Deuterocanonical books
http://dbpedia.org/resource/Deuterocanonical_books an entity of type: Thing
La dua-kanonaj libroj ĝenerale temas pri tiuj libroj de la Malnova Testamento, kiuj estas laŭ la katolika eklezio validaj partoj de la Biblio, dum judoj kaj protestantoj rigardas ilin kiel apokrifojn, t.e., kiel ekster-kanonajn librojn. La termino estas uzebla ankaŭ pri la propraj kanoneroj de aliaj eklezioj. Tiujn ĉi librojn oni nomas ankaŭ, malpli precize, malfruaj skriboj de la Malnova Testamento.
rdf:langString
Les livres deutérocanoniques sont les livres de la Bible que l'Église catholique et les Églises orthodoxes incluent dans l'Ancien Testament et qui ne font pas partie de la Bible hébraïque. On décrit les livres de la Bible hébraïque comme protocanoniques, c'est-à-dire du premier canon, alors que les livres deutérocanoniques sont, selon l'Église catholique et les Églises orthodoxes, du second canon, d'après la langue grecque deuteros « secondaire ». Le protestantisme et le judaïsme ne voient pas ces livres comme inspirés et les considèrent donc comme apocryphes.
rdf:langString
I libri deuterocanonici (ovvero del secondo canone) sono quei libri dell'Antico Testamento che sono stati accolti nel canone della Chiesa latina e dalla Chiesa greca, ma che sono stati parzialmente o totalmente respinti dalla Comunione anglicana e dalle chiese protestanti che non li ritengono validi non per la formazione di articoli dottrinali, ma solo per l'edificazione personale. Dai Protestanti sono chiamati apocrifi. Il termine "deuterocanonici" viene anche utilizzato per alcuni libri del Nuovo Testamento, detti più comunemente antilegomena.
rdf:langString
第二正典（だいにせいてん、英: Deuterocanonical books）とは、旧約聖書の中でカトリック教会では正典とするが、プロテスタントでは正典とせず外典や偽典として扱われている書物のこと。聖公会は正典と同格の文書として受け容れるが、教義の源泉とすることは禁じている。
rdf:langString
제2경전(第二經典, Deuterocanon)은 기독교에서 구약성서 가운데 헬라주의 요소가 많이 담긴 부분으로 히브리어나 아람어가 아니라 코이네 그리스어로 집필된 9개의 문서를 따로 부르는 이름이다.
rdf:langString
O termo deuterocanônico (português brasileiro) ou deuterocanónico (português europeu) refere-se a um conjunto de sete livros que estão presentes na Septuaginta, antiga tradução em grego do Antigo Testamento. O judaísmo, após o Sínodo de Jâmnia, concílio rabínico farisaico, realizado entre o final do Século I d.C e o início do Século II d.C, não os considerou canônicos, bem como alguns grupos cristãos, comumente os Protestantes. Foram posteriormente admitidos como autênticos pelo Concílio de Roma em 382 d.C., de Hipona em 393 d.C., III Concílio de Cartago em 397, o Concílio de Florença (1431-1439) e no Concílio de Trento, iniciado em 1545.
rdf:langString
Вторинно-канонічні книги (також Девтероканонічні книги від Deuterokanon — з грецької — дейтерос = другий) — позначення ряду книг Старого Завіту признаних католицькою церквою його канонічною складовою частиною. Текст цих книг написаний єврейською мовою не був відомий при створенні канону, але вони були включені у Септуаґінту. У Православній церкві ці книги включаються у видання Святого Письма, вважаються корисними для читання, але позначаються зірочкою і називаються «неканонічними». У юдаїзмі та протестантстві їх вважають апокрифами.
rdf:langString
Deuterokanoniska skrifter eller deuterokanoniska böcker är vissa bibelskrifter, som inte ingår i den vanliga bibelkanon inom protestantismen. Beteckningen deuterokanonisk ("andra kanon") används framför allt av Katolska kyrkan och på ortodoxt håll, medan de inom protestantiska kyrkor ofta kallas gammaltestamentliga apokryfer. Beteckningen syftar på att de skrevs senare än övriga Gamla Testamentet, och att man länge bara kände till grekiska manuskript.
rdf:langString
هي عدة أسفار تقرها كل من الكنائس الكاثوليكية والأرثوذكسية الشرقية والمشرقية وكنيسة المشرق الآشورية ضمن العهد القديم من الكتاب المقدس المسيحي، وترفضها مجمل الطوائف اليهودية والكنائس البروتستانتية الإنجيلية، والأسفار هي: وتسمى هذه الأسفار بـ«الأسفار القانونية الثانوية» تميبزًا لها عن الأسفار القانونية الأولى التي تعترف بها تقريباً جميع الكنائس، كما أنه يطلق عليها الفريق الأول «الكاثوليك والأرثوذكس» الأسفار المحذوفة لأن البروتستانت قاموا بشطبها من متن الكتاب المقدس، أما الفريق الثاني «البروتستانت» فيطلقون عليها الأسفار المنحولة أو الغير قانونية (أبوكريفا) لقولهم بأنها مضافة وليست مقدسة.
