Indo-Saracenic architecture

http://dbpedia.org/resource/Indo-Saracenic_architecture

L'architecture anglo-indienne (en anglais Indo-Saracenic Revival architecture) est un mouvement architectural lancé à la fin du XIXe siècle par les architectes britanniques dans les Indes britanniques. Il associe des éléments de l' à l'architecture néogothique de l'Époque victorienne rdf:langString
L'architettura indo-saracena (detta anche indogotico, mogol-gotico o neo-mogol) è uno stile architettonico usato prevalentemente da architetti britannici in India nel tardo XIX secolo, specialmente per edifici pubblici e di rappresentanza dell'impero anglo-indiano e per i palazzi dei vari stati principeschi indiani. Lo stile riprende tratti stilistici e decorativi tipici dell'indigena architettura indo-islamica, e in particolare dell'architettura moghul (che i britannici chiamavano "stile indiano classico") e, meno frequentemente, dell'architettura dei templi indù. rdf:langString
Индо-сарацинский стиль (англ. Indo-Saracenic architecture, фр. Architecture anglo-indienne) — один из неостилей периода историзма XIX века, использовавшийся преимущественно для возведения общественных и правительственных учреждений в колониальной Индии. Вариации индо-сарацинского стиля основаны на подражании индийским храмовым постройкам. rdf:langString
Індо-сарацинський стиль (англ. Indo-Saracenic architecture, фр. Architecture anglo-indienne) — один із стилів історизму в XIX столітті, який використовували переважно для зведення громадських і урядових установ в колоніальній Індії. Варіації індо-сарацинського стилю засновані на наслідуванні у процесі будівництва індійських храмових споруд. rdf:langString
تُعرف العمارة الهندية الساراكينوسية بالعمارة الهندية القوطية أيضًا، وهي أسلوب معماري إحيائي استخدمه في الغالب المعماريون البريطانيون في الهند في أواخر القرن التاسع عشر خاصة في المباني العامة والحكومية في مرحلة الراج البريطاني وقصور حكام الولاية الأميرية، والتي تعكس وتقلد العمارة الهندية المعاصرة والسابقة. سعى هذا النمط من العمارة إلى النسخ من العمارة الإمبراطورية الهندية بما فيها عصور راجستان وسلطنة مغول الهند وإمبراطورية ماراثا التي اعتبرها البريطانيون النمط الهندي الكلاسيكي. يشترك التصميم الأساسي والهيكل الأساسي للمباني مع تلك المستخدمة في المباني المعاصرة من أنماط أخرى في العديد من القواسم المشتركة مثل الإحياء القوطي والكلاسيكي الجديد. ساركينوس هو مصطلح كان مستخدمًا في أوروبا حتى القرن التاسع عشر ليشير إلى المسلمين والأشخاص الناطقين بالعربية وإلى المناطق في الشرق الأوسط وشمال إفريقيا. rdf:langString
La arquitectura indo-sarracena (también conocida como estilo indogótico, mogol-gótico, neomogol o hindú) fue un estilo arquitectónico revivalista utilizado principalmente por arquitectos británicos en la India a finales del siglo XIX, especialmente en los edificios públicos y gubernamentales en el Raj británico​ y en los palacios de los gobernantes de los estados principescos. Incorporó elementos estilísticos y decorativos de la nativa,​ especialmente de la arquitectura mogola —que los británicos consideraban el estilo indio clásico— y, con menos frecuencia, de la .​ El diseño y la estructura básicos de los edificios tendían a ser similares a los utilizados en los edificios contemporáneos en otros estilos historicistas favorecidos en la era victoriana, como el neogótico y el neoclásico,​ rdf:langString
Indo-Saracenic architecture (also known as Indo-Gothic, Mughal-Gothic, Neo-Mughal, or Hindoo style) was a revivalist architectural style mostly used by British architects in India in the later 19th century, especially in public and government buildings in the British Raj, and the palaces of rulers of the princely states. It drew stylistic and decorative elements from native Indo-Islamic architecture, especially Mughal architecture, which the British regarded as the classic Indian style, and, less often, from Hindu temple architecture. The basic layout and structure of the buildings tended to be close to that used in contemporary buildings in other revivalist styles, such as Gothic revival and Neo-Classical, with specific Indian features and decoration added. rdf:langString
O estilo revivalista indo-sarraceno (em inglês: Indo-Saracenic Revival), também conhecido como indo-gótico ou hindu-gótico, mogol-gótico, neomogol ou indo-britânico é um estilo arquitetónico que foi protagonizado por arquitetos britânicos do século XIX e início do século XX na Índia britânica. Baseado na arquitetura nativa indo-islâmica e indiana, incorporou elementos dos estilos neogótico (ou gótico revivalista e gótico vitoriano) e neoclássico então em voga no Império Britânico. Apresenta muitas semelhanças com o estilo neoislâmico (ou neomourisco), do qual se distingue sobretudo pelos elementos indiano como os (pavilhões com domos). rdf:langString
rdf:langString إحياء العمارة الهندية-الساراكينوسية
rdf:langString Arquitectura indo-sarracena
rdf:langString Architettura indo-saracena
rdf:langString Architecture anglo-indienne
rdf:langString Indo-Saracenic architecture
rdf:langString Arquitetura indo-sarracena
rdf:langString Индо-сарацинский стиль
rdf:langString Індо-сарацинський стиль в архітектурі
xsd:integer 1527621
xsd:integer 1115703285
rdf:langString right
rdf:langString The Chhatrapati Shivaji Maharaj Terminus in Mumbai, 1878–88. A mixture of Romanesque, Gothic and Indian elements
rdf:langString Madras High Court buildings are a prime example of Indo-Saracenic architecture, designed by J. W. Brassington under the guidance of British architect Henry Irwin, 1892.
