Fealty
http://dbpedia.org/resource/Fealty
El jurament de fidelitat o simplement fidelitat (del llatí fides, fe) fou un pacte típic entre vassall i senyor feudal. Aquest jurament implicava el compromís del vassall de no actuar mai en perjudici del senyor. També era conegut amb el nom de sagrament. Als comtats catalans el vassall feia el jurament damunt els quatre Evangelis i repetia fórmules estereotipades que podien ser en llatí o fins i tot en català. L'historiador Pierre Bonnassie distingeix dos tipus de jurament de fidelitat: el que només comportava una promesa de fidelitat i el que implicava una sèrie d'obligacions per part del vassall, com ara l'auxilium militar, serveis de cort, etc.
rdf:langString
An oath of fealty, from the Latin fidelitas (faithfulness), is a pledge of allegiance of one person to another.
rdf:langString
Un juramento de fidelidad (del latín: fidelitas) es una promesa de lealtad de una persona a otra. Generalmente el juramento se hacia sobre un objeto religioso, como una Biblia o una reliquia, vinculando así el juramento como hecho ante Dios. La fidelidad y el homenaje son dos elementos claves del feudalismo.
rdf:langString
Un giuramento di fedeltà, dal latino fidelitas (la fedeltà o "sentimento di lealtà verso..."), è un pegno di lealtà di una persona verso un'altra. In genere il giuramento viene fatto su di un oggetto religioso come una Bibbia o su una Santa reliquia, spesso contenute all'interno di un altare, vincolando il giuramento come fatto davanti a Dio. Fedeltà e omaggio sono un elemento chiave del feudalesimo.
rdf:langString
Um juramento de fidelidade (do latim fidelitas) ou de fieldade é uma promessa de lealdade de uma pessoa para outra.
rdf:langString
Grundlegend für das Lehnswesen war der sogenannte Lehnseid, auch Homagialeid. Er musste vom Belehnten (Vasall) sowie vom Lehnsherrn abgelegt werden. Der Lehnseid wird meist unter Verwendung traditioneller Formen geleistet. Im Mittelalter sprach der Lehnsnehmer die Schwurformel, während er einen Reliquienschrein berührte, und legte dann seine wie zum Gebet aneinandergelegten Hände symbolisch in die des Lehnsherren. Der Eid beinhaltet das Treuversprechen gegenüber dem Herrn und das Akzeptieren der Folgen bei Treuebruch, auf der Gegenseite aber auch das Treue- und Schutzversprechen des Herrn gegenüber seinem Lehnsmann.
rdf:langString
Le serment général de fidélité au roi est une institution de la royauté carolingienne, qui a existé quelque temps sous les Mérovingiens, comme l'indique le formulaire de Marculf. En 789, Charlemagne promulgue un capitulaire stipulant que la formule du serment de fidélité au roi devait être prononcée par tous les hommes libres. Les missi dominici, envoyés de l’empereur, sont chargés de recueillir les serments. La prestation du serment sera renouvelée dans tout le royaume en 792, 802, 806 et 812.
rdf:langString
Manschap (Middelnederlands: manscap) of manheid is de term voor het vazal zijn van een leenheer op basis van feodaal recht. Van deze hoofdbetekenis zijn verschillende andere betekenissen afgeleid. Zo kan manschap ook de eed van trouw zijn die een vazal zwoer aan zijn leenheer, de jaarlijkse verplichtingen die de vazal aan zijn leenheer moest nakomen of de gezamenlijke vazallen van een leenheer. De betrekkingen tussen een leenheer en vazal werden geregeld op basis van het ter plaatse geldende feodale recht. De afspraken konden van geval tot geval verschillen en wat gebruikelijk was verschilde per streek. Deze verhoudingen kende men vanaf de vroege middeleeuwen in wat nu Europa is.
