Denotation
http://dbpedia.org/resource/Denotation an entity of type: Book
Denotace (z lat. denotare, označovat) znaku, slova nebo věty označuje jeho základní význam, jak odpovídá například slovníkové definici slova. Naopak vedlejší, hlubší nebo symbolické významy označujeme jako konotace. To, co výraz přímo označuje, je denotát.
rdf:langString
Denotacja – zakres danej nazwy N (jej ekstensja), tj. zbiór jej desygnatów, czyli obiektów, o których powiedzenie „To jest N” będzie zdaniem prawdziwym. Denotacją nazwy „kot” jest zbiór wszystkich (przeszłych, obecnych i przyszłych) kotów.
rdf:langString
Денотація — буквальне значення символу, що визнається більшістю людей в даній культурі. У семіотиці — поверхове або буквальне значення кодується сигніфікатом, і це означення вірогідніше всього з'явиться в словнику. У логіці, лінгвістиці і семіотиці, позначення слова або фрази — частина його значення; проте, декілька частин значення, можливо, беруть це ім'я залежно від контрасту:
* Конотація і денотація є :
* у основній семантиці і літературній теорії, образотворчими і буквальними значеннями слова, або
* у філософії, логіці і частинах лінгвістики, і розширенням слова
rdf:langString
La denotació és el significat objectiu d'un mot o expressió, aquell que la majoria de parlants d'una llengua li atorguen per convenció i que es recull en obres normatives com els diccionaris. El contingut denotatiu no és fix, ja que varia al llarg del temps segons l'evolució natural de l'idioma, però no està tan subjecte al canvi com la connotació o sentit subjectiu.
rdf:langString
Denotation (von lateinisch denotare ‚bezeichnen‘) ist ein mehrdeutiger Ausdruck der Semantik. Denotation steht einerseits für eine neutrale Bedeutung (als Grundbedeutung) und damit für den inhaltlichen Kern eines Wortes, im Unterschied zur Konnotation. Die Grundbedeutung überlagert jede subjektive, emotionale und assoziative Nebenbedeutung.
rdf:langString
Denotacio en PIV estas la informa, referenca valoro de vorto aŭ koncepto. Ĝi estas la malo de konotacio. La denotacio estas la malo de konotacio; ĝi estas difinita en vortaroj kiel formo de formala kaj objektiva baza esprimo. La vortoj de la homa lingvo posedas du tipojn de signifoj, nome tiu denotacia aŭ denotacio, kiu estas objektiva kaj tiel uzata en la normala uzado de la lingvo, kaj la konotacio. Denotacio estas la universala signifo - tiu, kiu validas por ĉiuj scipovantoj de la lingvo tiel, ke ne ekzistas malkonsento prie inter la lingvanoj; nome temas pri la signifo kiel ĝi aperas ekster ajna kunteksto. Ekzemple, la vorto "rozo" denotacias la precizan floron, al kiu tiu vorto aludas; sendepende de la simboloj, plej ofte literaturaj, pri beleco, juneco, efemereco ktp, kiujn oni povus
rdf:langString
In linguistics and philosophy, the denotation of an expression is its literal meaning. For instance, the English word "warm" denotes the property of being warm. Denotation is contrasted with other aspects of meaning including connotation. For instance, the word "warm" may evoke calmness or cosiness, but these associations are not part of the word's denotation. Similarly, an expression's denotation is separate from pragmatic inferences it may trigger. For instance, describing something as "warm" often implicates that it is not hot, but this is once again not part of the word's denotation.
rdf:langString
La denotación es un término del cual su definición es objetiva, es decir esta no varía entre los hablantes, es contrario de la connotación ya es de expresión formal y objetiva. Las palabras del lenguaje humano poseen dos tipos de significados, el denotativo o denotación y el cual tipo de significado de una palabra que es objetivo y se da en el plano de la lengua. Es el significado universal, el que una palabra tiene para todos los conocedores de una lengua, sin que exista la más mínima discrepancia entre ellos, se trata del significado tal como se presenta fuera de cualquier contexto. Por ejemplo, aurora denota la parte del día correspondiente a la salida del sol, y es así como se define en los diccionarios.
rdf:langString
En linguistique, pour un signe quelconque (en particulier des mots et expressions du langage parlé ou écrit), le sens signifié dénotatif, la dénotation, est distinct du sens ou signifié connotatif, la connotation.
