Iota subscript
http://dbpedia.org/resource/Iota_subscript an entity of type: Agent
Le iota souscrit (en grec ancien : ὑπογεγραμμένη / hupogegramménē) est un diacritique de l'alphabet grec, formé par un petit iota situé sous une voyelle.
rdf:langString
下書きのイオータ（したがきのイオータ、ラテン語: Iota subscriptum、ギリシア語: ὑπογεγραμμένη）は、ギリシア語のアクセント注記式正書法に用いるもので、イオータを母音の下に小さく書くときのことを言う。古代ギリシア語表記において、いわゆる「長い二重母音」のᾳ, ῃ, ῳに用いられたものである。
rdf:langString
De iota subscriptum is de naam van een klein streepje dat soms onder de Griekse letters alfa, èta of omega (de lange klinkers) staat. Dit streepje moet de letter jota voorstellen. Die letters zien er dan als volgt uit: ᾳ, ῃ en ῳ, en dat moet dan worden uitgesproken als aai, èi en ooi. In handschriften is het vaak een kleine jota, als een document is getypt een streepje.
rdf:langString
Η υπογεγραμμένη είναι διακριτικό που χρησιμοποιούνταν στις αρχαίες Ελληνικές διαλέκτους. Σημειωνόταν με ένα μικρό ιώτα (ι) κάτω από το ήτα ⟨η⟩, ωμέγα ⟨ω⟩ και άλφα ⟨α⟩ (δηλαδή μόνο σε μακρά φωνήεντα (η, ω) και στο διχρονο "α"). Αντιπροσωπεύει την προηγούμενη παρουσία ενός ιώτα [ι] μετά το φωνήεν, σχηματίζοντας ένα λεγόμενο "μακρύ δίφθογγο". Τέτοιες δίφθογγοι ήταν (δηλ. ηι, ωι, αι) -φωνολογικά διαφορετικοί από τους αντίστοιχους "βραχείς" διφθόγγους (δηλ. ει, οι, ᾰι) - ήταν χαρακτηριστικό της αρχαίας ελληνικής στην προκλασική και κλασική εποχή. Χαρακτηριστικό είναι το ότι η υπογεγραμμένη μετατρέπεται σε προσγεγραμμένη όταν είναι σε φωνήεν σε αρχή λέξεως (π.χ. Ξενοφών, βιβλίο 2, παράγραφος 30: "Ἧι δ' ἡμέρᾳ" , αντί "ᾟ δ' ἡμέρᾳ").
rdf:langString
Das Iota subscriptum (lateinisch, „untergeschriebenes Iota“; griechisch [Ἰῶτα] ὑπογεγραμμένη [Iṓta] hypogegramménē) ist ein diakritisches Zeichen in der polytonischen Schreibart der griechischen Schrift. Es hat die Form des kleinen Buchstaben Iota (ι), der unter ein Alpha, Eta oder Omega gesetzt wird: ᾳ – ῃ – ῳ
rdf:langString
The iota subscript is a diacritic mark in the Greek alphabet shaped like a small vertical stroke or miniature iota ⟨ι⟩ placed below the letter. It can occur with the vowel letters eta ⟨η⟩, omega ⟨ω⟩, and alpha ⟨α⟩. It represents the former presence of an [i] offglide after the vowel, forming a so‐called "long diphthong". Such diphthongs (i.e., ηι, ωι, ᾱι)—phonologically distinct from the corresponding normal or "short" diphthongs (i.e., ει, οι, ᾰι )—were a feature of ancient Greek in the pre-classical and classical eras.
rdf:langString
Lo iota sottoscritto è un segno diacritico dell'alfabeto greco a forma di ictus verticale oppure di iota in miniatura ⟨ι⟩, posto al di sotto della lettera. Lo si può trovare insieme alle vocali alfa (α), eta (η) e omega (ω). Serve a segnalare la presenza di una [i] in dittongo dopo la vocale lunga (si forma così un "dittongo lungo"). Tali dittonghi (cioè ᾱι, ηι, ωι) — fonologicamente distinti dai corrispondenti dittonghi normali o "brevi" (cioè ᾰι, ει, οι) — erano una caratteristica del greco antico nell'età pre-classica e nell'età classica.
