Grimm's law
http://dbpedia.org/resource/Grimm's_law an entity of type: WikicatSoundLaws
Grimmův zákon (Die erste Lautverschiebung nebo první germánské posouvání hlásek) byla fonetická změna pragermánštiny, která spočívala v přechodu indoevropských plozivních souhlásek. Poprvé byl popsán v roce 1814 (někdy uvádějí[kdo?] datum 1818) dánským jazykovědcem Rasmusem Raskem, ale nezávisle jej odhalil a v roce 1822 zformuloval a prozkoumal německý filolog Jacob Grimm, po němž byl později pojmenován. Sám Grimm užíval termín "posouvání hlásek" (Lautverschiebung). Grimmův zákon (spolu s ) považují vědci za jeden z nejvýznamnějších fonetických změn v historické lingvistice.
rdf:langString
La Leĝo de Grimm estas sona leĝo unue formulita en 1822 de Jakob Grimm (1785-1863). La leĝo montras la laŭregulan manieron per kiu la ĝermanida sonsistemo diverĝis de la hindeŭropa sonsistemo. Li montris naŭ ensemblojn de interrilatoj, kiuj aperis kiel klara fonetika modelo. Voĉaj (inkluzive de voĉaj plozivoj kaj frikativoj) en hindeŭropa iĝis voĉaj plozivoj en ĝermanida; voĉaj plozivoj iĝis senvoĉaj plozivoj; kaj senvoĉaj plozivoj iĝis senvoĉaj aspiratoj. Ĉi tiuj rilatoj klarigas, kial vortoj, kiuj latine, greke aŭ sanskrite komenciĝas per /p/, ĝenerale komenciĝas per /f/ en angla aŭ germana (pater > father, Vater). Iaj esceptoj al ĉi tiu leĝo klariĝis pli malfrue de aliaj lingvistoj.
rdf:langString
Grimm's law (also known as the First Germanic Sound Shift) is a set of sound laws describing the Proto-Indo-European (PIE) stop consonants as they developed in Proto-Germanic in the 1st millennium BC. First systematically put forward by Jacob Grimm but previously remarked upon by Rasmus Rask, it establishes a set of regular correspondences between early Germanic stops and fricatives and stop consonants of certain other centum Indo-European languages.
rdf:langString
Hukum Grimm adalah kaidah yang dinamai berdasarkan Jacob Grimm yang menjelaskan konsonan-konsonan hentian dalam bahasa Proto-Indo-Eropa yang berkembang dalam bahasa proto-Jermanik (leluhur dari rumpun bahasa Jermanik dalam keluarga bahasa Indo-Eropa) pada milenium pertama sebelum Masehi. Hukum tersebut menetapkan sejumlah korespondensi antara konsonan hentian dan frikatif rumpun bahasa Jermanik dengan konsonan-konsonan hentian dalam rumpun bahasa Indo-Eropa yang termasuk dalam kelompok (Grimm banyak memberikan contoh dalam bahasa Latin dan Yunani).
rdf:langString
그림의 법칙은 독일의 야코프 그림이 그의 저서 《독일어 문법》(Deutsche Grammatik)에서 지적한, 게르만어의 역사적인 변화 과정에서 파열음 계열의 소리들이 보이는 규칙적인 음운 변화를 일컫는 용어이다. 그에 따르면, 인도유럽어족에서 게르만어로 변화하는 과정에서 무성 무기음(Tenuis)은 유기음(Aspirata)으로, 유성 무기음(Media)는 무성 무기음으로, 유기음은 유성 무기음으로 변화하게 된다. 이러한 음운 변화는 고지 독일어에서 다시 한번 일어나게 된다. 그림은 인구조어에서 게르만어로 넘어오는 과정에서 생기는 변화를 제1차 음운 추이, 게르만어에서 고지 독일어로 넘어오는 과정에서 생기는 변화를 제2차 음운 추이라고 이름 붙였다. 제1차 음운 추이를 그림의 법칙이라고 한다. 그림의 법칙의 예외를 칼 베르너(Karl Verner)가 베르너의 법칙으로 설명하였다.
