Categorical imperative
http://dbpedia.org/resource/Categorical_imperative an entity of type: Thing
Kategorický imperativ je základem přirozené morálky, kterou rozebírá v Základech metafyziky mravů a v Kritice praktického rozumu Immanuel Kant. Jeho hodnocení mravnosti vychází z motivů jednání, nikoli z jeho důsledků. Je rozvedením Zlatého pravidla, které odvozuje morální soudy z preferencí člověka. Protože se však preference jednotlivých lidí mohou lišit a jsou v průběhu života proměnlivé, nemůže Zlaté pravidlo být spolehlivým, natož pak univerzálním morálním pravidlem. Spolehlivým vodítkem mravního rozhodování může být podle racionalistů pouze rozum.
rdf:langString
El imperativo categórico es un concepto central en la ética kantiana y de toda la ética deontológica moderna posterior. Pretende ser un mandamiento autónomo (no dependiente de ninguna religión ni ideología) y autosuficiente, capaz de regir el comportamiento humano en todas sus manifestaciones. Kant empleó por primera vez el término en su Fundamentación de la metafísica de las costumbres (1785).
rdf:langString
정언명령(定言命令, Kategorischer Imperativ, Categorical Imperative)은 정언적 명령 또는 단언적(斷言的) 명령, 무상(無上) 명이라고 한다. 칸트에 따르면, 도덕법칙은 이 세상의 행복을 얻기 위한 수단으로서, 이렇게 저렇게 해야 한다는 것이 아니다. 즉 “만약 행복해지려면 …하라!”(가언 명령(假言命令)라는 가설, 조건을 필요로 하지 않는다. 행복한가 어떤가에 관계없이 무조건으로 반드시 절대적으로(Absolute Maxim) 이렇게 해야(되어야) 한다고 명령한다(정언 명령). 도덕법칙은 그 자체가 최고의 가치를 지니며, 어떤 수단이 되지는 않는다. 따라서 도덕법칙은 정언적(定言的)·단언적(斷言的)인 지상 명령인 것이다. 칸트는 이 정언 명령을 “그대가 하고자 꾀하고 있는 것이 동시에 누구에게나 통용될 수 있도록 행하라!”라고 정식화(定式化)했다. 정언명령은 무조건적이며, 어떤 선행적 목적이나 목표에 의존하지 않는다. 대상에 따른 주관적 사고를 통한 수단적 접근(무엇을 이루기 위해서 상대한다, 가언적)이 아니라 주관적 사고를 배제한 인간 본연의 목적에 기반한 조건없는 누구에게나 같은 도덕적 행동을 요구한다. 칸트는 특정한 원리들을 미리 규정하지 않고 모든 타당한 도덕 원리가 따라야만 하는 일반적인 시금석을 제시함으로써 인간 주체성의 초월적 특징은 객관적 세계에 대한 지식뿐만 아니라 내부의 도덕 법칙에 관한 지식의 토대를 제공했다.
rdf:langString
定言命法（ていげんめいほう、独: Kategorischer Imperativ、英: categorical imperative）とは、カント倫理学における根本的な原理であり、無条件に「～せよ」と命じる絶対的命法である。定言的命令（ていげんてきめいれい）とも言う。『人倫の形而上学の基礎づけ』 (Grundlegung zur Metaphysik der Sitten) において提出され、『実践理性批判』において理論的な位置づけが若干修正された。
rdf:langString
L'imperativo categorico è il principio centrale nella filosofia morale di Immanuel Kant, così come dell'etica deontologica moderna, altrimenti chiamata legge morale. Introdotto nella Fondazione della metafisica dei costumi (1785), potrebbe essere definito come lo standard della razionalità da cui tutte le esigenze morali derivano.
rdf:langString
定言令式，是德意志哲学家康德在1785年出版的《道德形而上学的基础》一书中所提出的哲学概念。 康德认为，道德完全先天地存在于人的理性之中。只有因基于道德的义务感而做出的行为，方存在道德价值。因心地善良而做出的义举，或是因义务而做出的德行（譬如军人因救灾而牺牲），都不能算作真正有德的行为。道德应当，而且只应当从规律概念中引申演绎而来。尽管自然界中的一切事物都遵循某种规律，但只有理性生物（人）才具有按照规律的理念而行动的能力（自由意志）。就客观原则对意志的约束规范而言，其命令尽管是强制的，但同时也是理性的。这种理性命令的程式，就叫作“令式”。 令式有两种。如果某种行为无关于任何目的，而出自纯粹客观的必然性，那么这种令式才是“定言令式”。如果行為是實現目的的手段，則被康德称为“假言令式”。 康德认为，定言令式总是先天而的。 康德在道德形而上学的基础中表明，定言令式為先驗的自由的理性基於自律即「意志在一切行為中對於自己是一項法則」為自己所立的法則，其表現出的原則即為「除非你的格律也能將自己視為一項普遍法則，否則不要依之而行動」，其內容即為定言令式且亦為道德的法則。
rdf:langString
L'imperatiu categòric és un principi ètic formulat per Immanuel Kant en la Fonamentació de la metafísica dels costums i la Crítica de la raó pràctica, que ens mostra, de manera racional, quina ha de ser la pauta de la nostra conducta. És un dels principis fonamentals de la filosofia kantiana. La voluntat es dona a si mateixa les seves lleis, anomenades imperatius. Però cal distingir dos tipus d'imperatius: els imperatius hipotètics, basats en la recerca d'un premi o la fugida d'un càstig, propis d'una ètica teleològica, (Kant els rebutja), i els imperatius categòrics, propis d'una ètica deontològica (el deure pel deure, acceptats per Kant). Així trobem la màxima kantiana definida com a imperatiu categòric: actua només segons aquella màxima que puguis voler que es converteixi, alhora, en ll
rdf:langString
The categorical imperative (German: kategorischer Imperativ) is the central philosophical concept in the deontological moral philosophy of Immanuel Kant. Introduced in Kant's 1785 Groundwork of the Metaphysic of Morals, it is a way of evaluating motivations for action. It is best known in its original formulation: "Act only according to that maxim whereby you can, at the same time, will that it should become a universal law."