* La dénotation est le sens littéral d'un terme, que l'on peut définir (et trouver dans le dictionnaire).
* La connotation est l'ensemble des éléments de sens qui peuvent s'ajouter à ce sens littéral (et qui peuvent se trouver ou non dans le dictionnaire).
rdf:langString
La denotazione è un termine della linguistica che distingue il significato principale di una parola (o "enunciato") rispetto alla connotazione, ossia alla carica psicologica associata al termine. Nel caso di una parola singola, la denotazione è la prima definizione che daranno un dizionario o un'enciclopedia. Sei un cane!Ti sarò fedele come un cane! Secondo John Stuart Mill una parola va considerata come connotativa se indica, oltre ad un oggetto, anche le sue proprietà, mentre sarà puramente denotativa se si limita a indicare il solo oggetto oppure soltanto una proprietà.
rdf:langString
Denotatie is het proces van verwijzing naar de letterlijke betekenis van een woord. Het woord denotatie is afgeleid van het Franse dénotation. De term staat naast het begrip connotatie, dat wil zeggen bijkomende betekenissen die afhangen van de context. Vervolgens is het denotatum datgene in de werkelijkheid waarnaar verwezen wordt. Een teken denoteert dus een echt bestaand object. Het denken over denotatie heeft een lange geschiedenis. Volgens de semioticus Umberto Eco is de denotatie als eigenschap gezien van drie dingen:
rdf:langString
Em linguística, a denotação, também referida como sentido denotativo e sentido literal, é o uso de palavras ou enunciado no seu sentido real, próprio, habitual, preciso. A linguagem denotativa é apenas informativa, ou seja, não produz emoção ao leitor, é o uso da palavra com o único objetivo de informar, que possui o mesmo sentido apresentado no dicionário. É a forma de linguagem usada em jornais, bulas de remédios, em manual de instruções, por exemplo. O seu oposto é a conotação (sentido figurado).
rdf:langString
Ett ords denotation är dess betydelse eller dess abstrakta definition. Motsatsen, konnotationen, är alla de föremål som ordet syftar på. Denotationen till ordet flicka är ung kvinna, konnotationen är alla flickor, d.v.s. alla de miljontals människor som kan åsyftas när man säger ordet flicka. Denotation är synonymt med begreppet intension eller begreppsinnehåll; konnotation är synonymt med extension (begreppsomfång). Distinktionen ska inte utan vidare jämställas med Freges begreppspar mening (Sinn) och referens (Bedeutung).
rdf:langString
Означа́ющее (обознача́ющее) — формальная сторона языкового знака, неразрывно связанная с означаемым — другой его стороной и являющаяся морфонологическим и морфосинтаксическим выражением последнего. Денота́ция (позднелат. denotatio от лат. de «порознь, отмена» + noto «отмечаю, обозначаю») — прямое (явное) значение языковой единицы (слова), лексическое значение слова. Является противоположностью коннотации. Случай множественной денотации называется полисемия.
rdf:langString
rdf:langString
Denotació
rdf:langString
Denotace
rdf:langString
Denotation
rdf:langString
Denotacio
rdf:langString
Denotación
rdf:langString
Denotation
rdf:langString
Denotazione
rdf:langString
Dénotation et connotation
rdf:langString
Denotatie
rdf:langString
Denotacja
rdf:langString
Denotação
rdf:langString
Denotation
rdf:langString
Означающее
rdf:langString
Денотація
xsd:integer
252063
xsd:integer
1123369885
rdf:langString
La denotació és el significat objectiu d'un mot o expressió, aquell que la majoria de parlants d'una llengua li atorguen per convenció i que es recull en obres normatives com els diccionaris. El contingut denotatiu no és fix, ja que varia al llarg del temps segons l'evolució natural de l'idioma, però no està tan subjecte al canvi com la connotació o sentit subjectiu. En semàntica s'intenta estudiar la denotació a partir de trets mínims de sentit, de camps semàntics que relacionen paraules similars o a partir de la interacció de la paraula amb la resta d'elements de la frase on està inserida. La lingüística cognitiva rebutja l'existència de la denotació pura, tot i que admet el conjunt de trets com a definidors del significat.
