Calder Hall nuclear power station

rdf:langString Elektrownia jądrowa Calder Hall

rdf:langString Elektrownia jądrowa Calder Hall – nieczynna elektrownia jądrowa położona w sąsiedztwie zakładów przemysłu jądrowego Windscale (obecnie Sellafield) w hrabstwie Kumbria w Wielkiej Brytanii. Budowę elektrowni rozpoczęto w 1953 r. na polecenie premiera Winstona Churchilla. Oficjalne oddanie pierwszego bloku do eksploatacji miało miejsce 17 października 1956 r. w obecności królowej Elżbiety II. W następnych latach zostały oddane do eksploatacji kolejne bloki o numerach 2, 3 i 4 o mocy elektrycznej netto 49 MW każdy. Zastosowano w nich reaktory jądrowe typu Magnox – pierwsze cztery z ogółem 11 wyprodukowanych reaktorów tego typu. Długość życia elektrowni Calder Hall była początkowo zaplanowana na 20 lat, jednak pracowała ona ostatecznie znacznie dłużej. W 1996 r., a więc po okresie praktycznie dwukrotnie dłuższym od założonego, dokonano w niej dokładnego przeglądu stanu urządzeń i zabezpieczeń. Na podstawie uzyskanych wyników brytyjski Inspektorat Instalacji Jądrowych przedłużył eksploatację tej elektrowni o dalsze 10 lat, co w sumie dawałoby 50 lat pracy. Decyzję o wcześniejszym wyłączeniu zakładu podjęto po awarii, jaka wydarzyła się w 2001 r. w siostrzanej elektrowni Chapelcross, dysponującej identycznymi reaktorami Magnox. Elektrownia została wyłączona w dniu 31 marca 2003 r. - przepracowała więc 47 lat. Oprócz energii elektrycznej elektrownia Calder Hall dostarczała również pary i ciepła do różnych zakładów na terenie Sellafield. Pomimo iż była elektrownią komercyjną, której głównym zadaniem było wytwarzanie elektryczności, to w drugiej połowie lat 50. jej reaktory były wykorzystywane również do produkcji plutonu do celów militarnych. W ten sposób zakład ten odegrał ważną rolę w brytyjskim programie budowy bomby atomowej.