Hilaeira

rdf:langString Hilajro

rdf:langString Laŭ la helena mitologio, Hilajro aŭ Hilejro (el la greka Ιλάειρα, «milde brilanta») estis unu el la , meseniaj princinoj, filinoj de Leŭkipo el Mikeno kaj Filodiko. Tamen, alternativa versio asertas ke ŝia patro estis la dio Apolono. Ŝi kaj sia fratino Febo, sacerdotinoj de la diinoj Artemiso kaj Ateno respektive, estis svatigitaj al Idaso kaj , la ĝemelaj filoj de Afareo. Iliaj kuzoj kaj Polukso venis al la geedziĝo, kaj subite enamiĝis al la ediniĝontinoj. Laŭ Apolodoro ili profitis la tumulton de la nupta festo por forkapti la fratinojn, sed Idaso kaj Linceo persekutis ilin kaj sukcesis mortigi Kastoron, la nura mortebla el ili. Plenlarme, Polukso konvinkis Zeŭson permesi ke ili kondividu senmortecon, do ekde tiam la Dioskuroj pasigas duonon de la jaro surĉiele, kiel dioj, kaj la alia duonon en Hadeso, kiel simplaj mortemuloj. Fine, Hilajro edziniĝis al Kastoro, kaj naskis filon nomiĝinta aŭ . La leŭkipidinoj travivis saman destinon ol siaj edzoj: Febo kaj Hilajro diiniĝas ses monatojn jare, kaj restas en la submondo la ceteron. Fakte, iliaj nomoj (luna brilo kaj milde brilanta) forte rilatas al la steligitaj dioskuroj, kaj iĝis epitetoj de la luna diino Semelo, ankaŭ ĉiela rajdantino. En la templo dediĉita al la dioskuroj en Argo Hilajro estis prezentita, kune kun sia fratino kaj la edzoj kaj filoj de ambaŭ, per skulpta grupo el ebona ligno kaj marmoro (la parto de la ĉevaloj) farita de kaj . Ankaŭ en Sparto (Lakonio) troviĝis sanktejo dediĉita al Febo kaj Hilajro. Ĝiaj sacerdotinoj estis junaj virgulinoj, nomitaj Leŭkipidinoj, kiel la diinoj. Unu el la tieaj skulptaĵoj estis ornamita de , unu el la sacerdotinoj, laŭ ordonoj ricevitaj en sonĝo. Pendiĝis el la tegmento de tiu sanktejo ovo ligita per rubando, kiu teorie estis tiu deponita de Ledo.