rdf:langString
Denotace (z lat. denotare, označovat) znaku, slova nebo věty označuje jeho základní význam, jak odpovídá například slovníkové definici slova. Naopak vedlejší, hlubší nebo symbolické významy označujeme jako konotace. To, co výraz přímo označuje, je denotát.
rdf:langString
Denotacio en PIV estas la informa, referenca valoro de vorto aŭ koncepto. Ĝi estas la malo de konotacio. La denotacio estas la malo de konotacio; ĝi estas difinita en vortaroj kiel formo de formala kaj objektiva baza esprimo. La vortoj de la homa lingvo posedas du tipojn de signifoj, nome tiu denotacia aŭ denotacio, kiu estas objektiva kaj tiel uzata en la normala uzado de la lingvo, kaj la konotacio. Denotacio estas la universala signifo - tiu, kiu validas por ĉiuj scipovantoj de la lingvo tiel, ke ne ekzistas malkonsento prie inter la lingvanoj; nome temas pri la signifo kiel ĝi aperas ekster ajna kunteksto. Ekzemple, la vorto "rozo" denotacias la precizan floron, al kiu tiu vorto aludas; sendepende de la simboloj, plej ofte literaturaj, pri beleco, juneco, efemereco ktp, kiujn oni povus aldoni al ĝi, nome simple tio, kio aperas an la vortaroj.
rdf:langString
Denotation (von lateinisch denotare ‚bezeichnen‘) ist ein mehrdeutiger Ausdruck der Semantik. Denotation steht einerseits für eine neutrale Bedeutung (als Grundbedeutung) und damit für den inhaltlichen Kern eines Wortes, im Unterschied zur Konnotation. Die Grundbedeutung überlagert jede subjektive, emotionale und assoziative Nebenbedeutung. Zum anderen bezeichnet Denotation die Beziehung eines sprachlichen Ausdrucks auf die bezeichneten außersprachlichen Gegenstände im Sinne einer extensionalen Bezugnahme (nach Gottlob Frege die Bedeutung einer Bezeichnung, siehe Über Sinn und Bedeutung), im Unterschied zur intensionalen Bezugnahme.
rdf:langString
In linguistics and philosophy, the denotation of an expression is its literal meaning. For instance, the English word "warm" denotes the property of being warm. Denotation is contrasted with other aspects of meaning including connotation. For instance, the word "warm" may evoke calmness or cosiness, but these associations are not part of the word's denotation. Similarly, an expression's denotation is separate from pragmatic inferences it may trigger. For instance, describing something as "warm" often implicates that it is not hot, but this is once again not part of the word's denotation. Denotation plays a major role in several fields. Within philosophy of language, denotation is studied as an important aspect of meaning. In mathematics and computer science, assignments of denotations are assigned to expressions are a crucial step in defining interpreted formal languages. The main task of formal semantics is to reverse engineer the computational system which assigns denotations to expressions of natural languages.