rdf:langString
Els Llibres Deuterocanònics són set llibres de l'Antic Testament que foren afegits a la Tanakh en la seva versió grega per un grup de mestres jueus (Bíblia dels Setanta), encara que no formaven part del cànon original. Aquests llibres tampoc no van formar part del primer cànon cristià de les escriptures del segle iii. Els llibres deuterocanònics són:
* Llibre de Tobies
* Llibre de Judit
* Addicions gregues al Llibre d'Ester
* Addicions en grec al Llibre de Daniel
* Llibre primer dels Macabeus
* Llibre segon dels Macabeus
* Llibre de la Saviesa
* Siràcida
* Llibre de Baruc
rdf:langString
Deuterokanonický spis (z řec. deuteros, druhý, a kanón, norma, pravidlo) je katolické označení pro biblický spis, který katolická a ortodoxní církev respektuje jako součást biblického kánonu, avšak který není součástí „prvního“ palestinského kánonu uznávaného židy a protestanty. V protestantském prostředí se tyto texty jako nekanonické označují pojmem apokryfy. Termín apokryf je v katolické terminologii vyhrazen pro biblické texty, které zůstaly mimo oba kánony a které protestanti obvykle nazývají pseudepigrafy.
rdf:langString
Με τον όρο Δευτεροκανονικά ή Αναγινωσκόμενα, προσδιορίζουμε δέκα από τα σαράντα εννέα «κανονικά βιβλία» της Παλαιάς Διαθήκης, τα οποία «περιέλαβε ως ιερά...η Αλεξανδρινή ευρύτερη ελληνική Βίβλος των Ο'», όχι όμως και η «Εβραϊκή Βίβλος». Τα βιβλία αυτά είναι:
* Α' Έσδρας ή Ιερεύς
* Τωβίτ
* Ιουδίθ
* Α' Μακκαβαίων
*
*
*
* Σοφία Σειράχ
* Βαρούχ
* .
rdf:langString
Deuterokanonisch (von altgriechisch δεύτερος [dɔʏ̯tərɔs], deutsch ‚zweiter‘ und altgriechisch κανών [kanoːn], deutsch ‚gerader Stab‘, daraus lateinisch canon ‚Maßstab‘) ist ein Begriff, mit dem bestimmte Schriften des Alten Testaments (AT) bezeichnet werden, die von der römisch-katholischen Kirche und teilweise von den orthodoxen Kirchen sowie den altorientalischen Kirchen als integraler Bestandteil der Bibel angesehen werden, also als kanonisch gelten, vom Judentum und von den Kirchen der Reformation jedoch für apokryph gehalten werden. Im protestantischen Raum ist auch der Begriff Apokryphen und in der ökumenischen Zusammenarbeit Spätschriften des Alten Testaments mit fast demselben Inhalt üblich. Als protokanonisch (von altgriechisch πρῶτος [proːtɔs], deutsch ‚erster‘) werden dagegen di
rdf:langString
The deuterocanonical books (from the Greek meaning "belonging to the second canon") are books and passages considered by the Catholic Church, the Eastern Orthodox Church, the Oriental Orthodox Churches, and the Assyrian Church of the East to be canonical books of the Old Testament, but which Protestant denominations regard as apocrypha. They date from 300 BC to 100 AD, mostly from 200 BC to 70 AD, before the definite separation of the Christian church from Judaism. While the New Testament never directly quotes from or names these books, the apostles most frequently used and quoted the Septuagint, which includes them. Some say there is a correspondence of thought, and others see texts from these books being paraphrased, referred, or alluded to many times in the New Testament, depending in l
rdf:langString
Los deuterocanónicos son textos y pasajes del Antiguo Testamento considerados por la Iglesia católica y la Iglesia ortodoxa como canónicos, que no están incluidos en la Biblia hebrea. Estos textos y pasajes, muchos de los cuales escritos originalmente en hebreo (aunque algunos en griego, arameo o una combinación de los tres), aparecen en la Septuaginta —una Biblia griega datada entre los años 280 a. C. y 30 a. C.—, el texto utilizado por las comunidades judías e israelitas de todo el mundo antiguo más allá de Judea, y luego por la iglesia cristiana primitiva, de habla y cultura griegas.
rdf:langString
Deuterokanonika adalah istilah yang dipakai Gereja Katolik dan Gereja-Gereja Kristen Timur sejak abad ke-16 sebagai sebutan bagi kitab-kitab dan bagian-bagian tertentu dari Kitab Suci Perjanjian Lama Kristen yang tidak menjadi bagian dari Alkitab Ibrani saat ini. Istilah ini digunakan untuk membedakan kitab-kitab dan bagian-bagian tertentu tersebut dari kitab-kitab protokanonika, yakni kitab-kitab yang menjadi bagian dari Alkitab Ibrani. Perbedaan ini sebelumnya menimbulkan perdebatan dalam Gereja perdana sehubungan dengan apakah kitab-kitab tersebut dapat digolongkan sebagai naskah-naskah kanonik. Istilah deuterokanonika digunakan sebagai suatu alasan kemudahan oleh Gereja Tewahedo Ortodoks Ethiopia dan Gereja lainnya untuk merujuk pada kitab-kitab Perjanjian Lama mereka yang bukan merupa
rdf:langString
Er zijn tien (of volgens sommigen elf) boeken die, hoewel ze niet tot de Hebreeuwse canon behoren, door de katholieke kerk en de oosters-orthodoxe kerken gezaghebbend worden geacht. Deze boeken worden deuterocanonieke boeken genoemd. Het gaat om de volgende geschriften:
rdf:langString
Księgi deuterokanoniczne (wtórnokanoniczne) – termin używany w katolicyzmie i prawosławiu na określenie tych spośród ksiąg Pisma Świętego Starego Testamentu funkcjonujących w kanonie tych wyznań, których nie zawiera Biblia hebrajska. Samo określenie deuterokanoniczne nawiązuje do kwestionowania kanoniczności tychże ksiąg w odróżnieniu od ksiąg protokanonicznych, które uznaje za natchnione zarówno judaizm, jak i całe chrześcijaństwo.
