Hazel Hotchkiss Wightman

rdf:langString Hazel Hotchkiss Wightman

rdf:langString Hazel Virginia Hotchkiss, zamężna Wightman (ur. 20 grudnia 1886 w Healdsburg, zm. 8 grudnia 1974 w Newton) – amerykańska tenisistka, szesnastokrotna zwyciężczyni mistrzostw USA w grze pojedynczej, podwójnej i mieszanej, deblowa mistrzyni Wimbledonu, mistrzyni olimpijska, inicjatorka Pucharu Wightman. Hazel Hotchkiss Wightman jest uważana za pierwszą mistrzynię woleja w kobiecym tenisie. Praworęczna zawodniczka była zdecydowaną zwolenniczką gry ofensywnej i dominowała w rozgrywkach amerykańskich na początku XX wieku. Umiejętności wolejowe pozwoliły jej na długie kontynuowanie kariery w deblu – na różnych nawierzchniach i w różnych konkurencjach zdobyła 34 tytuły mistrzyni USA, ostatni w wieku 57 lat w mistrzostwach halowych (1943, z Pauline Betz). Zasłużona także jako trenerka i inicjatorka rozgrywek amerykańsko-brytyjskich, otrzymała przydomek Lady Tennis. Studiowała na Uniwersytecie Kalifornijskim, grę wolejową ćwicząc z czterema braćmi oraz na ścianie domu. W 1909 debiutowała na mistrzostwach USA (obecne US Open) i chociaż nie miała doświadczenia w grze na trawie, triumfowała nie tylko w grze pojedynczej, ale także w deblu i mikście. W singlu jej najgroźniejszą rywalką okazała się w finale turnieju pretendentek (All Comers), która jako jedyna urwała jej seta (Hotchkiss wygrała 6:8, 6:1, 6:4). We właściwym finale (challenge round) dominacja Hotchkiss nad broniącą tytułu Maud Barger-Wallach nie podlegała dyskusji (6:0, 6:1). W dwóch kolejnych latach Hotchkiss z powodzeniem broniła wszystkich trzech tytułów. Nie stanęła na starcie turnieju w 1912 po ślubie z George Wightmanem z Bostonu, wkrótce urodziła dziecko. Do powrotu na korty zachęcił ją ojciec, który chciał ją widzieć jako pierwszą zwyciężczynię mistrzostw USA, kontynuującą karierę po urodzeniu dziecka. W 1915 Hazel Wightman odzyskała tytuły w deblu i mikście, ale w singlu w finale All Comers musiała uznać wyższość Molli Bjurstedt (później po mężu Mallory). W edycji tej tytułu nie broniła Mary K. Browne, w związku z czym w większości statystyk finał All Comers jest uważany za właściwy finał. W kolejnych latach Molla Mallory pozostawała niepokonana w mistrzostwach USA, a porażkę poniosła dopiero w 1919, kiedy zniesiono instytucję challenge round, gwarantującą zwycięzcy udział w finale kolejnej edycji turnieju. Hazel Wightman wykorzystała porażkę rywalki i w finale pokonała jej pogromczynię, Marion Zinderstein, sięgając po swój czwarty singlowy tytuł. Sukces ten pozwolił Wightman zająć pozycję liderki rankingu amerykańskiego w 1919. W kolejnych latach odnosiła sukcesy już tylko w grach podwójnych, po ostatni tytuł w międzynarodowych mistrzostwach USA sięgając w 1928. Partnerowała jej wówczas młodsza o prawie dwadzieścia lat Helen Wills, z którą Wightman tworzyła szczególnie dobrą parę – nigdy nie przegrały meczu, a w 1924 zdobyły mistrzostwo Wimbledonu (jedyny tytuł Hazel Wightman na londyńskich kortach) oraz złoty medal igrzysk olimpijskich w Paryżu. Na tej samej olimpiadzie Wightman sięgnęła także po złoto w mikście w parze z Richardem Williamsem. Amerykańska para zamykała listę mistrzów olimpijskich w tenisowej grze mieszanej przez 88 lat – po paryskich igrzyskach tenis zniknął z rodziny sportów olimpijskich, a po powrocie na igrzyska w 1988 zrezygnowano z rozgrywania miksta. Gra mieszana powróciła do programu zawodów w 2012 roku, gdy zwyciężyła Białoruska para Wiktoryja Azaranka i Maks Mirny. Szczególne zasługi dla popularyzacji tenisa kobiecego Hazel Wightman położyła jako inicjatorka rozgrywek o Puchar, nazwany jej nazwiskiem. Amerykanka chciała nawiązać w ten sposób do męskiej rywalizacji o Puchar Davisa i podobnie jak w tamtych rozgrywkach pierwszy mecz stoczyły między sobą reprezentacje USA i Wielkiej Brytanii w 1923. Nie doszło jednak do rozszerzenia rozgrywek na inne kraje i Puchar Wightman pozostał wewnętrzną sprawą brytyjsko-amerykańską, a inicjatywa Hazel Wightman znalazła realizację dopiero w Pucharze Federacji (od 1963). Hazel Wightman sama uczestniczyła w rozgrywkach, zdobywając m.in. punkt deblowy (z ) w pierwszej edycji (przeciwko parze i Kitty McKane). Występowała w pucharze swojego imienia w 1923, 1924, 1927, 1929 i 1931, wyłącznie w deblu. Pełniła w tych latach funkcję kapitana, a niegrającym kapitanem była w 1933, 1935 oraz w latach 1937–1948 (w czasie II wojny światowej nie rozgrywano Pucharu). Ze wszystkich wymienionych wyżej edycji jedynie w 1924 Amerykanki nie zdobyły trofeum. W 1957 Lady Tennis została wpisana do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy. Na jubileusz 50-lecia Pucharu Wightman w 1973 uhonorowano ją komandorią Orderu Imperium Brytyjskiego. Pozostawała wówczas – w wieku 86 lat – aktywną trenerką tenisa.