rdf:langString
Kategoria imperativo estas esprimo de Immanuel Kant el kiu kaj ĉirkaŭ kiu li konstruis la moralan sistemon de sia filozofio. Anoncita unufoje en 1785 en lia verko “La fondado de metafiziko de la moroj”, la esprimo-koncepto estos reprenita en aliaj samaŭtoraj verkoj temantaj pri etiko-moralo. Kritikita plurflanke, tiu nocio estis studita kaj plielaborita ĉe diversaj filozofoj. La imperativo estas precipe konata laŭ tri formuloj per kiuj la aŭtoro ĝin prezentis. Malgraŭ la diversaj formuladoj, el ili aperas ke la morala kategoria imperativo estas unika.
rdf:langString
Der kategorische Imperativ ist das grundlegende Prinzip moralischen Handelns in der Philosophie Immanuel Kants. Als Kriterium, ob eine Handlung moralisch sei, wird hinterfragt, ob sie einer Maxime folgt, deren Gültigkeit für alle, jederzeit und ohne Ausnahme akzeptabel wäre, und ob alle betroffenen Personen nicht als bloßes Mittel zu einem anderen Zweck behandelt werden, sondern auch als Zweck an sich. Der kategorische Imperativ wird als Bestimmung des guten Willens von Kant in der Grundlegung zur Metaphysik der Sitten vorgestellt und in der Kritik der praktischen Vernunft ausführlich entwickelt. Er lautet in einer seiner Grundformen: „Handle nur nach derjenigen Maxime, durch die du zugleich wollen kannst, dass sie ein allgemeines Gesetz werde.“ Auf unmittelbare Kritik reagierte Kant mit e
rdf:langString
Imperatif kategoris (bahasa Jerman: kategorischer Imperativ) adalah perintah yang mengatakan apa yang harus dilakukan dari sudut pandang alasan murni semata; sesuatu dikatakan kategoris karena apa yang diperintahkan dari perspektif alasan murni tidak bergantung pada keadaan yang masuk akal dan selalu membawa nilai utama. Imperatif ini memerintahkan sesuatu bukan untuk mencapai tujuan tertentu, melainkan karena perintah itu baik pada dirinya. Imperatif ini bersifat a priori. Immanuel Kant menemukan rumusan umum dari imperatif kategoris itu sebagai berikut:
rdf:langString
L'impératif catégorique est un concept de la philosophie morale d'Emmanuel Kant selon lequel la raison permet à l'individu de se représenter une loi morale selon laquelle il faut agir de telle manière que la maxime de notre action puisse être élevée au rang de maxime universelle. L'impératif est catégorique dans le sens où l'agent moral doit agir par devoir, pour le devoir, viser le devoir en lui-même.
rdf:langString
De categorische imperatief is een bekende gedachte uit de filosofie van Immanuel Kant. In zijn ethiek onderscheidt Kant de categorische imperatief van de hypothetische imperatief. De hypothetische imperatief is het praktische voorschrift dat in de praktijk werkzaam is; met andere woorden: in dit-en-dat geval moet men zus-en-zo handelen. Onder de categorische imperatief verstaat Kant de leidraad van het zedelijk bewustzijn, dat zich zowel van zijn eigen menselijke vrijheid bewust is als van de zedelijke vrijheid van alle andere mensen; daarnaast moet het volgen van deze leidraad los staan van elke voorstelling van een te bereiken praktisch doel (want dat is bij Kant immers de sfeer van de hypothetische imperatief); het is bij Kant immers een zuivere voorstelling en geen praktische. Deze zed
rdf:langString
Imperatyw kategoryczny (niem. Kategorischer Imperativ) – zasada etyczna, którą można sformułować na wiele sposobów, w tym w sposób następujący: „należy postępować zawsze wedle takich reguł, co do których chcielibyśmy, aby były one stosowane przez każdego i zawsze”. Termin filozoficzny utworzony przez Immanuela Kanta jako skutek poszukiwań bezwzględnie ważnego prawa, dotyczącego każdej osoby, które byłyby spełniane niezależnie od istnienia Boga. Kant definiuje ją na różne sposoby. Najprostsza wersja brzmi:
rdf:langString
O Imperativo categórico (em alemão: kategorischer Imperativ) é um dos principais conceitos da filosofia de Immanuel Kant. A ética, segundo a visão de Kant, tem como conceito esse sistema. Para o filósofo prussiano, imperativo categórico é o dever de toda pessoa agir conforme princípios dos quais considera que seriam benéficos caso fossem seguidos por todos os seres humanos: se é desejado que um princípio seja uma lei da natureza humana, deve-se colocá-lo à prova, realizando-o para consigo mesmo antes de impor tal princípio aos outros. Em suas obras, Kant afirma que é necessário tomar decisões como um ato moral, ou seja, sem agredir ou afetar outras pessoas.
