Carroccio
http://dbpedia.org/resource/Carroccio an entity of type: WikicatAncientWeapons
A carroccio (Italian pronunciation: [karˈrɔttʃo]; Lombard: carrocc) was a large four-wheeled wagon bearing the city signs around which the militia of the medieval communes gathered and fought. It was particularly common among the Lombard, Tuscan and, more generally, northern Italian municipalities. Later its use spread even outside Italy. It was the symbol of municipal autonomy. Priests celebrated Mass at the altar before the battle, and the trumpeters beside them encouraged the fighters to the fray.
rdf:langString
Der Carroccio war ein von Ochsen gezogener Triumphwagen, der von den mittelalterlichen Republiken Italiens benutzt wurde. Es handelte sich dabei um eine rechteckige Plattform auf vier Rädern, auf der sich das Banner der Stadt und ein Altar befanden. Priester hielten vor der Schlacht einen Dienst am Altar, und die Trompeter daneben spornten die Soldaten an. Während der Schlacht war der Carroccio von den mutigsten Kriegern umgeben und diente sowohl als Sammelpunkt als auch als Symbol der Stadt. Die Eroberung des Carroccio galt als Niederlage und Demütigung.
rdf:langString
Un carroccio (italien: [karˈrɔttʃo]; Lombard: carrocc ou de l’italien carro « char » et du suffixe nominal -occio) est un grand carrosse portant les enseignes citadines lors des conflits militaires médiévaux. En temps de paix, ils étaient majoritairement conservés dans l’église principale de la cité propriétaire. Il pouvait aussi servir d’outil de propagande.
rdf:langString
Un carracio (carroccio) era un altar de guerra de cuatro ruedas tirado por bueyes, con un gran asta de pica rematada en un pomo de metal en la que ondeaba un vexillum, con una cruz campeando en el centro, utilizado por las ciudades-estado italianas. Carros estandarte similares también se utilizaron en otras partes de Europa, como en la batalla del Estandarte, empleado por los ingleses, o en la batalla de Sirmium, por los húngaros.
rdf:langString
Il carroccio (Carrocc in lombardo) era un grande carro a quattro ruote recante le insegne cittadine attorno al quale si raccoglievano e combattevano le milizie dei comuni medievali. Era particolarmente diffuso tra le municipalità lombarde, toscane e, più in generale, dell'Italia settentrionale. In seguito il suo uso si propagò anche fuori dell'Italia. Era il simbolo delle autonomie comunali.
rdf:langString
Carroccio – rydwan, wóz bojowy zaprzężony w woły, używany przez armie średniowiecznych republik i księstw włoskich. Była to prostokątna platforma na pełnych, drewnianych kołach, na której umieszczano sztandar miasta i ołtarz polowy, gdzie kapłan odprawiał mszę przed bitwą, i z której trębacze zagrzewali wojsko do boju.
rdf:langString
Карроччо (итал. Carroccio) — четырёхколёсная повозка-алтарь, на которой закреплялся большой прямоугольный флаг (штандарт), буксируемая волами. Использовалась в средневековой Италии. Это была прямоугольная платформа, на которой крепился штандарт города и был установлен алтарь. Священники вели службу на алтаре во время битвы, и трубачи на повозке рядом с ними воодушевляли солдат к бою. Нечто похожее — флаг, установленный на повозку — использовалось англичанами в Битве штандартов и венграми в Битве при Сирмиуме.
rdf:langString
rdf:langString
Carroccio
rdf:langString
Carroccio
rdf:langString
Carracio
rdf:langString
Carroccio
rdf:langString
Carroccio
rdf:langString
Carroccio
rdf:langString
Карроччо
xsd:integer
2953587
xsd:integer
1123599068
rdf:langString
Annals of Cologne
rdf:langString
Alessandro Visconti
xsd:integer
408
rdf:langString
History of Milan, 1945, p. 169
rdf:langString
[...] The Lombards, ready to win or die on the field, placed their army inside a large pit, so that when the battle was in full swing, no one could escape. [...]
