Anti-king
http://dbpedia.org/resource/Anti-king an entity of type: Thing
Un antiroi est un roi potentiel qui, en raison des discussions de succession ou de la simple contestation politique, se déclare le roi en opposition avec un monarque en place. On trouve des antirois plus souvent dans des monarchies électives que dans des monarchies héréditaires comme celles d'Angleterre et France. Ils sont plus généralement mentionnés dans la politique du Saint-Empire romain germanique, jusqu'au XIVe siècle.
rdf:langString
対立王（たいりつおう、独: Gegenkönig、英: antiking）は、継承争いや政治上の対立のため、君臨している君主に対して自分こそが正当な君主であると宣言する王。
rdf:langString
대립왕(독일어: Gegenkönig)은 왕위를 놓고 대립하여 왕권을 행사한 사람을 가리킨다. 유럽사에서 주로 쓰는 말로, 동양사에는 난보쿠초 시대나 여러 황제가 제각기 정통을 주장한 남명이 있다.
rdf:langString
Antykról – kontrkandydat do władzy wobec legalnie panującego króla.
rdf:langString
Motkonung kallades en eller flera kungar i ett rike som samtidigt gjorde anspråk på att vara den laglige kungen. Speciellt i det fall någon gjort uppror mot den härskande kungen.
rdf:langString
Protikrál (latinsky Contrarex) byl protikandidát legálně panujícího krále, v důsledku nástupnických sporů nebo politické opozice. Protikrálové se častěji vyskytují ve volených monarchiích. V dědičných monarchiích se protikrál často objevil po vymření vládnoucí dynastie, když se o trůn ucházelo několik kandidátů, přičemž obvykle jsou tito uchazeči označeni jako pretendent. Někteří protikrálové uspěli ve své snaze a stali se legálními králi, například Konrád III. nebo Fridrich II. Štaufský, u jiných je jejich postavení dodnes předmětem diskusí (Jindřich II. Bavorský).
rdf:langString
An anti-king, anti king or antiking (German: Gegenkönig; French: antiroi; Czech: protikrál) is a would-be king who, due to succession disputes or simple political opposition, declares himself king in opposition to a reigning monarch. The term is usually used in a European historical context where it relates to elective monarchies rather than hereditary ones. In hereditary monarchies such figures are more frequently referred to as pretenders or claimants.
rdf:langString
Als Gegenkönig bezeichnet man einen König, der – aufgrund zerrütteter, instabiler oder unklarer Machtverhältnisse oder nicht geregelter oder umstrittener Thronfolge – gegen einen noch amtierenden König aufgestellt wurde, um diesen zu stürzen. Gegenkönige traten in Wahlmonarchien wie dem Heiligen Römischen Reich häufiger auf als in Erbmonarchien wie England oder Frankreich. Mit der Regelung der Königswahl durch die Goldene Bulle Karls IV. (1356) wurde im Heiligen Römischen Reich die Wahl eines Gegenkönigs nahezu ausgeschlossen.
rdf:langString
Kontraŭreĝo (latine: Contrarex) estis kontraŭkandidato de laŭleĝe reganta reĝo, pro sekvoj de surtronigaj disputoj aŭ politika opozicio. La kontraŭreĝoj plej ofte aperas en . En heredemaj monarkioj la kontraŭreĝo ofte aperis post formorto de la reganta dinastio, kiam postulis la tronon kelke da kandidatoj, dum kio kutime tiuj ĉi kandidatoj estas markitaj kiel . Kelkaj kontraŭreĝoj sukcesis en sia klopodo kaj ili fariĝis laŭleĝaj reĝoj, ekzemple Konrado la 3-a aŭ Frederiko la 2-a, ĉe la aliaj ilia posteno estas kazo de diskutoj (Henriko la Kverelanto).
rdf:langString
Un antirrey era un rey pretendido que, debido a conflictos de facciones, se declaraba o era elegido rey en oposición a un monarca existente. Antirreyes se encuentran más a menudo en las monarquías elegidas que en las monarquías hereditarias, como las de Inglaterra y Francia, y se mencionan generalmente en la política del Sacro Imperio Romano antes del comienzo del siglo XV.
rdf:langString
Un anti-re o antiré (in tedesco: Gegenkönig) è un presunto re che, a causa di dispute successorie o opposizioni politiche, si autodichiara re in contrasto con un monarca regnante. Gli antiré sono più frequenti in seno a monarchie elettive piuttosto che in quelle ereditarie come quelle di Francia o Inghilterra; personaggi di questo tipo nelle monarchie ereditarie sono più spesso definiti come pretendenti. Gli antiré sono un fenomeno che si riferisce principalmente alla politica del Sacro Romano Impero Germanico a partire dal XV secolo. Il termine è paragonabile a quello di antipapa, un rivale del papa.