rdf:langString
Категори́ческий императи́в (от лат. imperativus — повелительный) — центральное понятие в этическом философском учении Иммануила Канта о морали, представляющее собой высший принцип нравственности. Понятие категорического императива было сформулировано Кантом в его труде «Основы метафизики нравственности» (1785) и подробно исследовано в последующем — в трактате «Критика практического разума» (1788). Таким образом, моральный закон может состоять лишь в законодательной форме принципа: «поступай так, чтобы максима твоей воли могла бы быть всеобщим законом».
rdf:langString
Det kategoriska imperativet formulerades och identifierades av filosofen Immanuel Kant (1724–1804) som moralens högsta princip. I sin grundformulering lyder det "Handla endast efter den maxim genom vilken du tillika kan vilja att den blir en allmän lag". Kant menar dels att detta är en syntetiskt nödvändig sanning, vid betraktande av begreppet "kategoriskt imperativ". Efter avlägsnande av allt empiriskt, eller "materiellt", kvarstår endast lagbundenheten själv. Därav följer det rent formella kravet att anpassa sina handlingar till kravet på lagbundenhet.
rdf:langString
Категори́чний імперати́в — фундаментальний моральний принцип Канта. За Кантом, існує єдиний фундаментальний моральний принцип: чинити так, аби завжди розглядати інших людей як цілі, а не як засоби. Цей принцип є імперативом (командою), і він є категоричним (застосовується без винятків, у всіх випадках, місцях і обставинах). Він є класичним прикладом етичних теорій, систем моралі, що зосереджуються радше на істинному характері поведінки (і намірах особи), аніж на наслідках цих дій.
rdf:langString
rdf:langString
Imperatiu categòric
rdf:langString
Kategorický imperativ
rdf:langString
Kategorischer Imperativ
rdf:langString
Kategoria imperativo
rdf:langString
Categorical imperative
rdf:langString
Imperativo categórico
rdf:langString
Imperatif kategoris
rdf:langString
Impératif catégorique
rdf:langString
Imperativo categorico
rdf:langString
定言命法
rdf:langString
정언명령
rdf:langString
Imperatyw kategoryczny
rdf:langString
Categorische imperatief
rdf:langString
Imperativo categórico
rdf:langString
Категорический императив
rdf:langString
Kategoriska imperativet
rdf:langString
Категоричний імператив
rdf:langString
定言令式
xsd:integer
214856
xsd:integer
1118153067
rdf:langString
Immanuel Kant
rdf:langString
Søren Kierkegaard
rdf:langString
May 2019
rdf:langString
Metaphysics of Morals 6:213–4
rdf:langString
Papers and Journals
rdf:langString
[H]e cannot possibly will that this should become a universal law of nature or be implanted in us as such a law by a natural instinct. For as a rational being he necessarily wills that all his faculties should be developed, inasmuch as they are given him for all sorts of possible purposes.
rdf:langString
The faculty of desire in accordance with concepts, in-so-far as the ground determining it to action lies within itself and not in its object, is called a faculty to "do or to refrain from doing as one pleases". Insofar as it is joined with one's consciousness of the ability to bring about its object by one's action it is called choice ; if it is not joined with this consciousness its act is called a wish. The faculty of desire whose inner determining ground, hence even what pleases it, lies within the subject's reason is called the will . The will is therefore the faculty of desire considered not so much in relation to action but rather in relation to the ground determining choice in action. The will itself, strictly speaking, has no determining ground; insofar as it can determine choice, it is instead practical reason itself.
Insofar as reason can determine the faculty of desire as such, not only choice but also mere wish can be included under the will. That choice which can be determined by pure reason is called free choice. That which can be determined only by inclination would be animal choice . Human choice, however, is a choice that can indeed be affected but not determined by impulses, and is therefore of itself not pure but can still be determined to actions by pure will.
rdf:langString
contradiction in conception
rdf:langString
Kant was of the opinion that man is his own law —that is, he binds himself under the law which he himself gives himself. Actually, in a profounder sense, this is how lawlessness or experimentation are established. This is not being rigorously earnest any more than Sancho Panza's self-administered blows to his own bottom were vigorous. ... Now if a man is never even once willing in his lifetime to act so decisively that [a lawgiver] can get hold of him, well, then it happens, then the man is allowed to live on in self-complacent illusion and make-believe and experimentation, but this also means: utterly without grace.
rdf:langString
L'imperatiu categòric és un principi ètic formulat per Immanuel Kant en la Fonamentació de la metafísica dels costums i la Crítica de la raó pràctica, que ens mostra, de manera racional, quina ha de ser la pauta de la nostra conducta. És un dels principis fonamentals de la filosofia kantiana. La voluntat es dona a si mateixa les seves lleis, anomenades imperatius. Però cal distingir dos tipus d'imperatius: els imperatius hipotètics, basats en la recerca d'un premi o la fugida d'un càstig, propis d'una ètica teleològica, (Kant els rebutja), i els imperatius categòrics, propis d'una ètica deontològica (el deure pel deure, acceptats per Kant). Així trobem la màxima kantiana definida com a imperatiu categòric: actua només segons aquella màxima que puguis voler que es converteixi, alhora, en llei universal. El que Kant pretén és trobar un referent moral racional que permeti de crear una ètica universal, seguint el principi següent: actua com creus que hauria de fer-ho tothom, que seria una formulació més senzilla de l'imperatiu categòric de Kant. Aquesta afirmació no es refereix a imitar la massa social i tenir-la com a referent dels actes de cada individu, sinó que es refereix a idealitzar-la de manera universal jerarquitzant la idea del bé.