rdf:langString
rdf:langString
Jurament de fidelitat
rdf:langString
Lehnseid
rdf:langString
Juramento de fidelidad
rdf:langString
Fealty
rdf:langString
Serment général de fidélité au roi
rdf:langString
Fedeltà (legame)
rdf:langString
Manschap
rdf:langString
Fidelidade (feudalismo)
xsd:integer
69792
xsd:integer
1040451848
rdf:langString
El jurament de fidelitat o simplement fidelitat (del llatí fides, fe) fou un pacte típic entre vassall i senyor feudal. Aquest jurament implicava el compromís del vassall de no actuar mai en perjudici del senyor. També era conegut amb el nom de sagrament. Als comtats catalans el vassall feia el jurament damunt els quatre Evangelis i repetia fórmules estereotipades que podien ser en llatí o fins i tot en català. L'historiador Pierre Bonnassie distingeix dos tipus de jurament de fidelitat: el que només comportava una promesa de fidelitat i el que implicava una sèrie d'obligacions per part del vassall, com ara l'auxilium militar, serveis de cort, etc.
rdf:langString
Grundlegend für das Lehnswesen war der sogenannte Lehnseid, auch Homagialeid. Er musste vom Belehnten (Vasall) sowie vom Lehnsherrn abgelegt werden. Der Lehnseid wird meist unter Verwendung traditioneller Formen geleistet. Im Mittelalter sprach der Lehnsnehmer die Schwurformel, während er einen Reliquienschrein berührte, und legte dann seine wie zum Gebet aneinandergelegten Hände symbolisch in die des Lehnsherren. Der Eid beinhaltet das Treuversprechen gegenüber dem Herrn und das Akzeptieren der Folgen bei Treuebruch, auf der Gegenseite aber auch das Treue- und Schutzversprechen des Herrn gegenüber seinem Lehnsmann. Bei den höchsten Lehen des Heiligen Römischen Reiches, den sogenannten Fahnlehen der Fürsten, folgte dann die Übergabe der an einen Speer gebundenen Fahnen mit den Wappen der verlehnten Länder, als Sinnbilder des Heerbanns, durch den römisch-deutschen König oder Kaiser. Im Spätmittelalter werden Belehnung und Treueid durchweg durch eine ausgefertigte Urkunde bestätigt, in der Neuzeit auch ersetzt. Ist die räumliche Entfernung zwischen beiden sehr groß, kann der Lehnsherr einen Vertreter benennen, vor dem der Lehnseid abzuleisten ist. Den gesamten Vertragsabschluss beim Lehnseid bezeichnet man auch als Kommendation.
rdf:langString
An oath of fealty, from the Latin fidelitas (faithfulness), is a pledge of allegiance of one person to another.
rdf:langString
Un juramento de fidelidad (del latín: fidelitas) es una promesa de lealtad de una persona a otra. Generalmente el juramento se hacia sobre un objeto religioso, como una Biblia o una reliquia, vinculando así el juramento como hecho ante Dios. La fidelidad y el homenaje son dos elementos claves del feudalismo.
rdf:langString
Le serment général de fidélité au roi est une institution de la royauté carolingienne, qui a existé quelque temps sous les Mérovingiens, comme l'indique le formulaire de Marculf. En 789, Charlemagne promulgue un capitulaire stipulant que la formule du serment de fidélité au roi devait être prononcée par tous les hommes libres. Les missi dominici, envoyés de l’empereur, sont chargés de recueillir les serments. La prestation du serment sera renouvelée dans tout le royaume en 792, 802, 806 et 812. En 792, à la suite de la conjuration de Pépin le Bossu (les conjurés n'avaient pas prêté serment), Charlemagne adresse des instructions aux missi dominici pour organiser le serment général de fidélité au roi. Il ordonne aux missi de faire jurer d’abord les évêques et les abbés, les comtes et les vassi dominici, les visdomini (les hommes de confiance des évêques), les archidiacres et les chanoines. Viennent ensuite les moines et les clercs qui font vie commune, qui sont exemptés du vrai serment mais doivent jurer fidélité en présence de l’abbé, « puis les avocats (qui administrent les terres de l’Eglise) et les vicaires, les centeniers et les prêtres séculiers ». Enfin « l’ensemble du peuple » (les hommes valides âgés d’au moins douze ans) : « les propriétaires indépendants, les hommes des évêques et des abbesses et des comtes, ou encore d’autres seigneurs, et aussi les serfs du fisc royal et de l’Église et les colons, et les esclaves qui sont honorés par leur maître avec des charges et bénéfices : qu’ils jurent tous. » Les paysans assujettis, esclaves ou affranchis, sont écartés du serment, à l’exception de ceux qui dépendent directement du roi ou de l’Église.