rdf:langString
グリムの法則（グリムのほうそく、ドイツ語: Grimmsches Gesetz、英語: Grimm's Law）もしくは第一次子音推移（ドイツ語: Erste Lautverschiebung）は、1822年にドイツの文献学者ヤーコプ・グリム（童話で有名な「グリム兄弟」の長兄）が、Deutsche Grammatik (1822) の中で体系化したゲルマン語における子音推移（印欧祖語からゲルマン祖語への分化の過程で起きた音韻変化）の法則である。以前より公用者の間で何となく指摘されており、最初に印欧語（ゲルマン語、ラテン語、ギリシャ語）との系統的な比較を発表したのはラスムス・ラスクであるが、グリムの発表で定着した。印欧語の本格的な比較言語学はこれに始まる。
rdf:langString
Ґрі́ммів зако́н (також «зако́н Ра́ска — Ґрі́мма», «пе́рший пересу́в при́голосних», «Ра́скове пра́вило») — фонетичний закон у прагерманській мові, що полягав у зміні прагерманських змичних приголосних. Явище пересуву 1814, можливо, 1818 року відкрив Расмус Раск, а 1822 року Я. Ґрімм, виправивши Расмусові помилки, у книзі «Німецька граматика» (нім. Deutsche Grammatik) довів систему переходу до досконалості, додавши нових змін. Перший пересув приголосних відбувся між V і ІІ століттям до н.е. і зачепив усі приголосні, окрім лише [s].
rdf:langString
格林定律 (Grimm's law) 是首個被發現的系統性音變，使得歷史音位學誕生成為一門獨立學科。1806年，施勒格尔首先注意到拉丁語的p對應日耳曼語的f。1818年，拉斯穆斯·拉斯克把這個對應推廣到其他印歐語言，例如梵語和希臘語，并包含了所有的輔音。1822年，雅各布·格林在《德語語法（Deutsche Grammatik）》一書中發表了這個法則，并進行推廣把標準德語包含進來。他注意到仍然有許多單詞的輔音不能被這個規則解釋，這些例外困擾了語言學家數十年，但最終被丹麥語言學家卡爾·維爾納（Karl Verner）解釋，也就是維爾納定律。
rdf:langString
Закон Гримма, или закон Раска — Гримма (другие названия — первое [общегерманское] передвижение [первый сдвиг, перебой] согласных), — фонетический процесс в истории прагерманского языка, заключавшийся в изменении индоевропейских смычных согласных. Впервые описан в 1814 году (иногда называется 1818 год) датским языковедом Расмусом Раском, а в 1822 году полностью сформулирован и исследован немецким филологом Якобом Гриммом, чьё имя в конечном счёте и получил. Сам Гримм использовал термин «передвижение согласных» (нем. Lautverschiebung). Закон Гримма (наряду с законом Вернера) считают одним из самых известных фонетических законов в компаративистике.
rdf:langString
La llei de Grimm (també coneguda com a regla de Rask-Grimm) és un conjunt de proposicions que descriuen la transformació de les consonants oclusives del protoindoeuropeu (PIE) en el seu pas cap al protogermànic (PGmc), al primer mil·lenni aC. La llei estableix un conjunt de correspondències entre consonants oclusives i fricatives de les llengües germàniques i les oclusives d'altres llengües indoeuropees (Grimm utilitzà bàsicament el llatí i el grec com a comparació). Tal com es formula actualment, la llei de Grimm es pot considerar formada per tres canvis fonètics consecutius:
rdf:langString
Die germanische (im germanistischen Zusammenhang „erste“) Lautverschiebung (fachsprachlich kurz „Grimm“, englisch auch Grimm’s law genannt) kennzeichnet den Übergang vom (ur)indogermanischen zum (ur)germanischen Konsonantensystem. Diese Lautverschiebung bewirkte eine deutliche Differenzierung zwischen dem (Prä-)Germanischen und den übrigen sich differenzierenden indogermanischen Sprachen. Sie fand wahrscheinlich in der zweiten Hälfte des 1. Jahrtausends v. Chr. statt.
rdf:langString
La Ley de Grimm o primera mutación consonántica [del germánico] (erste Lautverschiebung en alemán) es un fenómeno de la época temprana de la evolución del germánico y el armenio –en torno al siglo I a. C.– por el cual el conjunto de los fonemas oclusivos sordos y sonoros heredados del indoeuropeo se transformó por completo conservando el punto de articulación pero alterando el modo. Estos fonemas se alteraron de manera sistemática y simultánea. Según las últimas investigaciones, este fenómeno parece radicar en un retraso en la apertura de la glotis al realizar las series indoeuropeas de oclusivas.