rdf:langString
Kategorický imperativ je základem přirozené morálky, kterou rozebírá v Základech metafyziky mravů a v Kritice praktického rozumu Immanuel Kant. Jeho hodnocení mravnosti vychází z motivů jednání, nikoli z jeho důsledků. Je rozvedením Zlatého pravidla, které odvozuje morální soudy z preferencí člověka. Protože se však preference jednotlivých lidí mohou lišit a jsou v průběhu života proměnlivé, nemůže Zlaté pravidlo být spolehlivým, natož pak univerzálním morálním pravidlem. Spolehlivým vodítkem mravního rozhodování může být podle racionalistů pouze rozum.
rdf:langString
Der kategorische Imperativ ist das grundlegende Prinzip moralischen Handelns in der Philosophie Immanuel Kants. Als Kriterium, ob eine Handlung moralisch sei, wird hinterfragt, ob sie einer Maxime folgt, deren Gültigkeit für alle, jederzeit und ohne Ausnahme akzeptabel wäre, und ob alle betroffenen Personen nicht als bloßes Mittel zu einem anderen Zweck behandelt werden, sondern auch als Zweck an sich. Der kategorische Imperativ wird als Bestimmung des guten Willens von Kant in der Grundlegung zur Metaphysik der Sitten vorgestellt und in der Kritik der praktischen Vernunft ausführlich entwickelt. Er lautet in einer seiner Grundformen: „Handle nur nach derjenigen Maxime, durch die du zugleich wollen kannst, dass sie ein allgemeines Gesetz werde.“ Auf unmittelbare Kritik reagierte Kant mit einem Anwendungsbeispiel in dem Aufsatz Über ein vermeintes Recht, aus Menschenliebe zu lügen.
rdf:langString
Kategoria imperativo estas esprimo de Immanuel Kant el kiu kaj ĉirkaŭ kiu li konstruis la moralan sistemon de sia filozofio. Anoncita unufoje en 1785 en lia verko “La fondado de metafiziko de la moroj”, la esprimo-koncepto estos reprenita en aliaj samaŭtoraj verkoj temantaj pri etiko-moralo. Kritikita plurflanke, tiu nocio estis studita kaj plielaborita ĉe diversaj filozofoj. La imperativo estas precipe konata laŭ tri formuloj per kiuj la aŭtoro ĝin prezentis.
* «Agu tiamaniere ke vi traktu la homaron, kaj en via persono kaj en tiu de ĉiu ajn, ĉiam kiel celo, kaj neniam kiel ilo” »,
* «Agu laŭ maniero kiu povas samtempe sin transformis al universala leĝo »,
* «Agu laŭ kondutnormoj kiuj povu samtempe estis mem konsideritaj objekto de la universalaj leĝoj de la naturo.». Malgraŭ la diversaj formuladoj, el ili aperas ke la morala kategoria imperativo estas unika.
rdf:langString
The categorical imperative (German: kategorischer Imperativ) is the central philosophical concept in the deontological moral philosophy of Immanuel Kant. Introduced in Kant's 1785 Groundwork of the Metaphysic of Morals, it is a way of evaluating motivations for action. It is best known in its original formulation: "Act only according to that maxim whereby you can, at the same time, will that it should become a universal law." According to Kant, sentient beings occupy a special place in creation, and morality can be summed up in an imperative, or ultimate commandment of reason, from which all duties and obligations derive. He defines an imperative as any proposition declaring a certain action (or inaction) to be necessary. Hypothetical imperatives apply to someone who wishes to attain certain ends. For example, "I must drink something to quench my thirst" or "I must study to pass this exam." A categorical imperative, on the other hand, denotes an absolute, unconditional requirement that must be obeyed in all circumstances and is justified as an end in itself. Kant expressed extreme dissatisfaction with the popular moral philosophy of his day, believing that it could never surpass the level of hypothetical imperatives: a utilitarian says that murder is wrong because it does not maximize good for those involved, but this is irrelevant to people who are concerned only with maximizing the positive outcome for themselves. Consequently, Kant argued, hypothetical moral systems cannot persuade moral action or be regarded as bases for moral judgments against others, because the imperatives on which they are based rely too heavily on subjective considerations. He presented a deontological moral system, based on the demands of the categorical imperative, as an alternative.
rdf:langString
El imperativo categórico es un concepto central en la ética kantiana y de toda la ética deontológica moderna posterior. Pretende ser un mandamiento autónomo (no dependiente de ninguna religión ni ideología) y autosuficiente, capaz de regir el comportamiento humano en todas sus manifestaciones. Kant empleó por primera vez el término en su Fundamentación de la metafísica de las costumbres (1785).