rdf:langString
La denotación es un término del cual su definición es objetiva, es decir esta no varía entre los hablantes, es contrario de la connotación ya es de expresión formal y objetiva. Las palabras del lenguaje humano poseen dos tipos de significados, el denotativo o denotación y el cual tipo de significado de una palabra que es objetivo y se da en el plano de la lengua. Es el significado universal, el que una palabra tiene para todos los conocedores de una lengua, sin que exista la más mínima discrepancia entre ellos, se trata del significado tal como se presenta fuera de cualquier contexto. Por ejemplo, aurora denota la parte del día correspondiente a la salida del sol, y es así como se define en los diccionarios. En realidad, todo signo tiene una dimensión denotativa que se complementa con su dimensión connotativa. Ambas dimensiones son parte de un continuo, cuando se va hacia la parte denotativa describiendo un objeto o una situación, los significados son más nítidos y pueden ser fácilmente compartidos por muchas personas dentro de un contexto amplio o universal, es lo que se pretende "objetivo"; mientras que conforme la descripción contiene aspectos específicos que no son tan evidentes estamos avanzando hacia la dimensión connotativa que depende más de los contextos espacio-tiempo específicos del emisor, del mensaje y del receptor del mensaje. Aquello que es más denotativo tiene escasas modificaciones por el cambio de época o cultura, mientras que lo connotativo se altera significativamente conforme se modifican las culturas o situaciones en que se inserta. Así, una imagen o un texto pueden ser denotativamente los mismos.
rdf:langString
En linguistique, pour un signe quelconque (en particulier des mots et expressions du langage parlé ou écrit), le sens signifié dénotatif, la dénotation, est distinct du sens ou signifié connotatif, la connotation.
* La dénotation est le sens littéral d'un terme, que l'on peut définir (et trouver dans le dictionnaire).
* La connotation est l'ensemble des éléments de sens qui peuvent s'ajouter à ce sens littéral (et qui peuvent se trouver ou non dans le dictionnaire). Par exemple, « voiture », « caisse », « tacot » et « bolide » ont la même dénotation, car tous ces mots font référence à une voiture. Mais ils ont des connotations différentes : voiture est le terme le plus courant, il est neutre par sa généralité. En revanche, le mot « caisse » qui désigne telle voiture particulière (ma caisse) a une connotation familière, « tacot » sous-entend que la voiture est vieille et en mauvais état, et « bolide » implique que la voiture est plutôt une voiture rapide. Autre exemple: « père », « parâtre », « papa-poule », « papa » et « géniteur » ont la même dénotation. Mais pour ce qui est de la connotation, « père » est le mot le plus utilisé à l'écrit et à l'oral. « Parâtre » signifie « beau-père », ou nouvel époux de la mère, le sens de mauvais père est un abus littéraire, « papa-poule » parle d'un père protecteur et « papa » indique une proximité, un lien affectif entre celui qui emploie le mot et son père. Par contre, « géniteur » signifie que le rôle de père s'est limité à la procréation, sans qu'il n'y ait ensuite d'éducation et de lien affectif avec l'enfant. Le champ de la connotation est infini, car il contient tous les sens indirects, subjectifs, culturels, implicites et autres qui font que le sens d'un signe se réduit rarement à ce sens littéral. Définir la connotation est si difficile qu'on en arrive parfois à la définir par défaut comme tout ce qui, dans le sens d'un mot, ne relève pas de la dénotation. Par exemple, si on s'intéresse au mot flic, le sens dénotatif est le même que celui de policier. Mais à ce sens s'ajoutent des connotations péjoratives et familières. Un même mot ou symbole pourra donc avoir des connotations différentes en fonction du contexte dans lequel il est utilisé. Ainsi, la couleur blanche connote la pureté et le mariage pour un Européen, le deuil pour un Asiatique ; tandis que le svastika, s'il est vu par un Indien comme un symbole religieux hindouiste (représentant l'énergie positive), évoque pour un Occidental le nazisme. La distinction entre dénotation et connotation entretient des rapports complexes avec la distinction entre sens propre et sens figuré.
