Greek case

http://dbpedia.org/resource/Greek_case an entity of type: Thing

Τον Σεπτέμβριο του 1967, η Δανία, η Νορβηγία, η Σουηδία και οι Κάτω Χώρες έφεραν την ελληνική υπόθεση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με την κατηγορία παραβίασης της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) από την ελληνική Χούντα, η οποία είχε καταλάβει την εξουσία τον Απρίλιου εκείνου του έτους. Το 1969, η Επιτροπή διαπίστωσε σοβαρές παραβιάσεις, συμπεριλαμβανομένων βασανιστηρίων. Η Χούντα αντέδρασε αποχωρώντας από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Η υπόθεση έλαβε σημαντική κάλυψη από τον Τύπο και ήταν «μία από τις πιο διάσημες υποθέσεις στην ιστορία της Σύμβασης», σύμφωνα με τον νομικό μελετητή Εντ Μπέιτς. rdf:langString

In September 1967, Denmark, Norway, Sweden and the Netherlands brought the Greek case to the European Commission of Human Rights, alleging violations of the European Convention of Human Rights (ECHR) by the Greek junta, which had taken power earlier that year. In 1969, the Commission found serious violations, including torture; the junta reacted by withdrawing from the Council of Europe. The case received significant press coverage and was "one of the most famous cases in the Convention's history", according to legal scholar Ed Bates. rdf:langString

Pada September 1967, Denmark, Norwegia, Swedia, dan Belanda membawa perkara Yunani (bahasa Inggris: the Greek case) ke Komisi Hak Asasi Manusia Eropa (Komisi HAM Eropa). Mereka menuduh junta Yunani telah melakukan pelanggaran Konvensi Eropa tentang Hak Asasi Manusia (Konvensi HAM Eropa). Junta Yunani sendiri baru mulai berkuasa pada awal tahun 1967. Pada tahun 1969, Komisi HAM Eropa memutuskan bahwa telah terjadi pelanggaran hak asasi manusia serius di Yunani, termasuk penyiksaan. Junta Yunani menanggapi temuan tersebut dengan keluar dari Majelis Eropa, organisasi internasional yang menaungi Konvensi HAM Eropa. Perkara ini menarik perhatian media dan disebut-sebut sebagai "salah satu perkara paling terkenal dalam sejarah Konvensi [HAM Eropa]". rdf:langString

En 1967, le Danemark, la Norvège, la Suède et les Pays-Bas portent l'affaire grecque (en anglais : Greek case) devant la Commission européenne des droits de l'homme contre la junte grecque, alléguant des violations de la Convention européenne des droits de l'homme (CEDH), par la Grèce. En 1969, la Commission constate de graves violations, notamment des actes de torture ; la dictature réagit en se retirant du Conseil de l'Europe. L'affaire fait l'objet d'une importante couverture médiatique et est « l'une des affaires les plus célèbres de l'histoire de la Convention ». rdf:langString

rdfs:label

rdf:langString Ελληνική Υπόθεση (Συμβούλιο της Ευρώπης)

