Giorgione

rdf:langString Giorgione

rdf:langString Giorgione, właśc. Giorgio Barbarelli da Castelfranco lub Zorzi di Castelfranco (ur. w 1478 lub 1479 w Castelfranco Veneto, zm. przed 25 października 1510 w Wenecji) – włoski malarz, przedstawiciel renesansu. O życiu i twórczości Giorgionego wiemy bardzo mało. Jest jednym z najbardziej zagadkowych malarzy czasów nowożytnych. Wiadomo, że urodził się w Castelfranco Veneto i był uczniem Giovanni Belliniego. Miał wpływ na innych malarzy, z którymi się zetknął, m.in. Tycjana i Sebastiana del Piombo. Zmarł przedwcześnie w okresie zarazy. Był jednym z głównych przedstawicieli i twórców dojrzałego renesansowego malarstwa weneckiego, realizującym po mistrzowsku jego założenia kolorystyczne. Wspaniały mistrz koloru i światła. Przedstawiciel koloryzmu weneckiego, obserwator chwilowych stanów natury i świata. W swoich obrazach Giorgione realizuje nową koncepcję przedstawiania wyglądów natury, opartą na kolorze, którą rozwiną i uzupełnią jego wielcy następcy, jak Tycjan, Veronese czy Tintoretto, nie naruszając jej generalnych założeń. Polegała ona na wyrażeniu wszystkich najistotniejszych cech struktury wizualnej przedmiotu, a więc modelunku bryły i jej umieszczenia w przestrzeni i atmosferze, światła i głębi przestrzennej, za pomocą układu barw o różnym natężeniu barw i różnej temperaturze. Giorgione, a za nim inni wenecjanie, za ten unifikujący element uznali kolor. Płaszczyzna obrazu zostaje pokryta układem plam barwnych, układy linearne stają się uzupełnieniem kolorystycznej struktury, a w bardziej skrajnych przypadkach stają się zbędne. Taki sposób kształtowania opiera się w większym stopniu na wrażeniach kolorystyczno-świetlnych niż motywie. Obserwując malarstwo Tycjana widać, jak wzbogacił środki kolorystycznego kształtowania, eliminując stopniowo rolę linii i nieopartego na kolorze modelunku światłocieniowego, ograniczając przez to iluzjonizm przedstawienia. Wreszcie ten sposób ukształtowania określa się jako ton lub tonację obrazu. W malarstwie Giorgionego te wszystkie założenia zostały z grubsza zrealizowane. Nie doszedł jednak do tak radykalnych rozwiązań, jak Tycjan w ostatnich obrazach swego długiego życia. Do czasów współczesnych nie zachowały się żadne podpisane i datowane prace Giorgionego. Duże rozbieżności wzbudza już liczba przypisywanych mu prac (od 5 do 40). Tworzył obrazy o tematyce religijnej: Maria z Dzieciątkiem i świętymi Liberiuszem i Franciszkiem, tzw. Madonna z Castelfranco, Judyta, mitologicznej: Śpiąca Wenus (ukończona przez Tycjana), Wenus odpoczywająca, portrety i alegoryczne, oraz trudne do interpretacji kompozycje figuralne w pejzażu: Burza, Trzech filozofów, Koncert wiejski. W obrazach Giorgionego krajobraz nie stanowi jedynie tła sceny, ale tworzy wszechogarniającą przestrzeń; zgodnie z duchem renesansu, człowiek w jego obrazach pozostaje w idealnej harmonii z naturą. Obrazy Giorgionego cechuje harmonijne zespolenie przedstawionych postaci z krajobrazem, miękki modelunek, liryzm i nastrojowość sugerujące treści symboliczne i alegoryczne. Dążył do symbiozy malarstwa, muzyki i poezji. Jego nowatorstwo, oprócz ujęcia krajobrazu, objawiło się w także w przedstawieniu kobiecego aktu. W obrazie Śpiąca Wenus naga kobieta, po raz pierwszy w nowoczesnym malarstwie, stała się głównym i jedynym tematem dzieła malarskiego. Autorstwo wielu dzieł Giorgionego jest sporne, przyjmuje się pogląd o istnieniu kręgu Giorgiona (tzw. giorgioneschi) złożonego z wielbicieli i naśladowców artysty.