rdf:langString
La denotazione è un termine della linguistica che distingue il significato principale di una parola (o "enunciato") rispetto alla connotazione, ossia alla carica psicologica associata al termine. Nel caso di una parola singola, la denotazione è la prima definizione che daranno un dizionario o un'enciclopedia. Ad esempio, la denotazione più probabile di notte è il lasso di tempo tra il tramonto e l'alba (significato esplicito), mentre le connotazioni (significati impliciti) possono essere, a seconda del caso, quelle positive e soprattutto negative di decadenza, minaccia, mancanza di energia, romanticismo eccetera. Mentre la denotazione è un concetto relativamente fisso, su cui tutti i parlanti più o meno saranno d'accordo (ad esempio sul significato della parola cane), la connotazione può variare a seconda del contesto, quindi della persona, della cultura, della situazione in cui l'enunciato viene prodotto: Sei un cane!Ti sarò fedele come un cane! Secondo John Stuart Mill una parola va considerata come connotativa se indica, oltre ad un oggetto, anche le sue proprietà, mentre sarà puramente denotativa se si limita a indicare il solo oggetto oppure soltanto una proprietà.
rdf:langString
Denotatie is het proces van verwijzing naar de letterlijke betekenis van een woord. Het woord denotatie is afgeleid van het Franse dénotation. De term staat naast het begrip connotatie, dat wil zeggen bijkomende betekenissen die afhangen van de context. Vervolgens is het denotatum datgene in de werkelijkheid waarnaar verwezen wordt. Een teken denoteert dus een echt bestaand object. Pogingen om het begrip denotatie te formaliseren in de semantiek, een deelgebied van de semiotiek, gaan doorgaans uit van de verzamelingenleer. In eenvoudige semantische theorieën duidt een zelfstandig naamwoord als paard de verzameling paarden in de wereld aan. Dit soort theorieën heeft echter problemen met woorden als eenhoorn' die wel degelijk een concept aanduiden, maar geen concrete individuen in de wereld. Dit is een van de redenen om te werken met zogenaamde . Het denken over denotatie heeft een lange geschiedenis. Volgens de semioticus Umberto Eco is de denotatie als eigenschap gezien van drie dingen: 1.
* enkelvoudige termen (appel, ding, paard); 2.
* declaratieve zinnen (vaak een stelling, zoals ik ben ziek); 3.
* naamwoordgroepen en definiete beschrijvingen (een eigenschap van specifieke/bepaalde naamwoordgroepen). Het is daarbij steeds de vraag of denotatie nou verband houdt met de betekenis (intensioneel) of verband houdt met verwijzing (extensioneel). Dat standpunt kan per geleerde verschillen. Hoe dan ook, denotatie kan alleen maar werken als de woorden vaststaan binnen een bepaalde taal. Het gaat om het pure benoemen zonder meer. De connotatie wordt vervolgens door cultuur bepaald. Het aanduidingsproces hangt af van de dingen in de werkelijkheid, want alleen op basis daarvan kan er een denotatum zijn of niet. Charles W. Morris stelde hierover: Where what is referred to actually exists as referred to the object of reference is a denotatum. Het woord draak heeft een denotatum als het gaat over mythologie en dus over de mogelijke wereld van het mythologische verhaal. Er wordt dan verwezen naar een specifieke fictie die als zodanig een object is. Als het echter over evolutie of dierkunde gaat, dan heeft het woord geen denotatum. Toch is het woord niet zonder betekenisinhoud, er kan wel een voorstelling van gemaakt worden, en daarom gebruikt Morris ook nog het begrip significatum. In een bepaalde context is er bij denotatie weliswaar geen denotatum, maar desondanks wel een significatum.
rdf:langString
Denotacja – zakres danej nazwy N (jej ekstensja), tj. zbiór jej desygnatów, czyli obiektów, o których powiedzenie „To jest N” będzie zdaniem prawdziwym. Denotacją nazwy „kot” jest zbiór wszystkich (przeszłych, obecnych i przyszłych) kotów.