rdf:langString Affaire grecque

rdf:langString Perkara Yunani

rdf:langString Greek case

dbpedia-owl:wikiPageID

xsd:integer 65227106

dbpedia-owl:wikiPageRevisionID

xsd:integer 1084705939

dbpprop:submitdate

xsd:gMonthDay --09-27

dbpprop:court

rdf:langString ECoHR

dbpprop:decidedate

xsd:date 1969-11-05

dbpprop:language

rdf:langString English

dbpedia-owl:abstract

rdf:langString Τον Σεπτέμβριο του 1967, η Δανία, η Νορβηγία, η Σουηδία και οι Κάτω Χώρες έφεραν την ελληνική υπόθεση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με την κατηγορία παραβίασης της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) από την ελληνική Χούντα, η οποία είχε καταλάβει την εξουσία τον Απρίλιου εκείνου του έτους. Το 1969, η Επιτροπή διαπίστωσε σοβαρές παραβιάσεις, συμπεριλαμβανομένων βασανιστηρίων. Η Χούντα αντέδρασε αποχωρώντας από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Η υπόθεση έλαβε σημαντική κάλυψη από τον Τύπο και ήταν «μία από τις πιο διάσημες υποθέσεις στην ιστορία της Σύμβασης», σύμφωνα με τον νομικό μελετητή Εντ Μπέιτς. Στις 21 Απριλίου του 1967, δεξιοί συνταγματάρχες του ελληνικού στρατού έκαναν στρατιωτικό πραξικόπημα, το οποίο εκδίωξε την νόμιμη ελληνική κυβέρνηση και χρησιμοποίησε μαζικές συλλήψεις, εκκαθαρίσεις και λογοκρισία για να καταστείλει οποιαδήποτε αντίσταση. Οι τακτικές αυτές σύντομα έγιναν στόχος κριτικής στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, αλλά η Ελλάδα ισχυρίστηκε ότι ήταν απαραίτητες ως απάντηση σε δήθεν κομμουνιστική ανατροπή και δικαιολογημένες σύμφωνα με το άρθρο 15 της ΕΣΔΑ. Τον Σεπτέμβριο του 1967, η Δανία, η Νορβηγία, η Σουηδία και οι Κάτω Χώρες κατέθεσαν πανομοιότυπες υποθέσεις εναντίον της Ελλάδας, με τις οποίες ισχυρίζονταν ότι παραβιάζονταν τα περισσότερα άρθρα της ΕΣΔΑ που προστατεύουν ατομικά δικαιώματα. Η υπόθεση κηρύχθηκε παραδεκτή τον Ιανουάριο του 1968. Μια δεύτερη υπόθεση που κατατέθηκε από τη Δανία, τη Νορβηγία και τη Σουηδία για πρόσθετες παραβάσεις, ιδίως του άρθρου 3 που απαγόρευε τα βασανιστήρια, κηρύχθηκε παραδεκτή τον Μάιο του ίδιου έτους. Το 1968 και στις αρχές του 1969, μια Υποεπιτροπή πραγματοποίησε κλειστές ακροάσεις σχετικά με την υπόθεση, κατά τη διάρκεια των οποίων ανέκρινε μάρτυρες και ξεκίνησε αποστολή διερεύνησης γεγονότων στην Ελλάδα, διαδικασία η οποία διακόπηκε λόγω εμποδίων από τις αρχές. Τα αποδεικτικά στοιχεία στη δίκη έφτασαν τις 20.000 σελίδες, αλλά συμπυκνώθηκαν σε μια έκθεση 1.200 σελίδων, τα περισσότερα από τα οποία αφιερώθηκαν στην απόδειξη συστηματικών βασανιστηρίων από τις ελληνικές αρχές. Η Υποεπιτροπή υπέβαλε την έκθεσή της στην Επιτροπή τον Οκτώβριο του 1969. Σύντομα διέρρευσε στον Τύπο και συζητήθηκε ευρέως, στρέφοντας την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη εναντίον της Ελλάδας. Η Επιτροπή διαπίστωσε παραβάσεις του άρθρου 3 και των περισσότερων άλλων άρθρων. Στις 12 Δεκεμβρίου 1969, η Επιτροπή Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης εξέτασε ένα ψήφισμα για την Ελλάδα. Όταν έγινε φανερό ότι η Ελλάδα θα έχανε την ψήφο, ο υπουργός Εξωτερικών Παναγιώτης Πιπινέλης κατήγγειλε την ΕΣΔΑ και αποχώρησε. Μέχρι σήμερα, η Ελλάδα είναι το μόνο κράτος που αποχώρησε από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Επέστρεψε μετά την Μεταπολίτευση το 1974. Αν και η υπόθεση κατέδειξε τα όρια του συστήματος της Σύμβασης για τον περιορισμό της συμπεριφοράς μιας μη συνεργάσιμης δικτατορίας, παράλληλα ενίσχυσε τη νομιμότητα του συστήματος απομονώνοντας και στιγματίζοντας ένα κράτος υπεύθυνο για συστηματικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η έκθεση της Επιτροπής για την υπόθεση έθεσε επίσης ένα προηγούμενο για αυτό που θεωρούσε βασανιστήρια, απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση και άλλες πτυχές της Σύμβασης.