rdf:langString
Второканони́ческие кни́ги (лат. Libri Deuterocanonici) — понятие католического богословия, обозначающее книги Ветхого Завета, включённые в состав библейского канона в Католической церкви позже остальных книг Библии. Эти книги не были включены в состав книг еврейской Библии (Танах) в конце I века, после разрушения Второго Иерусалимского храма на заседании Синедриона в Явне и не входят в состав современной еврейской Библии. Написаны в последние несколько веков до н.э. Большинство из них были написаны на древнееврейском и, возможно, на арамейском, но некоторые на древнегреческом языке. Все книги находились в составе греческого перевода Семидесяти (Септуагинты). На древнееврейском языке тексты этих книг до настоящего времени или не сохранились, или сохранились частично. В католицизме эти книги
rdf:langString
次經（又称為次正经，拉丁語：Deuterocanonical Books，区别于「」，Protocanonical Books；原文有隱藏、隱密的意思，引申為「神秘經典」之意），或稱為旁經、副经、後典或外典，是指幾部存在於希臘文七十士譯本，但不存在於希伯来聖經的著作。一般認為，這些著作由猶太教的抄經士在後期加入，或在翻譯的過程裡納入正典。但是也有幾卷的亞蘭文和希伯來文的抄本在死海古卷中被發現。次經不同於偽經，偽經的內容被正統神學認為是否定基督的救恩，冒用他人之名寫作，並且與聖經的主要內容相違背或衝突；而次經只是未被納為新教認可為舊約正典的猶太教著作。 对于次經的权威地位，教会中存在两种意见。其一以希波的奥古斯丁為代表，認爲次經乃是聖經的一部分；而另一种觀點則更嚴格认为次經在權威上不及希伯来文聖經，只能用作信徒道德的教化，或研究教義的參考，而不能作为教义信仰的依据。耶柔米在他所翻译的圣经拉丁文武加大译本的译序中阐述了后一种观点。后世亦有一些教父和经院学者也都持这两种观点。但天主教與東正教一直以來，皆視次經為聖經的一部份，理由是世紀初已是如此。
rdf:langString
rdf:langString
Deuterocanonical books
rdf:langString
الأسفار القانونية الثانية
rdf:langString
Deuterocanònic
rdf:langString
Deuterokanonický spis
rdf:langString
Deuterokanonisch
rdf:langString
Δευτεροκανονικά Βιβλία
rdf:langString
Dua-kanonaj libroj
rdf:langString
Deuterocanónicos
rdf:langString
Livres deutérocanoniques
rdf:langString
Deuterokanonika
rdf:langString
Libri deuterocanonici
rdf:langString
第二正典
rdf:langString
제2경전
rdf:langString
Deuterocanonieke boeken
rdf:langString
Księgi deuterokanoniczne
rdf:langString
Второканонические книги
rdf:langString
Livros deuterocanônicos
rdf:langString
Deuterokanoniska skrifter
rdf:langString
次經
rdf:langString
Второканонічні книги
xsd:integer
8489
xsd:integer
1122338541
rdf:langString
The official attitude of the Latin Church, always favourable to them, kept the majestic tenor of its way. Two documents of capital importance in the history of the canon constitute the first formal utterance of papal authority on the subject. The first is the so-called "Decretal of Gelasius", the essential part of which is now generally attributed to a synod convoked by Pope Damasus in the year 382. The other is the Canon of Innocent I, sent in 405 to a Gallican bishop in answer to an inquiry. Both contain all the deuterocanonicals, without any distinction, and are identical with the catalogue of Trent. The African Church, always a staunch supporter of the contested books, found itself in entire accord with Rome on this question. Its ancient version, the Vetus Latina, had admitted all the Old Testament Scriptures. St. Augustine seems to theoretically recognize degrees of inspiration; in practice he employs protos and deuteros without any discrimination whatsoever. Moreover in his "De Doctrinâ Christianâ" he enumerates the components of the complete Old Testament. The Synod of Hippo and the three of Carthage , in which, doubtless, Augustine was the leading spirit, found it necessary to deal explicitly with the question of the Canon, and drew up identical lists from which no sacred books are excluded. These councils base their canon on tradition and liturgical usage.