rdf:langString
Ett ords denotation är dess betydelse eller dess abstrakta definition. Motsatsen, konnotationen, är alla de föremål som ordet syftar på. Denotationen till ordet flicka är ung kvinna, konnotationen är alla flickor, d.v.s. alla de miljontals människor som kan åsyftas när man säger ordet flicka. Denotation är synonymt med begreppet intension eller begreppsinnehåll; konnotation är synonymt med extension (begreppsomfång). Distinktionen ska inte utan vidare jämställas med Freges begreppspar mening (Sinn) och referens (Bedeutung). Inom logik och filosofisk semantik har begreppen använts sedan John Stuart Mill. I en vidare bemärkelse har denotation/konnotation använts i betydelsen bokstavlig eller ursprunglig betydelse resp. kulturell, symbolisk, överförd betydelse: Ta till exempel James Bond. Ur en denotativ synvinkel är han hjälten i ett antal populära agentromaner och agentfilmer. Men konnotationerna kring James Bond omfattar sådant som sexism, rasism, egendomliga föreställningar om det engelska, Bonds personliga idiosynkrasier, brittiska säkerhetstjänsten, kalla kriget, föreställningar om amerikaner och ryssar etcetera.
rdf:langString
Em linguística, a denotação, também referida como sentido denotativo e sentido literal, é o uso de palavras ou enunciado no seu sentido real, próprio, habitual, preciso. A linguagem denotativa é apenas informativa, ou seja, não produz emoção ao leitor, é o uso da palavra com o único objetivo de informar, que possui o mesmo sentido apresentado no dicionário. É a forma de linguagem usada em jornais, bulas de remédios, em manual de instruções, por exemplo. O seu oposto é a conotação (sentido figurado). Como exemplo, tem-se a frase Fomos à floricultura e compramos uma flor. Nesse caso, flor possui o mesmo sentido apresentado no dicionário, o que se entende sem que seja necessário uma análise do termo no contexto em que está inserido. A palavra literária é conotativa, é uma linguagem carregada de emoções e sons. evidente nas crônicas Notícia de Jornal de Stanislaw Ponte Preta: "João José Gualberto, vulgo Sorriso, foi preso na madrugada de ontem, no Beco da Felicidade, por ter assaltado a Casa Garson, de onde roubara um lote de discos. (…)"
rdf:langString
Означа́ющее (обознача́ющее) — формальная сторона языкового знака, неразрывно связанная с означаемым — другой его стороной и являющаяся морфонологическим и морфосинтаксическим выражением последнего. Денота́ция (позднелат. denotatio от лат. de «порознь, отмена» + noto «отмечаю, обозначаю») — прямое (явное) значение языковой единицы (слова), лексическое значение слова. Является противоположностью коннотации. Случай множественной денотации называется полисемия. Означающее может быть названо абстрактной единицей языка, если понимается как класс конкретных сущностей плана выражения — соотносительных с означающим звуковых данностей (сигналов). Сходным образом оно представлено в концепции Ф. де Соссюра, где сочтено не «материальным звуком», а «психическим отпечатком звука, представлением, получаемым… посредством… органов чувств». Однако означающее также понимается как материальная сторона единицы языка, представленная звуками или звукосочетаниями. Всякое означаемое имеет «материальный субстрат», доступный чувственному восприятию; однако даже отсутствие материальной сущности способно быть означающим в случае, если ему противопоставлено наличие материального выражения другого знака. Так, в русском языке грамматический показатель родительного падежа множественного числа в словоформе рук является нулевым (ср. другие формы: рука, руки). Существование нулевых означающих является частным проявлением принципа различимости, согласно которому для обеспечения противопоставленности знаков релевантны лишь дифференциальные признаки — свойства, отличающие одни означающие от других.
rdf:langString
Денотація — буквальне значення символу, що визнається більшістю людей в даній культурі. У семіотиці — поверхове або буквальне значення кодується сигніфікатом, і це означення вірогідніше всього з'явиться в словнику. У логіці, лінгвістиці і семіотиці, позначення слова або фрази — частина його значення; проте, декілька частин значення, можливо, беруть це ім'я залежно від контрасту:
* Конотація і денотація є :
* у основній семантиці і літературній теорії, образотворчими і буквальними значеннями слова, або
* у філософії, логіці і частинах лінгвістики, і розширенням слова
xsd:nonNegativeInteger
7753