Veit Ludwig von Seckendorff

rdf:langString Φάιτ Λούντβιχ φον Ζέκεντορφ

rdf:langString Ο Φάιτ Λούντβιχ φον Ζέκεντορφ ή φον Ζέκεντορφ (20 Δεκεμβρίου 1626 – 18 Δεκεμβρίου 1692) ήταν γερμανός πολιτικός και λόγιος, μέλος της οικογένειας Ζέκεντορφ, η οποία πήρε το όνομά της από το χωριό Ζέκεντορφ μεταξύ Νυρεμβέργης και Λάνγκεντσεν. Η οικογένεια χωρίζεται σε έντεκα ξεχωριστούς κλάδους που κατοικούσαν σε όλη τη Πρωσία, τη Βυρτεμβέργη και Βαυαρία. Ο Ζέκεντορφ, γιος του Γιόαχιμ Λούντβιχ φον Ζέκεντορφ, γεννήθηκε στο Χέρτσογκεναουραχ κοντά στο Ερλάνγκεν. Το 1639, ο βασιλεύων σουηδός δούκας του Σαξ-Κόμπουργκ-Γκότα, ο Ερνέστος ο Ευσεβής, τον έκανε προστατευόμενο του. Εισήλθε στο πανεπιστήμιο του Στρασβούργου το 1642 και ο Ζέκεντορφ αφιέρωσε την ζωή του στην ιστορία και τη νομολογία. Για την τριτοβάθμια εκπαίδευση του φρόντισαν σουηδοί αξιωματικοί, πρώην σύντροφοι του πατέρα του, ο οποίος είχε ενεργό συμμετοχή στον τριακονταετή Πόλεμο και ο οποίος εκτελέστηκε στο Σαλτζβεντέλ στις 3 Φεβρουαρίου 1642, για σχέσεις με τους Ιμπεριαλιστές. Αφού ο Ζέκεντορφ τελείωσε το πανεπιστήμιο, ο Δούκας Ερνέστος τον διόρισε ως χόφγιουνκερ στην αυλή του Γκότα, όπου έθεσε τα θεμέλια για τη μεγάλη του συλλογή από ιστορικά υλικά και την εξοικείωση με τις κυριότερες σύγχρονες γλώσσες. Το 1652, ο Ζέκεντορφ διορίστηκε σε σημαντικές δικαστικές θέσεις και ανέλαβε σημαντικές υποθέσεις. Το 1656, έγινε δικαστής στο δουκικό δικαστήριο στο Ιένα και είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε πολλές ευεργετικές μεταρρυθμίσεις του δούκα. Το 1664, παραιτήθηκε από το αξίωμα υπό τον δούκα Ερνέστο, ο οποίος μόλις είχε γίνει καγκελάριος και με τον οποίο συνέχισε έχοντας άριστες σχέσεις. Εισήλθε στην υπηρεσία του Δούκα του Μαυρίκιου Τσάιτς (διοικητική υπηρεσία), με σκοπό την ελάφρυνση των επίσημων καθηκόντων του. Μετά το θάνατο του Μαυρίκιου στην 1681, ο Ζέκεντορφ αποσύρθηκε στο κτήμα του στο Μόισελβιτς στο Άλτενμπουργκ, έχοντας παραιτηθεί σχεδόν εξολοκλήρου από τα δημόσια αξιώματα. Αν και είχε συνταξιοδοτηθεί, κράτησε μια αλληλογραφία με τους σημαίνοντες ανθρώπους της εποχής. Ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για τις προσπάθειες του πιετιστή Γιάκομπ Φίλιπ Σπένερ να πραγματοποιήσει πρακτική μεταρρύθμιση της γερμανικής εκκλησίας, αν και ήταν σχεδόν ο ίδιος πιετιστής. Το 1692, διορίστηκε καγκελάριος από το νέο Πανεπιστήμιο του Χάλλε, αλλά πέθανε λίγες εβδομάδες αργότερα. Τα κύρια έργα του ήταν τα εξής: * Teutscher Fürstenstaat (1656 και 1678), εγχειρίδιο το γερμανικό δημόσιο δίκαιο * Der Christen Stat (1685), εν μέρει απολογία για το Χριστιανισμό και, εν μέρει προτάσεις για την αναμόρφωση της εκκλησίας, όπως διατυπώθηκε στο Πενσέες του Πασκάλ και ενσωματώνει τις θεμελιώδεις ιδέες του Σπένερ * Commentarius Historicus et apologeticus de Lutheranismo sive de Reformatione (3 τόμοι, Λειψία, 1692), με αφορμή τη Ιησουιτική Histoire du Luthéranisme του Μέμπουργκ (Παρίσι, 1680). Είναι το σημαντικότερο έργο του και εξακολουθεί να είναι απαραίτητο βιβλίο για κάθε ιστορικό της Μεταρρύθμισης ως μια πλούσια αποθήκη αυθεντικών υλικών.