rdf:langString Features of the style.
rdf:langString Indian architecture commissioned by Mughals.
rdf:langString The Victoria Memorial, Kolkata, has very discreet Indo-Saracenic touches, such as the corner chatris, in the Raj metropolis least touched by the style.
rdf:langString North Block of the Secretariat Building, New Delhi, designed by Herbert Baker
rdf:langString vertical
rdf:langString Examples of architecture of the Mughal era.
rdf:langString Chennai_High_Court.jpg
rdf:langString Chhatrapati_Shivaji_Terminus_%28Victoria_Terminus%29.jpg
rdf:langString Victoria Memorial situated in Kolkata.jpg
rdf:langString Akbar2ShahJahan.jpg
rdf:langString IndoSaracen1.jpg
rdf:langString North_Block_of_the_Secretariat_buildngs%2C_New_Delhi.jpg
xsd:integer 200 300
rdf:langString تُعرف العمارة الهندية الساراكينوسية بالعمارة الهندية القوطية أيضًا، وهي أسلوب معماري إحيائي استخدمه في الغالب المعماريون البريطانيون في الهند في أواخر القرن التاسع عشر خاصة في المباني العامة والحكومية في مرحلة الراج البريطاني وقصور حكام الولاية الأميرية، والتي تعكس وتقلد العمارة الهندية المعاصرة والسابقة. سعى هذا النمط من العمارة إلى النسخ من العمارة الإمبراطورية الهندية بما فيها عصور راجستان وسلطنة مغول الهند وإمبراطورية ماراثا التي اعتبرها البريطانيون النمط الهندي الكلاسيكي. يشترك التصميم الأساسي والهيكل الأساسي للمباني مع تلك المستخدمة في المباني المعاصرة من أنماط أخرى في العديد من القواسم المشتركة مثل الإحياء القوطي والكلاسيكي الجديد. ساركينوس هو مصطلح كان مستخدمًا في أوروبا حتى القرن التاسع عشر ليشير إلى المسلمين والأشخاص الناطقين بالعربية وإلى المناطق في الشرق الأوسط وشمال إفريقيا. استُمد هذا الأسلوب من التعرض الغربي إلى تصوير المباني الهندية منذ نحو عام 1795، مثل تلك التي عرضها ويليام هودجز والثنائي دانييل (ويليام دانييل وعمه توماس دانييل). يُقال إن أول مبنى هندي ساراكينسي هو قصر تشيباوك، اكتمل بناؤه في عام 1768 في تشيناي (المدرسة) الحالية. شهدت بومباي وكلكتا (كما كانت في ذلك الحين)، مراكزًا رئيسية لإدارة الراج، وشُيدت العديد من المباني فيهما على هذا الطراز، على الرغم من أن كلكتا كانت أيضًا معقلًا للهندسة المعمارية الأوروبية الكلاسيكية الجديدة الأصلية الممزوجة بالعناصر المعمارية الهندية. صُنفت معظم المباني الرئيسية الآن تحت فئة مباني التراث على النحو المنصوص عليه في المسح الأثري للهند، وهي عبارة عن مباني محمية. تمتع هذا الأسلوب بدرجة من الشعبية خارج الهند البريطانية، إذ غالبًا ما خلط المعماريون العناصر الإسلامية والأوربية من مناطق مختلفة وفترات جريئة، في المناخ السائد من الانتقائية في الهندسة المعمارية. اعتُمد النمط في سيلان البريطانية (سريلانكا الحالية) ودول الملايو الموحدة (ماليزيا الحالية). حرص البريطانيون أيضًا على نقل النمط إلى خارج الإمبراطورية الهندية والشرق البريطاني إلى المملكة المتحدة نفسها، مع العديد من الأمثلة على العمارة الهندية الساراكينوسية التي ظهرت في البلاد، فعلى سبيل المثال هناك الجناح الملكي في برايتون ومنزل سيزينكوت في غلوسترشير الفريد من نوعه. يُعد إحياء العمارة الإسلامية النسخة الأوروبية الأوسع الشائعة أيضًا في الأمريكتين، وهي تميل إلى استخدام ميزات جنوب آسيا بالتحديد بشكل أقل، وبدلًا من ذلك، تُعد الصفات المميزة للبلدان الناطقة بالعربية والموديخار الجديدة النمط المكافئ في إسبانيا.
