Vikings in Iberia
http://dbpedia.org/resource/Vikings_in_Iberia
Bikingoen espedizioak zenbait aldiz ailegatu ziren Iberiar penintsularaino. Iturriak partzialak eta zaharkituak daudenez, zalantzan dago espedizioen kopurua eta egonkorrak zirenetz.
rdf:langString
La primera mención específica de la presencia de los vikingos en la península ibérica sitúa su llegada en el año 844, cuando los historiadores árabes citan que hormigueaban sus navíos en las costas como «pájaros marinos rojinegros». Los Annales Complutenses, del siglo XII, hacen referencia a un desembarco cerca de Gijón realizado ese año por vikingos que habían llegado en 54 naves y que subieron después por la cercana ría de Arosa. Más tarde, Ramiro I de Asturias los venció en La Coruña. De allí, la flota atacó las ciudades de Lisboa, Cádiz y Sevilla, todas ellas bajo el control de los omeyas del Emirato de Córdoba. En el 858, tras saquear Algeciras, Orihuela y las islas Baleares, establecieron una base invernal en la Camarga, al sur de Francia, desde donde saquearon Arlés y Nimes y sub
rdf:langString
Viking activity in the Iberian peninsula seems to have begun around the mid-ninth century as an extension of Viking raids on and establishment of bases in Frankia in the earlier ninth century. While connections between the Norse and Eastern Islamic lands were well-established, particularly involving the Rus' along the Volga and around the Caspian Sea, relations with the Western edge of Islam were more sporadic and haphazard. Although Vikings may have over-wintered in Iberia, no evidence has been found for trading or settlement. Indeed, the Iberian peninsula may not have offered particularly wealthy targets, in the ninth to tenth centuries. Sporadic raiding continued until the end of the Viking Age.
rdf:langString
A chegada dos viquingues na península ibérica data de 840, quando um número indeterminado de embarcações bordeou a costa galega e asturiana, até chegar à actual Torre de Hércules - torre e farol situado na península da cidade da Corunha, em Espanha. O seu grande tamanho deve ter-lhes parecido importante, e saquearam a pequena aldeia situada a seus pés. Ordonho I teve notícias da expedição e convocou o seu exército para fazer frente à incursão, derrotando os viquingues e recuperando boa parte da pilhagem. Mandou afundar entre sessenta e setenta dos seus barcos, o que não deve ter sido uma grande vitória como demonstra o facto de que seguiram a sua campanha de saques. Em Lisboa, os cronistas falam de uma esquadra composta por 53 baixéis.
rdf:langString
Вікінги на Піренейському півострові з'явилися в середині IX століття. Їх очолювали легендарні ватажки Гастінг і Бйорн Залізнобокий, син Рагнара. 844 року вони здійснили перший великий рейд з території Франції, пограбувавши узбережжя Астурії, Галісії, Португалії й Андалусії. Нападники сплюндрували ряд християнських поселень, а також здобули мусульманські міста Лісабон, Кадіс, Медіну і Севілью. Другий рейд вікінгів відбувся у 858—861 роках, під час якого вони грабували Галісію, Андалусію, Мурсію, Балеарські острови і Наварру. Скандинави здобули Альхесірас, Памплону, а також брали участь у виправі до Константинополя 860 року.
rdf:langString
rdf:langString
Bikingoak Iberiar penintsulan
rdf:langString
Vikingos en la península ibérica
rdf:langString
Viquingues na península Ibérica
rdf:langString
Vikings in Iberia
rdf:langString
Вікінги на Піренейському півострові
xsd:integer
57927525
xsd:integer
1118578857
rdf:langString
