Armoire de fer

http://dbpedia.org/resource/Armoire_de_fer an entity of type: Abstraction100002137

L'armoire de fer (French: 'iron chest') in general refers to an iron chest used to house important papers. A notable and frequent use of the term refers to a hiding place at the apartments of Louis XVI of France at the Tuileries Palace where some secret documents were kept. The existence of this iron cabinet, hidden behind wooden panelling, was publicly revealed in November 1792 to Roland, Girondin Minister of the Interior. rdf:langString
El armario de hierro (armoire de fer) era un lugar oculto en los apartamentos del rey Luis XVI en el Palacio de las Tullerias donde se guardaban varios documentos secretos. La existencia de este espacio, oculto tras un panel de madera, fue revelada al público el 20 de noviembre de 1792​ por el ministro del interior girondino Jean-Marie Roland, provocando este escándalo el descrédito del monarca. rdf:langString
L'armoire de fer est une ouverture aménagée dans un mur, faisant office de coffre-fort dissimulé par un lambris pivotant situé dans les appartements de Louis XVI, au palais des Tuileries. Son existence est révélée publiquement le 20 novembre 1792 à Roland, ministre girondin de l'Intérieur, qui en aurait été informé par l'artisan qui l'avait fabriquée, un serrurier nommé François Gamain ; ce dernier ayant pourtant été rayé des fournisseurs de la Couronne depuis 1790. rdf:langString
De ijzeren kast was de naam die gegeven werd aan een ruimte uitgespaard in een muur van het Tuilerieënpaleis, die door Lodewijk XVI gebruikt werd als brandkast voor het opbergen van documenten die hij geheim wilde houden. De ruimte zat verscholen achter een lambrisering die weggedraaid kon worden. Het bestaan van de ijzeren kast kwam aan het licht toen de slotenmaker die ze gebouwd had, in november 1792 de toenmalige minister van Binnenlandse Zaken, , op de hoogte bracht van zijn werk. Hij kreeg voor zijn bekentenis als beloning een pensioen van 12.000 pond toegewezen. rdf:langString
Armoire de fer (armadio di ferro) è il nome dato a un armadio segreto del Palazzo delle Tuileries che si trovava incassato nel muro del corridoio che collegava la camera da letto del re Luigi XVI a quella del delfino. Per celarlo alla vista era chiuso con una porta in ferro coperta da uno strato di pittura che imitava la pietra. Luigi XVI lo fece costruire dal fabbro François Gamain per nascondervi documenti riservati e corrispondenze compromettenti. rdf:langString
O Armário de Ferro (em francês: Armoire de fer) era uma abertura executada em um muro, fazendo as vezes de cofre, bem dissimulada por um lambri corrediço, situado nos aposentos do rei Luís XVI de França, no palácio das Tulherias. Sua existência foi revelada publicamente em novembro de 1792 a Roland, Ministro girondino do Interior, pelo artesão que o fabricara, um serralheiro chamado Gamain. - Segunda coleta de peças (…) fornecidas à "Comissão dos Vinte e Quatro", pelo Comitê de Vigilância da Cidade, Paris, Imprensa Nacional, Dezembro de 1792. - Sétima coleta (…), Paris, 1793. rdf:langString
rdf:langString Armoire de fer
rdf:langString Armario de hierro
rdf:langString Armoire de fer
rdf:langString Armoire de fer
rdf:langString IJzeren kast
rdf:langString Armário de ferro
xsd:integer 28481751
xsd:integer 970735833
rdf:langString L'armoire de fer (French: 'iron chest') in general refers to an iron chest used to house important papers. A notable and frequent use of the term refers to a hiding place at the apartments of Louis XVI of France at the Tuileries Palace where some secret documents were kept. The existence of this iron cabinet, hidden behind wooden panelling, was publicly revealed in November 1792 to Roland, Girondin Minister of the Interior.
rdf:langString El armario de hierro (armoire de fer) era un lugar oculto en los apartamentos del rey Luis XVI en el Palacio de las Tullerias donde se guardaban varios documentos secretos. La existencia de este espacio, oculto tras un panel de madera, fue revelada al público el 20 de noviembre de 1792​ por el ministro del interior girondino Jean-Marie Roland, provocando este escándalo el descrédito del monarca.