rdf:langString In September 1967, Denmark, Norway, Sweden and the Netherlands brought the Greek case to the European Commission of Human Rights, alleging violations of the European Convention of Human Rights (ECHR) by the Greek junta, which had taken power earlier that year. In 1969, the Commission found serious violations, including torture; the junta reacted by withdrawing from the Council of Europe. The case received significant press coverage and was "one of the most famous cases in the Convention's history", according to legal scholar Ed Bates. On 21 April 1967, right-wing army officers staged a military coup that ousted the Greek government and used mass arrests, purges and censorship to suppress their opposition. These tactics soon became the target of criticism in the Parliamentary Assembly of the Council of Europe, but Greece claimed they were necessary as a response to alleged Communist subversion and justified under Article 15 of the ECHR. In September 1967, Denmark, Norway, Sweden, and the Netherlands filed identical cases against Greece alleging violations of most of the articles in the ECHR that protect individual rights. The case was declared admissible in January 1968; a second case filed by Denmark, Norway and Sweden for additional violations, especially of Article 3 forbidding torture, was declared admissible in May of that year. In 1968 and early 1969, a Subcommission held closed hearings concerning the case, during which it questioned witnesses and embarked on a fact-finding mission to Greece, cut short due to obstruction by the authorities. Evidence at the trial ran to over 20,000 pages, but was condensed into a 1,200-page report, most of which was devoted to proving systematic torture by the Greek authorities. The Subcommission submitted its report to the Commission in October 1969. It was soon leaked to the press and widely reported, turning European public opinion against Greece. The Commission found violations of Article 3 and most of the other articles. On 12 December 1969, the Committee of Ministers of the Council of Europe considered a resolution on Greece. When it became apparent that Greece would lose the vote, foreign minister Panagiotis Pipinelis denounced the ECHR and walked out. Greece was the first (and until the 2022 exit of Russia, the only) state to leave the Council of Europe; it returned to the organization after the Greek democratic transition in 1974. Although the case revealed the limits of the Convention system to curb the behavior of a non-cooperative dictatorship, it also strengthened the legitimacy of the system by isolating and stigmatizing a state responsible for systematic human rights violations. The Commission's report on the case also set a precedent for what it considered torture, inhuman and degrading treatment, and other aspects of the Convention.

rdf:langString Pada September 1967, Denmark, Norwegia, Swedia, dan Belanda membawa perkara Yunani (bahasa Inggris: the Greek case) ke Komisi Hak Asasi Manusia Eropa (Komisi HAM Eropa). Mereka menuduh junta Yunani telah melakukan pelanggaran Konvensi Eropa tentang Hak Asasi Manusia (Konvensi HAM Eropa). Junta Yunani sendiri baru mulai berkuasa pada awal tahun 1967. Pada tahun 1969, Komisi HAM Eropa memutuskan bahwa telah terjadi pelanggaran hak asasi manusia serius di Yunani, termasuk penyiksaan. Junta Yunani menanggapi temuan tersebut dengan keluar dari Majelis Eropa, organisasi internasional yang menaungi Konvensi HAM Eropa. Perkara ini menarik perhatian media dan disebut-sebut sebagai "salah satu perkara paling terkenal dalam sejarah Konvensi [HAM Eropa]". Pada 21 April 1967, para perwira militer berhaluan kanan yang menumbangkan pemerintah Yunani dan melakukan penangkapan massal dan penyensoran terhadap lawan politik mereka. Tindakan-tindakan ini kemudian menuai kritikan dari , tetapi Yunani mengklaim bahwa tindakan-tindakan tersebut diperlukan untuk menanggapi "subversi" komunis dan dibenarkan oleh Pasal 15 Konvensi HAM Eropa. Pada September 1967, Denmark, Norwegia, Swedia, dan Belanda menuntut Yunani karena dianggap telah melanggar sebagian besar pasal Konvensi HAM Eropa. Perkara ini diterima oleh Komisi HAM Eropa pada Januari 1968; perkara kedua yang diajukan oleh Denmark, Norwegia, dan Swedia untuk pelanggaran tambahan, khususnya Pasal 3 Konvensi HAM Eropa yang melarang penyiksaan, juga diterima oleh Komisi pada Mei 1968. Pada 1968 dan awal 1969, sebuah Subkomisi menggelar sidang tertutup (in camera) sehubungan dengan perkara ini. Dalam sidang tersebut, Subkomisi mengajukan pertanyaan kepada para saksi dan melakukan misi pencari fakta ke Yunani. Namun, misi ini terhenti akibat hambatan dari pemerintah Yunani. Bukti yang ditunjukkan di sidang mencapai 20.000 halaman, tetapi kemudian diringkas menjadi sebuah laporan yang terdiri dari 1.200 halaman yang berupaya membuktikan penyiksaan sistematis yang dilakukan oleh pemerintah Yunani. Subkomisi lalu mengirimkan laporannya kepada Komisi HAM Eropa pada Oktober 1969. Laporan ini lalu bocor ke media dan merusak citra Yunani di mata warga Eropa. Komisi HAM Eropa lalu memutuskan bahwa telah terjadi pelanggaran Pasal 3 dan sebagian besar pasal lainnya. Pada 12 Desember 1969, mempertimbangkan untuk mengeluarkan sebuah resolusi mengenai Yunani. Ketika sudah tampak jelas bahwa Yunani akan kalah suara, Menteri Luar Negeri Yunani Panagiotis Pipinelis menyatakan keluar dari Konvensi HAM Eropa. Hingga kini, Yunani adalah satu-satunya negara yang pernah keluar dari Majelis Eropa; negara ini kembali bergabung setelah berlangsungnya transisi demokrasi Yunani pada 1974. Walaupun perkara Yunani menunjukkan keterbatasan sistem Konvensi HAM Eropa dalam menghentikan pelanggaran HAM oleh kediktatoran yang tidak mau bekerja sama, perkara ini juga memperkuat legitimasi sistem perlindungan HAM Eropa dengan mengucilkan dan mencelakan negara yang bertanggung jawab atas pelanggaran HAM sistemis. Laporan Komisi HAM Eropa mengenai perkara ini juga menjadi untuk definisi penyiksaan dan "perlakuan yang tidak manusiawi atau yang merendahkan martabat" serta aspek-aspek Konvensi lainnya.

