Bootsy Collins

rdf:langString Bootsy Collins

rdf:langString William “Bootsy” Collins (ur. 26 października 1951 w Cincinnati) – amerykański muzyk funkowy (gitara basowa, śpiew). Także autor utworów funkowych. Karierę rozpoczął w sformowanym przez siebie zespole w 1968. Do 1971 The Pacesetters występowali z Jamesem Brownem jako frontmanem i często wzmiankowani byli jako The JB’s. James Brown zerwał współpracę z Bootsym w 1971. Przyczyną było nadużywanie LSD przez Collinsa. W 1972 wraz z bratem „Catfish” Collinsem, dołączył do Funkadelic-Parliament, luźnej formacji kilku zespołów funkowych kierowanej przez George’a Clintona, w ramach której utworzył swój własny zespół Bootsy’s Rubber Band (1976). Dwa lata później album Bootsy’s Rubber Band „Bootsy? Player of the Year” znalazł się na szczycie rankingów rhythm and bluesa. W tym samym okresie Bootsy (podobnie jak Clinton) zaczął promować swój wizerunek przy pomocy psychodelicznych strojów i okularów oraz charakterystycznej gitary basowej w kształcie gwiazdy (gwiazda wkrótce stała się logo Bootsy’ego). Bootsy’s Rubber Band istnieje do dziś. Z ważniejszych epizodów w karierze Bootsy’ego Collinsa należy wymienić: Współpracę z Jerry Harrisonem (Talking Heads) nad utworem „Five Minutes”. W sierpniu 1984 ówczesny prezydent USA, Ronald Reagan, ubiegając się o drugą kadencję, podczas próby dźwięku przed wygłoszeniem swojego cotygodniowego orędzia w National Public Radio, pozwolił sobie na dowcip skierowany do dźwiękowców:„Rodacy! Z przyjemnością informuje Was, że dziś podpisałem ustawę, która uznaje Rosję za państwo na zawsze wyjęte spod prawa. Zaczynamy bombardowanie za pięć minut”.Kwestia ta, aczkolwiek nigdy nie wyemitowana, została nagrana i posłużyła jako sample do niezależnego nagrania pod tytułem „Bonzo goes to Washington” (Bonzo było przezwiskiem Reagana, ukutym na bazie jego pierwszej większej roli w komedii „Bedtime for Bonzo” oraz podobieństwie Reagana do Wielkiego Gonzo z Muppet Show.) Wiele kontrowersji wzbudziła współpraca Collinsa z legendami muzyki bluegrass takimi jak: Del McCoury, Doc Watson i Mac Wiseman, w formacji GrooveGrass Boyz, nad fuzją bluegrassu i funku. Współpracował też z Billem Laswellem, Praxis i Bucketheadem oraz basistą Beli Flecka, Victorem Wootenem. Bootsy Collins jest także autorem piosenki-hymnu dla zespołu futbolu amerykańskiego Cincinnati Bengals i wykonawcą podobnej dla Cincinnati Marshals, oraz producentem zespołów funkowych z Ohio. Gra Bootsy’ego, ukształtowana pod wpływem Larry Grahama, charakteryzowała się ostrym, porywającym rytmem i mocnym slapem oraz użyciem efektów modulujących dźwięk, zwłaszcza filtrów i phaserów. Istotnie przyczyniła się do uformowania stylu funk. Do inspiracji techniką Bootsy’ego przyznają się Victor Wooten oraz basista zespołu Red Hot Chili Peppers, Flea. Obok talentu instrumentalnego Bootsy jest również wokalistą, w jego wykonaniach wokalnych często pojawiają się niekonwencjonalne środki takie jak recytacje czy przemawianie, skandowanie, okrzyki (yeah!”, „oh yeah!”, „baby!”, „ha!”, c’mon!), „bopowanie” czy stwarzanie efektu „echa” powtórzeniami (częsty zabieg w rapie.