rdf:langString
La loi de Grimm (également appelée première mutation consonantique) est une loi de phonétique historique qui décrit l'évolution des consonnes occlusives du proto-germanique, l'ancêtre des actuelles langues germaniques, à partir de celles de l'indo-européen commun, au cours du Ier millénaire av. J.-C. Une évolution similaire a touché l'arménien, un autre descendant de l'indo-européen commun, mais n'appartenant pas à la famille des langues germaniques.
rdf:langString
La legge di Grimm o prima rotazione consonantica è la legge fonetica che regola la modifica delle consonanti dall'indoeuropeo al proto-germanico: 1.
* le occlusive sorde indoeuropee *p, *t, *k e *kʷ diventano in germanico le fricative sorde *f, *θ (trascritta þ), *h e *hʷ; così, per esempio, dall'indoeuropeo *ph₂tḗr ‘padre’ viene il gotico fáðar (cfr. invece il latino pater); 2.
* le occlusive sonore indoeuropee *b, *d, *g e *gʷ diventano in germanico le occlusive sorde *p, *t, *k e *kʷ; così, per esempio, dall’indoeuropeo *déḱm̥t ‘dieci’ viene il gotico taihun (cfr. invece l’irlandese deich); 3.
* le occlusive sonore indoeuropee *bʰ, *dʰ, *gʰ e *gʷʰ diventano in germanico le occlusive sonore *b, *d, *g e *gʷ; così, per esempio, dall’indoeuropeo *gʰóstis ‘straniero, ospite’ viene l’
rdf:langString
De eerste Germaanse klankverschuiving of Wet van Grimm is een onderscheid tussen de Germaanse talen en het Proto-Indo-Europees (PIE, de gezamenlijke voorouder van alle Indo-Europese talen). Deze klankverschuiving werd rond 1822 definitief uitgewerkt door Jacob Grimm. De klank *ɣʷ is in het Germaans door latere veranderingen verloren gegaan; in de meeste gevallen werd deze *w, in enkele gevallen *ɣ. De klank *gʷ bleef enkel behouden in de combinatie *ngʷ.
rdf:langString
Prawo Grimma (ang. Grimm’s law) – prawo głosowe, opisujące przebieg pierwszej (starogermańskiej) i drugiej (staro-wysoko-niemieckiej) przesuwki spółgłoskowej. Zostało sformułowane w 1822 roku przez Jacoba Grimma (bardziej znanego z baśni braci Grimm) w jego Deutsche Grammatik na podstawie pochodzących z 1818 roku ustaleń Rasmusa Kristiana Raska (stąd inna nazwa – reguła Raska). W 1877 doprecyzował je Karl Verner, który zauważył, iż dalsza ewolucja indoeuropejskich głosek zwartych bezdźwięcznych p, t, k zależy od tego, czy akcent występuje przed czy za nimi (prawo Vernera). Zjawisko przechodzenia indoeuropejskich zwartych bezdźwięcznych w germańskie zwarte dźwięczne traktowano do tego momentu jako wyjątek.
rdf:langString
Na Linguística Histórica, dá-se o nome de Lei de Grimm a uma tendência fonética nas línguas germânicas, descoberta em 1822 e descrita em detalhes por Jacob Grimm (autor, junto com seu irmão Wilhelm, dos famosos contos dos irmãos Grimm). A lei explica as variações que sofreram várias consoantes indo-européias, por uma mutação acontecida no período pré-histórico da evolução das línguas germânicas:
* as consoantes aspiradas do indo-europeu, [bh, dh, gh], tornaram-se não aspiradas, [b, d, g];
* as sonoras, [b, d, g] tornaram-se surdas, [p, t, k];
* as surdas fixaram-se aspiradas, [f, θ, h].