rdf:langString
Un giuramento di fedeltà, dal latino fidelitas (la fedeltà o "sentimento di lealtà verso..."), è un pegno di lealtà di una persona verso un'altra. In genere il giuramento viene fatto su di un oggetto religioso come una Bibbia o su una Santa reliquia, spesso contenute all'interno di un altare, vincolando il giuramento come fatto davanti a Dio. Fedeltà e omaggio sono un elemento chiave del feudalesimo.
rdf:langString
Manschap (Middelnederlands: manscap) of manheid is de term voor het vazal zijn van een leenheer op basis van feodaal recht. Van deze hoofdbetekenis zijn verschillende andere betekenissen afgeleid. Zo kan manschap ook de eed van trouw zijn die een vazal zwoer aan zijn leenheer, de jaarlijkse verplichtingen die de vazal aan zijn leenheer moest nakomen of de gezamenlijke vazallen van een leenheer. De betrekkingen tussen een leenheer en vazal werden geregeld op basis van het ter plaatse geldende feodale recht. De afspraken konden van geval tot geval verschillen en wat gebruikelijk was verschilde per streek. Deze verhoudingen kende men vanaf de vroege middeleeuwen in wat nu Europa is. Zie Feodalisme voor het hoofdartikel over dit onderwerp. Toen het Frankische Rijk in de Karolingische tijd te groot was geworden en de koning te veel rond zou moeten reizen om het contact met de verschillende landstreken van zijn rijk niet te verliezen, begon hij aan sommige aanzienlijken (vooral uit zijn garde) grondstukken in gebruik te geven als leengoed om het in zijn plaats te beheren en te besturen. Een deel van de opbrengst mocht men houden. Daarbij werd vaak afgesproken, dat de leenman militaire diensten aan de vorst levert. Deze mensen werden zijn leenmannen of vazallen: de graven, de hertogen, de prins-bisschoppen en de vorst-abten. De koning zou zijn leenman beschermen en de leenman legde een eed (foedus) af dat hij het gebied in naam van de koning zou regeren en dat hij de koning in geval van oorlog militair zou bijstaan met zijn mannen. De vazallen speelden een belangrijke rol bij het aan de macht komen en blijven van de Karolingers. Karel de Grote vond deze hechte banden van man tot man belangrijk voor zijn rijk en breidde het aantal vazallen sterk uit. Deze functie was toen nog niet erfelijk. De leenovereenkomst tot militaire dienst werd lang niet altijd op papier vastgelegd, maar bezegeld met een ceremonie waarbij getuigen aanwezig waren, doordat de vazal de gevouwen handen in de handen van de koning legde. Bij verlening van andere, meer uitgebreide rechten, werden de leenafspraken veelal wel op papier vastgelegd. Het woord vazal zou afkomstig zijn van het Keltische woord 'gwas' dat "jonge slaaf" betekent. In een ceremonie vouwden de jongeren (juniores) hun handen die de oudere (seniorem) omsloot met zijn handen. Ze waren nu 'in zijn hand', of mundeburnium. De jongere was daarmee het bezit van zijn heer geworden, hij moest werken voor de heer en de heer zou hem beschermen.
rdf:langString
Um juramento de fidelidade (do latim fidelitas) ou de fieldade é uma promessa de lealdade de uma pessoa para outra.
xsd:nonNegativeInteger
4226