rdf:langString
Els Llibres Deuterocanònics són set llibres de l'Antic Testament que foren afegits a la Tanakh en la seva versió grega per un grup de mestres jueus (Bíblia dels Setanta), encara que no formaven part del cànon original. Aquests llibres tampoc no van formar part del primer cànon cristià de les escriptures del segle iii. Al llarg de l'edat mitjana, l'Església Catòlica i l'Església Ortodoxa van acceptar de facto aquests llibres. El segle xvi, els protestants s'oposaven a acceptar l'autoritat divina d'aquests llibres durant la Reforma, i no els van incloure en les traduccions de la Bíblia a les llengües del poble. L'Església Catòlica va declarar, aleshores, l'autoritat i la inspiració divina d'aquests llibres i els va incorporar al cànon. Per això, s'anomenen llibres deuterocanònics, que en grec vol dir "segon cànon". Els llibres deuterocanònics són:
* Llibre de Tobies
* Llibre de Judit
* Addicions gregues al Llibre d'Ester
* Addicions en grec al Llibre de Daniel
* Llibre primer dels Macabeus
* Llibre segon dels Macabeus
* Llibre de la Saviesa
* Siràcida
* Llibre de Baruc La majoria dels jueus no accepten els llibres deuterocanònics com inspirats, i segueixen el . L'Església Catòlica els accepta com inspirats. En canvi, les Esglésies protestans optaren per refusar la inclusió en la Bíblia d'aquests llibres deuterocanònics, i els consideren apòcrifs. En contrast les Esglésies ortodoxes i orientals inclouen en el cànon de la Bíblia d'altres deuterocanònics, com 3 i 4 Macabeus, 3 i 4 Esdras i l'Oració de Manases, que estaven en alguns còdexs de la Septuaginta, que també portaven els Salms de Salomó. L'Església Etíop accepta com deuterocanònic bíblic el Llibre d'Henoc.
rdf:langString
Deuterokanonický spis (z řec. deuteros, druhý, a kanón, norma, pravidlo) je katolické označení pro biblický spis, který katolická a ortodoxní církev respektuje jako součást biblického kánonu, avšak který není součástí „prvního“ palestinského kánonu uznávaného židy a protestanty. V protestantském prostředí se tyto texty jako nekanonické označují pojmem apokryfy. Termín apokryf je v katolické terminologii vyhrazen pro biblické texty, které zůstaly mimo oba kánony a které protestanti obvykle nazývají pseudepigrafy. Protože existují rozdíly mezi církvemi v pojetí biblického kánonu, existuje též rozdíl v používání slov, označujících pozdní starozákonní spisy. Spisy označované jako deuterokanonické označuje pod různými pojmy jako součást bible většina křesťanů s výjimkou protestantů. Zařazení těchto knih do kánonu sahá až k roku 382. Většina rukopisů Septuaginty obsahuje spisy označované jako deuterokanonické. Ty byly stejně jako spisy novozákonní sepsány v řečtině, některé zřejmě původně hebrejsky, avšak původní text byl ztracen. Teprve archeologické nálezy 20. století tyto původní fragmenty odhalily, např. ⅔ knihy Sírachovec. Užití pojmu „apokryf“ implikuje, že pojednávaný spis nemá ve skutečnosti do bible být zařazován. Existuje též problém rozdílu v chápání pojmu apokryf u apokryfů starozákonních a novozákonních. Pro akademické užití se proto pro korpus uvedených knih většinou doporučuje (srov. Society of Biblical Literature) namísto pojmenování „apokryf“ užití pojmu „deuterokanonická literatura“.
rdf:langString
هي عدة أسفار تقرها كل من الكنائس الكاثوليكية والأرثوذكسية الشرقية والمشرقية وكنيسة المشرق الآشورية ضمن العهد القديم من الكتاب المقدس المسيحي، وترفضها مجمل الطوائف اليهودية والكنائس البروتستانتية الإنجيلية، والأسفار هي: 1.
* سفر طوبيا (طوبيت): ويأتي في الترتيب بعد سفر نحميا، والسفر يصنف على أنه من الأسفار التاريخية. 2.
* سفر يهوديت: ويأتي في الترتيب بعد سفر طوبيّا (طوبيت)، والسفر يصنف على أنه من الأسفار التاريخية. 3.
* سفر المكابيين الأول: ويرتب بعد سفر أستير، والسفر يصنف على أنه من الأسفار التاريخية. 4.
* سفر المكابيين الثاني: ويرتب بعد سفر المكابيين الأول، والسفر يصنف على أنه من الأسفار التاريخية. 5.
* سفر الحكمة: ويأتي بعد سفر نشيد الإنشاد في الترتيب؛ حيث يعد السفر من الأسفار الشعرية. 6.
* سفر يشوع بن سيراخ: ويأتي بعد سفر الحكمة في الترتيب؛ حيث يعد السفر من الأسفار الشعرية. 7.
* سفر باروخ: وهو يلي سفر المراثي، ويدخل في تصنيف أسفار الأنبياء. 8.
* تتمة سفر أستير: وهي الأعداد في الإصحاح العاشر من 4 إلى 13 بالإضافة إلى خمسة إصحاحات أخرى كاملة. 9.
