78 rpm

http://dbpedia.org/resource/78_rpm an entity of type: Thing

SPレコード(英: 78 rpm disc)は、1948年頃にで溝を刻んだプラスチックのLPレコード(英: long playing record (LP record) )が登場して以降、それ以前の蓄音機用レコードを英: standard playingと呼んで区別するようになり、再命名されたものである。 すなわち、1887年にエミール・ベルリナーが開発した円盤状の蓄音機用レコードの総称(商標では「グラモフォン」という)といってよく、初期の縦溝レコードや片面レコードなども含まれる。1950年代後半まで生産されその後はLPレコードに完全に移行した。 SPレコードという呼称は日本ではよく通用する言い方だが、国際的には「78s」または「78rpm record」と呼ばれることの方が多い。 rdf:langString
표준시간 음반(standard playing record; SP) 또는 78 회전 음반(78 rpm record)은 아날로그 음원 저장 장치인 축음기 음반의 일종이다. 음반의 크기 30 cm, 재생 시간 22분이라는 규격이 정해져 있는 장시간 음반(LP)과 달리, 표준시간 음반은 규격이 정밀하지 않다. 1948년 컬럼비아 레코드에서 LP를 개발한 이후, 그 이전의 음반들을 몽땅 SP라고 부르게 된 것이기 때문이다. SP는 1950년대 후반까지 생산된 뒤, LP로 완전히 대체되었다. rdf:langString
78-varvare eller stenkaka är en äldre typ av grammofonskiva som var den dominerande typen av fonogram från 1920-talet fram till vinylskivans genombrott på slutet av 1950-talet. rdf:langString
Die Schellackplatte ist der Vorläufer der heute noch hergestellten und häufig anzutreffenden Vinylschallplatte. Beide sind nach dem Material benannt, aus dem sie üblicherweise bestehen. Schellackplatten hatten meistens einen Durchmesser von 10 Zoll (etwa 25 Zentimeter) oder 12 Zoll (etwa 30 Zentimeter) und überwiegend in Seitenschrift geschriebene Rillen, die mit einem gewöhnlichen Grammophon mit dicker Stahlnadel oder mit einem elektrischen Plattenspieler mit Spezialnadel abgetastet werden konnten. 10-Zoll-Schellackplatten boten maximal etwas mehr als 3 Minuten, 12-Zoll-Schellackplatten etwas mehr als 4 Minuten Spielzeit pro Seite. Letzteres war primär für klassische Musikstücke interessant. rdf:langString
La ŝelakdisko estas antaŭulo de la ankoraŭ nun produktata kaj ofte trovebla vinila disko. Ŝelakdiskoj plejparte havis diametron de 10 coloj (proks. 25 centimetroj) aŭ 12 coloj (proks. 30 centimetroj) kaj kanelojn priskribitaj per flankoskribo, kiuj estis palpeblaj per ordinara gramofono kun dika ŝtalpinglo aŭ per elektra diskludilo kun specialpinglo. 10-colaj ŝelakdiskoj proponis maksimume iomete pli ol 3 minutojn, 12-colaj ŝelakdiskoj iomete pli ol 4 minutojn da ludotempo por faco. Ĉi-lasta estis unuarange grava por klasikaj muzikpecoj. rdf:langString
78 RPM es un acrónimo para denominar al primer formato de discos de gramófono, que giraban a una velocidad uniforme de 78 revoluciones por minuto.​ Generalmente, los discos de 78 RPM eran fabricados de un material de color negro, rígido y frágil, conocido como pasta o goma laca endurecida, por lo cual se rompían fácilmente. Se comercializaban dentro de sobres genéricos de papel, con un círculo recortado en el centro para distinguir el sello del disco. Cada disco contenía una única canción grabada por cada lado.​ rdf:langString
Le disque 78 tours est un disque phonographique d'un diamètre de 25 ou 30 cm, généralement couvert de gomme-laque noire, qui tourne à environ 78 tours par minute. Il a été le principal support de diffusion de la musique enregistrée de la première moitié du XXe siècle. Un disque 78 tours contient le plus souvent un titre par face, durant au plus trois minutes pour les disques de 25 cm, format le plus commun pour les variétés, ou cinq minutes pour ceux de 30 cm destinés notamment à des morceaux de musique classique. rdf:langString
Il disco a 78 giri (al minuto) è stato il primo tipo di disco fonografico, inventato da Emile Berliner nel 1889. La semplicità di produzione, trasporto e immagazzinamento di questi dischi permise loro di soppiantare già agli inizi del 1900 il cilindro fonografico (primo supporto audiofonico, introdotto da Thomas Edison, inventore del fonografo). rdf:langString
De 78 toerenplaat is het oudste type grammofoonplaat. Hij heeft een diameter van 30 cm (ofwel 12 inch), 25 cm (10 inch) of 20 cm (8 inch) (grotere en kleinere platen bestonden ook) en wordt meestal afgespeeld op 78 toeren per minuut. Over het te gebruiken toerental waren in het begin nog geen afspraken gemaakt, waardoor dit kon variëren van 70 tot 100 toeren per minuut. rdf:langString