rdf:langString
Imperatif kategoris (bahasa Jerman: kategorischer Imperativ) adalah perintah yang mengatakan apa yang harus dilakukan dari sudut pandang alasan murni semata; sesuatu dikatakan kategoris karena apa yang diperintahkan dari perspektif alasan murni tidak bergantung pada keadaan yang masuk akal dan selalu membawa nilai utama. Imperatif kategoris ini merupakan prinsip yang mendasari tindakan etis dalam filsafat Immanuel Kant. Sebagai kriterium, apakah sebuah tindakan itu bisa dianggap baik secara moral, akan ditanyakan, apakah tindakan ini mengikuti sebuah maksim, yang mana keberlakuannya bisa diterima kapan saja tanpa perkecualian untuk semua orang dan apakah orang-orang yang terkait tidak hanya dianggap sebagai sarana belaka untuk mencapai tujuan lainnya, tetapi juga merupakan tujuan sendiri. Istilah ini diperkenalkan sebagai tujuan dari niat baik oleh Kant di dalam bukunya Grundlegung zur Metaphysik der Sitten dan di dalam bukunya Kritik der praktischen Vernunft dikembangkan lebih lanjut. Imperatif ini memerintahkan sesuatu bukan untuk mencapai tujuan tertentu, melainkan karena perintah itu baik pada dirinya. Imperatif ini bersifat a priori. Immanuel Kant menemukan rumusan umum dari imperatif kategoris itu sebagai berikut: “Bertindaklah hanya sesuai dengan maksim (prinsip subjektif) yang melalui keinginan Anda sendiri dapat dijadikan sebagai sebuah Hukum Alam yang Universal.” Misalnya, dalam kasus keinginan berderma kepada seorang tetangga yang tidak dipedulikan orang lain, kita bertanya apakah kehendak (maksim) untuk berderma itu bisa dijadikan hukum universal atau tidak. Kalau bisa, maksim kita itu dibenarkan secara moral. Imperatif kategoris ini merupakan perintah rasio praktis kita yang harus dilaksanakan tanpa syarat, maka bersifat apodiktis (apodiktisch): harus dilaksanakan secara mutlak perlu. Kehendak subjektif untuk melaksanakan imperatif kategoris inilah maksim a priori. Masalah yang lalu dilihat Kant adalah apakah mungkin ada sebuah imperatif a priori murni, yang dilakukan tanpa tujuan tertentu. Bagaimana mungkin ada sebuah kehendak pada dirinya, tanpa tujuan? Karena itu Kant bicara tentang tujuan yang mendasari imperatif kategoris. Tujuan ini pun harus mutlak, universal dan tidak dimuati hasrat-hasrat subjektif. Menurut Kant tujuan macam ini adalah manusia, makhluk rasional. Manusia bukanlah sarana, melainkan tujuan an sich. Jadi, seperti halnya tujuan-tujuan subjektif mendasari imperatif hipotetis, manusia sebagai tujuan objektif mendasari imperatif kategoris. Tujuan objektif itu dirumuskan dalam perintah praktis: “Bertindaklah sedemikian rupa sehingga Anda selalu memperlakukan umat manusia entah di dalam pribadi Anda maupun di dalam pribadi setiap orang lain sekaligus tujuan, bukan sebagai sarana belaka” Dalam menerima imperatif ini, kita sangat ditentukan oleh diri kita sendiri, karena kita tidak hanya menentukan tindakan kita secara bebas, seperti yang Kant percaya pada manusia dalam semua latihan bakat-bakat pilihan; kita juga menerima sebuah prinsip yang isinya ditentukan oleh apa yang sangat penting bagi kita sebagai pelaku, yaitu rasio praktis kita. Dengan demikian kita mengikuti hukum kita sendiri dan karenanya memiliki otonomi saat kita menerima imperatif kategoris; Jika tidak, kita jatuh ke dalam heteronomi, atau penerimaan prinsip-prinsip (yang bebas) yang isinya ditentukan secara independen dari sifat dasar dari keberadaan kita sendiri yang rasional. Kant mengatakan bahwa imperatif kategoris mengungkap kekuatan kebebasan yang gaib di dalam diri kita sehingga kita harus menganggap diri kita sebagai bagian dari dunia yang dapat dipahami, yaitu sebuah kekuasaan yang pada akhirnya ditentukan bukan oleh hukum alam melainkan oleh hukum akal budi.
rdf:langString
L'impératif catégorique est un concept de la philosophie morale d'Emmanuel Kant selon lequel la raison permet à l'individu de se représenter une loi morale selon laquelle il faut agir de telle manière que la maxime de notre action puisse être élevée au rang de maxime universelle. L'impératif est catégorique dans le sens où l'agent moral doit agir par devoir, pour le devoir, viser le devoir en lui-même. Énoncé pour la première fois en 1785 dans Fondements de la métaphysique des mœurs, il sera ensuite repris dans d'autres ouvrages d'éthique de l'auteur. Maintes fois critiquée, cette notion a aussi été reprise par nombre de philosophes. L'impératif est généralement connu essentiellement pour ses multiples formulations, dont certaines sont célèbres :
rdf:langString
정언명령(定言命令, Kategorischer Imperativ, Categorical Imperative)은 정언적 명령 또는 단언적(斷言的) 명령, 무상(無上) 명이라고 한다. 칸트에 따르면, 도덕법칙은 이 세상의 행복을 얻기 위한 수단으로서, 이렇게 저렇게 해야 한다는 것이 아니다. 즉 “만약 행복해지려면 …하라!”(가언 명령(假言命令)라는 가설, 조건을 필요로 하지 않는다. 행복한가 어떤가에 관계없이 무조건으로 반드시 절대적으로(Absolute Maxim) 이렇게 해야(되어야) 한다고 명령한다(정언 명령). 도덕법칙은 그 자체가 최고의 가치를 지니며, 어떤 수단이 되지는 않는다. 따라서 도덕법칙은 정언적(定言的)·단언적(斷言的)인 지상 명령인 것이다. 칸트는 이 정언 명령을 “그대가 하고자 꾀하고 있는 것이 동시에 누구에게나 통용될 수 있도록 행하라!”라고 정식화(定式化)했다. 정언명령은 무조건적이며, 어떤 선행적 목적이나 목표에 의존하지 않는다. 대상에 따른 주관적 사고를 통한 수단적 접근(무엇을 이루기 위해서 상대한다, 가언적)이 아니라 주관적 사고를 배제한 인간 본연의 목적에 기반한 조건없는 누구에게나 같은 도덕적 행동을 요구한다. 칸트는 특정한 원리들을 미리 규정하지 않고 모든 타당한 도덕 원리가 따라야만 하는 일반적인 시금석을 제시함으로써 인간 주체성의 초월적 특징은 객관적 세계에 대한 지식뿐만 아니라 내부의 도덕 법칙에 관한 지식의 토대를 제공했다.