* تتمة سفر دانيال: وهي 67 عدداً تقع بعد العدد 23 من الإصحاح الثالث ويطلق عليها «تسبيحة الفتية القديسين الثلاثة»، كما تشمل التتمة على الإصحاح الثالث عشر ويحتوي قصة سوسنة العفيفة والإصحاح الرابع عشر ويحتوي على قصَّتيّ الصنم بال والتنين. وتسمى هذه الأسفار بـ«الأسفار القانونية الثانوية» تميبزًا لها عن الأسفار القانونية الأولى التي تعترف بها تقريباً جميع الكنائس، كما أنه يطلق عليها الفريق الأول «الكاثوليك والأرثوذكس» الأسفار المحذوفة لأن البروتستانت قاموا بشطبها من متن الكتاب المقدس، أما الفريق الثاني «البروتستانت» فيطلقون عليها الأسفار المنحولة أو الغير قانونية (أبوكريفا) لقولهم بأنها مضافة وليست مقدسة. ويستدل مدعو عدم قانونية تلك الأسفار بأن المتن اليهودي للكتاب المقدس (العهد القديم بطبيعة الحال لأن اليهود لا يعترفون بالعهد الجديد ككتاب مقدس) لا يحويها، كما أنها – أي الأسفار الثانية – ليست ذات محتوى روحي مثل بقية الأسفار كما أن زمن كتابة هذه الأسفار جاء بعد قيام الكاهن عزرا بجمع التوراة. بينما يذهب أصحاب القول بقانونية تلك الأسفار – أي الكاثوليك والأرثوذكس – أن الترجمة السبعينية للتوراة التي قام بها الأحبار اليهود السبعين من اللغة العبرية إلى اللغة اليونانية سنة 280 ق م. حوت تلك الأسفار كما أن كتبة العهد الجديد اقتبسوا منها في كتاباتهم بل إن يسوع اقتبس منها في بعض أقواله، كما أن بعض آباء الكنيسة الأوائل قد وصفوها بأنها مقدسة موحى بها، بل حتى أن بعض المجامع المسيحية الأولى قد أقرت بقانونيتها. ورغم أن هذه الأسفار غير موجودة في الكتاب المقدس عند اليهود المسمى التناخ لكنهم يعترفون بأهمية تاريخية لهذه الأسفار، وبعض أعيادهم مثل عيد الأنوار (الحانوكا) تم استقاؤه من سفر المكابيين.
rdf:langString
Με τον όρο Δευτεροκανονικά ή Αναγινωσκόμενα, προσδιορίζουμε δέκα από τα σαράντα εννέα «κανονικά βιβλία» της Παλαιάς Διαθήκης, τα οποία «περιέλαβε ως ιερά...η Αλεξανδρινή ευρύτερη ελληνική Βίβλος των Ο'», όχι όμως και η «Εβραϊκή Βίβλος». Για τις εκκλησίες που τα ενσωματώνουν στον κανόνα τους, τα βιβλία αυτά δεν αποτελούν «δευτερεύουσας αξίας βιβλία, που υπολείπονται ως προς τη θεοπνευστία και την αυθεντία τους έναντι των λοιπών κανονικών βιβλίων», αλλά «τοποθετούνται αδιακρίτως μεταξύ των πρωτοκανονικών...ως ισότιμα και ισόκυρα με τα πρωτοκανονικά, των οποίων τις θειες αλήθειες συμπληρώνουν». Κατ' αυτή την έννοια επομένως «καταχρηστική είναι και η χρήσις των όρων 'πρωτοκανονικός' και 'δευτεροκανονικός'...καίτοι δ' όμως οι όροι...έχουσι την ρίζαν αυτών εν τη γνωστή φράσει του αγ. Κυρίλλου του Ιεροσολύμων...δεν δηλούσι...ότι τα εν λόγω βιβλία είναι ήσσονος κύρους των πρωτοκανονικών». Τα βιβλία αυτά είναι:
* Α' Έσδρας ή Ιερεύς
* Τωβίτ
* Ιουδίθ
* Α' Μακκαβαίων
*
*
*
* Σοφία Σειράχ
* Βαρούχ
* . Για την Ορθόδοξη Εκκλησία, ως προς την «αξίαν των δευτεροκανονικών βιβλίων ως ισοκύρων προς τα πρωτοκανονικά», σημαντική είναι η «μαρτυρία της αρχαιότατης Εκκλησίας, η οποία παρεδέχθη απ' αρχής ως θεόπνευστα και τα 49 βιβλία» της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα.
rdf:langString
La dua-kanonaj libroj ĝenerale temas pri tiuj libroj de la Malnova Testamento, kiuj estas laŭ la katolika eklezio validaj partoj de la Biblio, dum judoj kaj protestantoj rigardas ilin kiel apokrifojn, t.e., kiel ekster-kanonajn librojn. La termino estas uzebla ankaŭ pri la propraj kanoneroj de aliaj eklezioj. Tiujn ĉi librojn oni nomas ankaŭ, malpli precize, malfruaj skriboj de la Malnova Testamento.
rdf:langString
The deuterocanonical books (from the Greek meaning "belonging to the second canon") are books and passages considered by the Catholic Church, the Eastern Orthodox Church, the Oriental Orthodox Churches, and the Assyrian Church of the East to be canonical books of the Old Testament, but which Protestant denominations regard as apocrypha. They date from 300 BC to 100 AD, mostly from 200 BC to 70 AD, before the definite separation of the Christian church from Judaism. While the New Testament never directly quotes from or names these books, the apostles most frequently used and quoted the Septuagint, which includes them. Some say there is a correspondence of thought, and others see texts from these books being paraphrased, referred, or alluded to many times in the New Testament, depending in large measure on what is counted as a reference. Although there is no scholarly consensus as to when the Hebrew Bible canon was fixed, some scholars hold that the Hebrew canon was established well before the 1st century AD – even as early as the 4th century BC, or by the Hasmonean dynasty (140–40 BC). The Septuagint translation of the Hebrew Bible into Greek, which the early Christian church used as its Old Testament, included all of the deuterocanonical books. The term distinguished these books from both the protocanonical books (the books of the Hebrew canon) and the biblical apocrypha (books of Jewish origin that were sometimes read in Christian churches as scripture but which were not regarded as canonical). The Council of Rome (382 AD) defined a list of books of scripture as canonical. It included most of the deuterocanonical books.
