Vico Magistretti

rdf:langString Βίκο Ματζιστρέτι

rdf:langString Ο Βίκο Ματζιστρέτι (ιταλ. Vico Magistretti) (6 Οκτωβρίου 1920 - 19 Σεπτεμβρίου 2006) ήταν Ιταλός βιομηχανικός σχεδιαστής, γνωστός ως σχεδιαστής επίπλων και αρχιτέκτονας. Η εργασία και η έρευνα του έχουν συνοδεύσει και σημαδέψει την ιστορία του ιταλικού design, του οποίου είναι ένας απ’ τους κύριους εκπροσώπους. Για πάνω από 50 έτη, ο Βίκο Ματζιστρέτι αντιπροσώπευσε το λογικό πρόσωπο του μεταπολεμικού σχεδίου, που επιδιώκει τις γρήγορες λύσεις στα τεχνικά και επίσημα προβλήματα. Ο Ματζιστρέτι ήταν, προ πάντων, σχεδιαστής μεγάλης ακεραιότητας και αγάπης για τον άνθρωπο και άρχισε τη σταδιοδρομία του ως σχεδιαστής που δημιουργεί χαμηλού κόστους έπιπλα για τα φτωχά διαμερίσματα που χτίστηκαν για να στεγάσουν τους αστέγους που είχαν προκύψει κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Τα σχέδια του Ματζιστρέτι παρήγαγαν απλά, λειτουργικά, φορητά και πρακτικά έπιπλα, ιδιότητες που εμφανίστηκαν επανειλημμένως στην εργασία του κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '50. Οι κομψές λύσεις σχεδίου του ήταν πάντα πραγματοποιημένες υπό το φως των τεχνολογικών, οικονομικών και άλλων πρακτικών εξελίξεων. Σε όλη τη σταδιοδρομία του, ήταν πρεσβευτής του design που δεν διαιωνίζει τον καταναλωτικό πολιτισμό. Ενώ πολλά από τα κομμάτια επίπλων του είναι αληθινές εφευρέσεις (η πτυσσόμενη βιβλιοθήκη Nuvola Rossa, 1977), συχνά συνεπαρμένος από μια αφιέρωση στο απλό προϊόν στόχευσε στη μαζική παραγωγή. Ο Ματζιστρέτι ο ίδιος υποβαθμίζει τον ρόλο του designer με ειρωνικές παρατηρήσεις, βεβαιώνοντας ότι είναι ανίκανος να σχεδιάσει: «Εντούτοις, κάνω πολλά σκίτσα που έχουν μια ορισμένη ψυχή». Έχει επηρεάσει τις γενεές των σχεδιαστών με την έμφασή του σε αυτό που καλεί «concept design.» Το concept design, λέει, «αρχίζει από ένα ακριβές εκτελεστικό και λειτουργικό concept και είναι τόσο απλό που προικίζει το αντικείμενο με τον ευκρινή χαρακτήρα του.» Αυτός ο τύπος σχεδίου είναι τόσο απλός που μπορεί να περιγραφεί χωρίς σχέδιο. Απορρίπτει τον αντίθετο τρόπο, τον οποίο καλεί «styling design» και που σημαίνει την άχρηστη ή περιττή διακόσμηση. Συγχρόνως, δεν φαίνεται πάρα πολύ ανήσυχος για τη μελλοντική δόξα, προτιμά να επικεντρωθεί στην καθημερινή ζωή: «Δεν χρωματίζουμε έργα ζωγραφικής… εμείς πρέπει να πουλήσουμε και μάλλον γρήγορα, γιατί αν αποτύχουμε να το πετύχουμε, τα προϊόντα μας παραλείπονται από τους καταλόγους». Ωστόσο, δημιουργεί συχνά αντικείμενα που είναι, υπό μια ορισμένα έννοια, «αθάνατα». Καθιερώθηκε ως κύριος του απλού, του κομψού και ακόμη του ανθρώπου που έδινε λύσεις design σε οικιακές ανάγκες και επιθυμίες. Η εργασία του οδηγείται από ένα πάθος απέναντι σε αυτό που καλεί «ανώνυμα παραδοσιακά αντικείμενα,» που βρίσκει «ασυνήθιστα για το ίδιο το γεγονός ότι είναι ανώνυμα» και μπορεί να συνεχίσει την επανάληψή τους με μικρές διαφοροποιήσεις, επειδή είναι βασικά ανθεκτικά στην καθημερινή χρήση και φάνηκαν να εξελίσσονται περισσότερο οργανικά παρά να έχουν σχεδιαστεί. «Με έχει προσελκύσει αυτό το είδος επαναχρησιμοποίησης, ειδικά επειδή δεν επιθυμώ την αλλαγή του σχεδίου για να παρουσιάσω πάρα πολλά.» .