Unzere kinder
http://dbpedia.org/resource/Unzere_kinder
Our Children (Yiddish: אונדזערע קינדער, Unzere kinder; Polish: Nasze dzieci) is a 1946 semi-documentary Yiddish-language film created in Polish People's Republic. It was directed by and based on the script by Rachel Auerbach and Binem Heller. Its frame story is the interaction of Jewish orphans who survived the Holocaust with popular Polish comic duo Dzigan and Shumacher After the premiere the film was banned in Poland. In 1951 an English-language dubbing was released under the title It Will Never Happen Again,
rdf:langString
Nasze dzieci (jid. אונדזערע קינדער Undzere kinder) – polski dramat filmowy z 1948 w reżyserii Natana Grossa. Film opowiada o grupie dzieci ocalałych z Zagłady Żydów, które znalazły się pod opieką żydowskiego sierocińca w Helenówku. Składają u nich wizytę dwaj żydowscy komicy Szymon Dżigan i Izrael Szumacher (w rolach samych siebie). Tematem filmu jest nieadekwatność przedstawienia filmowymi środkami artystycznymi skrajnie traumatycznych przeżyć wojennych.
rdf:langString
rdf:langString
Nasze dzieci
rdf:langString
Unzere kinder
xsd:integer
69753503
xsd:integer
1086616801
rdf:langString
Our Children (Yiddish: אונדזערע קינדער, Unzere kinder; Polish: Nasze dzieci) is a 1946 semi-documentary Yiddish-language film created in Polish People's Republic. It was directed by and based on the script by Rachel Auerbach and Binem Heller. Its frame story is the interaction of Jewish orphans who survived the Holocaust with popular Polish comic duo Dzigan and Shumacher After the premiere the film was banned in Poland. In 1951 an English-language dubbing was released under the title It Will Never Happen Again,
rdf:langString
Nasze dzieci (jid. אונדזערע קינדער Undzere kinder) – polski dramat filmowy z 1948 w reżyserii Natana Grossa. Film opowiada o grupie dzieci ocalałych z Zagłady Żydów, które znalazły się pod opieką żydowskiego sierocińca w Helenówku. Składają u nich wizytę dwaj żydowscy komicy Szymon Dżigan i Izrael Szumacher (w rolach samych siebie). Tematem filmu jest nieadekwatność przedstawienia filmowymi środkami artystycznymi skrajnie traumatycznych przeżyć wojennych. Nasze dzieci, nakręcone metodą paradokumentalną, nie zostały dopuszczone do szerszego wyświetlania w komunistycznej Polsce, a sam Natan Gross musiał wyemigrować do Izraela. W 1951 roku film miał premierę w Izraelu, jednak szybko został zdjęty z ekranów. Nasze dzieci zostały udostępnione szerszej publiczności po rekonstrukcji w 1991 roku, zyskując ostatecznie opinię ostatniego pełnometrażowego polskiego filmu fabularnego w języku jidysz.
xsd:nonNegativeInteger
5014