rdf:langString
Deuterokanonisch (von altgriechisch δεύτερος [dɔʏ̯tərɔs], deutsch ‚zweiter‘ und altgriechisch κανών [kanoːn], deutsch ‚gerader Stab‘, daraus lateinisch canon ‚Maßstab‘) ist ein Begriff, mit dem bestimmte Schriften des Alten Testaments (AT) bezeichnet werden, die von der römisch-katholischen Kirche und teilweise von den orthodoxen Kirchen sowie den altorientalischen Kirchen als integraler Bestandteil der Bibel angesehen werden, also als kanonisch gelten, vom Judentum und von den Kirchen der Reformation jedoch für apokryph gehalten werden. Im protestantischen Raum ist auch der Begriff Apokryphen und in der ökumenischen Zusammenarbeit Spätschriften des Alten Testaments mit fast demselben Inhalt üblich. Als protokanonisch (von altgriechisch πρῶτος [proːtɔs], deutsch ‚erster‘) werden dagegen die auch im jüdischen und evangelischen Kanon enthaltenen Schriften des Alten Testaments bezeichnet. Die deuterokanonischen Bücher werden, um zusätzliche Schriften ergänzt, von den orthodoxen Kirchen als Anaginoskomena („lesenswerte“) bezeichnet.
rdf:langString
Los deuterocanónicos son textos y pasajes del Antiguo Testamento considerados por la Iglesia católica y la Iglesia ortodoxa como canónicos, que no están incluidos en la Biblia hebrea. Estos textos y pasajes, muchos de los cuales escritos originalmente en hebreo (aunque algunos en griego, arameo o una combinación de los tres), aparecen en la Septuaginta —una Biblia griega datada entre los años 280 a. C. y 30 a. C.—, el texto utilizado por las comunidades judías e israelitas de todo el mundo antiguo más allá de Judea, y luego por la iglesia cristiana primitiva, de habla y cultura griegas. Aunque los deuterocanónicos no forman parte del canon judío, muchos son mencionados o interpretados en el Talmud, o recogidos como tradiciones en la . Algunos, como Macabeos, contienen relatos que se consideran importantes dentro de la tradición judía.
rdf:langString
Les livres deutérocanoniques sont les livres de la Bible que l'Église catholique et les Églises orthodoxes incluent dans l'Ancien Testament et qui ne font pas partie de la Bible hébraïque. On décrit les livres de la Bible hébraïque comme protocanoniques, c'est-à-dire du premier canon, alors que les livres deutérocanoniques sont, selon l'Église catholique et les Églises orthodoxes, du second canon, d'après la langue grecque deuteros « secondaire ». Le protestantisme et le judaïsme ne voient pas ces livres comme inspirés et les considèrent donc comme apocryphes.
rdf:langString
Deuterokanonika adalah istilah yang dipakai Gereja Katolik dan Gereja-Gereja Kristen Timur sejak abad ke-16 sebagai sebutan bagi kitab-kitab dan bagian-bagian tertentu dari Kitab Suci Perjanjian Lama Kristen yang tidak menjadi bagian dari Alkitab Ibrani saat ini. Istilah ini digunakan untuk membedakan kitab-kitab dan bagian-bagian tertentu tersebut dari kitab-kitab protokanonika, yakni kitab-kitab yang menjadi bagian dari Alkitab Ibrani. Perbedaan ini sebelumnya menimbulkan perdebatan dalam Gereja perdana sehubungan dengan apakah kitab-kitab tersebut dapat digolongkan sebagai naskah-naskah kanonik. Istilah deuterokanonika digunakan sebagai suatu alasan kemudahan oleh Gereja Tewahedo Ortodoks Ethiopia dan Gereja lainnya untuk merujuk pada kitab-kitab Perjanjian Lama mereka yang bukan merupakan bagian dari Teks Masoret. Kitab-kitab Deuterokanonika dianggap kanonik oleh Gereja Katolik, Gereja Ortodoks Timur, Gereja Ortodoks Oriental, dan Gereja di Timur (termasuk Gereja Asyur di Timur), tetapi dianggap nonkanonik oleh kebanyakan gereja dalam rumpun besar Kristen Protestan. Kata deuterokanonika berasal dari bahasa Yunani yang kira-kira berarti "termasuk kanon kedua". Istilah deuterokanonika mula-mula dipakai untuk membedakan kitab-kitab tersebut dari kitab-kitab yang dianggap nonkanonik dan protokanonik, tetapi beberapa versi Alkitab memasukkan kitab-kitab Deuterokanonika maupun kitab-kitab nonkanonik ke dalam satu bagian tersendiri yang disebut "Apokrifa". Pengaturan semacam ini dapat menyebabkan terjadinya penyamaan dua istilah yang berbeda ("deuterokanonika" dan "apokrip"), karena istilah "deuterokanonika" tidak berarti "nonkanonik" (atau "apokrip").