rdf:langString
Receive, oh Rome, the chariot, a gift of Emperor Frederick II, perennial honor of the city. Captured in the defeat of Milan, it comes as a glorious prey to announce the triumphs of Caesar. It will be held as shame to the enemy, sent here for the glory of the City, the love of Rome sent it
rdf:langString
[...] The sign that was to precede the fighters was like this: a tall antenna, like a ship's mast, planted in a sturdy wagon rose up high, bringing to the top a golden knob with two flaps of white hanging linen. In the midst of that antenna the venerable Cross was fixed with the image of the Redeemer painted with open arms facing the surrounding ranks, because whatever the event of the war, looking at that sign, the soldiers comforted it.. [...]
xsd:integer
5
rdf:langString
Carroccio
rdf:langString
A carroccio (Italian pronunciation: [karˈrɔttʃo]; Lombard: carrocc) was a large four-wheeled wagon bearing the city signs around which the militia of the medieval communes gathered and fought. It was particularly common among the Lombard, Tuscan and, more generally, northern Italian municipalities. Later its use spread even outside Italy. It was the symbol of municipal autonomy. Priests celebrated Mass at the altar before the battle, and the trumpeters beside them encouraged the fighters to the fray. Defended by selected troops, paved with the colors of the municipality, it was generally pulled by oxen and carried an altar, a bell (called "martinella"), the heraldic signs of the city and a mast surmounted by a Christian cross. In peace time it was kept in the main church of the city to which it belonged. In battle the carroccio was surrounded by the bravest warriors in the army as the carroccio guard, and it served both as a rallying point and as the palladium of the city's honour; its capture by the enemy was regarded as an irretrievable defeat and humiliation.
rdf:langString
Der Carroccio war ein von Ochsen gezogener Triumphwagen, der von den mittelalterlichen Republiken Italiens benutzt wurde. Es handelte sich dabei um eine rechteckige Plattform auf vier Rädern, auf der sich das Banner der Stadt und ein Altar befanden. Priester hielten vor der Schlacht einen Dienst am Altar, und die Trompeter daneben spornten die Soldaten an. Während der Schlacht war der Carroccio von den mutigsten Kriegern umgeben und diente sowohl als Sammelpunkt als auch als Symbol der Stadt. Die Eroberung des Carroccio galt als Niederlage und Demütigung. Erstmals wurde ein Carroccio 1038 von den Mailändern eingesetzt. Eine wichtige Rolle spielte er in den Kriegen des Lombardenbundes gegen den römisch-deutschen Kaiser Friedrich Barbarossa (Schlacht von Legnano). Danach wurde er von anderen Städten übernommen und tauchte erstmals 1228 auf einem Florentiner Schlachtfeld auf. Dem Florentiner Carroccio folgte gewöhnlich ein kleinerer Wagen mit der Martinella, einer Glocke für militärische Signale. Wenn ein Krieg bevorstand, wurde die Martinella über der Tür der Kirche Santa Maria del Mercato Nuovo in Florenz aufgehängt und geläutet, um Bürger und Feinde zu warnen. In Friedenszeiten wurde der Carroccio von einer bedeutenden Familie aufbewahrt, die sich für ihre Dienste an der Republik ausgezeichnet hatte. Im heutigen politischen Sprachgebrauch Italiens steht der Begriff Carroccio für die Partei Lega Nord.