La primera mención específica de la presencia de los vikingos en la península ibérica sitúa su llegada en el año 844, cuando los historiadores árabes citan que hormigueaban sus navíos en las costas como «pájaros marinos rojinegros». Los Annales Complutenses, del siglo XII, hacen referencia a un desembarco cerca de Gijón realizado ese año por vikingos que habían llegado en 54 naves y que subieron después por la cercana ría de Arosa. Más tarde, Ramiro I de Asturias los venció en La Coruña. De allí, la flota atacó las ciudades de Lisboa, Cádiz y Sevilla, todas ellas bajo el control de los omeyas del Emirato de Córdoba. En el 858, tras saquear Algeciras, Orihuela y las islas Baleares, establecieron una base invernal en la Camarga, al sur de Francia, desde donde saquearon Arlés y Nimes y subieron por el río Ebro, y sus afluentes, para atacar a Pamplona, cogiendo prisionero al rey García I Íñiguez (859), al que liberaron tras el pago de un importante rescate. Por otra parte, la Historia compostelana, redactada aproximadamente entre 1107 y 1149, afirma que en 968 desembarcaron en Galicia: A causa de nuestros pecados vinieron las gentes de los normandos a esta tierra y destruyeron la iglesia de Santa Eulalia de Curtis y otras de la comarca; sus sacerdotes fueron llevados presos y pasados por la espada; el fuego consumió las escrituras, y las mismas piedras perecieron por las llamas. Ese mismo año tuvo lugar la batalla de Fornelos, en la que el obispo de Santiago, Sisnando Menéndez, fue derrotado y muerto, dejando a los invasores vía libre para saquear la región. Según el cronista francés Dudon de Saint-Quentin, destruyeron dieciocho poblaciones, durante el año que estuvieron en tierras gallegas, hasta que Gonzalo Sánchez los derrotó, matando a su caudillo, Gundræd (Gunderedo). Gunderedo había llegado con cien barcos y ocho mil guerreros expresamente para saquear lo que llamaban Jakobsland (Tierra de Santiago). Aunque las fuentes difieren, se considera que fueron entre dos y cuatro las oleadas de ataques vikingas a la península. Tras saquear toda la costa del norte de Europa, incluyendo las islas británicas, en 843 los vikingos se establecieron en la ciudad francesa de Bayona, desde donde poder avanzar más hacía el sur. Claudio Sánchez Albornoz considera posible, citando La Historia Completa de Ali ibn al-Athir —que menciona un combate contra unos al-magus—, que hubieron establecido una base temporal en la propia península, en la zona de Guetaria-Mundaca. También señala que el término se refiere a paganos en general y no exclusivamente a los vikingos. Los vikingos llevaron a cabo un segundo ataque a la península a finales del siglo X, de nuevo saqueando Lisboa, en 966, y Santiago de Compostela en 968 (la ciudad sería atacada de nuevo en 979),[cita requerida] así como toda la costa de Al-Ándalus en 971. Por otra parte, otros autores dividen la presencia vikinga en tres fases: un primer período de «penetración indirecta», con el fin de obtener información y el mercadeo de esclavos; una segunda fase, dividida en dos períodos de sucesivas invasiones durante los siglos IX (en la España musulmana), X y XI (la España cristiana), seguida de una tercera fase, de asentamientos.
rdf:langString
Bikingoen espedizioak zenbait aldiz ailegatu ziren Iberiar penintsularaino. Iturriak partzialak eta zaharkituak daudenez, zalantzan dago espedizioen kopurua eta egonkorrak zirenetz.
rdf:langString
Viking activity in the Iberian peninsula seems to have begun around the mid-ninth century as an extension of Viking raids on and establishment of bases in Frankia in the earlier ninth century. While connections between the Norse and Eastern Islamic lands were well-established, particularly involving the Rus' along the Volga and around the Caspian Sea, relations with the Western edge of Islam were more sporadic and haphazard. Although Vikings may have over-wintered in Iberia, no evidence has been found for trading or settlement. Indeed, the Iberian peninsula may not have offered particularly wealthy targets, in the ninth to tenth centuries. Sporadic raiding continued until the end of the Viking Age. The knowledge of Vikings in Iberia is mainly based on written accounts. There are archaeological findings of what may have been anchors of Viking ships, and some shapes of mounds by riversides look similar to the Norse longphorts in Ireland. These may have been ports or docks for Viking longships.