rdf:langString L'armoire de fer est une ouverture aménagée dans un mur, faisant office de coffre-fort dissimulé par un lambris pivotant situé dans les appartements de Louis XVI, au palais des Tuileries. Son existence est révélée publiquement le 20 novembre 1792 à Roland, ministre girondin de l'Intérieur, qui en aurait été informé par l'artisan qui l'avait fabriquée, un serrurier nommé François Gamain ; ce dernier ayant pourtant été rayé des fournisseurs de la Couronne depuis 1790.
rdf:langString De ijzeren kast was de naam die gegeven werd aan een ruimte uitgespaard in een muur van het Tuilerieënpaleis, die door Lodewijk XVI gebruikt werd als brandkast voor het opbergen van documenten die hij geheim wilde houden. De ruimte zat verscholen achter een lambrisering die weggedraaid kon worden. Het bestaan van de ijzeren kast kwam aan het licht toen de slotenmaker die ze gebouwd had, in november 1792 de toenmalige minister van Binnenlandse Zaken, , op de hoogte bracht van zijn werk. Hij kreeg voor zijn bekentenis als beloning een pensioen van 12.000 pond toegewezen.
rdf:langString Armoire de fer (armadio di ferro) è il nome dato a un armadio segreto del Palazzo delle Tuileries che si trovava incassato nel muro del corridoio che collegava la camera da letto del re Luigi XVI a quella del delfino. Per celarlo alla vista era chiuso con una porta in ferro coperta da uno strato di pittura che imitava la pietra. Luigi XVI lo fece costruire dal fabbro François Gamain per nascondervi documenti riservati e corrispondenze compromettenti. Il 19 novembre 1792, quando alla Convenzione Nazionale si discuteva se processare il re dopo il suo fallito tentativo di abbandonare la Francia, Gamain rivelò l'esistenza dell'armadio segreto al ministro dell'Interno Roland, che il 20 novembre lo fece aprire dallo stesso Gamain. Roland, dopo aver tenuto presso di sé quanto era stato rinvenuto nell'armadio, consegnò alla Convenzione 726 carte, sollevando il sospetto di aver trattenuto e poi distrutto documenti compromettenti per i suoi amici girondini e per Danton. Il giorno dopo la Convenzione istituì la Commissione dei Dodici, poi allargata a ventun membri, che pubblicò l'inventario della documentazione. Le carte dimostrarono i rapporti tenuti da Luigi XVI con Mirabeau, con , con i banchieri Joseph Duruey e Tourteau de Septeuil, con , intendente della lista civile dalla quale venivano prelevati i fondi destinati a pagare gli agenti reali, col vescovo di Clermont , con i ministri Montmorin, , , Louis Marie Narbonne Lara, , Dumouriez, con La Fayette, Antoine de Rivarol e Talleyrand. I documenti rivelavano l'attività di corruzione creata da Montmorin e gestita da per guadagnare alla causa del re noti agitatori e oratori di club, come Santerre o , e vari deputati della Convenzione. Tali rivelazioni produssero una notevole agitazione nell'opinione pubblica. Nel club dei Giacobini, il busto di Mirabeau fu distrutto e il suo ritratto, nella sala della Convenzione, fu coperto. Successivamente il suo corpo fu allontanato dal Panthéon. , allora in missione in Inghilterra presso Pitt, fu messo in stato d'accusa insieme con i suoi agenti Dufresne, Saint-Léon e Sainte-Foys. Il 2 dicembre i delegati delle 48 sezioni di Parigi chiesero l'avvio del processo contro Luigi XVI, e l'11 dicembre la terminò i suoi lavori depositando all'Assemblea l'atto dei «crimini di Luigi Capeto» comprendente 38 capi di accusa.