rdf:langString La arquitectura indo-sarracena (también conocida como estilo indogótico, mogol-gótico, neomogol o hindú) fue un estilo arquitectónico revivalista utilizado principalmente por arquitectos británicos en la India a finales del siglo XIX, especialmente en los edificios públicos y gubernamentales en el Raj británico​ y en los palacios de los gobernantes de los estados principescos. Incorporó elementos estilísticos y decorativos de la nativa,​ especialmente de la arquitectura mogola —que los británicos consideraban el estilo indio clásico— y, con menos frecuencia, de la .​ El diseño y la estructura básicos de los edificios tendían a ser similares a los utilizados en los edificios contemporáneos en otros estilos historicistas favorecidos en la era victoriana, como el neogótico y el neoclásico,​ con elementos y decoración indios específicos. El estilo se basó en la exposición occidental a las representaciones de los edificios indios de alrededor de 1795, como los de y el dúo Daniell ( y su tío ). A menudo se dice que el primer edificio indo-sarraceno fue el , terminado en 1768, en la actual Chennai (Madrás), para el .​ Bombay y Calcuta, como principales centros de la administración Raj, vieron muchos edificios construidos en el estilo, aunque Calcuta también fue un bastión de la arquitectura neoclásica europea fusionada con elementos arquitectónicos índios. Chennai también tiene muchos edificios de este estilo, como el Victoria Public Hall, el Tribunal Supremo de Madrás, el Senado de la Universidad de Madrás o la Estación Central de Chennai.​ La mayoría de los edificios principales ahora están clasificados en la categoría de edificios patrimoniales según lo establecido por el Servicio Arqueológico de la India (ASI) debido a la necesidad de su preservación. El estilo disfrutó de cierta popularidad fuera de la India británica, donde los arquitectos a menudo mezclaron con audacia elementos islámicos y europeos de diversas áreas y períodos, en el clima predominante de eclecticismo en la arquitectura. Arquitectos e ingenieros transferidos desde la India consiguieron que el estilo fuera adoptado en el Ceilán británico (actual Sri Lanka) y los (actual Malasia). El estilo se usó a veces, principalmente en grandes casas en el mismo Reino Unido, por ejemplo, en el Royal Pavilion en Brighton (1787-1823) y en la (1805), en Gloucestershire. La versión europea más amplia, también popular en América, fue la arquitectura neomorisca, que tendía a utilizar menos elementos específicos del sur de Asia y, en cambio, recurría a elementos de los países de habla árabe; el Neomudéjar es el estilo equivalente en España. En India, hubo una inversión anterior del estilo en Lucknow antes de la toma de posesión británica en 1856, donde los arquitectos indios «injertaron al azar elementos estilísticos europeos, como detalles y motivos, en un esqueleto derivado de la escuela indoislámica». Esto se conoce como «estilo Nawabi».​ «Sarraceno» fue un término usado en la Edad Media en Europa para designar a los musulmanes de habla árabe del Oriente Medio y del norte de África; el término «indo-sarraceno» fue utilizado por primera vez por los británicos para describir la temprana arquitectura indo-islámica de los mogoles y de sus predecesores,​ y, a menudo, se siguió utilizando en ese sentido. La «arquitectura sarracena» (sin el «indo-») se utilizó por primera vez para designar a la arquitectura de la España musulmana, la arquitectura islámica que era la más familiar para la mayoría de los escritores ingleses de principios del siglo XIX.
