivies durant l'époque de Heian par les sectes Kyoto, Shingon et Tendai. Plus tard, durant l'époque de Kamakura, apparaissent à Kamakura la secte Jōdo et la secte vernaculaire Nichiren Shū. À peu près à la même époque, le Bouddhisme Zen arrive de Chine, influençant fortement toutes les autres sectes de plusieurs façons, y compris en architecture. La composition sociale des adeptes du Bouddhisme change aussi radicalement avec le temps. Au début, c'est la religion de l'élite, mais lentement elle s'étend des nobles aux guerriers, aux marchands et enfin à la population dans son ensemble. Sur le plan technique, de nouveaux outils de travail du bois comme la scie de charpentier et le rabot permettent de nouvelles solutions architecturales. Les temples bouddhistes et les sanctuaires shintoïstes partagent des caractéristiques de base et ne diffèrent souvent que par des détails que le non-spécialiste peut ne pas remarquer. Cette similarité provient de ce que la nette division entre les temples bouddhistes et les sanctuaires shinto est récente puisqu'elle date de la politique de séparation (Shinbutsu bunri) du Bouddhisme et du Shintoïsme mise en œuvre en 1868 durant l'ère Meiji. Avant la restauration de Meiji, il était courant de construire un temple bouddhiste à l'intérieur ou à côté d'un sanctuaire ou d'inclure des sous-temples bouddhistes au sein d'un sanctuaire shinto. Si un sanctuaire abritait un temple bouddhiste, il était appelé jingū-ji (神宮寺, lit. « temple sanctuaire »). De manière analogue, les temples dans tout le Japon adoptaient des kami tutélaires (chinju (鎮守/鎮主) et construisaient des sanctuaires sur leurs sites afin de les héberger. Après la séparation forcée des temples et des sanctuaires, ordonnée par le nouveau gouvernement, le lien entre les deux religions a été officiellement rompu, mais a néanmoins perduré dans la pratique et est encore visible aujourd'hui. L'architecture bouddhiste au Japon pendant toute l'histoire du pays a absorbé une grande partie des meilleures ressources naturelles et humaines disponibles. En particulier entre le huitième et le seizième siècle, elle a permis l'élaboration de nouvelles caractéristiques structurelles et décoratives. Pour ces raisons, son histoire est essentielle à la compréhension non seulement de l'architecture bouddhiste elle-même, mais aussi de l'art japonais en général.
rdf:langString
L'architettura buddista giapponese è l'architettura dei templi buddisti in Giappone, costituita da varianti sviluppate a livello locale di stili architettonici nati in Cina. Dopo che il buddismo arrivò nel continente attraverso i Tre regni di Corea nel VI secolo, inizialmente si tentò di riprodurre gli edifici originali nel modo più fedele possibile, ma gradualmente furono sviluppate delle versioni locali degli stili continentali sia per incontrare i gusti giapponesi sia per risolvere i problemi posti dal clima locale, che è più piovoso e umido che in Cina . Le prime sette buddiste furono le sei Nanto Rokushū di Nara (南 都 六 宗 Nara sei sette) seguite durante il periodo Heian da Shingon e Tendai di Kyoto. Più tardi, durante il periodo Kamakura, a Kamakura nacquero il Jōdo e la setta giapponese nativa Nichiren-shū. All'incirca nello stesso periodo il Buddismo Zen arrivò dalla Cina, influenzando fortemente tutte le altre sette in molti modi, compresa l'architettura. Anche la composizione sociale dei seguaci del buddismo è cambiata radicalmente nel tempo. All'inizio era una religione d'élite, ma lentamente si diffuse dai nobili ai guerrieri, ai mercanti e infine alla popolazione in generale. Dal punto di vista tecnico, nuovi strumenti per la lavorazione del legno come la sega circolare e la piana hanno permesso nuove soluzioni architettoniche. I templi buddisti e i santuari shintoisti condividono le loro caratteristiche di base e spesso differiscono solo nei dettagli che il non specialista potrebbe non notare. Questa somiglianza è dovuta alla netta divisione tra templi buddisti e santuari shintoisti è recente, risalente alla politica del periodo Meiji di separazione del buddismo e dello shintoismo (Shinbutsu bunri) del 1868. Prima della restaurazione Meiji era comune che un tempio buddista fosse costruito all'interno o accanto a un santuario, o per un santuario che includesse dei sotto-templi Buddisti. Se un santuario ospitava un tempio buddista, era chiamato un jingū-ji (神宮 寺 lett. tempio santuario). Analogamente, in tutto il Giappone i templi usavano adottare dei kami tutelari (chinju (鎮守 / 鎮 主) e costruivano santuari all'interno del loro recinto per ospitarli. Dopo la separazione forzata di templi e santuari ordinati dal nuovo governo, la connessione tra le due religioni era ufficialmente terminata, ma è comunque rimasta in pratica ed è ancora visibile oggi. L'architettura buddista in Giappone durante l'intera storia del paese ha assorbito gran parte delle migliori risorse naturali e umane disponibili. In particolare tra l'VIII e il XVI secolo, ha portato allo sviluppo di nuove caratteristiche strutturali e ornamentali. Per queste ragioni, la sua storia è vitale per la comprensione non solo della stessa architettura buddista, ma anche dell'arte giapponese in generale.