rdf:langString
定言命法（ていげんめいほう、独: Kategorischer Imperativ、英: categorical imperative）とは、カント倫理学における根本的な原理であり、無条件に「～せよ」と命じる絶対的命法である。定言的命令（ていげんてきめいれい）とも言う。『人倫の形而上学の基礎づけ』 (Grundlegung zur Metaphysik der Sitten) において提出され、『実践理性批判』において理論的な位置づけが若干修正された。
rdf:langString
L'imperativo categorico è il principio centrale nella filosofia morale di Immanuel Kant, così come dell'etica deontologica moderna, altrimenti chiamata legge morale. Introdotto nella Fondazione della metafisica dei costumi (1785), potrebbe essere definito come lo standard della razionalità da cui tutte le esigenze morali derivano.
rdf:langString
De categorische imperatief is een bekende gedachte uit de filosofie van Immanuel Kant. In zijn ethiek onderscheidt Kant de categorische imperatief van de hypothetische imperatief. De hypothetische imperatief is het praktische voorschrift dat in de praktijk werkzaam is; met andere woorden: in dit-en-dat geval moet men zus-en-zo handelen. Onder de categorische imperatief verstaat Kant de leidraad van het zedelijk bewustzijn, dat zich zowel van zijn eigen menselijke vrijheid bewust is als van de zedelijke vrijheid van alle andere mensen; daarnaast moet het volgen van deze leidraad los staan van elke voorstelling van een te bereiken praktisch doel (want dat is bij Kant immers de sfeer van de hypothetische imperatief); het is bij Kant immers een zuivere voorstelling en geen praktische. Deze zedenwet komt bij Kant dus niet voort uit het louter zintuiglijke (het materiële) met al zijn wetten (dat is: met alle natuurlijke causale verbanden), noch uit het louter intellectuele, maar uit de ontmoeting van deze twee sferen. Centraal in Kants ethiek staat dus de zedelijkheid en centraal binnen de zedelijkheid staat de "goede wil". Zelf drukt hij het op de volgende manier uit: "Het is geheel en al onmogelijk om in de wereld en zelfs ook daarbuiten iets te bedenken dat zonder restrictie voor goed gehouden kan worden, behalve dan een goede wil" (→Kant, openingszin Grundlegung zur Metaphysik der Sitten, 1785). Over de categorische imperatief zegt hij dan ook: "(de categorische imperatief) ... betreft niet de materie van de handeling en hetgeen er uit moet volgen, maar de vorm en het principe waaruit zij zelf voorkomt en het wezenlijk goede ervan bestaat in de gezindheid, wat ook het resultaat moge zijn. Deze imperatief kan die van de zedelijkheid genoemd worden." (Grundlegung p. 416) Hoewel Kant ontkent dat er logisch sprake kan zijn van religie en het Godsbestaan, knoopt hij het bestaan van God wel vast aan de categorische imperatief. Mensen hebben een zedelijk bewustzijn en de mens kan door zijn morele vrijheid de zintuiglijke wereld overstijgen en deelhebben aan een hogere, morele wereld. De categorische imperatief is op een aantal manieren geformuleerd. Twee ervan zijn dat men alleen moet handelen volgens die maxime waarvan men tegelijkertijd kan willen dat ze een algemene wet wordt. Dit betekent niet dat je moet handelen op de manier waarvan je zou willen dat iedereen zo zou handelen. Het gaat er hier namelijk om of er een logische contradictie ontstaat wanneer jouw handelen geüniversaliseerd wordt. Een andere formulering is dat men zelf of via anderen de mensheid nooit slechts als middel maar tegelijkertijd altijd als doel moet beschouwen. Volgens Kant komen deze twee imperatieven op hetzelfde neer, de uitkomst van beide imperatieven is hetzelfde. Een voorbeeld van de categorische imperatief en de daarbij betrokken maxime is de volgende (bron: Kants Grundlegung zur Metaphysik der Sitten.): Iemand ziet zich door nood gedwongen geld te lenen. Hij weet wel dat hij niet zal kunnen terugbetalen, maar realiseert zich ook dat hem niets geleend zal worden zonder zijn vaste belofte het op een bepaalde tijd terug te betalen. Hij heeft zin zo'n belofte te doen. Maar hij is nog zo gewetensvol zich af te vragen: is het niet ongeoorloofd en strijdig met de plicht zich op een dergelijke manier uit de nood te helpen? Stel dat hij er toch toe besloot, dan zou zijn maxime van de handeling als volgt luiden: wanneer ik meen in geldnood te verkeren, dan zal ik geld lenen en beloven het terug te betalen, hoewel ik weet dat dat nooit zal gebeuren. Dit principe van de eigenliefde of van het eigen nut is wellicht goed te verenigen met heel mijn toekomstig welbevinden, maar nu is de vraag of het terecht is. De aanspraak van de eigenliefde verander ik dus in een algemene wet en stel de vraag als volgt: hoe zou het er dan mee staan wanneer mijn maxime een algemene wet werd? Dan zie ik meteen dat zij nooit als een algemene natuurwet zou kunnen gelden en met zichzelf zou kunnen overeenstemmen, maar dat zij zich noodzakelijk zou moeten tegenspreken. Want de algemeenheid