rdf:langString
A chegada dos viquingues na península ibérica data de 840, quando um número indeterminado de embarcações bordeou a costa galega e asturiana, até chegar à actual Torre de Hércules - torre e farol situado na península da cidade da Corunha, em Espanha. O seu grande tamanho deve ter-lhes parecido importante, e saquearam a pequena aldeia situada a seus pés. Ordonho I teve notícias da expedição e convocou o seu exército para fazer frente à incursão, derrotando os viquingues e recuperando boa parte da pilhagem. Mandou afundar entre sessenta e setenta dos seus barcos, o que não deve ter sido uma grande vitória como demonstra o facto de que seguiram a sua campanha de saques. Em Lisboa, os cronistas falam de uma esquadra composta por 53 baixéis. No ano 844, outra expedição normanda arrasou a cidade de Gijón e seguiu a costa atlântica até chegar a Lisboa e atacá-la. Em seguida, tomaram Cádis e subiram de novo pelo Guadalquivir, saqueando minuciosamente Sevilha durante sete dias, a partir da qual lançaram ataques por terra. No entanto, quando Abderramão II saiu com os seus homens, e após algumas batalhas, os viquingues viram que não podiam vencer a força andaluza e fugiram, abandonando Sevilha e deixando muitos para trás, que se renderam às forças do Emir. Destes, os mais afortunados acabaram criando cavalos ou fazendo queijo; os menos, com o velho castigo para a pirataria: enforcados. Durante o reinado de Afonso III das Astúrias, os viquingues chegaram a cortar as comunicações navais com o resto de Europa. O historiador e hispanista menciona pelo menos duas incursões assinaláveis na Galiza em 844 e 858. Em 858, os normandos subiram pelo Ebro desde Tortosa, subiram-no até ao Reino de Navarra, deixando atrás as inexpugnáveis cidades de Saragoça e Tudela, seguindo depois pelo seu afluente, o rio Aragão, até encontrarem o rio Arga, o qual também subiram, chegando até Pamplona, que saquearam, raptando ao rei navarro. Uma expedição similar atacou Orihuela a partir do rio Segura. Em 859, os viquingues chegaram de novo a Pamplona e sequestraram o novo rei Garcia I Iñíguez. Como consequência destes ataques, em 859 tentou-se detê-los de novo. Ampliou-se o porto de Sevilha e aumentou-se a frota de vigilância marítima sob os reinados de Abderramão III e Aláqueme II. Abderramão II, ante as incursões normandas, construiu os arrábitas, fortalezas nas desembocaduras fluviais, entre estas as denominadas hoje em dia São Carlos da Rápita em Tarragona, La Rábida no rio Tinto de Huelva; em Granada, entre as desembocaduras do e do rio Guadalfeo etc. Em 968, o bispo Sisnando de Santiago de Compostela foi assassinado e o mosteiro de Curtis saqueado, tendo sido necessário adotar medidas para defender a cidade interior de Lugo. O saque de Tui, no século XI, deixou o cargo episcopal da cidade vazio por meio século. A montante no rio Minho, já na margem esquerda, nas arribas ribeirinhas de Melgaço, existem no monte do Prado dezenas de misteriosas e grandes cabeças de figuras fantásticas, iguais às que os viquingues esculpiam, pensam alguns historiadores terem esta origem. A captura e sequestro de reféns para pedir um resgate também foi prática comum: Fletcher menciona o pagamento de Amarelo Mestáliz para garantir a segurança da sua terra e resgatar as suas filhas, capturadas em 1015. O bispo Crescónio de Compostela (1036–66) repeliu ainda outro ataque viquingue e mandou construir as Torres do Oeste, em Catoira, como fortaleza naval para proteger Compostela. A Póvoa de Varzim, no norte de Portugal e a praia da Nazare foram colonizadas pelos viquingues; a cidade de Braga, muitas vezes saqueada, bem como todo o vale e localidades do vale do rio Cávado, com tanta frequência, que motivou a construção das impressionantes muralhas da cidade de Guimarães. Também a cidade do Porto e Lisboa sofreram ataques de grande importância. Mais contundente foi o conde , que destruiu toda a frota de ; o conde Sancho capturou e esfaqueou toda a tripulação e seu rei. Não se sabe com certeza a causa ou causas que terminaram com os ataques viquingues. Alguns autores opinam que a aceitação da fé cristã por volta do ano 1000 pela maioria destes, atenuou o seu desejo de atacar a seus correligionários. Também se aponta que as incursões só constituíam uma moda e que terminaram quando deixaram de ser novidade. De qualquer modo, os reinos nórdicos desejavam cada vez mais abrir-se ao resto de Europa e comerciar com eles em lugar de os invadir. Como exemplo, está o caso do rei castelhano Afonso X de Leão e Castela, que casou o seu irmão Filipe com a princesa Cristina da Noruega a 31 de março de 1252, porque o dito casamento era conveniente tanto para Afonso X como para Haquino IV.
rdf:langString
Вікінги на Піренейському півострові з'явилися в середині IX століття. Їх очолювали легендарні ватажки Гастінг і Бйорн Залізнобокий, син Рагнара. 844 року вони здійснили перший великий рейд з території Франції, пограбувавши узбережжя Астурії, Галісії, Португалії й Андалусії. Нападники сплюндрували ряд християнських поселень, а також здобули мусульманські міста Лісабон, Кадіс, Медіну і Севілью. Другий рейд вікінгів відбувся у 858—861 роках, під час якого вони грабували Галісію, Андалусію, Мурсію, Балеарські острови і Наварру. Скандинави здобули Альхесірас, Памплону, а також брали участь у виправі до Константинополя 860 року. Вони займалися набігами на християнські й мусульманські терени з баз, розташованих на території Франкії. Постійних поселень або торговищ вікінгів на півострові не виявлено. Рейди вікінгів тривали до ХІ століття. Відомості про діяльність вікінгів базуються на писемних джерелах. Археологічні матеріали незначні, переважно якоря кораблів вікінгів та насипи, знайдені вздовж річок.
xsd:nonNegativeInteger
27711