O disco de 78 rotações (também chamado apenas de 78 rpm, ou de disco de goma-laca) é o nome utilizado para chapas - majoritariamente de cor negra e contendo um rótulo no centro chamado de selo fonográfico - fabricadas de diversos modos e empregando diversos materiais, que foram utilizadas para o armazenamento de áudio (canções, principalmente, mas também discursos e ditados e, em ínfima quantidade, efeitos sonoros e bandas sonoras de filmes) entre 1895 e meados da década de 1970, mas que já vinham caindo lentamente em desuso a partir do advento do disco de vinil, em 21 de junho de 1948. Foram inventadas por Emil Berliner, juntamente com o gramofone, em 1888. rdf:langString
rdf:langString Schellackplatte
rdf:langString Ŝelakdisko
rdf:langString 78 rpm
rdf:langString 78 RPM
rdf:langString 78 giri
rdf:langString Disque 78 tours
rdf:langString 표준시간 음반
rdf:langString SPレコード
rdf:langString 78 toeren
rdf:langString Płyta szelakowa
rdf:langString Disco de 78 rotações
rdf:langString 78-varvare
xsd:integer 849344
xsd:integer 1098107354
rdf:langString Die Schellackplatte ist der Vorläufer der heute noch hergestellten und häufig anzutreffenden Vinylschallplatte. Beide sind nach dem Material benannt, aus dem sie üblicherweise bestehen. Schellackplatten hatten meistens einen Durchmesser von 10 Zoll (etwa 25 Zentimeter) oder 12 Zoll (etwa 30 Zentimeter) und überwiegend in Seitenschrift geschriebene Rillen, die mit einem gewöhnlichen Grammophon mit dicker Stahlnadel oder mit einem elektrischen Plattenspieler mit Spezialnadel abgetastet werden konnten. 10-Zoll-Schellackplatten boten maximal etwas mehr als 3 Minuten, 12-Zoll-Schellackplatten etwas mehr als 4 Minuten Spielzeit pro Seite. Letzteres war primär für klassische Musikstücke interessant. Ein weiteres charakteristisches Merkmal der Schellackplatte ist die Abspieldrehzahl: Es gab Versuche mit 60 bis über 100 Umdrehungen pro Minute, wobei sich 78 min−1 durchgesetzt haben. Schon um 1930 herum gab es aber vereinzelt „Langspiel“-Schellacks, die mit 33 1/3 min−1 liefen und pro Seite gut 10 Minuten Musik boten, etwa mit Ausschnitten aus Bühnenshows; deren Tonqualität war aber gegenüber den „78ern“ (noch) deutlich geringer.
rdf:langString La ŝelakdisko estas antaŭulo de la ankoraŭ nun produktata kaj ofte trovebla vinila disko. Ŝelakdiskoj plejparte havis diametron de 10 coloj (proks. 25 centimetroj) aŭ 12 coloj (proks. 30 centimetroj) kaj kanelojn priskribitaj per flankoskribo, kiuj estis palpeblaj per ordinara gramofono kun dika ŝtalpinglo aŭ per elektra diskludilo kun specialpinglo. 10-colaj ŝelakdiskoj proponis maksimume iomete pli ol 3 minutojn, 12-colaj ŝelakdiskoj iomete pli ol 4 minutojn da ludotempo por faco. Ĉi-lasta estis unuarange grava por klasikaj muzikpecoj. Plua karakterizaĵo de la ŝelakdisko estas la luda turnfrekvenco: Estis eksperimentoj per 60 ĝis pli ol 100 turniĝoj por minuto, je kio venkis 78 min−1.
rdf:langString 78 RPM es un acrónimo para denominar al primer formato de discos de gramófono, que giraban a una velocidad uniforme de 78 revoluciones por minuto.​ Generalmente, los discos de 78 RPM eran fabricados de un material de color negro, rígido y frágil, conocido como pasta o goma laca endurecida, por lo cual se rompían fácilmente. Se comercializaban dentro de sobres genéricos de papel, con un círculo recortado en el centro para distinguir el sello del disco. Cada disco contenía una única canción grabada por cada lado.​ El disco de 78 RPM nació con la invención misma del gramófono en 1888 por parte de Emile Berliner, un alemán de ascendencia judía radicado en Estados Unidos, siendo prensados los primeros discos comerciales en 1889.​ Después de la aparición de los formatos de discos de vinilo (el long-play o LP microsurco de 33 1⁄3 RPM y el disco de 45 RPM), el «78» siguió siendo producido en masa, aunque en menor cantidad, hasta 1965; su popularidad había desaparecido por lo menos diez años antes. Existen muchos términos erróneos para denominar a los discos de 78 RPM, entre ellos discos de pizarra o discos de acetato, por desconocimiento del tipo de material en que fueron prensados los «78». Debido a la gran popularidad de los gramófonos Victor (y de la Victor-Victrola) durante las primeras décadas del siglo XX, comúnmente se habla de discos de Victrola o, en su uso deformado, discos de vitrola.
