Beit Sahour

rdf:langString Χωρίον των Ποιμένων

rdf:langString Το Χωρίον των Ποιμένων είναι μία τοποθεσία-οικισμός ανατολικά της Βηθλεέμ, της κατεχόμενης από το Ισραήλ Παλαιστίνης, καθώς και της γύρω πεδινής έκτασης, γνωστής ως Μπέιτ Σαχούρ. Σήμερα έχει σχεδόν ενωθεί με την πόλη, παρότι αποτελεί ξεχωριστό δήμο. Κατοικείται αποκλειστικά από Παλαιστίνιους και Άραβες. Αυτός ο αγρός έγινε τόπος προσκυνήματος για όσους μετέβαιναν στους Αγίους Τόπους και από τον 4ο αι. καθώς λέγεται τιμήθηκε από την Αυτοκράτειρα Αγία Ελένη με Ιερό Ναό που έκτισε εκεί προς τιμή της Θεοτόκου, του Ιωσήφ του μνήστορος και των τριών ποιμένων. * Από οδοιπορικό του 4ου αι. όπως διέσωσε ο Διάκονος Πέτρος (ΙΒ' αι.) αναφέρεται: "Εις απόστασιν τινα (από την ΒηΘλεέμ) υπάρχει εκκλησία ην καλούσι Ποίμνιον και εκεί φωτεινότατο σπήλαιον έχον ιερόν, εν τω τόπω εκείνω εις τους αγραυλούντας ποιμένας ο εμφανισθείς Άγγελος ήγγειλε την του Χριστού Γέννησιν". * Επίσης η εκκλησία αυτή αναφέρεται από τον Παλλάδιο και τον Άγιο Ιερώνυμο που έζησαν στην περιοχή περί τα τέλη του 4ου αι. * Από μεταγενέστερους προσκυνητές ο Αρκούλφος (τέλη 7ου αι.) σημειώνει ότι επισκέφθηκε τον Ναό αυτό και προσκύνησε τους εντός αυτής τάφους των τριών ποιμένων. * Τον 6ο αι. ο Ναός αυτός, το Ποίμνιο, για πρώτη φορά περιγράφεται από τον Επιφάνιο ως Μοναστήρι. * Μνεία του προσκυνήματος αυτού των Ποιμένων συνεχίζεται να γίνεται και σε μεταγενέστερα οδοιπορικά όπου αναφέρεται ότι ο ναός που είχε κτισθεί ήταν πλέον ερείπια και μόνο η υπόγεια εκκλησία ήταν σε χρήση από τους χριστιανούς του χωριού. Έτσι στα τέλη του μόλις περασμένου αιώνα το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων έκτισε εκκλησία μέσα στο χωριό για την εξυπηρέτηση των αναγκών της ορθόδοξης κοινότητας. Στα αρχαία δε τυπικά της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων διασώθηκαν και περιγραφές των εορταστικών τελετών των Χριστουγέννων που άρχιζαν την παραμονή της εορτής στο Ναό των Ποιμένων και ολοκληρώνονταν στη Βηθλεέμ στο Ναό της Γεννήσεως: "Από της έκτης πρωινής εξέρχονται εις το Ποίμνιον, απαγγέλουσιν εκτενή και λέγουσιν την υπακοήν ήχος η' "Εν Υψίστοις δόξα ..." Μετά ταύτα απέρχονται εις Βηθλεέμ, εισέρχονται εις το σπήλαιον και τελούσι τον εσπερινόν..." Το 1970 το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, στην ιδιοκτησία του οποίου βρίσκεται ο χώρος πρωτοστατούντος του πνευματικού της Μονής του Αγίου Σάββα απεφάσισε να κτίσει νέο Ναό ακριβώς πάνω στα ερείπια του αρχαίου προσκυνήματος. Έτσι μετά τις προηγηθείσες αρχαιολογικές ανασκαφές από το τμήμα Αρχαιοτήτων και Μουσείων του Ισραήλ, τις αναστηλωτικές εργασίες του μνημείου ανέλαβε, τότε εξ ολοκλήρου το Υπουργείο Πολιτισμού της Ελλάδος. Οι ανασκαφές πράγματι επαλήθευσαν και συμπλήρωσαν τη σχετική παράδοση και τις προαναφερθείσες ιστορικές πηγές γεγονός που εξανάγκασε η ανέγερση του νέου Ναού να γίνει σε παρακείμενο χώρο, εκτός του αρχαιολογικού αυτού χώρου, όπως και ολοκληρώθηκε. Από τα νέα στοιχεία των ερευνών απεκαλύφθη ότι πράγματι το σπήλαιο των ποιμένων είχε μετατραπεί σε εκκλησία τον 4ο αι., είχε ψηφιδωτή επίστρωση διακοσμημένη με γεωμετρικά συμπλέγματα, είχε διευρυνθεί κατά τον 5ο αι. και πάνω από αυτόν είχε οικοδομηθεί μικρός ναός του οποίου επίσης διασώθηκε το ψηφιδωτό δάπεδο με φυσικό διάκοσμο και δύο ελληνικές επιγραφές με τα ονόματα των δωρητών. Επίσης ότι είχε καταστραφεί το 614 από τους Πέρσες και τη θέση του μεγάλου Ναού του 6ου αι. είχε καταλάβει μικρότερη εκκλησία και κατά την αραβική περίοδο ο χώρος από ανοικτός προσκυνηματικός μετατράπηκε σε περιτειχισμένο μοναστήρι όμοιο με τα άλλα της ερήμου της Ιουδαίας και που καταστράφηκε τον 10ο αιώνα. Από τα παραπάνω εύλογα συνάγεται ότι η διασωθείσα υπόγεια κρύπτη αλλά και η ευλάβεια των εντοπίων ήταν εκείνα που κράτησαν ζωντανή την παράδοση αλλά και την ιερότητα του προσκυνήματος.