rdf:langString
Grimms lag är en ljudlag som tillsammans med Verners lag beskriver den germanska ljudskridningen. Denna skiftade klusilerna i urindoeuropeiska till nya ljud i urgermanskan, och måste ha inträffat på ett tidigt stadium, kanske redan när språkområdet ifråga övergick till indoeuropeiska, under det första årtusendet f.Kr. Notera att genom kentumiseringen hade de urindoeuropeiska palatovelarerna *ḱ, *ǵ, *ǵʰ redan sammansmält med de rena velarerna *k, *g, *gʰ när den germanska ljudskridningen inträffade. Ljudskridningen består av tre på varandra följande faser:
rdf:langString
rdf:langString
Llei de Grimm
rdf:langString
Grimmův zákon
rdf:langString
Erste Lautverschiebung
rdf:langString
Leĝo de Grimm
rdf:langString
Ley de Grimm
rdf:langString
Hukum Grimm
rdf:langString
Loi de Grimm
rdf:langString
Grimm's law
rdf:langString
Legge di Grimm
rdf:langString
グリムの法則
rdf:langString
그림의 법칙
rdf:langString
Prawo Grimma
rdf:langString
Eerste Germaanse klankverschuiving
rdf:langString
Lei de Grimm
rdf:langString
Закон Гримма
rdf:langString
Grimms lag
rdf:langString
Ґріммів закон
rdf:langString
格林定律
xsd:integer
49013
xsd:integer
1111019524
rdf:langString
Grimmův zákon (Die erste Lautverschiebung nebo první germánské posouvání hlásek) byla fonetická změna pragermánštiny, která spočívala v přechodu indoevropských plozivních souhlásek. Poprvé byl popsán v roce 1814 (někdy uvádějí[kdo?] datum 1818) dánským jazykovědcem Rasmusem Raskem, ale nezávisle jej odhalil a v roce 1822 zformuloval a prozkoumal německý filolog Jacob Grimm, po němž byl později pojmenován. Sám Grimm užíval termín "posouvání hlásek" (Lautverschiebung). Grimmův zákon (spolu s ) považují vědci za jeden z nejvýznamnějších fonetických změn v historické lingvistice.
rdf:langString
La llei de Grimm (també coneguda com a regla de Rask-Grimm) és un conjunt de proposicions que descriuen la transformació de les consonants oclusives del protoindoeuropeu (PIE) en el seu pas cap al protogermànic (PGmc), al primer mil·lenni aC. La llei estableix un conjunt de correspondències entre consonants oclusives i fricatives de les llengües germàniques i les oclusives d'altres llengües indoeuropees (Grimm utilitzà bàsicament el llatí i el grec com a comparació). Tal com es formula actualment, la llei de Grimm es pot considerar formada per tres canvis fonètics consecutius: 1.
* Les oclusives sordes del protoindoeuropeu es transformen en fricatives sordes. 2.
* Les oclusives sonores es transformen en oclusives sordes. 3.
* Les oclusives sonores aspirades es transformen en oclusives sonores. Aquestes transformacions foren descrites per primera vegada per Jacob Grimm l'any 1822. Posteriorment, la llei fou completada amb la llei de Verner, que permeté explicar totalment la primera mutació consonàntica de les llengües germàniques, i amb la descripció de la segona mutació consonàntica. Inicialment, hom pensava que el procés descrit per Grimm només afectava les llengües germàniques, però posteriorment es descobrí que l'armeni havia seguit un desenvolupament comparable. La llei de Grimm és el primer intent de racionalització dels fenòmens d'evolució fonètica i permeté establir equivalències entre els fonemes de diverses llengües indoeuropees. De fet, fou la primera llei lingüística a establir-se fermament, malgrat que calgué la llei de Verner per donar-li un caràcter totalment sistemàtic.
rdf:langString
Die germanische (im germanistischen Zusammenhang „erste“) Lautverschiebung (fachsprachlich kurz „Grimm“, englisch auch Grimm’s law genannt) kennzeichnet den Übergang vom (ur)indogermanischen zum (ur)germanischen Konsonantensystem. Diese Lautverschiebung bewirkte eine deutliche Differenzierung zwischen dem (Prä-)Germanischen und den übrigen sich differenzierenden indogermanischen Sprachen. Sie fand wahrscheinlich in der zweiten Hälfte des 1. Jahrtausends v. Chr. statt. Innerhalb des frühen Germanischen markiert die erste Lautverschiebung den Übergang vom Prä- zum Urgermanischen. Die zweite Lautverschiebung führte später zur Herausbildung des Hochdeutschen. Das Lautgesetz der ersten Lautverschiebung wurde 1806 von Friedrich Schlegel sowie 1818 von Rasmus Christian Rask entdeckt und 1822 von Jacob Grimm ausformuliert (daher Grimmsches Gesetz bzw. Rask-Grimm-Gesetz, Rask's Grimm's rule). Allerdings hatte Johann Arnold Kanne das Phänomen vom Prinzip her schon früher beschrieben.