rdf:langString
A arquitetura budista japonesa, presente nos templos budistas do Japão, consiste de variantes de estilos arquitetônicos chineses desenvolvidos localmente. Após a chegada do budismo no continente pelos Três Reinos da Coreia no séc. VI, um esforço foi feito para reproduzir as construções originais na medida do possível, mas, gradualmente, versões locais dos estilos foram desenvolvidas não só para satisfazer aos gostos nipônicos como para solucionar problemas causados pelo clima local, dado que este era mais chuvoso e úmido que o clima chinês. As primeiras seitas budistas foram as Seis Seitas de Nara (Nanto Rokushū), sucedidas no período Heian pelas escolas Shingon e Tendai. Mais tarde, durante o período Kamakura, surgiu na cidade homônima a escola Jōdo-shū, assim como a seita nativa japonesa Nichiren-shū. Logo mais, a vinda da tradição Zen da China influenciaria fortemente todas as outras seitas de várias maneiras, incluindo a arquitetura. A composição social dos seguidores do budismo também seria modificada radicalmente. Inicialmente, o budismo era a religião da elite, mas vagarosamente espalhou-se aos nobres, e então aos guerreiros, comerciantes, e finalmente à população geral. No lado técnico, novas ferramentas de marcenaria, como a serra e a plaina permitiram novas soluções arquitetônicas. Templos budistas e santuários xintoístas compartilham características básicas e muitas vezes apenas são diferenciados por detalhes vistos somente por especialistas. Essa similaridade ocorre porque a diferença nítida entre os templos budistas e os santuários xintoístas é recente, datando da política de separação do budismo e do xintoísmo (shinbutsu bunri) do período Meiji, em 1868. Antes da Restauração Meiji, era comum a construção de um templo budista no interior ou nas proximidades de um santuário xintoísta, assim como era comum um santuário possuir sub-templos budistas. Se um santuário alojasse um templo budista, receberia o nome de santuário-templo (神宮寺 jingū-ji?). De forma análoga, templos de todo o Japão adotavam o kami (鎮守/鎮主 chinju?) e construíam santuários dentro de seus arredores para abrigá-los. Após a forçada separação de templos e santuários ordenada pelo novo governo, a conexão entre as duas religiões havia sido definitivamente rompida, mas continuou, no entanto, na prática e ainda é visível até hoje. A arquitetura budista no Japão durante toda sua história absorveu muito dos melhores recursos naturais e humanos disponíveis. Especialmente entre os séculos VIII e XVI, levou ao desenvolvimento de novos recursos estruturais e ornamentais. Por essas razões, sua história é vital para o entendimento não só da arquitetura budista mas como da arte japonesa em geral.
rdf:langString
日本佛教建築是日本受中國建築文化影響下發展出的。
rdf:langString
Буддистская архитектура Японии представлена строениями буддистских храмов и монастырей на территории Японии. Наряду с самими храмами, к ней относятся помещения, предназначенные для ночлега, учёбы, медитации и прочие.Как и синтоистская архитектура, она является ярким примером культовой архитектуры Японии и представляет собой сочетание завезённых и исконно японских стилей. Буддистская архитектура Японии развивалась и изменялась со временем, начиная с копирования китайских стилей и принципов строительства до появления разнообразных японских стилей, отличных от материковых.
xsd:nonNegativeInteger
50065