rdf:langString
Un carracio (carroccio) era un altar de guerra de cuatro ruedas tirado por bueyes, con un gran asta de pica rematada en un pomo de metal en la que ondeaba un vexillum, con una cruz campeando en el centro, utilizado por las ciudades-estado italianas. Era una plataforma rectangular sobre la que se erigía el estandarte de la ciudad y un altar; los sacerdotes celebraban la misa en el altar antes de la batalla y unos trompetistas a su lado animaban a los combatientes a la lucha. Durante la batalla estaba rodeado por los guerreros más valientes del ejército como guardia del carro, y servía como punto de reunión y como paladio del honor de la ciudad; su captura por parte del enemigo estaba considerada como una derrota y humillación irrecuperables. Fue empleado por primera vez por los milaneses en 1038 y desempeñó un gran papel en las guerras de la Liga Lombarda contra el emperador Federico I Barbarroja. Un relato afirma que apareció por primera vez en Milán en 1039, cuando el arzobispo Heriberto instó a los milaneses a construir uno. Relatos sobre el carracio se encuentran en la mayoría de las historias de las ciudades-estado italianas. Posteriormente fue adoptado por otras ciudades y aparece por primera vez en un campo de batalla florentino en 1228. El carracio florentino solía ir seguido de una carreta más pequeña con la «martinella», una campana para emitir señales militares. Cuando se consideraba probable la guerra, la martinella se colocaba en la puerta de la Iglesia de Santa María en el Mercato Nuovo de Florencia y tañía para advertir a los ciudadanos y a los enemigos. En tiempos de paz el carracio estaba al cuidado de una gran familia que se había distinguido por sus servicios destacados a la república. El carracio florentino fue capturado por las fuerzas gibelinas de Castruccio Castracani en la batalla de Altopascio de 1325, tras la cual fue exhibido por los vencedores en una celebración al estilo de un triunfo romano por las calles de Lucca. El carro della guerra de Milán fue descrito en detalle en 1288 por Bonvesino de la Riva en su libro sobre las «Maravillas de Milán»: Envuelto en tela escarlata y tirado por tres yuntas de bueyes que estaban cubiertos con un caparazón blanco con la cruz roja de San Jorge, el patrón de la ciudad, llevaba un crucifijo tan grande que se necesitaron cuatro hombres para ponerlo en su lugar, como un mástil de barco. Carros estandarte similares también se utilizaron en otras partes de Europa, como en la batalla del Estandarte, empleado por los ingleses, o en la batalla de Sirmium, por los húngaros.
rdf:langString
Un carroccio (italien: [karˈrɔttʃo]; Lombard: carrocc ou de l’italien carro « char » et du suffixe nominal -occio) est un grand carrosse portant les enseignes citadines lors des conflits militaires médiévaux. Originellement un outil de commandement, il était utilisé comme un symbole de fierté identitaire communale propre à chaque commune italienne. Bien qu’utilisé majoritairement par les musicalités de l’Italie du Nord – notamment par les villes et villages lombards, toscans et romains ainsi que les cités se situant dans la plaine du Pô – il s’est rapidement démocratisé dans l’ensemble de l’Italie, voire l’extérieur de l’Italie. Dans la littérature d’époque, le carroccio est appelé carochium, carozulum, carrocerum ou carrocelum en italien. Les Milanais, habitants de la région d’origine du carroccio, utilisaient probablement le terme caròcc ou caròz. Le carroccio est constitué d’un chariot à quatre roues embellies des couleurs et armoiries de la cité, ainsi que d’un autel, d'une croix et d’une cloche, appelée la martinella. Le carroccio était souvent tiré par des bêtes de trait, bien que très rarement par des chevaux. Il servait principalement de point de ralliement pour l’infanterie, ou milice, composée de la population. Représentation de la ville sur le champ de bataille, sa prise par l’ennemi était souvent perçue comme une défaite inéluctable ainsi qu’une humiliation profonde. En temps de paix, ils étaient majoritairement conservés dans l’église principale de la cité propriétaire. Il pouvait aussi servir d’outil de propagande.
rdf:langString
Il carroccio (Carrocc in lombardo) era un grande carro a quattro ruote recante le insegne cittadine attorno al quale si raccoglievano e combattevano le milizie dei comuni medievali. Era particolarmente diffuso tra le municipalità lombarde, toscane e, più in generale, dell'Italia settentrionale. In seguito il suo uso si propagò anche fuori dell'Italia. Era il simbolo delle autonomie comunali. Difeso da truppe scelte, pavesato con i colori del comune, era trainato generalmente da buoi e trasportava un altare, una campana (chiamata "martinella") e un'antenna su cui erano collocate una croce e le insegne cittadine. In tempo di pace era custodito nella chiesa principale della città a cui apparteneva.