rdf:langString
La Leĝo de Grimm estas sona leĝo unue formulita en 1822 de Jakob Grimm (1785-1863). La leĝo montras la laŭregulan manieron per kiu la ĝermanida sonsistemo diverĝis de la hindeŭropa sonsistemo. Li montris naŭ ensemblojn de interrilatoj, kiuj aperis kiel klara fonetika modelo. Voĉaj (inkluzive de voĉaj plozivoj kaj frikativoj) en hindeŭropa iĝis voĉaj plozivoj en ĝermanida; voĉaj plozivoj iĝis senvoĉaj plozivoj; kaj senvoĉaj plozivoj iĝis senvoĉaj aspiratoj. Ĉi tiuj rilatoj klarigas, kial vortoj, kiuj latine, greke aŭ sanskrite komenciĝas per /p/, ĝenerale komenciĝas per /f/ en angla aŭ germana (pater > father, Vater). Iaj esceptoj al ĉi tiu leĝo klariĝis pli malfrue de aliaj lingvistoj.
rdf:langString
Grimm's law (also known as the First Germanic Sound Shift) is a set of sound laws describing the Proto-Indo-European (PIE) stop consonants as they developed in Proto-Germanic in the 1st millennium BC. First systematically put forward by Jacob Grimm but previously remarked upon by Rasmus Rask, it establishes a set of regular correspondences between early Germanic stops and fricatives and stop consonants of certain other centum Indo-European languages.
rdf:langString
La loi de Grimm (également appelée première mutation consonantique) est une loi de phonétique historique qui décrit l'évolution des consonnes occlusives du proto-germanique, l'ancêtre des actuelles langues germaniques, à partir de celles de l'indo-européen commun, au cours du Ier millénaire av. J.-C. Cette loi doit son nom au philologue allemand Jacob Grimm, qui est le premier à l'avoir décrite systématiquement en 1822. Certains principes avaient toutefois été mis en évidence par Rasmus Rask quelques années auparavant. Elle constitue la première tentative réussie de rationalisation des phénomènes d'évolution phonétique en diachronie, en posant des équivalences systématiques entre les phonèmes d'une langue indo-européenne et celles d'une autre : c'est, de fait, la première loi linguistique établie. Les exceptions à la loi de Grimm, suffisamment nombreuses pour que son caractère systématique puisse être remis en question, ont été normalisées quelques décennies plus tard avec la découverte de la loi de Verner. Une évolution similaire a touché l'arménien, un autre descendant de l'indo-européen commun, mais n'appartenant pas à la famille des langues germaniques.
rdf:langString
La Ley de Grimm o primera mutación consonántica [del germánico] (erste Lautverschiebung en alemán) es un fenómeno de la época temprana de la evolución del germánico y el armenio –en torno al siglo I a. C.– por el cual el conjunto de los fonemas oclusivos sordos y sonoros heredados del indoeuropeo se transformó por completo conservando el punto de articulación pero alterando el modo. Estos fonemas se alteraron de manera sistemática y simultánea. Según las últimas investigaciones, este fenómeno parece radicar en un retraso en la apertura de la glotis al realizar las series indoeuropeas de oclusivas. Los descubridores de este fenómeno fueron Friedrich von Schlegel y Rasmus Christian Rask, pero fue Jacob Grimm (uno de los hermanos Grimm) el primero en formularla en el año 1822 tal y como se la conoce actualmente. Tradicionalmente se describe este fenómeno en tres actos. La ley de Grimm se complementa con la Ley de Verner para explicar ciertas aparentes irregularidades.
rdf:langString
Hukum Grimm adalah kaidah yang dinamai berdasarkan Jacob Grimm yang menjelaskan konsonan-konsonan hentian dalam bahasa Proto-Indo-Eropa yang berkembang dalam bahasa proto-Jermanik (leluhur dari rumpun bahasa Jermanik dalam keluarga bahasa Indo-Eropa) pada milenium pertama sebelum Masehi. Hukum tersebut menetapkan sejumlah korespondensi antara konsonan hentian dan frikatif rumpun bahasa Jermanik dengan konsonan-konsonan hentian dalam rumpun bahasa Indo-Eropa yang termasuk dalam kelompok (Grimm banyak memberikan contoh dalam bahasa Latin dan Yunani).
rdf:langString
La legge di Grimm o prima rotazione consonantica è la legge fonetica che regola la modifica delle consonanti dall'indoeuropeo al proto-germanico: 1.