rdf:langString
Onder een tegenkoning werd een koning verstaan, die – op grond van instabiele of onduidelijke machtsverhoudingen, of vanwege discutabele troonopvolging – tegenover een regerende koning geplaatst werd om diens positie te betwisten. Tegenkoningen kwamen in de geschiedenis vooral voor in gebieden waar men opteerde voor verkozen monarchen en minder in erfelijke monarchieën. Uit het Heilige Roomse Rijk, waar monarchen veelal gekozen werden, zijn veel tegenkoningen bekend.
rdf:langString
rdf:langString
Protikrál
rdf:langString
Gegenkönig
rdf:langString
Kontraŭreĝo
rdf:langString
Antirrey
rdf:langString
Anti-king
rdf:langString
Antiroi
rdf:langString
Anti-re
rdf:langString
대립왕
rdf:langString
対立王
rdf:langString
Tegenkoning
rdf:langString
Antykról
rdf:langString
Motkonung
xsd:integer
10330111
xsd:integer
1123443453
rdf:langString
Protikrál (latinsky Contrarex) byl protikandidát legálně panujícího krále, v důsledku nástupnických sporů nebo politické opozice. Protikrálové se častěji vyskytují ve volených monarchiích. V dědičných monarchiích se protikrál často objevil po vymření vládnoucí dynastie, když se o trůn ucházelo několik kandidátů, přičemž obvykle jsou tito uchazeči označeni jako pretendent. Někteří protikrálové uspěli ve své snaze a stali se legálními králi, například Konrád III. nebo Fridrich II. Štaufský, u jiných je jejich postavení dodnes předmětem diskusí (Jindřich II. Bavorský). Protikrálové se nejčastěji vyskytli ve Svaté říši římské, kde tento jev úzce souvisel s vzdoropapeži, když císařové často jmenovali vzdoropapeže a naopak papežové korunovali protikrále. Protikrálové se však vyskytli i v Polsku, Uhrách, Francii a Anglii.
rdf:langString
Als Gegenkönig bezeichnet man einen König, der – aufgrund zerrütteter, instabiler oder unklarer Machtverhältnisse oder nicht geregelter oder umstrittener Thronfolge – gegen einen noch amtierenden König aufgestellt wurde, um diesen zu stürzen. Gegenkönige traten in Wahlmonarchien wie dem Heiligen Römischen Reich häufiger auf als in Erbmonarchien wie England oder Frankreich. Manche der Gegenkönige konnten sich mit ihrem Herrschaftsanspruch durchsetzen und wurden als rechtmäßige Könige anerkannt, beispielsweise Friedrich II. Bei einigen, wie Heinrich II. (Bayern) und Ekbert II. (Meißen), ist ihr Status als König oder Gegenkönig bis heute umstritten. Mit der Regelung der Königswahl durch die Goldene Bulle Karls IV. (1356) wurde im Heiligen Römischen Reich die Wahl eines Gegenkönigs nahezu ausgeschlossen.
rdf:langString
An anti-king, anti king or antiking (German: Gegenkönig; French: antiroi; Czech: protikrál) is a would-be king who, due to succession disputes or simple political opposition, declares himself king in opposition to a reigning monarch. The term is usually used in a European historical context where it relates to elective monarchies rather than hereditary ones. In hereditary monarchies such figures are more frequently referred to as pretenders or claimants. Anti-kings are most commonly referred to in the politics of the Holy Roman Empire, before the Golden Bull of 1356 issued by Emperor Charles IV defined the provisions of the Imperial election. Other nations with elective monarchies that produced anti-kings included Bohemia and Hungary. The term is comparable to antipope, a rival would-be Pope, and indeed the two phenomena are related; just as German kings (Kings of the Romans) and Holy Roman Emperors from time to time raised up antipopes to politically weaken Popes with whom they were in conflict, so too Popes sometimes sponsored anti-kings as political rivals to emperors with whom they disagreed. Several anti-kings succeeded in vindicating their claims to power, and were recognized as rightful kings: for example, King Conrad III of Germany, Emperor Frederick II, and Emperor Charles IV (see table below). The status of others as anti-kings is still disputed: e.g. in the case of Duke Henry II of Bavaria and Margrave Egbert II of Meissen.
rdf:langString
Kontraŭreĝo (latine: Contrarex) estis kontraŭkandidato de laŭleĝe reganta reĝo, pro sekvoj de surtronigaj disputoj aŭ politika opozicio. La kontraŭreĝoj plej ofte aperas en . En heredemaj monarkioj la kontraŭreĝo ofte aperis post formorto de la reganta dinastio, kiam postulis la tronon kelke da kandidatoj, dum kio kutime tiuj ĉi kandidatoj estas markitaj kiel . Kelkaj kontraŭreĝoj sukcesis en sia klopodo kaj ili fariĝis laŭleĝaj reĝoj, ekzemple Konrado la 3-a aŭ Frederiko la 2-a, ĉe la aliaj ilia posteno estas kazo de diskutoj (Henriko la Kverelanto). La kontarŭreĝoj plej ofte aperis en Sankta Romia Imperio, kie tiu ĉi aperaĵo mallarĝe koneksis kun kontraŭpapoj, kiam la imperiestroj ofte nomumis kontraŭpapojn kaj male la papoj kronis la kontraŭreĝon. Sed la kontraŭreĝoj aperis ankaŭ en Pollando, Francio kaj Anglio.
