Vasiliy Grabin

rdf:langString Wasilij Grabin

rdf:langString Wasilij Grabin (ros. Василий Гаврилович Грабин, (ur. 28 grudnia 1899?/ 9 stycznia 1900 w Krasnodarze, zm. 18 kwietnia 1980) – radziecki konstruktor broni artyleryjskiej. Wstąpił jako ochotnik do Armii Czerwonej w 1920 i rozpoczął służbę w artylerii. Ukończył w 1923 Piotrogrodzką Szkołę Artylerii Ciężkiej i Nadbrzeżnej, a przez następne dwa lata dowodził plutonem. Rozpoczął w 1925 studia w Leningradzkiej Akademii Wojskowo–Technicznej, która została przemianowana na Akademię Artyleryjską im. Feliksa Dzierżyńskiego. Studia ukończył w 1930 i jako konstruktor broni artyleryjskiej rozpoczął pracę w fabryce „Krasnyj Putiłowiec”. Był również wykładowcą na Politechnice Leningradzkiej. Przeszedł w 1932 do pracy w Głównym Biurze Konstrukcyjnym Ludowego Komisariatu Przemysłu Ciężkiego w Moskwie. W latach 1934–1943 kierowany przez niego zespół opracował armatę przeciwpancerną ZiS-2, armatę dywizyjną F-22, 76 mm armaty czołgowe F-32 do czołgu ciężkiego KW i F-34 do czołgu T-34 oraz armatę F-35 dla okrętów podwodnych klasy „SZCZ”, armatę dywizyjną ZiS-3 oraz jej warianty: armatę ZiS-15 dla czołgów KW i armatę ZiS-15 (dla niewielkich jednostek pływających flotylli rzecznej). Grabin otrzymał w 1941 stopień naukowy doktora nauk technicznych, a w 1934 został kierownikiem nowego Biura Konstrukcyjnego Fabryki Artyleryjskiej w Gorki (dziś Niżny Nowogród), przy fabryce numer 92, gdzie opracowano 85 mm armatę do czołgu T-34 i 100 mm armatę BS-3. Awansowany 30 marca 1945 do stopnia generała pułkownika służby technicznej, a w 1946 został dyrektorem i głównym konstruktorem Artyleryjskiego Instytutu Naukowo–Badawczego. Otrzymał w 1951 tytuł profesora, a w 1960 przeszedł na emeryturę. Był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR 2 i 3 kadencji. Został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym. W 1972–1973 opublikował wspomnienia pod tytułem Оружие победы („Oręże zwycięstwa”).