rdf:langString Indo-Saracenic architecture (also known as Indo-Gothic, Mughal-Gothic, Neo-Mughal, or Hindoo style) was a revivalist architectural style mostly used by British architects in India in the later 19th century, especially in public and government buildings in the British Raj, and the palaces of rulers of the princely states. It drew stylistic and decorative elements from native Indo-Islamic architecture, especially Mughal architecture, which the British regarded as the classic Indian style, and, less often, from Hindu temple architecture. The basic layout and structure of the buildings tended to be close to that used in contemporary buildings in other revivalist styles, such as Gothic revival and Neo-Classical, with specific Indian features and decoration added. The style drew from western exposure to depictions of Indian buildings from about 1795, such as those by William Hodges and the Daniell duo (William Daniell and his uncle Thomas Daniell). The first Indo-Saracenic building is often said to be the Chepauk Palace, completed in 1768, in present-day Chennai (Madras), for the Nawab of Arcot. Bombay and Calcutta (as they then were), as the main centres of the Raj administration, saw many buildings constructed in the style, although Calcutta was also a bastion of European Neo-classical architecture fused with Indic architectural elements. Most major buildings are now classified under the Heritage buildings category as laid down by the Archaeological Survey of India (ASI), and protected. The style enjoyed a degree of popularity outside British India, where architects often mixed Islamic and European elements from various areas and periods with boldness, in the prevailing climate of eclecticism in architecture. Among other British colonies and protectorates in the region, it was adopted by architects and engineers in British Ceylon (present-day Sri Lanka) and the Federated Malay States (present-day Malaysia). The style was sometimes used, mostly for large houses, in the United Kingdom itself, for example at the royal Brighton Pavilion (1787–1823) and Sezincote House (1805) in Gloucestershire. The wider European version, also popular in the Americas, is Moorish Revival architecture, which tends to use specific South Asian features less, and instead those characteristic of the Arabic-speaking countries; Neo-Mudéjar is the equivalent style in Spain. In India there had been an earlier inversion of the style in Lucknow before the British takeover in 1856, where Indian architects rather "randomly grafted European stylistic elements, as details and motifs, on to a skeleton derived from the Indo-Islamic school". This is known as the "Nawabi style". Saracen was a term used in the Middle Ages in Europe for the Arabic-speaking Muslim people of the Middle East and North Africa, and the term "Indo-Saracenic" was first used by the British to describe the earlier Indo-Islamic architecture of the Mughals and their predecessors, and often continued to be used in that sense. "Saracenic architecture" (without the "Indo-") was first used for the architecture of Muslim Spain, the most familiar Islamic architecture to most early 19th-century writers in English.
rdf:langString L'architecture anglo-indienne (en anglais Indo-Saracenic Revival architecture) est un mouvement architectural lancé à la fin du XIXe siècle par les architectes britanniques dans les Indes britanniques. Il associe des éléments de l' à l'architecture néogothique de l'Époque victorienne
rdf:langString L'architettura indo-saracena (detta anche indogotico, mogol-gotico o neo-mogol) è uno stile architettonico usato prevalentemente da architetti britannici in India nel tardo XIX secolo, specialmente per edifici pubblici e di rappresentanza dell'impero anglo-indiano e per i palazzi dei vari stati principeschi indiani. Lo stile riprende tratti stilistici e decorativi tipici dell'indigena architettura indo-islamica, e in particolare dell'architettura moghul (che i britannici chiamavano "stile indiano classico") e, meno frequentemente, dell'architettura dei templi indù.
rdf:langString Индо-сарацинский стиль (англ. Indo-Saracenic architecture, фр. Architecture anglo-indienne) — один из неостилей периода историзма XIX века, использовавшийся преимущественно для возведения общественных и правительственных учреждений в колониальной Индии. Вариации индо-сарацинского стиля основаны на подражании индийским храмовым постройкам.
rdf:langString O estilo revivalista indo-sarraceno (em inglês: Indo-Saracenic Revival), também conhecido como indo-gótico ou hindu-gótico, mogol-gótico, neomogol ou indo-britânico é um estilo arquitetónico que foi protagonizado por arquitetos britânicos do século XIX e início do século XX na Índia britânica. Baseado na arquitetura nativa indo-islâmica e indiana, incorporou elementos dos estilos neogótico (ou gótico revivalista e gótico vitoriano) e neoclássico então em voga no Império Britânico. Apresenta muitas semelhanças com o estilo neoislâmico (ou neomourisco), do qual se distingue sobretudo pelos elementos indiano como os (pavilhões com domos). O estilo foi impulsionado no Ocidente com a publicação c. 1795 de várias vistas da Índia da autoria dos pintores e ilustradores William Hodges (1744–1797), de William Daniell (1769–1837) e do seu tio (1749–1840). O termo sarraceno é, na maior parte dos contextos, uma designação sinónima de muçulmano ou árabe. É usual apontar o Palácio de , situado no atual bairro homónimo de Madrasta (Chennai), como sendo o primeiro edifício indo-sarraceno. Aquela cidade possui muitos edifícios desse estilo, como o , o , a Casa do Senado da Universidade de Madrasta ou a , que na sua maior parte estão classificados como património nacional pelo Serviço Arqueológico da Índia.
rdf:langString Індо-сарацинський стиль (англ. Indo-Saracenic architecture, фр. Architecture anglo-indienne) — один із стилів історизму в XIX столітті, який використовували переважно для зведення громадських і урядових установ в колоніальній Індії. Варіації індо-сарацинського стилю засновані на наслідуванні у процесі будівництва індійських храмових споруд.
xsd:nonNegativeInteger 29408

data from the linked data cloud