van een wet op grond waarvan eenieder die meent in nood te verkeren, kan beloven wat hem invalt met de opzet deze belofte niet te houden, zou het beloven en het doel dat men ermee kan beogen, zelf onmogelijk maken. Niemand zou immers nog geloven dat hem iets beloofd was, maar zou lachen om elke dergelijke uitlating als een loze bewering. Belangrijk is wel te beseffen dat de categorische imperatief een kenmerk is van het autonome zedelijk bewustzijn en niet van heteronome moraalsystemen. Op plichten die op de een of andere manier van buitenaf opgelegd zijn en waar een absoluut (of categorisch) karakter aan zou kunnen worden toegekend (bijvoorbeeld de tien geboden) is het begrip van de categorische imperatief niet van toepassing. De categorische imperatief is een duidelijk deontologische gedragsregel, terwijl men Kants hypothetische imperatief zou kunnen beschouwen als een van de begrippen waarmee Kant zijn teleologische ethiek vorm geeft.
rdf:langString
Категори́ческий императи́в (от лат. imperativus — повелительный) — центральное понятие в этическом философском учении Иммануила Канта о морали, представляющее собой высший принцип нравственности. Понятие категорического императива было сформулировано Кантом в его труде «Основы метафизики нравственности» (1785) и подробно исследовано в последующем — в трактате «Критика практического разума» (1788). По Канту, благодаря наличию воли человек может совершать поступки, исходя из принципов. Если человек устанавливает для себя принцип, зависящий от какого-либо объекта желания, то такой принцип не может стать моральным законом, поскольку достижение такого объекта всегда зависит от эмпирических условий. Понятие счастья, личного или общего, всегда зависит от условий опыта. Только безусловный принцип, то есть не зависящий от всякого объекта желания, может иметь силу подлинного морального закона. Таким образом, моральный закон может состоять лишь в законодательной форме принципа: «поступай так, чтобы максима твоей воли могла бы быть всеобщим законом». Поскольку человек является субъектом возможной безусловно доброй воли, он есть высшая цель. Это позволяет представить высший принцип нравственности в другой формулировке: «поступай так, чтобы ты всегда относился к человечеству и в своём лице, и в лице всякого другого как к цели, и никогда — как к средству». Нравственный закон, не зависящий от посторонних причин, единственно делает человека по-настоящему свободным. В то же время, для человека моральный закон есть императив, который повелевает категорически, поскольку человек имеет потребности и подвержен воздействию чувственных побуждений, а значит способен к максимам, противоречащим моральному закону. Императив означает отношение человеческой воли к этому закону как обязательность, то есть внутреннее разумное принуждение к нравственным поступкам. В этом заключается понятие долга. Человек, таким образом, должен стремиться в бесконечном прогрессе своих максим к идее нравственно совершенного закона. В этом состоит добродетель — высшее, чего может достичь конечный практический разум. В своём сочинении «Религия в пределах только разума», касаясь вопроса об отношении религии и морали, Кант пишет: Мораль, поскольку она основана на понятии о человеке как существе свободном, но именно поэтому и связывающем себя безусловными законами посредством своего разума, не нуждается ни в идее о другом существе над ним, чтобы познать свой долг, ни в других мотивах, кроме самого закона, чтобы этот долг исполнить. …ведь то, что возникает не из него самого и его свободы, не может возместить его отсутствия моральности. Следовательно, для себя самой мораль отнюдь не нуждается в религии; благодаря чистому практическому разуму она довлеет сама себе.
rdf:langString
Imperatyw kategoryczny (niem. Kategorischer Imperativ) – zasada etyczna, którą można sformułować na wiele sposobów, w tym w sposób następujący: „należy postępować zawsze wedle takich reguł, co do których chcielibyśmy, aby były one stosowane przez każdego i zawsze”. Termin filozoficzny utworzony przez Immanuela Kanta jako skutek poszukiwań bezwzględnie ważnego prawa, dotyczącego każdej osoby, które byłyby spełniane niezależnie od istnienia Boga. Obowiązek etyczny powinien być przez człowieka spełniony dlatego, że jest obowiązkiem, a nie dlatego, że jest zgodny z naszymi chęciami, upodobaniami czy popędami. Jednostkowe pragnienia nie liczą się w zasadach moralnych. Kant definiuje ją na różne sposoby. Najprostsza wersja brzmi: Handle nur nach derjenigen Maxime,durch die du zugleich wollen kannst, dass sie ein allgemeines Gesetz werde. w tłumaczeniu: Postępuj tylko wedle takiej maksymy,co do której mógłbyś jednocześnie chcieć, aby stała się ona prawem powszechnym.