rdf:langString
I libri deuterocanonici (ovvero del secondo canone) sono quei libri dell'Antico Testamento che sono stati accolti nel canone della Chiesa latina e dalla Chiesa greca, ma che sono stati parzialmente o totalmente respinti dalla Comunione anglicana e dalle chiese protestanti che non li ritengono validi non per la formazione di articoli dottrinali, ma solo per l'edificazione personale. Dai Protestanti sono chiamati apocrifi. Il termine "deuterocanonici" viene anche utilizzato per alcuni libri del Nuovo Testamento, detti più comunemente antilegomena.
rdf:langString
第二正典（だいにせいてん、英: Deuterocanonical books）とは、旧約聖書の中でカトリック教会では正典とするが、プロテスタントでは正典とせず外典や偽典として扱われている書物のこと。聖公会は正典と同格の文書として受け容れるが、教義の源泉とすることは禁じている。
rdf:langString
제2경전(第二經典, Deuterocanon)은 기독교에서 구약성서 가운데 헬라주의 요소가 많이 담긴 부분으로 히브리어나 아람어가 아니라 코이네 그리스어로 집필된 9개의 문서를 따로 부르는 이름이다.
rdf:langString
Księgi deuterokanoniczne (wtórnokanoniczne) – termin używany w katolicyzmie i prawosławiu na określenie tych spośród ksiąg Pisma Świętego Starego Testamentu funkcjonujących w kanonie tych wyznań, których nie zawiera Biblia hebrajska. Samo określenie deuterokanoniczne nawiązuje do kwestionowania kanoniczności tychże ksiąg w odróżnieniu od ksiąg protokanonicznych, które uznaje za natchnione zarówno judaizm, jak i całe chrześcijaństwo. Kwestionowanie ksiąg deuterokanonicznych wynika z istnienia dwóch różnych kanonów ksiąg Starego Testamentu funkcjonujących równolegle w pierwszych wiekach chrześcijaństwa: pierwszy kanon stanowiły księgi uznawane za natchnione przez Żydów żyjących na terenie Palestyny (Biblia hebrajska), natomiast drugi kanon stanowiły księgi tzw. kanonu aleksandryjskiego, czyli zawarte w Septuagincie, którymi posługiwali się Żydzi żyjący w diasporze, poza swoją ojczyzną. Obie religie oparte na Biblii hebrajskiej – zarówno judaizm (wywodzący się z tradycji starożytnych faryzeuszy), jak i karaimizm (wywodzący się z tradycji starożytnych saduceuszy), nie uznają ksiąg deuterokanonicznych kanonu aleksandryjskiego za natchnione. Kościół katolicki uznał za natchnione tylko część spośród tych ksiąg i tę część określa mianem deuterokanonicznych, uznając pozostałe księgi kanonu aleksandryjskiego za apokryfy. Niemal w całości przyjęła je Cerkiew prawosławna. Tymczasem Kościoły protestanckie odrzuciły wszystkie księgi zawarte w Septuagincie, których nie zawierała Biblia hebrajska, przyjmując tożsamość między Biblią hebrajską używaną m.in. przez żydów czy karaimów, a chrześcijańskim Starym Testamentem. Stąd też w protestantyzmie w ogóle nie istnieje oddzielne pojęcie ksiąg deuterokanonicznych, które wraz z innymi spoza kanonu włączone są do zbioru apokryfów.
rdf:langString
Er zijn tien (of volgens sommigen elf) boeken die, hoewel ze niet tot de Hebreeuwse canon behoren, door de katholieke kerk en de oosters-orthodoxe kerken gezaghebbend worden geacht. Deze boeken worden deuterocanonieke boeken genoemd. Ze zijn ontstaan in de periode tussen de Hebreeuwse Bijbel en het Nieuwe Testament in. Het zijn boeken uit de Septuagint (de tussen ca. 225 en 100 v.Chr. gemaakte Griekse vertaling van het Oude Testament) die Hiëronymus pas na aandringen van Augustinus van Hippo en Paus Damasus I in de Vulgaat heeft opgenomen. Hiëronymus noemde deze boeken "apocrief", maar had daarmee geen negatieve bijbedoeling. Het Concilie van Ferrara-Florence (1441) en het Concilie van Trente (1546) stelden nog eens dat de Vulgaat de norm was en bevestigden daarmee het gezag van deze boeken. De verklaring te Trente kan gezien worden als een reactie op de protestantse Bijbelvertalingen die in de decennia ervoor waren vervaardigd, waaronder de Lutherbijbel (1534). Maarten Luther en andere hervormers erkenden de tien boeken niet als gezaghebbend en sindsdien worden ze door protestanten "apocrief" genoemd, waardoor het woord "apocrief" een negatieve bijklank kreeg. De van jood tot katholiek bekeerde theoloog vond de term deuterocanoniek uit in 1566, waarmee hij ze in tweede instantie tot de canon wilde rekenen (Gr. deuteros = tweede); bovendien gaf Sixtus een engere, rooms-katholieke betekenis aan het woord "apocrief", namelijk enkele oudtestamentische boeken die ook volgens de Rooms-Katholieke Kerk niet gezaghebbend waren. Het gaat om de volgende geschriften:
rdf:langString
O termo deuterocanônico (português brasileiro) ou deuterocanónico (português europeu) refere-se a um conjunto de sete livros que estão presentes na Septuaginta, antiga tradução em grego do Antigo Testamento. O judaísmo, após o Sínodo de Jâmnia, concílio rabínico farisaico, realizado entre o final do Século I d.C e o início do Século II d.C, não os considerou canônicos, bem como alguns grupos cristãos, comumente os Protestantes. Foram posteriormente admitidos como autênticos pelo Concílio de Roma em 382 d.C., de Hipona em 393 d.C., III Concílio de Cartago em 397, o Concílio de Florença (1431-1439) e no Concílio de Trento, iniciado em 1545.
