Heptanese School (painting)
http://dbpedia.org/resource/Heptanese_School_(painting) an entity of type: Thing
L'escola de l'Heptanèsia (grec: Επτανησιακή Σχολή, literalment: 'Escola de les set illes', també coneguda com l'escola de les illes jòniques) fou la successora de l'escola cretenca com a escola principal de la pintura grega post-romana d'Orient, després de la caiguda de Creta a l'Imperi Otomà el 1669. Tal com l'escola cretenca, combinava tradicions romanes d'Orient amb influències de l'Europa occidental creixents, i també va veure la primera representació significativa de subjectes seculars. L'escola estava centrada a les Illes Jòniques, que no formaven part de la Grècia otomana, i es va estendre des de mitjan segle xvii fins a mitjan segle xix.
rdf:langString
خلفت مدرسة الرسم الهيبتاني، المدرسة الكريتية باعتبارها مدرسة رائدة في الرسم ما بعد البيزنطي اليوناني، وذلك بعد سقوط كريت أمام العثمانيين في عام 1669. دمجت مدرسة الرسم الهيبتاني كما المدرسة الكريتية، التقاليد البيزنطية مع التأثير الفني المتزايد لأوروبا الغربية، وشهدت أيضًا أول تصوير مهم للمواضيع العلمانية. تأسست المدرسة في الجزر الأيونية التي لم تكن جزءًا من اليونان العثمانية، منذ منتصف القرن السابع عشر حتى منتصف القرن التاسع عشر.
rdf:langString
Η Επτανησιακή Σχολή αποτελεί το πρώτο ελληνικό καλλιτεχνικό ρεύμα με σαφείς δυτικοευρωπαϊκές επιρροές, το οποίο εμφανίστηκε στα Επτάνησα στα μέσα του 17ου αιώνα και διήρκεσε μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα περίπου. Μεταγενέστεροι επτανήσιοι ζωγράφοι, όπως ο Νικόλαος Ξυδιάς Τυπάλδος (1826/1828–1909), ο Σπυρίδων Προσαλέντης (1830–1895), ο Χαράλαμπος Παχής (1844–1891) κ.ά., ξεφεύγουν από την τεχνοτροπία της Επτανησιακής Σχολής, αφού τα έργα τους μοιάζουν να έχουν επηρεαστεί από πιο σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα.
rdf:langString
The Heptanese School of painting (Greek: Επτανησιακή Σχολή, lit. 'The School of the Seven Islands', also known as the Ionian Islands School) succeeded the Cretan School as the leading school of Greek post-Byzantine painting after Crete fell to the Ottomans in 1669. Like the Cretan school, it combined Byzantine traditions with an increasing Western European artistic influence and also saw the first significant depiction of secular subjects. The school was based in the Ionian Islands, which were not part of Ottoman Greece, from the middle of the 17th century until the middle of the 19th century. The center of Greek art migrated urgently to the Ionian islands but countless Greek artists were influenced by the school including the ones living throughout the Greek communities in the Ottoman Emp
rdf:langString
Семиостровная школа живописи (греч. Επτανησιακή Σχολή ζωγραφικής, известная также как Школа Ионических островов) — греческая школа изобразительного искусства, существовавшая в середины XVII века до середины XIX века. Стала наследницей Критской школы в роли ведущей художественной школы греческого пост-византийского мира, после того как Крит пал в руки осман в 1669 году. Как и Критская школа, Семиостровная школа сочетала византийские традиции с всё более возрастающим западно-европейским художественным влиянием. Школа отмечена первыми значительными работами не религиозной, светской, тематики
rdf:langString
rdf:langString
Heptanese School (painting)
rdf:langString
مدرسة الرسم الهيبتاني
rdf:langString
Escola de l'Heptanèsia
rdf:langString
Επτανησιακή Σχολή (ζωγραφική)
rdf:langString
Семиостровная школа живописи
xsd:integer
12497845
xsd:integer
1110410349
rdf:langString
L'escola de l'Heptanèsia (grec: Επτανησιακή Σχολή, literalment: 'Escola de les set illes', també coneguda com l'escola de les illes jòniques) fou la successora de l'escola cretenca com a escola principal de la pintura grega post-romana d'Orient, després de la caiguda de Creta a l'Imperi Otomà el 1669. Tal com l'escola cretenca, combinava tradicions romanes d'Orient amb influències de l'Europa occidental creixents, i també va veure la primera representació significativa de subjectes seculars. L'escola estava centrada a les Illes Jòniques, que no formaven part de la Grècia otomana, i es va estendre des de mitjan segle xvii fins a mitjan segle xix.