rdf:langString
O Imperativo categórico (em alemão: kategorischer Imperativ) é um dos principais conceitos da filosofia de Immanuel Kant. A ética, segundo a visão de Kant, tem como conceito esse sistema. Para o filósofo prussiano, imperativo categórico é o dever de toda pessoa agir conforme princípios dos quais considera que seriam benéficos caso fossem seguidos por todos os seres humanos: se é desejado que um princípio seja uma lei da natureza humana, deve-se colocá-lo à prova, realizando-o para consigo mesmo antes de impor tal princípio aos outros. Em suas obras, Kant afirma que é necessário tomar decisões como um ato moral, ou seja, sem agredir ou afetar outras pessoas. Introduzido na de Kant, de 1785, é uma forma de avaliar as motivações para a ação. É mais conhecido em sua formulação original: "Aja apenas de acordo com aquela pela qual você pode, ao mesmo tempo, querer que ela se torne uma lei universal". Segundo Kant, os seres sencientes ocupam um lugar especial na criação, e a moralidade pode ser resumida em um imperativo, ou mandamento último da razão, do qual derivam todos os deveres e obrigações. Ele define um imperativo como qualquer proposição declarando que uma determinada ação (ou inação) é necessária. Imperativos hipotéticos se aplicam a alguém que deseja atingir certos fins. Por exemplo, "preciso beber algo para matar a sede" ou "preciso estudar para passar neste exame". Um imperativo categórico, por outro lado, denota uma exigência absoluta e incondicional que deve ser obedecida em todas as circunstâncias e se justifica como um .
rdf:langString
Det kategoriska imperativet formulerades och identifierades av filosofen Immanuel Kant (1724–1804) som moralens högsta princip. I sin grundformulering lyder det "Handla endast efter den maxim genom vilken du tillika kan vilja att den blir en allmän lag". Kant menar dels att detta är en syntetiskt nödvändig sanning, vid betraktande av begreppet "kategoriskt imperativ". Efter avlägsnande av allt empiriskt, eller "materiellt", kvarstår endast lagbundenheten själv. Därav följer det rent formella kravet att anpassa sina handlingar till kravet på lagbundenhet. Kant formulerade principen i sin Grundläggning av sedernas metafysik från 1785. I samma verk presenterar han ytterligare tre formuleringar av samma princip. Hur man ska tolka detta "samma" är emellertid en tvistefråga inom filosofin alltsedan Kants dagar. En vanlig tolkning är att de är ekvivalenta i den meningen att de ger upphov till samma plikter. De andra formuleringarna lyder i följande ordning: 1.
* Handla som om maximen för din handling genom din vilja skulle kunna bli allmän lag. 2.
* Handla så att du aldrig behandlar mänskligheten i [vare sig] din egen [eller någon annan] person bara som ett medel utan alltid tillika som ett ändamål. 3.
* Handla enligt maximerna tillhörande en allmänt lagstiftande medlem i ett blott möjligt ändamålens rike. Enligt Kant följer den tredje formuleringen från de två första.
rdf:langString
定言令式，是德意志哲学家康德在1785年出版的《道德形而上学的基础》一书中所提出的哲学概念。 康德认为，道德完全先天地存在于人的理性之中。只有因基于道德的义务感而做出的行为，方存在道德价值。因心地善良而做出的义举，或是因义务而做出的德行（譬如军人因救灾而牺牲），都不能算作真正有德的行为。道德应当，而且只应当从规律概念中引申演绎而来。尽管自然界中的一切事物都遵循某种规律，但只有理性生物（人）才具有按照规律的理念而行动的能力（自由意志）。就客观原则对意志的约束规范而言，其命令尽管是强制的，但同时也是理性的。这种理性命令的程式，就叫作“令式”。 令式有两种。如果某种行为无关于任何目的，而出自纯粹客观的必然性，那么这种令式才是“定言令式”。如果行為是實現目的的手段，則被康德称为“假言令式”。 康德认为，定言令式总是先天而的。 康德在道德形而上学的基础中表明，定言令式為先驗的自由的理性基於自律即「意志在一切行為中對於自己是一項法則」為自己所立的法則，其表現出的原則即為「除非你的格律也能將自己視為一項普遍法則，否則不要依之而行動」，其內容即為定言令式且亦為道德的法則。
rdf:langString
Категори́чний імперати́в — фундаментальний моральний принцип Канта. За Кантом, існує єдиний фундаментальний моральний принцип: чинити так, аби завжди розглядати інших людей як цілі, а не як засоби. Цей принцип є імперативом (командою), і він є категоричним (застосовується без винятків, у всіх випадках, місцях і обставинах). Він є класичним прикладом етичних теорій, систем моралі, що зосереджуються радше на істинному характері поведінки (і намірах особи), аніж на наслідках цих дій. Одне з формулювань категоричного імперативу Іммануїла Канта: «Дій лише за тією нормою, яку хочеш бачити універсальним імперативом — нормою для всіх людей і також для тебе… Дій так, щоби завжди ставитися до людей і до себе також — як до мети і ніколи — лише як до засобу». Кант також говорив, що аналізуючи людську діяльність, небезпечно ставити насолоду на перше місце — це загрожує самій сутності моралі… Категоричний імператив часто плутають із золотим правилом моралі, хоча Кант ставився до золотого правила критично, оскільки бажав абстрагуватися від бажань і думок окремої людини й на перший план ставив абстрактну вірність обов'язку заради обов'язку.
xsd:nonNegativeInteger
39128