rdf:langString
Карроччо (итал. Carroccio) — четырёхколёсная повозка-алтарь, на которой закреплялся большой прямоугольный флаг (штандарт), буксируемая волами. Использовалась в средневековой Италии. Это была прямоугольная платформа, на которой крепился штандарт города и был установлен алтарь. Священники вели службу на алтаре во время битвы, и трубачи на повозке рядом с ними воодушевляли солдат к бою. Во время боя карроччо окружалось наиболее храбрыми воинами, которые составляли его охрану, а также служило ориентиром для войска. Его захват врагом означал полнейшее поражение и унижение для войска. Впервые карроччо появилось в 1038 году в миланской армии и сыграло значительную роль в войнах Ломбардской лиги против императора Фридриха Барбароссы. После этих войн карроччо также появилось в войсках других городов Италии и впервые было использовано во флорентийской армии в 1228 году. Флорентийское карроччо обычно сопровождалось небольшой повозкой, везущей Мартинеллу — колокол, которым подавали сигналы войску. По окончании войны Мартинелла была повешена перед дверями церкви Святой Марии в Меркато Нуово во Флоренции и использовалась как набат — своим звоном предупреждала горожан о появлении врагов. Во времена мира карроччо отдавался на сохранение одной из знатнейших семей города, которой была доверена служба сигнальщиков в городе. Повозка войны (итал. carro della guerra), принадлежавшая Милану, была описана в деталях в 1288 году Бонвезином де ла Рива в его книге «Чудеса Милана». Повозка эта была покрыта красным бархатом, буксировалась тремя парами волов, одетых в попоны белого цвета с алыми крестами Св. Георгия, который считался покровителем Милана. На повозке устанавливалось распятие, причём настолько большое, что требовало усилий четырёх человек для установки его, то есть размером было с корабельную мачту. Нечто похожее — флаг, установленный на повозку — использовалось англичанами в Битве штандартов и венграми в Битве при Сирмиуме.
rdf:langString
Carroccio – rydwan, wóz bojowy zaprzężony w woły, używany przez armie średniowiecznych republik i księstw włoskich. Była to prostokątna platforma na pełnych, drewnianych kołach, na której umieszczano sztandar miasta i ołtarz polowy, gdzie kapłan odprawiał mszę przed bitwą, i z której trębacze zagrzewali wojsko do boju. W bitwie carroccio było otoczone przez najwaleczniejszych żołnierzy armii i służyło zarówno jako punkt dowodzenia, jak i palladion mający stać na straży honoru miasta; jego zagarnięcie przez nieprzyjaciela uważane było za straszliwą klęskę i hańbę. Po raz pierwszy użyte zostało przez Mediolańczyków w 1038 roku i odgrywało wielką rolę w wojnach Ligi Lombardzkiej z cesarzem Fryderykiem Barbarossą. Później zostało zaadaptowane przez inne miasta jak Florencja, która wykorzystała ów pojazd na polu bitwy w roku 1228. Florentyńskie carroccio poprzedzało zazwyczaj mniejszy wóz, na którym znajdowała się martinella, dzwon przekazujący wojsku dźwiękowe rozkazy w czasie bitwy. Gdy zachodziło prawdopodobieństwo wojny martinellę wieszano na drzwiach kościoła Marii Panny na Mercato Nuovo we Florencji, skąd ostrzegała swym dzwonieniem mieszkańców przed nadciągającym niebezpieczeństwem. W czasach pokojowych carroccio było przechowywane w domach wybitnych obywateli odznaczających się w pracach na rzecz społeczności.
xsd:nonNegativeInteger
30217
