Frederick Hamilton-Temple-Blackwood, 1st Marquess of Dufferin and Ava

rdf:langString Frederick Hamilton-Temple-Blackwood

rdf:langString Frederick Temple Hamilton-Temple-Blackwood (ur. 21 czerwca 1826 we Florencji, zm. 12 lutego 1902 w w dzisiejszej Irlandii Północnej) – brytyjski podróżnik, polityk, dyplomata i administrator kolonialny. W latach 1872-1878 gubernator generalny Kanady, a w latach 1884-1888 wicekról Indii. Jako młody człowiek o arystokratycznych korzeniach był dość popularną osobą na dworze królowej Wiktorii. W 1841 r. po śmierci ojca uzyskał irlandzki tytuł 5. barona Dufferin i Claneboye (stąd na co dzień mówiono o nim jako o Lordzie Dufferin), a w 1850 r. uzyskał ogólnobrytyjski tytuł barona Clandeboye. W 1856 r. rozpoczął podróż po północnym Atlantyku, w czasie której odwiedził Islandię, Jan Mayen oraz Spitsbergen. Następnie opublikował książkę w formie pisanych w czasie wyprawy listów do matki, Letters From High Latitudes, która się popularnym dziełem podróżniczym. W 1860 r. został wysłany z misją dyplomatyczną do Syrii, gdzie wszedł w skład międzynarodowej komisji mającej ustalić przyczyny wojny domowej między maronitami a druzami i muzułmanami. W pełni zrealizował przygotowane wcześniej w Londynie założenia (m.in nie dopuścił do powstania w Libanie państwa uzależnionego od Francji) i powrócił do kraju w glorii wytrawnego męża stanu. W 1862 r. za zgodą królewską dołączył do swojego nazwiska trzeci człon – Hamilton – będący nazwiskiem rodowym jego żony. W 1864 r. został wiceministrem ds. Indii, a dwa lata później wiceministrem wojny. W 1868 otrzymał nominację na Kanclerza Księstwa Lancaster. W 1871 r. został podniesiony do godności hrabiego, jako 1. hrabia Dufferin. W 1872 r. Lord Dufferin został gubernatorem generalnym Kanady. Był znany ze swojego zamiłowania do licznych rozmów ze zwykłymi Kanadyjczykami, zarówno anglo- jak i francuskojęzycznymi (biegle operował oboma tymi językami) i podróży po całym tym dużym kraju. Za jego kadencji do Konfederacji Kanadyjskiej dołączyła Wyspa Księcia Edwarda. Również jego żona miała ambicje stać się prawdziwą pierwszą damą Kanady i towarzyszyła mężowi, gdy tylko mogła. Dufferin szybko stał się najpopularniejszym w społeczeństwie z trzech dotychczasowych gubernatorów generalnych Kanady jako dominium. Po powrocie do Anglii znów stał się dyplomatą. W latach 1879-1881 był brytyjskim ambasadorem w Petersburgu, a potem od 1881 do 1884 w Stambule. W 1884 spełnił marzenie swojego życia i został wicekrólem Indii. Po czteroletniej kadencji powrócił do Europy, stał się 1. markizem Dufferin i Ava i został ambasadorem we Włoszech (1888-1891), a następnie we Francji (1891-1896). Następnie poświęcił się pracy naukowej na szkockich uczelniach, bez większego powodzenia próbował także sił w interesach. Zmarł w 1902 r. w swoich północnoirlandzkich dobrach rodowych.