rdf:langString
Η Επτανησιακή Σχολή αποτελεί το πρώτο ελληνικό καλλιτεχνικό ρεύμα με σαφείς δυτικοευρωπαϊκές επιρροές, το οποίο εμφανίστηκε στα Επτάνησα στα μέσα του 17ου αιώνα και διήρκεσε μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα περίπου. Τα Επτάνησα από τον 17ο έως τον 19ο αιώνα βρέθηκαν διαδοχικά υπό ενετική, γαλλική και αγγλική κατοχή. Η σχετική ελευθερία που απολάμβαναν οι Επτανήσιοι, η οικονομική τους ευμάρεια και οι πολιτιστικές σχέσεις τους με την κοντινή Ιταλία είχαν ως αποτέλεσμα τα Επτάνησα να γίνουν ο χώρος όπου γεννήθηκε η νεοελληνική ζωγραφική, ή καλύτερα ο χώρος όπου η ελληνική ζωγραφική εγκατέλειψε τη βυζαντινή παράδοση για να στραφεί προς τη Δύση. Ένας άλλος παράγοντας που ευνόησε τη δημιουργία της Επτανησιακής Σχολής ήταν η μετοίκηση στα Επτάνησα πολλών Κρητών ζωγράφων, όταν η Κρήτη πέρασε από τα χέρια των Ενετών στα χέρια των Οθωμανών. Μεταξύ των κυριοτέρων ζωγράφων της λεγόμενης Κρητικοζακυνθινής Σχολής του 16ου και 17ου αιώνα, αναφέρονται ο Μιχαήλ Δαμασκηνός, ο Δημήτριος και ο Γεώργιος Μόσχος, ο Μανώλης και ο Κωνσταντίνος Τζάνες, και ο Στέφανος Τσαγκαρόλος. Η στροφή προς τη δυτική τέχνη εκδηλώθηκε προς το τέλος του 17ου αι., με την εγκατάλειψη των παραδοσιακών βυζαντινών μορφών, αλλά και με την εγκατάλειψη της τεχνικής της βυζαντινής αγιογραφίας. Οι ζωγραφικές παραστάσεις, επηρεασμένες κυρίως από το ιταλικό μπαρόκ, αλλά και τη φλαμανδική ζωγραφική, άρχισαν να αποκτούν βάθος, να δίνουν δηλαδή την αίσθηση της τρίτης διάστασης του χώρου, να γίνονται πιο φυσικές και να αποκτούν θέματα όλο και περισσότερο κοσμικά αντί για θρησκευτικά — κυρίως προσωπογραφίες αριστοκρατών και αστών. Επιπλέον, οι επτανήσιοι ζωγράφοι, αντί για αβγό, άρχισαν να χρησιμοποιούν λάδι για συνδετικό των χρωμάτων, και αντί για σανίδι άρχισαν να χρησιμοποιούν μουσαμά. Η αβγοτέμπερα εγκαταλείφθηκε και τη θέση της πήρε η ελαιογραφία. Τα πρώτα δείγματα της δυτικότροπης Επτανησιακής Σχολής εμφανίστηκαν στις διακοσμήσεις των οροφών των εκκλησιών, γνωστές ως «οι ουρανίες» ή «τα σοφίτα». Πρωτοπόρος σε αυτή την αλλαγή ήταν ο Παναγιώτης Δοξαράς (1662–1729). Μανιάτης στην καταγωγή, ασχολήθηκε αρχικά με τη βυζαντινή αγιογραφία, την οποία έμαθε κοντά στον Κρητικό αγιογράφο Λέο (ή Λέω) Μόσκο. Αργότερα, ο Παναγιώτης Δοξαράς συνέχισε τις σπουδές του στη Βενετία, κι αυτό τον έκανε να εγκαταλείψει τη βυζαντινή αγιογραφία και να στραφεί προς τη δυτική ζωγραφική. Έτσι, με οδηγό τα έργα του Πάολο Βερονέζε στο Δουκικό Παλάτι της Βενετίας, ο Παναγιώτης Δοξαράς φιλοτέχνησε την ουρανία της εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα. Με το Περί ζωγραφίας σύγγραμμά του (1726) — την πρώτη ελληνική πραγματεία για την αναγεννησιακή ζωγραφική — τάχθηκε ανοιχτά υπέρ της αντικατάστασης της βυζαντινής από τη δυτική ζωγραφική, μία θέση που συζητήθηκε πολύ στον καιρό της και που συζητείται ακόμα και σήμερα. Ο Νικόλαος Δοξαράς (1700/1706–1775), γιος του Παναγιώτη, ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του. Το 1753 με 1754, ανέλαβε να ζωγραφίσει το σοφίτο του Ναού της Φανερωμένης στη Ζάκυνθο, που δυστυχώς καταστράφηκε στους σεισμούς του 1953, με εξαίρεση ένα μόνο τμήμα που φυλάσσεται στο Μουσείο Ζακύνθου. Σύγχρονοι του Νικολάου Δοξαρά και επίσης με σαφείς δυτικές επιρροές, ήταν ο ζακυνθινός αγιογράφος (1662;–1728) και ο κερκυραίος αγιογράφος . Ο Ζακυνθινός ιερέας Νικόλαος Κουτούζης (1741–1813) και ο μαθητής του Νικόλαος Καντούνης (1767–1834), επίσης ιερέας, συνέχισαν να αγιογραφούν κατά τα δυτικά πρότυπα και διακρίθηκαν κυρίως στη ρεαλιστική προσωπογραφία, η οποία τονίζει την ψυχολογία του απεικονιζόμενου προσώπου. Οι μαθητές του Καντούνη, Διονύσιος Καλλυβωκάς (1806–1877) και Διονύσιος Τσόκος (1820–1862) μπορούν να θεωρηθούν ως οι τελευταίοι εκπρόσωποι της Επτανησιακής Σχολής. Μεταγενέστεροι επτανήσιοι ζωγράφοι, όπως ο Νικόλαος Ξυδιάς Τυπάλδος (1826/1828–1909), ο Σπυρίδων Προσαλέντης (1830–1895), ο Χαράλαμπος Παχής (1844–1891) κ.ά., ξεφεύγουν από την τεχνοτροπία της Επτανησιακής Σχολής, αφού τα έργα τους μοιάζουν να έχουν επηρεαστεί από πιο σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα.