* le occlusive sorde indoeuropee *p, *t, *k e *kʷ diventano in germanico le fricative sorde *f, *θ (trascritta þ), *h e *hʷ; così, per esempio, dall'indoeuropeo *ph₂tḗr ‘padre’ viene il gotico fáðar (cfr. invece il latino pater); 2.
* le occlusive sonore indoeuropee *b, *d, *g e *gʷ diventano in germanico le occlusive sorde *p, *t, *k e *kʷ; così, per esempio, dall’indoeuropeo *déḱm̥t ‘dieci’ viene il gotico taihun (cfr. invece l’irlandese deich); 3.
* le occlusive sonore indoeuropee *bʰ, *dʰ, *gʰ e *gʷʰ diventano in germanico le occlusive sonore *b, *d, *g e *gʷ; così, per esempio, dall’indoeuropeo *gʰóstis ‘straniero, ospite’ viene l’alto tedesco antico gast (cfr. invece il latino hostis).
rdf:langString
그림의 법칙은 독일의 야코프 그림이 그의 저서 《독일어 문법》(Deutsche Grammatik)에서 지적한, 게르만어의 역사적인 변화 과정에서 파열음 계열의 소리들이 보이는 규칙적인 음운 변화를 일컫는 용어이다. 그에 따르면, 인도유럽어족에서 게르만어로 변화하는 과정에서 무성 무기음(Tenuis)은 유기음(Aspirata)으로, 유성 무기음(Media)는 무성 무기음으로, 유기음은 유성 무기음으로 변화하게 된다. 이러한 음운 변화는 고지 독일어에서 다시 한번 일어나게 된다. 그림은 인구조어에서 게르만어로 넘어오는 과정에서 생기는 변화를 제1차 음운 추이, 게르만어에서 고지 독일어로 넘어오는 과정에서 생기는 변화를 제2차 음운 추이라고 이름 붙였다. 제1차 음운 추이를 그림의 법칙이라고 한다. 그림의 법칙의 예외를 칼 베르너(Karl Verner)가 베르너의 법칙으로 설명하였다.
rdf:langString
グリムの法則（グリムのほうそく、ドイツ語: Grimmsches Gesetz、英語: Grimm's Law）もしくは第一次子音推移（ドイツ語: Erste Lautverschiebung）は、1822年にドイツの文献学者ヤーコプ・グリム（童話で有名な「グリム兄弟」の長兄）が、Deutsche Grammatik (1822) の中で体系化したゲルマン語における子音推移（印欧祖語からゲルマン祖語への分化の過程で起きた音韻変化）の法則である。以前より公用者の間で何となく指摘されており、最初に印欧語（ゲルマン語、ラテン語、ギリシャ語）との系統的な比較を発表したのはラスムス・ラスクであるが、グリムの発表で定着した。印欧語の本格的な比較言語学はこれに始まる。
rdf:langString
De eerste Germaanse klankverschuiving of Wet van Grimm is een onderscheid tussen de Germaanse talen en het Proto-Indo-Europees (PIE, de gezamenlijke voorouder van alle Indo-Europese talen). Deze klankverschuiving werd rond 1822 definitief uitgewerkt door Jacob Grimm. De wet van Grimm is een klankwet die een serie overeenkomsten tussen sommige plofklanken en wrijfklanken van de Germaanse talen en plofklanken van andere Indo-Europese talen (Grimm gebruikte vooral het Latijn en Grieks als referentie) beschrijft. Tegenwoordig wordt de wet van Grimm omschreven als de lenitie van plofklanken vanuit het Proto-Indo-Europees naar het Proto-Germaans (PGm, de gezamenlijke voorouder van alle Germaanse talen). De verschuiving bestaat uit drie afzonderlijke stadia die elkaar in de tijd hebben opgevolgd, waarbij elk stadium het 'gat' in de klankinventaris opvulde dat door het voorgaande werd achtergelaten. De drie stadia waren als volgt, met de klanken weergegeven in het Internationaal Fonetisch Alfabet:
* Proto-Indo-Europese stemloze plofklanken veranderen in stemloze wrijfklanken:
* *p > *ɸ
* *t > *θ
* *k > *x
* *kʷ > *xʷ
* Proto-Indo-Europese stemhebbende plofklanken worden stemloos:
* *b > *p
* *d > *t
* *g > *k
* *gʷ > *kʷ
* Proto-Indo-Europese stemhebbende geaspireerde plofklanken blijven stemhebbend maar verliezen hun aspiratie en worden meestal wrijfklanken:
* *bʰ > *b, *β
* *dʰ > *d, *ð
* *gʰ > *g, *ɣ
