Invocation
http://dbpedia.org/resource/Invocation an entity of type: Thing
الابتهال (من الفعل اللاتيني invocare «استدعاء، استدعاء، يعطي») قد يتخذ شكل: دعاء غوستاف دوريه أو الدعاء أو الصلاة أو الرقية. شكل من أشكال التملك أو الأمر أو الاستحضار أو التعريف الذاتي بأرواح معينة
rdf:langString
An invocation (from the Latin verb invocare "to call on, invoke, to give") may take the form of:
* Supplication, prayer or spell.
* A form of possession.
* Command or conjuration.
* Self-identification with certain spirits. These forms are described below, but are not mutually exclusive. See also Theurgy.
rdf:langString
Una invocación (del verbo latino invocare, "invocar", "llamar", "demandar") es una técnica de magia o religión que puede tomar las formas, siguientes, no mutuamente excluyentes:
* , oración o hechizo.
* Una forma de posesión espiritual.
* Mandato o conjuro.
* Autoidentificación con ciertos espíritus.
* Documentos puestos bajo la protección divina.
rdf:langString
Une invocation (du latin : invocare signifiant invoquer, appeler) est l'action de demander de l'aide, du secours par une prière à Dieu, un saint, une divinité, un génie, un esprit… Ce terme fort est surtout utilisé dans un contexte religieux ou spirituel.
rdf:langString
Het ambtsgebed is een gezamenlijk gebed dat bij aanvang of sluiting van een vergadering door de deelnemers aan de vergadering kan worden gehouden. Ambtsgebeden bestaan onder meer bij vergaderingen van de Provinciale Staten of de gemeenteraad in Nederland, waar ze voortkomen uit de christelijke smeekbede oftewel supplicatie.
rdf:langString
Åkallan eller invokation innebär anropande av någon frånvarande person, gudom eller dylikt. Termen härstammar från latinets invocare "att kalla på, åkalla". Invokationer härrör från religionen, och är ett element i en bön. Invokationen kan bestå i att uttala den åkallades namn, som i den katolska litanian , där jungfru Maria åkallas (med "Sancta Maria", "Sancta Dei Genetrix", "Sancta Virgo virginum", etc.). I protestantiska böner åkallas endast Gud, vilket är särskiljande för dessa samfund; katolska böner åkallar helgon med invokationer. Strindberg skrev en Invokation till ”Sömngångarnätter”.
rdf:langString
Інвокація (від лат. voco, are, avi, atum «кликати, закликати») — одна з найважливіших частин офіційного середньовічного західноєвропейського документа (джерелознавство), важливість якої прослідковується аж до кінця XVIII століття. Вона базується на зверненні до Вищих Сил, Господа або інших святих, але практикувалася як і в християнських, так і деяких мусульманських державах. В тогочасних правителів існувала думка, що Божественний додаток додає їхнім указом додаткову легітимність на рівні з юридичною силою.
rdf:langString
Invokation (lat. invocatio „Hineinrufung“) ist eine Technik der Magie. Der Ausführende glaubt, ein Geistwesen herbeirufen zu können. Invoziert im engeren Sinne bedeutet hier das Hinein-Rufen (lat. in-vocare) in den Körper und die Psyche des Magieanwenders. Der Gegenbegriff zur Invokation ist die Evokation, wobei das Geistwesen als außerhalb der Person zu beschwören gedacht wird.
rdf:langString
Inwokacja (łac. invocatio – wezwanie) – rozbudowana apostrofa otwierająca utwór literacki (zazwyczaj poemat epicki), w której zwykle autor zwraca się do muzy, bóstwa lub duchowego z prośbą o natchnienie, pomoc w tworzeniu dzieła. W literaturze polskiej najbardziej znaną inwokacją jest początek Pana Tadeusza Adama Mickiewicza. Autor początkowo kieruje słowa do ojczystej ziemi, następnie przechodzi do prośby skierowanej do Matki Boskiej o cud powrotu do ojczyzny.
rdf:langString
rdf:langString
Invocation
rdf:langString
الابتهال
rdf:langString
Invokace
rdf:langString
Invokation
rdf:langString
Invocación
rdf:langString
Invocation
rdf:langString
Ambtsgebed
rdf:langString
Inwokacja
rdf:langString
Åkallan
rdf:langString
Інвокація
xsd:integer
265635
xsd:integer
1118216365
rdf:langString
الابتهال (من الفعل اللاتيني invocare «استدعاء، استدعاء، يعطي») قد يتخذ شكل: دعاء غوستاف دوريه أو الدعاء أو الصلاة أو الرقية. شكل من أشكال التملك أو الأمر أو الاستحضار أو التعريف الذاتي بأرواح معينة
rdf:langString
Invokation (lat. invocatio „Hineinrufung“) ist eine Technik der Magie. Der Ausführende glaubt, ein Geistwesen herbeirufen zu können. Invoziert im engeren Sinne bedeutet hier das Hinein-Rufen (lat. in-vocare) in den Körper und die Psyche des Magieanwenders. Der Gegenbegriff zur Invokation ist die Evokation, wobei das Geistwesen als außerhalb der Person zu beschwören gedacht wird. Religionsphänomenologisch bezeichnet die Invokation die Anrufung einer höheren Macht. Invokation ist eine Glaubensannahme, aus wissenschaftlicher Sicht wird davon ausgegangen, dass die herbeigerufenen Wesen nicht real sind, sondern lediglich in der Vorstellung des „Magiers“ existieren.
rdf:langString
An invocation (from the Latin verb invocare "to call on, invoke, to give") may take the form of:
* Supplication, prayer or spell.