rdf:langString
خلفت مدرسة الرسم الهيبتاني، المدرسة الكريتية باعتبارها مدرسة رائدة في الرسم ما بعد البيزنطي اليوناني، وذلك بعد سقوط كريت أمام العثمانيين في عام 1669. دمجت مدرسة الرسم الهيبتاني كما المدرسة الكريتية، التقاليد البيزنطية مع التأثير الفني المتزايد لأوروبا الغربية، وشهدت أيضًا أول تصوير مهم للمواضيع العلمانية. تأسست المدرسة في الجزر الأيونية التي لم تكن جزءًا من اليونان العثمانية، منذ منتصف القرن السابع عشر حتى منتصف القرن التاسع عشر.
rdf:langString
The Heptanese School of painting (Greek: Επτανησιακή Σχολή, lit. 'The School of the Seven Islands', also known as the Ionian Islands School) succeeded the Cretan School as the leading school of Greek post-Byzantine painting after Crete fell to the Ottomans in 1669. Like the Cretan school, it combined Byzantine traditions with an increasing Western European artistic influence and also saw the first significant depiction of secular subjects. The school was based in the Ionian Islands, which were not part of Ottoman Greece, from the middle of the 17th century until the middle of the 19th century. The center of Greek art migrated urgently to the Ionian islands but countless Greek artists were influenced by the school including the ones living throughout the Greek communities in the Ottoman Empire and elsewhere in the world. The early Heptanese school was influenced by Flemish, French, Italian and German engravings. Artists representative of that era were Theodore Poulakis, Elias Moskos and Emmanuel Tzanes. Notable works include The Fall of Man and Jacob’s Ladder and Noah's Ark. The early 1700s were influenced by Greek painters Nikolaos Kallergis and Panagiotis Doxaras. Greek art was no longer limited to the traditional maniera greca dominant in the Cretan School but the style evolved into the Stile di pittura Ionico or stile Ionico in English Ionian style. The movement featured a mixture of brilliant artists. They took risks in creating art that escaped tradition. Some examples of paintings include: Virgin Glykofilousa The Deposition from the Cross and Assumption of Mary. In the 1800s the Heptanese school featured prominent portrait painters Nikolaos Kantounis, Nikolaos Koutouzis and Gerasimos Pitsamanos. Other artists of the school included Spyridon Ventouras, Efstathios Karousos, Stephanos Tzangarolas and Spyridon Sperantzas.
rdf:langString
Семиостровная школа живописи (греч. Επτανησιακή Σχολή ζωγραφικής, известная также как Школа Ионических островов) — греческая школа изобразительного искусства, существовавшая в середины XVII века до середины XIX века. Стала наследницей Критской школы в роли ведущей художественной школы греческого пост-византийского мира, после того как Крит пал в руки осман в 1669 году. Школа получила развитие на Ионических островах, в период с середины XVII века до середины XIX века, то есть с периода когда все остальные греческие земли, за исключением небольших анклавов, были уже под османским контролем, до периода Освободительной войны Греции, возрождения греческого государства в южных греческих областях и воссоединения Ионических островов с Греческим королевством в 1864 году. Как и Критская школа, Семиостровная школа сочетала византийские традиции с всё более возрастающим западно-европейским художественным влиянием. Школа отмечена первыми значительными работами не религиозной, светской, тематики
xsd:nonNegativeInteger
27071