* *gʷʰ > *gʷ, *ɣʷ De klanken ɸ, θ, x, xʷ worden in de Germaanse taalkunde meestal aangeduid als respectievelijk f, þ, h en hw. De twee verschillende uitkomsten van het derde stadium waren allofonisch verdeeld en in schrift wordt hier geen onderscheid gemaakt tussen de twee allofonen, de letters b, d, g, gw worden gebruikt voor beide. In alle gevallen blijft de plaats van articulatie (de plaats waar de klank gevormd wordt) steeds hetzelfde; de bilabiale plofklank *p wordt dus een bilabiale wrijfklank *ɸ, enzovoorts. De klank *ɣʷ is in het Germaans door latere veranderingen verloren gegaan; in de meeste gevallen werd deze *w, in enkele gevallen *ɣ. De klank *gʷ bleef enkel behouden in de combinatie *ngʷ.
rdf:langString
Prawo Grimma (ang. Grimm’s law) – prawo głosowe, opisujące przebieg pierwszej (starogermańskiej) i drugiej (staro-wysoko-niemieckiej) przesuwki spółgłoskowej. Zostało sformułowane w 1822 roku przez Jacoba Grimma (bardziej znanego z baśni braci Grimm) w jego Deutsche Grammatik na podstawie pochodzących z 1818 roku ustaleń Rasmusa Kristiana Raska (stąd inna nazwa – reguła Raska). W 1877 doprecyzował je Karl Verner, który zauważył, iż dalsza ewolucja indoeuropejskich głosek zwartych bezdźwięcznych p, t, k zależy od tego, czy akcent występuje przed czy za nimi (prawo Vernera). Zjawisko przechodzenia indoeuropejskich zwartych bezdźwięcznych w germańskie zwarte dźwięczne traktowano do tego momentu jako wyjątek. Angielską nazwę Grimm’s law wprowadził w 2. poł. XIX w. . Niektórzy językoznawcy uważają, że nie jest to określenie adekwatne, gdyż użycie słowa law (‘prawo’) sugeruje regułę o charakterze bezwyjątkowym i uniwersalnym, a więc dotyczącą wszystkich języków. Tylko niewielka liczba odkrytych przez językoznawstwo zasad, np. prawo Zipfa, spełniałaby taki wymóg.
rdf:langString
Na Linguística Histórica, dá-se o nome de Lei de Grimm a uma tendência fonética nas línguas germânicas, descoberta em 1822 e descrita em detalhes por Jacob Grimm (autor, junto com seu irmão Wilhelm, dos famosos contos dos irmãos Grimm). A lei explica as variações que sofreram várias consoantes indo-européias, por uma mutação acontecida no período pré-histórico da evolução das línguas germânicas:
* as consoantes aspiradas do indo-europeu, [bh, dh, gh], tornaram-se não aspiradas, [b, d, g];
* as sonoras, [b, d, g] tornaram-se surdas, [p, t, k];
* as surdas fixaram-se aspiradas, [f, θ, h]. Assim. por exemplo, a consoante d se converteu em t (latim duo, inglês two), k ou c passou a h (latim collis, inglês hill), um t em th (latim tonitus, inglês thunder), um p em f (piscis/fish), e um g em k ou c (ager/acre). A lei de Grimm não explicava certas exceções e foi completada posteriormente pela lei de Verner, que leva em conta a posição da sílaba tônica. Além de sua relevância para a linguística germânica, a Lei de Grimm foi bastante influente, pois abriu um caminho de investigação e justificou o princípio da regularidade das leis fonéticas, a partir do qual se desenvolveu a e comparada.
rdf:langString
Grimms lag är en ljudlag som tillsammans med Verners lag beskriver den germanska ljudskridningen. Denna skiftade klusilerna i urindoeuropeiska till nya ljud i urgermanskan, och måste ha inträffat på ett tidigt stadium, kanske redan när språkområdet ifråga övergick till indoeuropeiska, under det första årtusendet f.Kr. Notera att genom kentumiseringen hade de urindoeuropeiska palatovelarerna *ḱ, *ǵ, *ǵʰ redan sammansmält med de rena velarerna *k, *g, *gʰ när den germanska ljudskridningen inträffade. Ljudskridningen består av tre på varandra följande faser: 1.