* A form of possession.
* Command or conjuration.
* Self-identification with certain spirits. These forms are described below, but are not mutually exclusive. See also Theurgy.
rdf:langString
Una invocación (del verbo latino invocare, "invocar", "llamar", "demandar") es una técnica de magia o religión que puede tomar las formas, siguientes, no mutuamente excluyentes:
* , oración o hechizo.
* Una forma de posesión espiritual.
* Mandato o conjuro.
* Autoidentificación con ciertos espíritus.
* Documentos puestos bajo la protección divina.
rdf:langString
Une invocation (du latin : invocare signifiant invoquer, appeler) est l'action de demander de l'aide, du secours par une prière à Dieu, un saint, une divinité, un génie, un esprit… Ce terme fort est surtout utilisé dans un contexte religieux ou spirituel.
rdf:langString
Het ambtsgebed is een gezamenlijk gebed dat bij aanvang of sluiting van een vergadering door de deelnemers aan de vergadering kan worden gehouden. Ambtsgebeden bestaan onder meer bij vergaderingen van de Provinciale Staten of de gemeenteraad in Nederland, waar ze voortkomen uit de christelijke smeekbede oftewel supplicatie.
rdf:langString
Inwokacja (łac. invocatio – wezwanie) – rozbudowana apostrofa otwierająca utwór literacki (zazwyczaj poemat epicki), w której zwykle autor zwraca się do muzy, bóstwa lub duchowego z prośbą o natchnienie, pomoc w tworzeniu dzieła. Przez wieki (także w epoce nowożytnej) za wzorcowe uważano inwokacje otwierające Iliadę (Gniew Achilla, bogini, głoś, obfity w szkody (...), tłum. Dmochowskiego) i Odyseję (Muzo! Męża wyśpiewaj, co święty gród Troi / Zburzywszy, długo błądził i w tułaczce swojej (...), tłum. Lucjana Siemieńskiego). Inwokacja stała się podstawowym środkiem stylistycznym otwierającym eposy. W średniowieczu zastąpiono bóstwa greckie symbolami chrześcijańskimi, a inwokacja rozpoczynała już nie tylko eposy bohaterskie, ale także krótsze utwory, dialogi etc. Przykładami mogą być np.: Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią (Gospodzinie Wszechmogący, / Nade wszystko stworzenie większy, / Pomoży mi to działo złożyć, / Bych je mógł pilnie wyłożyć, / Ku Twej fały rozmnożeniu, / Ku ludzkiemu polepszeniu!) i wiersz Słoty o chlebowym stole (Gospodnie, da mi to wiedzieć, / Bych mógł o tem co powiedzieć, / O chlebowem stole!). W okresie renesansu chrześcijańskie symbole zostały zastąpione muzami (np. Jana Kochanowskiego Muza), a w baroku były to najczęściej zwroty do Matki Boskiej. Z kolei w poematach heroikomicznych przyjmowały formę parodii inwokacji eposów bohaterskich (np. początek Antymonachomachii Ignacego Krasickiego). W literaturze polskiej najbardziej znaną inwokacją jest początek Pana Tadeusza Adama Mickiewicza. Autor początkowo kieruje słowa do ojczystej ziemi, następnie przechodzi do prośby skierowanej do Matki Boskiej o cud powrotu do ojczyzny.
rdf:langString
Åkallan eller invokation innebär anropande av någon frånvarande person, gudom eller dylikt. Termen härstammar från latinets invocare "att kalla på, åkalla". Invokationer härrör från religionen, och är ett element i en bön. Invokationen kan bestå i att uttala den åkallades namn, som i den katolska litanian , där jungfru Maria åkallas (med "Sancta Maria", "Sancta Dei Genetrix", "Sancta Virgo virginum", etc.). I protestantiska böner åkallas endast Gud, vilket är särskiljande för dessa samfund; katolska böner åkallar helgon med invokationer. Strindberg skrev en Invokation till ”Sömngångarnätter”.
rdf:langString
Інвокація (від лат. voco, are, avi, atum «кликати, закликати») — одна з найважливіших частин офіційного середньовічного західноєвропейського документа (джерелознавство), важливість якої прослідковується аж до кінця XVIII століття. Вона базується на зверненні до Вищих Сил, Господа або інших святих, але практикувалася як і в християнських, так і деяких мусульманських державах. В тогочасних правителів існувала думка, що Божественний додаток додає їхнім указом додаткову легітимність на рівні з юридичною силою.
xsd:nonNegativeInteger
11276
