Wairau Bar

rdf:langString Wairau Bar

rdf:langString Wairau Bar, również Te Pokohiwi – stanowisko archeologiczne położone około 10 km na wschód od miasta Blenheim na Wyspie Południowej (Nowa Zelandia). Skatalogowane jest w New Zealand Archaeological Association Site Recording Scheme (pol. Nowozelandzki Związek Archeologiczny ds. Rejestracji Stanowisk) pod numerem P28/21. Stanowisko odkryte w 1939 roku usytuowane jest na północnym krańcu ośmiokilometrowej ławicy, która rozciąga się pomiędzy White Cliffs na południu a ujściem rzeki Wairau River na północy. Wairau Bar odgrywa kluczową rolę w badaniach nad poznaniem prehistorii Nowej Zelandii. Na stanowisku zostały odnalezione jedne z najstarszych śladów działalności Maorysów na Nowej Zelandii. Odkryto łącznie 44 miejsca pochówku oraz liczne artefakty (m.in.: topory, błystki, noże krzemienne, szydełka), a także liczne kości zwierząt, w tym wymarłych gatunków (m.in. ptaków moa, orła Haasta, polinezyjskiego psa , tracza auklandzkiego). Stanowisko datowane jest na okres od 1285 do 1300 roku n.e. i jest najstarszą znaną osadą ludzką na Nowej Zelandii. Badania artefaktów, jak i genetyczne potwierdzają, że Nowa Zelandia została zaludniona przez ludy zamieszkujące wschodnią część Polinezji (m.in.: Wyspy Cooka, Markizy, Wyspy Towarzystwa). Wykopaliska na stanowisku prowadzono w trzech okresach: 1942–1959, 1963–1964 i ostatnie w latach 2008–2009. Powierzchnia stanowiska szacowana jest na 11 ha, od początku prowadzonych prac przebadano raptem 16,87 a.