rdf:langString
Un antirrey era un rey pretendido que, debido a conflictos de facciones, se declaraba o era elegido rey en oposición a un monarca existente. Antirreyes se encuentran más a menudo en las monarquías elegidas que en las monarquías hereditarias, como las de Inglaterra y Francia, y se mencionan generalmente en la política del Sacro Imperio Romano antes del comienzo del siglo XV. El término es comparable con el de antipapa, un papa potencial rival y, de hecho, los dos fenómenos fueron similares; así como los reyes y emperadores alemanes a veces designaron antipapas para debilitar políticamente a los papas con quienes estaban en conflicto, los papas también apoyaron a antirreyes, los rivales políticos de los emperadores con los que no estaban de acuerdo. Por ejemplo, con Rodolfo de Rheinfelden que fue elegido antirrey frente a Enrique IV del Sacro Imperio en 1057. Algunos de los antirreyes podían imponerse y eliminar de la escena política al rey legítimo anterior (por ejemplo, Federico II del Sacro Imperio). A diferencia de algunos (por ejemplo, Enrique II de Baviera) el estatuto de rey o antirrey es cuestionable hasta hoy.
rdf:langString
Un antiroi est un roi potentiel qui, en raison des discussions de succession ou de la simple contestation politique, se déclare le roi en opposition avec un monarque en place. On trouve des antirois plus souvent dans des monarchies électives que dans des monarchies héréditaires comme celles d'Angleterre et France. Ils sont plus généralement mentionnés dans la politique du Saint-Empire romain germanique, jusqu'au XIVe siècle.
rdf:langString
対立王（たいりつおう、独: Gegenkönig、英: antiking）は、継承争いや政治上の対立のため、君臨している君主に対して自分こそが正当な君主であると宣言する王。
rdf:langString
대립왕(독일어: Gegenkönig)은 왕위를 놓고 대립하여 왕권을 행사한 사람을 가리킨다. 유럽사에서 주로 쓰는 말로, 동양사에는 난보쿠초 시대나 여러 황제가 제각기 정통을 주장한 남명이 있다.
rdf:langString
Un anti-re o antiré (in tedesco: Gegenkönig) è un presunto re che, a causa di dispute successorie o opposizioni politiche, si autodichiara re in contrasto con un monarca regnante. Gli antiré sono più frequenti in seno a monarchie elettive piuttosto che in quelle ereditarie come quelle di Francia o Inghilterra; personaggi di questo tipo nelle monarchie ereditarie sono più spesso definiti come pretendenti. Gli antiré sono un fenomeno che si riferisce principalmente alla politica del Sacro Romano Impero Germanico a partire dal XV secolo. Il termine è paragonabile a quello di antipapa, un rivale del papa. Numerosi antiré si succedettero nel vendicare le proprie pretese al potere e vennero riconosciuti come legittimi monarchi, come ad esempio gli imperatori Corrado III, Federico II e Carlo IV. Lo status di taluni altri come antiré è tuttora disputato, tra i quali Enrico II, duca di Baviera, ed Egberto II, margravio di Meißen. Altre nazioni che produssero degli antiré furono la Boemia e l'Ungheria.
rdf:langString
Onder een tegenkoning werd een koning verstaan, die – op grond van instabiele of onduidelijke machtsverhoudingen, of vanwege discutabele troonopvolging – tegenover een regerende koning geplaatst werd om diens positie te betwisten. Tegenkoningen kwamen in de geschiedenis vooral voor in gebieden waar men opteerde voor verkozen monarchen en minder in erfelijke monarchieën. Uit het Heilige Roomse Rijk, waar monarchen veelal gekozen werden, zijn veel tegenkoningen bekend. In veel gevallen is er meningsverschil tussen historici of iemand nu als tegenkoning te beschouwen is of niet. Zo regeerde hertog Arnulf I van Beieren lange tijd onafhankelijk van de Duitse koning en liet hij zich koninklijke privileges aanleunen, maar zijn er geen formele aanspraken op het koningschap bekend. Hendrik de Vogelaar had twee veldtochten nodig om Arnulf tot formele erkenning van Hendriks koningschap te brengen.
rdf:langString
Antykról – kontrkandydat do władzy wobec legalnie panującego króla.
rdf:langString
Motkonung kallades en eller flera kungar i ett rike som samtidigt gjorde anspråk på att vara den laglige kungen. Speciellt i det fall någon gjort uppror mot den härskande kungen.
xsd:nonNegativeInteger
6767