rdf:langString
Подстрочная йота (йота снизу, ◌ͅ, др.-греч. ὑπογεγραμμένη) — диакритический знак в греческом алфавите, выглядящий как маленькая вертикальная линия или маленькая йота (ι), расположенная под буквой. Может сочетаться с буквами эта (η), омега (ω) и альфа (α). Он обозначает бывшее присутствие полугласного звука [i] после гласной, образовывавшего так называемый «длинный дифтонг». Фонологическое отличие таких дифтонгов (то есть ηι, ωι, ᾱι) от соответствующих нормальных или «коротких» дифтонгов (то есть ει, οι, ᾰι) было особенностью древнегреческого языка в доклассический и классический периоды.
rdf:langString
rdf:langString
Iota subscriptum
rdf:langString
Υπογεγραμμένη
rdf:langString
Iota souscrit
rdf:langString
Iota subscript
rdf:langString
Iota sottoscritto
rdf:langString
下書きのイオータ
rdf:langString
Iota subscriptum
rdf:langString
Подстрочная йота
xsd:integer
1447834
xsd:integer
1116152033
rdf:langString
Adscript iota after initial capital letter
rdf:langString
Full-sized capital Iota adscripts
rdf:langString
lower-case iota adscripts between uppercase letters
rdf:langString
subscript iota diacritics under capital letters
rdf:langString
Titlecase
rdf:langString
Uppercase
rdf:langString
vertical
rdf:langString
Different styles of treating mute iota with capital letters
rdf:langString
Greek iota placement 03.svg
rdf:langString
Greek iota placement 04.svg
rdf:langString
Greek iota placement 05.svg
rdf:langString
Greek iota placement 06.svg
xsd:integer
160
rdf:langString
Η υπογεγραμμένη είναι διακριτικό που χρησιμοποιούνταν στις αρχαίες Ελληνικές διαλέκτους. Σημειωνόταν με ένα μικρό ιώτα (ι) κάτω από το ήτα ⟨η⟩, ωμέγα ⟨ω⟩ και άλφα ⟨α⟩ (δηλαδή μόνο σε μακρά φωνήεντα (η, ω) και στο διχρονο "α"). Αντιπροσωπεύει την προηγούμενη παρουσία ενός ιώτα [ι] μετά το φωνήεν, σχηματίζοντας ένα λεγόμενο "μακρύ δίφθογγο". Τέτοιες δίφθογγοι ήταν (δηλ. ηι, ωι, αι) -φωνολογικά διαφορετικοί από τους αντίστοιχους "βραχείς" διφθόγγους (δηλ. ει, οι, ᾰι) - ήταν χαρακτηριστικό της αρχαίας ελληνικής στην προκλασική και κλασική εποχή. Χαρακτηριστικό είναι το ότι η υπογεγραμμένη μετατρέπεται σε προσγεγραμμένη όταν είναι σε φωνήεν σε αρχή λέξεως (π.χ. Ξενοφών, βιβλίο 2, παράγραφος 30: "Ἧι δ' ἡμέρᾳ" , αντί "ᾟ δ' ἡμέρᾳ"). Η απόκλιση χάθηκε σταδιακά στην προφορά, μια διαδικασία που φαίνεται ότι είχε ήδη ξεκινήσει στην Αττική διάλεκτο από το 400 π.Χ. (π.χ. "ἐν τῶ θιάσῳ, αντί του "ἐν τῷ θιάσῳ") και καταλήγει σε πλήρη σίγηση τού -ι τον 1ο αιώνα π.Χ., με αποτέλεσμα το -ι να παραλείπεται τελείως στα κείμενα των παπύρων και των επιγραφών. Το κίνημα του Αττικισμού επαναφέρει στην γραφή το -ι ώς "παραγεγραμμένο ιώτα" (i adscriptum) στις καταλήξεις τών δοτικών, τής υποτακτικής κλπ. (π.χ. τῶι λόγωι, λέγηι), και εντέλει μεταβλήθηκε γραφικώς σε "υπογεγραμμένο ιώτα" (i subscriptum) από βυζαντινούς φιλολόγους τον 12ο αιώνα μ.Χ. Στην ελληνική γλώσσα, η λέξη υπογεγραμμένη είναι παθητική μετοχή του ρήματος υπογράφω.