rdf:langString O Armário de Ferro (em francês: Armoire de fer) era uma abertura executada em um muro, fazendo as vezes de cofre, bem dissimulada por um lambri corrediço, situado nos aposentos do rei Luís XVI de França, no palácio das Tulherias. Sua existência foi revelada publicamente em novembro de 1792 a Roland, Ministro girondino do Interior, pelo artesão que o fabricara, um serralheiro chamado Gamain. Entre os papéis, foi encontrada a correspondência de Luís XVI com Mirabeau, revelando sua venalidade e jogo duplo, com , conselheiro secreto do soberano, com Joseph Duruey e Tourteau de Septeuil, seus banqueiros, com Arnault de Laporte, intendente da Lista Civil, sobre a qual foram recolhidos fundos, o bispo de Clermont, seu conselheiro espiritual, entre outros. Mas a maior parte do achado corresponde a correspondências dos ministros de Luís XVI, (Montmorin Valdec de Lessart, Bertrand de Molleville, o Conde de Narbonne, Cahier de Gerville, Dumouriez e outros). As cartas remetem praticamente a todos os atores da Revolução Francesa, seja o general Santerre ou o Marquês de La Fayette, Rivarol ou Talleyrand. Outros documentos encontrados são relatórios concernentes às atividades de corrupção levadas a cabo por agentes dos ministros, sob a direção de Collenot d'Angremont, "expedidos" apressadamente, com Laporte, nos dias que se seguiram à Jornada de 10 de Agosto de 1792. Outras testemunhas, notadamente a Princesa de Lamballe, citada (11-18 de maio de 1792) na acusação, lançada por Jean-Louis Carra e François Chabot, sobre a existência de um comitê secreto ou "austríaco" ao qual, supunha-se, pertenciam antigos deputados da Constituinte, como Malouet e Regnaud de Saint-Jean d'Angély, pereceram durante os Massacres de Setembro. Todos estes documentos, apesar das lacunas e filtragens prováveis, demonstram a dualidade dos conselheiros e ministros — ao menos os da confiança de Luís XVI — que exerceram uma diplomacia e uma política paralelas. Descobriu-se sobretudo a existência de uma vasta rede de corrupção montada e estruturada desde 1791 por Montmorin para corromper líderes populares ou oradores dos clubes, como Antoine Joseph Santerre ou . Foram feitas inclusive tentativas de arrebanhar deputados da Assembleia, notadamente quando, após 20 de junho de 1792, aventou-se a questão do "decreto de desqualificação" (do rei Luís XVI e da monarquia francesa). Quando da Jornada de 10 de Agosto de 1792, os papéis pessoais de Luís XVI e de sua esposa, Maria Antonieta, foram confiados a membros de seu séquito. Assim, Madame Campan, leitora da ex-rainha de França, recolheu um punhado de documentos importantes que entregou a Georges Gougenot, administrador da Companhia das Índias. Outros papéis, cartas e correspondências foram colocados em local seguro ou destruídos. Mas a maior destruição foi imputada àqueles que estariam comprometidos com os conselheiros secretos de Luís XVI. O Ministro do Interior Roland teria desempenhado um papel neste assunto e feito desaparecer o que dizia respeito a seu colega Danton. Em 20 de novembro de 1792, Jean-Marie Roland depositou estes arquivos, ao menos o que restara e que ainda era considerável, no escritório da Convenção Nacional, destruindo assim todas as manobras destinadas a impedir o julgamento de Luís XVI. Segundo os historiadores , o Armário de Ferro teria sido uma pura invenção de "certos revolucionários". Porém esta afirmação é desmentida pela existência do decreto datado de 6 de dezembro de 1792 abordando a triagem dos papéis e peças provenientes do Palácio das Tulherias, e pela publicação, por ordem da Convenção, em dezembro de 1792 e janeiro de 1793, através da Imprensa Nacional, dos papéis das Tulherias, neles compreendendo aqueles do Armário de Ferro: - Primeira coleta de peças encontradas nas Tulherias, e recolhidas em 10 de Agosto pelo Comitê de Vigilância, impressas após decreto da Convenção Nacional de 5 de dezembro de 1792, Paris, Imprensa Nacional, Dezembro de 1792. - Segunda coleta de peças (…) fornecidas à "Comissão dos Vinte e Quatro", pelo Comitê de Vigilância da Cidade, Paris, Imprensa Nacional, Dezembro de 1792. - Terceira colete de peças encontradas dentro do armário de ferro (…) (dois volumes). - Quarta coleta de peças encontradas dentro do armário de ferro (…), sendo continuação da terceira coleta (…), três tomos. - Quinta coleta de peças encontradas nos papéis de M. de Montmorin, Laporte, intendente da Lista Civil, d'Abancourt, ex-ministro, e no "Hôtel Massiac", cujos originais estão em depósito no Comitê de Vigilância da Assembleia Nacional (…), Paris, Imprensa Nacional. - Sexta coleta de papéis encontrados nas Tulherias (…) impressas por ordem da Convenção, Paris, 1792. - Sétima coleta (…), Paris, 1793. - Oitava coleta (…), Paris, 1793. - Nona coleta (…), Paris, 1793).
xsd:nonNegativeInteger 3778

data from the linked data cloud