rdf:langString Le disque 78 tours est un disque phonographique d'un diamètre de 25 ou 30 cm, généralement couvert de gomme-laque noire, qui tourne à environ 78 tours par minute. Il a été le principal support de diffusion de la musique enregistrée de la première moitié du XXe siècle. Un disque 78 tours contient le plus souvent un titre par face, durant au plus trois minutes pour les disques de 25 cm, format le plus commun pour les variétés, ou cinq minutes pour ceux de 30 cm destinés notamment à des morceaux de musique classique. Des gramophones mécaniques, dont certains modèles populaires ont été produits jusque dans les années 1950, permettaient de jouer ces disques. Pour la clientèle ayant l'électricité, des modèles à moteur électrique alimentés par le secteur ont été rapidement disponibles, et sont à l'origine de la fixation de la vitesse à 78 tours par minute. Dans le courant des années 1920, peu après l'introduction de la triode, des cellules de lecture amplifiées électroniquement permettent d'augmenter le volume sonore et tout en réduisant l'usure tant des aiguilles que des disques. Le disque microsillon a progressivement remplacé le 78 tours de 1948 à 1958 environ.
rdf:langString SPレコード(英: 78 rpm disc)は、1948年頃にで溝を刻んだプラスチックのLPレコード(英: long playing record (LP record) )が登場して以降、それ以前の蓄音機用レコードを英: standard playingと呼んで区別するようになり、再命名されたものである。 すなわち、1887年にエミール・ベルリナーが開発した円盤状の蓄音機用レコードの総称(商標では「グラモフォン」という)といってよく、初期の縦溝レコードや片面レコードなども含まれる。1950年代後半まで生産されその後はLPレコードに完全に移行した。 SPレコードという呼称は日本ではよく通用する言い方だが、国際的には「78s」または「78rpm record」と呼ばれることの方が多い。
rdf:langString 표준시간 음반(standard playing record; SP) 또는 78 회전 음반(78 rpm record)은 아날로그 음원 저장 장치인 축음기 음반의 일종이다. 음반의 크기 30 cm, 재생 시간 22분이라는 규격이 정해져 있는 장시간 음반(LP)과 달리, 표준시간 음반은 규격이 정밀하지 않다. 1948년 컬럼비아 레코드에서 LP를 개발한 이후, 그 이전의 음반들을 몽땅 SP라고 부르게 된 것이기 때문이다. SP는 1950년대 후반까지 생산된 뒤, LP로 완전히 대체되었다.
rdf:langString Il disco a 78 giri (al minuto) è stato il primo tipo di disco fonografico, inventato da Emile Berliner nel 1889. La semplicità di produzione, trasporto e immagazzinamento di questi dischi permise loro di soppiantare già agli inizi del 1900 il cilindro fonografico (primo supporto audiofonico, introdotto da Thomas Edison, inventore del fonografo). Rimase lo standard di riproduzione audio fino alla fine degli anni 1940, quando i dischi in vinile a microsolco, basati sul medesimo principio tecnico ma di qualità e durata assai maggiori, lo resero obsoleto, per poi porre fine alla loro produzione intorno al 1960.