rdf:langString En 1967, le Danemark, la Norvège, la Suède et les Pays-Bas portent l'affaire grecque (en anglais : Greek case) devant la Commission européenne des droits de l'homme contre la junte grecque, alléguant des violations de la Convention européenne des droits de l'homme (CEDH), par la Grèce. En 1969, la Commission constate de graves violations, notamment des actes de torture ; la dictature réagit en se retirant du Conseil de l'Europe. L'affaire fait l'objet d'une importante couverture médiatique et est « l'une des affaires les plus célèbres de l'histoire de la Convention ». Le 21 avril 1967, des officiers de l'armée de droite organisent un coup d'État militaire et ont recours à des arrestations massives, des purges et la censure pour réprimer leur opposition. Ces tactiques font rapidement l'objet de critiques au sein de l'Assemblée parlementaire du Conseil de l'Europe, mais la Grèce les justifie comme une réponse à la subversion communiste présumée et autorisée par l'article 15 de la CEDH. En septembre 1967, le Danemark, la Norvège, la Suède et les Pays-Bas déposent des plaintes identiques contre la Grèce, alléguant des violations de la plupart des articles de la CEDH, qui protègent les droits individuels. L'affaire est déclarée recevable, au début de 1968 ; de même, une deuxième affaire déposée par le Danemark, la Norvège et la Suède pour violation de l'article 3, après que la junte ait été accusée de pratiquer la torture, est déclarée recevable. En 1968 et au début de 1969, une sous-commission tient des audiences à huis clos concernant l'affaire, au cours desquelles elle interroge des témoins et entreprend une mission d'enquête en Grèce, interrompue en raison de l'obstruction des autorités. Les preuves recueillies lors du procès s'élèvent à plus de 20 000 pages, mais elles sont condensées dans un rapport de 1 200 pages, dont la plupart sont consacrées à la preuve de la torture systématique, par les autorités grecques. La sous-commission soumet son rapport à la Commission, en octobre 1969. Il fait rapidement l'objet d'une fuite dans la presse et bénéficie d'une large couverture médiatique, ce qui retourne l'opinion publique européenne contre la Grèce. La Commission constate des violations de l'article 3 et de la plupart des autres articles. Le 12 décembre 1969, le Comité des Ministres du Conseil de l'Europe examine une résolution sur la Grèce. Lorsqu'il apparaît que la Grèce va perdre le vote, le ministre des affaires étrangères, Panayótis Pipinélis, dénonce la CEDH et se retire. À ce jour, la Grèce est le seul État à avoir quitté le Conseil de l'Europe ; elle y est retournée après la transition démocratique grecque, en 1974. Bien que l'affaire ait révélé les limites du système de la Convention pour freiner le comportement d'une dictature non coopérative, elle a également renforcé la légitimité du système en isolant et en stigmatisant un État responsable de violations systématiques des droits de l'homme. Le rapport de la Commission sur cette affaire a également créé un précédent pour ce qu'elle considère comme de la torture, des traitements inhumains et dégradants et d'autres aspects de la Convention.

data from the linked data cloud