rdf:langString
Вторинно-канонічні книги (також Девтероканонічні книги від Deuterokanon — з грецької — дейтерос = другий) — позначення ряду книг Старого Завіту признаних католицькою церквою його канонічною складовою частиною. Текст цих книг написаний єврейською мовою не був відомий при створенні канону, але вони були включені у Септуаґінту. У Православній церкві ці книги включаються у видання Святого Письма, вважаються корисними для читання, але позначаються зірочкою і називаються «неканонічними». У юдаїзмі та протестантстві їх вважають апокрифами.
rdf:langString
Второканони́ческие кни́ги (лат. Libri Deuterocanonici) — понятие католического богословия, обозначающее книги Ветхого Завета, включённые в состав библейского канона в Католической церкви позже остальных книг Библии. Эти книги не были включены в состав книг еврейской Библии (Танах) в конце I века, после разрушения Второго Иерусалимского храма на заседании Синедриона в Явне и не входят в состав современной еврейской Библии. Написаны в последние несколько веков до н.э. Большинство из них были написаны на древнееврейском и, возможно, на арамейском, но некоторые на древнегреческом языке. Все книги находились в составе греческого перевода Семидесяти (Септуагинты). На древнееврейском языке тексты этих книг до настоящего времени или не сохранились, или сохранились частично. В католицизме эти книги признаны богодухновенными (содержащими непреложную истину), как и остальные книги Библии. В православии эти книги также помещаются в состав книг Ветхого Завета, хотя официально в ветхозаветный канон не включены. В протестантизме, как и в иудаизме, эти книги считаются апокрифами. В протестантизме они не входят в состав Ветхого Завета, но некоторые протестантские издания Библии помещают эти книги в отдельном разделе. Католическая церковь признала эти книги каноническими на Тридентском соборе (1545—1563). Термин «второканонический» (лат. Deuterocanonical) был впервые употреблён католическим богословом Сикстом Сиенским в 1566 году. Для книг, входящих в состав еврейской Библии, в католической традиции применяется термин «», который в русском языке практически не используется.
rdf:langString
Deuterokanoniska skrifter eller deuterokanoniska böcker är vissa bibelskrifter, som inte ingår i den vanliga bibelkanon inom protestantismen. Beteckningen deuterokanonisk ("andra kanon") används framför allt av Katolska kyrkan och på ortodoxt håll, medan de inom protestantiska kyrkor ofta kallas gammaltestamentliga apokryfer. Beteckningen syftar på att de skrevs senare än övriga Gamla Testamentet, och att man länge bara kände till grekiska manuskript.
rdf:langString
次經（又称為次正经，拉丁語：Deuterocanonical Books，区别于「」，Protocanonical Books；原文有隱藏、隱密的意思，引申為「神秘經典」之意），或稱為旁經、副经、後典或外典，是指幾部存在於希臘文七十士譯本，但不存在於希伯来聖經的著作。一般認為，這些著作由猶太教的抄經士在後期加入，或在翻譯的過程裡納入正典。但是也有幾卷的亞蘭文和希伯來文的抄本在死海古卷中被發現。次經不同於偽經，偽經的內容被正統神學認為是否定基督的救恩，冒用他人之名寫作，並且與聖經的主要內容相違背或衝突；而次經只是未被納為新教認可為舊約正典的猶太教著作。 对于次經的权威地位，教会中存在两种意见。其一以希波的奥古斯丁為代表，認爲次經乃是聖經的一部分；而另一种觀點則更嚴格认为次經在權威上不及希伯来文聖經，只能用作信徒道德的教化，或研究教義的參考，而不能作为教义信仰的依据。耶柔米在他所翻译的圣经拉丁文武加大译本的译序中阐述了后一种观点。后世亦有一些教父和经院学者也都持这两种观点。但天主教與東正教一直以來，皆視次經為聖經的一部份，理由是世紀初已是如此。 马丁·路德整理翻译圣经时，追随耶柔米的意见，只把次經放在後頁作為附件，但未有刪除。現代主流新教只使用了傳統的塔納赫（希伯來聖經），公元90年所制定的希伯來文本作為聖經的舊約部分，认为次經没有希伯来文原始經文作為依据，而是以希腊文或亞蘭文寫作、紀錄或整理而成，故欠缺权威性。目前基督教的《聖經》中，天主教、東正教的《旧约聖經》版本包含次经的内容，而新教的聖公宗、循道宗、信义宗将次經放于旧约和新约之间，新教的归正宗和浸信宗等则无次經。
xsd:nonNegativeInteger
82367
