1976 Winter Olympics medal table

rdf:langString Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1976

rdf:langString Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1976 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na XII Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1976 roku w Innsbrucku. O organizację zimowych igrzysk w 1976 roku ubiegały się cztery miasta: Denver, Sion, Tampere i Vancouver. W maju 1970 roku, podczas 70. sesji Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego w Amsterdamie, organizację powierzono Denver. W 1972 roku, w związku z dużymi kosztami organizacji igrzysk olimpijskich, w mieście zostało przeprowadzone referendum, w którym mieszkańcy opowiedzieli się przeciwko wydawaniu publicznych pieniędzy na tę inwestycję. Tydzień po głosowaniu Denver złożyło oficjalną rezygnację z pełnienia funkcji organizatora igrzysk. W poszukiwaniu nowego miasta-gospodarza MKOl zaproponował organizację igrzysk miastu Whistler, jednak spotkało się to ze stanowczą odmową. Chęć organizacji wyraziło Salt Lake City, czemu z kolei sprzeciwił się MKOl. Ostatecznie organizację igrzysk powierzono Innsbruckowi, który nie był nawet wśród miast kandydujących do organizacji igrzysk. Na igrzyskach w Innsbrucku rozegrano 37 konkurencji w dziesięciu dyscyplinach sportowych, czyli o dwie konkurencje więcej niż na poprzednich zimowych igrzyskach, które odbyły się w 1972 roku w Sapporo. Po raz pierwszy przeprowadzono olimpijską rywalizację w łyżwiarskim biegu mężczyzn na 1000 metrów oraz konkurs par tanecznych w łyżwiarstwie figurowym. W zawodach olimpijskich wzięło udział 1129 sportowców (897 mężczyzn i 231 kobiet) z 37 narodowych reprezentacji. Pod względem liczby krajów uczestniczących były to rekordowe zimowe igrzyska olimpijskie. Pierwsze występy w zimowych igrzyskach olimpijskich zaliczyły Andora i San Marino. Dla Andory był to zarazem debiut olimpijski, licząc letnie i zimowe starty. Medalistami zostali reprezentanci 16 państw, co oznacza, że 21 reprezentacji opuściło igrzyska bez medalu. Zwycięzcą klasyfikacji medalowej został Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich z dorobkiem 27 medali – 13 złotych, 6 srebrnych i 8 brązowych. Związek Radziecki ustanowił rekord pod względem liczby złotych medali zdobytych w trakcie jednych zimowych igrzysk olimpijskich. Pod względem liczby medali był to najbardziej udany występ ZSRR w zimowych edycjach igrzysk od początku startów tego państwa w igrzyskach olimpijskich. Jednocześnie kraj ten zwyciężył trzecią z rzędu klasyfikację medalową igrzysk olimpijskich, po zimowych i letnich igrzyskach w 1972 roku. Reprezentacja Austrii, która po raz drugi po 1964 roku wystąpiła w roli gospodarza igrzysk olimpijskich, odnotowała najlepszy występ w zimowych igrzyskach od Grenoble. Osiągnięty przez Austriaków wynik medalowy był jednak znacznie słabszy od poprzednich igrzysk w Innsbrucku. Pierwszy medal olimpijski dla Liechtensteinu zdobyła alpejka Hanni Wenzel w slalomie kobiet. Trzy dni później drugi medal w slalomie mężczyzn zdobył Willi Frommelt, co sprawiło, że występ reprezentantów Liechtensteinu był najbardziej udanym w ich dotychczasowej historii olimpijskiej. Najlepszy występ w zimowych igrzyskach olimpijskich osiągnęli także reprezentanci Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Najlepszy od igrzysk w Grenoble występ olimpijski, licząc letnie i zimowe starty, zaliczyli reprezentanci Norwegii. Dla sportowców ze Stanów Zjednoczonych był to najlepszy zimowy występ od igrzysk w Squaw Valley. Srebrny medal olimpijski w biegu narciarskim na 30 km zdobył reprezentant tego kraju – Bill Koch, zostając pierwszym biegaczem z Ameryki Północnej, który stanął na podium olimpijskim. Najlepsze występy w zimowych igrzyskach od igrzysk w Innsbrucku w 1964 roku odnotowali sportowcy z Finlandii i Wielkiej Brytanii. Dla Brytyjczyków był to jednocześnie pierwszy od 12 lat medal zimowych igrzysk olimpijskich. Najsłabszy występ olimpijski od igrzysk w Oslo zaliczyli reprezentanci Szwecji. Były to czwarte igrzyska olimpijskie, po letnich w Atenach i Paryżu i zimowych w Oslo, podczas których Szwedzi nie zdobyli ani złotego, ani srebrnego medalu. Dla Francuzów były to natomiast piąte w historii igrzyska bez złota i srebra – wcześniej tak słabe rezultaty uzyskali w Chamonix, Garmisch-Partenkirchen, Oslo i Cortina d’Ampezzo. Najgorsze starty olimpijskie od 1964 roku uzyskali reprezentanci Czechosłowacji, Holandii i Włoch. Ci pierwsi po raz pierwszy od 12 lat nie zdobyli złotego medalu na igrzyskach olimpijskich. Włosi natomiast po raz pierwszy od zimowych igrzysk w 1960 roku nie mieli ani jednego multimedalisty olimpijskiego. W porównaniu do poprzednich zimowych igrzysk medali olimpijskich w Innsbrucku nie zdobyli reprezentanci Hiszpanii, Japonii i Polski. W Innsbrucku 28 sportowców przynajmniej dwukrotnie stanęło na podium olimpijskim, a 19 spośród nich miało na koncie przynajmniej jeden złoty medal. Najbardziej utytułowanymi zawodniczkami, z dwoma złotymi i jednym srebrnym medalem, zostały alpejka Rosi Mittermaier i biegaczka Raisa Smietanina. Najwięcej medali – cztery (po dwa złote i brązowe) – wywalczyła panczenistka Tatjana Awierina. W trakcie igrzysk u dwojga sportowców testy antydopingowe dały wynik pozytywny. Za stosowanie efedryny brązowy medal za trzecie miejsce w biegu na 5 km kobiet utraciła Galina Kułakowa. Był to pierwszy w historii zimowych igrzysk przypadek odebrania medalu za stosowanie niedozwolonych środków dopingujących. Na dopingu przyłapano również czechosłowackiego hokeistę, Františka Pospíšila, w organizmie którego stwierdzono kodeinę. W efekcie zmieniono wynik meczu Czechosłowacja–Polska i przyznano zwycięstwo walkowerem reprezentacji Polski.