rdf:langString De 78 toerenplaat is het oudste type grammofoonplaat. Hij heeft een diameter van 30 cm (ofwel 12 inch), 25 cm (10 inch) of 20 cm (8 inch) (grotere en kleinere platen bestonden ook) en wordt meestal afgespeeld op 78 toeren per minuut. Over het te gebruiken toerental waren in het begin nog geen afspraken gemaakt, waardoor dit kon variëren van 70 tot 100 toeren per minuut. Met de komst van de elektromotor in de jaren 30 schakelt men over op 78 toeren (of eigenlijk 7779), omdat dit zowel bij 50 hertz als 60 hertz is te reproduceren, en deze snelheid bovendien stabiel is bij het gebruik van de oude veerwerkmotoren. De meeste 78 toerenplaten zijn gemaakt van schellak en vanaf eind jaren vijftig werden ze soms ook van vinyl gemaakt. Door het gebruik van betere materialen kon de snelheid worden verlaagd terwijl ook de groeven werden verkleind tot de zogenaamde microgroove, waarbij een kleinere naald nodig was. De bredere groef van de 78 toerenplaat noemde men "standaard" of "normaal", vandaar dat op sommige Duitse 78 toerenplaten de opdruk N78 staat. Het probleem van de oudere schellakplaten ten opzichte van de later gangbare vinylplaten was dat zij erg breekbaar waren: wanneer men een plaat liet vallen, brak die gemakkelijk in stukken. Als er door een ongelukje alleen maar een barst in de plaat was ontstaan, bleef het echter mogelijk om deze af te spelen, maar dan met de bekende "tik" door het geluid. Tevens kwam het voor dat de naald bleef hangen op een bepaald punt, waardoor een bepaalde passage steeds werd herhaald. Net als bij de latere single stonden er gewoonlijk twee nummers op (A-kant en B-kant), maar was de opname nog in mono in plaats van stereo.Op platen bedoeld voor week men af van de standaard, en deze bevatten meerdere korte nummers per plaatkant.Enkelzijdige platen waren de oudste in deze categorie, en zijn relatief zeldzaam. Vanaf 1970-2015 zijn er echter ook wel 78 toerenplaten in stereo geproduceerd, maar in een beperkte oplage. Meestal betrof dit promotiemateriaal of dat ze op verzoek van artiesten werden gemaakt. De gebruikte groefbreedte verschilde van plaat tot plaat: de ene keer met een standaard- en de andere keer met een microgroef.
rdf:langString 78-varvare eller stenkaka är en äldre typ av grammofonskiva som var den dominerande typen av fonogram från 1920-talet fram till vinylskivans genombrott på slutet av 1950-talet.
rdf:langString O disco de 78 rotações (também chamado apenas de 78 rpm, ou de disco de goma-laca) é o nome utilizado para chapas - majoritariamente de cor negra e contendo um rótulo no centro chamado de selo fonográfico - fabricadas de diversos modos e empregando diversos materiais, que foram utilizadas para o armazenamento de áudio (canções, principalmente, mas também discursos e ditados e, em ínfima quantidade, efeitos sonoros e bandas sonoras de filmes) entre 1895 e meados da década de 1970, mas que já vinham caindo lentamente em desuso a partir do advento do disco de vinil, em 21 de junho de 1948. Foram inventadas por Emil Berliner, juntamente com o gramofone, em 1888. Inicialmente, os discos eram gravados utilizando-se meios puramente acústicos e mecânicos, com a canção sendo executada através de uma grande concha acústica, sem nenhum tipo de amplificação. Uma agulha específica, com o auxílio de um diafragma, convertia as ondas sonoras em ranhuras nas matrizes que, depois, eram copiadas através de um processo de galvanoplastia e "carimbagem" - com a utilização de moldes, de umidade e de calor. Estes discos eram reproduzidos em máquinas portáteis chamadas toca-discos. Assim, inicialmente, essas máquinas utilizavam tração manual, de mola ou de corda, como o Gramofone e a Victrola. A partir de 1925, com a invenção de métodos elétricos de gravação (microfones, amplificadores e alto-falantes), bem como o apuro de técnicas que permitiram a redução do ruído, novos estilos musicais e modos de cantar e tocar puderam ser gravados, o que permitiu ampliar os mercados consumidores e os lucros das empresas. Também os toca-discos evoluíram para serem movidos a eletricidade, como as Electrolas e as Radiolas, o que permitiu fixar a velocidade de rotação na reprodução dos discos em 78,26 rpm. Esses discos foram fabricados de diversos materiais durante os mais de 50 anos de sua utilização. Inicialmente, foram feitos de celuloide - uma espécie de plástico - e ebonite - um produto da vulcanização da borracha - até fixarem-se diversas fórmulas que utilizavam a goma-laca como principal composto e que variavam conforme o produtor. Após o desenvolvimento da gravação elétrica, em 1925, chegaram a ser lançados discos feitos de novos materiais, como o vinil (nos anos 20) e a baquelite (nos anos 30), mas ambos tiveram vida efêmera. Desde o início da sua comercialização, em 1895, enfrentaram a concorrência do cilindro fonográfico como meio de armazenamento de áudio alternativo, mas, a partir da década de 1910, as vendas de cilindros começaram a cair drasticamente, culminando com o fim da sua utilização para armazenamento de canções em 1929. Os cilindros seriam utilizados para armazenar ditados até meados da década de 1950. Entretanto, a partir de 1948, começam a enfrentar forte competição dos discos de vinil, que eram mais flexíveis, duráveis e de melhor manuseabilidade, além de possibilitarem maior qualidade nas gravações, bem como a extensão do tempo de gravação. Assim, começam a ter a sua utilização reduzida até serem completamente abandonados a partir da década seguinte.
xsd:nonNegativeInteger 191

data from the linked data cloud