rdf:langString
Das Iota subscriptum (lateinisch, „untergeschriebenes Iota“; griechisch [Ἰῶτα] ὑπογεγραμμένη [Iṓta] hypogegramménē) ist ein diakritisches Zeichen in der polytonischen Schreibart der griechischen Schrift. Es hat die Form des kleinen Buchstaben Iota (ι), der unter ein Alpha, Eta oder Omega gesetzt wird: ᾳ – ῃ – ῳ Bei Großbuchstaben vermeidet man das Iota subscriptum und setzt das Iota stattdessen meist als Iota adscriptum neben den vorangehenden Vokal (Αι, Ηι, Ωι). Iota adscriptum ist daran zu erkennen, dass Akzente und Spiritus nicht wie bei Diphthongen auf dem zweiten Vokal, hier dem Iota, sondern vor dem ersten Vokal stehen (z. B. bei „Hades“: Ἅιδης, zu unterscheiden von der unkontrahierten poetischen Form Ἁΐδης). In archaischer und klassischer Zeit verfügte die altgriechische Sprache über die Langdiphthonge āi, ēi und ōi, die αι, ηι und ωι geschrieben wurden. Dass das ῳ noch im Frühhellenismus als Diphthong gesprochen wurde, zeigt sich daran, dass das griechische Wort τραγῳδία als tragoedia ins Lateinische übernommen wurde (analog für das Paar κωμῳδία/comoedia). Seit dem 2. Jahrhundert v. Chr. verstummte der zweite Bestandteil des Diphthongs offenbar und wurde auch in der Schrift immer öfter weggelassen, verschwand aber infolge attizistischer Strömungen nie ganz aus der orthographischen Tradition. Im 12. Jahrhundert entwickelte sich in der byzantinischen Minuskelschrift der Brauch, dieses Iota als kleinen Strich unter den vorangehenden Buchstaben zu setzen. Heute wird in den meisten Textausgaben das Iota subscriptum gesetzt, in der gängigen Schulaussprache des Altgriechischen wird das i nicht gesprochen. Bei der alphabetischen Anordnung (z. B. in Wörterbüchern) wird es nicht mitgezählt. Bei der Transkription altgriechischer Wörter wird es meist ausgelassen (z. B. τραγῳδία: tragōdia statt tragōidia). Einzig in der wissenschaftlichen Transliteration wird es durch ein j oder einen untergesetzten Punkt wiedergegeben. Im Neugriechischen wurde das Iota subscriptum ebenso wie der Gravis-Akzent während der Sprachreform von 1976 beseitigt, als auch die alte Katharevousa von der Dimotiki als Amtssprache abgelöst wurde. Das Iota adscriptum war im neugriechischen Sprachgebrauch schon gar nicht vertreten. Die restlichen Ton- und Hauchzeichen Spiritus asper (rauer Hauchlaut) und Spiritus lenis (leichter Hauchlaut) wurden bis auf den heute noch gebräuchlichen Akut im Zuge der Reform von 1982 abgeschafft.
rdf:langString
The iota subscript is a diacritic mark in the Greek alphabet shaped like a small vertical stroke or miniature iota ⟨ι⟩ placed below the letter. It can occur with the vowel letters eta ⟨η⟩, omega ⟨ω⟩, and alpha ⟨α⟩. It represents the former presence of an [i] offglide after the vowel, forming a so‐called "long diphthong". Such diphthongs (i.e., ηι, ωι, ᾱι)—phonologically distinct from the corresponding normal or "short" diphthongs (i.e., ει, οι, ᾰι )—were a feature of ancient Greek in the pre-classical and classical eras. The offglide was gradually lost in pronunciation, a process that started already during the classical period and continued during the Hellenistic period, with the result that, from approximately the 1st century BC onwards, the former long diphthongs were no longer distinguished in pronunciation from the simple long vowels (long monophthongs) η, ω, ᾱ respectively. During the Roman and Byzantine eras, the iota, now mute, was sometimes still written as a normal letter but was often simply left out. The iota subscript was invented by Byzantine philologists in the 12th century AD as an editorial symbol marking the places where such spelling variation occurred. The alternative practice, of writing the mute iota not under, but next to the preceding vowel, is known as iota adscript. In mixed-case environments, it is represented either as a slightly reduced iota (smaller than regular lowercase iota), or as a full-sized lowercase iota. In the latter case, it can be recognized as iota adscript by the fact that it never carries any diacritics (breathing marks, accents). In uppercase-only environments, it is represented again either as slightly reduced iota (smaller than regular lowercase iota), or as a full-sized uppercase Iota. In digital environments, and for linguistic reasons also in all other environments, the representation as a slightly reduced iota is recommended. There are Unicode codepoints for all Greek vowels with iota adscript (for example, U+1FBC ᾼ GREEK CAPITAL LETTER ALPHA WITH PROSGEGRAMMENI), allowing for easy implementation of that recommendation in digital environments.
rdf:langString
Le iota souscrit (en grec ancien : ὑπογεγραμμένη / hupogegramménē) est un diacritique de l'alphabet grec, formé par un petit iota situé sous une voyelle.