* Urindoeuropeiska tonlösa klusiler blir tonlösa frikativor. 2.
* Urindoeuropeiska tonande klusiler blir tonlösa klusiler. 3.
* Urindoeuropeiska tonande aspirerade klusiler blir tonande frikativor (som i sin tur senare blivit tonande klusiler i de flesta germanska språk). Lagen formulerades av Jacob Grimm i Deutsche Grammatik (2:a uppl. 1822), men hade redan föregripits av bland andra Friedrich von Schlegel 1806 och Rasmus Christian Rask 1818. Grimm själv avsåg med die Deutsche Lautverschiebung såväl den germanska ("första") ljudskridningen som den ("andra") ljudskridningen. Not: /f, þ, h/ uttalades antagligen snarast [ɸ, θ, x], då detta är de frikativor som har samma artikulationsställen som klusilerna [p, t, k]. Följande regelmässiga undantag finns till Grimms lag:
* Tonlösa klusiler blir inte frikativor om de föregås av frikativan *s.
* Den tonlösa klusilen *t blir inte frikativ om den föregås av *p, *k, eller *kʷ. Dessa föregående tonlösa klusiler blir dock i sin tur frikativa.
* Verners lag: urgermanska tonlösa frikativor (*f *þ *h *s, de tre första uppkomna genom Grimms lag) blir tonande (*ƀ *đ *ǥ *z) mellan tonande språkljud utom då de föregås av betonade stavelser. En ny teori om glottalisering av klusiler i protoindoeuropeiska, , framfördes under 1980-talet av två sovjetiska språkforskare, georgiern Tamaz Gamqrelidze och ryssen Vjatjeslav Ivanov, och av den amerikanska språkforskaren Paul Hopper. Enligt denna teori skulle den germanska ljudskridningen inte ha ägt rum på det sätt som den är beskriven i Grimms lag.
rdf:langString
Ґрі́ммів зако́н (також «зако́н Ра́ска — Ґрі́мма», «пе́рший пересу́в при́голосних», «Ра́скове пра́вило») — фонетичний закон у прагерманській мові, що полягав у зміні прагерманських змичних приголосних. Явище пересуву 1814, можливо, 1818 року відкрив Расмус Раск, а 1822 року Я. Ґрімм, виправивши Расмусові помилки, у книзі «Німецька граматика» (нім. Deutsche Grammatik) довів систему переходу до досконалості, додавши нових змін. Перший пересув приголосних відбувся між V і ІІ століттям до н.е. і зачепив усі приголосні, окрім лише [s].
rdf:langString
格林定律 (Grimm's law) 是首個被發現的系統性音變，使得歷史音位學誕生成為一門獨立學科。1806年，施勒格尔首先注意到拉丁語的p對應日耳曼語的f。1818年，拉斯穆斯·拉斯克把這個對應推廣到其他印歐語言，例如梵語和希臘語，并包含了所有的輔音。1822年，雅各布·格林在《德語語法（Deutsche Grammatik）》一書中發表了這個法則，并進行推廣把標準德語包含進來。他注意到仍然有許多單詞的輔音不能被這個規則解釋，這些例外困擾了語言學家數十年，但最終被丹麥語言學家卡爾·維爾納（Karl Verner）解釋，也就是維爾納定律。
rdf:langString
Закон Гримма, или закон Раска — Гримма (другие названия — первое [общегерманское] передвижение [первый сдвиг, перебой] согласных), — фонетический процесс в истории прагерманского языка, заключавшийся в изменении индоевропейских смычных согласных. Впервые описан в 1814 году (иногда называется 1818 год) датским языковедом Расмусом Раском, а в 1822 году полностью сформулирован и исследован немецким филологом Якобом Гриммом, чьё имя в конечном счёте и получил. Сам Гримм использовал термин «передвижение согласных» (нем. Lautverschiebung). Закон Гримма (наряду с законом Вернера) считают одним из самых известных фонетических законов в компаративистике.
xsd:nonNegativeInteger
22065