rdf:langString
Lo iota sottoscritto è un segno diacritico dell'alfabeto greco a forma di ictus verticale oppure di iota in miniatura ⟨ι⟩, posto al di sotto della lettera. Lo si può trovare insieme alle vocali alfa (α), eta (η) e omega (ω). Serve a segnalare la presenza di una [i] in dittongo dopo la vocale lunga (si forma così un "dittongo lungo"). Tali dittonghi (cioè ᾱι, ηι, ωι) — fonologicamente distinti dai corrispondenti dittonghi normali o "brevi" (cioè ᾰι, ει, οι) — erano una caratteristica del greco antico nell'età pre-classica e nell'età classica. Questa [i] è andata pian piano scomparendo nella pronuncia, in un processo iniziato già durante il periodo classico e continuato durante quello ellenistico, con il risultato che, a partire dal I secolo a.C. in poi, i dittonghi lunghi non fossero più distinti nella pronuncia dalle semplici vocali lunghe (monottonghi lunghi), rispettivamente ᾱ, η, ω. Nel corso dell'età romana e bizantina lo iota muto era talvolta scritto come una lettera normale, oppure veniva omesso. Lo iota sottoscritto fu introdotto dai filologi bizantini nel XII secolo d.C. come simbolo grafico necessario per segnalare la presenza di tali variazioni ortografiche. L'alternativa grafica di scrivere lo iota muto non sotto, ma accanto alla vocale precedente è definita iota ascritto. Nei testi in cui si alternano lettere maiuscole e minuscole è indicato o come uno iota leggermente rimpicciolito, oppure come un normale iota minuscolo. In questo caso può essere riconosciuto come iota sottoscritto perché non presenta mai alcun segno diacritico (spiriti o accenti). Gli iota su cui ricadono i segni diacritici non sono ascritti, ma fanno parte di un dittongo normale. Nei testi scritti con le sole lettere maiuscole è ancora una volta rappresentato o come uno iota rimpicciolito, oppure come un normale iota maiuscolo. Nell'ambito digitale e, per varie ragioni di pronuncia, anche in tutti gli altri ambiti, è preferibile scriverlo come uno iota leggermente più piccolo. Per tutte le vocali greche con lo iota ascritto esistono dei caratteri Unicode (per esempio U+1FBC, che raffigura la alfa maiuscola con iota ascritto, ᾼ), che permettono di implementare facilmente l'uso di tale scrittura nell'ambito digitale.
rdf:langString
下書きのイオータ（したがきのイオータ、ラテン語: Iota subscriptum、ギリシア語: ὑπογεγραμμένη）は、ギリシア語のアクセント注記式正書法に用いるもので、イオータを母音の下に小さく書くときのことを言う。古代ギリシア語表記において、いわゆる「長い二重母音」のᾳ, ῃ, ῳに用いられたものである。
rdf:langString
De iota subscriptum is de naam van een klein streepje dat soms onder de Griekse letters alfa, èta of omega (de lange klinkers) staat. Dit streepje moet de letter jota voorstellen. Die letters zien er dan als volgt uit: ᾳ, ῃ en ῳ, en dat moet dan worden uitgesproken als aai, èi en ooi. In handschriften is het vaak een kleine jota, als een document is getypt een streepje.
rdf:langString
Подстрочная йота (йота снизу, ◌ͅ, др.-греч. ὑπογεγραμμένη) — диакритический знак в греческом алфавите, выглядящий как маленькая вертикальная линия или маленькая йота (ι), расположенная под буквой. Может сочетаться с буквами эта (η), омега (ω) и альфа (α). Он обозначает бывшее присутствие полугласного звука [i] после гласной, образовывавшего так называемый «длинный дифтонг». Фонологическое отличие таких дифтонгов (то есть ηι, ωι, ᾱι) от соответствующих нормальных или «коротких» дифтонгов (то есть ει, οι, ᾰι) было особенностью древнегреческого языка в доклассический и классический периоды. Смещение постепенно терялось в произношении, это началось уже в классический период и продолжалось в эллинистическом, в результате этого примерно с I века до н. э. длинные дифтонги больше не отличались в произношении от простых длинных гласных (длинных монофтонгов) η, ω, ᾱ соответственно. Во времена римского и византийского периодов йота, сейчас непроизносимая, иногда всё ещё писалась, но часто просто опускалась. Подстрочная йота была изобретена византийскими филологами в XII веке н. э. в качестве редакторского символа, обозначающего места, где такие орфографические изменения произошли.
xsd:nonNegativeInteger
15314
